RPG - Het Instituut voor Bijzondere Gevallen - Hawaï 4 - Speeltopics

Oorspronkelijk is dit verhaal begonnen op Hyves, maar omdat die er helaas mee gaat stoppen, willen we hier graag verder gaan.
Iedereen is natuurlijk vrij om mee te doen, maar we zitten dankzij Hyves' faillissement dus wel midden in het verhaal! Hopelijk hebben jullie hier begrip voor.


Het is zeven jaar na het begin van het eerste verhaal. Nadat ze het Instituut hebben verlaten, wonen Kato, Cordelia, Emily, Wyatt en Rodey op het eiland waar Kato is opgegroeid.
Inmiddels hebben Cordelia en Emily een kind gebaard.
De vulkaan op het eiland Montserrat begint weer actief te worden. Uit angst dat hij gaat uitbarsten, verhuisd iedereen met de kindertjes naar Hawaii, plus enkelen van Kato's familieleden die dieper in het bos wonen en hem geloven.
Omdat ze allemaal zo verschillend leven en de luxe van het Instituut gewend zijn, zijn ze altijd afhankelijk gebleven van de mensen aan het vaste land van de Verenigde Staten.
Op Hawaii blijkt een hele nederzetting te zijn van vreemde wezens die niet in de mensenwereld kunnen wonen en om welke reden dan ook, hebben besloten om niet bij hun soortgenoten te zijn.
Er is maar een kleine groep van die wezens die hen durft te vertrouwen. De zeemeerminnen en Rodey worden wel toegelaten, maar voor de halfwolven blijven ze vrezen. Ze zijn bang dat ze andere wezens opeten.
Zij worden geacht om in de bossen, buiten het dorp te leven, tussen de andere, gevaarlijkere wezens. Daarom verlaat ook niemand het dorp. Behalve voor het water.
Het dorp wordt bestuurd door een stel wijzen, die bepalen wat ze allemaal moeten doen wanneer er iets gebeurd.

Meer uitleg en het inschrijf topic vindt je hier: http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157054

Personages

Bethany 'Beth' - 21 - tijgermens q]Marjannee[/q
Enaid - 97 - ederos q]Hohenheim[/q
Ferapyle - ? - sater q]Ensiferum[/q
Leona - 27 - trol q]Ensiferum[/q
Meller Wartons - 14 - mensee q]Marjannee[/q
Michelle L'Oreal - 22 - vervloekt mens q]Ensiferum[/q
Minkabh - +/- 47 - papegaaienotter q]Hohenheim[/q
Peikka - 31/32/33 - follet q]Hohenheim[/q
Russel Wartons - 22 - mensee q]Marjannee[/q
Satyr - 21 - sater q]Ensiferum[/q
Stimpy - 1 - eekhoorn q]RosanneB[/q
Tari - 19 - elf q]Marjannee[/q
Venomis - 24 - dracaena q]Ensiferum[/q
Weather - 20 - Treeture q]Marjannee[/q

Nieuwkomers
Allie - 22 - zeemeermin q]Hohenheim[/q
Athiabbe Duskfury - 20 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Baiel - 22 - nereïde q]Marjannee[/q
Cordelia Duskfury-Grecia - 21 - zeemeermin q]RosanneB[/q
Emily Grecia - 22 - zeemeermin q]Marjannee[/q
Glaie - ? - nereïde q]Marjannee[/q
Gyab Duskfury - 19 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Javelin Ash - 21 - halfwolf q]Marjannee[/q
John ? - ? - mens q]Marjannee[/q
Kato Duskfury - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Limany Redfinder - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Maerle - 0 - zeemeermin/nereïde q]Marjannee[/q
Nykin Duskfury - 0 - halfwolf/meermin q]Hohenheim[/q]/[q]RosanneB[/q
Oliver May - 24 - mendax q]Marjannee[/q
Pagelino Duskfury - 12 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Patja Duskfury - 9 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Prahi - 29 - Syrene q]Hohenheim[/q
Qako Duskfury - 26 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Rodey Diablo - 21 - bosduivel q]Hohenheim[/q
Wyatt - 23 - waternimf q]Hohenheim[/q
Yati Stormghost - 22 - halfwolf q]Hohenheim[/q
Zipp +/- 4- bosduivel q]Hohenheim[/q

