Madhouse || One Direction || 01. - Speeltopics

Madhouse.
Op een dag werdt de Britse Boyband One Direction uitgenodigt bij 'Madhouse.' Het scheen dat daar de ergste gekken zaten. De een gestoorder dan de ander. De jongens van One Direction maakte er alleen maar grapjes over en spotte er de heletijd ermee.
Ze geloofde het niet zo. Waar je ze gelijk in kon geven. Het scheen dat je als je er eenmaal binnen bent het word zoals het is in horror films. Vooral daar spotten ze mee, wie gelooft er nou in dat het het zelfde als een horror film was? Niemand kon er antwoord op geven. De gene die eenmaal binnen waren, kwamen er niet meer uit. En zelfs hun werden gestoord, lang niet allemaal, de een pleegde zelfmoord en de ander werd vermoord. Natuurlijk, wie gelooft er daar nou in? De Britse boyband dacht dat het een of ander Horrorverhaal was en gingen dus met plezier naar het huis. Wat gebeurde er als ze in kamers werden ingedeelt bij èèn van de gekken. Wat gebeurde er als en gek ontsnapt? De meeste 'patiënten' waren moordende psychopaten, lang niet allemaal. Natuurlijk maakte de patiënten ook vrienden met elkaar of met de Britse Boyband. Wat gebeurt als er vriendschappen ontstaan tussen de boyband en hun kamergenoten? Wat gebeurt er als er relaties ontstaan, wat als het allemaal een 'game' was voor je kamergenoot. Of wat gebeurt er als een van de jongens bij een psychopaat word ingedeelt.

Boys;
-Niall Horan // Nessje
- Harry Styles // Amphitryon
- Louis Tomlinson // Loubearx
- Liam Payne // Pezz
- Zayn Malik // Sempra

Girls;
- Navaeh Riley Smith // Gereserveerd iPayphone
- Jevany Avril Claine// Curlies
- Ariana Angel Braun // DamnBieber
- Cresselia Lenka Ivanov // Hour
- Kate Darcelle Aeron // Rider

Eigenaar 'Madhouse':
- Cole Gethin Deville // Rider

Overige patiënten:
- Gabriel Simon Collins.// Fleeko
-  Avalon Ellie Reaser // Sempra
- Aidan Jonathan Mitchell// Llamarmy
- Anthony Daniel Puckerman // Cannibal
- Elleanna Patricia Latanez. // Essink


-

Kamerindeling:
Jevany Avril Claine - Liam James Payne.
Kate Darcelle Aeron - Zayn Javadd Malik.
Cresselia Lenka Ivanov - Niall James Horan.
Navaeh Riley Smith - Harry Edward Styles.
Ariana Angel Braun - Louis William Tomlinson.

Elleanna Patricia Latanez - Aiden Jonathan Mitchell.
Avalon Ellie Reaser - Anthony Daniel Puckerman - Gabriel Simon Collins.

Regels van het topic komen zo snel mogelijlk. Hou je please wel aan de algemene regels. En schrijf sowieso vier zinnen.

[ bericht aangepast op 16 juni 2013 - 19:46 ]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Aidan Jonathan Mitchell
Ik keek naar hem. Hij zag er echt niet goed uit. Dit soort psychoses konden heel zwaar op je lijf zijn, dat wist ik ook wel. Toch had ik ze minder vaak. Misschien kwam dat door de tijd die ik had gehad om ze te leren onderdrukken of omdat ik ook een deel van mijn psychopaten gedrag kon vertonen zonder direct een inzinking te krijgen. Toch werden ze er niet minder zwaar van. In tegendeel. Ik glimlachte toen hij knikte. "Coilin was mijn hond. Mijn ouders hadden hem voor me uitgezocht. Een Alaskan Malamute-puppy, op dezelfde dag geboren als ik. Zijn vacht even zwart als mijn haren en zijn ogen even bruin als de mijnen. We waren onafschijdelijk. Toen ik wat ouder werd ging hij ook mee naar school, wat nog veel problemen veroorzaakte, maar ik wilde hem echt nooit ergens achterlaten. Ik heb mijn kleuterjuf de eerste dag ook hard in haar been gebeten omdat ze zei dat hij niet mee mocht. Sindsdien mocht het wel. Hij lag altijd gewoon naast mijn stoel. Ik was altijd die rare jongen met zijn hond, maar het kon me neit schelen want in die tijd was hij mijn enige echte vriend." Ik glimlachte bij de gedachte aan hem. We hadden zo veel meegemaakt samen.

