[300] Out of Sight - Out of Mind - Speeltopics

Gaan dood:
- (1,9) Elizabeth (V mens) Dood door Mitch
- (2,1) Katharina (V, vampier) Dood door Idwallon
- {1,7) Lucas Nilsson (M, mens) Dood door Cedric
- (1) Oliver William Dust (M, vampier) Dood door Silias

• Sfeerimpressies 19e eeuw
Als je googelet op Victorian era, Victorian fashion of gewoon in het Nederlands Victoriaans ___ dan vind je al een hele hoop (:
Of de film Vanity Fair, dit is ook een erg goede inspiratiebron. Zoek wat trailers of personages op voor een goede indruk.

[ bericht aangepast op 26 mei 2014 - 16:49 ]

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Haha, het is nog niet superveel :p

Alice Woods ~ 3e rangs vampier
Cedric gaf toe dat ook hij wel eens toe gaf aan zijn dierlijke instincten, maar wie deed dat nou niet? Ze waren nou eenmaal vampiers en het zat in hun bloed. Het enige verschil was, was dat Alice gevaarlijk weinig controle had over deze dierlijke instincten, in tegenstelling tot de meeste anderen. Toen Alice Cedric vroeg naar geruchten over heer Silas' mededeling die rondgingen kreeg Cedric een uitdagende glimlach rond zijn lippen die zij niet zo gauw kon plaatsen.
“Maar ik heb geen moeite met wat vijandelijkheid, miss Alice. Ik ben wel in voor wat actie en u?” antwoordde hij en Alice zweeg kort. Hemel! Kon ze een gesprek nou nooit de goede kant opsturen? Ze zou voor gek verklaard worden als ze zei geen zin te hebben in actie, er was al zo lang niks meer gebeurd dat elke vampier welk snakte naar wat avontuur, maar liegen was een slechte optie. Alice was een slechte leugenaar, altijd al geweest ook en daarmee had ze zichzelf verschillende keren in een benarde situatie weten te plaatsen. "Ik ah.." begon ze, maar werd onderbroken door een bruinharige, vrouwelijke vampier die ineens voor haar neus opdoemde.
"'Waar heb je gehoord dat er misschien een vijandelijke clan aankomt?" vroeg deze haar en toen pas herkende Alice de vrouw, ze had haar nog nooit gesproken en dat was bewust geweest. Alice had haar vaak bezig gezien en ze mocht haar niet zo. Zo irriteerde ook de kille klank in de vrouw, die Evelyn heette bedacht ze zich, haar stem Alice. Ze was van nature echt niet snel geïrriteerd en ook vrij vergevingsgezind, maar het was iets aan die Evelyn die haar niet aanstond. "Het is geen reden om zo bruut en onbeschoft je er mee te gaan bemoeien," verdedigde ze zichzelf, maar haar stem kwam weinig overeen met de woorden die ze uitsprak. Blijkbaar zat het niet in haar bloed om ruzie te zoeken. Ze slaakte een zachte zucht. "Het zijn enkel geruchten die ik heb opgevangen, meer niet," antwoordde ze de jonge vrouw. Het was stom, maar Alice kon het nog slechter uitstaan dat ze er beter uit zag dan haar. Ze moest namelijk toegeven dat Evelyn haar haren erg mooi zaten en dat ze stiekem jaloers was op de hoed en jurk van de jonge vrouw.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mitchell Giacomo Bianchi
Zijn ogen gingen rond over de massa mensen, terwijl hij af en toe voorbij wat mensen glipte. Helaas kon hij minder goed mensen in de gaten houden doordat ze zich voortdurend nog bewogen, ondanks de beperkte ruimte, en er steeds wel weer iemand voor hen ging staan. Hij staakte dan ook een beetje met zijn pogingen om gesprekken af te luisteren en te kijken naar opvallendheden en keek in plaats daarvan een mogelijkheid om zo snel mogelijk bij de drank te komen. Het was niet dat hij wanhopig snel wat moest drinken, hij had gewoon nooit het geduld om te wachten. Bovendien leek het niet echt alsof hij er met wachten zou komen, want hij zag geen verandering in de denkbeeldige rij die hij in de mensenmassa zag. Plot s hoorde hij tussen alle ruis een bekend geluid. Het ritme van de klakkende hakken kon alleen maar van Daenerys afkomstig zijn. Zij was de enige vrouw die hij kende die ondanks dat onpraktische schoeisel zich toch snel en tegelijkertijd elegant kon voortbewegen. Hij schrok dus ook niet, toen ze plots naast hem liep. Een beleefde begroeting, daar leek Daenerys niet echt aan te doen, daar was ze vast te eigenwijs voor en ja, het was gewoon Daenerys. “Hmm, ik zie mezelf meer als een trendsetter, iedereen hier loop gewoon achter” zei hij met een klein grijnsje op haar opmerking, waarna hij zijn ogen even kort over haar kleding had laten glijden. Voor deze gelegenheid had Daenerys een jurk aangedaan, die haar niet misstond. “Een jurk, dat is ook weer eens weer wat anders.” was zijn manier van haar een klein complimentje te geven over haar uiterlijk. Ondanks dat ze soms onenigheden hadden, wat niet meer dan logisch was aangezien z e allebei soms nogal koppig konden zijn en Daenerys zijn bevelen niet altijd even serieus nam, mocht hij haar meer dan de andere rebellen. Ze had een zelfverzekerde uitstraling en een duidelijke mening die ze niet onder banken of stoelen schoof. “Ja, het zal hier wel ergens zijn” zei Mitchell, terwijl er steeds minder ruimte voor hen was om met zijn tweeën naast elkaar te lopen. Hij volgde de blik van Daenerys, en begreep meteen waar zij mee bezig was. “Er is hier nog niets bijzonders gebeurt, zal ook wel niet snel wat gebeuren.”. Ze konden haast niet meer met zijn tweeën naast elkaar lopen, zonder half weggeduwd te worden, dat irriteerde Mitchell. Hij glipte voor Daenerys, en manoeuvreerde zich nu een stuk sneller tussen de mensen door. Hij keek af en toe even achterom of ze nog wel volgde, maar vond het niet meer dan vanzelfsprekend dat ze hetzelfde tempo als hem wel kon aanhouden. Af en toe gaf hij af en toe even een gratis elleboogje weg aan diegenen die hem in de weg stonden, en hoorde hij pas toen hij een stuk verder was gelopen het gevloek van een man achter hem, blijkbaar met een gebroken glas, die hij al lang niet meer kon zien. Aangekomen bij het drankkraampje draaide hij zich even om richting Daenerys. “Moet je ook wat hebben?” vroeg hij aan haar, hij vond het idee van Daenerys in zo’n jurk met een grote pils in haar handen enigszins vermakelijk. Met zijn armen leunde hij over iets wat op een bar moest lijken, diegene die achter de bar hoorde te staan kon hij niet zo 1,2,3 zien. Het was nu wel heel verleidelijk om zelf gewoon over die bar heen te hangen en zichzelf te bedienen, wat hij waarschijnlijk ook wel zou doen als er niet snel iemand kwam.

