{RPG} Wolfblood ~02~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Cooper Henderson - RellyKelinde
- Andrew Justin Cole - quin98
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - LoveDrunkx
- Ayla Hope Savage - Lyris

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
- Xander Dodge Outcast - Dodge
Meiden
- Marcy Jarvis - Morrowind
- Aowynn Rune Savan - Lyris
- Jill Angel Scars - AgentP
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 27 nov 2012 - 19:33 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Scarlet Morningstar

Ik pakte de boxershort aan. Ik wist dat mijn ogen bijna automatisch naar hem gleden maar ik wende rap mijn blik af. Ik kon het beter niet zien want wie weet wat er zou gebeuren als ik het wel zag. Ik was momenteel overal in staat in. Alleen hoopte ik dat verkrachting van de Apha niet één van was. Ik deed rap de boxershort aan zodat ik al wat minder naakt was. Als ik eerlijk mocht zijn vond ik de boxershort nog comfortabel zitten.
Memphis was naast me komen zitten waarna hij mijn hoofd voorzichtig op zijn schoot legt en zachtjes over mijn haar aait.Ik beet op mijn lip en probeerde er niet aan te denken dat hij onder zijn broek niks meer aan had. Doordat mijn concentratie bijna de hele tijd naar het feit ging dat hij geen boxer meer aan had en hoe het daar beneden was, was het me niet direct opgemerkt dat hij anders deed dan normaal. Ik kon mezelf wel op mijn kop slaan dat ik precies de concentratie van een jongen had gekregen.
Ik snapte wel hoe hij zicht moest voelen aangezien ik net hetzelfde had als hij. Ik voelde me ook naakt als ik deze kant liet zien. Het liefst zou ik nu uit de auto springen en weglopen en mijn hoofd nooit meer laten zien. Maar ik deed het niet. Het was misschien beter als iemand me zo emotioneel zag. Ook al vond ik het niet fijn.
"Niemand van ons heeft ervoor gekozen, liefje. En niemand van ons kan het op eigen houtje aan. Wat jij vannacht en net probeerde was... nou stom, ronduit stom, Scar. En dat betekent heel wat als het van mij komt want ik schrik nou ook niet bepaald meteen terug voor een beetje gevaar." Zei hij voor ik hem zachtjes hoorde vloeken.
Ik was dus niet de enigste die de hele tijd met mijn concentratie ergens anders heen ging. Ik kon een grijns niet onder drukken nu dat ik gekalmeerd was van mijn huilbui. Memphis boog zich over me en ritste men leren jack dicht. Toen drong het tot me door wat hij gezegd had. Dacht hij nu echt dat dit kwam omdat ik een wolf ben? Hij moest is weten dat ik liever een wolf was dan een mens. Dat ik het leuk vond om te zijn wat ik ben.
Ik keek naar zijn gezicht en zag dat hij ook met zijn gedachten ergens zat. Voor het eerst ving ik iets op van zijn echte ik. Maar dat verdween net zo snel zoals het gekomen was. Voelde hij misschien net hetzelfde als ik? Dat kon ik moeilijk geloven, maar het kon wel zijn.
"Waarom ben je zo van streek, liefje?" vraagt hij zachter dan ik van hem gewend ben.
Hij legt een hand op mijn wang en streelt er met zijn duim over waardoor ik automatisch mijn wang tegen zijn hand duwde. Hij tilde mijn hoofd op om iets uit het handschoenkastje te pakken. Toen hij een flesje wodka voor mijn neus houd, dacht ik even dat ik gek zou worden. Ik had het verdomd hard nodig. Ik pakte het flesje uit zijn handen en ging recht zitten.
“Bel of sms eerst maar naar Cooper, om uit te leggen wat er was. Ik ben er vrij zeker van als hij je heeft zien of horen vertrekken dat hij ongerust is. Dan vertel ik je alles wat je wilt weten.” Zei ik voordat ik de auto uit stapte met het flesje in mijn handen.
Ik zou het niet leeg drinken of toch in ieder geval proberen. Ik liep naar de motorkap van zijn auto en ging erop zitten me nog maar vaag bewust over het feit dat ik amper kleren aan had. Het werd pas duidelijk toen een auto trager voorbij reed en op me toet. Ik stak automatisch mijn middelvinger naar hun uit. Ik hoopte dat ze ergens tegen zouden rijden.
Ik wist wat Memphis wou en ik zou het hem geven zonder te mokken. Ik had gewoon iemand nodig om er over te praten. Ik had te lang gezwegen. Ik nam een paar slokjes toen ik de dop er vanaf had gedraaid.
Toen ik dacht dat ik hem genoeg tijd had gegeven om te doen wat hij wou, draaide ik de dop terug op het flesje dat nu half leeg was na nog een slokje te hebben genomen. Ik zuchtte en ging terug in de auto naast Memphis zitten en keek hem serieus aan. Eerst moest ik iets weten zodat ik weet wat hij wist over mij en wat ik dan kon vertellen.
“Wat weet je allemaal over mij?” vroeg ik zacht terwijl ik hem blijf aankijken.
Ik zou pas antwoordde als hij vertelde wat hij over me wist en ik denk dat je dat ook aan men vastberaden blik kon zien.

