[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Gregory Nightingale.

"Kom, misschien krijgen we dan een extra punt of zo," Zegt Flynn. Ik schiet in de lach. Hij zet zich recht en staat daarna op. "Nou neem me hand aan dan kunnen we naar het amfi," lacht Flynn. Ik pak zijn hand beet en heis mezelf overeind, met natuurlijk, de hulp van Flynn. Ik kijk een beetje rond me. "Waar the fuck moeten we naartoe?" Zeg ik lachend. Flynn lijkt me erg aardig. Ik zet mijn galaxy-beanie beter op mijn hoofd. Ik begin alvast een kant uit te lopen. Ik bedenk me ineens dat we de andere kant op moeten. "We moeten die kant op." Corrigeer ik mezelf lachend. Flynn lacht ook al de hele tijd. We zijn lach-masters. Ik zou waarschijnlijk veel langer leven dan Ethan, aangezien ik veel meer lach dan hem en lachen is gezond! Dat is ook één van mijn levensmotto's. Net zoals 'Rijk leven, arm sterven.' Mijn opa had dat een kneer tegen me gezegd en sindsdien is het altijd blijven hangen. Het sloeg ook op mijn opa. Hij gaf enorm veel geld uit, aan snoep, aan zijn kleinkinderen -Ethan en ik dus- en zichzelf. Hij was als een arme man gestorven, maar hij was liefgehad door ons. Rijk aan de liefde. Ik richt me tot Flynn. "Nou, kom je toch? Ik denk niet dat je wilt dat Shy boos op je word. Je had namelijk net ook al mot met hem." Zeg ik grijnzend. Ik wacht op Flynn en kijkt dan nog een keer in de richting van het Amfi.

Beau Baylon

Wanneer ik klaar ben, schuif ik mijn gitaar onder mijn bed, zodat er niks mee kan gebeuren.
"Wauw, dat klinkt goed. Volg je lessen?" vraagt Raven ondertussen.
Ik voel dat mijn wangen gaan gloeien en durf haar enkele seconden niet aan te kijken. Zachtjes schud ik mijn hoofd. Ik heb mezelf noten leren lezen, omdat ik het geduld niet had voor de lessen. Ik wilde gitaar spelen, niet het hele jaar door op een stom blad zitten kijken.
En vervolgens heb ik heel wat geleerd door veel naar muziek te luisteren en door naar filmpjes op het internet te kijken. Ook straatmuzikanten konden me eindeloos fascineren. Het gebeurde wel eens dat mijn ouders me plots kwijt waren in de winkelstraten, omdat ik naar een muzikant was blijven staan staren. Na een tijdje kregen ze het in de gaten en gaven me, als we gingen winkelen, altijd een centje om aan de muzikanten te geven. Wat ik ook kreeg is de instructie om gewoon te blijven staan of zitten tot ze me kwamen halen. Daar had ik geen probleem mee, integendeel. Vaak wilde ik nog langer blijven en luisteren. Later, toen ik oud genoeg was om op eigen houtje naar de winkelstraat te gaan, nam ik vaak mijn gitaar mee en ging bij een andere muzikanten staan. Daar ben ik mee gestopt toen een nieuwe kerel dacht dat ik een graantje wilde meepikken en me een flinke dreun op mijn gezicht gaf.
"We moeten wel nu terug naar het Amfi, jullie krijgen nog wat informatie van Sionnach over het kamp."
Een kleine rilling loopt over mijn rug. Sionnach, die man jaagt me de stuipen op het lijf. Hij is knap, maar hij straalt iets uit waar ik de kriebels van krijg. Alsof hij in staat is me te vermoorden met zijn tanden ofzo. Een beetje angstig kijk ik naar Raven. Waarom moeten we weg? Het was toch gezellig net? Ik weet dat ik niet het meest aangename gezelschap ben, en helemaal niet als ik mensen pas leer kennen, maar zo verschrikkelijk ben ik nu toch ook weer niet?
Met een zucht volg ik toch Raven's voorbeeld, en ga recht staan. Zonder dat ik er bij nadenk, neem ik haar hand vast. Dit hele kamp heeft iets dat ervoor zorgt dat ik me niet op mijn gemak voel. Zou dat bij Flynnie ook zo zijn? Vast niet, mijn broer is altijd beter bestand geweest tegen dit soort dingen. Als ik hem ken, dan is hij vast ergens met een van de jongens aan het flirten. Het zou me niet eens verbazen mocht hij in de loop van dit kamp nog met de begeleiding gaan flirten. Het is onschuldig, dat wel, maar hij kan het gewoon niet laten.
Soms zou ik meer als Flynn willen zijn.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Raven Ariana McCalley

