Parachutes schreef:
(...)
Ben het helemaal met je eens. Ik was ook fan van Hiro. c: Eigenlijk had ik dat ik de personages Hiro en Miyako net wat leuker vond dan Renji en Chihiro, maar het verhaal tussen Renji en Chihiro vond ik leuker/interessanter. Dat was net wat intenser en dieper dan dat van Hiro en Miyako, hoewel ik om hen verhaal ook heb moeten huilen. :'D
Bij melodies vond ik het verhaal van Yuu en Yuuko veel leuker en interessanter dan het andere verhaal, hoewel dat op het einde ook heel erg diep werd.
Ik vind vooral de stijl van de anime (hoe noem je dat? Montage?) heel erg mooi.
Heb je trouwens goed opgelet tijdens het luisteren en kijken van de openings? Dat is ook echt fantastisch - ze geven steeds net ietsje meer van het verhaal weg. (:
ik
Ja, ik weet wel dat het verhaal met Renji veel meer de focus krijgt en dat het eigenlijk ook net ietsje beter was, maar ik voel me persoonlijk toch net iets meer aangetrokken naar Hirono. Gewoon omdat hij professioneel mangaschrijver is en tja, mijn leven lijkt aardig op die van hem, hoewelik nog niet echt professioneel schrijver ben xd haahha, maar ik kan me wel erg vinden in hem en hoe hij leeft. Ik voel me gewoon meer verbonden met Hirono dan met Renji, maar dat heeft meer met mij te maken dan het verhaal.
Ja, het punt is eigenlijk ook dat Hirono en Miyako eigenlijk precies hetzelfde zijn, terwijl ze van buiten zo verschillend lijken. Hirono is meer het type dat altijd binnen zit en bezig is met zijn manga en drm soms school skipt. Terwijl Miyako dat ook zo vaak doet, maar dan meer in de trant van dat zij de regels aan haar laars lapt. Alleen wanneer de ware reden komt dan zie je echt pas hoe veel ze eigenlijk op elkaar lijken en hoe goed ze bij elkaar passen, dat vond ik echt
heel mooi en dat was wss wat hen uiteindelijk samenbracht. Een perfect liefdes verhaal vind ik dat.
Jaa, maar het is gewoon mooi dat Yuuko altijd zo lief en aardig is, maar uiteindelijk wat verwacht is, dat ze een heel duister randje in haar leven heeft. Yuu is daar begrijpelijk boos over, maar voelt zich machteloos vanwege dat hij niets kan doen. Het is gewoon heel mooi als je zijn expressie ziet als jongetje en als hij volwassen is, omdat je dan goed ziet hoe somber hij is geworden en wat voor tragisch hij heeft meegemaakt, echt heel mooi gedaan, gewoon die mimiek.
Ja, maar dat is ook het sterkste punt in heel Ef ze laten hun verhaal niet alleen naar voren komen door gewoon het verhaal te alten zien, maar ze maken er een echt kunstwerk van. En het knappe is dat ze daarmee ook het gevoel veel beter weten laten aankomen, dan als ze het gewoon met beelden doen, want ze weten precies wat ze wel moeten laten zien en wat niet.
Jaa, klopt, ik had het eerste paar afleveringen niet door om eerlijk te zijn, maar toen ik steeds meer op de openings ging letten dacht ik echt van Hey! wacht eens even! xd hahahaha, ik zag het halverwege memories.
"There’s no such thing as miracles, only the inevitable and the accidental – and what we do. I’ve always believed that.