{RPG} Nightmare of dance ~52~ - Speeltopics

Voel je de muziek door je aderen stromen? Voel je de beat, die je botten laat trillen? Zie je hoe bezwete en gebroken lichamen samenwerken om toch nog een prachtig geheel te leveren?
De groep DanceRule lijkt op het eerste zicht een gewone dansschow. Je kan er kijken naar ballet, modern, streetdance, hiphop en ballroom, allemaal uitgevoerd op topniveau, maar wat niemand weet...
De leden zijn een voor een van straat geplukt. Ze zijn wees, weggelopen of gewoon ontvoerd en zo in Zwitserland terecht gekomen. In het trainingskamp van DanceRule.
Deze RPG begint als er een nieuwe lading nieuwelingen aankomt. Ze weten niet wat ze daar doen, maar hebben 1 ding gemeen. Ze hebben wonderlijk veel danstalent.
In DanceRule kan je jezelf laten uitgroeien tot een betere danser, tot een ster! wordt aan buitenstaanders verteld, maar eigenlijk worden de dansers daar verplicht.
Ze hebben te veel en te lange lichamelijke trainingen en krijgen maar net genoeg slaap en eten. Al snel wordt hun leven een aaneenschakeling van dansen, eten en slapen, maar tussendoor krijgen ze af en toe de kans om met hun medeslachtoffers te spreken.
Zullen er relaties ontstaan? Weten ze te ontsnappen? Of blijven ze in deze hel? Waar het enige waar ze van hielden, plots veranderde in een kwelling?

Outfits!!
Jongens
Meisjes

Ballet:
-Amy Michels Coockies
-Grey Pritchett IMLOUIS

modern:
-Jamy Black IMLOUIS
-Joshua Gayle Naomia
-Jack Collins Huaso

Streetdance:
-Nala Garcia Huaso
-Naomi Micheal. Naomia
-Leslie Day Jaimes
-Ian Silvas Coockies

Hiphop:
-Sam Night Jaimes


Ballroom:
-Eleadora Alonso TheSeasons
-Mario Estevez Huaso
-Julio Martinéz Amor8




Ik heb deze RPG overgenomen van Klaine4Ever, zij kwam op het oorspronkelijke op het idee van een dansschool, maar ik heb veel veranderingen aangebracht nadat ze hem aan mij overgedragen had.

rollentopic

[ bericht aangepast op 20 jan 2013 - 17:57 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[HETZELFDEEEEE!!!!]

Marcell
Nu begin ik me steeds schuldiger over mijn afwezigheid te voelen. Er is nota bene iemand die me vertrouwt.. Dat had ik misschien wel bijna op het spel gezet. Maar het voelt nog steeds niet alsof ik al meteen aan het werk kan.. Moet ik haar vertéllen waarom ik weg was? Die gedachte maakt me lichtelijk zenuwachtig, dus ik schud hem snel weg. Ik bepaal later wel wat er goed is voor Nala om te weten. Het blijft mijn privéleven. Maar als een danser die mag weten is het Nala wel.. "Verdedigen.." Mompel ik. Dus daarom was Sam het er niet mee eens. Hij wilde haar trainen maar Nala kan dat niet. En aan dat trainen zit natuurlijk doen vast.. "Heb je daarom nu ruzie met Sam?" Ik kan haar inderdaad wel helpen..

---

Stop acting normal. It gets bored.

Nala
"Ja." mompelde ik zacht en keek naar de grond.
"Hij heeft zo'n beetje gezegd dat als ik naar jou ging zoeken, ik niet meer naar hem moest gaan zoeken." Met andere woorden. Dat het voorbij was.
"Maar, zou je me dus willen helpen?" leidde ik hem af van dat eerste nieuws. Eigenlijk leidde ik meer mezelf af.
Ik wou er niet aan denken. Ik moest gewoon vechten. Niet ondergaan, vechten.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Marcell
"Nou, als 'werknemer' van hier zou ik nee moeten zeggen, omdat je anders sterker bent tegenover ons" Zeg ik eerlijk. "Persoonlijk zou ik het best doen. Maar.. Nu je ruzie met Sam hebt híérover weet ik het niet echt.. Weet je zeker dat het je je relátie waard is?" Ik zou het niet doen. Echt niet. Als ik me voorstel dat ik iets van iemand zou willen leren en May zou zeggen dat het anders over was dan zou ik achter May aan gaan en niet naar die persoon gaan zoeken. Dus in Nala's situatie: naar mezelf.