---

Aan niets denken is ook denken.

Daenerys Éowyn Frey ~ Rebel.
Ze moest kort grijnzen toen hij de opmerking maakte dat hij simpelweg de trendsetter was, het was mooi om te zien hoeveel lak hij had aan de mode. Ze zag zijn blik over haar jurk gaan en kreeg daarbij de verwachte opmerking te horen “Een jurk, dat is ook weer eens weer wat anders.”
"Bevalt het je soms?" vroeg ze geamuseerd, "wen er maar niet te veel aan, morgen draag ik weer gewoon een broek," voegde ze er met een knipoog aan toe. Blijkbaar viel Mitchell haar alerte gedrag op, want hij merkte op dat er weinig interessants gebeurd was. Daenerys antwoordde enkel met een "hmm-hmm", er van overtuigd dat zij vanavond nog wel wat interessants te weten zou komen. Het viel haar op dat het steeds drukker werd, vermoedelijk kwamen ze dichter bij het grote plein waar de meeste festiviteiten gehouden werden en waar ook het bier te vinden was. Het voordeel hiervan was ook gelijk het nadeel. Met zoveel mensen en drank waren er veel interessante geheimen te vinden, maar de drukte was niet iets waar Daenerys zich graag in bevond. Het was heet en door de drukte moest ze steeds dichter bij Mitchell lopen. Gelukkig had Mitchell hier wat op gevonden en al gauw liep hij voorop, waardoor de weg voor haar vrijwel helemaal vrijgemaakt werd. Terwijl ze Mitchell volgde zag ze in haar ooghoeken een bekende. Het was Bertus, de man had een eigen herberg. Het was een jaar of twee geleden dat ze elkaar voor het eerst ontmoette op de zwarte markt en hij het door haar geschoten wild van haar had gekocht. Bertus vond immers het vlees van de slager veel te duur en om zijn herberg ook toegankelijk te houden voor de minder bedeelden wilde hij het liefst alles zo goedkoop mogelijk inkopen. Daenerys kreeg altijd een redelijke prijs voor haar gevangen wild en op die manier kon Bertus goedkope, maar erg smakelijke, gerechten verkopen in zijn herberg.
Ze knikte kort naar de man bij wijze van begroeting en volgde toen gauw Mitchell, voor de man naar haar toe kon komen. De zwarte markt was namelijk de enige plek waar ze haar echte naam gebruikte, overal elders maakte ze gebruik van haar tweede naam, Éowyn. Ze hield immers de zwarte markt en de rest van haar leven graag gescheiden en op deze manier bleef ze ook uit handen van de soldaten. Zo waren ze een aantal jaar eerder ook op zoek naar haar geweest, omdat iemand zijn mond voorbij had gepraat, en de enige persoon die ze vonden was Éowyn en iedereen in het dorp kon bevestigen dat dit haar naam was. Daenerys had er enkel geen rekening mee gehouden dat er vandaag waarschijnlijk ook mensen van de zwarte markt hier feest kwamen vieren. Meestal bleven zij liever in de schaduw, maar het oogstfeest was natuurlijk een groots feest. Hopelijk groot genoeg om geen bekenden van de zwarte markt tegen te komen.
Daenerys onderdrukte een klein lachje toen ze een man passeerde wiens glas gebruiken was en ze wist maar al te goed waardoor, of beter gezegd, door wie. Doordat ze even afgeleid was merkte ze pas erg laat dat Mitchell stil stond en kwam ze vlak voor zijn neus tot stilstand. Gauw zette ze een stapje naar achteren en keek Mitchell aan. "Moet je ook wat hebben?" vroeg hij haar. "Wat? Bied je een dame drank aan?" vroeg ze en dacht toen even na over zijn vraag. "Ik lust wel wat ja." De drukte en hitte hadden er voor gezorgd dat ze erge dorst had gekregen en Daenerys was niet vies van een biertje. Het was goed tegen de dorst, maar dat leek niet reden genoeg te zijn voor de vrouwen.
Terwijl ze stonden te wachten keek Daenerys rond toen haar plotseling iets te binnen schoot. Ze pakte het korte lint dat ze altijd bij zich droeg te voorschijn en bond haar hoge haren in een staart. Toen ze merkte hoeveel koeler het was met die bos haren uit haar nek vroeg ze zich af waarom ze daar niet gelijk opgekomen was. Toch snakte ze nog altijd naar een beetje bier. Ze was geen groot liefhebber en keek zeker altijd uit met drank, ze moest immers niet hebben dat ze te loslippig werd, maar ze was er dus ook niet vies van. Ze kon wel begrijpen waarom veel mannen vaak naar het bier grijpen tijdens het harde werken, het was immers zo een beetje de beste dorstlesser die ze kende.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Mitchell Giacomo Bianchi ~ Rebel

