[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(: uh , ik zit een beetje vast ;s

Flynn Baylon

Ethan kijkt boos naar mij en ik krijg een tik met het tekenschrift tegen mijn hoofd. Verbrauwereerd kijk ik even naar hem en bijt even kort op mijn lip. Ethan gaat over de rand van het bed hangen en bergt zijn spullen op. Ik spring van het bed af op de grond.
Ik loop naar mijn koffer toe en pak er mijn I-pod uit. Ik zoek een liedje op die me wel rustig weet te krijgen en ik doe de oortjes in mijn oren. Ik zet het liedje aan en neurie mee. Langzaam sta ik op en ik loop een beetje door de hut heen, nieuwsgierig ga ik naar een deur toe achterin en open die. Een kleine badkamer is er voor mijn ogen opgedoekt en ik trek mijn wenkbrauw even op. Ik stap naar binnen en kijk een beetje rond. Als ik uitgekeken ben sluit ik de deur weer en loop naar mijn bed toe. Als ik had geweten dat er een hoogslaper was, had ik hier sneller geweest. Maar om Ethan er nu uit te schoppen vind ik ook een beetje asociaal. Maar het is ook asociaal dat hij mij negeerde toen ik hem een compliment gaf. Maar ja, ik probeer aardig te zijn, maar als hij het niet wil aannemen ga ik ook niets tegen hem zeggen. Oke, ik ga het hem wel vragen.
"Zei of deed ik iets verkeerd?" vraag ik terwijl ik hem onderzoekend aankijk. Ik gaf hem een compliment, en hij zegt niet eens dank je. "Het was een compliment, ik vind het echt een mooie tekening. Maar als je hem niet aan wilt nemen, best," zeg ik en ik loop naar mijn bed. Ik kan daar best wel pistof over worden. Hij kan op zijn minst bedankt zeggen.

(Sorry als het kort is. Ik kreeg er niets ut)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

ALLSTARSx schreef:
(: uh , ik zit een beetje vast ;s

[ bericht aangepast op 25 maart 2013 - 18:20 ]

(Het is niet de bedoeling dat hij doodloopt he :p)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[ Ik kan niks, wacht op een post van Beau ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Ik kan ook niks, ik wacht op Jolene.(:]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Winterwolves schreef:
[Ik kan ook niks, ik wacht op Jolene.(:]

"Rebellion's are build on hope"

noelle1111 schreef:
(...)

[En ik wacht op jou en Jolene ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Beau Baylon

Tot mijn opluchting komt Raven vrij snel terug. Ik weet niet precies hoe het komt, maar ze weet me een beetje gerust te stellen.
"Voor mocht je neus wat dik worden," zegt ze terwijl ze de handdoek die ze ging halen een stukje omhoog steekt. Ik steek mijn hand er aarzelend naar uit, terwijl ik Raven voorzichtig aan kijk. Ik zie nog steeds niet echt in waarom een handdoek zou helpen tegen zwelling, maar ik wil het wel proberen. Alles om van die pijn af te raken, ik voel namelijk zowaar mijn hartslag in mijn neus, op de plaats waarmee ik gebotst ben.
"Gaat het een beetje?" vraagt Raven dan.
Ik knik zachtjes, en richt mijn blik op de handdoek die ze nog steeds vast heeft. Ik zucht even en laat dan mijn hand zakken. Nou, dan doen we het op haar tempo, ik hoef toch nergens heen voorlopig.
Ik veeg een verdwaalde traan van mijn wang terwijl ik me bedenk dat ik er vast om op te eten uit zal zien morgen. Ik durf wedden dat mijn ogen blauw zullen zien door de klap op mijn neus. Waarom moet ik dat nou weer zonodig tegen komen? Eerst liep Flynn me omver en bezeerde ik mijn kaak, en vervolgens loop ik zelf met mijn stomme kop tegen een deur aan waarvan ik wist dat ze er was. Daarvoor moet je toch echt Beau Fariël Baylon heten. Gelukkig maar dan, dat ik bij iemand op de kamer zal slapen waar ik me niet tot aangetrokken zal worden, want ik heb het gevoel dat ik in dit kamp nog wel een paar onnozele, lompe stoten uit zal halen.
Ik til mijn kin een beetje op, zodat Raven beter bij mijn neus kan. Ietwat angstig kijk ik haar aan. Hopelijk is ze voorzichtig.

