[RPG] The Real Gleeks 55 - Speeltopics

William McKinley.. Een typische, amerikaanse school in Ohio..
Veel leerlingen. Cheerleaders, jocks, gleeks. Vele typetjes. Vele relaties. Maar wel een leuke schooltijd, meestal..

Originele Personages:
Rachel Berry: MissStoran
Finn Hudson: Paintball
Tina Cohen-Chang: LittleLiar
Mike Chang:
Mercedes Jones: Shortie
Kurt Hummel: Paintball
Santana Lopez: Malino
Quinn Fabray: Leannan
Brittany Pierce:
Sam Evans:
Artie Abrams:
Noah "Puck" Puckerman: LittleLiar
Jake Puckerman: MissStoran
Blaine Anderson: Insano
Rory Flanagan:
Sugar Motta:
Dave Karofsky:
Lauren Zizes:
Jesse St. James: LittleLiar
Sebastian Smythe: Malino
Sunshine Corazon:
Will Schuester: Paintball
Emma Pillsbury: Insano
Sue Sylvester:
Shannon Beiste:

Verzonnen personages:
- Damon Tyler Smythe : Malino
- Alexander ''Alex'' Grey : LittleLiar
- Isabella Elizabeth Espinoza: Insano
-Tyler Jay Delaino : Malino
- Logan Hudson : Paintball
- Jordan Mackenzie Desousa : Monticia
- Jayson Enrique Deluci : Malino
- Savannah Rose Lopez : Malino
- Damian Furioso : Paintball
- Jeffrey Michelo Desousa : Malino
- Lizz Sanchez: MissStoran

[ bericht aangepast op 18 nov 2012 - 19:31 ]

---

Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

Lizz
Ik grinnik "dit klinkt inderdaad raar"
Ik dacht even na ik was dus een voetbal fan en fan van hem.
"hoe oud is mijn broer?"

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Damon

ik denk even na, hoe oud was die gast.
'Mitchell is..... 19' zeg ik...

---

El Diablo.

Lizz
Ik knik "hij heet dus Mitchell, waar is hij dan eigenlijk? of woon ik niet meer thuis ofwat of geen goed contact" nieuwsgierig kijk ik hem aan.
Ik snate heus wel dat hij misschien niet alles wist maar nog

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Damon

'Ehm, ergens in Madrid, maar hij heeft ook stage in Italië. Je woont nog thuis.' zeg ik.
Als ik het goed heb klopt het..

---

El Diablo.

Lizz
Ik knik en kijk hem dankbaar aan.
Ineens werd alles wazig en viel ik in slaap.
Om me heen verschenen allerlei beelden. Een klein meisje die bij haar broer op schoot zit.
Een beeld van later dat het meisje omcircelkd wordt door een grote groep jongeren die haar slaan en shoppen. Een plaatje dat hetzelfde meisje de jongen troost.
Het meisje op het strand met wat vrienden en die gaat zwemmen. En als laastse hoor ik geroep naar haar en voel ik een pijn voor het weer helemaal zwart word.

dit droomt ze dus geten

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Damon

Ik lach en kijk naar Lizz.
Ik besluit wat te drinken te halen en kom al snel terug..

---

El Diablo.

lizz
verschrikt schrik ik wakker en zie Damon zitten.
"Damon" mompel ik opgelucht

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Damon

'Sup?' zeg ik.
Ik lach even en kijk haar aan..

---

El Diablo.

Liz
Ik glimlach even'tgaat wel goed eigenlijk. Wat voor kwal was het die me stak?'

