{RPG} Wolfblood ~03~ - Speeltopics

Een klein groepje tieners heeft een groot geheim, niemand mag hier achter komen want als dat gebeurd kunnen er erge dingen gebeuren.
Ze moeten zo onopvallend mogelijk blijven voor hun medestudenten.
Wat hun geheim is vraag je? Ze zijn wolven, die bij volle maan zichzelf niet kunnen beheersen. Ze veranderen in hun werkelijke vorm en moeten er voor zorgen dat ze niet gesnapt worden. Van de alfa krijgen ze allerlei opdrachten. Sommige zijn gevaarlijk, sommige beangstigend.

Voor deze groep tienerwolven is ook een groot gevaar. De Hunters. Zij zijn tieners die undercover zijn om de tienerwolven te vangen en te onderzoeken.
Ze voeren pijnlijke proeven uit om erachter te komen hoe het mogelijk is dat zij bij volle maan in wolven kunnen veranderen. En of ze er iets tegen kunnen doen. De Hunters zetten alles op alles om de tienerwolven tegen te houden, voordat ze uitzaaien en een groter gevaar voor de mens worden dan ze al zijn.

---

De tienerWolven [Max 7]
Jongens [VOL!]
- Alfa Memphis Grimmaud - Gancanagh
- Cooper Henderson - Mengelmoes
- Zonder roedel ; Jack Willows Mengelmoes
- Aotearoa

Meiden [VOL!]
- Aurora Elizabeth Morningrose - Shooter
- Katherine Audrey Swann - Gipsy
- Scarlet Morningstar - Jackxdaniels
- Ayla Hope Savage - Vesta

De Hunters [Max 12]
Jongens
- Riley Andreas Cromwell - Gipsy
- Aiden Blaine Preston - Assassin
- Levi Isaac Dales - IsaacLahey
- Damen Joey Dodger - Fluttershyx
-
Meiden
- Marcy Jarvis - Ortelius
- Aowynn Rune Savan - Vesta
- Candy Shary McCartney - LeFuck

---

Rules;
~Minimaal 8 regels schrijven, dat is niet heel erg moeilijk. Voeg dingen toe zoals; Omgeving, gebruik tekst van andere, gevoelens, waarnemingen etc.
~OOC graag met haakjes; [] {} () - -
~Er mag best liefde tussen tienerwolven en Hunters ontstaan, maar niet alleen maar die koppels.
~Reserveringen blijven twee dagen staan.
~Graag personages die verschillend zijn, qua karakter etc.
~Lol hebben, dat is de grootste regel hier!
~De tienerwolven kunnen veranderen in wolven wanneer ze willen, maar als het volle maan is zijn ze blijvend wolf tot de eerste zonnestralen de aarde verlichten.
~Houd rekening met andere, wacht tot vrijwel meer dan de helft gereageerd heeft voordat jij reageert. Het is zo voor mensen die minder vaak online zijn makkelijk om er weer in te geraken.

[ bericht aangepast op 5 jan 2013 - 22:37 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Ayla

Met een glimlach op zijn gezicht legt hij zijn hand op mijn onderrug, iets wat de lichte kriebels in mijn buik een tandje hoger zet, en loopt vervolgens richting het tafeltje wat ik in gedachten had.
‘Ik zag je er naar kijken,’ glimlacht hij weer waarop een nieuwe blosk op mijn wangen verschijnt en waarvan ik hoop dat hij niet opvalt. Ondertussen helpt Cooper me met mijn jas, legt deze over de stoel heen en schuift deze iets naar achteren. ‘Neem plaats.’ Glimlachend kijk ik hem aan terwijl ik me op de stoel laat zakken. ‘Dankje,’ breng ik uit en veeg een lok haren aan de kant, waarna ik mijn stoel aanschuif.
Heel even wend ik mijn blik van hem af, maar kan het vervolgens niet helpen toch weer naar hem op te kijken. Ik voelde me vreemd, van alles ging er door me heen, maar tegelijkertijd voelde ik me prettig en alles behalve oncomfortabel. ‘En weet je al wat je gaat nemen?’ vraag ik hem als er even een stilte blijft hangen. Vluchtig wierp ik een blik op het menu, gevolgd door een schuine naar Cooper. Elke keer als mijn blik de zijne ontmoette steeg het gekriebel even op en kroop en een warm gevoel door me heen.

