[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Gregory Nightingale.

"Eh, wie is jou wederhelft?" Vraagt Flynn. "Ethan, jij slaapt toch bij hem? Ik weet dat hij soms een beetje irritant is, dan moet je hem gewoon even met rust laten." Zeg ik dan peinzend."De mijne is Beau, precies op mij lijkend." Ik glimlach. Ik herinner ze nog. Flynn de brutale. "Ik ben Gregory. Zeg maar Greg. Beau is toch de verleegste van jullie twee. Ethan is van ons twee ook verlegen. Ik niet." Zeg ik dan. Waarom ik het zeg? Misschien begrijpt hij me wel. Hij is immers ook deel van een tweeling. Misschien kan je elkaar dan beter begrijpen. "Ethan en ik zijn twee-eiig we lijken dus niet op elkaar." Beau en Flynn wel, een-eiig dus. Normaal haalde ik dat altijd door elkaar maar voordat ik naar dit vreselijke kamp ging had ik dingen opgezocht. Over tweelingen. Over dit kamp. Ik moest zeggen dat het meeste commentaar negatief was. En dat was ook de reden dat ik erde pest in heb. Dat is toch nooit goed, tweelingen uit elkaar halen. Ik zucht even en bekijk de omgeving. Mooi. Waarom moet er in zo'n mooie omgeving en nutteloos kamp worden neergezet. Opnieuw zucht ik. Rotkamp.

[me stukjes worden steeds korter ;o]

Mayalana Ally Dalmer

Met een zucht laat ik de hand van Oliver los. Ik wil het niet toegeven, maar ik weet eigenlijk al dat we niet op dezelfde kamer komen.
'Kom, we moeten naar onze amfi toe.' Zeg ik zacht tegen hem. Dat is nou iets wat ik wel onthouden heb. Ik weet niet hoe het komt, maar het is gewoon in mijn hoofd blijven zitten.
Ik zet vastberaden een stap naar voren, en begin te lopen. Een gebouw komt in het zicht, en om de een of andere reden weet ik dat dit de amfi is.
Ik moet toegeven, het ziet er leuk en modern uit. Het is grotendeels van hout gemaakt, wat me niets verbaasd, want we zijn midden in de natuur. Hoe ga ik het hier in hemelsnaam uithouden?
Ik hou wel van de natuur, maar om een lange tijd achter elkaar in de natuur door te brengen, is iets te veel van het goede.
Met een zucht neem ik de omgeving in me op. Eigenlijk is er niet veel te zien, er is vooral natuur. Het is wel een mooi zicht, ik hoop dat mijn kamer uitzicht heeft op de natuur.
Hoe zou het er 's nachts uitzien? Vast nog mooier dan nu. Alles is in het maanlicht mooier. Ik hou van de nacht, helemaal als het volle maan is.
Misschien heb ik nu meer tijd om tijd door te brengen in het maanlicht.
Nou ja, dat is iets voor later. Nu moeten Oliver en ik eerst naar de amfi.
Ik haal diep adem en loop naar de amfi toe. Als ik er ben schraap ik mijn keel en zeg:
'Ehh, hoi.'

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 13:08 ]