---

Stop acting normal. It gets bored.

Nala
"Nja, ik was eerst aan het twijfelen. Ik zocht je al niet echt meer, maar jij vond mij min of meer. Dus tja..." ik keek weg naar het prachtige paard. Het was zo mooi en een van de redenen dat het zo mooi was, was net omdat het zo onafhankelijk leek. Hij had niemand nodig. Hij liet zich enkel aaien door degene die hij wou.
Ik wou worden zoals hij. Zoals Casano, hier vlak voor me. Ik wou kunnen rennen wanneer ik dat wou en niet belemmerd zijn.
Was het zo moeilijk om gewoon... gelukkig te zijn?
"Al heel mijn leven word ik door mannen mishandelt, geslagen, onder de duim gehouden... Ik wil dat niet meer. Nooit meer. Daarom wil ik me leren verdedigen. Geen man die me dan nog aanraakt op een manier die ik niet wil." ik bleef naar het paard staren. Hij stond stil, alsof hij mee luisterde naar wat ik zei.
"En god, het is zo moeilijk en ik weet niet. Ik weet het echt niet. Wat ik moet doen. Ik kan niet leven zonder Sam, maar als ik mezelf niet leer verdedigen dan kan ik gewoon niet echt leven. HOe kan ik mijn leven leven, als angstme de hele tijd verstard. Als ik niet eens een man recht kan aankijken. Ik weet wel zeker dat ik er nog steeds, zelf wanneer ik me kan verdedigen, mee zal geconfronteerd worden. Ik zal nog steeds bang zijn op sommige momenten, maar ik zal kunnen leven. En weet je... Hoe pijnlijk het ook is om dit te zeggen... Ik bedoel: het voelt of mijn hart uit mijn borstkas wordt gerukt, als ik er al gewoon aan denk, maar... Als Sam me dat niet gunt, dan... dan is hij misschien toch niet de ware." tranen liepen nu over mijn wangen.
"Ik wil hem niet kwijt. Nooit. Ik wil er zelfs niet aan denken. Ik heb het nog steeds niet aanvaard, dat hij nu van me weg is... Ik blijf maar denken dat het wel goed komt. En misschien kan ik het daarom zo makkelijk zeggen. Maar ik weet 1 ding. Ik kan niet meer leven zoals een man me voorgeeft. Ik wil veel voor Sam doen, maar ik heb mijn wensen ook. Ik heb mijn manier om mijn verleden te verwerken en heb het nodig. Zonder dat, kan het nooit wat worden. Niet omdat hij niet geweldig is of zo. Maar omdat ik kapot ben. En hoe kan ik ooit met hem iets vormen, als ik zelf niet eens een geheel ben?"
De brok in mijn keel was duidelijk te horen en de tranen liepen nog steeds over mijn wangen.
"En ik heb nu gewoon zo zin. Om weer iets te nemen dat snijdt... Om mijn polsen over te snijden of gewoon dwars door mijn hart te steken. Dat dit alles nu eindelijk eens voorbij is. Maar dat heb ik Sam beloofd. Ik zou het nooit meer doen en daarom doe ik het niet en het enige wat me nog te doen staat is vechten. Ik moet vechten om te leven. Vechten om mezelf eindelijk te kunnen worden. Om geen angstig dier meer te zijn, weggekropen in een hoekje. Ik moet vechten, omdat vechten het enige is wat me nog te doen staat en het enige wat ik nog kan. En ik zal vechten." ik keek nu naar hem op. Ik zag hem niet goed door de tranen heen.
"Ik zal vechten, om te overleven, om Sam terug te krijgen en om mezelf te kunnen worden."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Marcell
"Als je het zo bekijkt.." Mompel ik zachtjes. Als je het zo bekijkt zou het wel heel, heel erg gemeen van me zijn om haar niet te helpen en wil ik het met heel mijn hart.. Bijna heel mijn hart. Een deeltje blijft me maar vertellen dat ik het niet kan máken. Niet omdat ik mijn werk dan niet goed doe - dat doe ik vrijwel nooit helemaal zoals Baas het wil zien. Nee, omdat als Hij erachter komt dat ik bedrieg met zoiets als dit, ik hoogstwaarschijnlijk mijn baan kwijt ben en daarmee mijn inkomen, mijn kans om May te verzorgen en een redelijk leven.. Maar dan raak ik wel mijn leventje zo ongeveer kwijt omdat ik iets goeds gedaan heb. Iemand anders sterker heb gemaakt.
Er bestaat natuurlijk altijd zoiets als een compromis, een tussenweg. Ik zóú haar bepaalde basis dingen kunnen aanleren. Dan weten 'wij' alsnog hoe we haar kúnnen uitschakelen, maar de makkelijkste manier is dan in ieder geval voorkomen, en de meeste mensen die niet zo goed opgeleid zijn kunnen er niet tegenop als de verdediger maar snel genoeg reageert.
