[RPG] The Slum of Rome ~ Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 27 jan 2014 - 0:12 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Een opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond waarna ze opgelucht glimlachte. Blijkbaar was het toch een moeilijk onderwerp voor haar maar waar ze toch uiteindelijk blij om was nu ze het eindelijk eens hardop had gezegd. Ze was dan nu ook erg open ten op zichten van mij en ik kon er enkel maar van genieten. Ik vond het geweldig dat ze me zo vertrouwde en wist dan ook dat ik nooit iemand beters als Nora zou vinden.
De woorden rolden dan ook over mijn lippen. Het waren simpele woorden, niet teveel poespas maar gewoon waar het puur op neerkwam. Ik vond het dan ook niet nodig om helemaal te overdrijven en het in een mooie omkadering te steken. Dit was dan ook iets dat ik nooit deed. Natuurlijk had ik al nagedacht over de gevolgen als ik een relatie aanging met Leonora. Ik wist dat ik haar in de gaten moest houden, niet wetend wat de andere bendeleden van Assassini konden aanvangen. Zij was nu mijn zwakke plek geworden. Ze gingen er alles aandoen om mij op mijn knieën te krijgen zodat de bende een beetje zwakker werd. Als zij eenmaal nog maar een speur hadden van een relatie tussen ons beide dan zou ik erg voorzichtig te werk moeten gaan. Natuurlijk zou ze zelf ook een beetje agressiever moeten worden. Ik kon namelijk niet altijd bij haar zijn, er gingen ook tijden komen waarop ze helemaal alleen haar hachje moest weten te redden tot mijn grote spijt. Uit eerdere ervaring met Raquelle wist ik dat het niet veel nut had om haar volledig uit mijn leven te bannen en dus moest ik gewoon op een andere manier haar beschermen. Deze keer ging het dan ook een beetje agressiever worden.
Blijkbaar wist Nora niets meer te zeggen nadat ik was uitgesproken. Dat was ook de eerste keer, bedacht ik me lachend waarna ik haar glimlachend aankeek om daarna haar lippen op de mijne te voelen. Wederom vloeide het warme en aangename gevoel doorheen mijn lichaam. Elke beweging, elke actie die ze uitvoerde zorgde ervoor dat het gevoel extremer werd. Mijn armen sloten zich dan ook harder rond het meisje terwijl ik haar lichaam automatisch dicht tegen me aandrukte. Zonder al te veel moeite beantwoorde ik de kus en genoot ik van de gevoelens die het met zich meebracht. Mijn handen bevonden zich nu op haar onderrug terwijl ik voelde hoe de hare soepeltjes door mijn bruine haren gleden. Tot mijn grote tegenzin verbrak ze de kus veel te vroeg en eventjes keek ik haar kinderlijk teleurgesteld aan.
“Woorden zijn eigen zo stom… we communiceren ermee, maar uiteindelijk wanneer we ze het hardst nodig hebben kan ik ze niet vinden.” Een lachje ontsnapte uit mijn mond terwijl ik langzaam mijn hoofd schudde. “Nou ik vind dat je het op die eerdere manier erg goed hebt uitgelegd.” knipoogde ik plagend, “En ik moet zeggen dat ik die manier toch wel prefereer.” Haar handen lagen ondertussen in mijn nek en haar duimen masseerden mijn spieren. Het voelde enorm goed en onmiddellijk voelde ik me dan ook helemaal ontspannen. Ik leunde naar voren om een vervolg op de eerdere kus te breiden aangezien ik nog steeds lichtelijk teleurgesteld was dat deze zo vroeg was beëindigd toen mijn bekende beltoon door de ruimte klonk.
Mijn blik veranderde meteen in geïrriteerd waarna ik mompelend mijn mobiel uit mijn broekzak toverde nadat ik heel zachtjes Nora af mijn schoot had gehesen. “Clayton.” Antwoordde ik nu een beetje nors terwijl ik opstond en de ruimte begon door te lopen. Ik had altijd de gewoonte gehad dat ik niet kon blijven stil zitten als ik belde. “Clay, we hebben iets interessants ontdekt. Er staat een onbekend meisje met Giovanni te praten.” Giuliana’s bekende stem klonk door het mobiel. “Waarschijnlijk een nieuw lid ofzo. Ik wilde het je gewoon even laten weten aangezien ik Stephen niet kon bereiken.” Ondertussen was ik weer naar het salontafeltje gelopen om een slokje van de rode wijn te nemen. “Hoe ziet ze er uit?” vroeg ik met het glas nog steeds in mijn handen. Ik moest weten welke concurrentie ik had. Giuliana begon al snel een hele beschrijving te geven dat onmiddellijk een belletje bij me deed rinkelen. Aan de manier hoe ze haar uiterlijk maar vooral haar gedrag omscheef, wist ik onmiddellijk dat het Raquelle was. Godverdomme. “Ik kom eraan.” Mompelde ik snel en nors waarna ik meteen op het rode telefoontje duwde en mijn glas met een luide klap op de salontafel neerlegde. “Godverdomme. Ik moet er nu heen.” Ik liep al naar de deur, niet meer wetend dat Leonora er nog zat. Ik moest gewoon snel zijn. Mijn bloedeigen zusje stond te praten met die verdomde leider van een Assassini.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 20:13 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