[ bericht aangepast op 20 nov 2012 - 20:40 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Damen Joey Dodger

Toen ik terug in mijn appartement was zocht ik mijn koffers. Ik had geen keus, ik moest hier weg of straks kon ik de mannen uit de gevangenis gaan betalen. Daar had ik nu echt geen zin in. Toen ik ze vond begon ik alles netjes in te pakken ik had toch nog genoeg tijd, alleen had ik de pech gekregen dat ik mijn afspraakje had gemist. Nu zou ik haar nooit meer zien en nooit kunnen krijgen.
Mijn blik schoot even naar de tas die ik verdachte van Sophia te zijn. Volgens mij was Sophia niet eens haar echte naam geweest, maar dat maakte allemaal niet meer uit. Ik zou haar toch nooit meer zien. Ik ging het bijhouden als aandenken aan het mysterieuze meisje. Ik moest moeite doen om niet in de tas te gaan neuzen. In plaats van dat te doen pakte ik mijn gsm en zocht het papiertje met het nummer van die ene Aowynn dat ik van grootvader had gekregen. Hij kende haar vader ofzo iets. Dat had hij me tenminste wijsgemaakt. Ik zuchtte en bedacht wat ik ging sturen. Ik kon misschien beter laten te weten dat ik over 2 à 3 uur zou gaan vertrekken en het juiste adres vragen aangezien ik mijn grootvader voor geen cent vertrouw.
Dus stuurde ik: Juw, ik weet dat je dit nummer waarschijnlijk niet kent maar, ik ben de nieuwe die in je groep komt te zitten. Ik wou gewoon zeggen dat ik over 3 uur vertrek en dan bij je thuis zou zijn tegen rond 4 uur hangt van het verkeer af. Mijn vraag is ook of je je adres nog is wil geven want die ben ik kwijt. DD.
Ik zag dat het aangekomen was en hoopte op één zo snel mogelijk antwoord. DD was trouwens Damen Dodger. Ik schreef dat altijd in een bericht of als signalen. Ik begon verder in te pakken nadat ik mijn radio had opgezet. Zo zou het een stuk beter gaan.