[Met Sionnach moet ik wachten op Kwijt ^^]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

{I'm bahaack! Sorry dat ik jullie heb laten wachten
Geniet van brave, verlegen Bel zolang het nog kan, ze wordt een heuze rebel }

Isabelle Allison Wave
"Sorry daarvoor, Trek alsjeblieft geen verkeerde conclusies. Ik schep er geen plezier in streng te zijn. Zal ik je een rondleiding geven? Ik heb nog wel even tijd. En dan kunnen we samen Moire uit het meer halen voor het samenkomen bij het Amfi. Ik knik verbluft. Het compliment over het trompet-stuk, maar de problemen daarna, zweven nog door mijn hoofd. Alsnog wil ik wel graag zien hoe het er hier uitziet, of er ook gelegenheden zijn om te sporten of zo. De bossen zouden er perfect voor zijn, en de laatste gedachten spreek ik uit. "Zijn hier ook gelegenheden om te sporten? Behalve zwemmen," zeg ik met een scheve grijns. Ik hou van zwemmen, maar het sust mijn honger naar adrenaline, endorfine en, nou ja, nog meer sport niet. Ik hou echter wel zielsveel van zwemmen, en ik werp een schuine blik op het meer, een heel eind verderop. Ik denk even kort gespatter van mijn zus Momo te zien, maar besluit dat het verbeelding is. Ik sta daar immers veel te ver weg voor. Ik zucht als de realiteit mijn gepeins de deur uitgooit. Een heel kamp zonder Momo, maar dan komt er een zweem van een glimlach over mijn gezicht. Een heel kamp vol streken, grappen, en nachtelijke hardloopwedstrijden, nachtelijke zwemtochten, enzovoorts. Zou er nog iemand zijn die mee zou gaan in mijn... Streken? Ik kan het nou eenmaal niet aan om altijd blindelings de regels te volgen, en met de massa mee te gaan. En trouwens, het geeft soms ook een kick. Ik strik de veter van mijn sportschoen overnieuw, op mijn manier. Eerst voordat ik mijn veters strik, een keer de veter om de enkel heen, en dan de strik erin. Het is een eeuwenoude gewoonte en ik hou het al zo lang als ik weet vol. Natuurlijk vol ergenis van mijn moeder, en hoon van mijn broertje, maar ik heb mijn zus nog, en dat is voorlopig goed genoeg. Voorlopig, omdat ik niet weet wat dit kamp ons zal brengen, maar ik weet wel dat ik me niet zonder slag of stoot overgeef, wat er ook gebeurt.

Tijd voor koffie.

