Mystic Falls {RPG} {02} - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 mei 2013 - 15:44 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Ethan James

Na een tijdje leek het alsof ik mezelf terug volledig in de hand had en langzaam verscheen er terug een schim van een grijns op mijn gezicht. Toch bleef de woede vanbinnen nog door razen terwijl ik mijn groene kijkers op Isabel gericht hield en mijn armen voor mijn borst kruiste. Toen ik Caydens blik op mijn gezicht voelde branden, keek ik even zijn kant uit. Het was duidelijk dat de jongen vragen had bij de vijandelijkheid die er tussen mij en Isabel speelde, maar ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ik zou het later nog wel uitleggen, nu moest ik me even op Isabel concentreren. Toch verscheen er een lichte frons in mijn voorhoofd toen Cayden zei dat zijn familie niet meer in Mystic Falls woonde en deze keer was ik diegene die hem even een vragende blik toewierp. "Je moet het zelf ook spannend maken, nooit iets geleerd in de jaren dat je al leeft?" Ik kon het gewoon niet laten om Isabel wat te pushen en een iets of wat spottende ondertoon in mijn stem te plaatsen. "Oh ja, ik heb haar ondertussen al terug gezien, ze heeft me bijna een hersenschudding bezorgd." Het was echt niet erg amusant geweest dat Lucy me gewoon op de grond had gegooid, zonder echt rekening te houden met het feit of er ook een stuk graf op die plaats lag of niet.Ik had geluk dat ze me net naast een stuk steen had neergehaald, anders was ik waarschijnlijk wel een paar tanden kwijt geweest. "Dat is eigenlijk best wel typisch, weet je? Een Mikaelson die even tegen een duif gaat staan praten omdat de niets anders te doen hebben." De woorden waren gemompeld, maar ik twijfelde er niet aan dat Isabel ze gehoord had en keek grijnzend in haar richting.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Isabel Elizabeth Mary Mikaelson
"Je moet het zelf ook spannend maken, nooit iets geleerd in de jaren dat je al leeft?" zei Ethan, waar ik een spottende ondertoon in opmerkte. Grijnzend rees ik mijn wenkbrauwen op: "Is dat een uitdaging? Ik houd van uitdagingen." Ik hield mijn hoofd iets schuin en bekeek de jongen geamuseerd. Hij had zeker lef. Iedereen wist dat het stom was om een Original uit te dagen.
"Oh ja, ik heb haar ondertussen al terug gezien, ze heeft me bijna een hersenschudding bezorgd." Ik lachte en schudde mijn hoofd afkeurend. "Ze was zeker erg blij om je na al die jaren terug te zien, iets te blij misschien?" ik haalde mijn schouders op. Ik was benieuwd waarom Lucy deze twee had bezocht en of het echt een reden had. Lucy had normaal gezien rond deze tijd school, misschien was ze eindelijk verstandig geworden en had ze besloten geen lessen meer te volgen? Het was nou niet zo dat ze het later nodig had, voor een baan.
"Dat is eigenlijk best wel typisch, weet je? Een Mikaelson die even tegen een duif gaat staan praten omdat de niets anders te doen hebben." mompelde Ethan toen, mijn goed gehoor ving de woorden toch op. "Misschien moet je haar dat zelf vertellen, eens kijken hoe typisch ze dan reageert." Ik blikte in zijn heldere ogen, een lieve gespeelde glimlach lag rond mijn lippen.

[ bericht aangepast op 28 mei 2013 - 19:24 ]

To love is to destroy.