[Het is zo stil opeens ^^]

Cooper

"Hij is vast zo terug," Ik hoor Ayla haar stem in de verte, wanneer ik een kneepje in mijn arm krijg wordt ik wakker. Ik draai mijn hoofd naar Ayla toe en kijk haar aan.
"Maar- Waar is hij naartoe?" vraag ik zacht en bijt opnieuw op mijn lip. De andere zijn ook nog niet buiten, ik besluit het proberen te negeren en ze hun gang maar te laten gaan. Ik vertrek zo in ieder geval.
Ik begin te ijsberen. "Wat als Memphis een ongeluk heeft gehad? Wat als hij nu dood is-" ik stop. Dit pas zo niet bij mij. Ik prop mijn handen in mijn zakken.
"We gaan!" roep ik naar binnen en draai me dan stug om. "Kom je Ayla?" vraag ik op een droge toon en ik begin langzaam te lopen. Een zucht verlaat mijn mond en ik haal even een hand door mijn haar. Die andere ook. Ze zijn zo traag, erg irritant.
Ik kuch even wanneer ik een kriebel in mijn keel heb, dan kijk ik naar de lucht. Het gaat zo regenen, dat zie je gewoon. En, het was voorspelt er zou ook storm komen. Dat zie je ook wel, de boomtoppen gaan al wat heen en weer. Langzaam maar wel verdwijnt de vriendelijke Cooper en komt mijn masker weer op. Alleen tegen Ayla en mijn neef doe ik vriendelijk. En de mensen die vriendelijk zijn tegen mij dan. Opnieuw kuch ik even en ik doe de capuchon over mijn hoofd. Toen ik net naar buiten liep had ik mijn jas mee gegrist, gisteravond had ik die bij Memphis laten hangen, ik wilde niet dat dat dure ding kapot zou gaan. Ik prop opnieuw mijn handen weer in mijn zakken en kijk voor me uit, naar het pad.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Oké, reageer maar wat meer. Maar houd rekening met elkaar. De regel van twee á drie stukjes wordt tijdelijk afgeschaft om te kijken hoe het gaat. Maar als het welo weer fout gaat komt de regel net zo snel weer terug dan dat hij weg is gegaan

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Moet nie hoor, ik vond het gewoon een beeke raar da het nu al 2 dagen stil is :o]

Memphis

Ik moet me inhouden niet te gaan lachen als Scarlet het flesje praktisch uit mijn hand rukt.
“Bel of sms eerst maar naar Cooper, om uit te leggen wat er was. Ik ben er vrij zeker van als hij je heeft zien of horen vertrekken dat hij ongerust is. Dan vertel ik je alles wat je wilt weten.”
Voor ik kan protesteren dat ik nog steeds degene ben die de bevelen uitdeelt, is ze al de auto uit. Ik blijf mokkend even zitten. Ik kan er niet tegen als mensen me zeggen wat te doen. Maar ik kan niet ontkennen dat ze gelijk heeft, Cooper kennende loopt hij vast de muren op.
Ik haal mijn mobiel uit mijn broekzak en open een nieuw bericht aan mijn neef.
Heb Scar. Komen zo naar school, eerst kleren halen. Kan even duren.
Ik lees het nog een keer en druk dan op verzenden. Dan stop ik mijn mobiel weer in mijn broekzak.
Ik wil net naar buiten gaan wanneer Scarlet weer de auto in komt gekropen. De serieuze blik op haar gezicht is een beetje angstaanjagend, zo anders dan wat ik van haar gewend ben.
"Wat weet je allemaal over mij?" vraagt ze zacht.
Ik zucht diep en haal een hand door mijn haren. Nadat ik mijn ogen gesloten heb laat ik mijn hand ook over mijn gezicht gaan terwijl ik mijn hoofd wat achterover leg. Dit wordt een gewichtig gesprek en daar ben ik gewoon absoluut geen held in.
Ik draai me naar Scarlet toe en neem haar pols vast. Ik draai haar arm naar boven en laat mijn vingers over de vele kleine littekens gaan. Ik ben er zo zeker van dat ze dit zichzelf heeft aangedaan, het is me al zo vaak opgevallen maar ondanks mijn grote mond ben ik niet zo tactloos dat ik uit het niet ga vragen of ze zichzelf snijdt.
"Je bent niet vies van alcohol en gaat heel ver om een kick te krijgen. Je- je denkt dat je er alleen voor staat, zonder ouders."
Ik herken plots wel heel veel van mezelf in wat ik net over Scarlet. Ze weet zichzelf ook altijd in de nesten te werken, misschien soms nog wat extremer dan ik. Als ik voor iets gevaarlijks sta dan ga ik er gewoon door, Scar zoekt het zelf op. Na een tijd leer je iemand wel kennen.
Ik laat haar pols los en hou in plaats daarvan haar hand vast.
Nu is het haar beurt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