Overig
Jill - 22 - mendax q]RosanneB[/q

http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157055 --> Deel 1
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=157891 --> Deel 2
http://www.quizlet.nl/forum/topic.php?tid=158285 --> Deel 3

[ bericht aangepast op 5 jan 2014 - 19:45 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Javelin huiverde toen hij dat deed en voelde een giechel opkomen, waardoor de twee kleintjes zich verbaasd omdraaiden. Ze glimlachte even naar hen en hoopte dat ze haar rode hoofd niet opmerkten.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Patja rende naar hen toe en even was Qako bang dat ze hen gezien had, maar ze liethem een stuk fruit zien wat ze blijkbaar had gekregen en ze voreg of ze het mocht opeten.
'Ga je gang!'
Qako aaide haar over haar haren en Patja liep terug naar Pagelino om het fruit met hem te delen.
Hij ging weer wat dichter bij Javelin lopen, omdat hij wist dat er verder toch niemand op hem lette en ze was niet weggegaan nadat hij haar gekust had , dus hij zag dat als een goed teken. Hij was blij dat hij het gedaan had.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Eh, konden we al verder? Nouja, ik plaats mijn stukje wel gewoon...

'Kom Nykin, kom.' Cordelia wachtte geduldig tot hij bij haar was en pakte zijn handje. 'We gaan even lekker wandelen.' Ze glimlachte naar Kato. Hij droeg Liae in de draagzak die ze op de markt gekocht hadden en ze gingen uit3indelijk naar buiten. Het was een beetje frisjes en Cordelia was blij dat ze Nykin iets warmer had gekleed.
'Laten we even langs gaan bij de bibliotheek,' stelde Cordelia voor. 'Dan kunnen we een leuk boek uitzoeken.' De bieb was niet heel groot. Desondanks waren er veel boeken en Cordelia keek haar ogen uit. Ze had geen bibliotheek meerngezien sinds het Instituut. Cordelia zwaaide vrolijk naar Michelle, die ze uit een kantoortje zag komen.
'Hoi. Hoe gaat het? We vonden dat we maar eens langs moesten gaan, om een boek te lenen! En gedag te zeggen natuurlijk,' voegde ze er lichtjes blozend aan toe.

[ bericht aangepast op 23 jan 2014 - 11:07 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

