[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Raquelle Noëlle Fontani

'Je komt hier dus al vaker?' vroeg Clay een tikkeltje verbaasd, waarop ik weer moest lachen, waarna we beide richting zijn appartement begonnen te lopen. 'Ja. Ik kom hier al een paar maanden. Sinds jij het contact tussen ons verbroken had. Dacht je nou echt dat ik jou zo maar het contact liet verbreken? Ik moest je vinden en uiteindelijk heb je mij gevonden. Je had Gabriëlle moeten horen tieren toen ze merkte dat jij geen contact met onze familie wilde' zeg ik tegen hem.
Toen begon Clay mijn haar door elkaar te halen. 'Niet mijn haar!' riep ik tegen hem. Mijn oh zo bekende pruillip kwam weer tevoorschijn terwijl hij toekijkt hoe ik naar zijn haar kijk dat ik nooit in haar leven zou kunnen aanraken omwille van het feit dat ik door die ene ziekte zo klein was. 'Je weet dat die pruillip niet bij me werkt, Dopey.' Néé, moest hij nou echt die bijnaam gebruiken die hij al vanaf jongs af aan gebruikte? Ik was juist zo blij dat ik er vanaf was. 'Vroeger wel' zeg ik lachend, doelend op zijn opmerking over dat mijn pruillip niet bij hem werkt. Hij haalde nogmaals zijn hand door mijn haren, waardoor ik hem tegen zijn hand sloeg, om mij daarna uit te leggen waarom ze niet zoveel dankje moest zeggen. 'Ik weet het. Maar alsnog bedank ik je.' Een zucht rolde over zijn lippen bij het horen van deze woorden om mij daarna toch plagend een duwtje tegen mijn schouder te geven, waardoor ik bijna omviel.
'Hé. Hou je krachten is in als je mij gaat duwen. Ik ben niet zo sterk en ik ben klein' zei ik weer pruilend. Ik haatte het om zo klein te zijn. Iedereen vroeg zich af hoe ik zo klein kon zijn terwijl mijn broer en zus allebei grote mensen waren. Ik zei altijd maar dat ik het niet wist. Ik weet het wel, maar ik heb geen zin om hun een hele les te moeten geven over die ziekte.
Na het akkoord gaan over het niet opnemen van haar telefoon, schakelde ik over naar het verzorgen of verdwijnen van mijn halswond waarop hij het weer niet kon laten om een plagende opmerking naar mijn hoofd te slingeren. 'Oh werkelijk? Ik dacht altijd dat je een meisje was die zich voordeed als een jongen. Verkeerd gedacht. Sorry.' Clay keek me nep verbaasd aan, 'Wow? En ik dacht juist altijd dat je een jongen was die zich voordeed als een meisje. Wat een toeval zeg!' Ja, die had ik ook kunnen terug verwachten. 'En ik had nooit gedacht dat je zo weinig ideeën in dat chaotische hoofd van je had dat je - je zusje haar opmerking gaat stelen' zei ik tegen hem en ik stak mijn tong uit Vervolgens begon hij een hele preek te vertellen aan mij toen ik zei dat ik misschien niet echt nog thuis welkom was, waarop hij zijn wederwoord klaar had staan. 'Ik ben er zeker van dat ze je altijd zullen vergeven, Raquelle' zei hij bemoedigend terwijl hij mij aankeek. 'Jou hebben ze het ook niet meer vergeven hoor Clay' mompelde ik zachtjes. 'Erger dan mij kan je het niet doen. Dus je zit nog safe tenzij je echt echt iets heels vreselijk hebt uitgestoken in de tijd dat ik niet bij je was.' Ik begon te lachen. 'Ik heb tot nu toe nog niks uitgespookt. Waarom zou ik ook? Ik ben niet getraind en ongewapend. Ik kan hun niks aandoen' zei ik grinnikend. Clay knipoogde terwijl hij een zacht kneepje in mijn schouder gaf.
Vervolgens meldde hij min dat hij liever had dat ik deze nacht toch nog in zijn appartement verbleef. Ik zag voor de zoveelste keer de verbazing van zijn gezicht afdruipen toen ik knikte op zijn voorstel. 'Man, wat ben jij veel verbaasd zeg. Je kent me ook echt voor geen meter' zei ik toen lachend. 'Wow. Raquelle Noëlle Fontani die voor één keer in haar leven niet protesteert.' Hij lachte zijn tanden bloot. 'Ik protesteer alleen als ik iets niet wil meneer' zei ik lachend terug. 'Dat is ook de eerste keer dat ik dat heb mogen meemaken. Maar oké serieus. Je vertelt straks maar dat je gewoon bij een vriendin ofzo blijft slapen. Je weet wel Mariela ofzo.' Ik slikte even toen ik de naam Mariëlla hoorde. Ik beet op mijn lip. Hij wist dus nog van niks. 'Mariëlle leeft hier niet meer. Ze is twee maanden geleden verhuisd naar Venetië. Ik mag ook geen contact meer met haar hebben van haar ouders. Ze denken dat ik ook in een bende zit ofzo' mompel ik zachtjes. Mariëlla was mijn beste vriendin. 'Ik zeg wel dat ik bij een gewone vriendin ben blijven slapen' mompel ik dan.
Enkele minuten later stonden we eindelijk voor het grote gebouw en stapte we de hal binnen om vervolgens een vijftal minuutjes later in mijn appartement te staan. We waren nog maar enkele seconden binnen toen voor de derde keer deze avond mijn telefoon weeral afging. Clay sloot de deur zodat hij kon horen wat ik allemaal zei. Ik luisterde na wat Gabriëlle zei. “Wat? Waarom? Je vertrouwt me toch echt voor geen meter hé Gabriëlle?” Mijn stem klonk nu boos in plaats van vrolijk zoals een paar minuten geleden. Ik luisterde weer naar wat Gabriëlle als weerwoord gaf. Dat antwoord maakte me kwaad. 'Wat jij wilt joh. Ik hoef jou ook niet meer te zien' riep ik kwaad tegen haar.
Plotseling leek ik perongeluk op het luidsprekerknopje geduwd te hebben toen Gabriëlle’s furieuze stem door de woonkamer galmde. 'Je verpest je leven door daar heen te gaan, Raquelle. Je gaat je broer achterna. Je broer die alleen maar domme keuzes heeft gemaakt. Gefeliciteerd. Zoek je broertje maar op en leidt een gezellig leven zonder geld en baan in die achterbuurt van jullie. Iedereen weet dat onze ouders alleen van mij houden.' Clay slikte. 'Nou Gabriëlle' begon hij 'het lijkt erop dat ze me al heeft gevonden' vervolgde hij kalmpjes hardop waardoor er een verbaasd geluidje aan de andere telefoonlijn klonk. 'Clayton? Ben jij dat? Oh mijn god. Nu is ze verdomme helemaal gek geworden. Loopt ze nog met die vuile verrader van een broer terug aan te pappen. Godverdomme Raquelle!' Ik voel me nog bozer worden. Het laatste had ze waarschijnlijk tegen Andreas gezegd die ik nu ook lichtelijk op de achtergrond hoorde. 'Clay is godverdomme geen vuile verrader!' riep ik nu furieus terug. 'Ik geef je geen ongelijk dat ik domme keuzes heb gemaakt en dat ik mijn leven heb verpest. Maar die uitspraak over onze ouders mag je serieus wel eens inslikken. En het is al goed, ik hou Raquelle wel bij me. Geen probleem. Ik wens je bovendien veel plezier om aan onze ouders uit te leggen hoe je je eigen bloedeigen zusje uit het huis hebt kunnen zetten' zei Clayton toen. Zijn stem klonk nog steeds kalm alhoewel er een hint van woede te bespeuren was. Gabriëlle wilde net wat terug zeggen, toen ik haar net wegdrukte en toen mijn mobiel op de grond smeet. 'Typisch Gabriëlle om helemaal te overdrijven' zei Clay nadat ik Gabriëlle had weggedrukt. Ik knikte even. 'Ze is gewoon een stomme trut, een meeloper. Ze heeft alleen maar van die bitches als vriendinnen die denken dat ze heel wat zijn. Ze mogen mij niet en ik mag hen niet. Verder heeft ze een ongelooflijke aso als vriend en is haar attitude echt verschrikkelijk om te zien. Heb medelijden met me dat ik met haar onder een dak woon' zeg ik tegen hem. 'Maar waar wou je nou over gaan praten?' vroeg ik toen om terug te komen op het oorspronkelijke plan van ons.