FlutterShyx schreef:
[Moet nie hoor, ik vond het gewoon een beeke raar da het nu al 2 dagen stil is :o]

[Oh nee, dat nis het niet. Ik dacht daar al wat langer over na hihi. Alleen jij bracht de gedachten weer omhoog ^^]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Shooter schreef:
Aurora Elizabeth Morningrose

Voor een aantal, pietluttige seconden verdwijnt de grote glimlach van mijn gezicht, net na het moment dat de jongen begint over de verpleegster en de ziekenboek. Wanneer ik naar de verpleegster van de school zou gaan, zouden ze verplicht zijn mijn vader te bellen en hem in te lichten over het ‘motor ongeluk’ dat ik heb gehad. Hij zou een hartaanval krijgen, daarna totaal uitflippen en me vervolgens voor de rest van mijn leven huisarrest geven. Misschien de volgende keer toch een andere smoes bedenken, flitst er grinnikend door mijn hoofd.
Snel schud ik mijn hoofd even op en neer – waardoor er opnieuw een pijnlijke grimas over mijn gezicht trek – om mijn gedachten weer naar het schoolplein terug te krijgen. Opnieuw kijk ik de jongen glimlachend aan, terwijl er fonkelingen in mijn ogen verschijnen. ‘Ik red me wel. Het is echt … - Niets,’ zeg ik aarzelend terwijl ik mijn rokje omlaag trek om de wond te verbergen.
Om mijn woorden kracht bij te zetten recht ik vastberaden mijn rug en kijk hem uitdagend en fel aan. De afgelopen nacht had ik lang genoeg de zielepiet en de gewonde uitgehangen en ik was niet van plan om dat vandaag op school voort te gaan zetten. De rest van de roedelleden hadden genoeg last van me gehad en dit konden ze er niet bij gebruiken.
Opnieuw sta ik mezelf toe de jongen te bekijken wanneer hij zijn hoofd omdraait naar de parkeerplaats. Zijn ogen kwamen me nog steeds vaag bekend voor, net als zijn dikke, donkere haren.
‘Wauw! Is dat jou auto?!’ flap ik er dan plotseling uit, waardoor er blosjes op mijn wangen verschijnen. Niemand zoekt achter een blond meisje met lange benen dat ze van auto’s en motors houdt, dus probeer ik het altijd voor mezelf te houden. Onopvallend verzet ik mijn gewicht naar mijn goede been terwijl ik met grote, fonkelende ogen naar de auto kijk die achter de jongen op de parkeerplaats staat geparkeerd.

Levi Isaac Dales

Als ik wil weglopen haar ik ineens het meisje nog iets zeggen.
"Wauw! Is dat jou auto?!" zegt ze verwonderd. Ik blijf staan en draai me om.
"Ja," zeg ik verwonderd. Ik loop naar haar toe.
"Waarom?" vraag ik en kijk haar aan. Benieuwd naar wat ze ging doen keek ik haar aan. (srry dat het er geen acht zijn) maar anders kan mijn partner niet verder)

