[RPG] The 76th Capitol Hunger Games ~ Speeltopic 1 - Speeltopics

"What has been proposed is that in lieu of eliminating the entire Capitol population, we have a final, symbolic Hunger Games, using the children directly related to those who held the most power." ~ Coin.
Suzanne Collins, Mockingjay.

Meisjes:
- Tigerlily Templesmith || Celebration
- Armilla Rose Trinket || xImaginary
- Aaliyah Snow || Rippertjiep
- Jonylinne Hardwels || GwenxVeer
- Millicent Gardner || Unimaginable
- Capri Overwhill || MinnieMouseX
- May Avalon Vestra || After
- Tania Sunder || BeMe








Rollentopic.
Klets- en Discussietopic.


Enjoy the Games,

Holes.

[ bericht aangepast op 15 juli 2013 - 22:03 ]

---

:)

Jonylinne Hardwels || Rand van het bos

Het meisje kijkt nogal verdrietig naar de hoorn toe. De dochter van Snow. Ik kan haar wel gebruiken als bondgenoot, maar ik weet niet hoe ik op haar af moet stappen, maar vooral wat ik moet zeggen. Hey, zou je mij willen helpen met mijn arm, en zou je mijn bondgenoot willen zijn? Het klinkt zo suf en stom. Waarom kan ik normaal zo goed omgaan met mensen, en is dat nu ineens verdwenen? De kracht van de arena en de druk die hij op me legt is onuitstaanbaar. Ik wil hier weg, zo snel mogelijk, en de enige manier om hier weg te komen is door te winnen.
Als ik doodga, ga ik achter pap aan, en dat wil ik niet. Ik besluit om het toch te zeggen.
"Zou je mij misschien willen helpen met mijn arm? Ik doe je niks hoor."

---

I'm F.O.O.D.: Fan Of One Direction, problems?

Aaliyah Snow || rand van het bos:

Ik staar voor me uit, nog steeds kijkend op de hoorn, en die 2 die "blij zijn elkaar in leven te zien". Fijn voor hen, maar met iemand in leen te zien, overleef je zelf niet, en ik dacht dat in de arena regel 1 overleven was. Ik hoor iemand op me afstappen, maar besteed er geen aandacht aan. Laat haar maar doen. Laat haar me maar vermoorden. Liever nu en pijnloos, dan op het einde als ik alle tributen goed ken.
"Zou je mij misschien willen helpen met mijn arm? Ik doe je niks hoor." hoor ik haar zeggen. Deze had ik niet zien aankomen.
"Ik heb enkel een kletsnatte slaapzak die nu aan het opdrogen is en een brood. Dus tenzij je een slaapzak als knelverband wilt gebruiken, wat mij niet gelaten is, het is hier toch snikheet, kan ik je niet helpen. Sorry."

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

May Avalon Vestra. ~ Bos
"Kun jij boogschieten? Ik kan niks qua moorden. Maar ik zou wel een vis kunnen vangen. Ik heb er een paar zien zwemmen in het meer. Ze zitten alleen wel diep. Maar dat is geen probleem. En onderweg heb ik een paar planten gezien. Ik heb ze niet van dichtbij bekeken maar van ver af zien ze er eetbaar uit. Al moet je daar nooit op vertrouwen. Je moet alleen planten eten als je zeker weet dat ze te eten zijn. Dat heeft die man bij de training me verteld." Raaskalt ze. Ik trek een wenkbrauw. Goed, een vis vangen die heel diep zat was ik een twee drie niet toe in staat, maar planten herkennen ging me wel redelijk af. Ik concludeerde dat ik liever een wat rustigere bondgenoot had, en anders gewoon geen. Maar een kleine kletskous was niet echt iets wat bij me paste. "Kijk, Tania, je bent een schat. Maar ik denk dat ik niet veel aan je heb, noch in staat ben om je te vermoorden. Dus als we elk onze eigen weg gaan, hebben we er bijde geen nadeel uit.

