RPG - Magicalorus voor Zwarte Magie [Speeltopic 1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 21:48 ]

16 - 09 - '17

Yasmin Rosa Scoota - 1stejaar

Nog steeds niet wetend wat ik moet doen volg ik de andere eerstejaars die samen geroepen werden en meegenomen werden door een lerares die voor mij nog steeds onbekend is. Ik kijk mijn ogen werkelijk uit op het rare wezen dat ik nooit eerder ergens heb gezien, tijdens de tocht naar het kasteel kon ik alles vanuit de lucht zien, die dingen maak je niet veel mee. Als we er aankomen vraag ik mij af waar mijn hutkoffer is gebleven, maar ik vertrouw er op dat deze goed terecht zal komen en ik hem weer zal vinden of anders heb ik een groot probleem. Ik volg de vrouw met de andere leerlingen naar een grote hal en wacht. "De sorteerceremonie zal zo beginnen. Jullie kunnen ieder ingedeeld worden in Ragnatela of Codoradi. Iedere afdeling heeft zo z'n goede punten." verteld de vrouw. Spannend, ik zou niet weten in welke afdeling ik terecht zou komen. Al zou ik liever in Codoradi terecht komen, ik heb geen idee waarom. De vrouw loopt weg en hier sta ik dan samen met de andere leerlingen. Niet wetend op wat ik nu moet wachten kijk ik rond en bekijk een paar medeleerlingen. Wie van hun zou straks in dezelfde afdeling als mij zitten? Ben benieuwd hoe alles hier gaat verlopen. Ik kijk uit naar zoveel dingen, echt, ik kan niet wachten om ergens een deur binnen te gaan, te worden ingedeeld en dan de rest te mogen zien en gaan beleven. Ik voel me hier al thuis, deze school geeft me een goed gevoel.

16 - 09 - '17

(Het spijt me, maar ik schrijf me uit. Ik heb school zwaar onderschat en heb nog zo mijn privé dingen. Sorry.)

-

Skylar Chase Winter Leraar gedaante verwisselingen en afdelingshoofd Codoradi

Als ik het schoolhoofd heb begroet met een hoofdknikje en zijn naam antwoord hij; "Goedenavond Skylar, hoe was je vakantie?" Ik kijk hem even aan en denk even na. "Ja wel rustig" antwoord ik. "Ik heb niet veel gedaan eigenlijk. Maar het heeft toch altijd iets magisch en iets huiselijk om hier weer terug te komen" Beantwoord ik zijn vraag. "Hoe was jouw vakantie?" vraag ik op een iets vriendelijkere toon, maar toch anders dan ik bijvoorbeeld tegen Amelia doe.
Gina loopt vervolgens de grote zaal binnen. "Goedenavond Scarson, Goedenavond Skylar" zegt ze beleefd. Ik geef haar nogmaals een knikje. Ze gaat aan de tafel zitten. Wat meer van mij af en meer richting het schoolhoofd. "Professor Acromenta, ik had een idee. Omdat ik nogal veel vrije tijd had, leek het me leuk om nog aan de tweede en derde jaars les te mogen geven. Wat dacht u daarvan?" Ik probeer zowel een lach als een grinnik in te houden. De eerste jaars zijn eigenlijk de enige die vlieg les nodig hebben. Vanaf het tweede jaar kunnen ze aan het zwerkballen meedoen en de meeste kunnen dan al goed genoeg vliegen.
Ik houd me wijselijk buiten het gesprek, het gaat me eigenlijk helemaal niks aan. Als mijn leerlingen van Codoradi meer vliegles willen volgen, wie ben ik om ze tegen te houden? Als ze dan maar niet mijn uren gaat inpikken. Dan word ik wel boos. Ik heb alle uren die ik heb nodig. Het is niet de makkelijkste les, en helemaal niet het makkelijkste les materiaal wat ik geef.
Ik bekijk mijn dreads maar uit verveling en kijk op mijn Horloge. Is het al tijd? Ik heb honger en ik begin me te vervelen. Ik zucht zachtjes en staar naar de deur.