Cayden Adrian Jared Ziegler || Heks

{ het moet even kort, sorry!}

Ik beantwoordde de vragende blik van Ethan met hetzelfde lichte geschud van mijn hoofd als dat hij had gedaan over Isabel. Later. Ik bleef bij het gesprek. Ik wilde niet nadenken over wat er toen gebeurde. Ik slikte haast onmerkbaar. Ik kon de waarheid niet langer wegslikken of verstoppen in mijn muziek. Maar ik ging natuurlijk niet over de daken schreeuwen dat ik meerendeel van mijn familie heb vermoord. Ik probeerde me te focussen. Toen Isabel het over een "haar" had, verscheen er een kleine grijns rond mijn lippen.
'Het was een jongen die tegen de duif praatte' zei ik proberend de grijns niet groter te laten worden.
'De duif liegt niet'

I will keep watch.

Angela “Angel” Lana Eastwood ll Heks

Zijn tante kucht.
'Stoor ik? Ik wilde vragen of jullie iets wilden hebben?' Vraagt zijn tante, en Lucas maakt zich voorzichtig los van me. Ik laat hem los, maar ik hou mijn gezicht afgewend zodat ze mijn ogen niet ziet.
'Misschien warme chocolademelk.' Glimlacht Lucas naar zijn tante, en ze knikt.
'Ik ga zo de meisjes van school halen dus als er iets is, moet je me bellen, ik kom zo met de chocolademelk.' Ze loopt weg en Lucas slaat zijn arm troostend over mijn schouders.
'Zullen we naar een film kijken? Het is goed voor je gedachten te verzetten en je mag wel een film van mijn tante of mijn zussen kiezen, voor één keer vind ik het niet erg om naar een meidenfilm te kijken?' Glimlacht hij en wrijft terug over mijn rug.
'Alles word beter, ik beloof het je maar nu is het beter om er gewoon niet aan te denken. ' Zegt Lucas. Ik bijt op mijn lip en denk even na.
‘Lucas?’ Vraag ik zachtjes aan hem. Ik ben toch bezig met dingen vertellen, ik hoop alleen dat mijn pleegouders er niet achter komen…..
‘Ik moet je nog wat zeggen. Beloof je dat je het voor je houd?’ Vraag ik dan aan hem, terwijl ik naar mijn handen kijk.

Brian Heith Salvatore ll Vampier

Ze draait zich terug naar me, en glimlacht naar me terwijl ze al heel langzaam naar de mensen toe loopt.
"Ik vind het goed. Ik had ze ook al geroken," zegt ze met een klein glimlachje waardoor haar tanden bloot waren.
"Ze ruiken lekkerder dan de andere hé?" Ik knik instemmend, en glimlach.
Ze laat mijn hand los en stapt op een verleidelijke manier naar de onbekende jongen toe.
Ik grijns breed als ik zie hoe ze loopt. Geen enkele jongen zou dat kunnen weerstaan.
"Hallo, ik ben Melody en wie ben jij? Heb je toevallig zin om even met me mee te lopen?" Zegt ze en ze zet een verlegen gezichtje op terwijl ze haar arm uitsteekt.
Ik glimlach breed, en loop langzaam naar het meisje toe.
"Natuurlijk, ik kan moeilijk zo'n meisje als jou alleen laten rondlopen. Ik ben Steven," zei de jongen en hij pakt haar uitgestoken arm aan.
Is het erg dat ik braakneigingen krijg van die jongen?
Ze lopen weg, en ik kom aan bij het meisje, waar ik mijn verleidelijkste glimlach opzet.
“Heey, ik ben Brian,” zeg ik met een knipoog naar haar. Ze giechelt zachtjes en ik glimlach breed.
Heel even kijk ik naar Lillith om te zien hoe ze het doet. En ze wiebelt met haar wenkbrauwen naar me.
Ik grinnik even, en kijk dan weer naar het meisje die niet doorheeft dat ik niet om haar grinnik, want ze glimlacht breed.
“Ik ben Madelon, leuk je te ontmoeten.” Zachtjes lach ik, straks vind ze het vast niet meer zo leuk dat ze me ontmoet heeft. Ze lacht ook. Ik heb de neiging om met mijn ogen te rollen, maar dat doe ik niet. Soms, vaak, kunnen mensen echt naïef zijn.
“Zou je even met me mee willen lopen?” Vraag ik haar, en steek mijn hand naar haar uit. Ze knikt met een brede glimlach en ze pakt mijn hand aan.
Samen lopen we naar een donker plekje toe waar niemand is.
Ze kijkt me opgewonden aan, en ik glimlach breed. Ik zet haar tegen een muur aan en voel de spanning en opwinding van haar lichaam afkomen.
Ze sluit haar ogen, niet wetend wat er gaat gebeuren.
Ik grijns en buig me naar voren, dan zet ik mijn tanden in haar nek.