---

Change is for weirdos ~ Niall Horan

Kurt Hummel

Geruisloos gleden de tranen over mijn wangen heen en snikte ik zachtjes. De woorden die hij allemaal fluisterde spookten continu door mijn hoofd dat ik er gek van werd. Het hield maar niet op en ik bleef rillen van de angst. Mijn geslachtsdeel was automatisch stijf geworden, en hij trok me hard af, maar het enige wat ik voelde was angst en vreselijke huiveringen. Ik voelde me helemaal niet opgewonden en het voelde helemaal niet lekker aan. Het was gruwelijk en ik wilde het niet. Mijn maag deed ongelofelijk veel pijn door zijn stomp en nog steeds voelde ik dat. Ik voelde hele pijnlijke steken in mijn maag en het voelde alsof ik in de hel leefde. Zijn woorden hoorde ik nog steeds door mijn hoofd gaan en met een lege blik staarde ik voor me uit. Ik kon niets anders doen dan het te aanvaarden wat hij met me deed. 'Hou op.' fluisterde ik schor, maar volgens mij was het te zacht om het te horen. Ik durfde niets meer te doen en mijn lichaam voelde helemaal verlamd. Waar was Blaine?! Ik wilde hem! Ik had hem nodig, mijn ware liefde. Was het allemaal waar? Hield hij niet van me? Had Steven gelijk. Ik zakte bijna door mijn knieën van de pijn, maar ik hield stand omdat Steven me zo stevig vasthield en ik stevig tegen de muur stond. Mijn lichaam leunde nu heel slapjes tegen de muur en in mijn onderbuik voelde ik alleen een walgelijk gevoel, omdat dit alles behalve lekker was. Ik zei helemaal niets meer en aanvaarde het maar gewoon. Misschien was dit mijn verdiende loon en verdiende ik het? Ik sloot mijn ogen uit radeloosheid terwijl de tranen onophoudelijk over mijn wangen rolden.

Finn Hudson

Gelukkig en lief keek ik naar Bella die tegen me aanleunde. Ze was lekker aan het eten en genoot er van. Dat deed me echt goed en tevreden keek ik naar haar. Toen ze klaar was hoorde ik was ze zei en glimlachte ik breder. Ze ruimde alles netjes op en daarna kwam ze weer terug en drukte ze een kusje op mijn wang. Zoals altijd ging er weer een warm gevoel door me heen en wilde ik haar het liefste hartstochtelijk zoenen. Ik hield exht van haar en wilde haar gewoon echt. Ze betekende alles voor me. 'Zullen we even onder vier oven praten?' vroeg Damian die het momentje tussen Bella en mij verstoorde. Aan zijn blik zag je dat hij het totaal niet leuk vond dat wij zo close waren nu. En ik vond het weer niet leuk dat hij ons momentje verstoorde. Ik glimlachte even bemoedigend naar Bella en maakte oogcontact met haar, doelend dat ze maar hoefde te gillen en dat ik zo bij haar stond.

---

Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

Blaine Anderson:

Ik keek om me heen en zag Kurt niet meer, blijkbaar ben ik hem kwijt geraakt. Ik liep snel door het parkje heen en haalde mijn hand door mijn haar. Waar was Kurt?! Ergens voelde ik nu paniek komen, dalijk gebeurde er wat of was er iets aan de hand. Misschien was hij verdwaald of wat dan ook. 'Kurt?' fluister ik binnensmond en hijgde even uit, door het snelle lopen. Ik werd gewoon zo ongerust door Kurt, laatste tijd gebeurden gewoon zoveel dingen en wou eigenlijk niet dat Kurt alleen op pad ging. Dan kon hij toch gewoon met mij? Dan kon ik hem tenminste beschermen en in mijn armen houden. Ik was niet meer boos op, Kurt. Ik maakte ook zoveel fouten en dan werd ik boos op Kurt, terwijl ik hem nog veel meer pijn heb gedaan. Ik gaf zoveel om Kurt en was niet meer boos en vergaf het hem. Ik wou dat allemaal zeggen, maar waar was hij? Ik liep nu een straatje in en kwam op een openplek, waar helemaal niemand kwam. Ik deed een paar stappen en zag twee mensen staan, waardoor mijn hart stilstond. Ongelovig keek ik toe, hoe Kurt misbruikt werd en mishandelt. Even keek ik toe en stond ik aan de grond genagelt. De jongen die Kurt vastpakte, trok hem hard af en zoende hem ruw. Je zag aan Kurt's gezicht dat hij aan het huilen was en dat hij af en toe tegenstribbelde, maar kreeg elke keer weer een klap te voorduren. Opeens herkende ik de jongen en werden mijn ogen groter. Dat was Steven!! Ik balde mijn handen tot vuisten en werd woedend. Hij gooide Kurt hard op de grond en zag dat Kurt's shirt helemaal verschuurd en omhoog was/zat. Zijn vest lag dan ergens op de grond. Zijn broek was tot zijn knieeén en zijn onderbroek was ook weg, conclusie dat hij half naakt op de grond lag. Steven ging hard en ruw op Kurt zitten en deed zijn broek uit, waarnaar hij met zijn handen zijn onderbroek wou uitdoen, maar voordat hij dat wou doen. Sprintte ik snel naar hun toe en sleurde Steven van Kurt af. Hardhandig en ruw duwde ik Steven tegen de muur en kijk hem woedend aan. 'Blijf met je gore poten van Kurt af!!!' schreeuwde ik woedend.