Aowynn


‘Ehm..’ klinkt het plots en ik hoor Memphis zijn keel schrapen. Mijn ogen had ik inmiddels weer geopend en met een emotieloos gezicht had ik even voor me uit gestaard, alle gedachten van net zo diep mogelijk weer weg weten te stoppen. Vervolgens had ik vluchtig mijn mobiel uit mijn jaszak weten te vissen en zowel de nieuwe Hunter als Marcy een berichtje gestuurd. Even was ik de afspraak omtrent de nieuweling vergeten en met een korte blik op de tijd wist ik niet of we dit gingen halen. Daarbij was de verzorging van mijn been net iets belangrijker en moest de nieuweling maar even wachten.
Hey Marcy, afspraak wordt verzet naar vanavond. Klein ongelukje gebeurd dus ik ga het niet redden. Sms je nog voor de nieuwe tijd. X
‘Ik sta toch niet op het punt een boze vader of beschermende broer te ontmoeten die hun dochter of zus gewond in mijn armen zal zien liggen, he?’
Ik kon het niet helpen even een zacht gegrinnik uit te brengen, vooral niet bij het zien van zijn bezorgde blik. De grote stoere Memphis die zich druk maakt om een boze vader of broer, het had wel iets moest ik toegeven. Eventjes liet ik mijn blik op zijn gezicht hangen, bestudeerde hem tot bijna elke kleine detail en voelde vervolgens licht het bloed naar mijn wangen stijgen waarna ik mijn telefoon terug in mijn jasje stopte.
‘Nee hoor, ik ben enig kind dus geen over beschermde broers,’ reageerde ik en glimlachte even nadat ik zijn richting weer in keek. ‘En mijn vader zal hooguit een beetje bezorgd zijn, hij is niet van alles op de hoogte,’ mompelde ik er achteraan en speelde ter afleiding met een pluk haar. ‘Maar boos zal hij niet worden, hij is gewend dat zijn dochter weleens gewond thuis komt. Dus geen zorgen,’ voegde ik er aan toe.
Alsof juist die laatste zin de normaalste zaak van de wereld was, maar het was wel zo. Dit mocht dan de eerste keer zijn dat ik zo erg gewond was, maar het was niet de eerste wond die ik opgelopen had. Meestal waren het schaaf en snij wonden geweest of blauwe plekken van het vallen. In het begin had hij me nog willen helpen, of er op gestaan dat ik langs de dokter ging, maar de laatste tijd deed hij die moeite niet eens meer. Hij wist dat ik toch niet ging en na talloze discussie waarin ik dreigde mijn oom te bellen, had hij het opgegeven.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 1:28 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Riley Andreas Cromwell

"Als een roosje," Grijnsde ik en rekte me even uitgebreid uit. "En jij?"
Vlak nadat ik de woorden had uitgesproken, vroeg ik me af of ze eigenlijk wel al had geslapen.
Ik kon het me alleszins niet herinneren, maar het kon natuurlijk ook zijn dat ik het gewoon was vergeten.
"Moeten we trouwens niet vertrekken?" Vroeg ik haar en stond op van de zetel. "Wacht, hoe laat is het eigenlijk?"
In een poging een klok te vinden, keek ik de kamer rond, maar wanneer ik deze niet kon vinden gaf ik het op.
Het was een steek afkomstig uit mijn ribben dat er voor zorgde dat ik me met een vertrokken gezicht weer in de zetel liet vallen.
Ik haatte het om gewond te zijn, maar ik had echt niet te klagen als ik naar Marcy keek.
Om mijn ribben de nodige rust te geven, probeerde ik me wat te ontspannen, maar aangezien de pijn aan bleef houden was het makkelijker gezegd dan gedaan.
Toch ebde de pijn na een tijdje weg, hoewel het eigenlijk redelijk lang duurde in mijn ogen.


[Sorry voor het korte stukje, maar mijn computer valt nu constant uit waardoor het moeilijk was iets te schrijven.]