[ bericht aangepast op 19 juli 2013 - 10:16 ]

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniël Puckerman
Aiden begon rustig te vertellen over zijn hond. Het verbrak langzaam het gegil dat ik nog altijd in mijn hoofd hoorden, maar ik hield mijn ogen dichtgeknepen. Aiden zou er wel voor zorgen dat ik niet tegen een muur zou lopen. Mijn hoofd lag vermoeid op zijn schouder en het liefst wilde ik nu gewoon neergelegd worden, zodat ik kon slapen. Ik veegde even langs mijn neus en gaapten. Volgens mij zat echt heel mijn gezicht onder het bloed. Het verhaal kalmeerde me en langzaam opende ik mijn ogen en staarde ik voor me uit. Het deed me denken aan mijn miserabelste jeugd. Aiden was mijn eerste vriend geweest en was meteen de beste vriend die ik me maar kon wensen. Mensen mochten me niet en vonden me raar. Ik was altijd de stille jongen met de rare muts, die soms opeens weken verdween. En niemand wist waarom, behalve de leiding. Zelfs ik wist het niet. Dat waren nog tijden dat ik me een psychose niet kon herinneren. Misschien was dat wel fijner, maar nu wist ik tenminste waarom mensen me niet mochten of bang voor me waren.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik sleepte hem rustig mee richting de badkamer terwijl ik vertelde over mijn hond. Hij was mijn enige vriend geweest tot de academie. Daar had ik wel wat vrienden in mijn slaapzaal gemaakt, maar niet veel. Ook wilden ze niets meer met me te maken hebben toen ze erachter kwamen dat ik achter de moorden in Bristol en Dublin zat. Zulke goede vrienden waren het dus niet. Hier had ik Anthony en daar was ik echt super blij mee. Hij was mijn eerste mensen vriend die me echt begreep. De beste vriend die ik me ooit zou kunnen wensen. Ik stopte met lopen bij de badkamer en duwde die met mijn voet open. Gelukkig was er niemand. Met wat moeite tilde ik Anthony op om hem vervolgens in de badkuip te leggen. Nu pas merkte ik dat zijn gezicht ook onder het bloed zat. Dat maakte ik zo wel schoon, want er zou nog veel meer bloed uit hem komen als de stukjes steen uit zijn handen en armen kwamen. Ik deed de deur op slot. Ik haalde even een hand door mijn haren voor de spiegel waarna ik uit een van de lades een pincet toverde. "Jij eerst of ik eerst?" vroeg ik aan hem. Ik zou sneller klaar zijn, maar hij leidde waarschijnlijk meer pijn dan ik. Hij had namelijk de hardste klap gehad.

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniël Puckerman
De weg naar de badkamer leek wel eeuwen te duren en mijn benen leken met elke stap zwaarder te worden. Aiden duwde de badkamerdeur open en tilde me in het bad, waar ik mezelf meteen opkrulden en mijn gaapten. Mijn ogen bleven op Aiden gericht die in de paadjes zocht naar een pincet. Ik moest toegeven dat ik er tegenop zat om de splinters uit mijn huid te laten trekken, daarom knikte kk meteen naar Aiden zelf, wie eerst ging en kneep ik mijn ogen dicht. Sowieso moest hij de scherven uit mijn handen halen, aangezien ik waarschijnlijk maar moeilijk de pincet kon vasthouden. En dat ging hem vast makkelijker af, als hij zelf ook geen last meer had. 'Ik wil ook een hond.' Fluisterde ik zacht om mezelf af te leiden. 'Een hele grote kwijlende en dan noem ik hem Muffin.' Vervolgde ik, terwijl ik het al helemaal voor me zacht. 'Want ik hou van muffins'