Sionnach Regan

"Zijn hier ook gelegenheden om te sporten? Behalve zwemmen." Ik kijk Isabelle vragend aan als een schuine grijns haar lippen siert. Ik dacht dat zij de makkelijkste van de twee zou zijn, maar ik begin zo'n beetje vermoeden dat het "stille waters, diepe gronden" principe geldt bij deze tweeling.
Ik besluit Isabelle op dit punt echter nog het voordeel van de twijfel te geven en geen voorbarige conclusies te trekken of sancties te treffen. Ze heeft nog niks misdaan en op basis van een grijns kan ik eigenlijk maar moeilijk afleiden dat ze dat van plan is. Ik kijk toe hoe ze ondertussen haar veter strikt, en het valt me op dat ze wel een heel persoonlijke manier heeft. Zo heb ik nog niemand zijn veters zien strikken. Het heeft wel iets grappigs, alsof ze een cadeautje is. Ik kijk haar met een glimlach aan en wacht rustig tot ze klaar is om te gaan.
"Wel, er is geen speciale ruimte voorzien, maar we hebben wel elke dag zowel een uurtje hardlopen als een uurtje zwemmen ingeroosterd. Natuurlijk is er plaats voor variatie en als je ideeën hebt dan hoor ik die graag. Het is natuurlijk leuker als je eens iets kan doen waar je zelf ook heel veel zin in hebt," leg ik rustig uit.
Ondertussen kijk ik even om me heen om te zien waar ik de rondleiding best kan starten. De hutten heeft ze duidelijk al gevonden, in het Amfi heb ik haar ontmoet en dat de beide meisjes maar al te goed weten waar het meer ligt is ook duidelijk. Dan blijft de eetzaal over. Ik wacht rustig tot Isabelle klaar is met strikken en begin dan op een rustig tempo richting de eetzaal te wandelen.
"De eetzaal, waar we nu heen gaan, heeft meerdere gebruiken. Als het slecht weer is dan zullen we daar activiteiten houden, en mocht het 's avonds te frisjes zijn dan gaan we daarheen in plaats van het Amfi." Ik open de deur en leg een hand op Isabelle's onderrug om haar vervolgens zachtjes naar binnen te duwen. Met mijn vrije hand wijs ik naar de trap in de hoek van de zaal. "Daar zijn de slaapkamers van de begeleiders, en mijn bureau, dus als je me ooit nodig hebt op een onmenselijk uur, dan zal ik waarschijnlijk daar te vinden zijn. Derde deur rechts." Ik kijk haar even aan en kan een klein lachje niet tegen houden. "Heb me alsjeblieft niet nodig op een onmenselijk uur," smeek ik grappend.
Ik ben sowieso al niet één van de meeste gezellige personen in de ochtend, als mijn nachtrust verstoord wordt dan heb ik de hele dag een humeur. Natuurlijk, dat risico heb ik erbij genomen toen ik deze job aanvaardde. Maar als het niet dringend is, dan zou ik toch liever hebben dat ze me laten slapen.
"En maak er alsjeblieft geen misbruik van, ik vertrouw erop dat jullie je volwassen genoeg kunnen gedragen om te mogen weten waar ik precies slaap," voeg ik er iets serieuzer, maar niet minder vriendelijk aan toe.
"Is er nog iets dat je wilde zien of waar je vragen over hebt?" vraag ik zachtjes.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Raven Ariana McCalley

Met een voorzichtige blik steekt hij zijn hand aarzelend uit om de handdoek aan te pakken. Een lichte knik is de enige reactie die ik krijg op mijn vraag of het een beetje gaat. Ondertussen is zijn blik nog steeds op de handdoek gericht en na een korte zucht laat hij zijn hand zakken.
Na een verdwaalde traan te hebbe weggeveegd tilt hij zijn kin iets op, een teken voor mij dat ik hem mag helpen. De blik in zijn ogen als hij me aankijkt heeft een lichte vorm van angst, waarop ik hem alleen maar een bemoedigende blik terug kan werpen. ´Mocht ik je per ongeluk pijn doen duw je me gewoon weg,´ reageer ik en glimlach even waarna ik de koude, natte handdoek voorzichtig tegen zijn neus aan leg. Ik hoopte voor hem dat hij echt geen dikke neus gaat krijgen, of een blauwe. De smak die hij gemaakt had was zo zacht nog niet.
´Een jaar geleden ben ik smiddags gaan wandelen met onze oude hond,´ zei ik terwijl ik er voor zorgde dat de handdoek goed, maar zacht, op zijn plek bleef. ´Hij was al vrij oud en zag niet veel meer, dus ik probeerde zoveel mogelijk er voor te zorgen dat hij niet zou misstappen, of ergens tegen aan zou lopen. Ik was zo druk bezig met op hem letten, en continue achterom kijken, dat ik de dikke lantaarnpaal niet zag staan,´ vervolgde ik en grinnikte even toen ik er aan terug dacht.
De knal was zo hard geweest dat ik een hele week met een donker blauw, dik wenkbrauw heb rondgelopen en twee dagen knallende koppijn. En wat had ik me geschaamd, midden op straat, voorbij wandelende mensen en rijdende auto´s. Iedereen die het had zien gebeuren. En een hond die door sjokte alsof er helemaal niks was gebeurd.
´Ik denk dat je zelf wel kan invullen wat er is gebeurd,´ voegde ik er vervolgens aan toe en haalde de handdoek even weg om hem om te draaien, waarna ik hem weer net zo zachtjes en voorzichtig terug legde. Waarom ik dit verhaal aan Beau vertel sloeg misschien nergens op, maar hopelijk was het een kleine troost om te weten dat hij niet de enige is die soms onoplettend kan zijn.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

b]Moire Eloise Wave[/b]

