Marcell
Het is nu 2 dagen geleden dat Nala haar miskraam heeft gehad en al die tijd heb ik mijn werk niet fatsoenlijk gedaan. Gewoon omdat ik het niet aankon. En ik voel me er niet eens eens schuldig bij - wat ben ik voor een werknemer? Waarschijnlijk een prutser, een zwakkeling.. Iets in die richting. Al die tijd ben ik in de schuilstal van deze paarden geweest, zij hebben geleerd dat ze beter uit mijn buurt kunnen blijven maar dat ik ze niks doe als ze dichterbij komen, en ik heb geleerd dat ze warme adem en warme vachten hebben waar ik mijn handen aan kon opwarmen, en om mijn normale tijden ging ik ook naar huis, naar May. Ik heb haar niet de volle waarheid verteld en volgens mij heeft ze dat door, maar ze dringt niet aan en vraagt zelfs geen uitleg. Misschien kan ze het raden. Misschien ook niet. Ze is veel te goed voor me.. Maar nu heb ik er even vrede mee. Als ze daardoor niet breekt.. Dan vind ik het goed en moet het maar even zo zijn. Het enige wat ik haar verteld heb was dat er iets gevoeligs op het werk gebeurd was en dat ik daar mee zit, maar dat het vanzelf wel over zou gaan. Ze weet ook niet dat ik bij paarden in de stal zit omdat ik simpelweg niet in staat ben om iets levendigs te doen. Dat ik levenloos ben weet ze niet eens - ik probeer het te verbergen als ik thuis ben. Pijnlijk, maar het zal moeten en daardoor lukt het me. Het is een soort van.. Tussenweg tussen breken en niet breken, eerlijk zijn en liegen.. Om ons beiden te beschermen. Ik word toch niet gemist. Ik heb Baas gezegd dat ik dringend een paar dagen vrij nodig had om privé redenen om niet te erg te liegen, maar ook hij weet niet dat ik op het terrein zelf ben. Daar vertrouw ik hem niet genoeg voor. Nala redt het zelf wel met alle mensen die van haar houden, en Leslie en de rest ook. Die hebben me niet nodig.
Zelf zit ik de hele dag dood voor me uit te staren in de stallen en ik ben niet meer gestoord sinds Leslie langs gekomen is, g*dzijdank. De paarden krijgen wel elke dag voer en het water wordt gecheckt, maar ik ben nog niet één keer ontdekt. Dus ik kon alle tijd die ik hier doorbracht gewoon nadenken over een miskraam, het verliezen van een kindje, mijn eigen verleden, May, hoe ik dit allemaal op wilde gaan lossen, en hoe ik zelf het sterkst word of lijk. Ik heb heel veel tranen kunnen laten gaan en heel veel gevoel kunnen laten ontsnappen. En dat lucht op. Maar het voelt alsof het heel, heel langzaam gaat. Veel te langzaam. En dat ik in de problemen kom als het niet snel beter gaat - maar dat zien we dan wel weer. Ik kan het toch niet eeuwig verzwijgen.
Het gaat erom dat het beter gaat. En dat ik weer dingen merk. Dat ik vaker naar buiten kijk om naar de paarden te kijken, en naar de bomen en wolken. Om af en toe van de koude wind te kunnen genieten. Ik heb nu ook een ander vast plekje behalve die naast een oude ruif. Aan de buitenkant van de stallen hangt namelijk een veel nieuwere die iedere dag gevuld wordt, dus daarom dat ik weet dat die binnen oud is. Mijn nieuwe plekje is tegen de muur meteen links van de opening van de schuilstal, gezien vanuit dat je binnen komt lopen. Het is dus al bijna buiten en je voelt er de wind wanneer die staat, en je kan alles buiten zien. Want dat soort dingen merk ik weer. Ook nu.. Ik zie gewoon dat de lucht betrekt en het voelt alsof het dadelijk gaat onweren - iets wat de paarden ook aanvoelen. Sommigen staan gewoon nog rustig stil, of te grazen, maar één van de paarden drentelt druk langs het hek, alsof hij naar binnen wil, of in ieder geval weg. Het is het paard die vanmorgen in dit weilandje gelaten is - omdat hij minder gras mag, ofzo? Er staat namelijk vrij weinig gras hier. Dus dat zou het wel eens kunnen zijn. Ik kan geen ander voordeel bedenken die aan dit weiland zit in vergelijking met de