Fantasy is in you.

MBAV4ever schreef:
Ashton ''Ash'' Dyon Mikaelson~Original Vampier
Ik blijf de duif aankijk. Dit is echt een van de domste dingen die ik ooit had gedaan. Met een duif praten.
Dan krijg ik weer een sms: 'Ik zou het echt niet weten, Ash, sorry' .
Ik haal mijn schouders op. Dan is het dus de duif en ik.
Dat ik zo ver kon zinken in het leven. Dan komt er een bekende geur binnen. Het zal toch niet......
''Volgens mij heb ik familie bezoek.....'' Stuur ik naar Destiney. geen idee waarom ik dit naar haar stuur, maar ik weet gewoon niet wat ik moet doen.
''Zo erg is het niet....'' Mompel ik tegen mezelf. ''Goed je hebt ze een lange tijd niet gezien, maar dat geeft geen reden tot paniek.''
Ja, alsof dat tegen mezelf praten werkt.
''Blijf uit mijn buurt!!!'' Schreeuw ik. Soms heb ik echt domme acties. Hopelijk hoorde ze dit niet.
Ik zie dat de duif weg is gevlogen. ''Tuurlijk, nu ga je wel weg.''
Ik leun met mijn hoofd tegen de boom en sluit mijn ogen.
Hopelijk is deze dag snel voorbij.

Little do you know

Lucas Booth
Het is even stil en dat zegt ze zachtjes mijn naam waardoor ik gelijk terug naar haar kijk. Ze kijkt me niet aan, ze kijkt naar haar handen. Ik pak haar handen voorzichtig vast en knijp er eventjes in. 'Angel kijk me aan.' fluister ik zachtjes, geruststellend. 'Ik vertel het aan niemand, je kan me alles vertellen.' zeg ik zachtjes en glimlach licht. Ik vind het fijn, dit gevoel. Het gevoel dat iemand me echt vertrouwd. Dat iemand net zo onzeker is als mij soms en ik haar beter kan laten voelen door gewoon mezelf bij haar te zijn, door haar vriend te proberen te zijn. 'Al ben je een soort vrouwelijke hulk, ik beloof dat ik mijn mond houd en niet gillend weg ren.' Ik lach even zachtjes en blijf haar ondertussen aankijken. Misschien moet ik haar ook vertrouwen, misschien moet ik haar de waarheid over mij vertellen maar het is zeker, dan is zij degene die daadwerkelijk gillend zal wegrennen. Hoe kan ze anders? Ik ben een monster. Of ja toch één keer op een maand een monster. De rest van de dagen ben ik normaal, zoals haar maar of ze dat ook zal verstaan, of of ze me ook nog wil zien is een andere vraag.

