• You get the best of both worlds
    Chillin' out, take it slow
    Then you rock out the show

    You get the best of both worlds
    Mix it all together and you know
    that it's the best
    You get the best of both worlds
    Without the shades and the hair
    You can go anywhere


    Wat doe je als een normaal leven wilt leiden, maar tegelijkertijd ook je gouden stem wilt laten horen? De jongens van One Direction hebben daar het antwoord op, want zij hebben beide levens. Wie niet slim is, moet creatief zijn, werd altijd tegen ze gezegd en dat is precies wat zij hebben gedaan. De jongens hebben allemaal de kast leeg getrokken, pruiken gekocht, om overdag als een normale tiener naar school toe te gaan en in de avond hun zelf te laten zien en de sterren van de hemel te kunnen zingen. Een dubbele persoonlijkheid, een dubbelleven. Het klinkt allemaal als het perfecte plan, maar is dat het ook? Wat als de jongens betrapt worden? Misschien zelfs verliefd worden, of hun vriendinnen, want worden net zo goed voorgelogen, achter het geheim komen? Het kan zelfs voorkomen dat je beroemde vrienden, ook hetzelfde plan had, om uiteindelijk ook op haar andere persoonlijkheid verliefd te worden.Of dat je als een vrouw verkleed naar school gaat, om verliefd te worden op 'hetzelfde' geslacht. Wat doe je dan? Ga je voor de waarheid, of komen er nog meer leugens, om jezelf te beschermen? De enige met wie je kan praten zijn de vier andere jongens, die precies hetzelfde doormaken.

    Rollen:
    De jongens:
    • Niall James Horan • Josh Dylan Cooper • quin98
    • Harry Edward Styles • Lucas Hunter Ransom • Tomles
    • Louis William Tomlinson • Tyler James Summerfield • NiaIler
    • Zayn Javadd Malik • Mona Davison • KiliOfDurin
    • Liam James Payne • James Logan Jackson • Kendizzzzle


    De klasgenoten:
    Louis • Sylvia Noah Watson • KiliOfDurin
    Liam • Lilyan 'Little of Lil/Lils' Emarald Holmes • Snowqeeun
    Niall • Grace Olivia Bäcker • Bonjourx
    Harry • Robin Willow McAllister • Act


    De mensen in het beroemde leven:
    Denk hierbij aan vrienden en paparazzi.

    • •
    • •
    • •
    • •
    • •





    Lijstje:
    Rol:
    Naam: Zowel de echte als de roepnaam overdag.
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk: Zowel overdag als 's nachts
    Studierichting:
    Extra:


    Kamergenoten:

    Studierichting:
    • Sylvia • Film
    • Zayn • Beeldende vormgeving
    • Louis • Drama
    • Grace • Singer en songwriter
    • Liam • Singer en songwriter
    • Lilyan • Beeldende vormgeving
    • Harry • Psychologie


    Regels:
    •Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    •Maximaal 2 personages per persoon.
    •Topics worden alleen geopend door Tenacious en Magicales.
    •Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
    •Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    •16+ mag maar houd het netjes.
    •Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    •Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    •Het is geen sneltrein!

    •Naar het idee van Tenacious, Magicales en de geweldige film: She's the man.


    Het begin:
    De jongens hebben zich net omgetoverd naar hun 'tweede' persoonlijkheid en zijn allemaal onderweg naar school, waar de rest van de mensen al een aantal uur doorbrengt.
    Veel te laat zijn ze dus, want op het laatste moment werden ze wakker gebeld door hun manager dat de plannen gewijzigd waren en ze een interview moesten geven. De vraag is dus hoe de jongens zich hier uit gaan praten bij zowel de leraren als hun vrienden.