Een lichte bewondering gaat door me heen als Beau licht met zijn hoofd schud als reactie op mijn vraag. Daarbij krijgen zijn wangen tegelijkertijd een licht rode kleur en houd hij zijn ogen enkele secondes naar beneden gericht. ´Je hebt het je allemaal zelf aangeleerd?´ vraag ik hem terwijl ik zie dat zijn houding verandert wanneer de woorden die daarna kwamen doordringen. Zijn verlegen blik had plaatsgemaakt voor een angstige en vragende blik, net alsof ik hem zojuist een tik op de vingers had gegeven. Of misschien nog erger, het hol van de leeuw in had gestuurd.
Met een bemoedigende blik kijk ik hem aan terwijl hij een zucht slaakt en rechtop gaat staan. Als zijn hand vervolgens de mijne vastpakt moet ik ervoor zorgen dat de lichte verassing niet in mijn blik door komt, in ieder geval niet om ervoor te zorgen dat hij zich weer terug trekt. ´Het duurt volgens mij niet zo heel lang, en iedereen zal er zijn. Ook flynn,´ reageer ik terwijl mijn vingers zacht zijn hand omklemmen.
Of het nou een hele slimme zet van mezelf was door te zeggen dat zijn tweelingbroer er ook was, wist ik niet. Maar ze waren er pas net, en we hadden nog voldoende weken voor de boeg om ze steeds onafhankelijker van elkaar te maken. Dit ene momentje om het toe te spelen maakte nu even niet uit, vond ik zelf. Met een blik op Beau voelde ik mijn hart licht krimpen, hoe zwaar zou het voor hem gaan worden? Het was echt beter voor hem, voor hun allemaal echt beter, en ik kon dan alleen maar hopen dat ze dat snel zelf ook inzagen. Gemakkelijk zou het niet gaan, dat werd me al bij de eerste glimpen duidelijk. De een leek nog opstandiger dan de ander, al had ik van Beau nog niet zo heel veel meegekregen over wat hij er van dacht en vond.
´Maar,´ breng ik dan na enkele minuten uit, waarna ik samen met hem naar de deur van zijn hut loop en mijn gedachten weer afkap. ´Je moet me wel een keer beloven nog wat voor me te spelen,´ vervolg ik glimlachend en open dan de deur terwijl ik mijn blik op de zijne gericht hield.
Het feit dat Beau weinig sprak was niet iets wat me er van weerhield toch dingen te blijven vragen. De simpelste vragen waren al met een knik of gebaar te beantwoorden, en hoe moeilijk het waarschijnlijk voor me zou zijn, hier moest ik het voorlopig mee doen. Uiteindelijk hoopte ik dat hij misschien iets opener zou worden, of misschien wel in het bijzijn van Flynn. Met een bedenkelijke blik keek ik even vooruit, om vervolgens weer naar Beau te kijken.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Beau Baylon