[ bericht aangepast op 30 mei 2013 - 19:23 ]

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Angela “Angel” Lana Eastwood ll Heks

Hij pakt mijn handen voorzichtig vast en knijpt er eventjes in.
'Angel kijk me aan.' Fluistert hij zachtjes, geruststellend.
Ik bijt een beetje op mijn lip en kijk hem dan aan.
'Ik vertel het aan niemand, je kan me alles vertellen.' Zegt hij zachtjes en glimlacht licht. Ik glimlach een beetje terug
'Al ben je een soort vrouwelijke hulk, ik beloof dat ik mijn mond houd en niet gillend weg ren.' Hij lacht even zachtjes en blijft me ondertussen aankijken.
Ik kijk hem even onderzoekend aan terwijl ik op mijn lip bijt, dan haal ik diep adem en laat zijn handen los. Ik draai mijn rug naar hem toe, en begin weer te vertellen:
‘Een paar jaar geleden heb ik mijn ouders en broer verloren. Ze kwamen om bij een auto-ongeluk,’ ik veeg even snel een paar tranen weg en ga dan door. ‘Niemand van mijn familie wou me in huis hebben, ik weet niet waarom. Maar ik ben dus in een pleeggezin geplaatst. Mijn pleeggezin heeft een hekel aan me, ze behandelen met niet goed.’ Snel veeg ik nog wat tranen weg, en til dan mijn shirt op zodat hij mijn rug kan zien, gelukkig heb ik een bh aan, al maakt me dat nu niet uit. Mijn rug is helemaal blauw van de hoeveelheden mijn pleegouders me slaan.
‘Ik krijg nooit echt veel te eten, waardoor ik veel dunner ben, en…’ Ik hou even op met praten en zeg dan terwijl ik diep adem haal:
‘Mijn pleegvader heeft me een aantal keren misbruikt.’
Ik trek mijn shirt weer naar beneden en ga weer goed zitten, maar ik kijk hem niet aan. Dat kan ik niet.

Fantasy is in you.

Lucas Booth
Ik zwijg als ze verteld. Ze verteld over een auto ongeluk, over dat ze in een pleeggezin werd geplaatst en dat die een hekel aan haar hebben. Ik schrik even als ze haar shirt omhoog doet. Haar hele rug is bedekt door blauwe plekken. Ze slaan haar. Serieus? Ze verteld dat ze nooit veel eten krijgt en het volgende wat ze zegt zorgt ervoor dat ik helemaal woedend op die mensen word, haar pleegvader misbruikt haar?! Ik zwijg eventjes, adem even diep in en uit en trek haar tegen me aan terug. 'Angel, je bent veilig hier.' zeg ik zachtjes. 'Je mag hier altijd komen als er iets is, als je een plek zoekt om te slapen, als je even wil wegvluchten van daar. Je bent hier altijd welkom. Dat vind mijn tante vast ook.' Op dat moment komt tante binnen met 2 koppen chocolade. Ze glimlacht even naar me en loopt terug weg om mijn zussen af te halen. Ik trek het deken over Angel en wrijf over haar rug. 'Ik moet je ook iets vertellen.' zeg ik en kijk haar iets moeilijk aan. 'En als je gillend wegrent zou ik het nog kunnen begrijpen ook.' Ik ga niet verder en wacht haar reactie af terwijl ik haar gewoon niet aan durf te kijken. Dit is moeilijk voor me, maar misschien moet ik iemand vertrouwen.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Angela "Angel" Lana Eastwood ll Heks

Hij zwijgt eventjes, en hij haalt even diep in en uit, dan trekt hij me tegen hem aan.
Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, en een gevoel van veiligheid overspoelt me.
'Angel, je bent veilig hier.' Zegt hij zachtjes. 'Je mag hier altijd komen als er iets is, als je een plek zoekt om te slapen, als je even wil wegvluchten van daar. Je bent hier altijd welkom. Dat vind mijn tante vast ook.' Op dat moment komt zijn tante binnen met 2 koppen chocolade. Ze glimlacht even naar Lucas en loopt weg.
Hij trekt het deken over me heen en wrijf over mijn rug. Het geeft me een geruststellend gevoel.
'Ik moet je ook iets vertellen.' Zegt hij en kijkt me even iets moeilijk aan.
'En als je gillend wegrent zou ik het nog kunnen begrijpen ook.' Hij gaat niet verder, en kijkt me niet aan.
Ik pak voorzichtig zijn kin vast zodat hij me wel aan moet kijken.
"Ik beloof dat ik niet gillend weg zal rennen, en naar je zal luisteren. Je kunt het vertellen." Zeg ik geruststellend tegen hem terwijl ik hem aankijk.

