• William McKinley.. Een typische, amerikaanse school in Ohio..
    Veel leerlingen. Cheerleaders, jocks, gleeks. Vele typetjes. Vele relaties. Maar wel een leuke schooltijd, meestal..



    Originele Personages:
    Rachel Berry: MissStoran
    Finn Hudson: Paintball
    Tina Cohen-Chang: LittleLiar

    Mike Chang:
    Mercedes Jones: Shortie
    Kurt Hummel: Paintball
    Santana Lopez: Malino
    Quinn Fabray: Leannan

    Brittany Pierce:
    Sam Evans:
    Artie Abrams:
    Noah "Puck" Puckerman: LittleLiar
    Jake Puckerman: MissStoran
    Blaine Anderson: Insano

    Rory Flanagan:
    Sugar Motta:
    Dave Karofsky:
    Lauren Zizes:
    Jesse St. James: LittleLiar
    Sebastian Smythe: Malino

    Sunshine Corazon:
    Will Schuester: Paintball
    Emma Pillsbury: Insano

    Sue Sylvester:
    Shannon Beiste:

    Verzonnen personages:
    - Damon Tyler Smythe : Malino
    - Alexander ''Alex'' Grey : LittleLiar
    - Isabella Elizabeth Espinoza: Insano
    -Tyler Jay Delaino : Malino
    - Logan Hudson : Paintball
    - Jordan Mackenzie Desousa : Monticia
    - Jayson Enrique Deluci : Malino
    - Savannah Rose Lopez : Malino
    - Damian Furioso : Paintball
    - Jeffrey Michelo Desousa : Malino
    - Lizz Sanchez: MissStoran

    [ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 19:31 ]


    Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

    Kurt Hummel

    Langzaam werd ik weer iets rustiger van binnen door zijn woorden en snikte ik telkens weer iets zachter. Ik voelde me net een klein kind die zijn dierbaarste knuffel was kwijt geraakt. Helaas was dat niet zo en voelde ik me licht gezegd zo miserabel en bang. Angst maakte me gewoon gek, maar dankzij Blaine werd ik rustiger. Hij was echt de enige op de hele wereld die me op dit moment rustig kon krijgen, niemand anders zou dat beter kunnen dan hem. Ik merkte aan hem dat hij zich ook gebroken voelde door dit alles. Hij liep vervolgens weer met mij in zijn armen naar de villa toe en liep naar een kamer toe op de begane grond. Hij legde me eerste op bed, deed de deur op slot en kwam bij me liggen nadat hij mijn schoenen had uitgedaan en de zijne. Hij trok me op zich en suste me verder. Ik snikte nog zachtjes en werd steeds rustiger omdat hij me suste. Het duurde best lang voordat ik helemaal gestopt was met huilen, maar Blaine had me helemaal stil gekregen. Hij was de enige op de wereld die me op zo'n moment stil kon krijgen. Met mijn hoofd lag ik nu veilig op zijn borst en alles voelde nu vertrouwd. Zijn warme lichaam die de mijne ook verwarmde, zijn stem, zijn geur. Zelfs de kleine dingen stelden me gerust. Natuurlijk was ik nog steeds doodsbang, maar het was al heel wat voor mij om rustig en stil te worden. Ik sloot voor een paar seconden vermoeid mijn ogen, ik was vreselijk uitgeput, uitgeput van alles. Van alle emoties en van de slaapgebrek. Maar slapen kon en durfde ik niet. Ik opende nogmaals langzaam mijn ogen en keek Blaine weer aan met vuurrode ogen. Ik wist dat hij zei dat het goed was, daar was ik echt gerustgesteld om. Maar sowieso verdiende hij een uitleg voor mijn gedrag en die ging ik hem geven. Maar nu was het natuurlijk niet het juiste moment, ik zal het hem allemaal later uitleggen. Nu keek ik weer op naar Blaine, mijn ware liefde. 'Ik hou zoveel van je.' zei ik weer met waterige ogen. Hij was echt mijn held, hij was mijn alles. Door hem vervaagde Steven's stem in mijn hoofd en werden de huiveringen minder. Ik voelde me veilig.