Als ik dat doe heeft Nala eigenlijk wel het recht om dat te weten van voor af aan. Dan heeft ze het recht op de mogelijkheid om nog te kiezen of ze het wil, en niet voorgelogen te worden. Maar haar tranen.. Ze houden me nog even tegen. Ze is zo sterk en zwak tegelijk. Zo vastbesloten.. Maar wel in tranen. Verdrietig over het verleden, vastbesloten over het heden. Het enige wat ze nu nog nodig heeft is mijn hulp. En ik weet niet wat ik moet doen. Nala kijkt maar naar dat paard, en ze huilt, en ze lijkt alles ongelofelijk eerlijk te vertellen. Ik wil haar een knuffel geven, maar tegelijkertijd durf ik het niet. Bang om haar meer angst aan te jagen. Ik wil haar iets toe kunnen fluisteren wat haar sterk maakt, ik wil haar nu kunnen zeggen dat ik het haar ga leren.. Maar ik voel me schuldig omdat ik het niet meteen kan. En dat is misschien zwak. Misschien heeft Leslie daar wel gelijk in. Maar ik voel het nu eenmaal zo. En ik laat me niet meer door iemand anders zeggen hoe ik me moet voelen. Ik wil een voorbeeld nemen aan Nala. Ze heeft dezelfde drang om onafhankelijk van bepaalde mensen te zijn, maar zij dóét er iets mee. Ze inspireert me.
En misschien moet ik haar dat vertellen en geeft haar dat al kracht. Maar.. Ik wil haar tegelijkertijd niet opzadelen met mijn problemen. Ze is nog zo jong, en ze heeft al zoveel meegemaakt.. Ik wil er voor haar zijn. En om er voor haar te zijn is het misschien fijn voor haar als ze ook iets over mij weet. Maar dat wil ik haar dus weer niet vertellen, en al die tegenstrijdige gevoelens cirkelen om elkaar heen en brengen me helemaal in de war.
Wat het erop neer laat komen dat ik nog steeds niet weet wat ik nu moet doen.
Nala is zo eerlijk, zoals ze hier staat zo klein en zwak en wanhopig. Hoe ik me de afgelopen dagen ook voelde. Maar zij weet hoe ze er bovenop kan komen. Ik niet. Zij heeft mijn hulp nodig. En alleen de mijne. En ik.. Ik weet het niet. Hoe laf is dat? Hoe zwak? Goed, ik weet dat mensen helpen me goed doet, meer als goed. Niet alleen mensen. Ook dat paard van net, bijvoorbeeld. Maar bij mensen is het toch het sterkst. Het gevoel van waarde.. Alsof ik toch nog nodig ben op deze aarde. Hoe dom zou het dan zijn om Nala niet te helpen? Daarmee help ik eigenlijk Sam weer, en misschien Leslie wel. Zelfs de anderen. Want wie vindt het nu fijn om Nala gebroken te zien? Niemand.
En misschien is dat het wel. Wat ik nodig heb, wat me sterker maakt. Mensen helpen. En dit is de kans die ik daarvoor krijg. Zo voelt het tenminste. Nala heeft daarnet gezegd dat ik -samen met Sam- de enige man ben die ze echt vertrouwt. De enige van de mannen die hier werken, de enige die haar kan helpen. Dan voelt het toch alsof ik deze kans ook nodig had. En ik grijp hem. Ik ga het doen. Maar.. Alleen de basis. En hoe ga ik haar dat vertellen? En hoe verklaar ik haar waarom ik zo lang stil ben? Ik moet nu echt iets zeggen. Voor ik haar angst aanjaag.
"Nala.. Je vraagt je vast af waarom ik zolang stil was en waarom ik dingen doe die absoluut niet bij mijn werk passen, waarom ik mensen help in plaats van dat ik ze martel om mijn zin door te dringen. Daarvoor hoef je maar 1 ding te weten, en dat is dat ik ook zo mijn verleden en mijn problemen heb. Niet dat ik jou daarmee ga lastig vallen, maar.. Daar was ik over aan het nadenken. En.. Nouja, ik heb ingezien dat dit misschien voor ons allebei is wat we nodig hebben.. En dus ga ik het beperkt doen. Beperkt, omdat ik je de basis van het verdedigen wil leren. Zoveel dat je je meer als de gemiddelde mens kan verdedigen, we het onopvallend kunnen houden en het -vooral voor mij- het beste is. Als je het goed vindt, natuurlijk."
Dat voelt als de beste compromis die ik haar kan geven, als het beste wat ik nu kan doen en de manier waarop ik er zelf misschien ook weer bovenop kom. Dat voelt als de manier die ik door moet zetten. Als Nala het ook helemaal wil. Ongedwongen.