---

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ayla

Maar- Waar is hij naar toe?’ Met een bedenkelijke blik kijk ik hem aan terwijl jikj op zijn onderlip bijt. ‘Het moet iets dringends zijn geweest, anders gaat hij nooit zomaar ineens weg,’ reageer ik zacht en kijk toe hoe hij begint te ijsberen. ‘Wat als Memphis een ongeluk heeft gehad? Wat als hij nu door is-‘ Ik wil hem onderbreken als hij op dat moment zelf als stopt. Ik wil mijn mond open doen om iets tegen hem te zeggen als hij naar binnen rent en roept dat we gaan. ‘Kom je, Ayla?’ vraagt hij op een droge toon en begint vervolgens te lopen. Ik knik lichtjes en werp even een blik op de voordeur van het huis. Geen enkele tekenen van een van de andere. Dan niet, bedenk ik en haal licht mijn schouders op waarna ik me omdraai om achter Cooper achterna te lopen.
Zodra ik langs hem loop werp ik hem een zijdelingse blik toe. Zijn gezicht staat in een uitdrukking die ik niet kan plaatsen. ‘Als je lacht ben je knapper,’ zeg ik en werp hem voorzichtig een glimlach toe. ‘Als je je echt zorgen maakt om Memphis, bel hem dan even,’ voeg ik er vervolgens vlug aan toe en haal ondertussen de vlecht uit mijn haren.

Aowynn

Zodra de bel ging en de ergste drukte aan leerlingen voorbij was, stond ik op om naar de les te gaan. Bij het binnenkomen van het lokaal wierp de leraar me een schuine blik toe, die ik onbeantwoord liet en mezelf achterin de klas aan een lege tafel zetten. Om duidelijk te maken dat ik ergens geen zin had in gezelschap legde ik mijn schooltas op de lege stoel langs me en viste mijn boeken eruit. Op dat zelfde moment voelde ik mijn telefoon trillen. Ongezien viste ik hem uit mijn zak en opende het binnengekomen sms. Ik hoopte van harte dat het een reactie was van Marcy, maar dat bleek niet het geval te zijn.
Juw, ik weet dat je dit nummer waarschijnlijk niet kent maar, ik ben de nieuwe die in je groep komt te zitten. Ik wou gewoon zeggen dat ik over 3 uur vertrek en dan bij je thuis zou zijn tegen rond 4 uur hangt van het verkeer af. Mijn vraag is ook of je je adres nog is wil geven want die ben ik kwijt. DD
Een zachte kreun verliet mijn lippen terwijl ik even met mijn goede hand over mijn gezicht heen wreef. Vorige week had ik een telefoontje gehad van mijn oom met de mededeling dat er een verzoek was gedaan voor het overplaatsen van een Hunter. Hoewel het leiderschap volledig op mijn schouders rustte had ik mijn oom vriendelijk verzocht nog een aantal dingen voor me te blijven doen. Ik was niet goed in het zakelijke gedeelte, iets wat beter voor hem was weggelegd. En nu bleek dat de nieuwe Hunter vandaag al zou komen. Ik geloof dat ik de brief nog ergens op mijn kamer had liggen.
Het was een kleine pluspunt voor ons dat we er iemand bij gekregen, maar ik had geen hoge pet op van de andere groepen Hunters. Het scheelde dat de dichtstbijzijnde groep ergens in Angelville was, waar deze Hunter overigens ook vandaan kwam. Mijn blik gleed even een keer bedenkelijk naar buiten. Mijn groep wist precies waar ze bij me aan toe waren, wat ze aan me hadden en andersom was dat precies hetzelfde. Ik stelde weinig eisen en ookal was het laatste woord aan het einde van mij, ik overlegde alles met ze. Er was maar één ding waar niet over viel te twisten, één ding wat ik als enige zou doen. Iets wat ik deze nieuwe ook direct zou laten weten als ik hem zou spreken. Zo snel als ik kon stuurde ik hem een kort berichtje terug met mijn adres en het vriendelijke verzoek te smsen als hij is aangekomen, in plaats van aan te bellen. Mijn vader was van mijn Hunter leven alles behalve op de hoogte, iets wat ik graag zo wilde houden.