    [ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 21:28 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Louis Tomlinson
    Het verbaasde me dat we nog geen leerlingen tegen waren gekomen, of zelfs ook maar een docent en de andere twee. Niet dat het me uitmaakte, want dat maakte het wel makkelijker en beter, omdat er geen vragen zouden komen, ook al had dat dan wel een hoop tegengehouden. Mijn rugzak hing ik op mijn rug, om niet veel later neer te knielen bij Niall en zijn tranen weg te vegen. 'Dat is het wel,' mompelde ik zachtjes terwijl ik hem alweer voorzichtig van me afduwde. Niet doordat ik geen knuffel wilde, maar door het pijnlijke geluid wat zijn mond verliet. Het was allemaal wel mijn schuld. Mijn volledige excuus zou dan ook uit mijn mond rollen, zodra we veilig thuis zaten. De plek waar ik vandaag gewoon had moeten blijven, net als de jongen, die ik ondertussen al in mijn armen had. 'Even op je kiezen bijten, schat. Ik weet dat het pijn doet, maar je weet ook dat ik het niet expres doe,' verliet mijn mond zachtjes bij een nieuwe pijnkreet van de jongen. Toch was een kleine glimlach op mijn gezicht te vinden bij zijn bedankje. 'Geen dank, je weet dat ik er altijd voor je ben,' Na een uitval tegen Harry zette ik het dan ook op een lopen richting de auto. Paul mocht er dan wel zijn, maar ik wilde alsnog zo snel mogelijk hier weg. Ondertussen bleven zachte woorden over mijn lippen met merendeel als betekenis dat het wel goed kwam. Deze vielen alleen een beetje weg toen we bij de auto waren, waar ik met moeite de sleutels tevoorschijn haalde, zonder de jongen los te laten. Dat kwam pas op het moment dat ik hem op de bijrijdersstoel plantte en daarna zelf naar de andere kant liep. Mijn telefoon pakte ik er weer bij, om deze keer het nummer van Zayn en Liam erbij te pakken. Ik weet niet waar jullie zijn, maar ik ben met onze Blondie naar huis. De hel is, een soort van, losgebroken op school, Paul is erbij en laten we zeggen dat jullie later bij worden gepraat. Ik hoop dat het bij jullie beter gaat? x Mijn vermoeden zei van niet aangezien ik beide jongens na vertrek niet meer had gezien, maar hoopte van wel. Mijn blik ging opzij met een zwakke glimlach. 'Naar het ziekenhuis of huis?'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Sylvia Noah Watson
    Ik lette even niet goed op en had bijna direct twee klappen in mijn gezicht. Zelf haalde ik met mijn knie uit naar zijn kruis en raakte hem daar minder hard dan geplant omdat twee grote armen me wegsleurden. Ik wist direct dat vechten geen zin had, dus ik bleef maar hangen in zijn armen. "Luke!" riep ik nog, maar ik hield me toch slap in de armen van de man. Hij nam me mee weg naar buiten. Ik was niet bang, maar ik wist wat wijs was. Nu was dat niet verzetten, maar gewoon afwachten. Hij zette me uiteindelijk achter de school neer. "Dus, dametje. Jij zorgt voor problemen?" Nu kon ik twee dingen doen. Netjes antwoorden en mijn straf ondergaan of me van de domme houden en de domme rode Italiaanse uithangen. Ik ging voor het tweede. "Signore, stanno cercando di incastrarmi. Il ragazzo dai capelli rossi ha fatto. Sono solo una semplice ragazza zingara. Non farmi del male, per favore." zei ik vloeiend met lichte paniek in mijn stem en met mijn grote ogen op hem gericht. Hij keek me wat verward aan. Blijkbaar wist deze beer van een vent niet wat te doen met een klein Italiaantje dat hem met grote ogen aankeek. Nu maar hopen dat Luke/Harry optijd hier was voor hij een keuze zou maken die me pijn zou doen.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Door mijn korte onoplettendheid wist de Ier los te komen met behulp van Louis, die me afsnauwde en daarna een venijnige klap verkocht. Ik liet een verraste piep horen en staarde hem even met grote ogen aan, die zich al snel vernauwden en hem vals aankeken. Nu was het echt menens. Toch deed ik niets meer dan toekijken terwijl Sylvia op de geblesseerde knie van Niall trapte ne hem daarmee onderuit haalde, om vervolgens de andere jongen mee te sleuren. Even overwoog ik het plan om de jongen die op de grond lag overeind te helpen, maar deed het niet en keek met een kille blik toe hoe hij pijn leed. Niet veel later verscheen Louis al weer, wat me deed afvragen waar het meisje was gebleven. Ik schonk hem een sarcastische halve grijns door zijn opmerking en weigerde verder aandacht aan de twee te schenken. Plots hoorde ik mijn naam ergens vandaan komen en ging zoals te verwachten opzoek naar waar het vandaan kwam. Na een halve speurtocht kwam ik ergens achter de school terecht waar ik nog verschillende Italiaanse woorden vandaan hoorde komen. Het was een vreemd tafereel dat zich hier voor me afspeelde. De gigantische Paul die het kleine poppetje vasthield die Sylvia was. Zo leek ze nog kleiner dan ze al was. 'Paul, laat haar. Ze hoort bij mij,' gromde ik de bodyguard toe. Ik was dol op hem, echt. Maar nu kon ik het me niet veroorloven om aardig te zijn. Er volgde een kleine discussie vanwege het feit waarom hij hier überhaupt was, voor haar dus, toch won ik zoals gewoonlijk de discussie. Hoofdschuddend liet de man haar los en gaf me nog een korte waarschuwing jegens haar gedrag, en verdween daarna. Zuchtend knikte ik en ging nu naast Sylvia staan. 'Gaat het een beetje?' vroeg ik zacht, doelend op het feit dat Paul soms nogal ruw kon zijn zonder dat hij het zo bedoelde.