De blik in zijn ogen was onbetaalbaar toen ik de kus verbrak, alsof ik de lolly van een kind afpakte. Ik kon het dan ook niet laten om te lachen en vervolgens te zeggen dat woorden maar dom waren.
“Nou ik vind dat je het op die eerdere manier erg goed hebt uitgelegd.” hij knipoogde plagend naar mij waardoor ik wederom in de lach schoot. “En ik moet zeggen dat ik die manier toch wel prefereer.” ging hij verder. Ondertussen masseerde ik zijn spieren die onmiddellijk ontspande onder mijn vingers. Clayton kwam intussen weer naar voren om de kus die ik had verbroken weer op te pakken.
Ik hoorde een beltoon door de kamer galmen, de blik die Clayton in zijn ogen had deelde ik met hem. Ik voelde twee sterke handen in mijn zijdes die mij zonder enige moeite met beleid van hem af zette. Nu was het mijn beurt om te kijken als een kind wiens snoepgoed net was gestolen.
“Clayton.” antwoordde Clayton nogal nors toen hij opnam. De heer stond natuurlijk meteen op, om heen en weer te lopen door mijn woonruimte. Natuurlijk was het iets waar ik mij kapot aan ergerde omdat ik hier behoorlijk zenuwachtig van werd. Clayton liep rond het tafeltje en pakte het wijnglas op, om een slokje te nemen. “Hoe ziet ze er uit?” vroeg hij aan de persoon aan de andere kant van de lijn. De blik in zijn ogen veranderde naar iets wat ik liever niet had gezien, niet nu althans.
. “Ik kom eraan.” bromde hij nors en drukte op ophangen, met een klap zette hij zijn glas neer op mijn salontafel. Wat dat betreft mocht meneer nog wel eens een keertje leren hoe om te gaan met andermans spullen, eerst mn laptop nu mn salontafel. “Godverdomme. Ik moet er nu heen.” vloekte hij afwezig en begon direct naar de voordeur te lopen.
"Oh nee!" bromde ik nu op mijn beurt nors en rende bijna achter hem aan. Voor hij de deurklink had kunnen vast pakken stond ik voor hem. "Je laat me niet weer alleen zonder uit te leggen waar je heen gaat!" zei ik hem met een misschien iets wat felle ondertoon. "Misschien kan ik je helpen..." voegde ik er iets milder aan toe. Hoewel ik eigenlijk al het recht had een verklaring te eisen, was Clayton nog steeds mijn meerderen en hoorde ik niet tegen hem uit te vallen.
Ik keek hem recht in de ogen aan om te laten zien dat ik het meende toen ik een ingeving kreeg, als hij zoveel haast had, had hij waarschijnlijk geen tijd om het mij hier uitgebreid uit te gaan leggen.
Ik zuchtte, "Geef me twee minuten en leg het onderweg uit... ik meen het Clay je gaat niet alleen je ziet er te gespannen uit" zei ik hem terwijl ik langs hem glipte en mijn slaapkamer in verdween. Binnen die twee minuten stond ik weer naast hem. Tja ik was misschien een vrouw, maar wel eentje die heel snel kon zijn als het moest. Ik zag er niet geweldig uit, met mijn zwarte sportbroek en zwart shirt dat eigenlijk net iets te strak zat, maar het was beter dan half naakt in badjas achter hem aan hobbelen. Ik had een wapen verborgen op mijn onderrug, maar niet de moeite genomen om een fatsoenlijke BH aan te trekken. Nouja... eigenlijk kon het mij weinig meer schelen, zelf mijn ongekamde haar had ik vluchtig in een paardenstaart getrokken.
"We gaan" mompelde ik terwijl mijn voeten in een paar makkelijke ballerina's gleden.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Raquelle Noëlle Fontani

'Mhm, smart girl' mompelt Giovanni als ik dus blijkbaar al zelf een antwoord op mijn eigen vraag geef. Hij kijkt me aan en zegt dan 'Ik? De leider van Gli Assassini. Niet dat ik echt een keuze had, maar het bevalt me wel..' en hij blaast de rook uit. Ik knik even. Ik had eerlijk gezegd al zo iets gedacht, hij ziet er namelijk wel uit als een leider. Ik kijk het meisje na die net aan de telefoon hing en nu wegloopt. Mijn blik blijft haar volgen tot dat ze uit het zicht is. Ergens vertrouw ik haar niet helemaal.
'En waarom ik dat joch haat is vrij simpel, je zei het ook net. Inderdaad, hij zit in de andere bende..' zegt hij dan bevestigend. 'Dat dacht ik al. Daar zitten allemaal van die kneuzen die denken dat ze alles zijn doordat ze de titel bendelid hebben. Die Clayton is echt een zak. Dat heb ik wel gemerkt naar dat óh zó geweldige gesprek. Ik was gewoon in gesprek met een drugsdealer als hij het opeens gaat verstoren en mij probeert weg te jagen door tegen me te zeggen dat ik hier niet hoor. Dat niemand me wilt enzo' zeg ik dan met een neppe glimlach. Hopelijk trapte hij er in. Die woorden van Clayton deden me namelijk best wel pijn.
Giovanni rinnikt zachtjes. 'Mhm... Good girl gone bad?' grijnst hij dan. Ik grijns ook even. 'Zo kan je het zeggen ja. Is niet zo erg toch? Ik vind het hier namelijk veel levendiger' zeg ik dan lachend tegen hem. 'Ik geef je geen ongelijk, die rijke buurtjes zijn saai..' zegt hij en hij kijk even voor zich uit. 'Ik ken de verhalen, het meest boeiende wat ze daar hebben is misschien een leesclub.' zegt hij met een klein lachje. 'Dat nog niet eens. Een boekenclub is voor hun al te gevaarlijk omdat ze denken dat als er iemand een boek niet wil lezen er onenigheid ontstaat en dat ze elkaar met boeken gaan bekogelen. Dat dat dan in alle kranten komt en ze hun óh zó goede reputatie kwijt zijn. Maar serieus, wie vindt het nou interessant dat er een boekengevecht is geweest in die wijk vanwege onenigheid. Ik niet. Als dat nou eens gebeurde, was ik waarschijnlijk voor eens en altijd uit die club verbannen' zeg ik dan grijnsend. Hij weet vast wel wat ik hiermee bedoelde. Zo niet. Nou ik bedoelde dat ik dan lekker hard mee zou slaan, misschien wel tot dat er enkele gewonden vielen. Dan was er eindelijk een beetje actie in die wijk.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 21:29 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Nog voor mijn hand op de deurklink lag om deze bruut open te trekken en er onmiddellijk vandoor te gaan richting Raquelle, hoorde ik hoe Nora opeens op een drafje achter me liep en opeens voor me stond. Ik was allesbehalve kalm. Eerst en vooral was ik kwaad, gewoonweg omdat ze mijn bevel om hier weg te gaan niet had opgevolgd en omdat ze nog steeds door deze nare achterbuurt rondzwierf. Maar ook omdat ze uit alle personen met wie ze kon praten natuurlijk die rat van een Assassini had gekozen. Ten tweede was ik ook nog eens bezorgd. Je kon Assassini nooit vertrouwen. En zeker niet Giovanni.
“Oh nee!” Haar stem klonk nu ook nors met een felle ondertoon, “Je laat me niet weer alleen zonder uit te leggen waar je heen gaat!” Ik begon stilaan mijn geduld te verliezen. Raquelle had me nodig. Ja oké, eigenlijk niet maar ik moest er gewoon heen. Ze was mijn verantwoordelijkheid. Mijn rechterwenbrauw schoot dan ook omhoog en bijna opende ik mijn mond om iets geïrriteerd terug te zeggen en door te wandelen toen ze opeens zei dat ze kon helpen en in twee minuten weer terugkwam. Ik wilde niet dat ze meekwam. Ze mocht niets te weten komen van Raquelle.. maar toch.. het was Nora, Clay. Ik besloot om dan ook te blijven staan terwijl ik ongeduldig met mijn voet de hele tijd op het parket tikte. De gespannenheid en adrenaline gierden zo door mijn lichaam heen. Godverdomme Raquelle.
Na twee minuten stond Nora eindelijk naast me. Ik had geen aandacht voor wat ze droeg maar wist toch dat ze er zowiezo weer prachtig uitzag. “We gaan.” Ik knikte, opende de deur en stormde meteen de trappen af. Alles moest enorm snel gebeuren en het kon me niet schelen of Nora nu ver achterbleef of niet. Raquelle was nu nummer één prioriteit. En ik hoopte dat ze dit begreep.
“Het is hier linksaf.” zei ik na vijf minuten toen ik nogmaals de instructies van Giuliana in mijn hoofd doornam. Ondertussen had ik tot mijn grote spijt en volledig tegen mijn wil in het hele verhaal van eerder en mijn relatie met Raquelle aan Leonora uitgelegd. Natuurlijk was ze enigszins verbaasd aangezien niemand van de bende dan ook afwist van Raquelle of Gabriëlle. Ik sloeg snel links in en in de verte zag ik al hoe Raquelle en Giovanni tegen een muurtje stonden te leunen terwijl ze beide een sigaret tussen hun lippen lieten balanceren. Mijn spieren spanden zich automatisch op met het zicht van dat vuile tuig en voor ik het wist liep ik er met grote stappen heen. “Raquelle. Meekomen. NU.” verliet serieus mijn mond waarna ik het laatste woord extra hard benadrukte.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 21:42 ]