Isabella Elizabeth Espinoza:

We werden verstoord door Damian en ik zuchtte zachtjes en ik knikte op Damian, dat het goed was. Finn glimlachte even bemoedigend naar mij en maakte even oogcontact, doelend dat ik maar hoefde te gillen en hij stond bij me. Ik glimlachte zwak en knikte dat ik het begreep en dat ik dat ook zou doen. 'Zullen we dan naar mijn kamer gaan?' vroeg ik maar aan Damian, zonder op antwoord te wachten trok ik hem mee naar mijn kamer en liepen we naar binnen. Ik wou ons gesprek snel klaar hebben dan wou ik weer naar Finn en tegen hem aanleunen. Ik ging op bed zitten en ging met mijn benen overelkaar zitten en kijk hem aan. 'Je wou praten?' vroeg ik neutraal en kijk hem afwachtend aan. Ik zou echt zeggen wat ik op mijn hart lag en hem duidelijk maken dat hij niet de enigste was die gevoelens had. Hij moest dat maar eens leren en dat zou ik ook zeggen.

---

One Who Travels A Higher Path.

Kurt Hummel

Voordat ik het wist lag ik op de grond, hij had me hard op de grond geduwd wat weer pijn deed aan mijn rug. Steven ging hard en ruw op me zitten en deed mijn broek uit. Wanneer hield dit op?! Dit was vreselijk, waarom moest hij zo nodig mij hebben? Ik had hem in eerste instantie niet moeten vertrouwen, hij was door en door slecht en gewoon walgelijk dat hij dit deed. Maar op dit moment voelde ik me zelf ook zo, omdat ik betast werd door zo'n walgelijk iemand. Mijn shirt was inmiddels verscheurd en mijn vest lag gewoon ergens. Mijn ademhaling ging telkens sneller en ik merkte dat ik lichtelijk aan het hyperventileren was en weer eens een paniek aanval voelde opkomen. Ineens sleurde iemand Steven van me af waardoor ik angstig om me heen keek. Wie was dat?! Steven werd hardhandig en ruw tegen de muur geduwd en vervolgens hoorde ik wat hij schreeuwde. Ik herkende de stem meteen. 'Blaine!' bracht ik vol tranen uit. Meteen was er minder leegte in mijn ogen en voelde ik me weer als een 'levende wezen'. Uit een automatische en snelle reactie sperde ik overeind en trok ik mijn broek weer omhoog en deed de knoop weer dicht, mijn geslachtsdeel was natuurlijk ook niet stijf meer. Uit angst kroop ik steeds verder weg totdat ik met mijn rug tegen een andere muur aan zat, waar mijn vest ook lag. Die trok ik vervolgens vlug weer aan, in de hoop dat het de huiveringen minder maakte. Ik dook helemaal in elkaar en maakte me zo klein mogelijk. In mijn benen had ik voor nu even geen gevoel door de angst en de paniek. Ik keek angstig en met rode ogen naar Blaine en Steven en meteen voelde ik weer stress. Hij mocht Blaine niets aan doen, ik hield van hem! Hij was mijn alles en als hem iets zou overkomen zou ik dat mezelf nooit vergeven en zou ik kapot gaan van verdriet. Maar wat moest ík doen?! Ik kon helemaal niets en ik was gewoon waardeloos! Wat ik tegen Blaine had gedaan was zo verkeerd en ik had nog niet eens mijn excuses aangeboden. Ik wilde in zijn armen liggen, dat hij zei dat alles goed kwam en dat alles ook echt goed kwam. Ik wilde alleen zijn handen voelen op mijn lichaam, niet die van iemand anders. Ik wilde gewoon dat die huiveringen weg gingen en dat ik gelukkig was en Steven me met rust liet, want wat hij allemaal zei bleef maar door mijn hoofd spoken, het stopte maar niet en het was oneindig. Dit was een nachtmerrie.