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aurora Elizabeth Morningrose

'Nou, omdat die echt super gaaf is!' zeg ik enthousiast met een fonkeling in mijn felgroene ogen.
Voor een kort moment ben ik al mijn wonden en de afgelopen nacht vergeten, terwijl mijn ogen opnieuw naar de jongen glijden. Het viel me nu pas op dat hij statig was, dominant bijna, waardoor er rode blosjes op mijn wangen verschijnen en ik mijn blik snel weer terug richt op de auto.
Altijd had ik een zwak gehad voor dominante mannen, zo ook voor Memphis, al had ik dat nooit laten merken. Ik had mezelf altijd beschermd door mezelf niet met mannen in te laten en er niet op te reageren, waardoor ik een grote muur om me had heen gebouwd, zonder dat iemand dat in de gaten zou hebben. Het vrolijke, blije meisje dat altijd vol energie was had ook wat geheimen, denk ik licht pijnlijk.
'Hoe snel kan die eigenlijk?' vraag ik dan met mijn blik op de auto terug gericht.

---

•

Scarlet

Hij zucht diep en haalt een hand door zijn haren. Terwijl hij zijn ogen sloot en zijn hoofd wat achterover legt, laat hij een hand over zijn gezicht gaan. Op de één of andere manier voelde ik me slechter dan net. Ik ging iemand belasten met mijn verleden. Mensen wisten altijd wel stukjes zoals de brand maar voor de rest niks van wat er juist gebeurt is.
Ik verschoot me toen hij mijn pols vast neemt en hem naar boven draait. Hij liet zijn hand over mijn kleine littekens gaan van alle keren dat ik mezelf gesneden had. Ik had wel geweten dat ze de littekens zagen want ik liep er wel vaak mee te pronken alsof het mijn trofeeën waren en als ze erachter vraagde zei ik meestal dat het van al dat vechten kwam en de drugs in mijn aderen te spuiten. Iedereen geloofde het toch dat ik een extreem probleemkind was. Niemand zou er aan denken dat ik mezelf meerdere keren kapot heb willen maken, maar dat dat nooit gelukt was. Het blijkt dus te zijn dat het wel iemand op gevallen was.
"Je bent niet vies van alcohol en gaat heel ver om een kick te krijgen. Je- je denkt dat je er alleen voor staat, zonder ouders." Onderbrak Memphis mijn gedachten.
Ik dacht dat ik even een flits van herkenning door zijn ogen zag gaan, maar dat verbeelde ik me waarschijnlijk alleen maar. Hij laat mijn pols los en houd in de plaats daarvan mijn hand vast. Ik keek er naar en wist dat ik iets moest zeggen. Ik kon best met het begin beginnen. Ik zuchtte en drukte zijn hand tegen mijn wang terwijl ik naar mijn blote voeten keek.
"Ik sta er ook alleen voor. Ik heb mezelf groot gebracht. Natuurlijk had ik mijn broer David wel, maar die is het op één dag gewoon afgetrapt. Ik denk zelf dat hij niet meer leeft of hij wilt niet dat zijn zusje hem vind. Dus hij is dood voor mij. Ik zal beginnen met het begin en het wat samenvatten." zei ik en ik voelde een traan even over mijn gezicht lopen, maar negeerde dat. "Ik was 6 mijn broer 14. We konden al van redelijk jong transformeren. Ik weet niet of dat in jou familie zit? Maar de jongens waren meestal 3 jaar, meisjes meestal 3,5 of 4. Veel te jong, daardoor mochten we ook niet naar een school gaan tot we alles onder controle hadden. Maar mijn broer was weggelopen en ik ben hem achterna gegaan. Het komt erop neer dat door mij mijn familie is omgekomen in een brand in het huis. Ik zat zelf in het huis op dat moment, ze hadden me meegenomen gehad om te laten zien wat een wolf verdient. Een pijnlijke langzame dood. Toen heb ik dit gekregen. " Ik maakte mijn jas even los en deed het uit terwijl ik de rand van de boxer ook wat naar beneden zodat hij het grote litteken op mijn heup kon zien. Ik legde even mijn haar over mijn borsten in de hoop dat het dan geen aandacht zou trekken.
"Je zult je wel af vragen waarom het nooit echt genezen was? Wel ooit gehoord van Monkshood? Ja, ze hadden het mes erin gedoopt nadat ze me soort van misbruikt hebben. Dat herinner ik mezelf niet goed meer ik weet alleen dat het extreem veel pijn had gedaan. Ze hadden me achter gelaten voor dood waar ik iedereen goed dood kon zien liggen. Toen kwam David en redde hij me."
Ik deed mijn jas terug aan want ik begon me ongemakkelijk te voelen.
"Is het al heftig genoeg voor je?" vroeg ik met een lachje.
Wat was het toch makkelijker om een masker op te zetten dan dit te vertellen. Ik wou maar dat dit alles was. Maar dat was het jammer genoeg niet.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 21:41 ]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