Rise and rise again until lambs become lions

Giovanni Caio DiAngelo

'Dat dacht ik al. Daar zitten allemaal van die kneuzen die denken dat ze alles zijn doordat ze de titel bendelid hebben. Die Clayton is echt een zak. Dat heb ik wel gemerkt naar dat óh zó geweldige gesprek. Ik was gewoon in gesprek met een drugsdealer als hij het opeens gaat verstoren en mij probeert weg te jagen door tegen me te zeggen dat ik hier niet hoor. Dat niemand me wilt enzo' zegt ze met een glimlach die iets te nep is naar mijn mening, maar ik vraag er maar niet naar. 'Dat nog niet eens. Een boekenclub is voor hun al te gevaarlijk omdat ze denken dat als er iemand een boek niet wil lezen er onenigheid ontstaat en dat ze elkaar met boeken gaan bekogelen. Dat dat dan in alle kranten komt en ze hun óh zó goede reputatie kwijt zijn. Maar serieus, wie vindt het nou interessant dat er een boekengevecht is geweest in die wijk vanwege onenigheid. Ik niet. Als dat nou eens gebeurde, was ik waarschijnlijk voor eens en altijd uit die club verbannen' zegt ze grijnzend en ik lach even zacht. 'Ach.. Er zou in elk geval een teken van leven zijn..' zeg ik en blaas de rook weer uit. “Raquelle. Meekomen. NU.” hoor ik een bekende stem zeggen en met een kleine grijns op mijn lippen kijk ik naar rechts, recht in het gezicht van Clayton. 'Kijk is wie we daar hebben, we hadden het net nog over je.' zeg ik. 'Maargoed.. Clayton die een meisje commandeert.. Die is nieuw.' zeg ik..

El Diablo.

Raquelle Noëlle Fontani

'Ach.. Er zou in elk geval een teken van leven zijn..' zegt Giovanni als ik klaar ben met mijn verhaal en hij blaast dan de rook van zijn sigaret weer uit. “Raquelle. Meekomen. NU.” hoor ik een bekende stem zeggen en ik zie Giovanni met een kleine grijns op zijn lippen naar rechts kijken en ik doe vrolijk met hem mee. Ik recht in het gezicht van Clayton. Ik blaas de rook regelrecht tegen zijn gezicht uit. 'Nee' is het enige wat ik tegen Clayton zeg. 'Kijk is wie we daar hebben, we hadden het net nog over je' zegt Giovanni grijnsend. 'Maargoed.. Clayton die een meisje commandeert.. Die is nieuw.' zegt hij dan.
Ik lach even. 'Oh nee hoor. Dat doet ie maar al te graag' zeg ik tegen Giovanni. Ik neem nog een trekje van mijn sigaret. Ik kijk naar die meid, of beter gezegd vrouw naast hem en ik kijk haar kil aan. 'Heb je je vriendinnetje meegenomen?' vraag ik dan kil aan Clay, doelend op die meid naast hem. 'Wat moet je hier trouwens? Weer mijn gesprek verpesten? Ben je toch zo geweldig goed in. Weetje, rot gewoon op. Anders is die kaak van die vriendin van je nog blauwer dan ie al is' zeg ik dreigend tegen Clay. Nee, ik ben totaal niet bang voor hem. Nooit geweest ook. Alle woede van daarstraks keert weer terug. Ik richt me op Giovanni. 'Zullen we ergens anders ons gesprek voortzetten? Dan hebben we ook geen last van die twee sukkels van Timuto. Die mensen die jij zó aardig vindt' stel ik grinnikend voor aan hem. Clay moet nu echt even oprotten, of ik sla die meid nog is echt tegen haar kaak aan.

That is a perfect copy of reality.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

Ik had de irritatie echt wel gezien, maar ik liet me niet zo makkelijk van mijn stuk brengen. In hoog tempo stormde hij de trappen af, godzijdank was rennen een van mijn kwaliteiten. De uren in de sportschool betaalde de terug en ik rende zonder moeite soepeltjes achter hem aan. Hij vertelde mij de band die hij had met zijn zusje en dat dit meisje op dit moment stond te praten met de leider van onze vijandelijke bende. Ik snapte nu pas waarom hij mij zonder een blik waardig te gunnen zijn rug had toegekeerd. Hoe het ook zij, begrip op niet, na de situatie er voor en alle dingen die er gezegd waren had hij dit wel met iets meer woorden kunnen doen. Als ik mijzelf niet aan hem had opgedrongen had hij er zomaar vandoor gegaan, wat trouwens onzettend dom is gezien het de leider was en niet een of ander bendelidje. Ik was dan ook erg blij dat ik eraan had gedacht het wapen met mij mee te nemen.
Ondertussen verzon ik een tactiek, Clayton en zijn zusje waren niet echt geweldig uit elkaar gegaan dus de kans dat ze iets aan zou nemen was ontzettend klein. En ik zag de bui al wel weer hangen. Giovanni was absoluut niet mild en hielt zijn handjes zelden thuis als het om onze bende ging. Ik moest oppassen anders was de andere kant van mijn gezicht aan het einde van dit verhaal ook blauw... of erger.
Voor ik mijn gedachte met Clay kon delen hoorde ik hem op een boze kille toon zeggen: “Raquelle. Meekomen. NU.”.
Ik keek Clayton met een opgetrokken wenkbrauw aan, ja natuurlijk Clay... roep haar alsof het je fucking hond was... wat verwacht je nu dat ze kwispelend naar je toe komt rennen omdat ze je zo gemist heeft. Ik slikte mijn sarcastische woorden in, ik kon hem nu onmogelijk voor lul zetten, maar takt was nu niet bepaald zijn sterkste vak.
'Kijk is wie we daar hebben, we hadden het net nog over je.' zeg Giovanni. 'Maar goed.. Clayton die een meisje commandeert.. Die is nieuw.' voegt hij eraan toe.
"Clay, pak wat meer takt wil je... anders word het geheid knokken en kan je, je zusje eerst ontvoeren voor ze mee komt" mompel ik zacht tegen Clayton zodat alleen hij mij kon horen. Mijn hand rustte op het vuurwapen achter op mijn rug. "En als het even kan laat mij er rede in praten..." voegde ik er zacht aan toe.
'Oh nee hoor. Dat doet ie maar al te graag' hoor ik het meisje al zeggen. Het klonk nogal uit de hoogte, alsof ze onaanraakbaar was. Zodra ik de kans kreeg zou ik haar wel vertellen hoe dit leven inelkaar zat. 'Heb je je vriendinnetje meegenomen?' ze had me kort aan gekeken, eigenlijk zag ik vanaf hier al dat het meisje eigenlijk anders was. Grootspraak daar leed ze nu aan.
'Wat moet je hier trouwens? Weer mijn gesprek verpesten? Ben je toch zo geweldig goed in. Weetje, rot gewoon op. Anders is die kaak van die vriendin van je nog blauwer dan ie al is'.
Mijn nek haren stonden overeind, "Meisje je hebt geen idee waar je het over hebt... ik zou zeggen kom het maar proberen" misschien kon ik haar op die manier hierheen lokken. Ik was getrained dus ik zou een aanval van haar makkelijk moeten kunnen afslaan.
i. 'Zullen we ergens anders ons gesprek voortzetten? Dan hebben we ook geen last van die twee sukkels van Timuto. Die mensen die jij zó aardig vindt' stelt ze aan Giovanni waarop ik mijn hoofd afkeurend schud.
"Je heb geen idee wat het leven hier is kind... geloof me, slik die grootpraat in en kom hier heen." bromde ik. Als Giovanni erachter kwam dat zij zijn zusje was zou ze het niet meer zo makkelijk hebben en ik hoopte dat zij dit ook zou beseffen.