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Moire Louise Wave

Met veel tegen zin loop ik het water uit. Ik had nog uren kunnen blijven zwemmen, maar ik had het idee dat ik daar niet al te veel vrienden mee zou maken. Hoewel ik met mijn verlegenheid waarschijnlijk toch geen vrienden krijgen zou. Ik zuchtte toen ik besefte dat ik geen handdoek klaar had gelegd en ik in alleen mijn bikini naar mijn hut moest lopen. Toen ik naar het meer toe rende had ik daar geen problemen mee gehad, maar nu was ik klets nat. Ik wist ongezien naar hut 2 te komen en daar kleedde ik me in minder dan 2 minuten om. Mijn natte haren deed ik in een vlecht die ik over mijn linkerschouder liet hangen. Ik had geen föhn bij me en het kon me eerlijk gezegd niet heel veel schelen of de rest van het kamp wist of ik gezwommen had of niet; ze zouden me zonder dat te weten toch wel een weirdo vinden.
Ik liep richting de eetzaal, aangezien ik geen zin had om naar het Amfi te gaan. Sionnach kwam naar buiten en ik wist nog net op tijd te duiken. Ik wist niet waarom, maar ik wilde door niemand gezien worden. Hij ging praten met een andere begeleider, maar ik kon niet echt horen wat ze zeiden. Sionnach keek even het kamp door alsof hij iemand zocht (laat het niet mij zijn, laat het niet mij zijn), maar besteedde zijn aandacht daarna weer aan de vrouwelijke begeleider toen ze hem een vraag stelde. Ik wist ongezien langs hen de eetzaal binnen te glippen en zag tot mijn verbazing Isabel staan. Ik wist niet wat ik uit haar houding moest opmaken en dat gaf me een naar gevoel; ik wist altijd wat ik uit haar houding moest opmaken.
'Bel? Is alles wel goed?' vroeg ik bezorgd.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ethan Nightingale
Ik kijkt naar Flynn terwijl hij het briefje leest. Het gezicht van Flynn veranderd als hij meer leest. De jongen vond het dus niet leuk dat ik zo reageerde. Hij frommelde het papiertje op tot een propje en gooide het in mijn richting. Een paar rake woorden kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Dit gingen nog twee lange maanden worden. Was er dan niemand die me snapte, behalve Greg? De jongen liep de hut uit. Hij schreeuwde nog dat ik moest gaan praten. Nooit, dacht ik. Ik was nu net op kamp en ik voelde me nu al vervelend. Het voelde gewoon niet goed, ik kon prima functioneren in mijn vertrouwde omgeving, maar hier? Nee hier leek eerder alles mis te gaan. Ik pakte mijn A5-blokje en pen en sprong van het bed af. Zo dadelijk moesten we in het amfi verzamelen dus dat zou ik maar eens gaan doen. Nadat ik de spullen in mijn zak heb gestopt, loop ik ook het hutje uit. Langzaam slenter ik even over het terrein. Ik zie dat Greg bij Flynn en een begeleider zit, daar ga ik dus niet naartoe. Al had ik wel graag met Greg gepraat, naar niet met Flynn erbij. Rustig loop ik verder, in de eetzaal staat een piano, maar ik heb geen zin om erop te gaan spelen. Uiteindelijk besluit ik naar het amfi te gaan en daar te gaan zitten. Al is het maar omdat ik niet in mijn hut wil blijven. Rustig ga ik ergens aan de rand zitten, weg van de mensen die er al waren en pak ik mijn blokje. Rustig begin ik weer aan een paar schetsen, dan kan ik ze straks uitwerken. Hopelijk zou niemand me komen storen, al gok ik dat sowieso wel een keer gaat gebeuren. Helaas zou ik niet de hele tijd alleen of met Greg kunnen zijn.

Kyle Nathan Jones

De jongen knikt en ik glimlach even, dit was in iedergeval goed. 'Het gaat goed hoor, beter dan dat het net ging,' mompelt hij dan en ik kijk hem even onderzoekend aan. 'Wat was er net dan?' vraag ik aan hem. Hij stelt zich nog voor als Flynn en ik knik even, goed onthouden. 'Kyle' zeg ik tegen hem waarna ik naar de jongen kijkt die naast Flynn komt liggen, dat was Gregory, die moest ik begeleiden. Ik luister een beetje naar het gesprek tussen de twee jongens, zo kom ik wel wat dingetjes te weten maar het meeste wist ik al. Misschien moest ik zo ook maar weer gaan want volgens mij zaten ze nou niet echt op een praatje met mij te wachten. Bovendien moesten we straks toch verzamelen in het amfi en kon ik er beter maar wat eerder zijn zodat ik daar tenminste voor de andere was, dat is wel handig. De enige reden dat ik hier nu nog even blijf zitten is omdat ik op het antwoord van Flynn wacht, ik wil wel weten wat er dan net was. Al was het waarschijnlijk gewoon iets wat met dit kamp te maken heeft, dat hij hier niet wil zijn en zo want dat willen de meeste niet, iets wat ik aan de ene kant wel weer een beetje snap.

[waarom moet iedereen naar het amfi komen? Of heb ik ergens overheen gelezen?]