    Because I love him, do I need another reason?

    Niall Horan

    ' Louis kijk me aan' zeg ik als ik in zijn armen lig en kijk hem in zijn ogen aan. ' Het is niet jou schuld geloof me en ik neem je zeker niks kwalijk, ik ben allang blij dat het nu goed is en je hebt me heel goed geholpen' zeg ik met een glimlach en wil het liefst een kusje op zijn lippen drukken maar besluit toch te wachten tot ik in de auto zit, ik wou niet nog meer problemen, we hadden er ju wel even genoeg vond ik. ' Ik weet dat je het iet expres doe en het moet maar even' mompel ik en bijt zachtjes op mijn lip tegen de pijn. ' Je bent lief Lou' zeg met een glimlach en leg mijn hoofd tegen zijn borstkas aan. Inmiddels zijn we bij de auto en niet veel later wordt ik ook op de bijrijders stoel gezet. ' Mag ik niet eens rijden?' zeg ik grijnzend en laat mijn lach toch weer even horen. Ik had dan veel pijn mij laten stoppen met lachen lukte niet snel en dus zou dat nu ook niet het geval zijn. ' Kom is hier' zeg ik met een glimlach naar Louis maar trek hem zelf al met mijn goede arm iets naar me toe. Ik druk een kus op zijn lippen en kijk hem met een glimlach aan. ' Ik hou van je' zeg ik met een glimlach en bedenk me dan ineens iets. ' Ik wil naar huis, maar de rozen liggen nog in mijn kluisje!' zeg ik en kijk hem aan. Als de bloemen in mijn kluisje zouden blijven liggen zouden ze waarschijnlijk dood gaan want er was geen water en ook geen licht, dus een grote kans om te overleven hadden de mooie rozen niet.

    Kendizzzzle schreef:
    Liam Payne II James Jackson.
    Zayn aaide door mijn warrige krullen om het weer in model te krijgen. Ons haar zat echt niet, en dat kom voornamelijk door die pruik die we op school moeten dragen. Zayn had zijn pet nog om zijn haar er onder te verschuilen, ik kon geen pet opzetten vanwege het bloedende gat in mijn hoofd. Hij zette zijn bril wat beter op zijn neus, en duwde nog een plukje op zijn plek. 'Het ziet er zeker niet uit he?' vroeg ik grinnikend. Nou ja, ik denk niet dat dokters daar op letten. Zelf zette hij zijn pet even af en veegde zijn haar uit zijn ogen, en zette het ding weer op. "Meneer Payne." werd er geroepen uit een van de kamertjes. Zayn pakte mijn hand en kneep er zacht in terwijl hij opstond. Ik stond ook op, en gaf hem een onzeker glimlachje. "Kom Li. We gaan je eens laten fixen." zei hij met een twijfelende glimlach. Ik knikte met een kleine lach op mijn gezicht. Ik ben zo blij dat ik vier goede vrienden heb die me altijd helpen als ik hulp nodig heb, en die er voor me zijn, en waar ik mee kan lachen. Ik liep met Zayn het kamertje binnen, De vrouw wenkte dat ik op de stoel moest gaan zitten. Toen ik zat keek ze naar het gat, en zei dat het nogal diep was, maar dat ze het hopelijk wel kon hechten. Ook veronderstelde ze dat ik veel bloed verloren was. Inderdaad, ik was veel bloed verloren. Vanaf het moment dat het gebeurde, tot nu ben ik aan het bloeden geweest.