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

[ Ik heb post van Aowynn iets aangepast, was dat stukje van Marcy en de nieuwe hunter vergeten :'D ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Aurora Elizabeth Morningrose

'Luister nou even goed, Scarlet. Memphis is verkeerd bezig, en je verraad hem heus niet als je naar mijn roedel toekomst. Hij verraad jullie harder dan dat jij bij hem zou doen! Ik zeg het nog een keer; als die Huntres erachter komt dat hij een wolf is lopen jullie allemaal gevaar. Ze zou haar mede-hunters erbij roepen en ze roeien jullie uit! Dan heeft vluchten ook geen zin meer, want ze vinden je. Bedenk wat je te wachten zou staan, Ro, als je bij mij in de roedel komt. Ik behandel je beter dan dat Memphis ooit zou hebben gedaan. Jullie allebei behandel ik beter dan hij doet.'
Bam. Met de laatste twee zinnen stamp Jack me precies op de pijnlijke plek - de plek die bij Memphis onbeantwoord blijft en me al zoveel pijn heeft gedaan. De tranen schieten direct opnieuw in mijn ogen waardoor ik mijn hoofd buigt en zwijgend naar de grond staar.
'Ten eerste vlucht ik niet zoals jij denkt. Ik wil niet in een roedel omdat ik dan geen verantwoordelijkheden heb en ik voel me veel beter als ik alleen ben. Daarbij weet ik beter dan iedereen wat Hunters kunnen doen en ik vecht er al heel mijn leven tegen, alleen. Dus je hoeft me niks te zeggen van vluchten. Ten tweede dwing je me net precies om te kiezen tussen jou en Memphis en dat is iets waar ik niet tegen kan. Ik luister naar geen enkele Alfa meer, dus zet je eroverheen. Ten derde gebruik je op dit moment de zwakte van Ro tegen haar en daar kan ik ook niet tegen. Dus pas op Jack, of jij bent mijn volgend slachtoffer dat ik meedogenloos afslacht, want als je me kent weet je dat ik me niet laat commanderen en dat ik een moordenaar ben. En je hebt geluk dat Ro je graag mag of je lag op de grond met een blauw oog en bloedneus.'
Even haal ik trilliger adem wanneer ik Scarlet hoor praten en herrinner me weer precies waarom zij mijn grote voorbeeld uit de roedel was en niemand anders. Zij is de persoon met kracht en zelfvertrouwen die ik zou willen zijn in plaats het emotionele wrak wat ik op dit moment ben. Wild probeer ik de tranen uit mijn ogen te knipperen en hef daarna mijn hoofd weer op, wat er eerder uit ziet als een slappe imitatie van Scarlett.
'Zoals ik al zei, ik zie het nog wel, Jack,' fluister ik dan hees, niet in staat zijnd om mijn stem hard en fel te laten klinken. 'Laten we nu gaan, het duurt niet heel lang meer voordat we naar Memphis' huis moeten,' mompel ik dan zachtjes, terwijl ik de plastic tas met flessen drank in mijn hand heen en weer laat wiebelen. Ik had nu al helemaal genoeg van deze dag en ik vreesde ervoor dat het alleen maar erger zou gaan worden...

---

•

Marcy Jarvis

“Als een roosje.” Riley rekte zich uit, waardoor ik opeens het gevoel kreeg dat hij nog een rib zou breken door dat te doen. Maar ik zweeg wijselijk. “En jij?”
“Niet,” ik grinnikte zachtjes. Ik was het al gewoon en nachtjes doordoen waren voor mij geen probleem meer.
“Moeten we trouwens niet vertrekken?” Net op het moment dat hij dat zij trilde mijn gsm.
Hey Marcy, afspraak wordt verzet naar vanavond. Klein ongelukje gebeurd dus ik ga het niet redden. Sms je nog voor de nieuwe tijd. X
Ik antwoordde nog snel: Wat is er gebeurd? Iets ernstigs?
Daarna duwde ik het berichtje onder zijn neus, zodat hij het zelf kon lezen. “Wacht, hoe laat is het eigenlijk?”
Ik haalde mijn schouders op. “Vier uur denk ik.”
Riley viel met een vertrokken gezicht weer in de zetel. Zijn gezicht bleef nog een tijdje zo staan, waardoor ik me nu toch zorgen begon te maken.
Ik had me eerst voorgenomen er niets meer van te zeggen, omdat hij geen watje was en er wel tegen kon. Maar ik kon het niet meer aanzien.
“Genoeg! Riley sta op. We gaan naar de dokter.” Ik was al recht gesprongen, waardoor ik bijna door mijn knie zakte, maar ik kon me nog net rechthouden aan de rugleuning van de zetel. Ik sprong naar de kapstok en trok mijn zwarte leren vest aan. Ik viel bijna toen ik naar voren leunde om mijn sleutels van het aanrecht te halen, maar ik kon mezelf nog net opvangen met mijn linkerhand, waar ook een pijnscheut doortrok omdat ik het net met de plek waar het gat zat, had beetgenomen.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