[Jaa dit stuk kan best wel worden afgesloten, hoor, van Qako en Javelin (: Het gaat er gewoon om dat ze elkaar vaker zien ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Het was drie dagen geleden dat Ariana was verdwenen. Emily was sindsdien niet meer buiten geweest. Ze had heel kort de moeite genomen om tegen Satyr te zeggen dat ze erg verkouden was en dus niet zou kunnen zingen, zodat ze daarna weer terug naar haar hotelkamer kon gaan.
Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze had nog niets van Ariana gehoord en was als de dood dat het meisje niet meer in leven was. Steeds bleef ze in haar hoofd herhalen dat Ariana nog wel springlevend was. Venomis had haar eerder goed verzorgd, dat zou nu ook het geval zijn.
Maar wat voor leven had ze dan? Een leven in gevangenschap was geen leven. Ze had al zo lang zo’n leven moeten leiden, het was oneerlijk dat ze dat nu weer moest. Dankzij Emily.
Vandaag was ze weer buiten. Niet om te werken, maar omdat Baiel verdwenen was. Hij lag niet meer in bed toen ze vanmorgen was opgestaan. Ze had erg diep geslapen en hij was ergens in de nacht verdwenen. Het enige wat hij had achtergelaten, was een kort briefje.
We weten beide dat ik het niet ga redden, maar Ariana zal wel blijven leven. Kom me alsjeblieft niet achterna. Ik houd van jou en ik houd van Maerle. Vertel haar dat ze altijd in mijn hart zal blijven.
Emily stond nu bij het gat in de stadsmuur, met Maerle in haar armen. Haar zicht werd belemmerd door haar tranen en ze had moeite om overeind te blijven staan. Het was nobel van Baiel, dat hij zijn leven gaf voor Ariana, maar Emily was woest dat hij dat deed. Ze verachtte zichzelf dat ze de keuze had gemaakt voor Ariana, maar ze had die keuze wel zelf gemaakt en nu was ze beide kwijt! Ze verwachtte niet dat Venomis zo vriendelijk zou zijn om Ariana maar vrij te laten als Baiel zichzelf aanbood. Dat Baiel dat wel dacht, was naïef en stom, zoals zij naïef en stom was geweest om Venomis in de eerste plaats op te zoeken.
Langzaam maar zeker maakte haar woede plaats voor verschrikkelijk verdriet. Dat ze haar man nu echt kwijt was, kon ze nauwelijks bevatten. Altijd had er in haar achterhoofd gezeten dat er een kans was dat ze hem kwijt zou raken, dat hij zou sterven aan zijn vreselijke ziekte, maar toch was hij er altijd nog geweest. Ze had nog altijd korte gesprekken met hem kunnen voeren, ze had hem nog aan kunnen raken. Hij was nog altijd bij haar geweest.
Nu ze hem werkelijk kwijt was, wist ze dat het voorbij was. Het liefst ging ze hem achterna in het bos, maar ze had zichzelf voorgenomen eerst te denken voordat ze iets zou doen en dit zou een onbezonnen actie zijn. Ondoordacht en ontzettend dom. Net als haar eerste actie was. Net als Baiels actie was.
‘Je mag hier niet komen.’ Een bewaker – geen halfwolf, maar een ander groot, woest uitziend wezen – keek haar geërgerd aan. Hij leek erg op een mens, maar was te gespierd om een mens te kunnen zijn. ‘Dit is verboden terrein.’
Emily staarde hem aan, door haar tranen heen, en zijn blik verzachtte toen hij zag dat ze huilde. ‘Sorry. Ik kan je niet helpen.’ Hij blikte even op Maerle en draaide zich toen om, alsof haar verdriet verdween als hij haar niet kon zien.
Emily knikte even en draaide zich om. Ze liep een straat in waar op dat moment niemand was en legde haar kin tegen haar borst. Ze leunde tegen de muur van een huisje aan. Haar vrije hand klitte ze in haar haren en Maerle schrok zichtbaar toen ze een kreet van wanhoop slaakte. Deze ging over in een kreet van pijn. Een pijnscheut trok door haar buik en onderrug. Ze zette Maerle op de grond en greep naar haar buik. Maerle ging zakte direct op de grond neer en keek geïntrigeerd naar haar moeder met haar felblauwe oogjes. Haar handje stopte ze in haar mond.
'Nee lieverd, niet je eigen hand opeten,' mompelde Emily. De pijn trok langzaam weer weg en Emily leunde voorover, om Maerles hand uit haar mond te halen. 'Het is hier een beetje vies...'
Ze pakte Maerle weer vast, maar stond inmiddels wel op haar benen te trillen. Ze wist wat er aan de hand was en wat de pijn veroorzaakt had. Het ei - ze wilde het niet haar kind noemen, omdat ze bang was dat het niet meer leefde - had een verschrikkelijke timing gekozen haar lichaam te verlaten.
In haar hoofd maakte ze een rekensommetje. Het was nog twintig minuten lopen naar het hotel, maar het ging allemaal niet meer zo snel en Maerle maakte het niet makkelijker toen ze begon te krijsen. 'Oh alsjeblieft, nu niet,' mompelde Emily. Een vieze geur bereikte haar neus en Emily kreunde toen ze besefte dat ze Maerles luier zou moeten verschonen. Tegelijk maakte de geur haar misselijk.
Dat zou wel later kunnen. Haar vorige bevalling had niet langer dan drie kwartier geduurd en als dat weer het geval was, dan zou ze het hotel niet alleen bereiken.

Na ongeveer tien minuten voelde ze weer een pijn in haar buik, die doortrok naar haar onderrug. Ze raakte uitgeput van de pijn en het tillen van Maerle en ze hoopte dat er snel iemand zou zijn die haar te hulp zou schieten.
'Emily?' Haar naam werd uitgesproken door een vaag bekende stem en Emily draaide zich om, om te zien wie het was. Tot haar grote verbijstering zag ze iemand die ze totaal niet had verwacht.
'Allie?' Ze had Allie niet fantastisch gekend en had ook niet heel goed met haar op kunnen schieten, maar ze had nooit verwacht dat ze haar ooit weer terug zou zien.