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 22:07 ]

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Giovanni Caio DiAngelo

'Oh nee hoor. Dat doet ie maar al te graag' zegt Raquelle en ik knik even. Hmh, het was in elk geval nieuw voor mij. Ik kijk Clayton en Leonora ondertussen nonchalant aan. Angst, neh.. Niet voor deze twee. Ik kon ze wel beide aan, als ik zin had om mijn energie erin te steken tenminste. 'Heb je je vriendinnetje meegenomen?' verlaat kil de mond van Raquelle en ik grinnik zachtjes. Deze meid was onschuldig hier, maar ze had wel een beetje de maniertjes van hier. 'Wat moet je hier trouwens? Weer mijn gesprek verpesten? Ben je toch zo geweldig goed in. Weetje, rot gewoon op. Anders is die kaak van die vriendin van je nog blauwer dan ie al is' zegt ze dreigend tegen Clayton en ik kijk haar even aan. Iets in me zegt dat deze twee elkaar goed kennen, maar ik hou wederom mijn mond.
"Meisje je hebt geen idee waar je het over hebt... ik zou zeggen kom het maar proberen" zegt Leonora, ik frons lichtjes. Mocht Raquelle dat doen, dan zou het serieus overgaan op vechten. Maar zo laag zijn deze mensen nou eenmaal, vechten met iemand die niet op hetzelfde niveau zit. Tenminste, dat denk ik. Die Raquelle verraste me ook al met haar grote mond tegen deze twee dus ik sluit niks uit. 'Zullen we ergens anders ons gesprek voortzetten? Dan hebben we ook geen last van die twee sukkels van Timuto. Die mensen die jij zó aardig vindt' stelt ze opeens aan mij voor en ik knik. 'Ik vind het goed, ik zit hier toch vlakbij.' zeg ik. "Je heb geen idee wat het leven hier is kind... geloof me, slik die grootpraat in en kom hier heen." bromde Leonora ondertussen en ik kijk haar aan. 'Ziet het er nou echt uit dat ze naar jullie wil?' zeg ik nonchalant en ik haal mijn wenkbrauw een klein stukje omhoog.

El Diablo.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Nog nooit had ik zoveel moeite gehad om mijn woede en adrenaline onder controle te houden. Het leek wel alsof ik bijna op ontploffen stond en voor ik het dan ook wist had ik op nogal een boze kille toon haar beveelt dat ze nu moest meekomen. Mijn blik bleef gericht op mijn zusje die nog steeds leunend tegen de muur stond. Ik gunde Giovanni zelfs geen blik, “Kijk is wie we daar hebben, we hadden het net nog over je.” Mijn spieren begonnen tegen te stribbelen en nog maar bij het horen van zijn stem voelde ik ze opspannen. “Maargoed.. Clayton die een meisje commandeert.. Die is nieuw.”
Mijn kaken verstrakte bij zijn opmerking en natuurlijk kon ik het niet laten om een gevatte reactie op zijn antwoord te geven. “Ja, ik was het rond commanderen van jouw honden nu wel zat.” Ik keek hem zelfgenoegzaam en glimlachend aan maar besloot me om vooral bezig te houden met mijn zusje. Ik was immers niet gekomen voor een gevecht. Ik wilde gewoon Raquelle weg van hem en haar desnoods meenemen naar de bende’s schuilplaats, ook al was dat normaal verboden.
Toen Raquelle echter mijn aanwezigheid opmerkte, leek ze volledig in de ban te zijn van Giovanni’s gedrag, wat natuurlijk alleen maar meer de woede bij me deed opborrelen. Ze blies de rook regelrecht in mijn gezicht en ik keek haar strak in de ogen aan. Ze was me aan het uitdagen. Clay, hou je kalm. Het is Raquelle maar. Je kent haar uitdagende irritante rotgedrag. “Nee.” Ik bleef haar strak aankijken. Ze moest weten dat ik het ditmaal goed bedoelde. “Oh nee hoor. Dat doet ie maar al te graag.” Verdomme Raquel. Je begon het me serieus heel moeilijk te maken door met die rat mee te doen. “Je gaat nu mee of je nu wil of niet.” beet ik haar toe terwijl ik bijna op het punt stond om haar letterlijk met me mee te sleuren tot ik Nora’s stem hoorde.
Ze vertelde me dat ik wat meer tact moest gebruiken want anders zou het uitdraaien tot een gevecht. Ik was niet bang van Giovanni. Helemaal niet zelfs. Ik kon me makkelijk tegen hem verdedigen als ik wilde. Maar uiteindelijk luisterde ik naar Nora en besloot om inderdaad tactvoller met Raquelle om te gaan. Mijn blik was nog steeds op mijn zusje gericht en ik zag hoe ze een trekje van haar sigaret nam. Roken had ik altijd al afgekeurd en dat wist ze verdomd goed genoeg.
“Heb je je vriendinnetje meegenomen?” Haar stem klonk net zo kil als de mijne kon en Giovanni’s gegrinnik was te horen. Ik schudde mijn hoofd. Tactvol Clay. Laat je niet op de kast jagen. “Wat moet je hier trouwens? Weer mijn gesprek verpesten? Ben je toch zo geweldig goed in. Weetje, rot gewoon op. Anders is die kaak van die vriendin van je nog blauwer dan ie al is.” Oh. Wat maakte ze het me toch verdomd moeilijk om kalm te blijven. Mijn rechtervuist balde zich al snel terwijl ik erin kneep om mezelf onder controle te houden. “Ik kom hier voor jou, Raquelle. Ik wil je gewoon eventjes spreken.” zei ik nu kalm terwijl ik haar aankeek. Ze moest gewoon weten dat ik het goed met haar meende. “Meisje je hebt geen idee waar je het over hebt… ik zou zeggen kom het maar proberen.” Verliet uiteindelijk Nora’s mond op Raquelle’s grootdoenerij. Nou, die was slim zeg. Ik mocht niet agressief doen maar zij mocht het wel. Wat een eerlijke wereld toch maar ergens besefte ik dat dit zeker deel moest uitmaken van haar plan.
“Zullen we ergens anders ons gesprek voortzetten? Dan hebben we ook geen last van die twee sukkels van Timuto. Die mensen die jij zó aardig vindt.” Nora stond achter me waardoor ik ook niet kon zien wat ze deed maar enkel haar stem hoorde. Ik knikte goedkeurend op wat ze zei waarna ik serieus naar Raquelle keek. “Ik vind het goed, ik zit hier toch vlakbij.” Giovanni kwam zich wederom in het gesprek moeien. Echt die gast ging me echt nog in mijn harnas jagen en mijn vuisten begonnen nu al te jeuken. “Ziet het er nou echt uit dat ze naar jullie wil?” Nu keek ik geïrriteerd de man aan, “Kan je je nu serieus niet eens bemoeien met je eigen zaken? Ah nee sorry, blijkbaar heeft de leider van Gli Assassini zo weinig met zijn bende te doen dat hij zich bemoeit met de interessantere zaken van Timuto. My bad. Sorry.” Die man moest serieus op zijn tellen letten. Ik draaide me weer om naar Raquelle en keek in haar ogen. “Gewoon even praten, Raquelle. Dat is alles wat ik wil en dan mag je weer rondlopen.”