[ bericht aangepast op 17 juni 2013 - 17:22 ]

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Yriath Allion || Duinen

Opgelucht haal ik adem. Het is voorbij. Ik snap niet helemaal wat er nu aan de hand is, maar dat maakt niet heel veel uit. Ze vermoorden me niet dus is het goed. 'Milliecent. Aangenaam.' Zegt het meisje. 'Yriath, aangenaam. Wat hebben we eigenlijk samen?' Vraag ik, benieuwd naar wat dit bondgenootschap samen heeft. Niet dat het me iets uitmaakt, want ik ga toch dood. Ik ben de jongste, twaalf jaar. Ik denk aan mijn moeder. Ze is vorig jaar gestorven. In opdracht van Snow. Ze heeft een paar papieren uit het Capitool naar district dertien gesmokkeld. Op dit moment ben ik daar trots op. Maar toch niet zo dat ik blij ben dat ze het heeft gedaan. Ze heeft het dus niet overleefd. Dat is echt stom enzo, maar nog niet het allerergste. Mijn vader komt er ook nooit overheen. Zelfs als hij nu ergens anders is, ik weet zeker dat hij het erg zal vinden. Ik ook. Mijn vader wou haar beschermen, en moest haar om die rede vermoorden.

---

Spoiler alert: you will save yourself

Kai Evan Fareless || Duinen

Het meisje haalde opgelucht adem en ging rechtopzitten. Ze nam haar mes en stopte het weg. Daarna was ze bezig met haar haar.
Ik keek even om me heen en ging dan ook zitten ,voor nu was de kust wel veilig. Ergens had ik wel een kleine voorsprong vergeleken met de anderen ,aangezien ik al jaren wist hoe ik voorzichtig moest omgaan en niet makkelijk opgemerkt werd. Tja dat heb je nou als je een wees znder huis bent.
"Milliecent. Aangenaam." zei het meisje 'Yriath, aangenaam. Wat hebben we eigenlijk samen?' vroeg het jongentje dan. Ik kijk hen even aan.
"Kai."zeg ik kort en kijk naar de duin ,waar ik daarnet was,mijn brood lag daar nog. Ik sta op en sluip terug naar waar ik eerst vandaan kwam op mijn brood te nemen ,die daar gelukkig nog was. Ik klop het zand eraf en kijk dan even om me heen ,voordat ik terug naar Mil en Yriath ga.
Zodra ik er ben ,plof ik me in het zand neer en ga een beetje stil wezen.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Armilla Rose Trinket
'oké, ik ga de bladeren zoeken' zeg ik tegen Chain en ik ben blij dat ik nu ook eens wat nuttigs kan doen. ik kijk naar de boom die boven ons stond, daar zaten alleen maar kleine blaadjes aan, en in alle bomen in de buurt ook. dus ik loop achter Chain aan terwijl ik om me heen kijk op zoek naar grotere bladeren. ondertussen vind ik niets, alle blaadjes zijn klein. uiteindelijk kom ik bij een boom uit met een ietsje bietje grotere bladeren. maar ik denk niet dat die al groot genoeg zijn.

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

(Ik zal zo reageren.)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Tigerlily Templesmith || Hoorn

'Lil' Gionni loopt naar me toe en slaat een arm om me heen. 'Lily, het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. Het is jouw schuld niet. Echt niet.'
Ik kijk hem even dankbaar aan, maar zijn woorden dringen niet tot mij door. Natuurlijk komt het niet allemaal goed, maar wat kunnen wij daar nog aan doen? Helemaal niets. Het enige wat we kunnen doen is proberen te overleven.
Nu pas kijk ik om mij heen. De Hoorn staart me dreigend aan en ik wil niets liever dan zo snel mogelijk bij dat ding weg te gaan. Het doet me alleen maar denken aan wat er net gebeurd is. Aan alle doden die er nu omheen liggen. Aan Sam.
Snel schud ik mijn hoofd. Ik moet echt wat vrolijker worden en niet meer aan het bloedbad denken. Toch wil ik hier weg, het voelt niet veilig.
'Zullen we hier weggaan?' vraag ik aan Gionni. 'Deze plek heeft iets.., ik wil hier gewoon weg.'
Gionni begrijpt het vast wel. Misschien de anderen die in het Capitool naar ons staan te kijken niet, maar Gionni wel. Hij heeft het bloedbad meegemaakt. Hij was erbij. Hij heeft ook gezien hoe sommigen dood neervielen en hoe een vriend hier ineens je vijand wordt.