[ bericht aangepast op 19 dec 2013 - 18:33 ]

That is a perfect copy of reality.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

De jongen reageerde in eerste instantie niet. Hij was geschrokken en duidelijk versteend van angst, ergens voelde ik wel medelijden met de jongen. Ik deed dit niet alleen voor mijn eigen zaak en die voor de bende, maar ook voor zijn eigen veiligheid. Als Stephen de jongen in het visier zou krijgen door zo'n foto was hij zijn leven niet zeker. Waarschijnlijk was een groentje die de gevaren van deze buurt niet goed kon in schatten, nou... ik zou hem daar wel bij helpen.
Ik vertelde hem die foto heel snel te verwijderen anders zou ik hem wat aan doen. Niet echt... maar goed zijn camera was dan niet meer heel geweest en moest ik een erger dreigement uitspreken dan nodig was. Dus hoopte ik dat hij gewoon zou luisteren, al verwachtte ik niet dat hij in die zin zich zou verzetten. Zijn lichaamshouding vertelde dat ik genoeg indruk op hem maakte.
'I...Ik was alleen maar aan het wandelen en toen zag ik jullie staan en ik moet voor een schoolproject een verslag schrijven over het leven buiten Rome, dus ik besloot om er maar een foto te maken. Ik wilde vragen, maar julie waren diep in gesprek,' zei hij. Ik hoorde dat hij loog, maargoed... ik had het zelfde gedaan in zijn geval.
Ik schudde mijn hoofd, "Luister knul... ik ben op dit moment nog niet je vijand, wees eerlijk en er is niets aan de hand" vertelde ik hem zonder opnieuw een dreigement uit te spreken. Het was niet nodig om verder te dreigen, volgens mij begreep hij heel goed dat hij er verstandig aan deed op dit moment gewoon mee te werken.
Hij staarde naar mijn wapen die ik nog steeds in mijn handen klemde, het was werkelijk interessant om te zien dat zelfs een ongeladen wapen nog zoveel indruk maakte op mensen. Al wisten ze natuurlijk niet dat het wapen geen kogels bevatte. . 'Maar als je het wilt dan verwijder ik het wel.' hoorde ik hem zeggen.
Ik maakte een goedkeurend gebaar en liet de expressie op mijn gezicht ook relaxter worden. Hij draaide uiteindelijk zijn camera om, om mij te bewijzen dat hij van woord daad had gemaakt. Ik maakte een kort goedkeurend knikje.
'Hier verwijderd nou goed, daar gaat mijn schoolproject,' voegde hij eraan toe, zijn toon stond mij niet aan, maar ik maakte er geen probleem van. Hij begon zachtjes te mopperen, ook daarvoor had ik eigenlijk veel begrip. Ik had mij omgedraaid om de jongen weer te laten voor wat hij was toen ik mij bedacht. Ik draaide mij weer terug.
"Luister maat... over een half uur in La Cazasuela... ik help je wel met je project" mompelde ik. Ik bedacht me dat het een goed iets was om de bende een wat betere naam te geven. Natuurlijk zou ik geen geheimen vertellen, ik zou Timuto di Roma in een goed daglicht zetten. Ik keek de jongen aan en stopte het wapen terug op mijn rug onder mijn shirt. "Je hoeft ook niet bang te zijn... je hebt gedaan wat ik je vroeg" voegde ik eraan toe, ik had een strenge toch oprechte stem gebruikt.
Ik draaide mij om om mij thuis om te kleden en op te maken. Het verbaasde mij werkelijk hoeveel make-up kon verbergen. Op donkere vlekken na was er nauwelijk iets te zien van de blauwe plekken. Ik trok een kort spijkerbroekje aan met een lichtbruine leren riem, een witte kant shirt die doorschijnde en daaronder een wit top om zo het doorschijnen te beperken. Snel liet ik mijn voeten glijden in iets stylevollere slippers en ramde ik mijn haren tot het bijna style was.
Ik verliet mijn appartement om naar het restaurantje te gaan hier niet heel ver vandaan. om daar de jongen weer te ontmoeten.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Alessia Caprice Romano - Gli Assassini

Ik hoorde mijn maag knorren en ik zag dat Elliot zacht lachte. 'Jij hebt dus ook honger' zei hij met een lachje en keek mij geamuseerd aan. 'Ja, nogal' zei ik lachend terug. 'Dus hoeveel heb je gevonden?' vroeg hij mij toen om ter zake te komen. 'Ik weet niet. In ieder geval genoeg' zeg ik tegen hem. Elliot haalde weer een sigaret boven en gaf er een aan mij. Ik keek hem dankbaar aan. Dit stilde de honger nog een klein beetje. De beste niet dure eettentjes waren nog een kwartiertje lopen, helaas. Elliotnam een hijs van zijn peuk en blies die dan genietend uit.
Ik nam snel ook een hijs en ik lachte even toen ik de rook in kleine wolkjes uitblies. We zagen een stel meiden lopen en Elliot bekeek ze even grijnzend. Ik vond ze niet zo interessant. Aan hun kleding te zien waren we nu de rijke buurten uit, want ik kon bijna alles onder die rokjes zien, of wat je die mini dingen ook mag noemen. De geur van vettig eten drong onze neuzen binnen en een glimlach sierde Elliot zijn lippen. 'Eteeen!' riep ik blij. 'Aha, Pizza of meeneem lasagna. Dat is tenminste echt eten' zei hij tevreden tegen mij en hij pakte mijn pols vast en trok mij mee de eettent binnen. 'Doe mij maar een Pizza margarita. Een hele zelf' zei Elliot toen tegen de ober en richtte zich toen weer op mij. 'Wat wil jij?' vroeg hij toen aan mij. Ik twijfelde even, maar besloot toen maar om hetzelfde te nemen als hem. 'Hetzelfde als hem' zei ik toen tegen de ober.
Ik had na lange tijd wel weer zin in een pizza. De man ging onze bestelling maken en subtiel pikte Elliot er een biertje of twee bij. Elliot betaalde zijn eten en ik de mijne en we gingen toen met een doos pizza het zaakje uit. 'En zoals je nu wel kunt raden, tegen een muurtje aanzitten en eten' grijnsde hij tegen mij. Ik grijnsde mee. 'Like always' zeg ik dan tegen hem. Ik wist niet wat we daarna konden doen, of we gingen en ik ging Giovanni betalen of we zoeken een slaapplek en gingen nog wat mensen bang maken. Ik ging zelf voor de tweede optie. Aan de ene kant omdat ik daar zin had, en aan de andere kant omdat ik Giovanni niet onder ogen wilde komen. We kwamen bij ons muurtje aan en ik ging al zitten en eten. Ik keek naar Elliot. 'Waarom gaan we niet gewoon mensen bedreigen? Een beetje met je mes zwaaien en je ziet de angst in hun ogen al. Ik heb wel is zin om die doodsbange ogen te zien' zei ik toen grinnikend terwijl ik nog een stuk pizza pakte.

That is a perfect copy of reality.

Ramon Smith
Ik keek de vrouw aan toen ik tegen haar loog over het schoolproject. "Luister knul... ik ben op dit moment nog niet je vijand, wees eerlijk en er is niets aan de hand" zei ze en ik keek haar verbaast aan. Ze wist dat ik loog, maar hoe?
'Maar als je het wilt verwijder ik het,' zei ik met een angstige stem. Ik zei daarna dat ik de foto had verwijderd en liet haar het scherm zien. Ze draaide zich om om weg te lopen als de vrouw zich weer bedenkelijk omdraaid.
"Luister maat... over een half uur in La Cazasuela... ik help je wel met je project" mompelde de vrouw. Shit, dit kon wel eens slecht uitpakken als ze wist dat ik een journalist was, dat ik net twee jaar hier in Rome woont.
"Je hoeft ook niet bang te zijn... je hebt gedaan wat ik je vroeg" voegde ze er nog aan toe toen ze wegliep en mij hier in de achterbuurt achterliet. Ik zuchtte een en draaide me om, om terug naar huis toe te lopen. Ze wilde me helpen en dat gaf me ineens een geweldig idee. Ik nam de straat door naar mijn huis.
Thuis, zwaaide ik de deuren open liep naar de kast, pakte een tas met spullen. Mijn kladblok stopte ik in het voorvakje. Ik liet mijn camera achter. Ik pakte mijn mobiel en stuurde een Sms'je naar de redactie. Ik zakte op de grote stoel die het dichtst bij stond en klapte mijn laptop open. Met duidelijke zinnen schreef ik de artikel. "De achterbuurten van Rome"
"Heb iets anders, laat de zaak van de politie aan iemand anders over, Smit" Ik pakte de sleutels weer en liep de woonkamer uit naar buiten en nam de weg naar het restaurant.

(niet mijn beste stukje, maar ja kan gebeuren)
Met rustige passen wachtte ik voor de deur op de vrouw.