Damian Furioso

Zonder op antwoord te wachten trok Bella me mee naar haar kamer toe. Ze nam plaats op haar bed en ik deed zachtjes de deur dicht zodat we privacy hadden en zodat niemand ons kon storen of ons kon horen. Ik hoorde wat ze vroeg en keek haar nu. Ik bekeek haar en kreeg een kleine en zwakke glimlach op mijn gezicht. Ze zat met haar benen over elkaar en keek me afwachtend aan. Ze was zo mooi, haar mooie bruine haren, haar prachtige blauwe ogen. En haar perfecte lichaam. Ik wilde maar één ding en ik zal het krijgen ook. 'Klopt,' zei ik waarna ik naast haar ging zitten op bed en haar vervolgens aankeek. 'Je maakt het me ontzettend lastig, Bella.' zei ik met een zachte maar vooral neutrale stem. De klank in mijn stem was nog nooit zo zacht geweest behalve nu. 'Weet je niet hoe ik me voel? Het is zwaar voor mij om maar de hele tijd in onzekerheid te zitten. Dadelijk is het echt mijn kind niet en dan ben ik alleen maar goed voor nu. Voor de rest nummer je me dan gewoon weg. Waar sta ik überhaupt nog in deze situatie? Mij wordt niks gevraagd, ik krijg alleen maar boze blikken van je ''geweldige'' vrienden.' zei ik neutraal, behalve toen ik ''geweldige'' zei, toen liet ik een sarcastische toon vallen en maakte ik er met mijn vingers sarcastische gebaren. En nu ging ik toneel spelen en acteren dat ze het ook echt ging geloven. Ik schoof voorzichtig iets naar haar toe zodat ik haar niet af schrok en legde voorzichtig mijn hand op haar arm. 'Ik weet niet of het jou iets doet of niet, maar ondanks dat hou ik van je.' acteerde ik schaamteloos en met een stalen gezicht. 'Het is moeilijk en zwaar voor me, maar ik hou echt van je.' zei ik tegen haar, waarna ik haar aankeek met een charmante glimlach. Een glimlach waardoor alle mensen zouden bezwijken, niemand kon mij weerstaan en nog nooit had een meisje mij afgewezen. Ik hoefde maar met mijn vingers te knippen om ze in bed te krijgen. Het was zo makkelijk voor me.

---

Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

Blaine Anderson:

'Denk je echt dat je mij kan verslaan, Blaine' zegt Steven spottend en kreunend van de pijn. Ik hield hem in een boskgreep en was gewoon weg woedend. Hij moest echt lettelrijk van Kurt afblijven. Ik kon me maar net beheersen, af en toe vroeg ik echt af, hoe ik dat deed. Ergens was ik er echt trots op, maar aan de andere kant kreeg ik wel elke keer spijt. 'Ik had je al eerder moeten afmaken' schreeuwde ik woedend, dan kon hij helemaal niet meer aan Kurt komen. Steven liet een spottend lachje vallen. 'Kurt, is gewoon waardeloos. Ik snap niet wat je in hem ziet' zegt hij sarcastisch. Onze gesprek kon Kurt gewoon horen en ik kijk hem woedend aan. Ik was gewoon weg leiend en was het nu gewoon zat. Steven zag zijn kans door me weg te duwen en ik hield mijn armen beschermend voor mijn gezicht en stond ook beschermend voor Kurt. Ook al zat Kurt wat verder weg. Steven mocht Kurt niets meer aan doen. Steven haalde uit en ik dook behendig weg en stompte zo in zijn maag, waardoor hij luid kreunde. Ik kon me nu niet meer beheersen en stompte hem nu een paar keer in zijn gezicht, waardoor hij op de grond kwam. Een bloed straaltjes kwamen op zijn neus en mond en hij kijkt mij woedend aan. Zonder dat ik het door had, haalde hij uit met zijn voeten en kwam ik op de grond neer. Waarnaar hij snel op me ging zitten en in mijn gezicht sloeg. Een paar keer kon ik het afweren, maar sommige kwamen lelijk in mijn gezicht, waardoor ik pijnlijk kreunde. Ik zou echt niet opgeven. Vluchtig keek ik naar Kurt en hij zat helemaal ingedoken tegen een muur en keek naar ons. Ik hield weer een slag tegen met mijn hand en duwde hem hard van me af en schopte hem zo in zijn maag. Hij kreunde weer pijnlijk en viel op de grond. Opeens hoorde ik een kling en zag dat er een mes uit zijn broekzak viel. Snel handelde ik en schopte het mes weg en gaf nog een harde schop tegen Steven aan, waardoor hij weer pijnlijk kreunde en op de grond bleef liggen. Snel rende ik naar Kurt en tilde hem op, waarnaar ik met Kurt in mijn armen wegrenden.