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 1:22 ]

---

Stop acting normal. It gets bored.

Nala
Ik staarde nog een tijd naar het paard, terwijl hij stil was. Mijn gedachten dwaalden zowat overal naartoe. Naar Sam, naar mijn verleden, maar bleven ook standvastig bij de toekomst. Ik gaf het niet op. Nooit meer. Ik zou vechten.
Toen hij begon te spreken, veegde ik de tranen van mijn wangen en draaide me naar hem toe, zodat ik hem recht aan kon kijken. Ik beet op mijn lip, terwijl ik luisterde naar zijn woorden en nadacht. Het leek me wel eerlijk.
Ik knikte en glimlachte naar hem, de eerste oprechte glimlach. "Dank je, Marcell. Je weet niet hoeveel dit voor mij betekent." zei ik zacht.
Ik nam zijn handen plots zachtjes tussen de mijne en keek hem recht aan.
"Maar als -en ik zeg als, ik verplicht je niet- als je ooit over je problemen en verleden wilt praten, dan ben ik er voor je, ok? Jij hebt ook naar mij geluisterd en ik heb gevoeld hoeveel deugd dat kan doen. Zo'n dingen mag je niet opkroppen, dat heb ik toch geleerd uit de afgelopen maanden."
Ik bleef hem de hele tijd recht aan kijken, maar nu begon mijn blik wat dromerig te staan. Een beetje wazig, alsof ik iets anders voor me zag.
"Je hart is het belangrijkste. Volg je gevoel. En soms... soms is je hart wel eens in tweestrijd." ik zag Sam voor me. Sam vs de drang om mezelf te beschermen.
"Maar dan moet je dieper graven, kijken naar de mens die je werkelijk bent." mijn stem nam toe in kracht. "Wat wil jij?! En soms kan je het ene nog zo graag willen, maar kan dat niet zonder het andere. Dan moet je je gevoel volgen. Je moet ervoor gaan, op de manier die jij wilt. En anderen kunnen je laten vallen. Je kan je voelen alsof je doodbloed in een eenzaam hol, maar je mag niet vergeten dat er overal wel iemand is. Iemand die je erdoor wilt helpen. Een laatste steun." ik keek hem nu recht aan. Hij was mijn laatste steun. Sam had me -weliswaar in een vlaag van woede- laten vallen en nu was hij de enige persoon waar ik nog heen kon. Tuurlijk Ian en Leslie waren er nog, maar dat was gewoon... anders.
Ian had Naomi en ik was nog steeds een beetje jaloers op haar. En Leslie had Jushua, die ik niet zo goed kende en waar ik nog steeds achterdochtig tegenover stond.
"Je hart volgen zal altijd het beste zijn op lange termijn... Bespaar jezelf spijt en begin nu te leven." mijn laatste woorden waren meer tegen mezelf gericht. Om me te overtuigen dat ik het juiste deed. Dat als het het lot was dat ik en Sam samen blijven het wel weer goed zou komen. Ik vocht me hier doorheen. Met of zonder hem. Al moest ik mijn hele leven met die staaf, die ik nu zowat door mijn hart voelde branden, leven...