Vampire + Servant = Servamp

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Ja. Ik kom hier al een paar maanden.” Mijn verbaasdheid werd nog groter toen ik deze woorden hoorde. Hoe kon het nu dat ik haar al die maanden nooit één keer had opgemerkt? “Sinds jij het contact tussen ons verbroken had. Dacht je nou echt dat ik jou zomaar het contact liet verbreken?” Eerlijk gezegd had ik dat wel gehoopt en ergens ook verwacht. “Ik moest je vinden en uiteindelijk heb je mij gevonden.” Ik knikte terwijl een klein glimlachje om mijn lippen speelde. “Dat heb ik inderdaad gedaan. Ook al had ik het niet gewild maar dat had je waarschijnlijk wel gemerkt toen ik me voordeed als Enzio.” Ik schudde kort mijn hoofd. Dat was echt één van mijn slechtste plannen ooit. Ik had helemaal geen tijd gehad om het goed door te denken. “Je had Gabriëlle moeten horen tieren toen ze merkte dat jij geen contact met onze familie wilde.” Raquelle leek er nog steeds de humor van in te zien terwijl deze bij mij toch nu ergens ver weg te zoeken was. Ik slikte, “Ik kan Gabriëlle’s reactie wel begrijpen. Maar het was voor het beste geweest.” bracht ik uiteindelijk uit na enkele minuten zorgvuldig mijn woorden te hebben afgewogen.
Natuurlijk miste ik mijn andere zusje ook. Ik had altijd het wel goed kunnen vinden met Gabriëlle maar met Raquelle was de band altijd op een andere manier geweest. Ze was mijn jongste zusje en ik voelde me gewoon meer verantwoordelijk dan voor Gabriëlle. Misschien was het omdat Raquelle me teveel aan mezelf deed denken terwijl Gabriëlle de verantwoordelijkheid zelve was.
Toen Raquelle's befaamde pruillip weer bovenhaalde, kon ik het niet laten om haar oude bijnaam te gebruiken. Voor zolang ik het me kon herinneren had ik haar altijd zo genoemd. Hoe het begonnen was? Nou vroeger was Raquelle’s lievelingsfilm sneeuwwitje en de zeven dwergen. En voor ik het wist had ik haar gedoopt tot Dopey. Ze leek in vele opzichten op de dwerg. Beide waren de jongste, beide waren klein van lengte en bovendien waren ze allebei onhandig, grappig, nieuwsgierig en kinderlijk. “Vroeger wel.” verliet uiteindelijk al lachend haar mond als reactie op mijn eerdere opmerking dat die pruillip niet bij me werkte. Mijn lach rolde al snel over mijn lippen waarna ik mijn schouders ophaalde. Ik had vroeger inderdaad altijd bezweken voor die pruillip van haar. Als ik eerlijk was, kon ik er nog steeds voor bezwijken maar dat moest zij niet weten. Raquelle’s kennende zou er immers misbruik van maken. Toen ze me dan ook na nog eens een hand door haar bruine haren te hebben gehaald een slag verkocht, werd de glimlach op mijn gezicht alleen maar breder. Ja. De tijden waren nu echt wel teruggekeerd.
Uiteindelijk besloot Raquelle het gesprek over een andere boeg te gooien en gaf ik haar een duwtje tegen haar schouder waardoor ze bijna omviel, veroorzakend dat ik hoofdschuddend lachte. Het was de eerste keer in een lange tijd dat ik nog zo hard had gelachen. “En ik had nooit gedacht dat je zo weinig ideeën in dat chaotische hoofd van je had dat je – je zusje haar opmerking gaat stelen.” Ze stak haar tong uit en ik was net te laat geweest om deze te grijpen zoals ik vroeger altijd deed. “Daarom noem je het ook een chaotisch hoofd hé, kleine.” Oeh. Gotcha.
Al snel werd het volgende onderwerp aangekaart. Het ging over het feit dat Raquelle dacht dat ze niet meer thuis welkom zou zijn waarop ik antwoordde dat ze haar altijd wel zouden vergeten. “Jou hebben ze het ook niet meer vergeven hoor Clay.” Hoewel het zacht bedoeld was, hoorde ik het toch en kwam het als een pijnlijke steek aan. “Weet ik.” was het enige dat mijn mond verliet. Ik was er absoluut niet fier op hetgeen dat ik hen had aangedaan. Ik dacht dat ze me nooit zouden vergeven maar uiteindelijk was het de waarheid. Ergens had ik altijd gehoopt dat ze me nog steeds in de armen zouden sluiten. Ik had immers zelf weggegaan. Ook al hadden zij gesmeekt dat ik zou blijven en me buiten dat rare milieutje zou houden. Maar het ging nu over Raquelle en ik was er zeker van dat ze haar nooit zouden buiten gooien. Ik besloot dus om het hele gebeuren met een beetje humor te bekijken waardoor Raquelle’s lach weer te horen was. Mission accomplished.
“Mariëlla leeft hier niet meer.” verliet Raquelle’s mond nadat ze op haar lip had gebeten. Wow die had ik niet zien aankomen. Voor zover ik altijd had geweten was zij Raquelle’s beste vriendin geweest. “Ze is twee maanden geleden verhuisd naar Venetië. Ik mag ook geen contact meer met haar hebben van haar ouders. Ze denken dat ik ook in een bende zit ofzo.” Ik keek mijn zusje medelevend aan waarna de grip rond haar schouders nog iets verstrakte en ik haar een beetje meer naar me toetrok. Er was toch niemand hier in de buurt. “Sorry.” verliet bijna geluidloos mijn mond. “Ik vind het erg voor je dat je geen contact meer mag hebben door mij. Het spijt me.” Ik voelde me echt rot. Toen ze eenmaal zei dat ze dus gewoon ging zeggen dat ze bij een andere vriendin sliep, knikte ik. Een kwartiertje later stonden we eindelijk in mijn appartement toen Raquelle werd gebeld door onze andere zus en een hele tirade was begonnen. Nadat ik me met het gesprek had gemengd, klonk Gabriëlle’s stem nog furieuzer dan het al eerder was. “Clay is godverdomme geen vuile verrader!” Raquelle’s stem klonk nu ook op haar beurt furieus waardoor ik haar arm zachtjes aanraakte als teken dat ze terug wat kalmer moest worden. Het was nog steeds Gabriëlle tegen wie we praatte en ergens had ze ook wel gelijk. Ik besloot dus om weer het woord te nemen zodat Raquelle zich weer eventjes was gedeisd hield. Hoewel ik nog steeds kalm klonk, voelde ik dat ik toch met de seconde kwader werd. Toen Gabriëlle net wat terug wilde zeggen, drukte Raquelle haar weg om vervolgens haar mobiel door de woonkamer te smijten.
“Ze is gewoon een stomme trut, een meeloper. Ze heeft alleen maar van die bitches als vriendinnen die denken dat ze heel wat zijn. Ze mogen mij niet en ik mag hen niet. Verder heeft ze een ongelooflijke aso als vriend en is haar attitude echt verschrikkelijk om te zien. Heb medelijden met me dat ik met haar onder een dak woon.” Alle zinnen kwamen er in één keer uit zonder tijd om een adempauze te nemen. “Is ze zo hard veranderd?” mompelde ik om daarna een hand door mijn ongetemde haren te halen. “Nou, da’s nog geen reden om zo over haar te praten, Raquelle. Ze blijft je zus. Ik ben er zeker van dat ze morgen wel weer zal bellen als ze afgekoeld is.” Ik was ondertussen al richting mijn slaapkamer gelopen toen ze vroeg over wat ik nu wilde praten. “Wacht even. Ik ga me omkleden. Neem ondertussen maar al wat te drinken en doe alsof je thuis bent.” Ik had zin om me nu even gewoon in makkelijke kleren te bevinden. Ik zou het huis toch niet meer uit moeten, alleszins dat hoopte ik toch.
Na enkele minuten had ik me omgekleed en liep ik op blote voeten weer naar de woonkamer, waar Raquelle het haar ondertussen gemakkelijk had gemaakt. “Ik wilde gewoon even uitleggen waarom ik het voornamelijk heb gedaan denk ik.. Ik ben je wel een uitleg waard. En misschien ook om enkele vragen voor je te beantwoorden, als je er tenminste hebt.” Ik liep op mijn beurt naar de keuken om daar een biertje uit de koelkast te halen vooraleer ik me weer met een zucht naast Raquelle liet ploffen op de zwarte lederen sofa.

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

Clay knikte terwijl een klein glimlachje om zijn lippen speelde. 'Dat heb ik inderdaad gedaan. Ook al had ik het niet gewild maar dat had je waarschijnlijk wel gemerkt toen ik me voordeed als Enzio.' Ik knikte even. Dat had ik zeker wel gemerkt, ja. 'Dat heb ik gemerkt ja. Sorry voor mijn reactie toen' zei ik toen tegen hem. Clay schudde kort zijn hoofd. 'Je had Gabriëlle moeten horen tieren toen ze merkte dat jij geen contact met onze familie wilde.' zei ik toen tegen hem. Het duurde volgens mij drie dagen voordat ze weer gekalmeerd was en als ik mijn zus moest geloven, had zij hem nog een keer daarna gezien. Clay slikte. 'Ik kan Gabriëlle’s reactie wel begrijpen. Maar het was voor het beste geweest' bracht hij naar enkele minuten uit. 'Vroeger wel' verliet uiteindelijk al lachend mijn mond als reactie op zijn eerdere opmerking dat die pruillip niet bij hem werkte. Zijn lach rolde al snel over zijn lippen waarna hij zijn schouders ophaalde. Toen wist ik meteen dat ik gelijk had. Nou ja, al had hij het ontkent, ik wist toch wel dat het waar zou zijn, aangezien het me vaak genoeg gelukt is om hem dingen voor me te laten doen als ik mijn pruillip liet zien. Ik begon te lachen, op sommige momenten was het heel handig geweest, als ik bijvoorbeeld de afwasmachine moest uitruimen, maar ik te druk bezig was. Dan hielp mijn pruillip altijd. Ook bij Gabriëlle trouwens.
Uiteindelijk besloot ik het gesprek over een andere boeg te gooien, waardoor Clay mij een duwtje tegen mijn schouder gaf, waarna ik bijna omviel, veroorzakend dat hij hoofdschuddend begon te lachen. 'Wat lach je nou? vroeg ik nep beledigd. 'En ik had nooit gedacht dat je zo weinig ideeën in dat chaotische hoofd van je had dat je – je zusje haar opmerking gaat stelen.' Ik stak mijn tong uit. 'Daarom noem je het ook een chaotisch hoofd hé, kleine.' zei Clay toen terug. 'Moet je me nou echt kleine noemen?' vroeg ik toen weer nep beledigd. 'Lange' mompelde ik erachteraan. Al snel werd het volgende onderwerp aangekaart. Het ging over het feit dat ik dacht dat ik niet meer thuis welkom zou zijn waarop hij antwoordde dat ze mij altijd wel zouden vergeten. Dat zegt hij alleen om mij gerust te stellen, maar hij zou toch nooit te weten komen dat ik dat dacht dat hij dat alleen zei zodat ik me daar niet meer druk zou maken. 'Jou hebben ze het ook niet meer vergeven hoor Clay.' Hoewel ik het zacht zei, bleek Clay het toch te horen. 'Weet ik' was het enige dat uit zijn mond kwam.
'Sorry' verliet bijna geluidloos zijn mond nadat ik hem gezegd dat Mariëlle verhuisd was en dat we geen contact meer mochten hebben met elkaar omdat haar ouders dachten dat ik ook in de bende-wereld was gestapt. Een grote leugen natuurlijk en ik wist tot voor kort ook niet hoe ze ooit mee gekomen waren. 'Ik vind het erg voor je dat je geen contact meer mag hebben door mij. Het spijt me' zei Clay toen. Ik keek hem aan. 'Het is niet jou schuld. Het kwam aldoor Gabriëlle. Ze was altijd al jaloers op het feit dat ik Mariëlle als vriendin had en heeft toen allemaal leugens verteld tegen die ouders. Gabi heeft er spijt van, maar ik vergeef het haar nooit meer' zei ik toen. Nee, het was absoluut niet de schuld van Clay.
Een kwartiertje later stonden we eindelijk in mijn appartement toen ik gebeld door Gabi en zij een hele tirade was begonnen. Nadat Clay zichmet het gesprek had gemengd, klonk Gabriëlle’s stem nog furieuzer dan het al eerder was. 'Clay is godverdomme geen vuile verrader!' Mijn stem klonk nu ook op mijn beurt furieus waardoor Clay mijn arm zachtjes aanraakte als teken dat ik wat kalmer moest worden. Het was nog steeds Gabriëlle tegen wie we praatte en hij besloot dus om weer het woord te nemen zodat ik me weer eventjes was gedeisd hield. 'Ze is gewoon een stomme trut, een meeloper. Ze heeft alleen maar van die bitches als vriendinnen die denken dat ze heel wat zijn. Ze mogen mij niet en ik mag hen niet. Verder heeft ze een ongelooflijke aso als vriend en is haar attitude echt verschrikkelijk om te zien. Heb medelijden met me dat ik met haar onder een dak woon.' Alle zinnen kwamen er in één keer uit zonder tijd om een adempauze te nemen. 'Is ze zo hard veranderd?' mompelde hij om daarna een hand door zijn ongetemde haren te halen. 'Ja. En als je het niet wil geloven. Ik geef je wel wat voorbeelden. Je weet wel, vroeger? Nou toen had ze toch die ene rare vriendin, waardoor Gabi een soort van gepest werd? Nou, nu doet ze even hard mee met die pesters en zijn die pesters haar beste vriendinnen. Snap je nu waarom ik die trutten niet mag?' zei ik toen tegen hem. 'Nou, da’s nog geen reden om zo over haar te praten, Raquelle. Ze blijft je zus. Ik ben er zeker van dat ze morgen wel weer zal bellen als ze afgekoeld is.' Ik wou net wat terug zeggen toen ik merkte dat hij ondertussen al richting zijn slaapkamer was gelopen. 'Vind je? Nou dan moet je haar maar is zien. Dan denk je er wel anders over' zeg ik tegen hem. 'Wacht even. Ik ga me omkleden. Neem ondertussen maar al wat te drinken en doe alsof je thuis bent.'
Ik ging op de bank zitten. Na enkele minuten had hij zich al omgekleed en liep hij op blote voeten weer naar de woonkamer, waar ik het mezelf al ondertussen gemakkelijk had gemaakt. 'Ik wilde gewoon even uitleggen waarom ik het voornamelijk heb gedaan denk ik.. Ik ben je wel een uitleg waard. En misschien ook om enkele vragen voor je te beantwoorden, als je er tenminste hebt.' Hij liep op zijn beurt naar de keuken om daar een biertje uit de koelkast te halen voordat hij weer met een zucht naast mij liet ploffen op de zwarte lederen sofa. 'Ik heb geen vragen voor je. Oh wacht. Eentje. Wie was die meid naast je daarstraks?' vroeg ik aan hem. 'En ik ben zeker een uitleg waard. Graag een gedetailleerde. Ik zeg niks tegen andere als je dat echt niet wilt' zeg ik dan tegen hem. Ik schoof wat dichter naar Clay en legde mijn hoofd op zijn borstkas. Ik had deze tijd zo erg gemist.