[ bericht aangepast op 23 jan 2014 - 18:24 ]

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

OdairFinnick schreef:
Het was drie dagen geleden dat Ariana was verdwenen. Emily was sindsdien niet meer buiten geweest. Ze had heel kort de moeite genomen om tegen Satyr te zeggen dat ze erg verkouden was en dus niet zou kunnen zingen, zodat ze daarna weer terug naar haar hotelkamer kon gaan.
Ze voelde zich verschrikkelijk. Ze had nog niets van Ariana gehoord en was als de dood dat het meisje niet meer in leven was. Steeds bleef ze in haar hoofd herhalen dat Ariana nog wel springlevend was. Venomis had haar eerder goed verzorgd, dat zou nu ook het geval zijn.
Maar wat voor leven had ze dan? Een leven in gevangenschap was geen leven. Ze had al zo lang zo’n leven moeten leiden, het was oneerlijk dat ze dat nu weer moest. Dankzij Emily.
Vandaag was ze weer buiten. Niet om te werken, maar omdat Baiel verdwenen was. Hij lag niet meer in bed toen ze vanmorgen was opgestaan. Ze had erg diep geslapen en hij was ergens in de nacht verdwenen. Het enige wat hij had achtergelaten, was een kort briefje.
We weten beide dat ik het niet ga redden, maar Ariana zal wel blijven leven. Kom me alsjeblieft niet achterna. Ik houd van jou en ik houd van Maerle. Vertel haar dat ze altijd in mijn hart zal blijven.
Emily stond nu bij het gat in de stadsmuur, met Maerle in haar armen. Haar zicht werd belemmerd door haar tranen en ze had moeite om overeind te blijven staan. Het was nobel van Baiel, dat hij zijn leven gaf voor Ariana, maar Emily was woest dat hij dat deed. Ze verachtte zichzelf dat ze de keuze had gemaakt voor Ariana, maar ze had die keuze wel zelf gemaakt en nu was ze beide kwijt! Ze verwachtte niet dat Venomis zo vriendelijk zou zijn om Ariana maar vrij te laten als Baiel zichzelf aanbood. Dat Baiel dat wel dacht, was naïef en stom, zoals zij naïef en stom was geweest om Venomis in de eerste plaats op te zoeken.
Langzaam maar zeker maakte haar woede plaats voor verschrikkelijk verdriet. Dat ze haar man nu echt kwijt was, kon ze nauwelijks bevatten. Altijd had er in haar achterhoofd gezeten dat er een kans was dat ze hem kwijt zou raken, dat hij zou sterven aan zijn vreselijke ziekte, maar toch was hij er altijd nog geweest. Ze had nog altijd korte gesprekken met hem kunnen voeren, ze had hem nog aan kunnen raken. Hij was nog altijd bij haar geweest.
Nu ze hem werkelijk kwijt was, wist ze dat het voorbij was. Het liefst ging ze hem achterna in het bos, maar ze had zichzelf voorgenomen eerst te denken voordat ze iets zou doen en dit zou een onbezonnen actie zijn. Ondoordacht en ontzettend dom. Net als haar eerste actie was. Net als Baiels actie was.
‘Je mag hier niet komen.’ Een bewaker – geen halfwolf, maar een ander groot, woest uitziend wezen – keek haar geërgerd aan. Hij leek erg op een mens, maar was te gespierd om een mens te kunnen zijn. ‘Dit is verboden terrein.’
Emily staarde hem aan, door haar tranen heen, en zijn blik verzachtte toen hij zag dat ze huilde. ‘Sorry. Ik kan je niet helpen.’ Hij blikte even op Maerle en draaide zich toen om, alsof haar verdriet verdween als hij haar niet kon zien.
Emily knikte even en draaide zich om. Ze liep een straat in waar op dat moment niemand was en legde haar kin tegen haar borst. Ze leunde tegen de muur van een huisje aan. Haar vrije hand klitte ze in haar haren en Maerle schrok zichtbaar toen ze een kreet van wanhoop slaakte. Deze ging over in een kreet van pijn. Een pijnscheut trok door haar buik en onderrug. Ze zette Maerle op de grond en greep naar haar buik. Maerle ging zakte direct op de grond neer en keek geïntrigeerd naar haar moeder met haar felblauwe oogjes. Haar handje stopte ze in haar mond.
'Nee lieverd, niet je eigen hand opeten,' mompelde Emily. De pijn trok langzaam weer weg en Emily leunde voorover, om Maerles hand uit haar mond te halen. 'Het is hier een beetje vies...'
Ze pakte Maerle weer vast, maar stond inmiddels wel op haar benen te trillen. Ze wist wat er aan de hand was en wat de pijn veroorzaakt had. Het ei - ze wilde het niet haar kind noemen, omdat ze bang was dat het niet meer leefde - had een verschrikkelijke timing gekozen haar lichaam te verlaten.
In haar hoofd maakte ze een rekensommetje. Het was nog twintig minuten lopen naar het hotel, maar het ging allemaal niet meer zo snel en Maerle maakte het niet makkelijker toen ze begon te krijsen. 'Oh alsjeblieft, nu niet,' mompelde Emily. Een vieze geur bereikte haar neus en Emily kreunde toen ze besefte dat ze Maerles luier zou moeten verschonen. Tegelijk maakte de geur haar misselijk.
Dat zou wel later kunnen. Haar vorige bevalling had niet langer dan drie kwartier geduurd en als dat weer het geval was, dan zou ze het hotel niet alleen bereiken.