Ik probeer nieuwsgierig maar zo onopvallend mogelijk mee te lezen wat Aowynn in haar berichtje zet, maar veel succes heb ik er niet mee. Wanneer ze grinnikt kijk ik haar gespeeld streng aan. Wat is er zo grappig aan dat ik geen klappen wil vangen? En al zeker niet van haar vader of broer, gezien ik al de hele ochtend probeer op een goed blaadje te komen bij haar. Mijn blik kruist de hare wanneer ze haar ogen op mijn gezicht richt en deze keer is het mijn beurt om te grinniken als ik de blosjes op haar wangen opmerk. Ik besluit er verder niks van te zeggen en kijk toe hoe ze haar mobieltje weer weg stopt. In haar woorden mag ze me dan nog wel op afstand houden, haar lichaamstaal laat me weten dat ik behoorlijk goed op weg ben.
‘Nee hoor, ik ben enig kind dus geen over beschermde broers. En mijn vader zal hooguit een beetje bezorgd zijn, hij is niet van alles op de hoogte. Maar boos zal hij niet worden, hij is gewend dat zijn dochter weleens gewond thuis komt. Dus geen zorgen."
Ik frons mijn wenkbrauwen. Gaf ze nou net zelf toe dat haar vader niet weet dat ze een Hunter is? Goed, ze weet dan wel niet dat ik dat weet, maar dan zou het alsnog een vreemde zin zijn. Om mezelf niet weg te geven, besluit ik enkel op de laatste zin in te spelen.
"Weleens? Wat spookt zo'n fragiel ding als jij wel allemaal uit dat je weleens gewond thuis moet komen?" vraag ik geïnteresseerd.
Ik weet zelf ook dat ze absoluut niet zo breekbaar is als ze er uit ziet, maar nogmaals; dat hoor ik niet te weten. Ik weet dat ik voorzichtig moet zijn dat ze er niet achter komt dat ik een wolf ben. Maar zelfs al zou ze dat te weten komen, daarmee weet ze nog niet wie mijn roedelleden zijn en er is niks waarvoor ik dat geheim op zou geven. Ik lik even over mijn lippen terwijl ik mijn ogen nieuwsgierig over haar gezicht laat glijden. Ik vraag me af of ze enkel haar Hunterpraktijken bedoelt, waardoor ze gewond raakt.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Riley Andreas Cromwell