Typisch Éowyn, om meteen te zeggen dat ze de volgende ochtend weer terug zou gaan naar haar o zo vertrouwde broek. Iets anders had hij van haar ook niet verwacht, een broek was puur praktisch. Al was ze misschien nog niet op het idee gekomen om juist een jurk te dragen, het liefst met een beetje een decolleté, zo kon ze vast wel wat mannen om haar vingers winden. Dit idee stelde hij maar niet voor, het was ook niet iets dat hij liever had. Hij kende wel genoeg ordinaire dames die dit soort trucjes bij hem probeerden uit te halen. Hij herkende dit soort dingen bijna altijd meteen en deze vrouwen kenden hem nooit, want als ze hem zouden kennen zouden ze niet eens aan zo’n verleidingspoging denken, wetend ze waarschijnlijk een sarcastische of vage opmerking van hem terug zouden krijgen. Waarschijnlijk zou er vanavond ook wel een of andere vrouw zich aan hem vastklampen, of poging doen tot, want bij dit soort feesten waren er altijd wel dames die zich niet meer aan de zijde van hun man bevonden en zin hadden in een avontuurtje. Op de een of andere manier kwamen die vreselijke types vaak op hem af. Daarom was hij ook blij dat hij Éowyn bij zich had, zo was de kans in ieder geval iets kleiner dat hij lastig gevallen zou worden door iemand anders. Mitchell keek Éowyn even aan totdat zij antwoord zou geven, en probeerde zich ondertussen niets aan te trekken van een of andere zingende vent die zich een paar meter van hen vandaan bevond. “Is daar soms iets mis mee, of moet ik je beschouwen als man?” Hij grijnsde even kort naar Éowyn. Alsof ze verbaast was om van hem een drankje te krijgen, hij vond haar eigenlijk wel een paar mannelijke gedragingen hebben, waar hij haar af en toe mee plaagde. Mitchell was op dit moment blij dat hij niet zulke warme kleding aanhad als de rest, want op dit moment had hij het al erg warm. Hij kreeg het sowieso snel warm tussen al die mensen. Zodra ze hun drank zouden hebben, zou hij dan ook meteen uit deze massa opeengepropte mensen ergens anders heen willen gaan. Waar dat anders zou zijn wist hij niet, want bijna overal was het druk, maar hij wist zeker dat Éowyn ook een rustigere plek prefereerde. Mitchell tikte met zijn vingers op de bar, bij wijze van tijdverdrijf, en eigenlijk ook uit gewoonte, terwijl hij achter Éowyn naar de mensen keek. Hoewel hij zich had voorgehouden om niet continu zo alert bezig te zijn was het voor hem lastig om hier van af te wijken. Met wat drank zou hij wel wat losser worden, al moest hij zichzelf er wel aan helpen herinneren dat hij een bakkerij had waar hij morgen vroeg in de ochtend brood op de blank moest hebben. Een oogstfeest was absoluut geen excuus om de bakkerij een halve dag dicht te hebben. Net op het moment dat hij zijn geduld begon te verliezen, en al wist waar de glazen stonden, en bijna over de bar heen hing om zichzelf snel te bedienen, klonk het geluid van twee grote biertjes die werden neergezet, dat geluid kwam nog wel boven het rumoer uit. Snel stond hij weer op een normale afstand, de vrouw keek hem vreemd aan, maar zei niets omdat hij zijn geld al snel aan haar gaf. Waarschijnlijk dacht ze dat hij al ladderzat was, maar dat kon hem niet deren, ze kreeg haar geld en daar moest ze blij mee zijn. Hij draaide zich om naar Éowyn en gaf haar, haar bier. ‘Proost’ zei hij tegen haar, waarbij hij zijn glas even tegen het hare klonk (geen idee hoe je dit zegt). ‘Zullen we naar een wat rustigere plek gaan?’ vroeg hij aan haar, waarbij hij de beslissing van waar ze heen zouden gaan bij haar neerlegde.

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 12:59 ]

---

Aan niets denken is ook denken.

Lucas Nilsson || Neutraal

Nonchalant leunde de man tegen de muur van het huisje aan terwijl hij geduldig wachtte totdat Isadora klaar was met het aantrekken van gepaste kledij voor het feest. De dame was een van zijn beste bronnen en hij had haar belooft om te vergezellen. Dat was wel het minste wat hij kon doen nadat ze haar leven riskeerde om hem info over zowel de rebellen als het bestuur te bezorgen voor een paar muntstukken en… wat anders. Niemand wist er iets vanaf en voor nu zouden ze dat ook graag zo houden. Natuurlijk wisten mensen wel dat ze contact met elkaar hadden, maar volgens de meesten was dat puur vriendschappelijk en moest niemand er iets achter zoeken. Technisch gezien waren ze niet eens vrienden en konden ze op sommige momenten elkaar bloed wel drinken, maar we hadden elkaar nodig dus bleven we ene haat-liefde verhouding hebben. Een protesterend geluidje verliet mijn mond toen Isadora de hoed –die ik altijd wel bij me had- van mijn hoofd plukte en het kleine huisje in gooide voordat ze de deur opslot deed. “Isa…” begon ik klagend, maar voordat ik mijn zin kon afmaken greep ze mijn pols af en sleurde me mee. “Ik ben dat ding beu gezien, Lucas. Van een avond zonder ga je heus niet dood.” Als antwoord liet ik een brommend geluidje horen en bleef haar even chagrijnig aankijken. Totaal niet onder de indruk keek ze me even aan om daarna terug voor zich te kijken en met een zucht volgde ik haar voorbeeld zodat ik niet per ongeluk tegen iemand aan zou lopen. Eenmaal op het feest aan gekomen bleef ik nog even aan haar zijde en nam het biertje aan dat een van haar kennissen was gaan halen. Great, dan hoefde ik me tenminste niet door die menigte heen te wurmen voor een simpel biertje om mijn dorst te lessen. Na een tijdje nemen we afscheid van elkaar daar we ook wel eens iets anders willen dan de hele avond op elkaar staan te kijken en een lichte grijns vormt zich op mijn gezicht terwijl ik even door mijn haren heen woel met als gevolg dat ze nog harder omhoog staan dan anders. Met mijn hoed valt het iets minder op, maar sinds Isadora ervoor gezorgd had dat ik deze niet had, viel het des te meer op. Iemand die me een zetje in mijn rug gaf, zorgde ervoor dat ik half voorover klapte en zo een deel van mijn bier half over iemand heen kapte. Goed dat ik best goede reflexen had en de beker redelijk snel terug recht hield zodat de kleding van de persoon voor hem toch niet helemaal verpest was. “Sorry, het is hier gewoon geweldig druk, right?” Mijn mondhoeken krulden om in een onschuldige glimlach terwijl ik een slok van het bier nam.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Elizabeth Maria Avanti ~
De bloemen werden stuk voor stuk voorzichtig in de mand gerangschikt. Ze zou het heel erg jammer vinden als een van de stelen zou knikken of er een bloemenhoofdje af knapte.
Nadat de jongedame genoeg bloemen verzameld had, kwam ze overeind uit het hoge gras. Ze schikte haar jurk weer netjes rond haar lichaam voor ze de rieten mand op pakte. Het werd maar eens tijd om zich ook onder de feestende massa te voegen. Ze had al lang genoeg getreuzeld.
Over het zandpad liep Elizabeth weer terug naar het dorp. Ze moest haar jurk een beetje optillen zodat deze niet door het zand sleepte. Daar werd de stof ruw en lelijk van. Natuurlijk kon ze niet voorkomen dat het in de mensenmassa hier en daar wat vies werd maar ze deed haar best om hem zo goed mogelijk te houden.
De mand met bloemen beschermde ze met haar leven terwijl ze zich tussen de mensen voegde. Het zag er naar uit dat de stemming er al goed in zat. De mensen waren uitbundig aan het dansen, het bier stroomde rijkelijk uit de kraan en niemand leek een slecht humeur te hebben. Tevreden probeerde ze zich naar het kraampje van de oude dame te wurmen maar halverwege werd ze tegen gehouden door een groep mannen die een soort ketting vormden. Met een pull bier in hun handen dansten ze in het rond. Zacht lachend schudde ze haar hoofd. Ze deed een paar passen achteruit zodat de mannen konden passeren. Het was grappig dat op zulke feesten de grootste vijanden vrienden konden worden, om het zo maar te zeggen. Ze durfde te wedden dat ze de dag erop weer gewoon ruzie maakten over welke boom op welk perceel stond.
Ze stond stil in de mensen massa, ze keek in het rond terwijl ze om haar as draaide. Ze wist dat ze misschien een beetje in de weg stond, maar niemand leek er last van te hebben. Op dat moment dat ze weer verder wilde lopen, voelde ze hoe iets over haar heen kwam. Het was nat en het stonk. Bier.
Met een geschrokken blik in haar ogen draaide Elizabeth zich om. Haar jurk was geruïneerd, door de vloeistof, maar dat deerde haar niet zo heel erg. Wat haar meer uitmaakte was dat het ook over de bloemen heen was gekomen. ‘Nee..’ zuchtte ze zachtjes voor ze met een fronsende blik naar de man opkeek.
‘Eh.. ‘ kwam er wat stamelend uit. ‘Nou.. ‘ haar beste jurk was verpest. Dat werd niet zomaar opgelost met een simpel ‘sorry,’
ze was niet boos, maar ze was wel een beetje van de kaart. Dit was niet hoe ze de dingen had gepland.

