[RPG] Twincamp! -01- - Speeltopics

Praattopic

Twincamp

Sinds dag en dauw staat Twin Camp erom bekend om tweelingen, die problemen ondervinden zich in de maatschappij te integreren, te helpen zich van elkaar los te maken en hun eigen weg te gaan. Hiervoor stellen ze kampleiders ter beschikking die een diploma in de psychologie hebben, en voldoende ervaring bezitten om met deze jongeren om te kunnen gaan. Maar dat is niet het enige waarvan de tieners twee maanden mogen genieten. Ze worden voorzien van een ruime hut, elke dag een warme maaltijd –ter plekke bereid- en zullen aan meer activiteiten kunnen meedelen dan ze zich kunnen voorstellen.

Zo luidt de brochure van Twin Camp.

Maar strookt de realiteit met het paradijselijke beeld dat men probeert te scheppen? Er gaan geruchten dat de begeleiding niet alleen met gesprekken probeert te bereiken waar ze naar streeft. Meermaals zijn jongeren naar buiten gekomen met verhalen die spreken over minder ethische technieken. Is de band die de jongeren met hun wederhelft, al van voor de geboorte, delen in gevaar?
Vier tweelingen zullen het deze zomer aan den levende lijve ondervinden. Zij moeten op kamp. .

RPG Regels;;
- Graag zeker zijn over het aanmaken van je personage en niet na een dag al stoppen.
- Minimaal 8 regels tekst.
- OOC met haakjes [] () - - | |
- We sluiten hier niemand buiten.
- Wacht minimaal 2 á 3 posts tot jij weer reageert.
- 16+ Is toegestaan, het hoeft niet als je het niet wilt.
- Het liefst wat meer ervaren RPG’ers

[ bericht aangepast op 13 mei 2013 - 21:49 ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Raven Ariana McCalley

Na nog een blik achter me te hebben geworpen, neemt Beau zijn koffer stevig vast en met het ding tegen zijn borstkas aan richt hij zijn blik op de grond. ´Vier,´ hoor ik hem mompelen na een zachte zucht. Met kleine pasjes liep hij me vervolgens voorbij, waarop ik hem even na keek. Hij was overduidelijk geen prater, in tegen stelling tot zijn broer die wel een stevig woordje klaar heeft liggen. En ik hoopte maar dat hij zich uiteindelijk wel iets opende, al was het maar een klein beetje.
Ik weet niet wat het precies was, maar even was ik geneigd Beau in mijn armen te trekken, stevig te knuffelen en hem te verzekeren dat alles goed kwam. Hij had iets, iets vriendelijks, iets kleins en onschuldigs en iets kinderlijks. En dat terwijl ik het vermoeden had dat hij waarschijnlijk wel het volwassenste van de twee was. Even trok ik mijn wenkbrauw op, schudde licht met mijn hoofd vanwege mijn eigen gedachtes en begon achter hem aan te lopen.
Een klein stukje verderop bleef hij stil staan en wierp een blik over zijn schouder heen. Stilletjes en afwachtende of ik er aan kwam, en toch weer net zo onschuldig. Een glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik hem naderde. ´We mogen die kant op,´ zei ik tegen hem en wees in de richting van zijn hut. ´De hutten liggen allemaal redelijk dicht bij elkaar, dus als je wilt kunnen we ook een kijkje nemen bij de hut van Flynn?´ Met een licht vragende blik keek ik hem aan en moest me mezelf inhouden om niet te kinderlijk tegen hem te praten. Het was zijn uitstraling die het bijna bij je opriep, alsof je voorzichtig wilde zijn en hem vooral niet wilde breken.

[ bericht aangepast op 21 maart 2013 - 9:35 ]

'Three words, large enough to tip the world; I remember you.'

Moire Louise Wave

Eigenlijk wist ik helemaal niet of ik wel zwemmen mocht, maar nu ik hier zo in het water lag maakte me dat eigenlijk helemaal niet uit. Alle zorgen waren van me afgevallen. Ik zette me af van de bodem van het meer en zwom langzaam weer naar het oppervlakte. Ik streek de natte lokken haar uit mijn gezicht en keek naar het kamp. Er liepen wat mensen rond, maar ik besloot er niet echt aan te denken. Niemand zou me toch echt missen en Isabel wist waar ik was dus die zou zich toch geen zorgen maken.
Het meer was best groot en ik vroeg me af hoelang het zou duren om naar de overkant te zwemmen. Aangezien het mijn eerste dag was besloot ik het, maar een andere keer te gaan doen en te blijven drijven waar ik nu was. Ik neuriede zachtjes mee met een liedje dat ik in mijn hoofd had en stelde mijn moeders gezicht voor als ze me nu zo in het water zag liggen. Waarschijnlijk zou ze schreeuwen dat ik het meer uit moest komen en eerst had moeten vragen voordat ik mocht zwemmen. Ik zuchtte, moeder was hier niet dus waarom doen alsof ze er wel was? Mijn kreeg je het meer voorlopig niet uit.