Riley Andreas Cromwell

"Ik heb mijn boekentas wel gemaakt... Maar ik heb geen zin en als ik niet ga hoef ik geen smoes verzinnen. Ik kan voor ons afbellen?" Hoorde ik haar zeggen en knikte even.
"Nee," Ze plofte neer in de zetel en al snel voegde ik me naast haar. "Ik ga niet."
"Wat ga je als smoes verzinnen?" Vroeg ik en legde mijn hand op mijn knie terwijl ik haar aankeek. "Dat we griep hebben?"
Het was wel de periode van de griep, het was er alleszins koud genoeg voor.
We konden onmogelijk naar school met deze verwondingen, of toch niet die van Marcy.
Ik kon mezelf nog wel redden, je zag er eigenlijk niets van als ik kleren aantrok, maar de wonden van Marcy was andere koek.
Wat zouden de mensen wel niet denken?
Je moest al met een verdomd goede smoes afkomen als je wilde dat niemand onderzoek zou doen.
En zo goed was ik niet in het verzinnen van smoezen.
Meestal kwam ik niet verder dan de smoes van dat ik griep had of naar een begrafenis moest.
Het verbaasde me eigenlijk dat ik hier nooit mee in de problemen was gekomen in het verleden.
Zo geloofwaardig was het niet als ik bijna elk jaar enkele begrafenissen had.
Ik kende niet eens zo veel oude of zieke mensen die konden sterven.



[Iemand voor Katherine? Wil haar desnoods al naar school sturen.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

De salontafel begon te trillen. Ik griste mijn mobiel snel van de tafel af en opende Aowynns berichtje.
Ik leef nog, maak je maar geen zorgen. Kom vandaag niet naar school, Riley waarschijnlijk ook niet. Stuurde ik terug.
"Wat ga je als smoes verzinnen?" Riley keek me aan. "Dat we griep hebben?"
Ik haalde mijn schouders op. "Misschien voor een van ons. Maar het zou te fel opvallen als we allebei de griep hebben. Wat dacht je ervan als we zeiden dat ik van de trap gedonderd ben en jij met me naar het ziekenhuis moest. Dat verklaart de wonden en een doktersbriefje verlangen ze toch al niet meer van me."
Ik was al te vaak afwezig geweest, dus dat werd geen probleem. Hadden we direct iets voor ons beiden. "Maar dan wel een stenen trap. Dat maakt het nog geloofwaardiger."
Ik had mijn mobiel al in mijn hand en was klaar om te bellen. Maar ik wachtte nog even op een antwoord van Riley, om te zien of hij er akkoord mee zou gaan. Smoezen verzinnen was makkelijker dan ik dacht, zo bleek. Niet dat ik er ooit echt had gebruikt, omdat de school me toch altijd geloofde. Daar was mijn imago van "eerlijk en oprecht zielig meisje zonder familie" goed voor.

[ bericht aangepast op 22 nov 2012 - 21:58 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[@Gipsy misschien rap achter Cooper en Ayla aan?]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..