Caleb Morris - Slechterik - Dierlijk instinct
Rachelle blikte op naar Caleb en legde uit dat het nu niet bepaald iets voor haar was om op de gangen te blijven ronddwalen. Een mening die hij eveneens deelde. Hij was nu ook niet bepaald het type dat graag ergens doelloos rondliep.
Ze glimlachte toen hij haar een glimlach toewierp en hij had zijn gedachten hardop willen uitspreken, toen Hailey plotseling de witte roos in haar haren stak. Alsof hij daadwerkelijk verwonderd was over dit fenomeen, wendde hij zijn blik van Rachelle af en vestigde zijn aandacht terug op Hailey. Ze was immers meer van belang voor hem, aangezien haar kracht hem ofwel kon helpen ofwel kon tegenwerken. Hij plaatse daarom zijn goedbedoelde, vriendelijke opmerking.
Ter antwoord mompelde Hailey iets en als hij zijn eigen kracht niet had gehad, had hij het zeker niet verstaan. Hij bleef haar echter vragend aankijken, aangezien ze simpelweg niet wist dat zijn gehoor zo scherp was. Haar ogen schoten open en haar blik zocht de zijne op, terwijl een verwrongen glimlachje rond haar mondhoeken plooide.
Ze legde vervolgens uit wat haar kracht was en wat dit inhield. Alsof hij dat zelf nog niet wist. Ondanks de neiging om met zijn ogen te rollen, wist Caleb haar gemoedelijk aan te blijven kijken, alsof hij daadwerkelijk wilde aanhoren wat ze te vertellen had.
Hailey sloot af met het feit dat ze haar gave nog niet veel gebruikt had en met de vraag of hij haar misschien kon helpen. Hij hoorde de onzekerheid in haar stem, ondanks dat ze deze had proberen te verbergen voor hem.
Hailey likte haar lippen, om vervolgens haar lichtblauwe ogen op Caleb te vestigen. Haar blik gleed een tel over de rijen boeken achter hem, om vervolgens haar blik opnieuw de zijne te laten kruizen.
‘Natuurlijk wil ik helpen,’ loog Caleb, zo ongedwongen als hij kon. Hij verbaasde zichzelf dat hij nog zo geloofwaardig overkwam, naast het feit dat zijzelf hem om hulp had gevraagd.
Hij zette zich opnieuw tegenover haar aan tafel en wist zijn gezicht in de zorgzame, vriendelijke plooi te houden die hij zichzelf had aangemeten.
‘Ik weet alleen niet precies hoe,’ zei hij toen, dit keer naar waarheid. Hij was nu eenmaal geen leraar en bezat nu ook niet bepaald de informatie om anderen te helpen. Die had hij niet verkregen omdat dat simpelweg niet behoorde tot zijn takenpakket. Daarbij was haar vraag wel het allerlaatste wat hij verwacht had.
Zijn gezicht trok iets grimmiger weg, terwijl hij nadacht. Er verscheen een frons op zijn voorhoofd toen hij zijn blik neersloeg en daadwerkelijk naar iets zocht wat haar kon helpen. Want immers, hielp hij haar, hielp hij zichzelf. Het was in ieder geval de perfecte manier om haar te vriend te houden en misschien zelfs aan zijn kant te scharen.
[Caleb kan vriendelijk zijn als hij zijn best doet 
Whaha te ernstig als hij zich nog gaat 'bekeren' naar het goede :'D]
“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”
]