[ bericht aangepast op 20 dec 2013 - 17:17 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
“Vroeger wel.” Raquelle begon zachtjes te lachen nadat ik haar had uitgelegd dat ik Gabriëlle wel kon begrijpen maar dat ik vond dat ik toen de beste beslissing had genomen. Ik haalde alleen maar mijn schouders op als teken van reactie. Natuurlijk wasik blij dat Raquelle terug in mijn leven was. Maar ergens knaagde er nog steeds dat verdomde stemmetje in mijn achterhoofd die zei dat dit helemaal niet het juist was en dat ik er onmiddellijk er weer een einde aan moest maken. Ik had immers niet voor niets daarstraks gelogen dat ik Enzio was maar ik kon het gewoon niet meer opbrengen om nogmaals voor de tweede keer haar aan haar lot over te laten. Ik moest maar de consequenties aanvaarden en haar zo goed mogelijk beschermen maar toch nam zo nu en dan dat stemmetje weer de bovenhand.
Toen Raquelle bijna omviel door een duwtje dat ik haar had gegeven, kon ik er niets aan doen en barstte ik in lachen uit. Het was gewoonweg een grappig zicht om te zien hoe ze bijna op de grond lag en haar evenwicht weer probeerde te herstellen. “Wat lach je nou?” Haar stem klonk beledigd maar aan de manier hoe ze het zei kon je achterhalen dat ze het gewoon maar speelde. Ik haalde mijn schouders op waarna ik pas na enkele minuten weer mezelf onder controle had. “Dat was gewoon extreem lachwekkend.”Ik had het woord nog maar net uitgesproken waardoor ik weer eventjes moest lachen. “En ik had nooit gedacht dat je ideeën in dat chaotische hoofd van je had dat je – je zusje haar opmerking gaat stelen.” Haar tong had ze uitgestoken waarop ik weer een gevat antwoord had gegeven. “Moet je me nou echt kleine noemen?” Wederom keek ze me nep beledigd aan terwijl een triomfantelijke grijns op mijn gezicht verscheen. Ik knikte, “Tuurlijk moet ik je zo noemen. Ik moet nog jaren van geen bijnamen te zeggen inhalen.”Al snel hoorde ik dat ze ‘lange’ erachter mompelde waardoor er weer een zacht gegrinnik over mijn lippen rolde.
Door het onderwerp Mariëlla voelde ik me onmiddellijk slecht toen Raquelle zei dat ze geen contact meer met haar had omdat Mariëlla’s ouders dachten dat ze ook in een bende was verzeild geraakt. Ik had dus het idee dat ik de reden was voor de hele situatie. Ik was immers diegene die als eerste in een bende was gestapt dus het zou natuurlijk niet zo moeilijk zijn om te denken dat Raquelle er ook in verzeild was geraakt. Zo broer zo zus toch? Raquelle’s verbaasde gezicht keek me aan, “Het is niet jouw schuld. Het kwam al door Gabriëlle. Ze was altijd al jaloers op het feit dat ik Mariëlla als vriendin had en heeft toen allemaal leugens verteld tegen die ouders. Gabi heeft er spijt van, maar ik vergeef het haar nooit meer.” Ik keek haar spijtig aan waarna ik haar even naar me toe trok. “Het spijt me voor je.” Ik haalde mijn schouders op, “Maar ik ben er zeker van dat je ooit nog eens contact hebt met Mariëlla.” Ik knipoogde eventjes. Ik zou er wel voor zorgen dat Mariëlla en Raquelle weer contact zouden krijgen. “Maar het is niet compleet Gabi’s fout. Het feit dat je een broer hebt dat in een bende zit, zal heus niet in je voordeel hebben gewerkt.” vervolgde ik uiteindelijk. Ik durf te denken dat die ouders dachten: zo broer zo zus. Als ik nooit erin verzeild was geraakt, had niemand Gabriëlle geloofd.
Eindelijk stonden we in mijn appartement toen Gabriëlle nogmaals belde en de hele tirade van start ging. “Is ze zo hard veranderd?” verliet mompelend mijn mond toen Raquelle me op de hoogte had gebracht over hoe Gabi zich nu gedroeg. “Ja. En als je het niet wil geloven. Ik geef je wel wat voorbeelden.” begon ze waarna ze een voorbeeld uit begon te leggen. Toen ze was uitgepraat, waren mijn wenkbrauwen ondertussen al omhoog geschoten. Hoe hypocriet gedroeg mijn jongere zusje zich nu wel niet. Eerst zeurde ze vroeger tegen me dat ze gepest werd door die ene Louisa en nu opeens was ze de beste maatjes met dat meisje. Ik zei uiteindelijk dat het nog steeds geen reden was om zo over Gabriëlle te praten. Uiteindelijk bleef ze wel onze zus.
“Vind je? Nou dan moet je haar maar is zien. Dan denk je er wel anders over.” zei Raquelle nog toen ik al richting mijn slaapkamer aan het lopen was om me om te kleden. Nee, dankjewel. Ik was al beschaamd genoeg dat ik nu hier voor Raquelle stond. Laat staan voor Gabriëlle die me jaren geleden nog geen blik waardig had gegund.
Na enkele minuten kwam ik al weer blootsvoets de woonkamer in slenteren om me daarna te begeven naar de keuken en een biertje uit de koelkast nam. In het voorbijgaan had ik mijn pistool weer van het bijzettafeltje genomen en stak ik het tussen mijn broeksband aan mijn rug. Het stiletto legde ik gewoon op de salontafel voor de bank waarna ik me naast Raquelle liet zakken. “Ik heb geen vragen voor je. Oh wacht. Eentje. Wie was die meid naast je daarstraks?” zei mijn zusje nadat ik had gezegd dat ik wel vragen wilde beantwoorden en vond dat ze een uitleg waard was. “En ik ben zeker een uitleg waard. Graag een gedetailleerde. Ik zeg niks tegen andere als je dat echt niet wilt.” Ik opende mijn mond terwijl Raquelle dichter naar mij toeschoof en haar hoofd op mijn borstkas legde. Ik liet me onderuit zakken terwijl ik met mijn ene hand haar haren lichtjes streelde terwijl ik met mijn andere hand het bierflesje naar mijn mond liet gaan om een teug te nemen. Wat had ik dit toch gemist.
“Ik heb inderdaad het liefste dat niemand hier van weet. Hoe minder mensen, hoe beter.” zei ik toen ik de inhoud had doorgeslikt. “Die meid dat je daarstraks zag was Nora, iemand die ook in de bende zit.” legde ik simpel uit. Ik wist eigenlijk niet echt of we wat hadden of wat nu eigenlijk het resultaat van eerder was dus moest Raquelle dit ook niet weten. Ik hield mijn mond even voor enkele minuten terwijl ik uiteindelijk – een beetje tegen mijn wil in – begon te praten.
“Je weet waarschijnlijk wel naar de verhalen van mama en papa dat ik op mijn 16de volledig de mist in ben gegaan, toch? Ik kwam namelijk toen in contact met Danté en Frederico, je kent ze nog wel. Mijn twee beste vrienden waarmee ik allerlei kattenkwaad uithaalde. Echter bleef dit niet bij deze onschuldige grapjes en voor ik het wist was ik op mijn 18de lid van Timuto di Roma. Op dat moment had ik het contact al met jullie verbroken.” Ik keek eventjes naar beneden om Raquelle aandachtig te zien kijken. “Al snel werd ik op pad gestuurd voor de simpele zaakjes die uiteindelijk werden omgeruild tot de iets straffere en meer serieuzere. En voor ik het wist, was ik onderleider.“ Ik nam nog een slok. “Nu de reden waarom ik het contact heb verbroken, is een heel ander verhaal.” Ik slikte eventjes. Het was echt niet zo makkelijk om het te vertellen en zeker om mezelf kwetsbaar op te stellen ten op zichten van mijn jongere zusje.
“Ik euhm..” begon ik, “Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat dit de beste beslissing was. Jullie zouden immers enorm veel gevaar hebben gelopen als ze eenmaal wisten dat jullie mijn familie waren. Kijk, Raquelle, in het bendeleven zit het zo in elkaar dat ze altijd je zwakke plek uitzoeken. Mijn zwakke plek waren jullie dus. Als ze eenmaal wisten dat jullie bestonden, zouden ze jullie wat aandoen.” legde ik uit. Oké, deze reden was nog niet zo erg om te vertellen. Maar de tweede.. “Maar da’s niet alles.” Een vermoeide zucht rolde over mijn lippen. Ik wilde dit echt niet vertellen. “De tweede is omdat ik me schaam.” Zo nu was het eruit. “Ik zou nooit de man kunnen worden die jullie allemaal van me verwachten te zijn. Ik ben enkel Clayton, de onderleider van één van de beruchtste bendes van Italië. Niet één of andere goedbetaalde advocaat of dokter.” Ik wreef even over mijn kin waarna ik langzaam slikte. “Ik kan niet de Clayton zijn die jullie willen dat ik ben.” Het laatste was er heel zachtjes uitgekomen.