    Damian Furioso

    Haar gesmeek kon me echt helemaal niets schelen, en ik ging gewoon door met waar ik mee bezig was. Natuurlijk kende ik haar verleden en had ze me verteld wat ze had meegemaakt. Maar dacht ze echt dat dat me nu iets kon schelen? Als het niet goedschiks kon, dan moest het maar kwaadschiks. Ze was erg in paniek en hapte naar adem, maar mij kon het helemaal niets schelen meer. Ik hoorde wat ze als laatste zei en keek haar redelijk sarcastisch aan. 'Hoezo ''laat me met rust?''' vroeg ik, waarna ik haar een beetje bozig aankeek. 'De vorige keer wilde je maar al te graag seks, waarom is dat nu ineens weg?' vroeg ik sarcastisch aan haar. 'Je hebt er zelf om gevraagd en nu onderga je het gewoon of je het leuk vind of niet.' siste ik vervolgens weer dreigend. Ik had haar heel erg veel kansen gegeven om het op de goedschikse manier te doen, maar ze wees me een aantal keren af dus nu deden we het op de harde manier. Mij ook best. 'Dit is je verdiende loon.' zei ik boos tegen haar, waarna ze vanuit alle macht begon tegen te stribbelen. In haar blik zag ik dat het haar herinnerde aan de ontvoering maar ik deed net alsof ik het niet zag dat ze daaraan dacht. Het kon me echt helemaal niets schelen, dan had ze maar gewoon moeten luisteren naar me. En Finn zou toch helemaal niets merken, aangezien ze niet zou gillen. Mijn dreigement was echt en ik blufte echt niet. Ik werd echt licht gezegd laaiend omdat ze tegen stribbelde en haalde weer hard aan tegen haar wang, wat haar tot besef zou moeten komen dat ik nu de touwtjes in handen had. Ik trok nu mijn shirt uit zodat mijn gespierde bovenlichaam te zien was, ik kon me nu eigenlijk moeilijk voorstellen dat Bella het helemaal niet wilde. Wie wilde mij nou niet? Iedereen toch?

    ( Inderdaad! ^^)


    Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

    Blaine Anderson:

    'En ik hou ook ziels veel van jou, Kurt' zeg ik gebroken en drukte mijn lippen teder op de zijne en zoende hem harsttochtelijk op zijn lippen. Ik streelde zijn wang zachtjes en teder en drukte hem dichter tegen me aan. 'Het is goed tussen ons, maak je daar alsjeblieft geen zorgen over. Je bent veilig en ik laat je echt niet meer alleen en bescherm je altijd' zeg ik gemeend en doordringend. Ik veegde zijn laatste tranen van zijn gezicht af en gaf een kusje op zijn neus om hem wat op te vrolijken. 'Vergeet wat hij zei, dat ben je allemaal niet. Je bent geweldig, lief, schattig, prachtig, aardig, slim, modieus, lekker, sexy en heerlijk in bed' somde ik verliefd op en ging door zijn haren. 'Je bent van mij en je moet naar mij luisteren. Jij bent helemaal van mij, mijn schatje' zeg ik vertederd en kijk hem diep aan met mijn bruine ogen. 'Kurt, jij bent alles voor mij en ïk kan niet zonder jou en dat wil ik ook niet. Jij bent mijn ware liefde, mijn leven, mijn hart. Mijn hart klopt alleen maar voor jou' zeg ik naar waarheid en ging nu helemaal onderuit liggen, zodat hij helemaal op me lag. De dekens legde ik over ons heen, zodat Kurt het warmer kreeg en wreef geruststellend over zijn rug. 'Hij kan je helemaal niets maken, omdat ik bij je ben en ik laat je echt niet meer alleen. Ik bescherm je en vanaf nu ben ik altijd bij jou' zeg ik gemeend en eerlijk. Ik zag dat hij moe was en dat hij letterlijk is uitgeput door al zijn emoties en dat hij gewoon gebroken was. Ik wou zijn pijn en vermoeidheid allemaal van hem afnemen. Nu realiseerde ik dat ik ook best moe was, aangezien ik gerend had met Kurt in mijn armen en dat was echt behoorlijk zwaar. Ik zcuhtte vermoeid en voelde al mijn spieren nu even ontspannen en legde vermoeid mijn hoofd in het heerlijk kussen en zo bekeek ik even Kurt.