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Gregory Nightingale.

Na een tijdje begin ik me te vervelen en sta op. Mijn hutgenoot is er nog steeds niet en ik was al best lang aan het wachten. Ik loop de hut uit, en zie dat een jongen, volgens mij Beau, naar zijn hut wordt geleid. Ik knipoog even naar hem. 'Hoi.' Zeg ik waarna ik doorloop. Als ik bij het meer aankom zie ik een meisje zwemmen en ik bestudeer haar even. Ze dobbert rond, beweegt soms wat en ligt dan weer stil. Ik loop naar haar toe. 'Hoi.' Zeg ik vrolijk. Ik snuif de geur op van dennen. Misschien kan dit kamp nog wel gezellig worden. S'nachts moeten denleiders slapen dus er zal wel geen wacht staan. Dan kan ik altijd nog naar Ethan. Ineens mis ik hem. Ik ben een paar minuten van hem weg en mis hem nu al. Zuchtend ga ik op het zand zitten. Als dit een gewoon kamp was geweest hadden Ethan en ik veel lol gehad. Maar helaas is de bedoeling van dit kamp om ons uit elkaar te halen en dat wil ik niet. Ethan ook niet. Dat weet ik gewoon. Waar zou Ethan eigenlijk zijn? Ik zal hem straks wel opzoeken.

[kort stukje, ik heb veel huiswerk en ben erg druk, maar ik heb morgen helemaal geen tijd, dus ik schrijf hem nu.]

Ethan Nightingale
Het viel Ethan niet op dat hij werd bekeken, nee zijn tekening van het kamp was interessanter. De kleuren klopte nu niet echt, maar voor Ethan leek het sprekend. Snel ging hij weer verder, de kleurpotloden vlogen razend snel over het papier. Ze stopte pas toen er een bekende stem in Ethans oor klonk. Ze moesten naar hun hutten, hij in hut 1 en Greg in hut 3. Dat was nog niet eens langs elkaar, hoe gingen ze dat ooit overleven. Ethan pakte zijn spullen en zijn sporttas om achter zijn broer aan te lopen, tot aan zijn hut, daar zouden ze afscheid moeten nemen om hun eigen weg te gaan. Ethan wilde niet zijn eigen weg gaan, hij wilde bij zijn broer blijven en samen zijn. Hij nam afscheid van zijn broer en zei dat alles goed zou komen, niet dat hij het zelf echt geloofde, maar het zou wel moeten. Kamp was heel leuk en aardig, maar niet alleen. De leiding zou nog wel meer problemen krijgen, Ethan zag hoe een van de jongens het de hoofdbegeleider moeilijk maakte. Daar zag hij ook een kans. Hij mocht dan wel niks zeggen, maar dat betekende niet dat hij niets zou doen. Hij ging in ieder geval niet rustig stil zitten en wachten totdat alles gelukt was en hij en zijn broer gescheiden waren. Als de leiding dat verwachtte, hadden ze het even lekker mis. Misschien was het niet de ergste manier van leiding tegen te gaan, maar het was voor Ethan, zijn manier om iets te doen. Hij zei niks tegen de mensen die hij onderweg tegen kwam, al had hij dat anders ook niet gedaan. Hij liep het huisje binnen, het boeide hem niet hoe het er allemaal uit zag. Na een paar deuren open te hebben getrokken, kwam hij eindelijk bij de slaapkamer. Zijn tas gooide hij op het onderste bed van het stapelbed en legde zijn tekenspullen op het bovenste bed. Met gemak klom hij er bij en kroop Ethan in het hoekje tegen de muur. Snel pakte hij zijn tekenspullen weer om verder te gaan. Waarschijnlijk zou niemand hem opmerken als diegene niet goed keek. Ethan zou ook niet snel van zijn plaats verlaten. Honger had hij niet, verder had hij ook geen andere behoefte om iets te doen. Als hij niet bij zijn broer mocht zijn, zou hij alleen zijn. Had iemand hem gezien toen hij zijn huisje in liep? Waarschijnlijk niet, Ethan had geleerd om zo onzichtbaar mogelijk te verdwijnen. Nu had hij eindelijk wat hij thuis ook zou hebben: Rust en eenzaamheid. Dat wilde hij graag. Greg zou het hebben begrepen, hij wist wel dat Ethan af en toe gewoon alleen wilde zijn. Dat was gewoon zijn manier van doen en dat zou het kamp zeker niet van hem afpakken.