[ bericht aangepast op 21 dec 2013 - 19:39 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

'Dat was gewoon extreem lachwekkend' zei Clay op mijn vraag waarom hij nou moest lachen. Hij had zijn woorden nog maar net uitgesproken waarna hij weer eventjes moest lachen. Ik begon mee te lachen. 'En ik had nooit gedacht dat je ideeën in dat chaotische hoofd van je had dat je – je zusje haar opmerking gaat stelen.' Mijn tong had ik uitgestoken waarop hij weer een gevat antwoord had gegeven. 'Moet je me nou echt kleine noemen?' Ik keek hem nep beledigd aan terwijl een triomfantelijke grijns op zijn gezicht verscheen. Hij knikte, 'Tuurlijk moet ik je zo noemen. Ik moet nog jaren van geen bijnamen te zeggen inhalen.' Ik begon te grinniken. 'Zolang je me maar geen Dopey meer noemt. Ik ben die bijnaam echt gaan haten' zei ik lachend tegen hem.
'Het is niet jouw schuld. Het kwam al door Gabriëlle. Ze was altijd al jaloers op het feit dat ik Mariëlla als vriendin had en heeft toen allemaal leugens verteld tegen die ouders. Gabi heeft er spijt van, maar ik vergeef het haar nooit meer.'
Clay keek me spijtig aan waarna hij me even naar zich toe trok. 'Het spijt me voor je.' Hij haalde zijn schouders op. 'Moet je niet doen. Life goes on' zeg ik glimlachend. 'Maar ik ben er zeker van dat je ooit nog eens contact hebt met Mariëlla.' Hij knipoogde eventjes. 'Maar het is niet compleet Gabi’s fout. Het feit dat je een broer hebt dat in een bende zit, zal heus niet in je voordeel hebben gewerkt' vervolgde hij uiteindelijk. Ik bleef even stil om het goede antwoord daarop te kunnen geven. Uiteindelijk besluit ik om maar te zeggen 'Tja. Dat speelt zeker mee, maar hoor je mij daar over klagen? Het boeit me echt niet waar jij in verzeild bent geraakt, als zat je bij de maffia ofzo. I don't care' zei ik toen tegen hem
Eindelijk stonden we in zijn appartement toen Gabriëlle nogmaals belde en de hele tirade van start ging. 'Isze zo hard veranderd?' verliet mompelend zijn mond toen ik hem op de hoogte had gebracht over hoe Gabi zich nu gedroeg. 'Ja. En als je het niet wil geloven. Ik geef je wel wat voorbeelden' begon ik waarna ze een voorbeeld uit begon te leggen. Toen ik was uitgepraat, waren zijn wenkbrauwen ondertussen al omhoog geschoten. Om een of andere reden moest ik daarom weer lachen.
'Vind je? Nou dan moet je haar maar is zien. Dan denk je er wel anders over' zei ik nog toen Clay al richting zijn slaapkamer aan het lopen was om zich om te kleden. Na enkele minuten kwam hij al weer blootsvoets de woonkamer in slenteren om zich daarna te begeven naar de keuken en een biertje uit de koelkast nam. In het voorbijgaan had hij zijn pistool weer van het bijzettafeltje genomen en stak hij het tussen mijn broeksband aan zijn rug. Het stiletto legde hij gewoon op de salontafel voor de bank waarna hij zich naast me liet zakken. 'Ik heb geen vragen voor je. Oh wacht. Eentje. Wie was die meid naast je daarstraks?' vroeg ik nadat hij had gezegd dat hij wel vragen wilde beantwoorden. 'En ik ben zeker een uitleg waard. Graag een gedetailleerde. Ik zeg niks tegen andere als je dat echt niet wilt.' Hij opende zijn mond terwijl ik dichter naar hem toeschoof en mijn hoofd op zijn borstkas legde. Ik voelde dat hij zich liet onderuit zakken terwijl hij met zijn ene hand mijn haren lichtjes streelde en met zijn andere hand het bierflesje naar zijn mond liet gaan om een teug te nemen.
'Ik heb inderdaad het liefste dat niemand hiervan weet. Hoe minder mensen, hoe beter' zei hij naar enkele seconden. Ik had besloten om alleen te knikken en pas te beantwoorden als hij klaar was met zijn verhaal. 'Die meid dat je daarstraks zag was Nora, iemand die ook in de bende zit' legde hij simpel uit. Ik knikte even. Toen begon hij pas echt te vertellen. Ik merkte dat hij het met tegenzin deed, maar hij deed het wel.
'Je weet waarschijnlijk wel naar de verhalen van mama en papa dat ik op mijn 16de volledig de mist in ben gegaan, toch? Ik kwam namelijk toen in contact met Danté en Frederico, je kent ze nog wel. Mijn twee beste vrienden waarmee ik allerlei kattenkwaad uithaalde. Echter bleef dit niet bij deze onschuldige grapjes en voor ik het wist was ik op mijn 18de lid van Timuto di Roma. Op dat moment had ik het contact al met jullie verbroken.' Ik zag dat Clay eventjes naar beneden keek om mij dan aandachtig te zien kijken. Ik knikte even. 'Al snel werd ik op pad gestuurd voor de simpele zaakjes die uiteindelijk werden omgeruild tot de iets straffere en meer serieuzere. En voor ik het wist, was ik onderleider.' Hij nam nog een slok. 'Nu de reden waarom ik het contact heb verbroken, is een heel ander verhaal.' Ik knikte.
'Ik euh..' begon hij. 'Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat dit de beste beslissing was. Jullie zouden immers enorm veel gevaar hebben gelopen als ze eenmaal wisten dat jullie mijn familie waren. Kijk, Raquelle, in het bendeleven zit het zo in elkaar dat ze altijd je zwakke plek uitzoeken. Mijn zwakke plek waren jullie dus. Als ze eenmaal wisten dat jullie bestonden, zouden ze jullie wat aandoen' legde hij uit. Ik snapte het wel. Als ik hem was, zou ik ook absoluut niet gewild hebben dat een van hun iets aangedaan werd, bijvoorbeeld een marteling ofzo. 'Maar da’s niet alles' ging Clay verder. Een vermoeide zucht rolde over zijn lippen. Zelf voelde ik me ook echt moe worden. 'De tweede is omdat ik me schaam.' Ik keek hem verbaasd aan. 'Je.. Je schaamt je?' vroeg ik verbaasd aan hem. Jep, nu kon ik echt mijn mond niet meer houden. 'Ik zou nooit de man kunnen worden die jullie allemaal van me verwachten te zijn. Ik ben enkel Clayton, de onderleider van één van de beruchtste bendes van Italië. Niet één of andere goedbetaalde advocaat of dokter.' Ik keek hem ontzet aan. 'Maar Clay, ik verwacht helemaal niet dat je een goede advocaat of iets dergelijke wordt. Jij bent gewoon jij en daarmee punt uit. Wat die andere ook van je denken' zei ik tegen hem. Hij wreef even over zijn kin waarna hij langzaam slikte. 'Ik kan niet de Clayton zijn die jullie willen dat ik ben.' Het laatste was er heel zachtjes uitgekomen. Ik stond op en haalde mijn hand door mijn haar. 'Clay alsjeblieft. Je moet niet denken dat wij van je verwachten dat je een dokter wordt. Ja, ik moet toegeven, ik had liever niet gehad dat je een onderleider werd, maar daar kunnen we niks meer aan veranderen hé? Clay, je bent dan nu wel een onderleider van een bende en niet een dokter ofzo, maar hoor je iemand daarover klagen? Nee. Nou dan. Waarom schaam je - je dan voor ons? Omdat je denkt dat wij van jou verwachten dat je een dokter of advocaat wordt in plaats van een onderleider?' riep ik tegen hem. 'Dan heb je dat mooi fout gedacht. Ik zou nooit zoiets van jou verwachten. Gabi niet en pa en ma ook niet, want iedereen weet dat die banen jou niet liggen. Ze hadden gehoopt dat je niet het bende - leven in was gegaan ja, maar dat doet elke ouder. Ze zijn niet boos op je vanwege je keuze Clay' riep ik toen tegen hem. Zo, had hij nu de boodschap doorgekregen? Ik liep zijn appartement uit om even af te koelen. Het was niets voor mij om twee keer in hetzelfde uur zo te flippen.