    Isabella Elizabeth Espinoza:

    Weer een felle pijn ging door mijn wang heen en ik kermde van de pijn. Tranen biggelden nog steeds over mijn wangen en Damian deed zij shirt uit. Ik hoorde wat hij allemaal zei en zonder dat ik het door heb zei ik iets wat ik gelijk spijt had. 'Omdat je vreselijk in bed bent!!' schreeuwde ik nu toch redelijk boos in zijn gezicht, maar je hoorde een bange klank in mijn stem. 'Ik moest zelfs aan Finn denken om me zelf klaar te laten komen' riep ik nu verder en hapte nu adem. Nog meer beelden volgen door mijn hoofd en opeens voelde ik stekende vlagen in mijn buik en kermde ik helemaal van de pijn. Ik wou Finn, ik wou Finn. Hij moest me redden en ik kon het niet meer. Al mijn emoties gingen door me heen en ik werd letterlijk gek van angst en van de pijn. 'Finn!!!!' gilde ik het uit van angst en sloeg hard tegen Damian's borst aan, waardoor hij even afgeleid was. Snel en kruipend ging ik onder hem vandaan en viel vervolgens op de grond en moest moeite doen om lucht binnen te krijgen. Uit paniek beschermde ik met mijn handen mijn buik en maakte mezelf een bolletje. Ik was zo bang en was helemaal niet meer mezelf en snikte het uit. Stress, angst, machteloosheid en pijn gingen door me heen en sloot stevig mijn ogen om gewoon weg te zijn van alles. Damian zou nu wel boos zijn en me helemaal in elkaar slaan, maar ik wou dit niet meer. Ik wou hier weg naar Finn en alleen met hem zijn. 'Finn' zeg ik snikkend en gebroken. Hij moest me komen redden, dat heeft hij niet gedaan toen ik ontvoerd was en nu moest hij me gewoon redden. Hij moest mij redden en alleen hij kon het.


    One Who Travels A Higher Path.

    Kurt Hummel

    Door zijn woorden sierde er een kleine en zwakke glimlach op mijn gezicht. Ik was sprakeloos en maakte kleine rondjes op zijn borst met mijn vingers terwijl ik zijn woorden tot me door liet dringen. Nu realiseerde ik me ineens iets en staarde ik een beetje beduusd voor me uit. Toen we in dat cafeetje waren voelde ik me niet zelfverzekerd door die jongen die met me flirtte, dat dacht ik. Het kwam eigenlijk doordat Blaine bij me was, door hem voelde ik me zelfverzekerd. Op dat moment dacht ik dat het kwam door dat geflirt, maar dat was niet zo. Het was Blaine die me zelfvertrouwen gaf. Ik keek hem vervolgens weer aan in zijn ogen. Ik voelde me een stuk beter dan zojuist, maar natuurlijk was nog niet alles weg wat ik voelde. Nog steeds voelde ik mezelf walgelijk omdat Steven aan me zat en had ik huiveringen daardoor. Ik moest daar vanaf zien te komen. Ik wilde alleen Blaine's handen voelen op mijn lichaam. En de angst was er natuurlijk ook nog, maar wel minder. Ik wilde ontspannen, nergens anders aan denken. Ik wilde genieten van onze liefde. 'Ik wil voor altijd bij je zijn.' zei ik zachtjes en gemeend, waarna ik hem weer glimlachend aankeek. Mijn glimlach werd alweer iets breder dan zojuist. Ik ademde nu even liep in waardoor mijn longen zich nu helemaal vulde met lucht en ademde diep uit. Eindelijk lag ik in zijn armen en was alles weer goed. 'Jij bent alles, Blaine.' zei ik gemeend en naar waarheid. 'Echt alles voor mij.' fluisterde ik nu zachtjes waarna ik mijn lippen hartstochtelijk op de zijne drukte en mezelf dieper in zijn armen nestelde. Op dat moment hoorde ik een doffe bonk, meteen keek ik verschrikt om me heen en werd ik weer bang en verstevigde ik mijn greep om Blaine.