---

Aerials, in the sky. When you lose small mind you free your life .

[ bericht aangepast op 20 juni 2013 - 16:51 ]

---

:)

Otis Crane || achter de hoorn:

Ik hoor hoe het meisje voorstelt aan de jongen om weg te gaan. Een opgeluchte zucht verlaat mijn mond. Als ik ervoor kan zorgen dat ze me niet zien als ze vertrekken, zien ze me niet, en kan ik hier lekker blijven zitten, en moet ik niet vluchten voor deze 2 mensen. Tributen, want ik weet niet in hoeverre tributen nog mensen zijn, als ze gedwongen worden anderen te vermoorden.
Ik neem een gedroogde druif uit mijn potje, en eet hem op. Het doet deugt om eindelijk iets te eten. Het is al van gisterenavond geleden dat ik nog iets binnengekregen heb.
In de hoop dat de jongen akkoord zal gaan met het meisje haar voorstel, wacht ik af.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried

Tania Sunder.- bos

Ik kijk May aan. Ze kijkt bedenkelijk. Alsof ze haar woorden voorzichtig uit kiest.
,,Kijk, Tania, je bent een schat. Maar ik denk dat ik niet veel aan je heb, noch in staat ben om je te vermoorden. Dus als we elk onze eigen weg gaan, hebben we er bijde geen nadeel uit.''
Even ben ik uit het veld geslagen. Had ik wat verkeerds gezegd?
Strak kijkt ik May aan.
,,Ik weet niet of ik wat verkeerds gezegd heb of niet, maar het kan me niet schelen ook. En als jij denkt dat je niks aan me hebt, dan is dat je eigen domme fout.
Ik wens je veel succes als je al geen eens in staat bent om een bondgenootschap met me aan te gaan, en te zwak bent om me te vermoorden.''
Ik draai zich om, zoverre het lukt, en kijkt even betwijfeld naar beneden. Dan kijk ik naar mijn hand die nog steeds zeer doet.
Ik klim 2 takken omlaag, en spring dan behendig de boom uit.
Ik zal eerst maar eens proberen wat vissen te vangen, anders sterf ik straks nog van de honger.

[ bericht aangepast op 20 juni 2013 - 17:14 ]

Chain Avain Trinket II Bos

Ik zie dat Armilla bezig is met bladeren zoeken. Waar we beide al achter gekomen zijn, is dat de blaadjes redelijk klein zijn. Tja, we moeten het er maar mee doen. Ook de takken zijn niet buigbaar genoeg, dus ik blijf doorzoeken.
Plots kom ik bij een perfecte boom. Grote bladeren, buigbare takken en perfect om in te klimmen. 'Armilla, kom eens.' Roep ik zodat ze het kan horen. Hopelijk horen andere tributen het niet. Dan bedenk ik me iets. Deze boom is voor mijn gevoel ietsjes té perfect. Zit er misschien een addertje onder het gras? Bleegh, ik houd niet van die spreekwoorden. Geef mij maar gewone zinnen ofzo...

---

imperfection is beauty

Armilla Rose Trinket : bos
"Armilla, Kom eens" hoor ik opeens achter mee, dan weet ik opeens weer wat ik aan het doen was, en met wie. ik zocht bladeren, dat wist ik nog wel, dat om onze wonden te verzorgen. ik loop richting het geluid en zie daar Chain staan. "hoi" en dan zie ik waar hij bij staat: ene perfecte boom, met grote bladeren, buigbare takken, en goed om in te klimmen. hij is gewoon perfect voor waar wij hem nodig hebben. "hij is perfect, alleen jammer dat er geen vruchten aan zitten" begin ik. en dan pak ik een paar bladeren en er gebeurt niets.