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Haar gegrinnik vulde mijn oren, “Zolang je me maar geen Dopey meer noemt. Ik ben die bijnaam echt gaan haten.” Ik keek haar ongelovig aan waarna ik resoluut mijn hoofd schudde. “Ik blijf je Dopey noemen, al ben je 80 jaar oud.” Hoewel ik lachte, was ik toch ergens serieus. “Jij bent en blijft Dopey, Raquelle. Daar is spijtig genoeg niets aan te veranderen.” Ik keek haar triomfantelijk aan waarna ik weer even mijn pijnlijke beurse wang voelde. Ik zou me straks toch nog eens moeten oplappen want de ijzeren smaak van bloed bleef zich vermengen met mijn speeksel.
Al snel werd het onderwerp overgeschakeld naar Mariëlla en hoe de twee meisjes geen contact meer hadden. “Moet je niet doen. Life goes on.” Ik keek mijn zusje peilend aan. Dacht ze nou echt dat ik dit zomaar zou geloven. Raquelle’s kennende bleef ze juist de hele tijd aan de situatie vasthangen. “Ik ken je, Raquelle. Je laat niet zo snel situaties los. Ik ben je broer, tegen mij moet je je niet zo groot opstellen hoor.” Vervolgens zei ik dat ze ooit nog wel eens contact met het meisje zou hebben. Ik zou er wel voor zorgen. Het bleef even stil aan de andere kant toen ik had verteld dat een broer in een bende natuurlijk niet de hele situatie zou hebben geholpen. “Tja. Dat speelt zeker mee, maar hoor je mij daarover klagen? Het boeit me echt niet waar jij in verzeild bent geraakt, al zat je bij de maffia ofzo. I don’t care.” zei ze uiteindelijk na even te hebben nagedacht. Nou, een bende was bijna wel zoiets als een maffia.
“Weet je, je bent veel te vergevingsgezind naar mij toe terwijl ik het helemaal niet verdien. Gabriëlle verdient dit wel. Ze is er altijd voor je geweest, Dopey.” Met deze woorden liepen we de gang in naar mijn appartement om daarna de lift te nemen en al snel in mijn appartement stonden.
Gabriëlle belde voor de vierde keer deze avond, stak een hele tirade aan wal, wat enkel alleen nog maar explodeerde toen ik me in het gesprek ging mengen. Toen Raquelle had verteld over de pestkoppen die nu Gabi’s beste vriendinnen waren, waren mijn wenkbrauwen omhooggeschoten waardoor mijn jongste zusje begon te lachen. Door haar lach - die nog even aanstekelijk als vroeger was – speelde er een klein glimlachje om mijn lippen. Het bleef werkelijk onweerstaanbaar om deze lach te negeren.
Na enkele minuten was ik geheel omgekleed, had ik mijn wapens weer bij de hand en was ik naast Raquelle met een biertje in mijn hand gaan zitten. Haar hoofd bevond zich op mijn borstkas die rustig op en neer ging met de beweging van mijn ademhaling toen ik me liet onderuit zakken en haar haren lichtjes streelden. Al snel begon ik te vertellen en onderbrak Raquelle geen één keer mijn verhaal hoewel ze enkele keren knikte als teken dat ze aandachtig meeluisterde. Toen ik echter mijn tweede reden begon uit te leggen, leek Raquelle niet meer haar mond te kunnen houden. “Je…Je schaamt je?” Haar verbaasde ogen keken me aan maar ik besloot haar vraag te negeren en begon verder te vertellen. Het was al moeilijk genoeg om het te vertellen. Om dan nog eens een keer te stoppen.. Nee, het moest er nu allemaal in één keer uit.
“Maar Clay, ik verwacht helemaal niet dat je een goede advocaat of iets dergelijke wordt. Jij bent gewoon jij en daarmee punt uit. Wat die andere ook van je denken.” verliet ontzet haar mond waarna ik zuchtte en over mijn kin wreef. “Ik kan niet de Clayton zijn die jullie willen dat ik ben.” zei ik uiteindelijk zachtjes nadat ik langzaam had geslikt. Voor ik er wat tegen in kon brengen, voelde ik het gewicht minder worden op mijn borst en hield ik mijn hand in de lucht. Ik keek haar verbaasd en vragend aan.
Blijkbaar leek Raquelle gefrustreerd want toen ze eenmaal begon te praten, leek ze haar stem niet meer onder controle te hebben. 'Clay alsjeblieft. Je moet niet denken dat wij van je verwachten dat je een dokter wordt. Ja, ik moet toegeven, ik had liever niet gehad dat je een onderleider werd, maar daar kunnen we niks meer aan veranderen hé? Clay, je bent dan nu wel een onderleider van een bende en niet een dokter ofzo, maar hoor je iemand daarover klagen? Nee. Nou dan. Waarom schaam je - je dan voor ons? Omdat je denkt dat wij van jou verwachten dat je een dokter of advocaat wordt in plaats van een onderleider?' Ondertussen was mijn zusje al gaan roepen waardoor ik haar enkel alleen maar met grote ogen aankeek. Eerlijk gezegd had ik dit geflip helemaal niet verwacht. “'Dan heb je dat mooi fout gedacht. Ik zou nooit zoiets van jou verwachten. Gabi niet en pa en ma ook niet, want iedereen weet dat die banen jou niet liggen. Ze hadden gehoopt dat je niet het bende - leven in was gegaan ja, maar dat doet elke ouder. Ze zijn niet boos op je vanwege je keuze Clay.” Ik had er werkelijk geen speld tussen kunnen steken. Het meisje was gewoon de hele tijd door blijven ratelen terwijl ik haar nog steeds helemaal verbaasd aankeek, niet in staat om woorden over mijn lippen te laten rollen. Voor ik dan ook fatsoenlijk kon antwoorden - buiten de vele verbaasde blikken, de opgetrokken wenkbrauwen en de vele woordjes die uit mijn mond floepten, maar die ik altijd weer afbrak - op haar uitbarsting, liep ze mijn appartement al uit alsof ze een wervelwind was.
Een luide zucht viel over mijn lippen toen ik over mijn hele gezicht wreef. Even bleef ik zo zitten, met mijn gezicht in mijn handen terwijl ik elk klein deeltje in mezelf vervloekte. Ik had beter mijn mond over die tweede reden kunnen houden. Ik stond op, klaar om achter haar te gaan toen ik besefte dat ze vroeger ook steeds wegliep na haar befaamde woede-uitbarstingen. Ze zou wel terugkomen. Dat deed ze altijd. Ik liet me dus al snel weer zakken terwijl ik nog een teug nam van het bierflesje, het daarna op de salontafel legde om daarna het stilleto te nemen en ermee begon te spelen. De hele tijd klapte ik het open en dicht terwijl ik haar woorden nog in mijn hoofd hoorden nagalmen.

Naar mijn gevoel wel een eeuwigheid maar eigenlijk in het echt een kwartier à twintig minuten was, zag ik hoe de deur, die eerder op een kiertje stond, weer langzaam openging. Het lemmet had ik in mijn handen geklemd, klaar voor eventuele indringers hoewel ik wist dat het zeker Raquelle moest zijn. Toen haar bekende gezicht dan ook in mijn vizier kwam en ze de deur weer dicht deed, voelde ik me onmiddellijk ontspannen. Er was niets ergs gebeurd.
Wederom begon ik te spelen met het stilleto, niet wetende wat ik moest zeggen ook al had ik eerder nagedacht over mijn woorden. Ik wist wel wat ik wou zeggen, maar ik wist gewoon niet op welke manier. “Eerst en vooral schaam ik me niet voor jullie. Jullie zijn gewoonweg geweldig.” begon ik na een lange ongemakkelijke stilte. “Jullie moeten jullie schamen voor mij. Ik ben allesbehalve de perfecte zoon of broer geweest.” Wederom keek ik naar het mes in mijn handen, proberend de blik van Raquelle te negeren.
“Jij verwachte het misschien niet. Maar ik weet dat ma, pa en Gabriëlle het wel van me verwachtten. Raquelle je was toen nog jong. Je weet niet half zoveel wat er toen aan woorden is gevloeid. Ze hebben me meermaals duidelijk gemaakt dat ik mezelf moest herpakken en de universiteit moest bijwonen.” Een ongemakkelijke stilte volgde weer waarna ik toen weer mijn zusje aankeek. “Ik weet dat ze niet alleen maar boos zijn vanwege datgene. Maar ik kan niets anders voelen dan dat ik hen teleur heb gesteld. Dit was en is nog steeds de beste keuze.” Mijn ogen straalden verdriet en spijt uit.