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

Clay's kaken verstrakte bij Giovanni's opmerking en natuurlijk kon hij het niet laten om een gevatte reactie op zijn antwoord te geven. 'Ja, ik was het rond commanderen van jouw honden nu wel zat.' Hij keek hem zelfgenoegzaam en glimlachend aan en ik rolde even met mijn ogen. Toen ik de rook regelrecht in zijn gezicht blies, moest hij wel doorkrijgen dat ik hem heel erg aan het uitdagen was.
Ik zag dat Clay alleen maar kwader werd toen ik mijn woorden los liet. Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen en uiteindelijk liet ik toch een grijns los. 'Je gaat nu mee of je nu wil of niet' beet hij me toe terwijl ik merkte dat hij bijna op het punt stond om me letterlijk met zich mee te sleuren. Opeens begint dat wijf naast hem zachtjes tegen hem te praten. Ik zag dat het hem echt kalmeerde. 'Cláy. Ik ga godverdomme niet met jóú en jóú vriendin mee' sis ik tegen hem. Ik begon me echt te irriteren aan het feit dat Clay altijd alles voor me moest verpesten dat hij verpesten kon. Het was echt mega vervelen.
Zijn blik was ondertussen nog steeds op mij gericht en ik zag hem kijken wanneer ik een trekje van mijn sigaret nam. Ik wist dat hij roken nooit goed vond, maar daar besteedde ik op dit moment echt geen aandacht aan.
Toen ik kil tegen hem vroeg of hij zijn vriendinnetje had meegenomen begon Giovanni te grinniken en schudde Clay zijn hoofd. 'Wat moet je hier trouwens? Weer mijn gesprek verpesten? Ben je toch zo geweldig goed in. Weetje, rot gewoon op. Anders is die kaak van die vriendin van je nog blauwer dan ie al is.' Ik zag aan hem dat hij ongelooflijk veel moeite moest doen om nu nog kalm te blijven. Zijn rechtervuist balde zich al snel terwijl hij erin kneep om zichzelf onder controle te houden. 'Ik kom hier voor jou, Raquelle. Ik wil je gewoon eventjes spreken' zei hij nu kalm terwijl hij mij aankeek. 'Ja, en ik heb onderhand al gezegd dat je me met rust moet laten en dat ik niet met je mee ga lopen om dan een gezellig gesprek met jóú te hebben' zeg ik dan even rustig terug, 'Meisje je hebt geen idee waar je het over hebt… ik zou zeggen kom het maar proberen' verliet uiteindelijk dat wijf haar mond. Ik keek haar nog killer aan dan dat ik net Clay aankeek. 'Jij hebt het recht niet eens om je hiermee te bemoeien bitch' sis ik kwaad tegen haar. Ik bal nu ook mijn vuist. Als dat wijf nog een keer iets zou zeggen zou ik haar echt iets aan doen. Al raak ik haar maar heel zachtjes.
Dat mens stond achter Clay waardoor ik ook niet kon zien wat ze deed en niet kon horen wat ze zei. Ik zag Clay goedkeurend knikken op wat ze zei waarna hij serieus naar mij keek. 'Ik vind het goed, ik zit hier toch vlakbij.' Giovanni kwam zich wederom in het gesprek mengen. Ik richtte me op hem. 'Ik vind het goed. Eerst even dit gesprekje afmaken' zeg ik glimlachend tegen hem. 'Ziet het er nou echt uit dat ze naar jullie wil?' zei Giovanni opeens. 'Nee, niet echt nee' dacht ik, maar ik zei niks. Nu keek Clay geïrriteerd Giovanni aan. 'Kan je je nu serieus niet eens bemoeien met je eigen zaken? Ah nee sorry, blijkbaar heeft de leider van Gli Assassini zo weinig met zijn bende te doen dat hij zich bemoeit met de interessantere zaken van Timuto. My bad. Sorry.'
Die uitspraak van Clay liet me om een of andere reden kwaad worden. Het was niet zo zeer omdat hij Gio nu belachelijk maakte, maar gewoon om het feit dat hij voor de tweede keer een gesprek tussen mij en iemand anders had verstoord. 'Gewoon even praten, Raquelle. Dat is alles wat ik wil en dan mag je weer rondlopen' richtte Clay zich weer op mij. 'Wat begrijp je niet aan het woord néé Clay?' vroeg ik kil aan hem. Ik werd hem nu echt zat. Ik liep naar het wijf dat achter Clay stond en probeerde haar tegen haar neus te raken. Ondertussen zei ik tegen Clay. 'Ik zeg het je nog een keer Clay. Rot op en bemoei je niet meer met mijn leven, maar alleen maar met dat zielige leventje van jou. Als je dat een leven mag noemen.'

[ bericht aangepast op 15 dec 2013 - 23:25 ]

That is a perfect copy of reality.