[i]Help always come when people fight for right - Tonto [/i]

Scarson Acromunta schoolhoofd

Hij kijkt me even aan en antwoord. 'Ja, wel rustig, ik heb niet veel gedaan. Maar het heeft toch altijd iets magisch en iets huiselijk om hier weer terug te komen. Hoe was jou vakantie?' vraagt Skylar.
'ja, wel goed. Eigenlijk niks bijzonder gedaan. Maarja, wat kun je doen in een schoolgebouw?' Gina loopt vervolgens de zaal binnen en begroet mij en Skylar vriendelijk en gaat vervolgens bij mij in de buurt zitten.
'Professor Acromunta, ik had een idee. Omdat ik nogal veel vrije tijd had, leek het me leuk om nog aan de tweede en derde jaars les te mogen geven. Wat dacht u daarvan?' Ik frons even mijn wenkbrauw en weet dat Skylar hetzelfde als mij dacht.
'Nou, Gina. Eigenlijk hebben alleen de eerstes vliegles nodig en eerlijk gezegd vind ik vliegles wel een nodig vak, maar vanaf het tweede erg nutteloos. Misschien kun je andere vormen van vliegen doceren? Zoals vliegen zonder bezem, dat kan erg handig zijn. Maar ik zou het daar liever niet op een feestmaal over hebben. Wat dacht je van morgen om twee uur op mijn kantoor? Maar nu een ander onderwerp, ik en Skylar hadden het over de vakantie. Hoe was jou vakantie?' ik probeer niet geirriteerd te klinken maar dat is moeilijk. Wat interesseert mij dat pretvak?

Queer zijn is gewoon alles

Gina Maura Tyerson
"Nou, Gina. Eigenlijk hebben alleen de eerstes vliegles nodig en eerlijk gezegd vind ik vliegles wel een nodig vak, maar vanaf het tweede erg nutteloos. Misschien kun je andere vormen van vliegen doceren? Zoals vliegen zonder bezem, dat kan erg handig zijn. Maar ik zou het daar liever niet op een feestmaal over hebben. Wat dacht je van morgen om twee uur op mijn kantoor?" zei Scarson. "Hoe was je vakantie?"
Ik wist dat niet iedereen het vak dat ik gaf respecteerde, maar ik ging mijn vak eens flink verdedigen als ik morgen bij hem zat. Ik keek even op mijn rooster en zei:" Twee uur zal wel gaan ja. Hoe mijn vakantie was?" herhaalde ik de vraag. "Nou, er is verder niets speciaals gebeurt, hoor. Ik heb veel getraind en nog meer van dat soort dingen. Hoe was uw vakantie?"
Het interesseerde me eigenlijk weinig maar ik vroeg het puur uit beleefdheid. Ik wilde eten en daarna naar bed. Deze vermoeiende dag begon nu eindelijk op mij in te werken. Ik hoopte dat het niet al te lang meer zou duren voordat ik de eerstejaars binnen kon laten en ik vroeg aan het schoolhoofd: "Denkt u dat het al tijd is om de eerstejaars binnen te laten voor de sorteerceremonie of moeten we nog even wachten?"

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

16 - 09 - '17

Davina Morgan Lestrange

Langzaam kwam ze de zaal binnen gelopen, met stevige stappen liep ze naar voren toe. Haar blik was zoals gewoonlijk kil en koud. 'Hallo iedereen' sprak ze koel tegen haar mede collega's. Een kleine glimach verscheen als begroeting voor Scarson. Ze ging naast hem zitten, de plek waar ze altijd had gezeten, aan de rechterkant. Wat zal er dit jaar gaan gebeuren, ze had al ideeen wat ze voor soort lessen ze zou gaan geven aan haar leerlingen. Eerst zou de sotering plaats vinden, dan de speech van Scarson, dan komt de feestmaal en tot slot zou iedereen naar bed gaan. Toch zal zij dat niet doen, elk begin van het jaar was zij buiten en haar spreuken en bezweringen oeffenen. Natuurlijk ook gewoon even tot rust komen.
Davina luisterde gewoon naar haar collega's. Ze was nooit een echte prater geweest, ze zei alleen iets als haar werd aangesproken en als ze werd aangesproken waren haar antwoorden altijd kort en krachtig.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