[Vragen in praattopic a.u.b]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Isabelle 'Bel' Allison Wave
Tot mijn verbazing begint Sionnach te grijnzen. Ik kan nauwelijks vertellen wat ik wél had verwacht, maar dit in ieder geval niet. Hij begint te grijnzen, en met verbazingwekkende snelheid staat hij ineens voor me. De ruimte tussen ons in is zeer beperkt, en ik voel al langzaam hoe mijn persoonlijke ruimte begint te krimpen, en zelfs mijn claustrofobie lijkt een beetje op te spelen. Ik wil me ertussen uit wurmen, als Sionnach zijn arm om mijn middel legt en zijn hand losjes om mijn keel, zodat ik niet meer wegkan. Ik voel me kleiner en kleiner worden, en de ruimte wordt steeds drukkender. Hij begint fluisterend te praten, "Isabelle... Waarom denk je zo slecht over me? Ik wil je alleen maar helpen, net als Moire," Zijn gezicht komt steeds dichter bij het mijne, maar intussen sta ik bijna verstijfd, en hij buigt af. "Je kunt me niet wijsmaken dat je Momo er op elk moment in je leven bij wilt hebben," Vervolgd hij, maar mijn binnenste schreeuwt het uit. De hand om mijn keel spant zich even kort aan. "Ik leer jullie elkaar gewoon plaats geven om anderen toe te laten, Zou je dat niet fijn vinden? Een beetje privacy, nu en dan?" Hij geeft me zacht een kusje op mijn wang, en ik voel zijn adem in mijn hals, maar dan is hij ineens verdwenen. Het duizelt me, en Sionnach loopt de ruimte, de Amfi, uit. "Binnen tien minuutjes word je in het Amfi verwacht," Roept hij nog over zijn schouder na, maar dan is hij verdwenen, de deur uitgelopen. Ik haal kortzichtig adem. Mijn gedachten lopen in rondjes, en ik ben veel te geschrokken om iets uit te brengen. Geschrokken. Precies het goede woord. Ik wil maar een iemand zien, en dat is-
"Bel? Is alles wel goed?" Ik zie Momo aan komen lopen van buiten, de deur waar Sionnach net door is gekomen. Eerst weet ik even niets uit te brengen. Het feit dat iemand me zo snel van mijn stuk kan brengen, is ook een meespelende factor in mijn ontzetting. Ik zie de bezorgdheid in Momo's ogen, en ineens voel ik me een verschrikkelijke aansteller. "Nou, ja, ik wil gewoon, weg." zeg ik uiteindelijk met een zucht. Welke maniak is dan ook ooit op het idee gekomen tweelingen uit elkaar te halen?

Tijd voor koffie.

Raven Ariana McCalley

´Sorry,´ breng ik uit als ik Beau zijn gezicht iets zie vertrekken en hij als een stille waarschuwing met zijn hand begint te wapperen. Het was absoluut niet de bedoeling hem pijn te doen. De lichte bezorging die weer op zetten zakte weg toen ik een kleine glimlach op zijn lippen zag verschijnen. Het deed me goed dat mijn verhaal hem een beetje aan het lachen maakte.
´Da´s ook voor paal staan,´ reageert hij dan zacht en grinnikt vervolgens even. De blik die hij me vervolgens toe werpt is ondanks dat nog altijd even voorzichtig, waarna ik op mijn beurt ook weer begin te grinniken en de handdoek van zijn neus af haal. ´Dat vond ik ook,´ glimlachte ik. ´Je had de gezichten van mijn broers en zussen moeten zien,´ vervolgde ik met een knipoog en legde ondertussen de handdoek langs me neer. Voorzichtig legde ik weer even mijn hand onder zijn kin om zijn neus nog even goed te bekijken.
´Hoe gaat het met de pijn?´ vraag ik hem dan. Zijn neus had wel een flinke tik gehad en hoewel het leek dat ie een beetje dik was, was het verder niet groter en dikker geworden. Met een warme glimlach kijk ik hem vervolgens aan. Het was niet veel geweest, maar mijn verhaal leek hem enigszins een beetje goed te doen, en een lach op zijn gezicht laten verschijnen.
´Als er iets is, Beau, of er gebeurt iets. Of je hebt gewoon de behoefte nodig om met iemand te praten.. Wat er ook is, je mag altijd naar me toekomen. Misschien vind je het wel helemaal niks want je kent me tenslotte niet, en waarschijnlijk zal je het niet van plan zijn, maar ik wil dat je het weet en goed onthoud.´ Met een vriendelijke, maar serieuze blik kijk ik hem aan. Ik meende elk woord wat ik gezegd had. De hele bedoeling van dit kamp snapte ik maar al te goed en ik stond er ook volledig achter. De tweelingen moesten echt leren zonder elkaar vooruit te komen, maar in de tussentijd wilde ik het ze gemakkelijk maken en zeker het gevoel geven dat ze me, of ons, konden vertrouwen.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Dubbel post, Q doet waas. ]

[ bericht aangepast op 1 april 2013 - 21:36 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

{Ik heb per ongeluk dubbeltopics gepost. Vijf topics over hetzelfde, maar ik dacht dat Q. Vastgelopen was ._.}

Tijd voor koffie.