[ bericht aangepast op 24 juni 2013 - 12:39 ]

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik knikte toen hij duidelijk naar mij knikte. Met mijn tanden diep in mijn onderlip geplant begon ik stukje voor stukje uit mijn arm en handen te vissen. Gelukkig zaten ze niet zo diep en zaten ze in mijn rechter arm, maar het deed verdomde pijn. Het zachte getinkel van steen op steen vulde de kamer. Onder het geconcentreerde peuteren luisterde ik naar Antz verhaal. Het zorgde ervoor dat de pijn die ik mezelf met het rotzooien teweeg bracht wat weg bleef uit mijn hoofd. "Misschien als je je heel goed gedraagt kunnen we Cole overhalen om een hond uit het asiel te halen." zei ik zacht terug. Een hond zou hem denk ik wel goed doen. Bij mij had het in ieder geval goed gewerkt. De jaren met Coilin had ik bijna geen slachtoffers gemaakt. Pas toen ik hem kwijt was geraakt war het veel erger geworden. Ik liet het laatste stukje steen uit mijn arm op de grond vallen en keek naar beneden. Ik zag aan mijn voeten een heuveltje aan kleine fragmentjes liggen genoeg voor een kwart van de mok. De rest zat dus grotendeels in Anthony. Ik veegde mijn arm, handen en het pincet schoon met een babydoekje uit het pak op de wastafel en knielde toen naast het bad neer. "Mag ik je handen?" vroeg ik zacht. Ik wilde hem echt geen pijn doen, maar ik zag nu al dat ik de pijn niet kon voorkomen.

---

Bowties were never Cooler

Kate Darcelle Aeron

Een zucht ontsnapte Louis' mond, wat ik eigenlijk wel grappig vond. Blijkbaar werd ik tijdelijk als favoriete kamergenote beschouwd door mijn gezelschap. Dat was niet zo moeilijk in dit huis, want iedereen was hier gestoord op de niet zo prettige manier, maar alsnog mocht ik dat wel leuk vinden, toch? De jongen bleef verder stil en aangezien ik mij concentreerde op mogelijke aanvallers, door mijn oren te spitsen en ieder geluid waar te nemen wat waar te nemen viel, zei ik zelf ook niks. Het was dan ook Louis die de stilte na een tijdje weer verbrak.
'Zeg, komen jullie eigenlijk wel eens buiten?' Een vreugdeloos lachje ontsnapte mijn mond en ik schudde mijn hoofd. Buiten, dat hadden we gedroomd. Dan konden we te gemakkelijk ontsnappen. Bovendien was het zonlicht dat door de vuile ruiten viel wel weer genoeg voor ons, volgens Cole.
'Nee, dan zouden mensen veel te gemakkelijk kunnen ontsnappen. Hier in het huis hangen overal camera's, maar buiten gaat dat nogal moeilijk. Bovendien ben je dan moeilijker weer te pakken te krijgen en wie wilt nu een losgebroken psychopaat?' legde ik Louis uit.

---

Happy Birthday my Potter!

