Victoria Gwen Calley II Gedaanteverwisselen.
Zo te zien was Micheal diep in gedachten verzonken, en aan zijn gezicht te zien waren het geen vrolijke gedachten. Ik wilde vragen of er wat mis was, maar durfde het niet. Zo goed kende ik hem niet eens, hoogstens een uurtje. Maar net toen ik hem een knuffel gegeven had, had ik toch wat gevoeld bij zijn arm. Het leek wel alsof hij van metaal was. Zou hij iets om zijn arm dragen zodat hij altijd kon sturen? Of zou hij een prothese hebben? Ik was er erg nieuwsgierig naar, maar vroeg het absoluut niet. Ik wilde niet nog meer als een freak over komen, zoals iedereen me altijd genoemd had.
Ja, ik was anders dan de anderen en was al vanaf mijn eerste schooldag daarmee gepest. Ik probeerde erbij te horen, probeerde vrienden te maken, maar niemand liet me binnen. Ooit, één enkele keer, was ik bevriend geworden met iemand. Het was een meisje uit mijn klas, die aan mij gekoppeld werd voor een opdracht. Ze praatte met me, lachte met me en vertelde verhalen. Ze had gezegd dat ze me aardig vond en vrienden met me wou worden en ik had het gevoel dat ik ook echt een vriendin geworden was. Ik was dolgelukkig geweest om eindelijk iemand te hebben om plezier mee te hebben, iemand anders dan mijn broer Kyle, met wie ik anders altijd dingen deed.
Maar toen ze op een dag me totaal negeerde en enorm arrogant tegen me deed had ik door dat dit gewoon een grote grap geweest was. Ze had me enorm gekwetst en sinds die dag heb ik ook geen woord meer tegen iemand gezegd, tenzij het per se moest. Toen ik hier wakker werd en niemand kende, voelde het als een nieuwe start. Misschien hadden ze me daarom ook hierheen gestuurd, de mensen die me mijn kracht gegeven hadden. Ik wist zeker dat als zij dit niet gedaan hadden, ik er niet lang meer geweest was. Altijd voelde ik me het buitenbeentje en nooit voelde ik me gewenst. Zelfs mijn ouders vonden me raar, ze hielden niet van me zoals ze van Kyle hielden. Een bibberige zucht rolde over mijn lippen en ik probeerde niet te gaan huilen door de gedachten, ik was er weg en nu was ik hier, waar mensen waren zoals ik en waar ik vast en zeker vrienden zou maken.
Langzaam liep ik naar de deur, die ik open trok en de lege gang weer op stapte. Hevig knipperde ik met mijn lange wimpers om de tranen die zich in mijn ogen bevonden weg te halen. Ik wilde niet huilen bij Micheal, ik wilde niet zwak overkomen. Heel zacht schudde ik mijn hoofd en plakte een glimlach op mijn gezicht, die ik dwong te laten staan. 'Welke kant zullen we oplopen?' vroeg ik aan Micheal, toen ik er zeker van was dat mijn stem helder zou zijn en niet over zou slaan of zou kraken.
Beauty begins the moment you decide to be yourself - Coco Chanel