Isabella Elizabeth Espinoza:

Ik luisterde nu naar Damian en kijk hem intussen onderzoekend aan. Er was iets aan hem, wat ik niet kon plaats vinden. Die charmante glimlach deed me heel eerlijk niets, meestal sproken de ogen het meest. Maar zijn ogen stonden anders wat ik heel eerlijk niet vertrouwde. Toen hij klaar was, zuchtte ik even. 'Het spijt me, Damian' zeg ik gemeend en veronschuldigend. 'Ik begrijp je heel goed en Finn ook en vind het zelf ook niet leuk, hoe het nu moet lopen en hoe het is gelopen, maar het is gebeurd' zeg ik vervolgens en zuchtte nu hoorbaar. 'Damian, het spijt me, maar ik hou van Finn. En ik hou niet van jou. Ik ben degene die de schuld op zich moet nemen. Ik heb je gewoon gebruikt, terwijl dat helemaal niet de bedoeling was en ik ben ook zo niet. Ik heb echt heel veel spijt tegenover jou, Damian.' vertel ik naar de waarheid en voel tranen in mijn ogen branden. Ik had zoveel spiijt tegenover de jongens en het was gewoon mijn schuld. 'We kunnen toch gewoon vrienden blijven en stel dat het jou kind is, kunnen we altijd afspraken maken' stel ik voorzichtig voor. Ik had echt spijt, vooral tegen Finn. Als ik niet weglopen was na die ruzie, was er niets aan de hand. Dan waren Finn en ik nog steeds bij elkaar en hadden we het goed gemaakt. Maar het liep helaas anders. Ik was naar de stad toe gerend en zag daar Damian en zo kwam het uiteindelijk voor elkaar. 'Ik nummer trouwens helemaal niemand weg en ook niet jou. Ik probeer iedereen tevreden te houden, iedereen en denk niet eens aanmezelf. Damian, jij denkt alleen aan jezelf en denkt überaupt niet aan mij. Ik heb het ook zwaar, ik heb dit ook niet gewilt, maar het is gebeurt' verdedig ik mezelf even. Ik cijfer mij altijd weg en niemand anders.

---

One Who Travels A Higher Path.