Fantasy is in you.

Lucas Booth
Ik slik even. Misschien gelooft ze me niet, of denkt ze dat ik gek ben. 'Angel, geloof je in... een andere wereld?' vraag ik zachtjes aangezien vampiers en weerwolven niet echt bij deze wereld horen, meer een wereld die versmolten is met haar wereld. 'Laat me nu zeggen dat... ik deel ben van die wereld.' Ik kan dit echt niet uitleggen. Ik heb nog nooit iemand iets echt moeten uitleggen. Meestal zagen ze het gewoon per ongeluk. Ik adem eens diep in. 'Oke misschien geloof je me niet maar...' Ik flap het er gewoon uit dat is het beste. 'Ik...' Ik kan het niet. Ik zwijg even en kijk terug weg om haar gezichtsuitdrukking niet te hoeven zien. Ik adem terug diep in. 'Ik ben een weerwolf.' zeg ik zo zacht mogelijk maar luid genoeg zodat zij het zo horen. Ik maak me klaar voor de angst, voor zij die zich losrukt uit mijn omhelzing om gillend om help te deur uit te lopen en nooit meer terug te komen. Als dat zou gebeuren zou ik het zoiezo niemand toevertrouwen. Het is... te ... moeilijk om het te zeggen en te pijnlijk als iemand daarvoor voor me wegloopt. Maar het is een deel van mij, waar ik niet vanaf kom. Het zal altijd een deel van mij zijn, jammer genoeg natuurlijk.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Angela "Angel" Lana Eastwood ll Heks

'Angel, geloof je in... een andere wereld?' Vraagt hij zachtjes. Ik hou even mijn adem in, maar knik dan wel. Ik bedoel ik ben zelf een heks.
'Laat me nu zeggen dat... ik deel ben van die wereld.' Ik kijk hem een beetje verbaasd aan. Maar luister gewoon wat hij nog meer te vertellen heeft.
Hij ademt eens diep in.
'Oke misschien geloof je me niet maar...Ik...' Hij zwijft en kijkt weg. Ik frons een beetje. Hij ademt terug diep in.
'Ik ben een weerwolf.' Zegt hij zacht. Ik schrik een beetje, maar niet heel erg. Ik ben zelf een heks, en dat durf ik tegen niemand te vertellen, Lucas blijkbaar ook niet dat hij een weerwolf is. Nou ja, niet dat iemand snel zoiets zal geloven.
'Lucas, dat maakt me niks uit.' Zeg ik zacht tegen hem. Dan haal ik diep adem en zeg: 'Ik ben een heks.' Ik ben een beetje bang voor zijn reactie, maar ik weet dat ik het juist doe.

Fantasy is in you.