"Het duurt volgens mij niet zo heel lang, en iedereen zal er zijn. Ook Flynn," probeert Raven me gerust te stellen.
Ik begin mijn hand uit de hare los te maken, maar dat blijkt nog niet zo makkelijk gezien ze haar vingers er om heen gesloten heeft. Er gaat zoveel door me heen op dit moment, woede, angst, paniek; een gevaarlijke cocktail. Ik voel me als een kat in het nauw. Hoewel ik Raven zie praten, hoor ik niet wat ze zegt. Ik wil niet achter haar aan lopen, maar mijn benen lijken wel spaghettistokjes die niks van weerstand kunnen bieden. Ik vind het zo laf van Raven dat ze de Flynn-kaart speelt. En dan te bedenken dat ik haar best aardig vond. Hoe kan ze me zo verraden? Denkt ze nu werkelijk dat ik als een vis zal toehappen omdat ze Flynn als aas gebruikt? Gedurende twee maanden zal ze net proberen om hem bij me vandaan te houden, waarom begint ze er nu dan over? Hoezo is dat fair?
Als ik haar naar me zie kijken, voel ik mijn woede alleen maar toenemen. Met een ruk haal ik mijn hand uit de hare en deins wat achteruit. Ik ben er vrij zeker van dat mijn blik boekdelen spreekt. Lang kan ik het echter niet volhouden haar in de ogen te kijken, en al snel wend ik mijn blik af. Ik begrijp het niet. Maar misschien moet ik opgelucht zijn dat ik al zo snel haar ware aard te zien krijg. Misschien is dit mijn les omdat ik zo naïef ben. Misschien valt er helemaal niks goeds meer in de mensen te vinden.
Met mijn blik nog steeds op de grond gericht, loop ik Raven voorbij, de hut uit. Ik probeer me te concentreren op alles om me heen, zodat ik mijn gedachten niet hoef te horen. Met een grote boog loop ik om het Amfi heen, waar die enge Shy staat te wachten. Alleen durf ik er niet heen. Ik besluit nog even aan het meer te gaan wachten, tot er wat meer mensen in het Amfi zijn, voor ik er heen ga. Het duurt niet lang voor ik een bekend paar voetstappen hoor. Ik kijk op en zie al snel het bijhorende gezicht, mijn gezicht. Flynn. Dat hij gezelschap heeft is nu even niet van belang. Ondanks de reden waarvoor we naar dit kamp gebracht zijn, ren ik naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Automatisch ga ik dichter bij hem staan. Op Flynn kan ik altijd rekenen, hij zal me nooit verraden.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Flynn Baylon

Greg neemt mijn hand aan en trekt zichzelf met mijn hulp omhoog. Ik bekijk Greg even als hij rond kijkt en wend snel mijn blik een andere kant uit als hij weer richting mij kijkt. "Waar the fuck moeten we naartoe?" zegt hij lachend en ik moet er ook even door lachen. Ik mag deze jongen wel. Zo lekker recht door zee en hij schaamt zich niet om iets te zeggen. Wanneer Greg begint te lopen blijf ik echter stil staan, vroeg of laat beseft hij wel dat we niet die kant op moeten. "We moeten die kant op." ja hoor, hij heeft het door. Lachend kijk ik naar hem. Geniale jongen, echt waar. "Nou, kom je toch? Ik denk niet dat je wilt dat Shy boos op je word. Je had namelijk net ook al mot met hem," zegt Greg grijnzend en mijn gezicht staat ondeugend. Ik ga naar hem toe en geef hem een zachte duw. "Hey, niet terughalen wat er net gebeurde jij!" grijns ik en ik prik een aantal keren in zijn zij. Lachend ga ik een stukje vooruit en kijk hem uitdagend aan. Echter schrik ik wanneer ik ineens en paar armen om me heen voel. Meteen herken ik de vastheid waarmee dat gebeurd. Beau. Meteen sla ik mijn armen beschermend om hem heen.
"Beauby, wat is er aan de hand broertje. Zijn ze te hard voor je geweest of is er wat anders?" vraag ik terwijl ik mijn hand over zijn rug laat gaan. Ik kijk even naar Gregory met een veel betekende blik. "Ga maar alvast naar het amfi, ik kom zo wel," zeg ik met een knipoogje en wend mijn aandacht weer tot Beau. Volgens mij is er iets gebeurd wat hem boos en paniekerig maakte. Ik blijf over zijn rug aaien en wacht rustig af tot hij begint te vertellen.

[ bericht aangepast op 20 april 2013 - 13:29 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Gregory Nightingale.