(Ik kan helaas tot maandag/dinsdag niet reageren)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Tia Rose Jufferson || Codoradi
We waren ondertussen al bij school aangekomen en ik ging bij de andere Codoradi's zitten, naast Jaymie, die ik nog van vorig jaar kende.
"Heey, hallo, Jaymie. Hoe was je vakantie? Nog leuke dingen gedaan?" vroeg ik beleefd. Ik schoof onrustig op en neer wachtend tot de eerste jaar binnen mochten en de sorteerceremonie en daarna het avondmaal begonnen. Ik had best zin in het lekker eten. Ik keek iedereen een voor een aan en zag een aantal bekende gezichten. Ik knikte hen allemaal een voor een toe, terwijl ik nog steeds onrustig heen en weer schoof op de bank. Ik was zenuwachtig, vorige keer was ik zelf een eerstejaars en ik was razend benieuwd hoe was om de sorteerceremonie mee te maken van uit de zaal zelf. Ik verwachtte eigenlijk heel iets, maar ik wist eigenlijk al hoe het zou verlopen. Toch kon ik niet stil blijven zitten. Ik vroeg me af wat ik zou krijgen te eten en wat voor een toetjes er waren deze keer.

(Gina komt dadelijk)

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Adriana Catalina Rossini
Ik heb nooit echt zin om in de eetzaal in de drukte te eten vooral niet nu aan het begin van een nieuwe schooljaar en dat de eerstejaars worden gesorteerd in de afdelingen daarom besluit ik als we op school aankomen om ongezien weg te glippen, eten te stelen uit de keukens en naar de leerlingenkamer te gaan om daar in mijn eentje te gaan eten. Als we op school aankomen en de professors en de mede leerlingen niet oplette sluip ik van de groep weg en loop ik de kasteel in waar ik gelijk richting de keukens loop, ik open de deur zachtjes en kijk of er niemand is. 'Gelukkig niemand.' fluister ik zachtjes en ik loop naar binnen naar de schalen eten dat al klaar staat om dadelijk gereserveerd te worden, ik pak een bord voor mezelf uit de kast, een soepkom en een beker voor drinken en ik pak een paar kippenpootjes, aardappelen, soep, drinken die ik in mijn glas giet, wat spaghetti en een broodje als ik alles heb laat ik het doormiddel van een zweefspreuk zweven zodat ik het niet laat vallen of doe morsen op de grond en zo loop ik rustig naar de leerlingenkamer in de hoop dat ik geen professor of wie dan ook tegen kom.

Gina Maura Tyerson || Lerares Vliegkunst
Ik stond op om de eerstejaars vanuit de gang de grote hal binnen te leiden. Op het moment dat ik de deur open deed zei ik tegen de eerstejaars: "De sorteerceremonie kan beginnen, stel je op in rijen en ga met tweeën naast elkaar staan."
Ik liep hen voor om de grote hal binnen te lopen. Ik hoorde verscheidene jongens en meisjes zeggen: "Oh" en "Ah". Ik glimlachte, de grote hal was inderdaad schitterend. De lichtjes twinkelden aan het plafond. Midden in de zaal hield ik de rijen halt en liep ik weg om de bak met vloeistof te halen. Ik kwam terug met een stoeltje en een tafeltje waarop de bak met vloeistof stond. Ik zette het op de grond terwijl ik zei: "Zodra ik je naam noem, kon je naar voren en steek je je hoofd in deze bak met vloeistof. Zodra je geen adem meer kunt halen, kom je naar boven en wordt bekend gemaakt in welke afdeling je zit. De afdelingen zijn:
Codoradi: Jullie zijn grapjassen en lolbroeken eerste klas. Van jullie wordt verwacht goed uit de hoek te kunnen komen. Jullie embleem zoals jullie zien bestaat uit een rood met grijs vlak met in het midden een rat. Daarentegen Ragnatela, zij zijn sluw. Van hen wordt verwacht het lang vol te houden bij duelleren en hard te studeren. Hun embleem bestaat uit een spin met de kleuren zwart en bruin." Toen ik uitgesproken was pakte ik de lijst en rolde hem uit. Ik begon bij de bovenste naam: "Anglesson, Andromeda" Zij hield het niet lang vol en bleek een Codoradi te zijn. Na een lange tijd kwam ik bij de naam: "Scoota, Yasmin Rosa!"