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 10:45 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Mijn knokkels bloeden helemaal en ik vloek de hele tijd door. Ik kijk naar de gebroken spiegel en ik voel me nog steeds woedend en zowaar ook verdrietig. Ik sla daarom nog een spiegel in. Er verschijnen tranen in mijn ogen en ik weet niet of dat komt door pijn of verdriet. Hoewel het verdriet ook pijn doet. Ik loop naar de deur van de zaal en trap die open. Mijn normale hand houd ik onder mijn gewonde hand zodat er zo min mogelijk bloed op de vloer drupt, wat natuurlijk nog steeds gebeurt. Als ik in de badkamer ben haal ik gelijk het stuk glas uit mijn hand en zo mogelijk lijkt het nog meer te gaan bloeden.
'Fuck,' mompel ik.
Mijn zicht is wazig door de tranen en ik zet de kraan aan. Het koude water verlicht de pijn iets, maar de tranen blijven nog steeds. Janken om een meisje, hoe zwak ben je dan?! Ik kijk op in mijn eigen ogen in de spiegel. Ik moet mezelf er van weerhouden om hier weer de spiegel in te slaan. Ik wil mezelf niet zien, niemand wil mij zien. Nala die gaat liever naar die Marcell om te verwerken wat er in haar verleden gebeurt is, dan met mij. Misschien moet ze hem maar gaan neuken, misschien gebruikte Nala me daarom wel alleen.
Op dit moment voel ik me gewoon gebroken, gekwetst en boos, daardoor kan ik niet meer normaal nadenken. Anders had ik wel geweten dat Nala me niet alleen voor seks gebruikt.
'VERDOMME!' Vloek ik luid.
De deur wordt dan opengedaan en als ik op kijk zie ik een man met een grimmige uitdrukking staan.
'Volgens mij ben jij degene die de spiegels heeft ingeslagen, of niet soms?'
Hij kijkt naar mijn bloedende hand en ik slik een keer.
'Ik zal je hand wel even verbinden,' zegt hij dan, maar ik schud verwoed mijn hoofd.
'Rot op,' grom ik naar hem.
Ik voel me in het nauw gedreven door de man. Ik doe alsof ik heel rustig ben en zet de kraan uit, maar wanneer de man dichterbij komt haal ik uit met mijn vuist, de pijnlijke vuist. Gemakkelijk stopt de man mijn vuist en hij knijpt erin waardoor ik een zacht kreetje slaak. Hij dwingt me op de grond te gaan zitten door mijn vuist naar achteren te duwen. Ik zit op mijn knieën en krijg dan een trap in mijn maag. Echt dubbel klappen kan ik niet doordat de man nog steeds mijn vuist vast heeft, maar ik hap wel naar adem. Dan pas laat de vent mijn vuist los en ik lig op mijn zij weer op adem te komen. Ik hoor een kastje open en dicht gaan en even later wordt mijn hand omhoog getrokken en ik voel hoe hij het verbindt. Als hij klaar is laat hij mijn hand vallen en komt die met een klap op de vloer terecht. Ik schreeuw even van pijn wat de man niet echt kan waarderen. Hij tilt me overeind, houdt me vast bij mijn shirt met één hand en haalt dan uit met zijn vuist die vol op mijn oog terecht komt.
'Voortaan denk je wel twee keer na voordat je spiegels breek, mag ik toch voor je hopen, want anders zal ik jou breken.'
Zodra hij me loslaat zak ik in elkaar en kom ik met een zachte pijnlijke kreun terecht. De man vertrekt en ik hijs mezelf met moeite overeind, was die verdomde rolstoel nou maar hier, dan had ik niet nu nog moeten lopen.
Als ik in de spiegel kijk zie ik dat mijn oog nu al blauw begint te worden en het doet ook nog eens verschrikkelijk veel pijn. De ziekenzaal... Daar ga ik weer terug heen. Op de gang kom ik niemand tegen, wat maar beter ook is, en op de ziekenzaal is ook niemand. Met een licht verwilderde blik zoek ik ik om me heen naar een kast, maar in plaats daarvan zie ik een deur. Ik loop erheen en er is een kamer waar allemaal spullen liggen om te genezen. Precies wat ik nodig heb.
In een kast die in de kamer staat vind ik een injectiespuit en ook verdovingsmiddelen. Ik weet hoe ik moet injecteren, ik heb dat vaak zat gedaan vroeger. Ik neem de spullen mee naar mijn bed en leg ze op het nachtkastje. Ik maak de spuit klaar en laat er één druppeltje uit vallen. Perfect. Ik kijk naar mijn arm en doe geen moeite om die schoon te maken. Zo is het prima. Dan zet ik de naald in mijn arm en druk de spuit in. Het verdovingsmiddel spuit ik in mijn aderen en verspreidt zich dan langzaam in mijn lichaam. Dit heb ik een lange tijd niet op deze manier gevoeld of gedaan. Als de spuit op is leg ik die neer op het nachtkastje en alle pijn trekt weg, al het verdriet, alle woede. Dan val ik, door het verdovingsmiddel, al snel weer in slaap op mijn bed.