Ik lig lekker in het meer en kan vanaf het water goed zien wat er in het kamp gebeurd. Hoewel iedereen klein lijkt kan ik Bel goed herkennen. Ze staat in de buurt van twee andere kleine mensjes waar ik Sionnach uit herken. De ander lijkt op zijn donder te krijgen van Sionnach, maar het kan me niet veel interesseren. Wat me meer interesseert is hoe Sionnach Isabel daarna mee neemt richting het Amfi. Een raar gevoel kruipt bij me binnen. Eerst denk ik dat het bezorgdheid is, maar Bel kan heel goed voor haarzelf zorgen en ook al ken ik Sionnach amper, nou ja niet, hij zou Bel niets aan doen en mocht hij dat wel doen Bel dan had hij vandaag nog een pijl tussen zijn ogen staan, maar nu ik wist dat ik niet bezorgd was raakte ik verward door het benauwde en vreemde gevoel dat zich meester van me nam...
Ik voelde me verraden. Isabel ging gewoon met Sionnach mee terwijl ik hier alleen in het meer lag. Nu was dat laatste mijn eigen keus geweest, maar het feit dat ze hem niet ontliep stak me eigenlijk. Dat was de man die ons uit elkaar zou halen en zij liep gewoon naast hem als... als... geen idee als wat, maar het gaf me een benauwd gevoel.
Ik kon mezelf wel neer schieten voor dag gevoel. Dit hele kamp maakte me gek, sinds wanneer vertrouwde ik mijn eigen zus niet, de mensen hier hoorde ik niet te vertrouwen, maar wat wist ik eigenlijk over deze mensen en hun bedoelingen? Ik had de folder over het kamp in brand gezet nog geen minuut nadat mijn moeder hem aan mij gegeven had. Ik had wat rare verhalen over het kamp gehoord, maar iedereen vertelde ook rare verhalen over mij en hoewel de meeste waar waren, klopte sommige toch echt niet.
Ik bleef op mijn rug op het water drijven en dacht na. Waarom deed ik zo raar? Omdat we op een kamp zaten vol mensen die ons uit elkaar wilde halen? of omdat ik bang was om de nacht zonder mijn zus door te brengen?
Was dat eigenlijk niet te gek voor woorden? Moire Louise Wave, een 16 jaar oude meid die kon boogschieten en haar adem voor 7 minuten kon in houden en die niet eens zonder haar zus kon slapen? Misschien dat ze me hier daarmee konden helpen. Noway dat deze mensen de band tussen mij en mijn zus zou breken, maar misschien moest ik eens met die Sionnach gaan praten en als ik een woord over mijn lippen zou kunnen krijgen kon ik hem vertellen dat hij mijn zus en mij niet uit elkaar kon krijgen, maar dat hij mij misschien wel helpen kan.

[ bericht aangepast op 28 maart 2013 - 19:28 ]

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ethan Nightingale
Flynn kijkt niet echt blij na die tik tegen zijn hoofd. Ik zie hoe hij zijn iPod pakt en zijn oortjes inplugt. Niet veel later loopt hij de kamer uit. Was hij niet gewend dat er iemand niet praatte en dan wel liet merken als hij iets niet goed vond. Och dat zou ik hem zo wel uitleggen met een briefje. Rustig pakte ik een simpel kladblokje van A5-formaat en een pen, natuurlijk een zwarte. Niet veel later is het daadwerkelijk tijd om mijn plan uit te voeren. De jongen kwam weer binnen en stelde meteen een paar vragen. ‘Zei of deed ik iets verkeerd? Het was een compliment, ik vind het echt een mooie tekening. Maar als je hem niet aan wilt nemen, best,’ zei hij en keek me onderzoekend aan. Gemakkelijk sla ik het kladblokje open en begon te schrijven.
‘De volgende keer blijf je gewoon van mijn spullen af. Het maakt me niet uit of je ze mooi vind, het zijn mijn spullen en daar kom je niet aan.’ Het briefje werd gemakkelijk uit het blokje gescheurd en overhandigd aan de jongen. Hopelijk zou hij het begrijpen en gewoon van mijn spullen af blijven. Als ik iets vervelend vond, was het wel andere die zich met mijn zaken bemoeide. De pen pakte ik op en hield ik in mijn hand terwijl ik mijn ogen even sloot. Rustig legde ik mijn hoofd tegen de muur waar ik tegenaan zat. Hopelijk stond er niks gepland vandaag, eigenlijk had ik helemaal geen zin meer om iets te gaan doen. Kon ik hier niet gewoon blijven zitten? Lekker alleen zonder dat er mensen aan zijn kop zouden zeuren of zich met hem bemoeide. Het liefst was ik gewoon onzichtbaar, lekker aanwezig maar toch alleen, dat zou ideaal zijn. Onbewust speelde zijn handen met de pen, het was zo’n pen die niet kapot kon, ideaal! Anders waren er al heel veel pennen gesloopt door mijn handen. Ze moesten gewoon iets te doen hebben.