[Ik hoop dat het zo een beetje goed is ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Lisa ella Morens

Vilkas en Félice draaien zich naar mij om. Als ik Félice´s blik over mij heen voel glijden, merk ik een minachting bij haar op. Ik heb direct een stuk minder zin om een gesprek met haar aan te knopen. “Zéér gezellig.” beantwoord Vilkas mijn vraag. Ik merk de sarcasme op in zijn woorden, terwijl hij overdreven knikt. Ik snap niet precies wat hij daar precies mee bedoeld, tot er een grote grijns verschijnt op zijn gezicht. Een klein lachje speelt dan ook op mijn lippen als ik merk waarom hij zo´n lol heeft. Vilkas geeft Félice expres een extra grote pint bier. “Lisa, wil je ook bier?” hoor ik hem vragen. Ik twijfel of ik zijn vriendelijke gebaar aanneem, ik ben geen echte drinker. Maar toch, op zo´n feest als vandaag moet het kunnen. ´Ja lekker,´antwoord ik hem en ik kijk hem even glimlachend aan. Als ik naar Felice kijk, merk ik dat zij niet zo tevreden is met haar cadeautje. 'Wat moet ik hier meedoen?' vraagt ze, doelend op de pint in haar handen. Als ze een slokje neemt trekt ze vies gezicht. Voordat ik het weet krijg ik het glas in mijn handen geduwd. 'Hier, ik lust het niet,' zegt ze. Ik kijk haar verbaast aan. ´Oke, ik heb nu dus al drinken,´ zeg ik tegen Vilkas. Terwijl ik van mijn glas hem aankijk. ´Maar toch bedankt.´ Opeens wordt Félice ongeduldig en kijkt zoekend rond. Verbaast kijk ik naar het schouwspel wat er opeens voor mij afspeelt. Ze trekt namelijk de pint uit de handen van Vilkas, die hij net leeg had. Vervolgens duwt ze die in de handen van een voorbijganger en trek hem dan mee richting de dansende mensen. Ze werpt mij nog een verontschuldigende blik toe en voordat ik het weet zijn ze verdwenen. ´Oke dat was dus mijn gezellige gesprek met Vilkas en Félice,´ mompel ik. Ik neem een paar slokjes van mijn bier. Met de rug van mijn hand veeg ik mijn mond zorgvuldig af. Ik zet het glas, nog halfvol, neer op het dichtstbijzijnde tafeltje. Langzaam aan begin ik een rondje over het plein te lopen, opzoek naar bekenden. Een paar meter voor me zie ik nog net hoe een glas bier leeg gekieperd wordt boven het hoofd van een onbekend meisje. Omdat ik verder niets te doen heb loop ik snel op haar af. ´Gaat het,´ vraag ik. ´Ik zag wat er net gebeurde.´ Ze zat helemaal onder het bier en haar hele jurk was totaal verpest. Daar leek ze niet echt over in te zitten. Ze keek meer beteuterd naar het mandje dat ze bij zich droeg. Ik vond het er sneu uit zien en besloot haar mijn hulp aan te bieden. Op zo´n feest als vandaag hoorde je er te zijn voor anderen. ´Kan ik iets voor je doen?´ vraag ik haar, met een voorzichtig glimlachje.´Trouwens ik ben Lisa Morens.´ stel ik me aan haar voor.

---

When you believe your dreams come true

Vilkas Alexander Pace
“Lisa, wil je ook bier?” vroeg ik. Het meisje knikte bevestigend, maar voor ik ook voor haar kon bestellen, trok het kleine meisje al een vies gezicht en duwde ze de pint in haar handen met de melding dat ze het niet lustte – wat al duidelijk van haar gezicht af te lezen was.
“Oké, nu heb ik al drinken,” melde ze me, waarop ik zachtjes lachte. “Maar toch bedankt.” Ik haalde mijn schouders op en dronk mijn pint in een teug leeg. Het voelde goed om die bruinblondachtige vloeistof door mijn slokdarm te voelen glijden. Het was niet echt sterk, maar als ik het nodig had – zoals nu – gaf het enige gevoel van voldoening en zorgde het voor een rilling in mijn ruggengraat. Een zalig gevoel.
Opeens keek het meisje als een schichtige raaf om zich heen. Ze leek haar ogen te spitsen en trok me opeens onverwacht mee richting de dansende mensen. Het bekertje werd uit mijn handen getrokken en in een paar andere handen geduwd. Ik stribbelde even tegen, maar ze leek nogal sterk te zijn voor zo’n kleine meid, dat het geen zin had. Probeerde ze me nu terug voor schut te zetten omdat ik dat met haar had gedaan? Dan zou ze wel met wat beters moeten komen dan dansen, want daar was ik nog redelijk goed in.
“Het spijt me dat ik u nu meesleur,” begon ze extra beleefd. Schelden, maar toch met ‘u’ aanspreken. Dat verband zag ik niet. “Maar geloof me: als u mij zou zijn, dan zou u hetzelfde doen.”
Ik trok een wenkbrauw op en ging in danshouding staan, met haar hand in de mijne en een hand op haar heup. Het was nogal vreemd voor me, omdat mijn danspartner niet echt de perfecte lengte had en ik nogal krom stond. “O werkelijk?” vroeg ik met opgetrokken wenkbrauw terwijl ik haar mee dwong in de dansbewegingen op de opzwepende muziek. “En dan mag je me toch een uitleggen waarom ik, als ik jou was, jou zou meetrekken. En je hoeft geen u te zeggen. Zo oud ben ik nu ook weer niet.”
De dans was vermoeiend, best wel intens – vooral omdat ik me zo moest bukken en haar leiden in de dans – maar daarom niet minder leuk. Mijn jas werkte af en toen nogal tegen in de bewegingen omdat hij een beetje te klein was en spande rond mijn schouders.