(H-hallo-o-o-o....!?)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

GleeManiac schreef:
(H-hallo-o-o-o....!?)

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

geleninja schreef:
(...)

hi?

Winterwolves schreef:
Mayalana Ally Dalmer

Ik word wakker met het gevoel alsof iemand me door elkaar schudt. Suffig doe ik mijn ogen open en meteen weet ik weer wat er aan de hand is.
Het liefst zou ik blijven zitten, maar ik weet dat dat niet kan, dus stap ik uit en pak mijn koffers uit de auto. Oliver is al afscheid aan het nemen, als hij klaar is pakt hij zijn koffers en loopt door de poort.
'We gaan je missen, Maya.' Zegt mijn moeder en ze omhelst me.
'Ja, tuurlijk.' Brom ik en net als Oliver pak ik mijn koffers op, laat me nog even door pa omhelsen en loop dat door de poort.
Ik ren net zolang tot ik naast Oliver loop. Met mijn hand waarmee ik niks vasthou, pak ik de lege hand van Oliver en loop zo door.
'Waar moeten we eigenlijk naar toe?' Vraag ik aan hem. Ik heb niet echt opgelet toen mijn ouders vertelden wat we moesten doen, daar was ik te boos voor.
Met een zucht kijk ik om me heen. Er is nogal veel natuur, en ik vraag me af hoe ik dit in hemelsnaam ga overleven.
Ik hoop niet dat wij de enigste tweeling zijn die hier naar toegaat, dat zou me pas stom lijken. Ik ben jaloers op de tweelingen die hier niet naar toe hoeven.
Ik hoop dat we nog leuke dingen hier gaan doen, want als er iets is wat ik haar, dan zijn het wel kampen. En al helemaal zulke kampen.
Wie verzint er nou zoiets? Ik bedoel, de mensen hier weten vast niet hoe het is om een tweeling te zijn. Als je tweeling bent is je tweelingbroer/zus iemand die je gewoon niet uit je leven kan missen, het hoort gewoon niet dat we uit elkaar worden gehaald.
Ik zucht en kijk om me heen, in de hoop iets te zien om niet naar dit kamp te hoeven. Maar dat is er niet, niet dat ik gedacht had van wel, maar het is het proberen waard. Met een zucht denk ik:
Well we're on camp now.

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

[Oh dat had ik helemaal niet gezien! Wat erg, sorry ;$]

Oliver Drew Dalmer

'We gaan je missen, Maya.' Ik had al afscheid genomen en wachte nu met mijn koffer in mijn ene hand en mijn gitaartas in de andere te wachten op Maya. Ik mocht mijn ouders altijd erg graag maar sinds het moment dat ze besloten hadden ons weg te sturen voelde ik alleen nog maar woede. Wanneer Maya naar me toe loopt draai ik me ook om. Haar hand vind de mijne en zo lopen we richting de ingang. 'Waar moeten we eigenlijk naar toe?' Vraag ze dan. Ik bijt op mijn onderlip en denk na. 'Ik weet het eerlijk gezegt ook niet zo goed.' Mompel ik en kijk een beetje om me heen. 'Beloof je me dat we niet uit elkaar groeien zoals zij dat willen?' Vraag ik en knijp zachtjes in haar hand terwijl we door lopen. Terwijl ik luister naar haar antwoord komen we op een soort openplek aan waar ik gelijk zie dat we goed zitten. Er zijn nog wat andere tweelingen die over het algemeen net als wij zich niet zo op hun gemak leken te voelen. Ik kijk naar elk stel en frons. Je had tweelingen die als twee druppels water op elkaar leken en tweelingen die net als Maya en ik wel wat van elkaar weg hadden maar duidelijk geen eeneiige tweeling waren. Ik vond het niet prettig hier. Nu al niet. Hoogst waarschijnlijk zou ik Maya bijna niet zien en dat zou een groot probleem worden als ik weer een van mijn 'aanvallen' zou hebben. Ik wiebel nerveus heen en weer van mijn ene op mijn andere voet terwijl ik hulpzoekend naar Maya kijk. Ze bleef mijn oudere zus..