[ bericht aangepast op 2 jan 2013 - 11:00 ]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Haha oke, nu wil ik een of ander streng mens zijn die Sam op zn kop kan geven over zijn gedachten tussen Nala en Marcell ]

Marcell
Nala houdt een hele toespraak en bij ieder woord die ze zegt kost het me meer moeite om mezelf sterk te houden. Of eigenlijk zo zwak dat het nog net sterk lijkt. Zoals ik altijd ben.
Ondanks dat ze het waarschijnlijk meer tegen zichzelf heeft dan tegen mij klopt en raakt elk woord. Zo'n dingen mag je niet opkroppen, dat heb ik toch geleerd uit de afgelopen maanden. Waarin veel te veel gebeurt is. Ze verdient het niet om mijn problemen aan te horen. Ik weet dat ze dan gewoon erover gaat nadenken en ergens is het wat ik wil, maar ergens ook absoluut niet. Je hart is het belangrijkste. Volg je gevoel. En soms... soms is je hart wel eens in tweestrijd. Zoals nu. Maar dan moet je dieper graven, kijken naar de mens die je werkelijk bent. Wat wil jij?! En soms kan je het ene nog zo graag willen, maar kan dat niet zonder het andere. Dan moet je je gevoel volgen. Je moet ervoor gaan, op de manier die jij wilt. En anderen kunnen je laten vallen. Je kan je voelen alsof je doodbloed in een eenzaam hol, maar je mag niet vergeten dat er overal wel iemand is. Iemand die je erdoor wilt helpen. Een laatste steun. En daar is het gevoel van waarde weer. En het gevoel van.. Nouja, mijn gedachten schieten meteen naar May, dus ik denk dat het liefde is. Maarja. Dan is het weer.. Nala houdt van Sam, maar ze wil eerst zelf compleet zijn om hem geen pijn te doen en zoekt daarom steun bij mij. En eigenlijk zitten we in hetzelfde schuitje. Maar ik ga haar niet opzadelen met mijn problemen. Dus ik moet nog iets of iemand vinden, die waarschijnlijk wél Nala is, die mij helpt met het praten en alles. Ik weet alleen nog niet hoe ik het Nala zou kunnen vertellen en alles.. En mijn aandacht schiet naar haar handen om de mijne. Zij koos ervoor.. Ik doe niks wat zij niet wil. Je hart volgen zal altijd het beste zijn op lange termijn... Bespaar jezelf spijt en begin nu te leven. Ik weet alleen nog niet hoe. Maar toch. Ik glimlach naar haar. "Nala, je bent echt zo sterk voor je leeftijd, en zo wijs. En dat is heel knap en komt door je ervaringen.. Maar ik ga je echt niet opzadelen met mijn problemen en jou helpen met je leven starten. Dat doet mij ook al goed. Maar.. Wat ga je Sam vertellen als je hem weer onder ogen komt? Hij zal ook gekwetst zijn en misschien níét weten hoe hij het moet verwerken.." Ze moet echt overtuigd zijn van wat ze doet, dan moeten we nog weten hoe we het afsprelen en al dat soort dingen.. Maar eerst dit.