"Genoeg! Riley sta op. We gaan naar de dokter." Koppig schudde ik mijn hoofd en veerde recht wanneer ik haar bijna omver zag vallen.
"Als we gaan is het voor jou," Zei ik vastberaden, ik was immers te koppig om te luisteren. "Ik weet wat ik heb en ik weet hoe het moet genezen."
De dokter kon me dus eigenlijk niet echt helpen, tenzij hij pijnstillers voor zou schrijven, waar ik radicaal tegen was.
Als ik pijnstillers zou nemen, zou ik misschien wel weer verslaafd raken, misschien aan de pijnstillers zelf en niet aan drugs.
Hoewel het beide een erg effect kon hebben, ook pijnstillers als je ze verkeerd nam.
"Ga zitten," Het was niet bepaald een verzoek, dus kon ze me ook niet afwimpelen. "Je hebt rust nodig."
Zonder haar reactie af te wachten, ging ik naar haar toe en tilde ik haar op terwijl ik mijn tanden strak op elkaar klemde.
Bewust bleef ik met mijn ene hand ver weg van haar gewonde knie zodat ik haar niet meer pijn zou doen dan nodig was.
Met Marcy in mijn armen strompelde ik weer richting de zetel en legde haar voorzichtig neer waarna ik mezelf ook weer in de zetel liet ploffen.
"Als je nog veel op dat been gaat steunen, moeten ze het misschien wel afzetten." Mompelde ik in een poging haar wat bang te maken zodat ze zou luisteren. "En als je maar één been hebt, kan je je hunterscarrière op je been schrijv-...vergeten."
Een kleine zucht ontsnapte uit mijn mond waarna ik het echt niet kon helpen om eventjes luidop te lachen.
Hier zaten we dan, beide zo gewond dat het wel leek alsof we een bejaard koppel waren die er om streed om het minst te kunnen gaan.
Wanneer mijn lachbui over was, woelde ik even door mijn eigen haar waardoor het erg warrig lag, net zoals ik er van hield.
"Sorry, binnenpretje." Grijnsde ik terwijl ik met mijn been begon te trillen, een kleine, vervelende gewoonte die ik nooit afgeleerd kreeg.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

“We gaan niet voor mij! Zo erg ben ik niet gewond!” Ik wierp hem een boze blik toe. We waren er beiden erg aan toe, maar beiden deden we alsof het niets was. Maar niets was minder waar.
“Als we gaan is het voor jou. Ik weet wat ik heb en ik weet hoe het moet genezen,” klonk het luchtig.
Ik gromde gefrustreerd en stampte met de voet van mijn goede been op de grond. De dokter wist dat even goed. Waarom wilde hij gewoon geen hulp accepteren?
“Ga zitten, je hebt rust nodig.” Hij tilde me plots van de grond, waardoor ik gilde en zonder het te weten met mijn vuist op zijn borstkas sloeg.
“Ik heb helemaal niets nodig! Jij hebt verzorging nodig! Zet mee neer Riley!” Ik zwaaide hulpeloos met mijn handen heen en weer. “Laat me los!”
Ik werd voorzichtig neergelegd in de zetel. Ik zwaaide nog steeds boos met mijn armen rond en keek hem verontwaardigd aan. Waarom luisterde hij toch gewoon niet?
“Als je nog veel op dat been gaat steunen moeten ze het misschien wel afzetten,” mompelde hij. “En als je maar één been hebt, kan je je hunterscarrière op je been schrijv- vergeten.”
Ik grinnikte even om zijn woordkeuze en deed alsof het me niet veel kon schelen. Maar hij had ergens wel gelijk en mijn been was nogal kostbaar, vooral als hunter. Mijn blik verzachtte even, tot hij begon te lachen. Ik rechtte verontwaardigd mijn hoofd. “Wat?”
“Sorry, binnenpretje.” Riley grijnsde en haalde zijn hand door zijn haar, waardoor het warrig overeind bleef staan.
Ik schraapte mijn keel toen er alleen een piep uit mijn mond kwam. “En mag ik meegenieten van je binnenpretje?”