Sionnach Regan

"Hoe- Waarom zou je Beau dit aandoen. Hij doet geen vlieg kwaad," is het antwoord van Flynn. De toon waarop hij nu spreekt, klinkt al een heel stuk beter. "Kom op, Beau doet echt niemand iets! Shy, je doet Beau niets toch?"
Ik frons mijn wenkbrauwen als de jongen in paniek lijkt te raken. Ik had niet verwacht dat zijn reactie zó hevig zou zijn. Maar nu is het niet het moment om toe te geven, ik moet hiermee doorgaan en laten zien dat ik dit kamp heel vervelend voor hem kan maken.
"Het... Spijt me," brengt hij zacht uit. Het lijkt alsof hij me niet eens durft aan te kijken.
"Je excuses zijn aanvaard, maar je biedt ze bij Raven ook nog aan. En wat ik Beau wel of niet aan doe hangt volledig van jou af."
Ik ben niet graag zo hard voor ze. Tenslotte zijn het nog maar kinderen. Maar ze moeten hun plaats kennen. Ze moeten weten dat ze zich zo niet tegen volwassenen kunnen opstellen, het hoort niet. Ik hou zielsveel van Oona, maar mocht ze zo'n mond tegen een volwassen iemand opzetten als ze tiener is dan zou ik haar ook straffen.
Met een zucht doe ik een minimale stap achteruit. Ik twijfel even, maar sla dan toch een arm over de schouder van de jongen heen.
"Luister, ik hoef zo hard niet te zijn maar je maakt het er zelf naar. Ik heb al eerder gezegd dat ik niet weet welke geruchten je gehoord hebt, gezien het mijn eerste jaar hier is, maar je maakt meteen conclusies over de begeleiders zonder dat je ons een kans geeft het goed te proberen doen. Je hebt het steeds maar over "uit elkaar rukken", terwijl het enige dat wij hier willen is jullie de kans geven je eigen weg te gaan."
Ik richt mijn blik even op Isabelle, omdat mijn woorden ook haar gericht zijn. Ze klampen zich gewoon te veel aan elkaar vast, het is niet gezond.
"Ik bedoel, kijk nou naar Beau. Hij durft zijn mond tegen niemand open doen behalve tegen jou. Op een gegeven moment in zijn leven zal hij het toch echt zonder jou moeten redden op bepaalde vlakken. Is het dan niet beter dat hij daar nu al hulp bij krijgt?"
Zoals ik al zei, ik kan het ze moeilijk of makkelijk maken, maar dat er verandering in hun situaties moet komen staat vast.

Beau Baylon

Wanneer Raven met een glimlach naar me toekomt, doe ik mijn best er ook eentje op mijn gezicht te toveren. Tot nu toe is ze eigenlijk alleen maar vriendelijk geweest, zelfs toen Flynn zich zo defensief opstelde. Ze had hem kunnen tegenhouden of straffen, maar dat deed ze niet.
"We mogen die kant op. De hutten liggen allemaal redelijk dicht bij elkaar, dus als je wilt kunnen we ook een kijkje nemen bij de hut van Flynn?"
Twijfelend laat ik mijn blik naar hut 1 glijden, waar Flynn zou slapen, maar al snel wordt mijn aandacht getrokken door de jongen waarnaar ik eerder had staan staren. Hij wandelt zo stil en rustig en gracieus, dat het eerder op zweven lijkt. Je zou hem wel kunnen vergelijken met een spook, als je er niet op let zou je er zo doorheen kijken. Wanneer hij de hut binnen gaat, waar Flynn ook zal slapen, richt ik mijn blik weer op Raven.
Ik schud hevig mijn hoofd als antwoord op haar vraag. Echt niet dat ik daar binnen ga terwijl de jongen, Ethan -als ik Raven daarnet goed begrepen heb, daar ook is. Ik ben er nog niet aan toe mijn kampgenoten te ontmoeten. Voorzichtig knik ik met mijn hoofd naar de kant van mijn hut, als teken dat ik daar liever heen zou gaan. Daarbij begint mijn koffer te wegen, en ik zou graag kijken of ik mijn spullen ergens netjes op kan bergen, nu ik de kans heb. Hopelijk is Isabelle een beetje netjes, ik heb een hekel aan sloddervossen. Het is één van de redenen waarom Flynn en ik op aparte kamers slapen.
Op een rustig tempo, niet te ver uit de buurt van Raven, wandel ik naar mijn eigen hut toe. Ik heb geen flauw idee wat ik mag verwachten, en om eerlijk te zijn best ik best wel nieuwsgierig. Ik hoop maar dat het een beetje gezellig is, gezien we hier toch enkele weken door zullen brengen. Als ik me niet thuis voel, zal het alleen maar langer duren naar mijn gevoel.
Wanneer we bij een hut aankomen, bekijk ik het nummer even. Verkeerd, dit is drie. Na even logisch nagedacht te hebben, besluit ik de hut er naast te proberen. Bingo. Voor ik naar binnen ga, wil ik nog even achter me kijken om te zien of Flynn ergens bij zijn hut te bespeuren is. Helaas heb ik daardoor te laat door dat de deur dichterbij is dan ik dacht, waardoor ik er met mijn gezicht tegenaan knal. Geschrokken kijk ik naar Raven.
"Auw," breng ik jammerend uit terwijl ik over mijn neus wrijf. Ook mijn hand heb ik pijn gedaan, omdat die tussen mijn koffer en de deur kwam te zitten. Maar door de klap op mijn neus, springen de tranen spontaan in mijn ogen.