    Finn Hudson

    Rustig zat ik voor de televisie naar het laatste nieuws te kijken, de geluid van de televisie stond zo zacht, dat ik niets meer hoorde dan gemompel. Ik kon toch niets verstaan omdat het Spaans was. Emily sliep rustig door en was helemaal uitgeteld. Ik vermoedde dat ze de spanningen aanvoelde de hele dag en daarom zo moe was. Zelf was ik ook aardig moe en zakte ik een beetje achterover op de bank. Een beetje verveeld zapte ik naar een ander kanaal totdat ik ineens Bella mijn naam hoorde gillen, ik schoot meteen overeind en sperde mijn ogen ver open. Verbeelde ik me dat nou? Om liever de voordeel van de twijfel te nemen schoot ik overeind en keek ik vluchtig of er niets met Emily kon gebeuren. Ze lag gewoon veilig in de box, dus er was niets aan de hand. Vervolgens rende ik met een rotvaart naar Bella's kamer toe en stormde ik met volle vaart naar binnen. Mijn vermoeden werd zojuist bevestigd toen ik Bella hulpeloos op de grond zag liggen en Damian de hele tijd op haar in sloeg. 'Nu is het klaar!' riep ik woedend, wat Damian uit zijn acties haalde en mij aankeek. 'Wat wilde jij doen?' vroeg hij spottend en ergens zag ik ook dat hij er van baalde dat ik er nu was. Ik liep er op gaf en gaf Damian een harde duw zodat hij van Bella vandaan viel. In een snelle beweging stond hij weer op en zag ik dat Bella's jurk half uit getrokken was. De klootzak! Hij had haar gewoon aangerand! Hier liet ik hem echt niet mee wegkomen. 'Je hebt een enorme fout gemaakt om dat te doen bij haar!' zei ik woedend tegen hem, waarna hij me spottend aankeek. 'Oja?' vroeg hij gewoon lacherig, alsof het niks bijzonders was. Wist hij dan niet wat hij gedaan had?! Bella had rust nodig! Dadelijk kreeg ze een miskraam. Ze had al genoeg mee moeten maken. 'Ze is toch maar een slet.' zei Damian schouderophalend, waarna hij minderwaardig naar Bella keek. 'Ik snap waarom je ontvoerd werd, je bent niks. Je bent niks meer dan een hoopje ellende.' siste hij naar Bella. Nu had hij het gedaan! Ik liep nu woedend naar hem toe en vloog hem aan. Deze keer spaarde ik hem echt niet! Ik zou ervoor zorgen dat hij zijn woorden zou terugnemen. Ik sloeg waar ik hem maar raken kon en ik kon redelijk hard slaan. Ik sloeg vooral in zijn gezicht en had hem al gauw een blauwoog geslagen en een bloedneus. Maar hij was ook ontzettend sterk en sloeg ook heel erg hard. Hij sloeg in mijn maag, gezicht en ik kon merken dat we echt aan elkaar gewaagd waren. Nu was ik ineens niet meer zo zeker van mijn zaak, hij was echt sterk. Maar ik zou niet stoppen voordat hij in het ziekenhuis lag. Ineens wist Damian me te laten struikelen zodat ik viel en met mijn hoofd tegen het nachtkastje aan. Ik zag meteen sterretjes voor mijn ogen en deed even niks meer..

    Damian Furioso

    Woedend werd ik nu ze toch begon te gillen. Ze had haar buik beschermd en ik begon nu een aantal keren te slaan in haar gezicht. Maar op dat moment kwam Finn binnen en verwikkelden we in een gevecht. Na een lang en zwaar gevecht kreeg ik het voor elkaar om Finn te laten struikelen en hij op de grond viel. Hij deed niks meer en had zijn ogen gesloten. 'Zo, van hem hebben we geen last meer.' zei ik simpel, waarna ik gemeen grijnsde naar Bella. Vervolgens liep ik weer naar haar toe. 'Dacht je echt dat iemand mij kon stoppen?' vroeg ik aan haar, waarna ik haar aan haar haren meesleurde naar de andere kant van de kamer. 'Je gaat zoveel spijt krijgen van alles, Bella. Ik ga je leven tot een hel maken, geloof me maar wat ik zeg. En het begint nu, niemand kan je helpen.' siste ik dreigend naar haar.