Vrolijk komt Flynn op me afgelopen en geeft me en zachte duw. Ik wankel even maar herpak mezelf al snel. "Hey, niet terughalen wat er net gebeurde jij!" Hij grijnst en prikt een aantal keer in mijn zij. Ik schiet in de lach. Hij heeft nu al mijn zwakke plek gevonden, snel spring ik bij hem vandaan. Ook hij zet een stap achteruit en blijft me aandachtig aankijken. Vanuit mijn ooghoek zie ik dat er een jongen aan komt rennen, hij lijkt als twee druppels water op Flynn.
We zijn ook in een tweelingenkamp, Greg. Schiet het door mijn hoofd. Ik grinnik even om mijn eigen gedachten waarna ik mijn aandacht weer op de jongens richt. De andere jongen, waarschijnlijk Beau als ik het goed heb slaat zijn armen om zijn broer heen. Al snel heeft Flynn zijn armen ook al om Beau heen. Hij zegt wat tegen Beau maar ik kan het niet verstaan. Met een brok in mijn keel denk ik aan Ethan. Hoe kan ik nou netlol hebben gehad, terwijl dit stomme kamp op het punt staat om ons uit elkaar te halen?
"Ga maar alvast naar het amfi, ik kom zo wel," zegt Flynn. Ik aarzel en loop dan, in de goede richting, naar het amfi. In het voorbijgaan geef ik Beau nog even een bemoedigend schouderklopje en Flynn een knipoog. Na een paar meter draai ik me nog even om, werp een blik op de broers, doe mijn beanie goed en loop verder. Als ik bij het amfi aankom zie ik Ethan zitten.
"Hey broertje." Zeg ik waarna ik een arm om hem heen sla.

[ bericht aangepast op 20 april 2013 - 15:08 ]

Ethan Nightingale
Mijn pen kraste snel over het papier. Een legio schetsen stonden al in het boekje, maar de meeste waren doorgekrast of half af gescheurd. Mijn gedachten waren al lang niet meer bij te tekeningen die ik maakte, het meeste wat er op het papier stond waren simpele doodles die ik zonder te denken getekend had. Of het waren diepgaande tekeningen met een betekenis die recht uit mijn hard kwamen. Dat laatste was de belangrijkste reden dat niemand mijn tekeningen mocht zien, het waren mijn hersenspinsels, mijn problemen en mijn fantasieën, beter gezegd: mijn wereld zat in die tekeningen en die was van niemand anders. Mijn gedachten dwaalden weer eens af en ik keek naar het grasveld iets verderop. Greg had het zo te zien gezellig. Met een kwaad gezicht keek ik even naar de persoon die langs hem zat, Flynn, ik moest hem nu al niet, die gast begreep me niet. Niemand begreep me. Mijn pen maakte snellere en hardere bewegingen over het papier. Even keek ik weer naar de tekening. Snel kraste ik verder, er zat weinig tekening meer in. Het meeste was bedolven onder een dikke laag penstreken. Een arm om mijn schouder deed me opschrikken.
‘Hey broertje,’ zei een bekende stem. Greg stond langs me en ik keek hem even aan.
‘Hey,’ fluister ik. Greg was de enige die me zou horen praten. ‘En is Flynn aardig? Vast wel, jij praat tegen hem.’ Greg zou vast wel weten dat Flynn bij mij in de hut was ingedeeld. Het bleef een stomme jongen, hij had niet eens respect voor ander mans spullen. Zelf zou ik nooit iets van iemand af pakken, als Flynn dat vaker zou doen, kon hij nog wel meer klappen verwachten. Hopelijk zou hij het snel afleren en bijdraaien, anders werden het echt nog twee lange maanden om samen met elkaar in een hut te zitten.

(Heel stiekem gaat er midden in de nacht gewisselt worden van hut (wbw) )

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Albion schreef:
(Heel stiekem gaat er midden in de nacht gewisselt worden van hut (wbw) )

(Oh, Greg. Flynn zou het helemaal niet erg vinden mocht je je naast hem in het bed nestelen (wbw) )

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Raven Ariana McCalley

De blik die op Beau's gezicht is verschenen komt ergens hard aan. Zijn houding was verandert en ik voelde de woede door hem heen gonzen terwijl hij voor enkele seconden naar me keek. 'Beau? Heb ik-' Met een ruk trekt hij zijn hand los en deinst achter, waarna hij zijn blik van me af wend en er vervolgens zo snel als hij kan vandoor gaat.
'Beau!' roep ik hem nog achterna, maar veel zin had het niet meer. Lichtelijk verward en met een schuldgevoel blijf ik in de opening staan en staar Beau na tot hij uit het zicht was. Ik wist niet precies waar ik ergens de fout in was gegaan, of wat ik gedaan had. Wat ik wel wist ,was dat wat het ook was ik bedoelde het waarschijnlijk niet zo als hij het opving.
Met een bedenkelijke en ietwat vertrokken gezicht trok ik de deur van zijn hut dicht en liep in mijn eigen tempo naar het Amfi. Daar aangekomen waren er al een paar jongeren, waaronder Beau en Flynn. Mijn schuldgevoel groeide en ik wilde weten wat ik had gedaan waarom hij zo woedend was geworden en was weggegaan.
Bij iemand anders was ik er waarschijnlijk zo naar toe gelopen, apart genomen en gevraagd wat er aan de hand was, maar ik wist dat dit niet ging werken bij Beau. Hij sprak al niet tegen me, nu zou dat helemaal niet zo zijn. Toch voerde ik van binnen een strijd met mezelf en moest ik het gevoel toch naar hem toe te gaan bedwingen. Een zucht verliet mijn lippen terwijl ik mijn ogen afsloeg van de tweeling, en vervolgens in de richting van Shy liep.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 10:05 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