Na ongeveer tien minuten voelde ze weer een pijn in haar buik, die doortrok naar haar onderrug. Ze raakte uitgeput van de pijn en het tillen van Maerle en ze hoopte dat er snel iemand zou zijn die haar te hulp zou schieten.
'Emily?' Haar naam werd uitgesproken door een vaag bekende stem en Emily draaide zich om, om te zien wie het was. Tot haar grote verbijstering zag ze iemand die ze totaal niet had verwacht.
'Allie?' Ze had Allie niet fantastisch gekend en had ook niet heel goed met haar op kunnen schieten, maar ze had nooit verwacht dat ze haar ooit weer terug zou zien.
Op dat moment voelde ze een vloeistof langs haar benen sijpelen. Haar vliezen waren gebroken.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Allie, die wel een kreet had gehoord en daar ook wel een beetje van geschrokken was, ging met Emily in het gras zitten. Ze wist wat ze moest doem nu ze zelf ook bevallen was, maar het was nogal naar om nu juist Emily te moeten helpen, want na haar vorige bevalling had Allie een van de eieren gehouden en het meisje dat daaruit geboren was, was nu bij Oliver.
'Blijf hier,' zei ze een beetje paniekerig. Ze moest Emily's baby vinden en haar tegelijkertijd helpen de bevalling te doorstaan. 'Ik - ik moet eerst je kindje vinden. Rustig ademhalen.'

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Emily had nog niet gemerkt dat Maerle weg was gekropen. De pijn en misselijkheid nam toe en zewas bang dat het nog sneller zou gaan als de vorige keer.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