Ethan James

"Voor een uitdaging mag je me altijd bellen, dat weet je toch?" De sfeer was bijna helemaal omgeslagen. Ik stond er redelijk ontspannen bij waardoor de spanning die daarnet nog bijna als een elektrische lading in de lucht gehangen had bijna volledig verdwenen was. Natuurlijk vertrouwde ik Isabel voor geen meter, zou een mens nog meer vertrouwen dan haar en dan ging het wel erg ver. Mensen waren voor mijn gewoon wezens die niet te vertrouwen waren, elkaar altijd wel verraadden als het erop aan kwam. Ik liep al lang genoeg op de aarde rond en had het genoeg meegemaakt om dat te mogen zeggen. "Ik kan wel begrijpen dat ze blij was om me te zien, ik bedoel: wie is er nu niet blij om mij te zien?" De grijns op mijn gezicht werd alleen maar breder door die woorden en rustig stak ik mijn handen in de zakken van mijn donkere spijkerbroek. "Maar het had ook wel iets rustiger gemogen." Kort trok ik mijn wnekbrauw op toen Cayden op zijn beurt zijn hoofd schudde waardoor ik mijn schouder ophaalde. Dan hoorde ik straks wel wat er aan de hand was, waarschijnlijk nadat ik mijn 'verhaal' verteld had. Mijn goene kijkers fonkelden zachtjes toen we over de duif begonnen en even hield ik mijn hoofd een stukje schuin toen Isabels woorden tot me doordrongen. Ik wilde er net een opmerking over maken, toen Cayden me in de reden viel met de mededeling dat het een man geweest was. "Blijkbaar is Aston ook van de partij, leuk dat je heel de familie hebt meegenomen. Wanneer ben ik uitgenodigd voor de reünie?" Ashton was zo ongeveer het enige mannelijke lid van de Mikaelsons, wat het ook niet moeilijk maakte dat hij diegene was die even tegen de duif had staan praten.

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Lucas Booth
Ik voel haar iets schrikken en zucht. ik had het kunnen weten. Ik wacht op het gillen en het duwen en spartelen maar dat gebeurt niet. 'Lucas het maakt me niks uit.' hoor ik haar zacht zeggen en kijk haar verbaast aan. Ze haalt diep adem en zegt dan 'Ik ben een heks.' Ik glimlach breed. Ze verstaat mij, en ze is niet van een andere "wereld" ze hoort bij dezelfde mysterieuze soort als mij. Ze is alleen niet onderworpen aan iets zoals ik aan de maan ben en vampiers aan de zon. Ze is vrij. Met verantwoordelijkheden dan wel en een hele boel krachten. 'Wel herinner me er aan dat ik jou nooit kwaad wil maken.' zeg ik zachtjes lachend en trek haar terug in een knuffel. Het voelt fijn dat ze het weet. Dat ik niets voor haar hoef achter te houden. Dat ik echt mezelf kan zijn. Ik laat haar even los om een dvd te pakken dat een van de twee hier had laten liggen en steek hem in de dvdspeler. The Lucky One of zo. Ik start de dvd en pak de chocomelks die ik op het nachtkastje zet. Ik ga dan naast haar liggen terug en trek haar terug in een knuffel. het is lang geleden dat ik zo met een vriendin gelegen heb of met mijn zusjes.

'Doubt kills more dreams then failure ever will'

Isabel Elizabeth Mary Mikaelson
"Voor een uitdaging mag je me altijd bellen, dat weet je toch?" Ethan stond er iets ontspannender bij. Ik liep glimlachend richting een boom, waar ik nonchalant tegen de schors aanleunde. "Dat zal ik onthouden, Ethan." Ik krulde mijn armen over elkaar en glimlachte lichtjes terwijl ik mijn hoofd ietsjes scheef hield. Mijn lichte ogen gleden over de beide jongemannen heen, misschien kon het toch nog wel interessant worden in Mystic Falls.
Toen ik het over een haar had, onderbrak Cayden me. ''Het was een jongen die tegen de duif praatte," zei hij, waardoor er een lichte grijns doorbrak op zijn gezicht. Ik vernauwde mijn ogen ietwat en klemde mijn nagels in de schors van de boom. ''De duif liegt niet.'' Vulde hij aan. "Dat zal wel niet." Reageerde ik bot. Ik had dus totaal geen zin om mijn andere familieleden onder ogen te komen, één was genoeg.
"Blijkbaar is Aston ook van de partij, leuk dat je heel de familie hebt meegenomen. Wanneer ben ik uitgenodigd voor de reünie?" zei Ethan. Ik richtte me tot hem, mijn ogen nog steeds iets vernauwd. "Ach, wat fijn. Blijkbaar is de hele familie hier, wat gezellig zeg. Waarom prik jij geen datum, Ethan?" reageerde ik sarcastisch, ik rolde kort met mijn ogen waarna ik onverschillig mijn nagels bestudeerde.