Kurt Hummel

Gespannen, gestrest en paniekerig keek ik naar de situatie tussen de jongens. Nog nooit had ik in mijn hele leven zoveel angst gevoeld, zoveel pijn gehad. Nu was ik écht in paniek en keek ik doodsbenauwd naar alles wat er gebeurde. Ik hoorde wat ze jongens schreeuwden tegen elkaar en wat Steven zei over mij. Hij had me helemaal de grond in geboord en alles wat hij zei kwam aan als een mokerslag. Het voelde alsof hij mijn ziel eruit getrokken had en er op had lopen stampen. Nu lag ik mentaal helemaal aan duigen en ik wist niet of het nog te herstellen was. Blaine leek Steven te verslaan, maar ineens haalde hij Blaine neer en sloeg hij hem hard in zijn gezicht. Er vielen nog meer tranen over mijn wangen heen en uit volle macht probeerde ik iets te roepen, maar dat lukte niet. Het enige wat er uit mijn keel kwam was een vaag piepend-geluid. Al snel schopte Blaine hem weer in zijn maag waardoor Steven op de grond viel. Ik zag iets uit zijn zak vallen en zag dat Blaine het snel wegschopte en Steven nog een harde schop na gaf. Vervolgens lag hij verslagen op de grond en rende Blaine naar mij toe en tilde hij me op en rende hij weg met mij in zijn armen. Zo stevig als ik kon sloeg ik mijn armen om zijn hals en kneep ik stevig mijn ogen dicht zodat het leek alsof ik even 'weg' was. Ik had nog geen veilig gevoel, dat zou later pas komen. Ik besefte nog niet eens dat ik gered was, het enige wat er door mijn hoofd flitste waren de beelden van zojuist. Alsof alles zich herhaalde in een gruwelijke flashback, alsof ik alles nogmaals meemaakte! Telkens hoorde ik Steven's stem in mijn hoofd, die fluisterde dat ik niets was, dat ik waardeloos was en dat ik nooit meer van hem af zou komen. Hij zou me overal vinden en me nooit met rust laten. Ik kwam nooit meer van hem af! Ik merkte dat Blaine langzamer begon te rennen en uiteindelijk gewoon liep. Ik was blij dat hij me tilde, zelf kon ik nu echt niet lopen door de angst en door alles. Nu begon ik langzaam te beseffen dat ik gered was. Blaine had me gewoon gered en eindelijk lag ik in zijn armen. Blaine ging even zitten om tot rust te komen, ik hoorde dat zijn ademhaling snel was en ik kon me goed voorstellen dat rennen en mij in zijn armen gedragen veel kracht kostte. Ook had Blaine heel ver gerend, zodat we veilig uit Steven's buurt waren. Langzaam opende ik mijn ogen en keek ik recht naar Blaine. Ik had een vreselijke krop in mijn keel en moest mezelf echt pushen om te praten tegen hem. 'H-het spijt me zo,' zei ik schor en met een hele trillende stem. Vervolgens begon ik weer te snikken, en kon ik helemaal niets meer uitbrengen omdat ik helemaal overstuur was. Ik kon op dit moment echt geen woord uit mijn keel krijgen en wilde gewoon veilig naar huis en de hele tijd bij Blaine zijn.

Damian Furioso

Bella keek mij onderzoekend aan, maar die houding kon ik verder niet echt plaatsen. Ik kon niet zeggen of ze me geloofde of dat ze achterdochtig was. Ik hoorde aan wat ze zei en rolde zuchtend mijn ogen toen ze over Finn begon. Ergens was ik verbaasd, sinds wanneer werkte mijn glimlach niet? Ik was nog nooit afgewezen, en doordat Bella mij nu afwees werd ik woedend! Niemand wees mij zomaar af. Ik hoorde nog aan wat ze zei en ook dat ze zichzelf begon te verdedigen. Vanuit het niks sloeg ik hard met mij vlakke hand in haar gezicht. 'Niemand wijst mij af.' zei ik nu. Mijn hele blik en houding veranderde nu naar woedend en dreigend. Wat dacht ze wel? Ik kreeg altijd alles wat ik wilde. Hardhandig duwde ik haar nu op bed, zodat ze languit lag en vervolgens ging ik op haar liggen en zoende ik haar ruw. 'Waag het eens om te gillen, of anders stomp ik je in je buik en kun je dat kind vergeten, begrepen?!' siste ik zacht en dreigend naar haar. Ik meende wat ik zei en ik zal het echt gerust doen. Ik wilde het en als ik iets wilde ging dat gebeuren ook! Of iemand dat nu leuk vond of niet! Ik greep haar keel even hardhandig vast en kneep even, dat ze echt niets moest flikken. Vervolgens liet ik haar keel weer los en zag ik dat mijn vingerafdrukken er bleven staan, zo hard kneep ik. Ik zoende haar nog steeds ruw en zocht met mijn handen naar de ritssluiting van haar jurkje. Het duurde even voordat ik het gevonden had en meteen trok ik het open en duwde ik ruw met mijn onderlichaam tegen de hare. Als ze zich zou verzetten zou ik haar gerust nog meer klappen uitdelen, daar was ik echt niet vies van.

( En van het ene drama belanden wel in het andere. )

---

Don't be pushed by your problems; be led by your dreams.