[Q liep bij mij gister ook vast, vandaar de dubbele post (; ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Sionnach Regan

"Nee. Ik hoopte echt dat ze er snel zouden zijn."
Ik kijk met opgetrokken wenkbrauw toe hoe Lilian letterlijk met de handen in het haar zit. Een beetje doelloos begint ze vervolgens te ijsberen. Zo'n ramp is het toch niet? Het is helemaal niet haar schuld dat die jongeren er nog niet zijn. Ik kan haar geen verwijten maken, noch iemand anders dus waar maakt ze zich zo druk om?
Ik begin me een beetje af te vragen of ze niet te teer van ziel is om dit kamp aan te kunnen. Je zou toch verwachten van een leider in deze functie dat ze een beetje standvastiger in haar schoenen staat. Ik hoop maar dat ze kordater is wat haar tweeling betreft. Ik zou haar niet graag naar huis sturen als ze niet streng genoeg optreedt en ik twijfel eerlijk gezegd of ik dat wel zou mogen.
Een beetje verward kom ik terug naar de realiteit als ik een muziekje hoor. Blijkbaar is het Lilian die zit te neuriën. Klinkt niet eens zo slecht, als ik eerlijk ben. Niet dat het waarschijnlijk nuttig zal zijn in dit kamp, maar het is in elk geval aangenamer om naar te luisteren dan mocht het nog valser dan een kat klinken.
"Als ze niet komen. Moet ik dan weer weg omdat jullie dan nog al weinig aan me hebben?"
Oh, dus nu komt de aap uit de mouw. Nu begrijp ik wel waarom ze er zo mee inzit dat "haar" tweeling er nog niet is. Het is mooi verdiend, ik zou het zelf ook jammer vinden mocht ik de som geld die dit baantje opbrengt mislopen. Toch schiet ik in de lach. Ik ga naast Lilian zitten en leg mijn arm om haar schouder.
"Ja, Lil," grinnik ik. "Dan zetten we je op de eerste trein naar huis maar je moet wel zelf je ticketje betalen."
Ik schud lachend mijn hoofd en kijk haar dan serieus aan.
"Ik denk eerlijk gezegd dat we alle hulp kunnen gebruiken die we kunnen krijgen dit jaar, dus zelfs al komen de Dalmers niet opdagen denk ik niet dat je zomaar naar huis gestuurd wordt," troost ik haar.
Ik heb de woorden amper uitgesproken, of er komen een jongen en een meisje aangewandeld. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik knipoog even naar Lilian. Blijkt ze alsnog geluk te hebben.
"Eh, hoi," zegt het meisje.
Ik knik vriendelijk, maar zeg verder niks. Laat Lilian het woord maar voeren.