    Zayn Malik || Mona Davison
    Ik grinnikte zacht bij zijn vraag. "Nu weer wel, mafketel dat je er bent." zei ik met een glimlach. Ik was blij om mijn vriend toch weer te zien lachen, ondanks de handdoek tegen zijn achterhoofd die zich inmiddels al had volgezogen met zijn rode bloed. Ik fixte mijn eigen haar nog even en toen werd Liam eindelijk geroepen. Ik stond op en pakte zijn hand om er bemoedigend in te knijpen. Daarna stond hij ook op en liepen dan toch het kantoortje van de doctor binnen. Het was een aardig lijkende vrouw. Ze liet mijn vriend zitten en begon naar zijn hoofd te kijken terwijl ik met haviksogen bezorgd toekeek vanuit de hoek waar ik in stond. Gelukkig zei ze wel dat ze hem kon oplappen. Dat was al een zorg minder. Toch wilde ik haar graag wel eerst Liam zien fixen voor ik te vrolijk werd. Toen kreeg ik een sms van Lou. We zijn in t ziekenhuis. Als Li is gefixt gaan we naar huis. Wacht met thee zetten. We willen geen brand. Z. stuurde ik voor ik weer naar Liam en de doctor keek. Ze wenkte me en zei dat het misschien beter was dat hij iets zou hebben om in te knijpen onder het hechten, omdat dat gedeelte van zijn hoofd meer prikken voor verdoving zou kosten dan naald steken van het hechten, maar dat het wel veel pijn kon doen. Ik liep dus snel naar Liam toe en vouwde zijn beide handen om die van mij en ik keek recht in zijn grote puppy ogen. "Gewoon knijpen, Li. Wees niet bang dat je me pijn doet. Dat gebeurt niet. Probeer mijn handen maar fijn te knijpen." vertelde ik hem. Ik meende het echt. Hij zou zoizo meer lijden met een naald die door de huid van zijn hoofd werd geduwt dan ik van zijn sterke armen. Hij had wel geluk gehad dat zijn hoofd niet was gebroken. zei de doctor nog terwijl ze begon met het klaarmaken van haar hechtmateriaal en het wegscheren van wat van Liam's prachtige maar bloederige krullen om zo te kunnen hechten.

    [ bericht aangepast op 8 feb 2014 - 19:47 ]


    Bowties were never Cooler

    Sylvia Noah Watson
    Hij had me nogsteeds bij mijn polsen vast terwijl ik smeekte in het Italiaans en hem daardoor in twijfel liet wat te doen. En toen hoorde ik een stem die me deed zuchten van geluk. "Il mio salvatore." mompelde ik met een glimlach. De man, die blijkbaar Paul heette, begon een discussie met de jongen met de zwarte krullen. De beer van een vent hield me nogsteeds vast terwijl hij en Harry druk discussieerden. Het begon best pijn te doen, want zijn grip was heel stevig en mijn polsjes waren verre van dik. Uiteindelijk liet hij me dan toch los en waarschuwde me nog, maar ik hield me van de domme. Harry kwam inmiddels bij me staan en vroeg hoe het ging terwijl ik over mijn polsen wreef, die spierwit waren door het afknellen. Ik keek hem aan en zuchtte bij zijn vraag. "Het gaat. Blauwe plekken, meer niet." zei ik zacht. Mijn accent verborg ik weer. "Maar wat je ook zegt, die roodharige vriend van je gaat eraan. Die durft niets zonder dat deze beer het komt opknappen. Als de baas dat doet, prima, maar dit was echt een laffe streek." siste ik naar de jongen met de zwarte haren. Daarna leunde ik toch wat tegen zijn borst aan. Langzaam kalmeerde ik wat. "Kunnen we nu misschien onze spullen gaan halen en dan naar het café gaan voor een Caffe Italiano?" Ik dronk nooit overdag, maar nu wilde ik echt even bekomen en ik had echt geen zin meer in school. Het vechten, maar vooral de ontdekking dat mijn beste vriend en twee van de grootste kneusjes van de school niet waren wie ze waren hadden me vrij erg ontregelt.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne II James Jackson.