Anthony Daniël Puckerman
Ik luisterde naar het getinkel dat de scherven veroorzaakten door op de vloer te vallen. Het maakte me des te banger. Maar vreugde overspoelde me bij het voorstel van Aiden en meteen keek ik hem met glinsterende grote ogen aan. 'Denk je dat, dat mag?' Cole leek nu niet echt iemand die daar mee in zou stemmen. En zovel, lukte het me wasrschijnlijk nooit lukken om lang genoeg, goed te kunnen gedragen. of ik nu wilde of niet. Langzaam en voorzichtig duwde ik mezelf iets omhoog. Met grote ogen keek ik naar Aiden die klaar was en zich bij het bad neerknielden. Even schudden ik mijn hoofd en trok ik mijn handen terug. Beschaamd keek ik naar mijn handen en slikte ik. Wat was ik toch een watje. Aiden had er niet eens moeite mee gehad. Ik moest ook stoer zijn. Twijfelend keek ik op en stak ik mijn trillende handen uit. Iedereen zou me voor gek verklaren omdat ik dit liet doen door een bloedlustige psychopaat. Maar Aiden was de enige die dit mocht doen.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik grinnikte zacht en liet de laatste stukjes op de grond vallen. Bij mij had de pijn best mee gevallen, maar dat kwam ook omdat mijn wondjes redelijk oppervlakkig waren. Ik maakte mezelf en de pincet schoon en knielde toen bij hem neer. Ik zag hem zijn handen terug trekken en sloeg mij ogen eventjes neer. De stukjes moesten eruit, maar ik ging hem niet dwingen. Ieder ander had ik nu gewoon vast geklemd en ruw alles eruit getrokken, maar hem niet. Ik knikte bemoedigend toen hij toch zijn handen naar me uit stak. "Denk maar aan de puppy." zei ik voor ik voorzichtig een van zijn handen vast pakte en zo precies mogelijk de pincet in het eerste wondje duwde om er een flink stuk aardewerk uit te vissen. Niemand zou mij dit soort fijne gevoelige klusjes toevertrouwen, behalve Anthony. Het deed me echt goed zo'n vriend te hebben. Hij was misschien wel de enige die me nog menselijk hield. En eerlijk gezegd was ik daar best blij om.

---

Bowties were never Cooler

Anthony Daniël Puckerman
Ik keek bang naar de glinsterende pincet in Aiden zijn handen. Mijn onderlip trilden en ik kneep mijn ogen dicht. Waarom had ik die stomme mok dan ook kapot moeten knijpen. Zo sterk was ik niet eens. Ik spiekten tussen mijn wimpers door en kon de wondjes niet eens goed zien door het bloed. Maar Aiden wel. Hij duwde de pincet in een ervan en tranen sprongen in mijn ogen, terwijl ik zachtjes jammerde en mijn ogen weer dichtkneep. Ik spande mijn arm aan, om deze niet terug te trekken. 'Schiet op.' Jammerde ik zachtjes. Ik wilde dat dit voorbij was. Ik hield alleen van pijn als ik het bij andere mensen aanrichten en niet bij mezelf. Het was alles bahalve een prettig gevoel en ik wilde dat het over was.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik hoorde hem jammeren, iets wat mijn hart brak. Ja,ik had een hart. De vampier van de eilanden had een hart. Het was dan wel grotendeels weg gerangeerd op de academie, het klopte nogsteeds ergens diep in mijn borst. Mijn duim gleed zacht heen en weer over zijn gespannen spieren om hem wat te laten proberen. "Sorry" zei ik zacht terwijl ik zo snel mogelijk probeerde de stukjes mok uit zijn hand en arm te peuteren. Het enige was dat ze zo diep zaten. De stukjes rinkelden snel achter elkaar op de witte badkamer tegels. Toch was ik bang dat ik niet snel en voorzichtig genoeg werkte. "Sorry." mompelde ik elke keer als ik het pincet weer in een van zijn wondjes stak. Steeds weer. "Sorry" Na een tijdje had ik alle wondjes gehad en keek ik verbijsterd naar de stapel op de vloer toen ik me bedacht dat zijn andere arm ook nog moest. Ik stak mijn rechter arm naar hem uit."Knijp, krab, whatever maar als het helpt tegen de pijn." zei ik serieus tegen hem voor ik naar zijn andere arm keek als vraag om die uit te steken.

---

Bowties were never Cooler

(Ik ga zo slapen en daarna naar Rome, dus ik reageer niet meer tot volgende week maandag. Kate mag zo nodig bestuurd worden, zolang het maar Kate-achtig is :') Byebye!)

---

Happy Birthday my Potter!

Rider schreef:
(Ik ga zo slapen en daarna naar Rome, dus ik reageer niet meer tot volgende week maandag. Kate mag zo nodig bestuurd worden, zolang het maar Kate-achtig is :') Byebye!)

[Héél veel plezier in Rome! En is goed.]

---

But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.