To love is to destroy.

Lillith Victoria Katherina Stark||Vampire

Ik stopte mijn grijns onder mijn masker terwijl ik luisterde hoe Brian het meisje rond zijn vinger had kunnen draaien. Ik luisterde maar half hoe Steven over zijn ploeg praatte van football. Ik lachte en reageerde op de juiste momenten terwijl hij me eigenlijk hard irriteerde. Het liefst zou ik zijn nek nu breken, maar er waren te veel getuigen en ik had geen zin om neergestoken te worden. Ik leefde misschien al te lang, maar ik was het leven nog steeds niet beu. Misschien kwam het omdat mijn emoties uitgeschakeld waren. Of had ik gewoon geen gevoelens? Wie zou het weten.
Wanneer we eindelijk ergens waren waar niemand ons zou zien duwde ik hem hard handig in een donker hoekje.Hij keek even verbaast, maar dan kwam er zo'n smerig glimlachje op zijn gezicht waar een normaal meisje de rilling zou krijgen en weg zou lopen, maar ik was een oude vampier. Ik had al ergere dingen gezien en meegemaakt. Hij pakte me bij mijn heupen vast en trok me naar hem toe zodat ik tegen hem stond. Mijn handen had ik in zijn haar gestoken en duwde zo zijn gezicht naar me toe. Toen begon hij me hevig te kussen en wist hij niet waar hij zijn handen moest houden. Ik beet expres hard in zijn lip waardoor er bloed uit zijn lip kwam. Ik kreunde toen het bloed in mijn mond kwam en zoog aan zijn onderlip. Het was inderdaad zo goed als ik had gedacht. Hij duwde me verschoten van hem af en keek me angstig aan.
"What the..." kwam erover zijn lippen, maar ik greep hem bij zijn keel vast met een hand en hield hem een stuk van de grond.
"Nu ga je eindelijk je mond houden, begrepen?" siste ik terwijl ik voelde hoe mijn gezicht veranderde en mijn hoektanden zichtbaar kwamen. Hij werd nog bleker, maar gaf tenminste geen kik meer. "Als ik gedaan met je ben herinner je je niets meer van dit en ga je terug naar het meisje waar je bij was daarnet. Je draagt je kraag van je jasje hoog zodat ze de bijtwonden niet kunnen zien en je verzorgt het als je thuis bent. Ik zou niet willen dat het zou ontsteken en ik je niet meer kan gebruiken, begrepen?" vroeg ik en ik hield mijn hoofd schuin en hij knikte uiteindelijk.
Ik liet hem terug zakken, maar hield hem nog steeds vast. Een hand legde ik op zijn mond toen mijn scherpe hoektanden in zijn nek schoten en ik er niet heel rustig van dronk. Steven slaakte eerst een kleine kreet voor hij begon te kreunen. Voor te zien kon hij er toch nog van genieten. Hij ging er nog een tijdje last van hebben, vreesde ik. Niet dat het uitmaakte voor mij, ik moest er niet meeleven. Wanneer ik gedaan had liet ik hem gewoon vallen als een stuk vuil tegen de muur op de grond.
"Ik zie je ooit wel eens weer, Steven." had ik gezegd voordat ik op vampieretempo begon te sprinten naar Brian. Ik was blij dat ik hem vond nog steeds bij het meisje in het donker. Anders was het hard opgevallen als ik er opeens stond. Ik raakte Brian zijn schouder aan zodat hij zeker wist dat ik er was. Ik was me er wel degelijk van bewust dat er nog bloed op mijn lippen hing, maar wou het niet afkuisen. Ik zette een stap achteruit zodat ik hem de ruimte gaf om te doen wat hij moest doen.

Listen, Smile, Agree And Then Do Whatever The Fuck You Were Gonna Do Anyway..