---

Stop acting normal. It gets bored.

[Let him hij loopt zichzelf verdoving toe te dienen om geen pijn of verdriet te voelen en raakt zo ongeveer depressief ]

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Nala
Ik knikte even. Ok, hij wou het me niet zeggen. Goed, het bleef zijn eigen keus. Hij wist nu dat ik er voor hem wou zijn, dus hij had de mogelijkheid.
"Het blijft een open voorstel." zei ik nog.
Ik dacht even na over zijn volgende woorden.
"Ik ga hem ongeveer hetzelfde vertellen als ik jou nu gezegd heb. Ik ga de waarheid vertellen. Over hoe belangrijk het nu is mijn hart te volgen. Over dat ik nooit volledig goed voor hem kan zijn, als ik niet volledig ben. Ik ga hem uitleggen dat ik gewoon niet kan beginnen met leven, zonder dit. En als hij dat niet begrijpt..."
Ik beet op mijn lip en zuchtte. "Dan probeer ik hem nog te overtuigen. Hij moet het wel begrijpen." Het kwam allemaal goed, alles.
Ik voelde me niet sterk of wijs... Ik voelde me eerder bijna gebroken, vechtend om mijn hoofd boven water te houden. Maar misschien is dat wel ware kracht.
Niet het gemakkelijk door het leven lopen, maar het vechten. Het vechten, zelfs wanneer het water zich al boven je hoofd sluit. Het blijven doorgaan. Niet opgeven, nooit. Ik mag alles verliezen, alles, nooit zal ik ophouden met vechten, wan ik heb altijd mezelf nog. Ik heb altijd nog de belofte aan Sam om mezelf geen pijn meer te doen.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Sam Jason Night
Als ik na een tijdje wakker word heb ik een barstende koppijn en weet ik even niet waar ik ben. Ik knipper een paar keer met mijn ogen totdat het me allemaal duidelijk is. De spuit ligt nog op het kastje en ik kan het niet laten om onwillekeurig te grijnzen, het spul werkt namelijk nog steeds. Op mijn hoofdpijn na. Dus sta ik op en ga nog wat meer verdovingsmiddel halen. Ik pak de naald die ik daarstraks ook gebruikt heb, ik ben niet bang voor een infectie, en ik injecteer dan weer wat verdovingsmiddel. Het gevoel dat door me heen gaat is echt geweldig en de hoofdpijn verdwijnt ook. Ik glimlach breed en het werkt als een soort druk voor me. Ik kijk naar mijn hand en zie dat die nog verbonden is. Het boeit me niets meer dat Nala voor die klootzak van een Marcell kiest, ik heb mezelf en ben prima. Ik kan mezelf wel vermaken. Ik sta op en wankel een beetje op mijn benen waardoor ik moet lachen. Ik loop de gang op en ga naar de hiphopzaal. Ik zet de muziek aan en voluit. Mijn oren doen er niet eens pijn van! Ik ga tegen de muur aan zitten en staar een beetje levenloos voor me uit. Misschien dat ik wel drank kan halen uit de keuken. Ik weet nog hoe ik er moet komen. Ik moet weer lachen om mezelf en sta op. Ik strompel de zaal uit en ik ga op weg naar de slaapzaal. Gelukkig kom ik niemand tegen. In de slaapzaal loop ik naar de schacht en het lukt me om erin te klimmen.
'Op naar de keuken!' Roep ik voor mezelf en ik steek mijn vuist naar voren alsof ik een superheld ben.
Ik kruip naar de keuken. Met een klap val ik uit de schacht en kom daarop de grond terecht.
'Oepsiefloepsie,' lach ik.
Ik sta recht en denk niet aan anderen die me eventueel kunnen horen. Random trek ik wat kasten open en vind dan wat ik zoek. Drank.
'Hoppaaaaa!'
Ik pak een fles en laat die dan bijna vallen. Gelukkig vang ik die net op tijd op, wat een wonder is. Met de fles klim ik weer de schacht in en kruip ermee terug. Als ik in de slaapzaal aankom kijk ik even om me heen.
'Psstt, de kust is veilig,' zeg ik zacht tegen mezelf.
Door de verdoving ben ik niet meer helemaal honderd procent. Ik ga weer terug naar de ziekenzaal en ga daar op bed zitten. Ik maak de fles open en begin er dan stevig van te drinken.
Ik denk er niet bij na dat medicijnen en alcohol absoluut niet samen mogen, ach ja, wat boeit het ook?
Ik drink de halve fles leeg en laat daarna een harde boer. Ik moet om mezelf lachen en ik begin dat met dubbel zien.
'O! Alles is er ineens twee keer,' zeg ik verwondert.