---

I'm dying, praying, bleeding and screaming. Am I too lost to be saved? ~ Evanescence - tourniquet

Celebration schreef:
Tigerlily Templesmith || Hoorn

(wou er eigenlijk ook district 4 achter zetten uit automatisme )

'Lil' Gionni loopt naar me toe en slaat een arm om me heen. 'Lily, het komt allemaal goed. Dat beloof ik je. Het is jouw schuld niet. Echt niet.'
Ik kijk hem even dankbaar aan, maar zijn woorden dringen niet tot mij door. Natuurlijk komt het niet allemaal goed, maar wat kunnen wij daar nog aan doen? Helemaal niets. Het enige wat we kunnen doen is proberen te overleven.
Nu pas kijk ik om mij heen. De Hoorn staart me dreigend aan en ik wil niets liever dan zo snel mogelijk bij dat ding weg te gaan. Het doet me alleen maar denken aan wat er net gebeurd is. Aan alle doden die er nu omheen liggen. Aan Sam.
Snel schud ik mijn hoofd. Ik moet echt wat vrolijker worden en niet meer aan het bloedbad denken. Toch wil ik hier weg, het voelt niet veilig.
'Zullen we hier weggaan?' vraag ik aan Gionni. 'Deze plek heeft iets.., ik wil hier gewoon weg.'
Gionni begrijpt het vast wel. Misschien de anderen die in het Capitool naar ons staan te kijken niet, maar Gionni wel. Hij heeft het bloedbad meegemaakt. Hij was erbij. Hij heeft ook gezien hoe sommigen dood neervielen en hoe een vriend hier ineens je vijand wordt.

Gionni Flickerman || Hoorn
Ze kijkt me aan met een vage glimlach, en ik heb het idee dat ik niet echt tot haar door dring. Ik zucht even. Dit is echt het slechtste dat ik met haar heb meegemaakt. En we hebben al zoveel meegemaakt..
'Zullen we hier weggaan? Deze plek heeft iets.. ik wil hier gewoon weg,' zegt Lily. Hoewel ik eerst had bedacht dat we hier waarschijnlijk juist veiliger zullen zijn aangezien iedereen dat gevoel waarschijnlijk heeft bij deze plek, knik ik toch. Als zij zich hier niet fijn voelt, accepteer ik dat en ga met haar mee.
'Kom, dan gaan we het wat verkennen.' Ik glimlach en denk aan de tijden dat we uren door het Capitool zwierven om de verschillende straten te verkennen. Ik had dan altijd het gevoel dat ik van iedereen van de hele wereld, degene was die het Capitool het beste kende. Ik sta op en pakte mijn spullen. Een speer, en de rugzak, die ik nog niet eens heb geopend.
'Wacht even,' zeg ik snel, voordat Lily misschien weg zal lopen. 'Even kijken wat er in zit, goed?' Ik buk, en open de rugzak.

[sorry voor vage einde maar ik heb weinig tijd voor een lange post.]

Het wordt langzaamaan nacht in de Arena!

[ bericht aangepast op 20 juni 2013 - 20:19 ]

---

:)

Otis Crane || achter de hoorn:

De jongen stemt in met het plan om te vertrekken, tot mijn grote vreugde. Dan heb ik dit gebied voor mijzelf.
Mijn ogen worden groot als de jongen voorbijloopt. Met een speer in zijn hand. Ik moet me inhouden niet recht voor zijn neus hem te gaan uitschelden dat hij mijn wapen heeft gepakt, maar ik moet me vooral inhouden om hem geen mep te verkopen.
Oké, hij heeft waarschijnlijk ook nood aan een wapen, maar ik ook. Anders heb ik vrijwel geen kans op overleven.
Ik sluit mijn ogen, zodat ik mezelf kan inhouden naar hem toe te lopen, want hij heeft een speer, en ik heb dat niet. Hij kan moorden met dat ding, en ik niet, als ik het niet heb.

---

Even as we grieved, we grew; even as we hurt, we hoped; even as we tired, we tried