[ bericht aangepast op 20 mei 2013 - 20:33 ]

---

"Do not be angry with the rain; it simply does not know how to fall upwards.” - Vladimir Nabokov

Silas Underwood; Clanleader |

Het idee had ik gekregen dat ze niet graag wilde zitten uit haar handelingen, maar het toch deed uit beleefdheid, dat het zo hoorde als iemand je iets aanbood. Of misschien was ze gewoon botweg bang voor wat ik haar aan zou kunnen doen. Ze had wel de vrouw op de grond zien liggen, waarvan bloed uit haar nek sijpelde.
Ietwat geraakt rechtte ze haar rug na mijn woorden op haar zogenoemde nieuwsgierigheid, waarop ze beledigt een wenkbrauw optrok. Het deerde mij niets dat zij er klaarblijkelijk mee zat, of dat ze zou denken dat ik dit niet mocht of kon zeggen tegen haar. Dan zal ze nog veel manieren bij moeten leren. Ik had hier en nu allang uit mijn vel kunnen springen.
Haar ogen gleden naar die van mij, terwijl ze zowat onmerkbaar had geknikt. Een duidelijkere knik was er aan mijn kant te zien, tegelijkertijd dat onze blikken elkaar kruisten. ‘Klinkt redelijk,’ De toon die er in haar stem zat merkte ik wel op, goed zelfs, alleen het ging mij om de woorden die zij had gezegd – niet de haast verveelde toon. Hiermee had ze ermee ingestemd, wat betekende dat ze niet meer terug kon. Ik ben nogal strikt in dit soort dingen.
‘Niet zo erg lang,’ antwoordde ze op mijn andere vraag, met een ietwat onschuldige ondertoon erin verworven. ‘Vijf jaar om precies te zijn.’ Ze leek me te peilen, of in elk geval te bestuderen. Toch bleef ik haar strak aankijken met een ongevoelige blik, zonder me af te wenden of met mijn ogen te knipperen. Dit kon van een indringer veranderen naar een perfecte aangelegenheid. Ze kon zich bij ons voegen! En wel, voor mij zingen. De laatste was heen gegaan.
‘Zit je momenteel bij een clan?’ Vroeg ik haar vervolgens, waarop ik wat verschoon in de stoel waarin ik was gaan zitten en naar een schilderij aan de muur staarde. Nadat ze tijd had gekregen om antwoord te geven, hield ik nog stil. Zwijgzaam als de wind zat ik daar maar, totdat ik mijn mond weer opende.
‘Ik wil dat je… zingt voor me. Het maakt me niet uit wat je zingt; ik wil je stem horen.’ In plaats van de kille en / of afstandelijke aanblik die ik eerst had, klonk er in mijn stem nu een bepaalde bedroefdheid – die natuurlijk al snel verging. Toch lag er in de ruimte tussen ons nog een droevige sfeer en misschien ook iets van weemoed. Wanneer ik die woorden over mijn lippen waren gerold, had ik niet naar haar gekeken.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Lucas Nilsson || Neutraal

De glimlach droop half van mijn gezicht had toen het meisje toch iets of wat geschokt reageerde nadat ik een deel van mijn bier per ongeluk over haar heen had gekieperd. Blijkbaar vond ze het toch erger dan ik echt had verwacht, al bleef de klap op mijn gezicht wel uit. Hmn spijtig aangezien ik de blik die het meisje nu op me richtte persoonlijk toch iets erger vond dan een klap met de vlakke hand. “Echt sorry, het was niet mijn bedoeling om je jurk en… bloemen te verpesten.” Bij de laatste woorden, had ik eerst een blik op de mand geworpen om te zien wat er nu juist inzat. “Als je wilt betaal ik wel een nieuwe jurk voor je en die bloemen zou je misschien nog kunnen redden als je snel bent.” Zonder echt op een reactie te wachten, dronk ik het bier in een teug leeg om de beker dan random ergens neer te zetten. Ze voorzichtig mogelijk haalde ik een van de bloemen uit de mand en probeer het bier zo goed mogelijk met een doek van de steel af te halen. Met het puntje van mijn tong naar buiten stekend, vernauwde ik mijn ogen terwijl ik het plantje zorgvuldig bekeek om nog wat eventuele vloeistof te spotten. “Zie je? Als je dat met ze allemaal deed zouden ze het normaal moeten overleven.” Mijn bruine ogen fonkelden zachtjes terwijl ik de bloem triomfantelijk voor het gezicht van het meisje hield, er wel voor zorgend dat hij niet zou knakken als er iemand tegen me aan zou lopen. Het waren best mooie bloemen, vers geplukt daar het meisje waarschijnlijk niet het hele oogstfeest met een mand vol bloemen zou rondlopen. “Waar moeten ze heen? Dan help ik wel met ze terug toonbaar te maken.” Kalm richtte ik terug een blik op de mand en merkte dat het bier de bloemen echt niet goed deed, maar ze waren nog te redden als we snel zouden zijn. Kalm pakte ik het meisje haar hand vast voordat ik begon te lopen zodat ze elkaar niet kwijt zouden raken. Nog altijd met die ene bloem in mijn hand keek ik soms even achterom en kwam pas na een tijdje tot de conclusie dat ik mezelf nog niet had voorgesteld. Normaal was dat altijd het eerste wat ik deed voordat ik mezelf in de problemen werkte. “Mijn naam is Lucas by the way.” Het buitenlandse accent was duidelijk te horen daar ik in de jaren dat ik hier woonde nooit echt moeite had gedaan om het te verbergen.