    Zayn grinnikte zacht bij mijn vraag. "Nu weer wel, mafketel dat je er bent." zei hij met een glimlach. Ik grinnikte ook. Hij stond op, en pakte mijn hand om er bemoedigend in te knijpen. Ik glimlachte, en liep samen met hem het kamertje van de dokter binnen. De vrouw parkeerde me in een stoel en keek naar mijn hoofd. Zayn keek bezorgd mee vanuit de hoek, wat me deed glimlachen. Het was een fijn gevoel dat er iemand voor je is als je het even moeilijk hebt. De dokter wenkte Zayn dat hij moest komen, en zei dat ik maar beter iets kan hebben om in te knijpen onder het hechten. Dat voorspelt niets goeds. Ze zij dat het wel veel pijn kon doen. Nou ja, dat moet dan maar even als ik niet met een gapend gat in mijn hoofd wil lopen. Zayn liep naar me toe, en vouwde mijn handen om die van hem, en keek recht in mijn ogen. "Gewoon knijpen, Li. Wees niet bang dat je me pijn doet. Dat gebeurt niet. Probeer mijn handen maar fijn te knijpen." vertelde hij me. Ik knikte, en liet een dankbaar glimlachje zien. 'Bedankt Zayn.' zei ik. De dokter zei dat ik nog geluk heb gehad dat mijn hoofd niet gebroken was. De dokter legde alles klaar om te hechten, en schoor mijn haar weg rond het gat. Dat word dus een pet dragen op het podium. Ik voelde hoe de naald door mijn huid ging, en kneep licht in Zayn zijn handen, waarvan ik blij was dat ik ze vast had.


    How far is far

    Zayn Malik || Mona Davison
    Liam bedankte me nog toen ik zei dat hij in mijn handen moest knijpen. Ik glimlachte weekjes en keek hoe de doctor alles klaarzette. Ik wist dat ze begonnen was toen Liam hard in mijn handen kneep en zijn nagels in mijn vlees boorde. Het deed pijn, maar het kon vast niet zoveel pijn doen als wat hij nu voelde. Harry had echt een enorm probleem als ik hem straks zag. Zijn alterego mocht dan een psychopathische pestkop zijn, dit ging echt veels te ver. Ik zou hem niet compleet het ziekenhuis in slaan, waarschijnlijk, maar een gebroken neus, een blauw oog en wat gekneusde ribben zaten er voor hem zeker in. Als Mona kon ik niets tegen Luke, maar als Zayn kon ik wel wraak nemen op Harry voor wat er was gebeurt. Als die jongen slim was zou hij pas komen opdagen als Paul me stevig in een houtgreep had, want anders was zijn leven toch echt niet meer zeker. In elk geval zou hij dan niet gemakkelijk op het podium staan. Liam kneep alleen maar harden naarmate de tijd voortduurde. Mijn getinte handen werden spierwit, maar ik zei niets. Uiteindelijk was de doctor klaar. Ze plakte nog wat zwaluwstaartjes over de wond en daarna ging een groot wit gaas over de geschoren plek. "Een tijdje geen druk op de wond zetten. Dus geen petten of mutsen. Ook oppassen met het wassen van je haren. Je wil niet dat er sop in komt." waarschuwde ze hem. Ik onthield het ook maar, want als Liam misschien wat in shock was gezakt door de pijn moest hij het straks wel weten.