Rise and rise again until lambs become lions

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

Ik knikte tevreden naar hem toen ik naar het kleine restaurantje liep. Althans klein... voor de meeste mensen misschien, ik had banden met de eigenaar van La Cazasuela, ik zorgde dat Stephen hen met rust liet. In ruil daarvoor maakte ik wanneer ik wilde gebruik van hun vergaderruimte. Dit gold trouwens ook voor de rest van de bende, maar ik werd hier ronduit op handen gedragen door de bediening. Ik had nooit een agressieve aanpak gebruikt om hen achter mij te krijgen. Toen Stephen mij vroeg een ruimte te vinden om zo nu en dan met een kleine groep te zitten was gewoon langs gegaan met een voorstel. La Cazasuela lag afgelegen in de achterbuurt, liep niet heel goed en dus werden we nauwelijks gestoord, deze ruimte kende een hoop doorgangen en vluchtroutes, dus perfect.
Ik wenkte de jongen zonder worden mee terwijl ik het restaurant in liep. "Leonora Tesoro, dat is een tijd geleden " riep de zwart harige eigenaar meteen. Het was een man rond de veertig jaar, hij had een typisch Italiaans snorretje, een dikke buik van het veelvuldig eten en een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Precies zoals Ricardo kende. Aardig, onschuldig en een schreeuwlelijk zoals elke oude Italiaanse man. Ik grinnikte dan ook zacht, "Ricardo... hoe gaat het hier?" vroeg ik hem met mijn uiterst vriendelijke stem.
"Eccellente!" gooide hij er meteen uit, waardoor mijn glimlach alleen maar oprechter werd. Deze man was het voorbeeld van iemand die nog een vlieg zou doodslaan en ik gunde hem dan ook alleen het aller beste. "Maar bellezza, wat is er met jou gebeurd?" vroeg hij toen hij toch wat donkere gedeelte van mij gezicht zag. Hoewel deze man aardig en een hoog empathisch vermogen had, vroeg hij soms teveel.
Ik schudde mijn hoofd, waardoor hij meteen wat beschaamt naar de grond keek. "Ricardo, wij zijn achter... wil jij ons straks wat koffie brengen" glimlachte ik opnieuw verzacht. Hij knikte en gebaarde naar de deur die ons toegang verschafte naar de ruimtes achter het restaurant.
Ik wenkte de jongen mee en liep door de deur. Ik koos ervoor om de binnentuin te claimen voor ons gesprek. Het was prachtig en rust gevend, we werden hier niet gestoord. Enkel door Ricardo, maar hij verzorgde enkel onze drankjes.
Ik ging zitten aan de tafel en gebaarde naar de stoel tegenover mij. "Ga zitten" zei ik wat zakelijk en wachtte tot hij neer zakte in de stoel. "Leonora" stelde ik mij voor aan de jonge man en stak mijn hand beleefd uit. "Allereerst... ik geef alleen antwoord op de vragen waar ik antwoord op wil geven... Voor jouw veiligheid en de mijne, geen foto's en geen naamsvermelding. Mocht ik erachter komen dat je mijn vertrouwen beschaamd kom ik je opzoeken" ik was een stuk harder in mijn stem en ik had mijn gezicht expres emotieloos gehouden. "Begrepen?" vroeg ik hem duidelijk.

*Tesoro = liefje
*bellezza = schoonheid

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Ramon Smith
Ik liep wat onzeker door de straten richting het restaurant La Cazasuela. Ik zag de vrouw staan en werd gelijk het gebouw in geleid, waar een vrij stevige man de vrouw ontmoette. 'Leonora Tesoro, dat is een tijd geleden,' hoorde ik hem roepen. Ik keek de vrouw aan die dus Leonnora heette. 'Ricardo... hoe gaat het hier?' vroeg ze aan de man. 'Eccellente!' gooide hij er zomaar uit. Hij zei nog wat over het uiterlijk, voordat ik naar de buitentuin werd begeleid. Het was er rustig en ik stond met mond open naar het geweldige spektakel van kleuren.
Ze ging ergens aan een tafel zitten, waarbij ik zelf wat aarzelend bleef staan. 'Ga ziten,' zei ze en ik ging tegenover haar zitten. Ik bleef gespannen wachten. 'Leonnora,' stelde zichzelf voor. 'Ramon,' zei ik kort en krachtig met wat spanning in mijn stem. 'Allereerst...Ik geef antwoord op de vragen waar ik antwoord op wil geven..Voor jouw veiligheid en de mijne, geen foto's en geen naamsvermeldig. Mocht ik erachter komen dat je mijn vertrouwen beschaamd kom ik je opzoeken.' Ik keek haar geschrokken aan. 'Begrepen?' zei ze nog eens duidelijk. Ik knikte even duidelijk zonder even te aarzelen.
'Ik pakte voorzichtig mijn spullen uit de tas en legde ze open op tafel.
'Ik wilde heel graag weten, wat het leven is buiten de grote stad? en iets over die bendes.. Ik had dit onderwerp gekozen, omdat ik niks afweet van het leven in Rome, aangezien ik hierzelf maar ongeveer drie jaar woon. Het is heel wat anders dan Canada,' vertelde ik met wat meer duidelijkheid in mijn stem. Even had ik zelf
ook niet in de gaten dat ik totaal niet bezig ben met waar ik mee bezig moest zijn.

Vampire + Servant = Servamp

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma Outfit

De jongen was alles behalve ontspannen, logisch hij besefte zich ook wel dat je bij bendeleden voorzichtig moest zijn. Ik had geen intentie om hem iets aan te doen, maar het beviel me wel dat ik indruk maakte. Hij ging tegenover mij zitten zodra ik hem een stoel aanbood. Ik stelde mijzelf voor.
'Ramon,' zei hij kort maar krachtig. Ik keek hem even aan, "Ramon wie?" vroeg ik hem subtiel, tja ik wilde zijn achternaam weten voor het geval ik hem ooit zou moeten opzoeken. Ik legde hem daarom duidelijk uit waarom hij mijn vertrouwen niet zou moeten beschamen en aan zijn geschrokken blik te zien had hij mij duidelijk begrepen. Alsnog wilde ik de bevestiging uit zijn mond zelf horen komen, dus vroeg ik hem of hij het begrepen had.
Hij knikte duidelijk en zonder aarzelen. Mooi! Hij pakte zijn spullen uit de tas terwijl Ricardo ons koffie bracht, zodra de warme dranken op tafel stonden verdween hij net zo snel als hij was gekomen.
'Ik wilde heel graag weten, wat het leven is buiten de grote stad? en iets over die bendes.. Ik had dit onderwerp gekozen, omdat ik niks afweet van het leven in Rome, aangezien ik hierzelf maar ongeveer drie jaar woon. Het is heel wat anders dan Canada,' legde hij mij uit. Hij leek zich iets meer op zijn gemak te voelen, wat ik eigenlijk ook wel weer fijn vond. Ik vond het namelijk vervelend om een gesprek te voeren met een onzeker groentje die te bang was om uit zijn woorden te komen. Daarbij iemand die uit zenuwen begint te stotteren is gewoon... urhg. Ik had daar het geduld niet voor.
"Canada... tja daar is het denk ik ook wel een beetje anders." begin ik en werp hem een van mijn warme glimlachjes toe. Ik dacht na en nam een klein slokje van mij koffie om vervolgens het kopje weer neer te zetten."Het leven buiten de grote stad... daar kan ik je niets over vertellen. Rome is een verschrikkelijk grote stad, de achterbuurten nog veel groter" opnieuw glimlach ik,"" je bedoelde waarschijnlijk het leven in de achterbuurten?" vroeg ik hem. Ik wilde hem niet meteen op elk klein foutje afrekenen. "Ik zit in de bende Timuto di Roma..." vermelde ik hem. Nu zou het spelletje beginnen, ik zou geen woord liegen en toch de bende in een helder daglicht zetten. "Wij houden ons voornamelijk bezig met het leefbaar houden van deze straten. Een mooi voorbeeld is dit restaurantje... Ik bescherm Ricardo al een aantal jaar. Inruil voor onze dienst krijgen wij wederdiensten. In dit geval gratis koffie" grinnikte ik terwijl ik naar de kopjes gebaar. "Wij zorgen dat de mensen die een wapen nodig hebben, eraan kunnen komen... Zodat meer mensen hun eigen veiligheid kunnen garanderen." vertelde ik hem waarna ik hem even aan keek. "Veel mensen buiten de buurten hier zien ons als tuig... in wezen houden wij ons bezig met veiligheid en bescherming".