Beau Baylon

"Dat vond ik ook. Je had de gezichten van mijn broers en zussen moeten zien."
Ik grinnik opnieuw en leg bij wijze van verontschuldiging mijn hand voor mijn mond. Ik heb eigenlijk helemaal het recht niet om te lachen want ik ben ook de eerste die zulke dingen komt. Hoe stommer het verhaal, hoe groter de kans dat ik het meegemaakt heb. En Flynn moet er ook altijd hartelijk om lachen. Wanneer ze haar hand onder mijn kin leg, haal ik mijn eigen hand voor mijn mond vandaan zodat ze mijn neus beter kan zien. Een beetje vragend kijk ik haar aan. Ik vraag me af hoe erg het er uit ziet.
"Hoe gaat het met de pijn?"
Terwijl ik voor mezelf probeer in te schatten hoeveel pijn het precies doet, geeft Raven me de kans niet echt om te antwoorden.
"Als er iets is, Beau, of er gebeurt iets. Of je hebt gewoon de behoefte nodig om met iemand te praten.. Wat er ook is, je mag altijd naar me toekomen. Misschien vind je het wel helemaal niks want je kent me tenslotte niet, en waarschijnlijk zal je het niet van plan zijn, maar ik wil dat je het weet en goed onthoudt."
Ondanks dat ze nog steeds vriendelijk kijkt, vind ik de intensiteit waarmee ze spreekt een beetje angstaanjagend. Raven lijkt me in principe een goed persoon, dus waarom probeert ze dat dan zo hard te bevestigen? Wanneer ik merk dat ik een beetje ineengekrompen ben, herstel ik me snel en ga weer rechtop zitten.
"Prima, dank je," breng ik wat onzeker uit, als antwoord op beide onderwerpen die ze aansneed. Ik schraap mijn keel een keer en schuif wat ongemakkelijk heen en weer.
Ik leg nu eenmaal niet zo snel mijn vertrouwen in mensen, en hoewel Raven al een eind op de goede weg is weet ik niet goed hoe me te gedragen nu ze het zelf opbrengt. Ik wil mijn gitaar nemen om mezelf een beetje af te leiden, wanneer ik besef dat ik deze aan de poort vergeten ben. Ik spring overeind, draai me om naar Raven als teken dat ze even moet wachten en knal bijna weer tegen de deur aan. Dit keer weet ik net op tijd te ontwijken. Ik spurt mijn hut uit, het pad waarlangs we gekomen zijn op en vertraag pas als ik de poort in zicht krijg. Gelukkig, ze staat er nog. Wanneer ik merk dat het ding van binnenuit niet open gaat, zet ik het op een klimmen. Eens aan de andere kant, hang ik mijn gitaar over mijn rug en duw de poort dit keer wel met gemak open. Voor de tweede keer trek ik een sprintje, dit keer naar mijn hut toe.
Daar aangekomen, plof ik meteen op mijn bed om even terug op adem te komen. Ik haal mijn gitaar van mijn rug af en klem hem tegen mijn borstkas aan. Het idee alleen al dat ik dit kamp zou moeten doorkomen zonder dat ding is een nachtmerrie.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

Raven Ariana McCalley

Even pers ik mijn lippen stijf op elkaar als ik zie dat Beau bij elk woord die ik had uitgesproken iets leek in te krimpen. Nu pas besefte ik dat het bijna exact dezelfde woorden waren geweest als die mijn eigen psychologe tegen me had gezegd, en heel erg gelukkig van dat moment werd ik niet. Bij mij had het maanden geduurd eer ik de vrouw eindelijk in vertrouwen durfde te nemen, en haar te vertellen over de dingen die gebeurd waren tijdens mijn relatie met Gayle. Onbewust huiverde ik licht en schudde met mijn hoofd om die gedachtes zo diep mogelijk te houden. Die vrouw was uiteindelijk vrijwel de enige, buiten mijn ouders, broers en zussen om, die ik vertrouwde.
Een kleine glimlach verscheen even op mijn lippen toen Beau ietwat onzeker aangaf dat het ging. Ik moest mijn vertrouwen bij een ander niet opdringen omdat ik zelf zo benauwd was om iemand te vertrouwen, en dicht bij te laten komen. Dat ging niet werken, of misschien zelfs wel alleen maar averechts en dat is niet hetgeen wat ik hier wilde bereiken. Voor hun niet, en voor mezelf niet.
Ik slaakte kort een zucht, maar keek vervolgens licht geschrokken op toen Beau ineens overeind sprong. Na een kort gebaar, een die me zei even te wachten, draaide hij zich om, om de deur uit te sprinten. Even krimpte ik ineen en wilde mijn mond open doen toen het leek alsof hij weer tegen de deur aan zou lopen. Gelukkig zag hij het zelf optijd en ontweek de deur zonder enige botsing. Schuddend met mijn hoofd liet ik me vanuit mijn hurken op mijn kont zakken en deed wat hij gevraagd had, op hem wachten.
Het duurde even voordat hij weer terug kwam, en dit keer met een gitaar in zijn handen. Mijn ogen volgde hem nieuwsgierig tot hij zich weer op het bed liet zakken. De gitaar zat stevig in zijn armen geklemd, alsof hij bang het ding elk moment te verliezen. ´Waarschijnlijk een hele domme vraag, maar speel je?´ vroeg ik hem, knikte naar zijn gitaar en trok mijn benen in een kleermakerszit. Ergens rinkelde half in mijn achterhoofd een belletje wat me waarschuwde dat ik er wel voor moest zorgen dat Beau optijd bij het Amfi kwam.

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

[Roane -> Theodora]

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.