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    Mijn blik ging naar de jongen in mijn armen toen zijn woorden mijn gehoorgang binnen waren gedrongen. 'Dat is het wel, maar het is lief bedoeld van je en je gaat toch echt niet van me afkomen.' Het was waar, maar ook al was dit niet gebeurd, dan zou Niall alsnog niet van me afkomen. Ik moest net al te lang zonder hem en dan na te gaan dat we hier nog geeneens zo heel lang waren geweest. 'Houd dat in je achterhoofd, net als dat ik straks zal kijken wat ik kan doen, om de pijn te verminderen,' verliet mijn mond en had de neiging de jongen in een stevige knuffel te trekken en de eerstkomende uren niet meer los te laten. Iets wat ik zeker deed als we thuis waren. 'Jij nog liever, schat,' Heel zachtjes drukte ik een kusje tegen zijn voorhoofd toen we bij de auto waren, eerst kijkende of er niemand was. 'Nee, daar gaan ik me niet aan wagen. Zodra het beter gaat, mag jij weer rijden,' zei ik met een lach, nadat ik de jongen op de bijrijdersstoel zat. Ik zelf liep om, om achter het stuur te klimmen. Mijn telefoon klonk door de auto, waarschijnlijk Zayn of Liam, maar liet dat heel even gaan, om me op Niall te richten en een 'Ik ook van jou,' over mijn lippen te laten rollen, om de jongen weer naar me toe te trekken waarna ik mijn lippen nog kort tegen de zijne plaatste. Daarna kwam toch de vraag wat hij wilde en werd duidelijk dat ik nog richting school moest. 'Ik ben zo terug,' verliet met ietwat tegenzin mijn mond, om uit de auto te klimmen, richting school te lopen en ondertussen mijn telefoon erbij te krijgen. 'Harry,' rolde zacht over mijn lippen bij het lezen van het berichtje. Dit ga je niet serieus menen toch? Nou ja, we zien jullie zo wel en sterkte. Ik kan je alleen over het laatste niets beloven x stuurde ik waarna ik het kluisje van Niall in zicht zag komen, om mijn pas iets te versnellen, de rozen eruit te halen en nog sneller terug naar de auto te lopen. Daar klom ik in, om Niall opnieuw te begroeten en hem de rozen nu persoonlijk te geven. 'En nu naar huis dan maar,' mompelde ik voor ik de auto startte en wel richting huis vertrok. Ik had het nu wel gehad.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Niall Horan

    ' Ik wil ook helemaal niet van je af' zeg ik met een lichte glimlach, ik wou nu alleen maar dat Louis bij me was. Ik knik even bij zijn volgende woorden, wat minder pijn zou wel fijn zijn al zou het echt nog wel even duren voor ik de pijn amper meer zou voelen. Hij drukt een kusje op mijn voorhoofd en ik glimlach naar hem, ' Ik kan niet wachten tot we thuis zijn' zeg ik met een glimlach, ik wou de hele dag al naar huis en nu kan het eindelijk, al had ik toch liever op een andere manier gegaan. Ik begin te lachen door zijn antwoord, ' Ik zou mij nu ook maar niet laten rijden nee' lach ik en kijk even via het raampje naar buiten. Ik glimlach na zijn ik hou ook van jou en knik even als hij zegt dat ik zo terug is. Hopelijk zou er niks ergs gebeuren maar als het goed is zou Paul Sylvia wel te pakken hebben genomen en zou die daar nu nog wel staan dus leek het me wel veilig. Ik glimlach als Louis weer in beeld komt met de bos rozen bij zich. ' Je bent een schat' zeg ik met een glimlach tegen hem en pak de rozen vast. ' Ze zijn mooi' zeg ik terwijl we richting huis rijden. Ik was toch heel blij dat we nu al bijna thuis waren, ik was wel klaar met school. Als ons huis inzicht komt glimlach ik en kijk Louis aan. ' Eindelijk thuis' Hier had ik echt de hele dag naar uitgekeken.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 13:14 ]