~It always seems impossible until its done. ~Nelson Mandela || ~Why is it always me? ~Neville Longbotom ||

Bryan Medaci - Ragnatela - 6de jaar

Eenmaal ik aangekomen was met de andere 6dejaars van Ragnatela was ik opgelucht dat we eindelijk in de school waren. Hier keek ik zo naar uit, ik kon nooit wachten tot ik eenmaal in de school was. Het heeft even geduurd voor iedereen in groepen was ingedeeld om vervolgens te worden meegenomen. Over mijn hutkoffer moest ik me totaal geen zorgen maken, die zou al veilig in de leerlingenkamer terecht komen. Mijn voorlaatste jaar en dit jaar ga ik weer voor plezier, nieuwe dingen leren en goede punten. Ook nieuwe eerstejaars pesten zit er vast weer in, ik kan het nooit laten die kindertjes te pesten. Samen met de andere leerlingen loop ik de grote eetzaal binnen die er weer feestelijk uitziet voor de eerste schooldag. We krijgen vast weer hopen schotels vol lekker eten. Allemaal verschillend eten dat me altijd beter smaakt dan dat van thuis.

Eenmaal ik de eetzaal binnen ben kunnen komen door de zovele leerlingen, loop ik meteen door naar de tafels van Ragnatela en neem plaats tussen twee vrienden van me die al aan tafel zitten. "Ben benieuwd naar die eerstejaartjes, vast nog kleiner dan die van vorig jaar." lacht Cole die rechts van me zit. "Ja, vast." lach ik en geef hem een box. Wachtend op de eerstejaars kijk ik even rond of ik iedereen nog herken van vorig jaar en de jaren ervoor, natuurlijk wel. Als ik mevrouw Tyerson zie opstaan en naar de grote deuren zie lopen, weet ik dat zij degene dit jaar zal zijn die de eerstejaars zal leiden tijden de ceremonie. Ben benieuwd wie bij onze afdeling zal komen. Die van Codoradi pest ik wel is graag. Ik zal meteen kijken wie mijn slachtoffertjes kunnen worden.