I've no idea of the future, but I can see the past quite well. And the present, if the weather's clear.

RedShot >> ALLSTARSx

Flynn Baylon

Ik blij mijn blik op de grond gericht houden. Shy heeft me daarnet echt wel even laten schrikken.
"Je excuses zijn aanvaard, maar je biedt ze bij Raven ook nog aan. En wat ik Beau wel of niet aan doe hangt volledig van jou af." zegt Shy en ik kijk hem even kort aan. Dus mijn gedrag maakt uit voor wat Beau voor straf krijgt of niet? Is dat nou wat hij probeerde te zeggen of hoe zit het? Ik knik even lichtjes terwijl ik mijn blik weer op de grond richt. Ineens voel ik iets om mijn schouder en ik kijk ernaar. Een arm, ik kijk de andere kant uit en kijk recht in de ogen van Shy. Waarom legt hij zijn arm om mij heen?
"Luister, ik hoef zo hard niet te zijn maar je maakt het er zelf naar. Ik heb al eerder gezegd dat ik niet weet welke geruchten je gehoord hebt, gezien het mijn eerste jaar hier is, maar je maakt meteen conclusies over de begeleiders zonder dat je ons een kans geeft het goed te proberen doen. Je hebt het steeds maar over "uit elkaar rukken", terwijl het enige dat wij hier willen is jullie de kans geven je eigen weg te gaan." zegt hij dan. Maar ik wil mijn eigen weg niet gaan, ik wil bij Beau blijven. En Beau heeft mij ook nodig, dat is gewoon zo.
"Ik bedoel, kijk nou naar Beau. Hij durft zijn mond tegen niemand open doen behalve tegen jou. Op een gegeven moment in zijn leven zal hij het toch echt zonder jou moeten redden op bepaalde vlakken. Is het dan niet beter dat hij daar nu al hulp bij krijgt?"
Ik kijk Shy even aan en duw dan zijn arm zacht van mijn schouder af. Ik bijt even kort op mijn lip en sla mijn armen voor mijn borstkas langs.
"Ja, maar. Beau doet dat zelf, hij is gewoon zo stil. Dat is zijn karakter, dat komt heus niet omdat hij bij mij in de buurt is..." zeg ik zachtjes en ik stap achteruit. Ik kijk Shy even kort aan.
"Ik ga naar mijn hut toe," zeg ik dan en ik loop richting de hutten. Ik had nog een blik naar Shy geworpen voor ik bij de hutten aankom. Ik pak mijn koffer die nog in het grind staat en ik loop in de richting van mijn hut, die ik natuurlijk deel met een ander.
Ik open de deur en ga naar binnen, ik kijk rond en zie iemand op het bed zitten, Ethan volgens mij. Ik leg mijn koffer op het bed en ik open hem, ik haal er een reep chocolade uit en breek een stukje af, dan loop ik naar het bed toe waar Ethan zit en ik ga olp zijn hoogte staan op het trappetje van de hoogslaper.
"Stukje chocolade?" vraag ik en ik houd de reep voor zijn gezicht. Mijn oog valt op de tekening die hij maakt en ik pak het uit zijn handen vandaan. Ik bekijk de tekening en knik dan.
"Teken je vaker?" vraag ik dan als ik de tekening terug geef. Ik ga in het trapgat zitten en bekijk hem even. "Ik vind het er mooi uit zien," zeg ik dan en ik stop een stukje chocolade in mijn mond. Al snel voel ik hoe het smelt en hoe mijn mond word gevuld met gesmolte chocolade. Ik kijk naar de jongen met een klein glimlachje.

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

(Het is hier een beetje eng stil hoor mensen)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

[Het is dat ik nog 3 boekverslagen moet maken vóór 7 april, anders had ik voor je gepost.]

(kan je echt niet eentje doen? :333)

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.