andere weilanden, een stukje verder weg. However, het paard wat weinig gras mag lijkt enorm druk te worden van het naderende onweer en ik krijg medelijden. Ik weet niet waar er wat hooi is zodat hij kan eten en afleiding heeft, maar hier in ieder geval niet. En ik weet wel dat de merrie in de stallen staat en daar dus een eigen box moet hebben. Ik twijfel. Er ligt hier natuurlijk een touw.. Maar kan ik het doen? Dat paard naar de stal brengen? Eigenlijk niet. De persoon die hier elke dag komt om de paarden te verzorgen en te controleren zal niet weten waar het dier gebleven is en schrikken als het ineens in de stal blijkt te staan.. Maar anderzijds.. Ik heb eigenlijk wel zin om even te lopen, en als ik dat paard naar haar stal breng heb ik een doel. Ik sta voorzichtig op en loop naar het hek van het weiland waar een touw omheen geknoopt zit om het dicht te krijgen. Of eigenlijk.. Meerdere touwen. En ééntje kan er vast wel éven missen.. Ik begin het handig los te knopen -ik ken de knoop- en loop dan in de richting van het paard. Gelukkig heeft ze nog een halster om. "Kom eens meisje.." Ik praat zachtjes in de hoop dat het kalmerend werkt. "Ik ga je alleen maar naar je stal brengen zodat je wat kan eten en binnen staat.." Ik loop rustig naar het dier toe. "Rustig maar, ho maar.." Haar oortjes draaien naar me toe. Elke keer als ik iets zeg. En dus ga ik door. Ik wacht tot het paard naar mijn kant gedanst is en loop dan naar haar toe. "Niet zo dansen meisje.. Dan kan ik je niet wegbrengen.." Met opgeheven hoofd blijft het dier staan, alsof ze me kan horen.. Ik haal het touw één keer door de ring onderaan het halster en hou het touw dan goed vast op een eindje er vanaf. Het is weliswaar geen halstertouw, maar ik kan het dier ermee begeleiden en daar gaat het om. "Kom eens.." Ik loop in de richting van het hek in de hoop dat het dier volgt en alles lijkt helemaal goed te gaan als ik met het paard het hek uit loop en die ook weer zorgvuldig sluit. Het paard volgt me met net zo'n hoog hoofd als ze al de hele tijd heeft en drentelt, danst bijna, achter me aan van de opwinding. Krijg ik toch niet rustig. Zolang ze maar luistert weet ik wel hoe ik met haar om moet gaan en loop ik met haar door de sneeuw, door de fraaie kou, en ik bedenk een plan, aangezien ik geen idee heb hoe deze merrie dan wel niet heet en ik welke box ze dan wel niet moet staan. Maar er is vast een lege box waar ze tijdelijk heen kan. Dat moet wel.
Een tijdje later doemt het stalgebouw waar ik al de hele tijd op wacht op en loop ik er rustig naartoe. De deuren lijken niet op slot en dat komt goed uit - dat zou er nog eens bij moeten komen. Het paard lijkt de beweging wel fijn te vinden en ik ook. Ik probeer een van de deuren met mijn koude vingers open te maken en duw de deur dan open, waarna ik het paard naar binnen leid en de staldeur achter ons dicht hoor vallen. De hoeven weerklinken op de stenen en ik kijk rond in welke box ik haar kan zetten als me iets heel anders opvalt. Ergens achterin de stal staat een meisje bij de box van de enige hengst die hier staat - en ik ken maar een van hen. Het meisje. Want dat is Nala. En ik mag niet gezien worden. Nog niet. Ik loop naar de eerste de beste box zonder naam erop en schuif de staldeur open, waarna ik de merrie erin leid en het touw uit de ring haal zodat ze los is. Daarna haal ik diep adem en loop de stal uit, schuif de box dicht en vergrendel die tot ik zeker weet dat het paard niet weg kan. Ze snuift eens even, maar ze lijkt zich wel al fijner te voelen dan toenstraks. En daar ging het toch om. Maar ik kan nog steeds niet zomaar weglopen. Dus ik blijf stil staan en kijk in Nala's richting. Wat doet ze hier?
[ bericht aangepast op 31 dec 2012 - 17:28 ]
Stop acting normal. It gets bored.
Het is al aangepast..]
{