Nora (Leonora) Vieri || Timuto di Roma

'Cláy. Ik ga godverdomme niet met jóú en jóú vriendin mee' sist het zusje tegen de intussen gekalmeerde Clayton. Gelukkig... hij luisterde naar mij! Maar de volgende momenten liet hij zich uitdagen door haar, ik was trots op de kalmte die hij bewaarde ondanks dat zijn lichaamstaal totaal iets anders zei. Ik daagde haar uit, ze moest meer deze kant op komen, weg van Giovanni.
'Jij hebt het recht niet eens om je hiermee te bemoeien bitch' siste ze kwaad naar mij. Ik bleef er verrassend kalm onder, ik wist beter dan mij uit te laten dagen door haar. Ondanks dat versterkte de greep op het vuurwapen, niet omdat ik het zou willen laten afgaan maar om uiteindelijk haar te dwingen te blijven staan.
Giovanni stemde in met het verplaatsen om hun gesprek af te maken. Ik zuchtte zachtjes, dat zou echt een ramp zijn. Ze zou buiten onze macht zijn en dan konden we niets meer voor haar toen.
Weer hoor ik Clayton een tevergeefse poging doen om haar mee te krijgen, onder het mom van gewoon even met elkaar praten. Hij daarvoor wederom een nieuwe uitspraak gedaan om Giovanni het zwijgen op te leggen. Het viel mij eerlijk gezegd mee dat hij zich er niet feller in zou mengen.
'Wat begrijp je niet aan het woord néé Clay?' vroeg ze kil aan Clayton.
"Bied je excuses aan, misschien helpt dat" mompel ik weer zacht tegen Clayton zodat alleen hij het zou kunnen horen. Ik vond het een lastige situatie, als het aan mij had gelegen dat ik haar allang de rug toe gekeerd. Maar goed, Clayton had zijn beweegredenen om dit te doen.
Tot mijn verbazing kwam het meisje op mij afgelopen, in haar ogen zag ik de naderende agressie en bereidde mij daarom voor. Toen ze uithaalde naar mijn gezicht blokkeerde ik haar arm door een soort zwaai beweging te maken naar opzij. Ik trok het vuurwapen te voorschijn en richtte het op haar maag.
'Ik zeg het je nog een keer Clay. Rot op en bemoei je niet meer met mijn leven, maar alleen maar met dat zielige leventje van jou. Als je dat een leven mag noemen.' had ze ondertussen gezegd en ik had sterke medelijden met Clayton.
"Raquelle luister... prima dat je, je verzet tegen Clayton..." -bijna had ik je broer gezegd, maar op het laatste moment mijn woorden de goede richting te draaien- "maar als je verstandig bent ga je nu met hem mee... als je het wenst vertrek ik de andere kant op, maar op dit moment weet hij wat hij doet... hij is niet hier om je gesprek te verzieken of om ruzie te zoeken" ik bleef kalm. Niet omdat ik een wapen vast hield, maar omdat ik daad werkelijk echt kalm was. Hoe agressiever ik zou worden, hoe meer Raquelle zich zou verzetten en dat was wel het laatste dat ik wilde.

Never forget what you are. The rest of the world will not. Wear it like armor and it can never be used to hurt you.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Nora had het bij het rechte eind. Als ik nu niet tactvoller en aardiger ging doen tegen Raquelle was de kans veel groter dat ik haar in de armen van Giovanni dreef in plaats van dat ik haar met me meekreeg. Maar ik moest zeggen dat ze het me verdomd moeilijk maakte. En ook al lukte het me om me verbaal kalm te houden, lichamelijk was het veel moeilijker.
“Cláy. Ik ga godverdomme niet met jóú en jóú vriendin mee.” siste ze nu tegen me waardoor mijn rechterwenkbrauw omhoog schoot. Ze dacht toch niet dat ik het zomaar kon tolereren dat ze eventjes zo de hele tijd tegen me deed terwijl ik haar gewoon maar probeerde te helpen. “Ik wil gewoon met je praten, Raquelle. Ik zei niet dat je mee moet gaan.” zei ik kalmpjes maar betweterig nadat mijn rechterwenkbrauw weer was gezakt. Goed zo, Clay. Niet laten zien dat ze je kan opjutten.
Ik hoorde hoe daarna Nora, Raquelle begon uit te dagen. Ik wist niet echt wat ze met haar plan wilde bereiken. Als ze uiteindelijk Raquelle naar haar kon leiden, moesten we nog steeds afreken met Giovanni. Ik wist dat die rat niet zomaar even wegging, hij zou namelijk elke gelegenheid nemen om me zien gekleineerd te worden. En dat zeker door een meisje. Raquelle had nu zoveel geluk dat ze mijn zusje was. Als onderleider had ik dit bij iemand anders niet kunnen toestaan.
Ik werd stilaan Raquelle’s kinderachtige gedrag beu en het duurde dan ook niet lang voor mijn tactheid bijna in het water viel. “Ja, en ik heb onderhand al gezegd dat je me met rust moet laten en dat ik niet met je mee ga lopen om dan een gezellig gesprek met jóú te hebben.” Haar stem klonk even rustig als de mijne eerder was. “Ja, en ik heb ondertussen al duizend keer gevraagd of je verdomme gewoon niet met me wilt praten.” beet ik haar toe. Ik had zoveel zin om haar gewoon over mijn schouder te zwieren en haar mee te nemen. Nora’s stem zorgde er echter voor dat ik het niet deed en weer kalm werd. “Jij hebt het recht niet eens om je hiermee te bemoeien, bitch.” zei Raquelle waarna mijn ogen gleden naar haar gebalde vuist. Typisch Raquelle. Blijkbaar zat woede dus echt wel in de familie. Naar mijn verbazing reageerde Nora echter niet op de scherpe opmerking en bleef ze de hele tijd kalm.
Toen Raquelle voorstelde aan Giovanni om het gesprek ergens anders voor te zetten, moest deze laatste natuurlijk weer toestemmen en een grote mond opzette waardoor ik Nora zachtjes hoorde zuchten. Als Raquelle nu met hem meeging dan zou het inderdaad een grote ramp worden. Ik wist dat ze dacht dat we dan niets meer voor haar konden doen en dat ze dan buiten onze macht was, maar zo dacht ik er niet over. Ook al zou ze met hem meegaan, zou ik ze nog steeds volgen. Dit zou waarschijnlijk dan uitdraaien op een gevecht met alle andere bendeleden van Assassini maar dat scheelde me niets. Ik moest en zou mijn zusje meekrijgen. Al was het met Nora en bleef ik achter.
Mijn verachting voor Giovanni werd met de seconde groter waardoor ik weer een rake opmerking naar zijn hoofd slingerde waarop hij weer iets beledigend terug slingerde maar ik reageerde er niet meer op. Ik was hiervoor Raquelle, niet om een gevecht tegen de leider van Assassini te spannen. Ik richtte me vervolgens weer kalm naar Raquelle om wederom een tevergeefse poging te doen die ze natuurlijk voor de duizendste keer moest afwijzen. “Raquelle..” begon ik om daarna Nora’s zacht gemompel te horen. Ze zei dat ik mijn excuses moest aanbieden. Ik slikte. Godverdomme. Moest ik nog sorry zeggen ook. Zij was wel diegene die moeilijk deed en mijn territorium betrad. Oké, misschien had ik daarstraks niet zo mogen reageren, maar het was wel met een goede reden geweest..
Net toen ik de besloot dat ik me beter kon excuseren – ook al wilde ik dit totaal niet – maar ik wist dat dat de enige manier ging zijn om haar zover te krijgen, zag ik opeens hoe ze naar Nora liep en deze tegen haar neus probeerde te raken. Natuurlijk haalde dit niets uit en wist ik dat ik niet moest ingrijpen omdat Nora het sowieso wel onder controle had. Maar tot mijn verrassing haalde Nora een vuurwapen tevoorschijn en richtte het daarna op haar maag. Dat was iets dat ik helemaal niet apprecieerde, ook al had Nora het recht om het vuurwapen trekken. Raquelle deed misschien wel zo moeilijk als ze kon maar het was en bleef wel mijn kleine zusje.
De opmerking die Raquelle daarna weer naar me toe slingerde, deed me toch wel iets of wat pijn. Ik wist dat ik een zielig leventje leed en niet aan de verwachtingen voldeed maar omdat er nog eens in te wrijven.. Och ja. Ze had het recht om kwaad op me te zijn.
Ik luisterde niet meer naar wat Nora zei maar trok Raquelle gewoon bij haar schouders mee, weg van Giovanni en Nora zodat ze het niet hoorden. Ik mocht niet zwak overkomen ten opzichte van Giovanni. “Raquelle.. Het spijt me, oké? Wat ik eerder allemaal tegen je heb gezegd, was fout van mij. Sorry.” Mijn handen lagen nog steeds op haar beide schouders terwijl ik oprecht in haar grijze ogen keek. Ik had haar echt gemist, ook al wilde ze dat niet geloven. “Wil je nu alsjeblieft wel met me praten?”