---

-Hi, I'm Andy, also freaking out- Andy Gallagher

Devon Evian Lilyton ~ Bachandale ~ 23 / 110 ~ 3e rang

Nonchalant liep ik door de gangen heen, de gangen die ik nu al voor een aantal decennia mijn nieuwe thuis kon noemen, al voelde het soms nog niet zo.
Regels waaraan ik me moest houden, dingen die je soms vast moet doen.
Laat mij gewoon maar voor wie ik ben, ik kom er zelf wel uit.
Met mijn handen in mijn zakken liep ik door de gangen heen, mijn voetstappen amper hoorbaar over de stenen vloer, af en toe deed ik alleen wat zand opwaaien met mijn voeten.
Des te beter kon ik horen hoe dicht ik al bij de doorgangen naar de bovengrond kwam, luide voetstappen van de lompe mannen, het hoge gelach van een samengeklit groepje meisjes.
Ik keek nog eens een keertje over mijn schouder.
Mededelingen, weer zoiets waar ik vaak geen zin in had, al zou dit één van de eerste keren worden dat ik nog voor de mededelingen ertussenuit knijp.
En ik nam aan dat ik echt niet de enigste was.
Vaak waren mededelingen die gedaan werden zo ongeveer gelijk aan elkaar.
Let hier op, let daar op, doe dit niet, doe dat niet, etc. en ik vraag me eerlijk gezegd wel af of deze net zo zou gaan als alle anderen.
Mijn aandacht werd weer getrokken door het langsrennende getrippel van jonge kinderen, meisjes zo te horen aan de verrukte kreten.
Ik lachte eventjes, het oogstfeest, kinderen die lang op mochten blijven om van de gezelligheid en van de activiteiten te genieten, met laat in de nacht het grote vuur dat ontstoken zou worden, wat altijd een mooi aanzicht vormt, zelfs voor vampiers om naar te kijken.
Maar kinderen, tere zieltjes die makkelijk te beïnvloeden zijn, al zou ik ze niet aanraken, ik had zo mijn grenzen, dat zeker en het molesteren van een kinderzieltje stond niet op mijn lijst.
Maar ik kon altijd een klein lolletje uithalen.
Een jongetje laten verdwalen.
Een meisje opzetten tegen haar vriendin.
Niets ergs natuurlijk.
Vanuit mijn ooghoeken, waarvan uit ik in een andere gang kon kijken zag ik een andere vampier langslopen en ik merkte dat het een andere 3e rangs vampier was, zijn naam was iets van Oliver of zoiets in die trekking, veel contact had ik niet met hem, sowieso niet echt met iemand.
Ik was altijd al op mezelf geweest en de enige mensen in mijn leven waarvan ik hield zijn dood.
Al voor ongeveer 110 jaar.
De rest zag ik grotendeels alleen maar als objecten waarmee ik kon spelen.
Lang niet alle, maar veel wel, voornamelijk mensen.
Een rondreizende vampier die ik wel eens tegen was gekomen op straat had wel eens tegen me gefluisterd dat de liefde me nog wel te pakken zou krijgen, maar ik had hem gekscherend weggewuifd.
Er moest wel heel wat voor nodig zijn om mij voor iemand te laten vallen.
En dat zou ook vanavond niet gebeuren.

---

Credendo Vides

Elizabeth Maria Avanti. ~ Neutraal
De jongeman leek er in eerste instantie een grapje van te maken, maar zodra hij door had dat Elizabeth het toch niet zo lachwekkend vond, draaide hij al snel bij. De manier waarop hij zich verontschuldigde, maakte dat ze alweer wat afkoelde. Ze werd eigenlijk nooit echt heel erg boos, maar het was wel vervelend zo nu en dan.
De jurk was een cadeau geweest van iemand van hoog aanzien. Nu kon het bier er wel weer uitgewassen worden, het zag er nog steeds niet mooi uit. De dure stof was waarschijnlijk helemaal naar zijn grootjes.
‘Het.. ‘ kwam er zacht over haar lippen. ‘Het is niet zo heel erg, ik zoek wel iets om het op te lossen,’ sprak ze met een zacht melodieuze stem. Meestal was ze een held in zelf dingen oplossen, dus dit was vast ook geen al te grote ramp.
Wat verdwaasd luisterde ze naar zijn woorden. Hoe in de vredesnaam kon je nu de bloemen redden? ‘Hoe bedoel je?’ vroeg ze dan ook zachtjes. Het was een hele mand! Vers geplukt en prachtig, stuk voor stuk. Op het moment zag ze er niet meer in dan een soort bruine massa, al lekte het bier nu wel door de rieten mand heen dus kregen de bloemen hun kleur weer terug.
‘Je hoeft geen nieuwe te kopen,’ zei ze geschokt. Als er iets was waar ze niet tegen kon, dan was het wel als iemand iets voor haar kocht.
Eigenlijk wou ze haar mand weg trekken op het moment dat hij zijn hand er naar uit stak, maar ze hield zich in. Met een lichte nieuwsgierigheid wachtte ze af. Wat hij deed was eigenlijk hilarisch. Wie ging er nu bloemetjes schoon maken midden in het gedrang van een feest?
Wat verbaasd keek ze op toen zich een tweede figuur zich in het gesprek mengde.’ Ja, ja het gaat wel. Ik ben immers nog heel,’
Ze werd een beetje heen en weer getrokken tussen de twee personen. ‘Ze moeten naar de kraam van de oude dame,’ zei ze wat sneu. Die was helemaal aan de andere kant van het marktplein. Met zo’n mensenmassa kwam je daar niet makkelijk doorheen.
Even wendde ze zich weer tot het andere meisje, het was niet beleefd om die zomaar te laten staan. ‘Aangenaam, lisa, ik ben..’ begon ze, maar nog voor ze haar zin af kon maken werd ze door het mannelijke figuur mee getrokken. Wat verbaasd liep ze achter hem aan. zijn grote hand voelde gek, zo om haar kleine pootje heen.
Een geschrokken uitdrukking was op haar gezicht te vinden. Het kwam niet vaak voor dat men haar aanraakte, daar hield ze meestal ook niet van, maar nu was het geen enorme ramp.
Op het moment dat hij zich voorstelde, knikte ze kort. ‘Elizabeth,’ zei ze rustig. Zijn accent was wel duidelijk, maar het misstond hem zeker niet.
Het bier begon lichtelijk te irriteren, wat ze vreselijk jammer vond. Ze moest de bloemen afleveren en dan werd het terug naar huis, anders zat ze de rest van het feest met de irritatie.

[ bericht aangepast op 22 mei 2013 - 20:14 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Haha, ik heb nu pas Mitchell's bio gelezen Dat doe ik echt pas veel te laat altijd bij personages.