{Bel gaat ook flink keten in de nacht!}

Isabelle 'Bel' Allison Wave
"'Ik wil hier ook weg, Maar het ziet er naar uit dat we hier nog even zitten. Waarschijnlijk zullen we er het beste van moeten maken. Heb ik nog iets gemist toen ik in het meer lag? Zijn er nog regels of bevelen die ik moet volgen? Nog plekken waar ik niet mag komen?' Momo zucht, en ik schud afwezig van nee. "Ben je nog wat van plan? Een ontsnappingsplan zou wel leuk zijn, Ik vraag me af hoe lang het zou duren voor ze pa en ma zouden bellen als we er van door gingen." Ik grinnik, "Ik vraag me af of het ze überhaupt wat kan schelen." Ik knipoog, en voel hoe ik de lucht om me heen weer een beetje begin te voelen. Ik begin steeds meer het gevoel te krijgen dat ik iets wil doen wat niet mag. Ik begrijp dat het misschien kinderachtig is, maar op dit moment lijkt het me niks te kunnen schelen. " Vanavond, ik weet niet of we kunnen ontsnappen, maar ik ga sowieso iets doen. Hardlopen, of naar andere kamers of zo. Doe je mee?" Vraag ik, vrolijk, al denk ik dat mijn wederhelft wel mee zal doen. Ik trek haar mee de ruimte uit. De frisse lucht is een klap in het gezicht, maar dan wel een klap van een zacht kussen. Ik hou zielsveel van de buitenlucht en de natuur, en is dan ook de beste remedie voor mijn claustrofobie. Ik zucht tevreden, maar voel wel de kleine bultjes kippenvel die op mijn huid ontstaan door de plotselinge temperatuurwissel. Ik kijk Momo verwachtend aan.

[ bericht aangepast op 21 april 2013 - 17:22 ]

Tijd voor koffie.

(Kwijt kun je alsjeblieft meer schrijven? Dit zijn 7 regels. )

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Beau Baylon

Hoewel Flynn bijna meteen zijn armen om me heen slaat, sta ik nog steeds te trillen op mijn benen van woede.
"Beauby, wat is er aan de hand broertje. Zijn ze te hard voor je geweest of is er wat anders?" Ik voel zijn hand over mijn rug gaan, en hoewel het me meestal weet te kalmeren, heeft het nu niet echt het gewenste effect. In feite raak ik er alleen maar bozer om, juist omdat Raven's woorden zich in mijn hoofd blijven herhalen. "... en iedereen zal er zijn. Ook Flynn."
"Ga maar alvast naar het Amfi, ik kom zo wel," hoor ik mijn broer ondertussen tegen de andere jongen, Greg, zeggen. Ik kijk de jongen vanuit mijn ooghoeken aan, met een ietwat verontschuldigende blik. Hij en Flynn leken het gezellig te hebben en dat heb ik nu wel zo'n beetje verpest voor ze. Natuurlijk voel ik me daar schuldig om. Ik zie mijn broer graag lachen, en als hij aan een ander aan het lachen kan maken word ik er zelfs nog blijer van.
Ik schrik me echter rot als Greg me nog een schouderklopje geeft, en krimp nog wat verder ineen. Ik ben het niet gewend dat mensen die ik niet ken me zomaar aanraken en ik vind het niet erg prettig ook. Dat het goedbedoeld was daar twijfel ik niet aan, maar zulke dingen missen altijd een beetje hun effect bij mij. Pas wanneer hij weg is, durf me weer enigszins bewegen, en dan is het nog om Flynn dichter tegen me aan te houden.
"Ze gaan ons tegenover elkaar uitspelen," zeg ik met een klein stemmetje, alsof ik het nu pas besef. "Ze gaan jou gebruiken om van mij gedaan te krijgen wat ze willen, en omgekeerd," denk ik luidop. "Laat ze niet, Flynn. Laat ze er niet in slagen. Alsjeblieft," fluister ik.
De gedachte dat mijn broer me zou gaan haten omwille van hun geniepige praktijken is genoeg om ervoor te zorgen dat ik vannacht geen oog dicht zal doen. Flynn is de enige die zoveel geduld met me heeft, die weet hoe ik me voel zonder dat ik het zelf moet zeggen. Ze zouden niet alleen mijn broer tegen me opzetten, maar ook mijn beste vriend.