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

'Ik wil gewoon met je praten, Raquelle. Ik zei niet dat je mee moet gaan' zei Clay kalmpjes maar betweterig nadat zijn rechterwenkbrauw weer was gezakt. Ik knikte even. 'Dat snap ik ook wel, maar..' en ik stopte met praten. Maar wat? Wat was nou eigenlijk echt de reden waarom ik niet met Clay wilde praten? Bang voor zijn reactie? Bang dat hij me ging verlinken? Dat zou hij toch nooit doen. Toch?
Ik hoorde hoe daarna die vriendin van Clay mij begon uit te dagen. Ik negeerde haar gewoon en bleef mij op Clay gericht houden. 'Ja, en ik heb onderhand al gezegd dat je me met rust moet laten en dat ik niet met je mee ga lopen om dan een gezellig gesprek met jóú te hebben.' Mijn stem klonk rustiger dan ooit tevoren. 'Ja, en ik heb ondertussen al duizend keer gevraagd of je verdomme gewoon niet met me wilt praten' beet hij me weer toe. Ik wist dat hij weer op het punt stond om me mee te sleuren, dus ik hield op dit moment wijselijk mijn mond.
Zijnverachting voor Giovanni werd met de seconde groter waardoor hij weer een rake opmerking naar zijn hoofd slingerde en waarop Giovanni weer iets beledigend terug slingerde, alleen daar reageerde Clay er niet meer op. Ik rolde even met mijn ogen. Die twee zouden echt nog is een flinke ruzie krijgen als ze zo door zouden gaan. Ik besloot om me maar niet tussen de problemen van deze twee mengen. Hij richtte me vervolgens weer kalm naar mij om wederom een tevergeefse poging te doen die ik natuurlijk voor de duizendste keer weer moest afwijzen. 'Raquelle..' begon hij om daarna naar het gefluister van die meid die bij hem in de bende zat te luisteren.
Daarentegen luisterde hij niet meer naar wat Nora zei maar trok mij zonder pardon gewoon bij mijn schouders mee, weg van Giovanni en Nora zodat ze het niet hoorden. Hij mocht natuurlijk niet zwak overkomen ten opzichte van Giovanni. 'Raquelle.. Het spijt me, oké? Wat ik eerder allemaal tegen je heb gezegd, was fout van mij. Sorry' begint hij zijn zijn excuses aan te bieden. Ik kijk hem aan.
Eigenlijk wil ik hem nu een knuffel geven, maar dat zou veel te verraderlijk overkomen en ik wil niet dat er Clay iets gebeurd, ook al weet ik dat hij zichzelf heel goed kan redden. 'Het spijt mij ook voor mijn kutgedrag de afgelopen uren' zeg ik zachtjes en ik staar naar de grond. Ik voelde me eerlijk waar echt kut over de opmerkingen die ik allemaal naar zijn hoofd gesmeten had. Zijn handen lagen nog steeds op mijn beide schouders terwijl hij oprecht in mijn grijze ogen keek. Ik had hem echt gemist. Hij daarentegen mij vast niet. 'Het spijt me voor die opmerkingen en de moeilijkheden waar ik je in gebracht heb. Ik ben het niet waard om je zusje te zijn' zei ik nog zachter. Wat ik nu zei meende ik daadwerkelijk. Ik vond het echt dat hij een beter zusje verdiende dan mij. Ik kijk Clay weer aan en mijn ogen vullen zich weer met tranen. God wat miste ik die oude tijden erg. 'Wil je nu alsjeblieft wel met me praten?' vroeg hij toen aan mij. Ik beet even op mijn lip. Ik kijk hem aan en ik voelde de tranen van mijn gezicht afstromen. 'Oké. Ik wil wel praten met en ik ga wel mee. Op voorwaarde dat je vriendin niet meeluistert tijdens ons gesprek. Niets persoonlijks tegen haar hoor, maar ik wil dat dit privé blijft' zeg ik tegen hem terwijl de tranen blijven stromen.

[ bericht aangepast op 16 dec 2013 - 23:38 ]

That is a perfect copy of reality.