Daenerys Éowyn Frey ~ Rebel.
Mitchell vroeg of hij haar anders voortaan moest beschouwen als man en ze trok kort haar wenkbrauwen op. "Ik zou het niet proberen als ik jou was."
Daenerys keek naar Mitchell en zag dat ook hij toch alert was en ze trok kort een mondhoek op. Het zat nou eenmaal in hun bloed om zo alert te zijn, zelfs als iedereen anders feest vierde. Na lang wachten draaide Mitchell zich eindelijk om met twee biertjes en Daenerys omsloot haar vingers om het glas bier. Terwijl Daenerys een slok nam vroeg Mitchell: "Zullen we naar een wat rustigere plek gaan?"
"Ik denk niet dat het ergens echt rustig is, maar we kunnen kijken," antwoordde ze en likte snel het schuim van haar bovenlip. Daenerys vond het nog minder prettig om met een glas bier in haar handen zich door de menigte heen te manoeuvreren, bang dat ze haar eigen glas bier over haar jurk zou morsen. "Had je eigenlijk nog plannen voor morgen?" vroeg ze, doelend op hun groep rebellen. Hopelijk had hij geen afspraak voor in de ochtend staan, want ze zou graag willen weten wat iedereen voor informatie had verzameld, maar aan de andere kant was het uitslapen haar heilig. Of misschien had hij wel een actie gepland voor deze nacht of de avond erna, en zo niet, dan zou ze zelf actie ondernemen. Af en toe nam Daenerys een slok van haar bier terwijl ze probeerde te kijken welke richting op het, het rustigste zou zijn, maar het enige wat ze kon bedenken waren de buurten met een slechtere naam of de zwarte markt, want zelfs deze laatste liep bijna helemaal leeg met zulke feesten.
Plots viel haar oog op een man van middelbare leeftijd, Julian, hem had ze net nodig! Ze keek Mitchell aan en zei nog voordat hij kon antwoorden: "Ik ben even weg, maar ik ben er van overtuigd dat je niet lang alleen zult zijn," zei ze met een knipoog en verdween tussen de menigte. Mitchell zou vast snel gezelschap hebben van een aantal dames, het was haar immers niet ontgaan dat hij, ondanks dat ze bij hem liep, veel bekijks kreeg. "Daenerys, wat een eer jou hier te zien, en in een jurk!" begroette Julian haar. Normaal gesproken had ze hem een draai om zijn oren gegeven, maar de mensen waren met zulke feesten altijd er onoplettend. "Julian," begroette ze hem, "ik hoopte al dat ik je nog zou zien vandaag, ik heb namelijk iets wat je vrouw erg goed kan gebruiken namelijk," vertelde ze de man. Julian was sinds een paar jaar getrouwd met een niet al te lelijke jonge vrouw die tot ieders verbazing een talent bleek te zijn in het maken van kleding. Daenerys verkocht regelmatig de pelzen van verschillende dieren aan haar man, zijzelf leek te bang om het direct van haar te kopen sinds het jagen voor privé bezit verboden was. Toch waren ze goede klanten en Daenerys was blij dat ze zo extra winst kon maken met haar vangsten. Diezelfde ochtend nog had ze twee hazen gevangen, van het vlees was ze al af, maar de prachtige en zachte vacht had ze bewaard voor Julians vrouw. "Oh, daar ben ik van overtuigd! Mijn vrouw is blij met alles wat je haar brengt," antwoordde Julian en hij duwde haar een paar muntstukken in haar hand. Daenerys keek er kort naar en gaf hem één muntstuk terug. Het voelde niet goed trouwe klanten op te lichten, Julian was immers één van de weinige die haar altijd gaf wat haar waren echt waard waren en niet probeerde af te dingen. "Ik zal het vanavond nog langs brengen." "Het heeft geen haast, je mag het morgenvrouw ook brengen, of heb je nog altijd moeite met je bed uit komen?" "Zo kun je het noemen, maar ik zal morgenvroeg zeker niet de enige zijn," grijnsde Daenerys en zette haar inmiddels lege glas op een vat. Ze had geen zin om het helemaal terug te brengen naar het kraampje, maar ze wist dat ze niet de enige zouden zijn en dat de meesten er begrip voor hadden. "Ik spreek je later wel weer, Julian, heb nog een fijne avond." Ze knikte kort naar de man die haar ook een prettige avond wenste en draaide zich toen om naar de menigte. Met haar ogen speurde ze de massa af, maar ze zag het grijze hoedje niet zo gauw, waardoor ze een zachte zucht slaakte. Hopelijk kon ze hem nog vinden in de drukte en misschien had hij zelfs wel een plek kunnen bedenken waar het inderdaad rustiger was, met nog een beetje geluk had hij zelfs wat nieuwe informatie voor haar.
Daenerys ontweek een paar mensen terwijl ze iedereen om zich heen als een arend in de gaten hield, waar zat hij nou? Ze wist toch zeker dat hij hier had gestaan toen ze weg liep, of was het misschien toch verderop? Eigenlijk had ze weinig zin om te gaan zoeken, roepen zou ze sowieso niet doen, maar de kans dat hij wellicht wat informatie had zorgde ervoor dat ze toch op de uitkijk bleef voor hem.

---

In the end the only person we love is ourselves, that's why we choose to love someone who can please us the most.

Félice Mabel Delamore
De jongeman trekt zijn wenkbrauw op wanneer ik gezegd heb dat hij in mijn situatie hetzelfde zou doen. Vervolgens gaat hij in een danshouding staan, met mijn kleine, smalle hand in zijn grote, ruwe hand en zijn hand op mijn heup. Doordat ik zeker twee koppen kleiner ben moet hij krom staan, wat er grappig uit ziet en ik gniffel dan ook zachtjes.
'Oh, werkelijk?' vraagt hij terwijl hij mij mee dwingt in zijn dansbewegingen. Het verbaasd me zeur dat hij er niet over zeurt dat ik hem zomaar bij de hand pakte en meetrok, de meeste mannen hadden dat waarschijnlijk wel gedaan. Wat ik wel kan snappen, zelf ben ik namelijk ook niet zo'n ontzettend grote dansfanaat, maar zo weet ik tenminste – bijna - zeker dat mijn me broer me niet vindt, aangezien hij nog minder van dansen houdt. 'En dan mag je me toch eens uitleggen waarom ik, als ik jou was, jou zou meetrekken. En je hoeft geen u tegen. Zo oud ben ik nu ook weer niet.'
'Mensen aanspreken met u is een beleefdheidsvorm,' meld ik hem. 'Dat zou u ook eens moeten proberen,' vervolg ik. 'De meeste dames kunnen dat wel waarderen.'
Het valt me op dat hij erg goed kan dansen, wat ook wel weer verklaart waarom hij niet protesteerde. Als hij een slechte danser zou zijn, dan had hij vast wel geprotesteerd.
'En om uw vraag te beantwoorden waarom u hetzelfde zou doen: mijn broer zoekt mij, omdat ik eigenlijk de avond door zou moeten brengen met hem en zijn vrienden. En niet om slecht te spreken over mijn broer, maar hij is echt ontzettend vervelend en zijn vrienden zijn zelfs nog erger. Even bij ze zijn vind ik niet zo erg, maar ik zit niet liever niet de hele avond aan ze vastgeplakt, vandaar dat ik er vandoor ben gegaan. Toen ik net bij u en uw vriendin stond hoorde ik hem mijn naam roepen en moest ik weg zien te komen, daarom trok ik u mee,' vertel ik hem. 'Mag ik trouwens vragen waar u heeft leren dansen? U kan het erg goed.'