Blaine Anderson:

Ik hijgde het uit en moest echt even gaan zitten. Gelukkig heb ik hard gerend en zijn we nu veilig uit de buurt van Steven. Ik ging zitten en nam Kurt op mijn schoot. Mijn hartslag ging gewoon te keer en moest alles even goed laten bedringen en bezinken, wat er net was gebeurt. Ik kon het nog steeds niet geloven wat ik net zag. Zelf kreeg ik tranen in mijn ogen en had ik nu door dat ik pijnlijke steken had in mijn gezicht, maar dat negeerde ik. Kurt was het belangrijkste van allemaal en kijk hem aan. Ik hoorde wat hij zei en daarna in huilen uitbarsten. 'Het is goed, het komt goed en het is goed tussen ons. Geen sorry zeggen, het is goed tussen ons. Je hoeft niet meer te zeggen' suste ik hem gebroken. Als hij gebroken was, dan was ik dat ook. Zelf had ik nu ook tranen in mijn ogen en moest moeite doen om ook niet in tranen uit te barsten. Ik drukte Kurt tegen mij aan en wreef over zijn rug heen en wiegde hem zachtjes heen en weer. 'Niets zeggen, je bent veilig' zeg ik zachtjes en drukte een kus op zijn voorhoofd. 'Het komt goed' herhaalde ik elke keer om mezelf en Kurt rustig te krijgen. 'Het is niet erg, ik vergeef je en ik ben er voortaan altijd voor je en ben er om je te beschermen' suste ik hem verder. Ik stond vervolgens op, omdat ik het niet vertrouwde, dalijk volgde Steven ons of kon hij ons hier vinden. Snel liep ik weer met Kurt in mijn armen naar de villa, eenmaal daar ging ik één van de kamers op de begane grond in om niemand te storen en ging naar binnen. Ik legde eerste Kurt op bed en deed de deur op slot en liep weer naar Kurt toe. Ik legde hem nu goed en deed zijn schoenen uit en deed ook mijn schoenen uit en ging bij hem liggen. Ik trok hem op me en suste vervolgens verder. Ik had gemengde gevoelens nu, ik was woedend, bezorgd om Kurt, verdrietig dat dit gebeurt was, verbijstering en zo machteloos. Ik wou de pijn van Kurt afnemen, zodat hij niets meer voelde en weer gelukkig kon worden. Ik liet Kurt nu echt niet meer alleen, echt niet meer.

Isabella Elizabeth Espinoza:

Hardhandig werd ik op het bed geduwd, waardoor ik nu languit op bed lag en Damian ging op me liggen. Even was ik verbaast, maar angst kwam nu voor in de plaats. 'Nee' piepte ik bang en probeerde tegen te stribbelen, terwijl dat mislukte. Damian was veel te sterk, echt veel te sterk en ik kon helemaal niets doen. Ik was gewoon machteloos, ik wou gillen, maar dacht gelijk aan de dreigenmenten die hij net zei. Als ik zou gillen of wat dan ook, dan zou hij in mijn buik stompen en dan was mijn kind er geweest. Gelijk kwam er paniek en angst in me en panierig hapte ik naar adem. Tranen liepen onbewust over mijn wangen en nu voelde ik pas pijn aan mijn wang en in mijn nek. Hij had me gewoon geslagen en in mijn nek geknepen, daardoor kon ik nu even moeilijk op adem komen?!! Hij zoende me ruw en duwde zijn onderlichaam tegen de mijne, waardoor ik een walgelijke gevoel in me kreeg. Ruw trok hij mijn jurkje open en keek ik hem bang aan. 'Waarom doe je dit?' vroeg ik vol met tranen en vol met angst. Opeens kwamen er allemaal beelden tervoorschijn van de ontvoering en werd ik nog meer gegrepen door angst. Ik hoorde mijn smeekgebeden, mijn gehuil, mijn pijn, mijn angst. Alles kwam gewoon weer terug en ik trilde gewoon door mijn hele lichaam. 'Laat me met rust' smeek ik huilend en kon niets meer zien door mijn tranen. Was dit dan mijn verdiende loon tegenover Damian en Finn? Zo bedoelde ik allemaal niet en snikte vervolgens zachtjes. Door de paniek die ik nu kreeg, stribbelde ik uit alle macht tegen en wou gewoon gillen om Finn. Finn was pas mijn ware liefde en hij moest me redden. Hij was degene die ik wou, hij was mijn leven, mijn ware liefde. Zonder hem kon ik niet leven.

(Hahah, inderdaad!! Maar het is zo leuk!! )

---

One Who Travels A Higher Path.