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Aowynn

Ik had mijn telefoon nog niet weggestopt of hij trilde al ten teken van een nieuw berichtje. Moeizaam viste ik hem weer uit mijn jaszak en las snel het berichtje van Marcy door, waarna ik er kort op reageerde. Niks ernstigs, wond is opengesprongen dus ik moet hem even laten verzorgen. X
‘Weleens? Wat spookt zo’n fragiel ding als jij wel allemaal uit dat je weleens gewond thuis moet komen?’ vroeg hij me, duidelijk geïnteresseerd en zag hoe hij met zijn tong over zijn lippen heen ging. Ik rilde even bij een opkomende gedachten en wendde kort mijn gezicht van hem. Ik vond het nu al vreselijk irritant dat ik onbewust op dat soort kleine dingetjes begon te letten. ‘Zo fragiel ben ik niet hoor,’ mompelde ik op een verdedigende toon en haalde vervolgens lichtjes mijn schouder, waarop ik hem een schuine blik toe wierp.
‘Ik volg verdedigingslessen en ik ben lid van de lokale jagersvereniging hier in het dorp,’ reageerde ik terwijl ik hem aan bleef kijken. Het was niet eens zo zeer een complete leugen, al volgde ik al lang geen verdedigingslessen meer, hooguit nog wat trainingen met de groep, en was de lokale jagersvereniging een dekmantel voor waar ik echt bij zat.
Maar ik had geleerd dat hoe dichter je bij de waarheid bleef, hoe veiliger die was en de kans kleiner was voordat je jezelf volledig klem loog. ‘Dus als ik een keer bont en blauw thuis kom, of een verwonding heb opgelopen tijdens het jagen, staat hij daar niet zo heel erg meer van te kijken.’
Hoewel ik mijn best deed mijn gezicht in de plooi te houden, kon ik het toch niet verhelpen hem lichtjes te betrekken tijdens het praten over mijn vader. Mijn ouders waren een onderwerp waar ik liever niet over sprak. ‘Hij is alleen niet zo heel erg op de hoogte van het feit dat ik gisteren ben aangevallen door een valse hond,’ mompelde ik er half achterna en rechtte vervolgens iets mijn rug.
‘Maar ook dat komt wel goed, hij weet hoe ik ben,’ voegde ik er nog snel aan toe, hopende dat zijn bezorgdheid nu niet weer ineens omhoog kwam door wat ik gezegd had.

[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 13:10 ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Riley Andreas Cromwell

"En mag ik meegenieten van je binnenpretje?" Het was schattig de manier waarop ze het zei, dat vond ik toch.
"Zie ons hier nu zitten," Grijnsde ik en schudde even mijn hoofd. "We zijn net een bejaard koppel dat niet uit de voeten kan."
Het idee bracht me automatisch bij mijn overleden grootouders, het was altijd enorm schattig om hen aan te zien.
Beide waren ze tachtigers, maar ondanks hun vele ruzies en opmerkingen tegen elkaar, zagen ze elkaar na al die jaren nog steeds erg graag.
Af en toe konden ze, net zoals wij nu, niet uit de voeten door hun pijnlijke gewrichten maar toch waren ze beiden te koppig om het toe te geven.
Mijn grootmoeder was de eerste die stierf, kort daarna mijn grootvader omdat hij het verlies van zijn vrouw niet kon verkroppen.
Het was best een erg rotte periode, maar nu ik er zo over nadacht, moest mijn grootvader zijn vrouw echt graag zien.
Snel keek ik op uit mijn gedachten in de hoop dat ik niet al te afwezig had gekeken, want dan ging ik meestal voor me uit staren.
Om niets te laten merken zette ik toch een glimlach op en keek Marcy weer aan.
"Heb je niets in huis dat we kunnen doen?" Vroeg ik plots nadat ik besefte dat ik me best verveelde. "Spelletje, drank, maak niet uit wat?"
Of het verstandig was om nu te drinken, wist ik niet maar het zou in ieder geval wel helpen om de pijnlijke plekken te vergeten.

---

Forget the risk and take the fall...If it's what you want, it's worth it all.

Marcy Jarvis

“Dat,” zei ik, “is de beste vergelijking ooit. Zo voel ik me inderdaad.”
En zo leken we inderdaad. Ik was net mijn oma, die met haar reuma de trap niet meer op kon. Riley staarde even voor zich uit, maar leek uit zijn gedachten gehaald te worden. Alsof hij net geraakt werd door de bliksem.
“Heb je iets in huis dat we kunnen doen?” vroeg hij. “Spelletje, drank, maakt niet uit wat.”
Ik grijnsde. “Drankspelletje? Of playstation, dat is ook leuk.”
Ik had toch twee controllers, maar ik was maar alleen dus kon ik nooit multiplayer doen. Ik stond recht en haalde wat spelletjes uit de kast. Call of Duty: black ops, need for speed … Ik had de meeste van mijn vader gekregen, hij vond dat dit zou helpen aan mijn opvoeding als jager. Het had niet echt geholpen, want ik gebruikte toch geen geweer. Die dingen maakte me te veel lawaai.
“Ik ken ook een paar drankspelletjes hoor, als je dat liever doet?” Ik had nog wel wat bier in huis. Ik hield wel van een goed pintje en een zak chips. Ik sprong op en haalde een zak Cheetos uit de kast en gooide die naar Riley. “Voor als je honger hebt.”
We konden het toch maar beter gezellig maken. De bak bier stond onderaan in de koelkast. Ik sleepte mezelf er naartoe en haalde er twee flesjes uit, die ik opende aan de rand van het keukentablet. Ik was de opener kwijtgeraakt, dus ik deed het altijd zo.
Ik sleepte mezelf terug, proberend niet te morsen en stak eentje naar hem uit. “De keuze is aan jou.” Ik nam alvast een slok en maakte het me terug gemakkelijk.