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Hehe, maakt niet uit. Beter eens, dan nooit

Mitchell Giacomo Bianchi ~ Rebel
Mitchell nam een slok van het bier en meteen begreep hij weer waarom hij van drinken hield op feesten. Het koude goedje was niet alleen dorstlessend, maar ook gewoon lekker. Het was bovendien altijd een goed excuus om mensen te ontwijken, dat je drank voor iemand anders moest halen, of soms deed hij expres alsof hij dronken was, zo kon hij bepaalde mensen heel goed afschrikken. Voordat ze het schuim op haar lippen had kunnen weglikken had hij nog een glimp van haar biersnor kunnen oppikken, wat hem even deed doen glimlachen. Hij wist wel dat Daenerys gelijk had. Erg rustig zou het nergens zijn. Niet dat dat van hem hoefde, alleen de benauwdheid bekroop hem af en toe wel als er zoveel mensen waren. Het was af en toe net een grote mierenhoop, waar de mieren zonder te kijken over elkaar heen liepen. En hij kon er natuurlijk niet tegen dat hij het overzicht niet kon houden, over alles als geheel, al wist hij zelf niet bewust. Hij keek op naar Daenerys toen zij hem een vraag stelde. Hij dacht even over haar vraag na. Nee, hij had eigenlijk niet iets voor ogen, in ieder geval niet in de ochtend. Hiermee doelde hij natuurlijk op al die dronkenlappen die hun bed niet uit zouden gaan voordat zij hun roes hadden uitgeslapen. Waarschijnlijk hadden ze zelfs al overdag andere plannen, als het opruimen van de versieringen, om het stadje weer op orde te krijgen. Anderen hadden weer familie die was gekomen om het feest te vieren en nog een dag of twee bleven en weer anderen zagen het wellicht als een goed excuus om de hele dag niets te doen. Even kwam er een mysterieuze glimlach rond zijn lippen, toen hij aan zijn nieuwe plan dacht, een plan dat enkel en alleen nog gevormd was in zijn gedachten en niet ouder was dan 2 dagen. Hij nam nog een slok van zijn bier, en hij volgde Daenerys terwijl hij een beetje om zich heen tuurde. Hoewel het geen goed idee was, en hij zichzelf er van probeerde te behouden, kwam de neiging in hem op om haar alvast een paar dingen van zijn plan te verklappen. Het was druk, maar wel nog altijd in het openbaar, en hij slikte zijn woorden net op tijd in toen Daenerys een bekende leek te zien. Hij kon enkel en alleen nog even knikken, om aan te geven dat hij het prima vond dat ze naar deze bekende toeging, zo snel was ze met haar lichtvoetige stappen alweer verdwenen. Hij had een goed humeur, dus het maakte hem ook niet veel uit. Hij liep tussen een aantal mensen door, richting de muziek. De muziek sprak hem aan en de tonen trokken hem aan als een onzichtbaar lijntje dat hem op een natuurlijke manier deed voortbewegen. Af en toe dronk hij nog wat van zijn bier, en juist op het moment dat hij nog een slok wilde nemen en hij leek te genieten van het feest werd zijn stemming in één moment verpest. Een paar opgetogen stemmen van vrouwen klonken dicht bij zijn oor, voor zijn gevoel iets te dicht. Mitchell zijn vingers klemden zich even steviger tegen het koude bier dat nog in zijn glas zat, om enige irritatie niet duidelijk te laten maken op zijn gezicht. Hij keek recht in de gezichten van een paar vrouwen, die plots uit het niets schenen te zijn opgedoken. Alhoewel, uit het niets was niet echt de waarheid, ze hadden al een tijd naar hem zitten turen, maar dat had hij niet doorgehad. Hij wilde ze negeren, en een slok van zijn bier nemen, toen hij erachter kwam dat hij zijn bier al op had. Dan zette hij het glas maar naast zich neer. De muziek was luid, luid genoeg om te doen alsof hij de woorden van de dames niet gehoord had, wat hij ook wilde doen, totdat hij opmerkte dat een van de dames hem bekend voorkwam. Ze was de dochter van een of andere hoge pief uit het bestuur, wiens naam hij even niet meer op kon komen. Zijn irritatie was weer zo snel weg als dat deze was opgekomen. Toen de jonge vrouw door had dat hij met zijn grijze kijkers naar haar zat te kijken, moesten haar vriendinnen plotseling ‘even ergens heen’. Ze keken echter iedere keer bij hun stappen nog achterom, met nieuwsgierige ogen, maar hij trok zich er niets van aan. Nadat ze met elkaar wat woorden hadden gewisseld was het overduidelijk dat de vrouw hem wel zag zitten. Hij besloot het spelletje mee te spelen, niet precies wetend of hij hier iets nuttigs aan zou houden, en sloeg haar aanbod van een drankje dan ook niet af. Voordat hij het wist werd het tweede drankje echter een derde drankje en probeerde hij wat informatie uit haar te halen. Sommige dingen waren nuttig, zeer nuttig, maar deze nuttige informatie sloeg gelijk weer over naar dingen die niet nuttig waren. Fluisterend in zijn oor trok ze hem mee, naar de muziek toe, en daarna wilde ze weer ergens anders heen. Haar handen gingen om zijn hals en ze pakte zijn hoed af, iets dat hij nooit zou pikken als hij nuchter was, ook al zou hij informatie uit haar kunnen krijgen, om hem vervolgens op haar hoofd te zetten. Voordat hij het wist was hij heel ergens anders dan waar hij eigenlijk wilde zijn, nog goed in het zicht van de mensen, maar dichtbij een steegje. Ze trok hem dicht naar haar toe en haar handen sloegen om zijn hals, gewillig liet hij haar lippen over de zijne glijden, al wist hij niet precies of dit buiten zijn bewustzijn om ging of dat hij zich werkelijk voorhield dat hij nog wat informatie uit haar zou kunnen krijgen.

[ bericht aangepast op 22 mei 2013 - 22:34 ]

---

Aan niets denken is ook denken.