Sionnach Regan

Ik blijf stil staan en observeer de interactie tussen de Dalmer-tweeling en Lilian. Lilian heeft een andere aanpak dan ik, vind zelf, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik het ook een interessante manier van werken vind.
Vanuit mijn ooghoeken hou ik de richting waarin het meer ligt in de gaten, om te zien of er al kampeerder onderweg zijn naar hier. Van Moire en Isabelle is helaas nog geen spoor. Ik zie de Baylon broertjes in een omhelzing staan, en Gregory komt in het Amfi naast Ethan zitten.
Oké, misschien heb ik deze bende onderschat. We zullen streng op moeten treden. Vandaag is er nog tijd voor een losse aanpak, maar vanaf morgen draai ik alle vijzen toe. Deze jongeren zullen leren dat ze niet tegen iedereen een grote mond op kunnen zetten, en hoe sneller hoe liever.
Al lijkt me dat niet het enige probleem. Ik heb Ethan en Beau nog geen enkel woord horen zeggen. En laat ik nou willen weten wat er in hun hoofd omgaat, ondanks dat ze mijn verantwoordelijkheid niet zijn.
Wanneer ik weer voor me kijk, zie ik Raven naar me toe komen. Ze ziet er allesbehalve gelukkig uit. Ik frons mijn wenkbrauwen en zet zelf een paar passen naar haar toe. Zodra het kan, leg ik mijn hand op haar schouder en knijp er zachtjes even in.
"Heb je ook zo'n lekker tegendraadse tweeling?" vraag ik met een klein lachje.
Tja, er om huilen heeft namelijk ook geen zin.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Moire Eloise Wave

'Vanavond, ik weet niet of we kunnen ontsnappen, maar ik ga sowieso iets doen. Hardlopen, of naar andere kamers of zo. Doe je mee?' vroeg Bel. Ik kreeg een beeld in mijn hoofd van de begeleiding die heel hard aan het rennen was terwijl Bel, ik en de andere tweelingen ze het kamp uit joegen en twee geweldige maanden zonder hen hadden.
'Natuurlijk doe ik mee,' zei ik glimlachend. Ik mag dan stil zijn en de bravere van ons twee, als Bel een plan heeft doe ik zonder te twijfelen mee. 'Zal ik vannacht naar jou toe komen of kom jij naar mij?' Ik liep de eetzaal uit naar buiten en genoot even van de zon op mijn gezicht. Mijn haar was nog altijd nat van het zwemmen en daardoor had ik nu zo'n irritante natte plek op mijn rug. 'Bel, ben jij bang?' Ik begon me af te vragen of ik bang was. Bang voor mensen ben ik nooit geweest, eerder wantrouwend. Bang dat deze mensen mij en mijn zus uitelkaar gingen halen was ik ook niet heel erg, want het zou ze gewoon niet lukken. Dat zouden ze ook niet moeten willen. Wat is er verkeerd aan een sterke band tussen twee mensen die elkaar volledig vertrouwen en heel veel van elkaar hielden? De band tussen mij en Bel vormde totaal geen probleem. Bel was mijn probleem niet. Het lag niet aan Bel dat ik niet zonder haar kon leven, dat lag aan mij en het feit dat ik mensen wantrouw en geen woord over mijn lippen kan krijgen als ik in de buurt van vreemden ben. Als die psychater/psychopaat/psycholoogmensjes hier me daarmee konden helpen, dan hoefden ze niets aan de band tussen mij en mijn zus te doen. Mochten ze dat wel proberen, dan zouden ze wat beleven, want ik denk niet dat ze wilden weten hoeveel schade een zestienjarige meisje met pijl en boog kon aanrichten.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.