Beau Baylon

"Mocht ik je per ongeluk pijn doen duw je me gewoon weg," zegt ze met een glimlach.
Ik trek mijn wenkbrauw op en kijk haar ietwat verbaasd aan. Waar ziet ze me voor aan? Ik duw geen vrouwen, al helemaal niet met mijn niveau van handigheid. De kans dat ik haar erger bezeer daarmee dan mezelf net is namelijk groot. Demonstratief hou ik mijn handen achter mijn rug. Toch sis ik even als ze de handdoek tegen mijn neus drukt. Het doet verdomme goed zeer, maar het is mijn eigen schuld. Nou, misschien is het ook een beetje Ethan's schuld. Met zijn elegante gesluip. Wie zou daar nou niet door afgeleid raken?
Ik word uit mijn gedachtengang gerukt door de zachte stem van Raven. Ik vind het een beetje vreemd, ze heeft zo'n stoer uiterlijk, maar haar stem is dan weer zo meisjesachtig. En qua karakter lijkt ze ook zo behulpzaam. Ik vraag me af in welk opzicht ze me aan het misleiden is. Past haar stoere uiterlijk beter bij haar innerlijk dan ze laat blijken, of probeert ze er extraverter uit te zien dan ze eigenlijk is? Veel meer dan afwachten en raden kan ik helaas niet doen, dus ik besluit me te focussen op wat ze te zeggen heeft.
"... wandelen met onze oude hond. Hij was al vrij oud en zag niet veel meer, dus ik probeerde zoveel mogelijk er voor te zorgen dat hij niet zou misstappen, of ergens tegen aan zou lopen. Ik was zo druk bezig met op hem letten, en continue achterom kijken, dat ik de dikke lantaarnpaal niet zag staan."
Ik hou mijn adem even in, terwijl ik afwacht of ze nog verder gaat vertellen. Hoewel, moeilijk om te raden wat er op zo'n zin kan volgen is het absoluut niet. Met grote ogen kijk ik Raven aan.
"Ik denk dat je zelf wel kan invullen wat er is gebeurd."
Wanneer ze de handdoek van mijn neus af haalt, knik ik zachtjes. Wanneer ze hem er echter onverwachts weer op legt, piep ik even terwijl ik zonder het te beseffen een hand achter mijn rug vandaan haal en er even mee wapper. Een kleine waarschuwing was fijn geweest, al had ik het misschien moeten zien aankomen. Misschien was ik gewoon een beetje afgeleid door het verhaal.
Als ik me in begin te beelden hoe Raven tegen een paal aanknalt, probeer ik me serieus te houden. Echt waar, ik doe mijn best om niet te lachen, maar ik herken mezelf er gewoon zo hard in dat ik een kleine glimlach niet kan onderdrukken. Dat klinkt gewoon echt als iets dat mij zou overkomen.
"Da's ook voor paal staan," zeg ik stilletjes, waarop ik even grinnik om mijn woordspeling.
Toch kijk ik Raven met enige voorzichtigheid aan, in de hoop dat ik haar niet beledigd heb. Tenslotte neemt ze wel de moeite om me te proberen helpen en op te beuren.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.