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

Nadat ik na mijn bijna woede uitbarsting naar buiten was gegaan voelde ik me vrijwel meteen schuldig door wat ik tegen hem had gezegd. Ik zuchtte even en beet op mijn lip om niet weer de tranen te laten stromen. Ik beet zelfs zo hard dat het begon te bloeden. Ik negeerde het en zakte tegen een muurtje op de grond. Ik haatte mijn leven. Niemand in die rijke buurt mocht me en ik kon moeilijk buiten komen of ik werd al nageroepen door mensen. Soms ging het zelfs zo ver dat ik zelfs klappen moest opvangen. Zo heb ik daar een grote en donkerblauwe/paarse plek aan mijn zij aan over gehouden die nog altijd flink pijn doet. Je hoeft mijn shirt maar een beetje omhoog te doen om het resultaat al te kunnen zien. Iets waarvan ik hoop dat Clay het niet gaat doen.
Nadat ik er ongeveer vijf minuten zat voelde ik dat mijn woede nog lang niet gedaald was. Ik zuchtte even en trapte tegen de muur aan. Nu ik hier zo in mijn eentje zat, had ik alle tijd om te bedenken wat ik nou echt wilde. Wilde ik me bij Clayton voegen? Of dat kutleven behouden en nog vaker mishandeld worden? Ik zuchtte. Clay zou er vast niet blij mee zijn als ik hem vertelde dat ik me bij hem wilde voegen. Daarbij, als ik me bij hem zou voegen, zou ik nog heel veel moeten leren, mijn ouders zouden het mij nooit vergeven en het hem waarschijnlijk kwalijk nemen.
Na ongeveer een kwartier in een dilemma te hebben gezeten, ben ik tot een beslissing gekomen. Ik loop weer richting Clay's appartement en ik open de deur weer. Wederom loopt Clay te spelen met het stilleto. Ik zucht even en loop dat stilletjes naar hem toe om dan bij hem stil te gaan staan. 'Eerst en vooral schaam ik me niet voor jullie. Jullie zijn gewoonweg geweldig' begon hij na een lange en ongemakkelijke stilte. Ik zuchtte even. 'Daarnet zei je heel iets anders' mompelde ik zachtjes. 'Jullie moeten jullie schamen voor mij. Ik ben allesbehalve de perfecte zoon of broer geweest.' Wederom keek hij naar het mes in zijn handen en niet naar mij, waarschijnlijk proberend mijn blik te negeren.
'Jij verwachte het misschien niet. Maar ik weet dat ma, pa en Gabriëlle het wel van me verwachtten. Raquelle je was toen nog jong. Je weet niet half zoveel wat er toen aan woorden is gevloeid. Ze hebben me meermaals duidelijk gemaakt dat ik mezelf moest herpakken en de universiteit moest bijwonen.' Ik zuchtte even. Een ongemakkelijke stilte volgde weer waarna hij toen mij weer aankeek. 'Ik weet dat ze niet alleen maar boos zijn vanwege datgene. Maar ik kan niets anders voelen dan dat ik hen teleur heb gesteld. Dit was en is nog steeds de beste keuze.' Zijn ogen straalden verdriet en spijt uit, waardoor mijn ogen hetzelfde deden. 'Aller eerst. Ik schaam me niet voor jou, wat die andere doen boeit me niet. Ik was niet jong, maar ik heb inderdaad niet alles gehoord en ten derde, als jij zegt dat het de beste keuze was, dan is dat zo.' Ik kijk hem aan. Ik voel dat ik buikpijn krijg van de zenuwen en dat ik dit hem niet wil vertellen, maar ik doe het toch.
'Clay, Eh, er is iets dat ik jou ook moet vertellen' begin ik zachtjes. 'Ik... Ik... Ik zit er al heel lang over na te denken om mezelf bij jou te voegen. Ik trek het niet langer meer om onder een dak bij Gabriëlle en pa en ma te moeten wonen' verlaat zachtjes mijn mond. Ik staar naar de grond en bijt hard op mijn lip. Waardoor het wondje van daar straks weer open gaat en er bloed uitstroomt. Ik staar nog steeds naar de grond en durf Clay niet aan te kijken. Ik ben bang, doodsbang voor zijn reactie. Ik voel dat de tranen weer naar beneden komen en ik bijt weer op mijn lip. Ik mag niet gaan huilen. Ik mag niet gaan huilen.
Na enkele minuten vraag ik 'Wil je weten waarom?' Ik twijfel even, maar besluit dan toch om de grote en diepblauwe blauwe plek aan hem te tonen. Ik kijk hem even aan en schuif dan mijn shirt omhoog waardoor de blauwe plek goed zichtbaar wordt. 'Omdat ik niet meer wil geslagen of geschopt worden door een groepje mensen die er altijd mee weg komen zonder dat ik iets terug kan doen' zeg ik zachtjes en dan vallen de tranen echt naar beneden. Ik wil weer wegrennen, het appartement uit. Heel Rome uit. Helaas werken mijn voeten niet mee.

[ bericht aangepast op 23 dec 2013 - 23:54 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Toen ik was uitgepraat, straalden mijn ogen verdriet en spijt uit. Ik had werkelijk spijt van alle pijn waarmee ik hen had opgezadeld. Het was nooit mijn bedoeling geweest om hen in de eerste plaats pijn te bezorgen. Dat was dan ook de reden geweest dat ik het contact had verbroken. Maar nooit had ik er bij stil gestaan dat ik hen ook pijn deed door mijn rug naar hen toe te draaien. Ik had me altijd voorgehouden dat de pijn die ze nu voelden wel na een tijdje weg zouden waaien en dat ze me zouden vergeten, dat ze verder zouden gaan met hun leven samen met hun twee geweldige dochters. Maar ik had me blijkbaar vergist als ik Raquelle daarnet zo hoorde praten. Mijn blik ontmoette die van Raquelle die nu op haar beurt ook verdriet en spijt weerspiegelde. De ongemakkelijke stiltes hadden enkele keren de opperhand genomen.
“Aller eerst. Ik schaam me niet voor jou, wat die andere doen boeit me niet.” Ik keek weer naar het mes in mijn handen dat nog steeds bungelde tussen de verschillende vingers. Ik vond dat ze het recht had om zich voor haar eigen bloedeigen broer die hen allemaal in de steek had gelaten te schamen maar ik besloot om er nu niet op te reageren en haar uit te laten praten.
“Ik was niet jong, maar ik heb inderdaad niet alles gehoord en ten derde, als jij zegt dat het de beste keuze was, dan is dat zo.” Heel even keek ik haar verbaasd aan. Had ik het nu werkelijk goed gehoord dat Raquelle akkoord ging met mijn keuze? Ik opende mijn mond om mijn verbaasdheid uit te drukken maar had geen kans omdat ze al snel verder begon te praten. Aan de manier hoe ze begon te vertellen, wist ik al dat het een erg gevoelig en delicaat onderwerp was. Het leek immers alsof ze elk moment zou kunnen omvallen van de zenuwen.
“Clay, Eh, er is iets dat ik jou ook moet vertellen.” begon ze zachtjes waardoor ik meteen op mijn hoede was en mijn pijnlijke rechterwenkbrauw de lucht in schoot. Door de pijn die zich in mijn voorhoofd verspreidde, herinnerde ik me weer dat ik mezelf en Raquelle later nog moest verzorgen.
“Wat is het Raquelle. Zeg het gewoon.” zei ik lichtjes geïrriteerd omdat ik wist dat er sowieso nog iets ergs moest volgen. Ik kende haar onheilspellende stem goed genoeg. Ik had er al genoeg ervaring mee gehad. Zoals bijvoorbeeld die ene keer dat ze mijn lievelingsspel kapot had gemaakt en ze helemaal angstig het me kwam mededelen.
“Ik… Ik.. Ik zit er al heel lang over na te denken om mezelf bij jou te voegen. Ik trek het niet langer meer om onder een dak bij Gabriëlle en pa en ma te moeten wonen.” Hoewel haar stem heel zacht klonk, kon ik toch de woorden klaar en duidelijk verstaan. “Je wilt wat doen?” Het lemmet was ondertussen automatisch in mijn rechterhand geklemd terwijl ik al mijn kracht op het mes uitoefende. Dat was echt de meest domste beslissing dat ze ooit zou nemen. Niet alleen zou ik het haar verbieden omdat ik wist hoe gevaarlijk dit milieu was, bovenal zouden ma en pa het me dan ook nog eens kwalijk nemen.
Ze durfde me echter niet aankijken, wetende dat mijn reactie niet zo mals zou zijn. “Ben je nu helemaal gek geworden?” verliet uiteindelijk mijn mond waarna ik het stiletto met een luide klap op de salontafel smeet. Ik werd echt niet snel kwaad. En dat al helemaal niet op Raquelle. Maar wat ze me nu vroeg.. zorgde er echt voor dat ik volledig uit mijn vel kon springen.
“Dat is echt het domste dat je ooit kan doen, Raquelle.” Mijn blik brandde op mijn zusje die nog steeds mijn blik probeerde te ontwijken. Enkele minuten bleef het stil waardoor ik het alleen maar moeilijker kreeg. Ik begreep gewoon niet waarom ze zich in dit milieu zou vermengen. Het was echt niets voor haar. “Wil je weten waarom?” Haar stem klonk twijfelend en ik zag hoe bloeddruppeltjes uit het wondje van eerder sijpelden. Hoewel ik niet knikte, maar haar enkel een beetje boos aanstaarde, bewoog ze echter toch door haar shirt omhoog te schuiven.
Mijn ogen werden groter bij het zicht van de enorme bijna donkerblauwe plek op haar zij. Automatisch verstrakten al mijn spieren en was ik echt in staat om uit mijn vel te springen. “Welke imbeciel heeft dat gedaan?” vroeg ik tussen mijn kiezen door. Ik wilde weten wie het had gedaan en dan zou ik die persoon eigenhandig een bezoekje brengen.
“Omdat ik niet meer wil geslagen of geschopt worden door een groepje mensen die er altijd mee weg komen zonder dat ik iets terug kan doen.” vervolgde ze gewoon alsof ze mijn eerste vraag niet had gehoord. Godverdomme. Haar zouten tranen zochten vervolgens een weg naar beneden en gleden al snel langs haar wangen. Ik stond op, wikkelde mijn armen rond mijn zusje om haar daarna naar me toe te trekken. Mijn hand streelde haar donkerbruine haren terwijl er allemaal sussende woorden mijn mond verlieten. Vroeger had dit altijd gewerkt. Of het nu nog werkte, ik zou het niet weten.
“Hé, stil maar.” verliet zachtjes mijn mond toen ik haar stilletjes hoorde snikken. “Je moet niet huilen, Dopey. Ik ben nu bij je. Er kan je niets meer gebeuren.” Automatisch had ik haar bijnaam gebruikt. Het was een gewoonte geworden, een gewoonte die ik nooit meer zou kunnen veranderen.
Na een tijdje leek ze eindelijk uitgehuild te zijn waardoor ik haar hand vast nam en haar weer naar de bank trok. “Raquelle..” begon ik terwijl ik haar aankeek. “Ik vind het nog steeds het domste idee ooit. Je weet dat ik er voor je ben en dat je zelfs hier bij me mag wonen zo lang je wil. Maar ik wil niet dat je je voegt bij de bende. Het is veel te gevaarlijk en het staat me helemaal niet aan als je je bij mij zou voegen.” Het was weer even stil terwijl ik haar resterende tranen met mijn duim wegveegde en een klein dom glimlachje rond mijn lippen sierde. “En nu ga je me de namen vertellen van de mensen die dat hebben gedaan en die ga ik dan morgen eigenhandig eens een bezoekje brengen.” Hoewel ik plagend en grappend klonk, was het de waarheid. Ze zouden ervoor boeten. Niemand raakte mijn zusje ongestraft aan.

Rise and rise again until lambs become lions