    ( Geen zorgen, Finn wordt dadelijk weer wakker. Ik wilde de spanning even opbouwen. ^^)


    Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

    (Hahaha, oke. Is goed! Maar moet Blaine en Kurt ook komen of moet Finn even alles zelf doen en dat Blaine Kurt geruststeld dat het niets was? En ik moet naar bed. Morgen reageer ik natuurlijk weer. (: )


    One Who Travels A Higher Path.

    ( Doe maar die tweede, dat Blaine Kurt geruststeld en dan kan Finn het afmaken en Bella echt redden . ^^ Is goed! Welterusten en tot morgen!)


    Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

    Blaine Anderson:

    Ik hoorde wat hij allemaal zei en glimlachte lief naar hem. 'Jij bent ook alles voor mij, Kurt' zeg ik gemeend, het kon mij helemaal niets schelen dat ik zovaak iets tegen Kurt heb gezegt, terwijl ik dat al gedaan heb. Ik wou dat hij het kon dromen en nog meer zelfverzekerd kon zijn, zodat hij beter in zijn schoenen stond. En ik meende het ook heel mijn hart wat ik allemaal zei tegen hem. Ik hield gewoon teveel van die jongen en hij was mijn ware lief, mijn leven, mijn alles. Ik kon niet zonder hem, anders stierf ik gewoon van verdriet en dat kon ik niet aan. Hij was mijn licht in mijn leven en zonder hem bestond ik gewoon niet. Ik zoende hem harsttochtelijk terug en ging door zijn haar. Opeens hoorden we een doffe bonk en Kurt verstevigde zijn greep om mij en ik suste hem zachtjes door over zijn rug te strelen. 'Het is vast het huis of de buren. Maak je geen zorgen, hij is hier niet en weet ook niet waar wij zijn. Je bent veilig' zeg ik lief en gemeend en druk een lief kusje op zijn wang. 'Misschien is het beter dat we even in bad gaan' stelde ik voor aan Kurt. Dan was hij helemaal gerust en kon hij even genieten en rustig worden. Zonder nog op een antwoord te wachten duwde ik hem zachtjes en teder naast me en ging uit bed. Ik liep snel naar de badkamer en deed het bad aan. Vervolgens liep ik weer terug en deed voorzichtig Kurt's kleding uit, waarnaar hij naakt voor me lag. Ik deed ook mijn kleding uit en tilde hem vervolgens op en liep terug naar de badkamer, waar nu een volle bad was en stoom opsteeg, doelend dat het lekker warm was. Met Kurt in mijn armen stapten in in bad en liet me in het water zakken en zette Kurt op mijn schoot. Zelf kon ik ook even lekker rustig worden en kon ik Kurt verzorgen.

    Isabella Elizabeth Espinoza:

    Ik had overal pijn aan mijn buik, gezicht, gewoon mijn hele lichaam. Het ergste nog van allemaal dat ik niets kon doen, dat ik gewoon machteloos was en dat een jongen mij moest redden. Zoveel emoties gierden door mijn lichaam en herhaaldelijk angst en paniek. Wat moest ik doen, ik beschermde mijn buik nog steeds en Damian sloeg nu in mijn gezicht en ik voelde de klappen maar komen. Ik bewoog niet en sloot mijn ogen vol pijn en ging er maar ten onder. Waar was Finn?! Hij moest me helpen, ondanks alles biggelden mijn tranen over mijn wangen en had overal pijn aan mijn gezicht. Opeens hoorde ik Finns stem en werd ik gewoon gered. Een opgelucht gevoel ging er door mij heen en doordat Finn riep haalde hij Damian uit zijn acties tegen mij en richtte zich naar Finn. Ze praten wat en opeens kijkt Damian naar mij en ik hoorde wat hij zei, waardoor ik begon te snikken. Wat hij allemaal tegen mij zei net en nu raakten me heel erg. Misschien had hij gelijk en was ik echt een hoopje ellende en verdiende ik dit gewoon allemaal. Finn en Damian raakten nu in een gevecht en ik kroop kruipend wat verder weg, zodat ze niet mij konden raken. Ik had overal pijn en keek maar machteloos naar de jongens. Opeens haalde Damian uit naar Finn, waardoor hij met zijn hoofd tegen het nachtkastje aankwam en op de grond viel. 'Finn' piepte ik bang en keek met grote ogen toe. Hij bewoog niet en had zijn ogen gesloten. Vervolgens hoorde ik wat Damian zei en kijkt mijn gemeen grijnzend aan. Ik werd weer bang en sloot mijn ogen weer. Damian liep naar me toe en pakte hardhandig mijn haren vast en sleurde me mee naar de andere kant van de kamer. Ik kermde uit van de pijn en een automatische reactie liet ik mijn handen naar mijn haar gaan, waardoor mijn buik niet meer beschermd was. Intussen hoorde ik wat Damian dreigend siste en huilde nu helemaal. Ik was gewoon zo overstuur en bang. 'Finn' kwam er piepend uit mijn mond en dit was gewoon teveel voor mij en de kind. De pijn was ondraagelijk en kon niets een fatsoenlijk ademen of zien. Toch wist ik om mijn ene hand beschermend op mijn buik te leggen en mijn andere bij mijn haar. 'Laat me gaan' kwam er nog trillend uit van angst en voelde me weer zo alleen. Die beelden werden ook allemaal erger en alles kwam weer terug. Alles kwam gewoon weer terug en ik kon er niet meer uit.


    One Who Travels A Higher Path.

    Kurt Hummel

    Genietend van het warme water slaakte ik een zuchtje, dit deed me echt even goed en het liet me even ontspannen. Ik was ook gerustgesteld en sloot mijn ogen genietend en legde mijn hoofd op Blaine's schouder. De warme zorgde ervoor dat ik me weer ietsje beter voede. Het genas een klein beetje de pijn die Steven me had bezorgd en natuurlijk kwam het meeste nog door Blaine omdat hij er voor me was. Ik opende nu mijn ogen weer en keek hem aan. Ik voelde me weer veilig in zijn armen en alleen bij hem wilde ik zijn nu. Ik keek naar zijn blote bovenlichaam en zoende hem zachtjes op zijn lippen. Eindelijk voelde ik ook de krop in mijn keel verdwijnen en werd de angst minder. Natuurlijk wist ik dat ik hier nog niet van af was en dat ik nog nachtmerries zou krijgen en dat dit me nog lang ging volgen, vooral wat Steven allemaal zei. Dat hij overal was en dat hij me altijd zou vinden. Ondanks het warme water kreeg ik weer kippenvel op mijn huid en probeerde ik snel aan iets anders te denken. Ik liet stiekem mijn blik weer over Blaine's gespierde bovenlichaam glijden en voelde dat ik lichte blosjes op mijn wangen kreeg, maar dat kon ook gewoon door de warme damp van het water komen. Ik begon weer een beetje mezelf te worden en gimlachte zwak naar Blaine. 'Mag ik je haren doen?' vroeg ik schor en zacht, zonder op antwoord te wachten maakte ik zijn haren nat en zeepte ik zijn krullen zorgvuldig en geconcentreerd in, wat mij eindelijk weer liet glimlachen ondanks alles.
     
    Damian Furioso

    Ik genoot er nu zelfs van dat Bella zo reageerde en ging weer op haar liggen en zoende haar ruw. 'Je ontkomt mij niet.' fluisterde ik in haar oor, waarna ik weer haar jurk probeerde open te maken, maar omdat ze zo tegen stribbelde lukte dat niet en werd ik nog bozer en maakte ik mijn hand tot een vuist en was ik er klaar voor om in haar buik te rammen, maar ineens trok iemand me van haar af en werd ik zelf heel erg hard geslagen, met al mijn macht vocht ik er tegen terug.