Clayton 'Clay' Davide Fontani || Timuto di Roma || Outfit
Ik had me geëxcuseerd ten op zichten van Raquelle en keek haar dan nu oprecht in de ogen aan. Ik had echt wel spijt van mijn eerdere woorden maar ik was toen ook van mening geweest van wat ik toen deed ook juist was. Eventjes leek Raquelle me verbaasd aan te kijken, wat natuurlijk ook wel logisch was.
“Het spijt me ook voor mijn kutgedrag de afgelopen uren.” bracht ze uiteindelijk uit waarna ze naar de grond staarde. Een klein glimlachje speelde om mijn lippen, “Je moet je niet verontschuldigen, Raquelle. Ik weet dat ik fout zat en je had alle recht om zo tegen me te reageren.” De kalmte was weer over me heen gekomen toen ik mijn zusje die ik altijd zo had gekend weer voor me zag staan. Ze was werkelijk nog geen haar veranderd tegenover jaren geleden. Natuurlijk was ze weliswaar meer vrouwelijker geworden maar haar karakter en haar grote mond waren hetzelfde gebleven. Ik had mijn zusje terug, al zo voelde het toch. Maar toch knaagde er ergens diep in mij dat ik haar nog steeds wilde behoeden voor deze wereld waarin ik terecht was gekomen. De schaamte die ik daarbij dan ook voelde ten opzichte van hun was nog altijd niet weg. Ik schaamde me enorm nu ik daar zo stond voor Raquelle.
“Het spijt me voor die opmerkingen en de moeilijkheden waar ik je in gebracht heb. Ik ben het niet waard om je zusje te zijn.” Deze keer klonk haar stem nog zachter waardoor mijn blik nu helemaal verzachte. Het was goed dat Giovanni dit hele gebeuren niet kon horen en hij dus ook geen lucht kon hebben van Raquelle. Ik wilde niet dat iets haar zou overkomen als hij eenmaal besefte dat we familie waren. Natuurlijk zou dit waarschijnlijk ooit wel eens uitkomen.. Maar dat waren zorgen voor later.
“Noem je dat moeilijkheden? Dat noem ik nog maar kattenpis in vergelijking met wat ik dagelijks meemaak.” Ik knipoogde plagend om het luchtig te maken maar ik sprak de waarheid. “Daarbij ben je het wel waard om mijn zusje te zijn. Jij hebt gewoon pech dat je zit opgescheept met zo’n broer als ik.” Ik had echt de neiging om mijn armen nu gewoon om haar heen te slaan en haar dicht tegen me aandrukken. Ik had haar echt gemist. “Als er ééntje het niet waard is om familie te zijn dan ben ik het wel.” voegde ik er daarna sussend aan toe toen haar blik weer mijn ogen ontmoette en ik zag hoe haar ogen zich wederom vulden met tranen. Nu had ik helemaal de neiging om haar in mijn armen te sluiten en haar te troosten maar dit zou maar enkel voor vragen opwekken bij Giovanni en ik wilde Raquelle en mezelf niet nog meer in de problemen werken dus vroeg ik of ze nu wel met me wilde praten. Op hoop van zegen.
Ze beet even op haar lip en het volgende moment stroomden de tranen nu echt over haar wangen. Al voor de derde keer deze avond brokkelden mijn hart in duizenden stukjes op de grond.
“Oke. Ik wil wel met je praten en ik ga wel mee. Op voorwaarde dat je vriendin niet meeluistert tijdens ons gesprek. Niets persoonlijk tegen haar hoor, maar ik wil dat dit privé blijft.” Een opgeluchte zucht rolde over mijn lippen waarna ik knikte. Ik was ook nooit van plan geweest om Nora met me mee te nemen, eigenlijk zelfs niet naar dit hele gebeuren maar ze had er toen op gestaan. Dit gesprek draaiden nu gewoon om Raquelle en mij. Ik glimlachte eventjes naar Raquelle, “Blijf even hier. Ik neem je naar mijn appartement.” Ik gaf toch een zacht kneepje in haar schouder dat Giovanni onmogelijk kon hebben opgemerkt om daarna naar Nora te lopen. Ik fluisterde in haar oor dat Raquelle en ik nu naar mijn appartement gingen en dingen gingen uitklaren. En dat ik nog wel iets van me zou laten horen. Vervolgens keek ik met een afkeurende blik naar Giovanni. Ik bleef die kerel tot het bot echt haten.
“Kom.” zei ik ditmaal harder zodat iedereen het kon horen waarna ik naar Raquelle liep en mijn arm rond haar schouder drapeerde en haar meetrok richting mijn appartement. Nu was het enkel Raquelle en mij. Zoals vroeger.

Rise and rise again until lambs become lions

Raquelle Noëlle Fontani

'Noem je dat moeilijkheden? Dat noem ik nog maar kattenpis in vergelijking met wat ik dagelijks meemaak.' Hij knipoogde plagend. 'Daarbij ben je het wel waard om mijn zusje te zijn. Jij hebt gewoon pech dat je zit opgescheept met zo’n broer als ik.' Ik keek hem even aan. 'Als er ééntje het niet waard is om familie te zijn dan ben ik het wel' voegde hij er daarna sussend aan toe. 'Nee. Dat is niet waar, je bent juist een goede broer' zei ik toen zachtjes tegen hem. Toen mijn blik weer ogen ontmoette en hij zag hoe mijn ogen zich wederom vulden met tranen.
Ik beet even op mijn lip en zei toen 'Oke. Ik wil wel met je praten en ik ga wel mee. Op voorwaarde dat je vriendin niet meeluistert tijdens ons gesprek. Niets persoonlijk tegen haar hoor, maar ik wil dat dit privé blijft.' Een opgeluchte zucht rolde over zijn lippen waarna hij knikte. Hij glimlachte eventjes naar mij. 'Blijf even hier. Ik neem je naar mijn appartement.' Hij gaf toch een zacht kneepje in mijn schouder dat Giovanni onmogelijk kon hebben opgemerkt om daarna naar Nora te lopen. Ik keek hem na en zag dat hij in haar oor fluisterde. Niet veel later keerde hij weer terug mijn kant op. 'Kom' zei hij ditmaal harder zodat iedereen het kon horen waarna hij zijn arm rond mijn schouder drapeerde en mij meetrok richting zijn appartement. Nu was het enkel Clay en mij. Zoals vroeger. We lopen samen rustig door de straten heen als ik mijn mobiel hoor afgaan. Geen zin om op te nemen. Ik negeer de blikken die ik en Clay krijgen en ik leg mijn hoofd zachtjes tegen zijn schouder aan. 'Is dat je nieuwe meisje? Knap ding hoor' riep opeens een jongen grijnzend.
Ik voelde mijn wangen al snel rood kleuren. 'Je vind het vast niet erg als ik haar nu even leen hé?' vroeg hij daarna nog steeds grijnzend. Ik keek op vanaf Clay's schouder. Wat bedoelde hij daar nu weer mee? De jongen, waarvan ik niet eens wist waar hij vandaan kwam, liep onze richting op en ik voelde ergens toch wel een beetje angst. Hopelijk was het een vriend van Clay of een van de jongens uit zijn bende en niet iemand die Clay haatte. De jongen stond op een gegeven moment veel te dicht voor me en ik moest moeite doen om hem niet een paar meter weg te duwen. Zijn hand ging langs mijn gezicht. 'Je bent echt een prachtig meisje' zei hij toen zachtjes. Hij trok me weg uit de schouder van Clay en ik Clay snel aan.
Clay, godverdomme. Help? Ik bekeek de jongen die mij nu vast had even snel. 'Dude, what do you want?' siste ik tegen hem. Nee, je moest echt niet de momenten tussen mij en mijn broer verstoren, daar kon ik echt niet tegen. Hij hield me nog steeds vast en weer ging zijn hand over mijn wang. Ik begon hem echt creepy te vinden. 'Wat ik wil op dit moment is jou. Ik wil je broer wel eens op de knieën zien' siste hij terug. Juist ja. Het was duidelijk geen vriend van Clay. Ik rolde met mijn ogen. Denk Raquel, denk. Wat kan je op dit moment het beste doen? Een knie tegen het kruis? Ach ja, altijd het proberen waard. Ik ga voor hem staan en probeer hem een knie in zijn kruis tegen geven. Tot mijn teleurstelling merkt hij het net op tijd en draait hij mijn knie weg. Mijn arm wordt op mijn rug gedraait en voor ik weet sta ik geklemd tussen zijn armen. Ik keek Clay aan. 'Help. Alsjeblieft' vormen mijn lippen snel.

[ bericht aangepast op 17 dec 2013 - 20:43 ]

That is a perfect copy of reality.