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

[Zieke zelflol
Ik reageer later, sorry]

---

Stop acting normal. It gets bored.

Ja hij heeft zelflol :')

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.

Marcell
"Goed" Ik glimlach. Eindelijk. Nu ik weet dat ze echt serieus haar relatie niet (meer) op het spel wil zetten voor mij voelt het al stukken beter. Ik zou Nala er namelijk alsnog niet mee helpen als ik Sam zou laten breken door haar gewoon die lessen te geven, maar nu ik weet dat ze hem gaat vertellen waarom ze die lessen wil denk ik dat hij wel bijdraait en ze elkaar niet kwijtraken, waarmee ik Nala weer help.
"Zoals je weet zijn er best wat paarden hier, dus misschien weet je ook wel dat er een eindje verderop een weilandje met een schuilstal is. En anders: dat is er. In die schuilstal zal ik nog wel een paar dagen zitten.. Dus als je weet te ontsnappen voor een training dan ben ik daar. Alleen buiten wanneer ik normaal werkte ga ik ook gewoon naar huis," Het moet raar voor haar zijn om te beseffen dat ik eigenlijk ook nog een soort van lezen naast mijn werk heb. Dat ik toch alleen maar een werknemer ben met problemen, en geen meedogenloze martelaar die goed probeert te zijn. "En, nouja, je weet het ondertussen denk ik al, maar mondje dicht. Überhaupt dat ik training geef en dat ik hier zit" Ik moet het toch nog eens zeggen. Vóór ik straks gezocht word. Echt niemand mag het weten. Behalve Nala dan. En Sam. Anders help ik haar niet. Maar ook hij mag maar beperkte singen weten.. Dat snapt Nala zelf ook wel..
"Dus.. Ik denk niet dat je al plannen had om serieus naar binnen te gaan, dus als we hier dan toch zitten.. Hoe gaat het met je? Écht met je? Leslie zei iets over een blindheid, maar het ziet er niet echt uit alsof je niks of weinig ziet.." Ja, goed. Dadelijk komt de miskraam waarschijnlijk weer ter sprake. Maar dat.. Dat zien we dan wel weer. Ik kan, ik mag, mezelf er nu niet mee bezig houden. Alles gaat nu om Nala. En May.

---

Stop acting normal. It gets bored.

En dan denkt Nala, huh Leslie? Wist Leslie dat hij hier zit?

Lol ^^

En nee, het komt niet goed Now

---

I'm Ellie's & Mitshy's little secret. Rawr.