Yasmin Rosa Scoota - Codoradi - 1ste jaar

Ik blijf nog steeds met alle eerstejaars in de hal staan, terwijl ik enorm veel leerlingen de grote zaal al zie binnen gaan. Die nemen vast al plaats aan hun tafel per afdeling, om daarna na onze sortering te kijken. Ik ben best wel nerveus voor de sorteerceremonie. Ik heb verschillende dingen gehoord en ik weet niet wat nu precies echt gedaan word. Ik vind het echt spannend. Aan de ene kant kan ik niet wachten om ingedeeld te worden, maar aan de andere kant ben ik wel een beetje bang. Iedereen zal naar me kijken en stel je voor dat je iets moet doen en ik faal? Brr, ik moet er niet eens aan denken. Met een zucht kijk ik nog is rond tot de deuren opengaan en ik een vrouw naar buiten zie komen. Oeh, het is denk ik zover! "De sorteerceremonie kan beginnen, stel je op in rijen en ga met tweeën naast elkaar staan." zegt de vrouw. Iedereen sorteert zich meteen per twee in een rij achter elkaar. Ik sta naast een blond meisje dat ongeveer even groot als mij is en er zenuwachtig uitziet. Ik ben zelf ook wel zenuwachtig, want zo dadelijk word ik echt ingedeeld. Als de vrouw de lange rij voorloopt naar binnen kijk ik meteen mijn ogen uit eenmaal ik in de grote zaal binnen loop. Wauw! Het is zo groot en echt prachtig! De vrouw stopt ons midden in de zaal en loopt dan weg. Ze komt terug met een bak vol vloeistof en zet deze op de grond. "Zodra ik je naam noem, kon je naar voren en steek je je hoofd in deze bak met vloeistof. Zodra je geen adem meer kunt halen, kom je naar boven en wordt bekend gemaakt in welke afdeling je zit. De afdelingen zijn:
Codoradi: Jullie zijn grapjassen en lolbroeken eerste klas. Van jullie wordt verwacht goed uit de hoek te kunnen komen. Jullie embleem zoals jullie zien bestaat uit een rood met grijs vlak met in het midden een rat. Daarentegen Ragnatela, zij zijn sluw. Van hen wordt verwacht het lang vol te houden bij duelleren en hard te studeren. Hun embleem bestaat uit een spin met de kleuren zwart en bruin." legt ze uit. Hmm, ik pas denk ik het best bij Codoradi.

De sorteerceremonie begint meteen en ik let niet eens op de leerlingen die toekijken. Ik vind het gewoon te spannend om te weten in welke afdeling ik kom. Ene Adromeda was de eerste die het niet lang kon volhouden. Ik bleef toekijken tot ik mijn hoorde. "Scoota, Yasmin Rosa!" Met een grijns loop ik naar voren. Ik bekijk even de mensen achter de tafel voor me, vast allemaal leerkrachten en schoolhoofd natuurlijk. Ik neem diep adem en steek dan mijn hoofd in de bak. Ik probeer het zo lang mogelijk vol te houden en als ik niet meer kan, haal ik mijn hoofd uit de bak. Het gedaante van Voldemort verschijnt en nu ga ik het weten! "Codoradi!" Ik juich en hoor het grote applaus aan de tafels. Ik dacht wel dat ik hier het beste zou passen. Ik loop naar de tafels van Codoradi en neem ergens plaats.

16 - 09 - '17

Darcy Duvessa

Aan de tafel van Ragnatela zat een meisje, ze had lang donker bruin haar, maar twee plukken waren lichtbruin. Zoals gewoonlijk staarde ze naar de soteerseremonie heel kil en ijskoud. Het deerde haar eigenijk totaal niet wie van deze personen in welke afdeling kwamen. Dit zal haar laatste jaar zijn en dan was ze klaar. Darcy was altijd een persoon geweest dat helemaal geobserdeerd is door zwarte kunsten/duistere magie. Elke dag zou je haar wel zien met haar neus in zulk soory boeken en oeffenen. Darcy kon wel zwerkballen, eigenlijk zou ze een zeer goede wachter kunnen zijn. Alleen heeft ze nooit haar skils laten showen waar de andere leerlingen waren. Meestal deed ze dit alleen, zodat niemand haar zou kunnen opmerken en klaarblijklijk misschien gaan smeken om haar in het team te hebben. Zwerkbal was voor haar meer gewoon als een hobby, ze zou haar zelf nooit zien als een prof, al zou ze dat wel kunnen als ze de aandrijving voor had.
Haar blik ging even naar Bryan toen hij binnen kwam en grijnsde met een duivelse blik.
Elk jaar heeft ze wel iets in petto bij het begin van het schooljaar. Je zou soms kunnen verwachten dat ze een Colardie zou kunnen zijn, maar dat was ze helemaal niet. De grappen die zij maakte was altijd sluw en erg doordacht.

Standing frozen, in the life I've chosen. You wont find me, the past is all behind me. Buried in the snow.

[Gaan hier nog mensen reageren?]

16 - 09 - '17

[Ik kan niks beloven, maar misschien morgen. Als ik tijd heb.]

Queer zijn is gewoon alles