    Finn Hudson
     
    Gesmoord kreunde ik en voelde ik enkel vage steken van pijn in mijn hoofd. Wat was er gebeurt? Ik hoorde allemaal geschreeuw en Bella die hulpeloos mijn naam riep. Ik knipperde zwak mijn ogen, het duurde even voordat mijn zicht weer helder was. Even duurde het voordat ik besefte wat er ook alweer aan de hand was. Ik stond zacht op en probeerde mijn hoofdpijn te negeren. Ik zag Damian op Bella liggen en werd laaiend. Niemand kwam aan haar! Damian stond op het punt om haar in haar buik te slaan en snel kwam ik in actie en trok ik Damian van haar weg zodat hij haar niet in haar buik kon slaan. Nu kon ik me niet meer beheersen, als iemand aan Bella kwam konden ze net zo goed dood zijn voor mij. Ik kon haar niet beschermen tegen David en Jayden, en dat berouwde ik echt. Maar voor deze klootzak kon ik haar wel beschermen. Ik sloeg Damian hard en zag het ni even niet helder meer en bleef maar op hem inslaan totdat hij hulpeloos op de grond lag. Ik kon hem wel vermoorden dat hij dit Bella aandeed. Damian deed nog een paar wanhopige pogingen maar nu lukte hem niks meer. Een stem in mijn hoofd zei dat ik moest stoppen en dat ik me echt moest gaan beheersen voordat hij hier niet levend vanaf kwam. Ik trok Damian overeind en trok hem hardhandig mee en gooide hem zo hard als ik kon naar buiten. 'Je mag blij zijn dat je nog leeft.' siste ik naar hem. Ik zag dat Damian niet wist hoe snel hij weg moest wezen en op de vlucht ging. Mooi, die had zijn lesje hopelijk wel geleerd en kwam niet meer bij ons in de buurt. Nu liep ik snel naar Bella en knielde ik bij haar neer en trok ik haar op mijn schoot. 'Rustig Bella, hij is weg, je bent nu veilig bij mij.' suste ik zachtjes waarna ik haar dicht tegen me aan hield. Als ik die klootzak nog één keer zag vermoorde ik hem. Ik wreef zachtjes over har rug en nu maakte mijn woede plaats voor bezorgheid over haar. Ik had haar nooit alleen moeten laten met Damian.


    Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

    MissStoran schreef:
    Liz
    Ik glimlach even'tgaat wel goed eigenlijk. Wat voor kwal was het die me stak?'


    Damon

    'Geen idee' zeg ik.
    'Ben geen kwallenexpert.' zeg ik..


    El Diablo.

    Lizz

    Ik grinnik even ' dat is flauw in voetbal weet meneertje alles maar als het over kwallen gaat ho maar'


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Damon

    Ik grinnik.
    'Moet wel, als sterspeler. captain, aanvaller' grijns ik..


    El Diablo.

    Lizz
    Lachend kijk ik hem aan.
    "zeg toevallig enig idee wanneer ik uit deze verschrikkelijke witte lelijke kamer mag?"


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Damon

    'Geen idee, vraag het de dokter' lach ik.
    Ik mag een gebaar naar een knopje naast het bed en grijns..


    El Diablo.

    Lizz
    Lachend kijk ik hem aan..
    ": zooo naast voetballer ook nog eens slimme opmerkingen maken" grinnikend knik ik en druk op het knopje.'
    Als snel komt er een dokter. "wanneer zou ik weer naar huis mogen?"


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Dokter

    Ik kijk even naar de papieren in mijn hand.
    'Je zou nu weg mogen, alles is goed. Alleen je moet niet teveel lopen. Dat been heeft rust nodig' glimlach ik.
    Ik knik nog is naar haar en loop weg..


    El Diablo.

    Lizz
    Grijnzend kijk ik naar Damon "ik zeg kom we peren hem, ga je mee naar mijn huis?" vragend kijk ik hem aan.
    De dekens trek ik van me af en zie de schoenen naast het bed staan snel trek ik ze aan en wacht bij de deur op Damon.
    Mijn been stak een beetje maar zoals de dokter al zei het had gewoon rust nodig


    Change is for weirdos ~ Niall Horan