'Venomis!' Met alle kracht die Baiel nog in zich had, riep hij haar naam. Het had hem enorm veel moeite gekost om hier te komen. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Hij wist hoeveel verdriet hij Emily hiermee zou doen en hij wist ook dat ze het hem misschien wel nooit zou vergeven, maar hij voelde zijn einde steeds dichterbij komen. Hij wist dat het niet lang meer zou duren voordat hij zou sterven en dat Emily het zichzelf niet zou vergeven als Ariana dan nog steeds gevangen zou zijn door Venomis. Diep in haar hart wist Emily ook dat ze hem had moeten opgeven in plaats van Ariana, die nog wel een heel leven voor zich had gehad. Dat verdriet en die schuld wilde hij van Emily's schouder halen. Ze zou er de rest van haar leven mee zitten.
Hij hoopte dat Venomis Ariana vrij zou laten. Het was zijn laatste hoop, zijn laatste wens, dan zou hij kunnen sterven. Dan zou Emily ook weer gelukkig kunnen worden, ooit. Ze zou hem verschrikkelijk missen, ze zou ontzettend lang verdriet hebben om zijn dood, maar ze zou ooit weer een beter leven kunnen opbouwen.
Zijn ademhaling werd zwaarder en hij was bang dat hij door zijn benen zou zakken. Hij moest blijven leven, tot hij Venomis had gevonden. Hij slikte moeizaam en probeerde het beeld van Emily en Maerle niet voor zich te zien. Hij vond het verschrikkelijk dat hij niet alleen zijn vrouw, maar ook zijn dochter achter moest laten en vond het zwaar dat zij zonder vader op zou groeien. Daarom was het belangrijk dat Emily wel weer een nieuwe man zou vinden. Hij wist dat haar kinderwens groter was en dat ze het erg moeilijk vond dat het kind dat in haar buik zat, waarschijnlijk niet zou overleven en daarom wenste Baiel voor haar dat ze weer een nieuwe man zou vinden, die haar zou liefhebben zoals hij haar liefhad en die haar wensen zou vervullen. Maerle zou broertjes en zusjes krijgen en Emily zou weer gelukkig zijn.
Hij had haar ooit gelukkig gemaakt, maar sinds zijn ziekte was dat niet meer zo. Ze was bij hem gebleven omdat ze van hem hield, maar ze was al haar vrijheid kwijt die zo belangrijk voor haar was. Ze was al maanden niet meer de vrolijke vrouw die ze altijd was geweest en dat was de schuld van hem en zijn ziekte, die hen uit elkaar had gerukt. Het was beter als hij zou sterven dan als hij de rest van zijn leven zo ziek zou zijn, al zou Emily dat nooit toegeven.
'Venomis!' Hij riep haar naam nog een keer en hoopte dat ze snel zou komen.
Het beeld van Emily met een andere man was verschrikkelijk. Toch wist hij dat ze dan weer zou lachen, en die gedachte zorgde ervoor dat hij wist dat hij door moest zetten. Hij wilde dat Emily weer zou lachen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Allie keek over haar schouder en zag de baby een paar meter verderop. Het was stom dat niemand hen kwam helpen.
Gauw liep ze naar het kindje toe en tilde haar op. Emily was toch nog niet zo ver om te persen.
'Blijf op je zij liggen,' zei ze toen ze Maerle had gepakt en zette het kindje tussen haar knieën tussen haar knieën op de grond toen ze naast Emily was gaan zitten.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Emily deed wat haar gezegd werd. Er kietelden steentjes tussen haar hempje en haar huid. Ze had een verschrikkelijke plek uitgekozen om haar kind te baren.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Michelle vond het fijn dat er iemand was die haar kwam opzoeken, want ze had de meeste dagen in haar eentje doorgebracht de afgelopen tijd. Ze had bewust Prahi geprobeerd te vermijden, want ze kon het gevoel niet van zich af zetten dat hij iets van haar moest, ook al had hij dat vooralsnog uit niets laten blijken. Waarschijnlijk was ze gewoon zo door haar medemens teleurgesteld dat ze achter alles zocht en had hij helemaal geen nare bedoelingen, maar het lukte haar niet om zich eroverheen te zetten.
Ze zakte door haar knieën en kietelde even Nykins wang en zond een warme glimlach naar het jongste kindje.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze bezorgd toen ze zag dat Cordelia’s arm in een mitella

[ bericht aangepast op 24 jan 2014 - 22:43 ]

Every villain is a hero in his own mind.

Kato keek met een schuldbewust gezicht een andere kant op en riep Nykin terug toen die nieuwsgierig op de boekenplanken af rende.

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Hoe verder hij het bos in liep, hoe zwaarder het werd om door te lopen. Zijn ademhaling werd zwaarder en zijn hoofdpijn nam steeds meer toe. Hij kon niet meer.
Hij bleef tegen een boom leunen en zakte onderuit, op het mos. Hij zweette en veegde met de palm van zijn hand zijn voorhoofd droog, maar liet toen zijn hand verslagen zakken. Dit was het. Hij zou Ariana en Venomis niet bereiken. Hij wist dat hij nu zou sterven. Een traan gleed traag over zijn wang. Hij sloot zijn ogen en wachtte tot de dood hem te pakken zou krijgen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

Cordelia was geen voorstander van liegen, maar in dit geval vond ze het te persoonlijk om aan anderen te vertellen. 'Over Nykins speelgoed gevallen.' Ze glimlachte even ongemakkelijk en raakte even Kato's arm aan met haar schouder.
'Hoe gaat het met jou?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?