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

[Aangezien internet straks dood zal zijn en ik 't hier ook even wil zeggen; Een hele fijne, en knallende, jaarwisseling! X. ]

---

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Vesta schreef:
[Aangezien internet straks dood zal zijn en ik 't hier ook even wil zeggen; Een hele fijne, en knallende, jaarwisseling! X. ]

[Ik wens voor jou hetzelfde! (; x]

---

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..

(Hetzelfde )

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Memphis

"Zo fragiel ben ik niet hoor." Ik lach zachtjes om haar defensieve toon, maar pers mijn lippen op elkaar wanneer ik haar me vanuit haar ooghoeken zie aankijken.
"Ik volg verdedigingslessen en ik ben lid van de lokale jagersvereniging hier in het dorp. Dus als ik een keer bont en blauw thuis kom, of een verwonding heb opgelopen tijdens het jagen, staat hij daar niet zo heel erg meer van te kijken. Hij is alleen niet zo heel erg op de hoogte van het feit dat ik gisteren ben aangevallen door een valse hond. Maar ook dat komt wel goed, hij weet hoe ik ben."
Met belachelijk veel moeite weet ik mijn gezichtsuitdrukking neutraal te houden wanneer ze het over een jagersvereniging heeft. Naar mijn mening kan je een hoopje bloeddorstige tieners niet echt een vereniging noemen, al moet ik toegeven dat velen ervan de term "jager" wel waardig zijn. Aowynn heeft me gisteren twee keer geraakt en ook die ene kerel, Riley, heeft me wel eens eerder wat wonden toegebracht. Het is dat ik hem in het dagelijkse leven wel te pruimen vind, anders had ik geheid al problemen gezocht met hem.
"En ik dacht dat je alleen taai was van karakter. Ik ben aangenaam verrast, poohbeertje," grinnik ik.
Een complimentje op zijn tijd is ook noodzakelijk. Daarbij geniet ik er net zoveel van complimentjes te geven als ze te krijgen. Doorgaans is de blik op die meiden hun gezicht onbetaalbaar. Maar omdat Aowynn naar mijn mening tot nu toe al een heel stuk van de doorsnee tiener meid verschilt, hou ik haar gezicht goed in de gaten. Ik moet nog een beetje de grenzen aftasten, zien wat ik wel en niet kan zeggen en wanneer het al dan niet kan.
"Die meiden die bang zijn hun nagel te breken als ze een flesje evian water opendraaien gaan zo vervelen. Er mag best wat meer pit in zitten. Waar jaag je zoal op?"
Wolven. Mij in het bijzonder, heb ik zo de indruk.
Ik zet een kleine grijns op terwijl ik mijn ogen een onschuldige blik probeer te forceren, wat me maar matig lukt. Mijn onschuld is al een tweetal jaar zo goed als onbestaande dus erg verbazingwekkend dat het me wat moeite kost is het niet. Na een aantal seconden geef ik het op en schud ik met een klein lachje mijn hoofd terwijl ik mijn schouders ophaal. Dat was echt verloren moeite.
Als ik merk dat Aowynn wat rechter gaan zitten is, verleg ik mijn greep weer een beetje zodat ze wat meer steun heeft aan haar rug.
"Als je even je benen wilt strekken dan zeg je het maar," zeg ik met een zachte glimlach. Ik denk dat het lastiger is voor haar dan voor mij.

---

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.