Anthony Daniël Puckerman
De tranen stroomde als vanzelf over mijn wangen en ik betrapte mezelf erop, dat ik echt een watje was. Maar het deed zo'n pijn. Elke keer als de pincet in mijn huid borden leek het een ewigheid te duren, voordat het de stukjes aardewerken eruit trok. En hoe verder we bij de laatste stukjes kwamen, hoe pijnlijker het leek te worden. Er kwam maar geen einde aan. Ik stopten het touwtje van mijn muts in mijn mond en beet er hard op. Alsof dat de pijn zou verminderen. Aiden bleef maar Sorry zeggen en wilt schudden ik mijn hoofd. Ik had liever dat hij het deed, dan dat ik het zelf moest doen. Want dan gebeurde het sowieso niet en liep ik over vijf jaar nog met mok scherven in mijn handen en armen. Toen ik niets meer voelde, opende ik bang mijn ogen en keek ik naar de halve mok op de grond. Ik haalde mijn neus op en schudden langzaam mijn hoofd. Ik had een kant gered, dan moest de andere kant ook, zonder Aiden daar pijn voor te doen. Aiden keek naar mijn andere arm en ik schudden mijn hoofd weer. Ik wilde echt niet meer. Ik sloeg mijn ogen weer neer en slikte. 'Het moet hè?' Ik wilde gewoon niet. Ik trok mijn benen op en stak uiteindelijk zwijgend mijn arm naar Aiden uit. Ik had meer in deze badkamer gezegd, dan ik in een week deed. Dan kon ik dit ook wel.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Aidan Jonathan Mitchell
Ik keek op naar zijn gezicht en zag door het bloed heen stroompjes van tranen lopen. "Je hebt het goed gedaan, Antz." zei ik. Ik proefde nogsteeds bloed omdat ik zelf zo had op mijn lip had gebeten. Ik legde mijn beide handen op de badrand toen hij tot twee keer toe nee schudde. We konden het ook morgen afmaken, maar dat zou betekenen dat ik dan zijn wonden weer open moest maken en dat deed ik al helemaal liever niet. Dat zou nog pijnlijker voor hem zijn. Bij zijn woorden sloeg ik mijn ogen neer en knikte. Ik zag hoe hij zijn arm uitstak naar me. "Ik ben trots op je." zij ik voor ik zijn arm voorzichtig vastpakte en zo voorzichtig mogelijk de scherfjes uit zijn wonden probeerde te peuteren. Ik was dan wel een bloeddorstige psychopaat, ik vond dit geensinds leuk. Hij was namelijk mijn vriend en die deed ik geen pijn. Mijn zwarte krullen vielen voor mijn gezicht terwijl ik werkte. Ik merkte er vrij weinig van omdat ik zo in dit werkje opging in de hoop dat als ik het geconcentreerd deed hij er minder last van zou hebben.

---

Bowties were never Cooler

Louis William Tomlinson
"Nee, dan zouden mensen veel te gemakkelijk kunnen ontsnappen. Hier in het huis hangen overal camera's, maar buiten gaat dat nogal moeilijk. Bovendien ben je dan moeilijker weer te pakken te krijgen en wie wilt nu een losgebroken psychopaat?" legde Kate mij uit. Het antwoord klonk me logisch in de oren, maar ik kon me gewoon niet voorstellen hoe het is als je nooit buiten komt. Dat zou ik dus nooit volhouden. En ja, ik snap ook wel dat wij, ik en de jongens, dat ook niet mogen, zolang we hier verblijven.
Opeens schoot me iets te binnen, iets waar ik de rillingen van kreeg. Stel dat we het inderdaad niet overleven, dat we hier nooit meer weg komen. Dan zal ik nooit meer een frisse neus kunnen halen, nooit meer de buitenlucht zien. Nooit meer mijn familie kunnen bezoeken, nooit meer optreden. Nooit meer...
Wat een afschuwelijke gedachte eigenlijk. Maar ik moet positief blijven en er vanuit gaan dat we het gewoon overleven.

---

"Family don’t end in blood”