    Liam Payne II James Jackson.
    Zayn glimlachte weekjes toen hij zag hoe de dokter alles klaarzette. Toen ik de naald in mijn huid voelde, heeft Zayn dat vast en zeker ook gevoeld, want ik kneep in zijn handen alsof mijn leven er vanaf hing. Ik wou mijn excuus aanbieden, maar ik had het te druk met knijpen in zijn handen. Iets zegt me dat Harry straks een groot probleem heeft, maar dat wil ik niet. Harry is en blijft toch een van mijn beste vrienden, en bovendien had zijn tweede persoonlijkheid, Lucas dit gedaan, en niet Harry persoonlijk. Erg kwalijk nemen kon ik het hem niet, aangezien ik me op school ook nogal inleef in mijn tweede persoonlijkheid, en laat zijn tweede persoonlijkheid nou net de grootste plaaggeest van de school zijn. Naarmate de dokter verder ging met hechten, kneep ik Zayn zijn handen steeds meer fijn, en uiteindelijk waren ze gewoon wit. Uiteindelijk was ze klaar, en verbond ze het gat in mijn hoofd, wat nu weer dicht was. "Een tijdje geen druk op de wond zetten. Dus geen petten of mutsen. Ook oppassen met het wassen van je haren. Je wil niet dat er sop in komt." waarschuwde ze me. Fijn, geen pet op dus vanavond. Dat ziet er vast prachtig uit, die kale plek op mijn hoofd. De dokter zei dat we mochten gaan, en ik liep met Zayn de gang op. 'Sorry dat ik je zo fijn kneep' zei ik. 'Bedankt dat je mee bent gegaan.' zei ik daarna, en keek hem met een dankbare glimlach aan.

    [ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 14:20 ]


    How far is far

    Zayn Malik
    Toen Liam eindelijk mijn handen losliet wreef ik ze over elkaar terwijl ze langzaam hun oude kleur terugkregen. Liam leek niet blij met het feit dat hij zijn verband niet mocht bedekken. Ik was alleen blij dat hij niet meer uit zijn hoofd bloedde. De doctor zei dat we mochten gaan. Ik bedankte haar nog even en liep toen achter mijn vriend aan de gang op. Ik wuifde onder het lopen zowel zijn verontschuldiging als zijn bedanktje weg. "Daar zijn vrienden voor. Die zorgen voor elkaar. Nu gaan we snel naar huis voor Lou de keuken in de fik zet omdat hij water wil koken." Ik pakte Liam's hand en trok hem lichtjes mee naar de auto. Die deed ik open en liet mijn vriend weer los om in te stappen. Ik was erg blij dat de paparazzi ons niethadden ontdekt. Dat wilde ik er niet ook nog eens bij hebben. Ik viste mijn mobiel uit mijn zak en opende twitter. "Lach eens." zei ik tegen Liam voor ik de foto nam van zijn hoofd met verband erom. Please send all you love to Liam. He got hurt at school. He will be on stage tonight. zette ik erbij voir ik het plaatste. Direct kreeg ik veel reacties terug. Vooral beterschaps wensen voor Liam en vragen om een followback. Ik stopte het ding terug in mijn zat en startte de auto voor ik mijn riem om deed. "Alles is nu geregeld. Maak je geen zorgen." zei ik tegen mijn vriend voor ik dan toch echt weer richting huis reed.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne II James Jackson.

    We bedankte de dokter, en liepen daarna naar de gang. Hij wuifte mijn excuus en bedankje weg. "Daar zijn vrienden voor. Die zorgen voor elkaar. Nu gaan we snel naar huis voor Lou de keuken in de fik zet omdat hij water wil koken." zei hij en pakte mijn hand. 'Alsnog bedankt. En we kunnen inderdaad Louis voor zijn, anders kunnen we de brandweer bellen.' grinnikte ik. Hij trok me mee naar de auto en me weer los om in te stappen. Ik stapte ook in en deed mijn gordel om. Hij viste zijn mobiel uit zijn zak en opende twitter. "Lach eens." zei hij tegen me en nam een foto van me. Please send all you love to Liam. He got hurt at school. He will be on stage tonight. zette hij erbij toen hij de foto plaatste. Zodra hij het had geplaatst kreeg ik meteen honderden beterschaps waardoor ik glimlachte. Ik ben blij met zulke lieve fans. "Alles is nu geregeld. Maak je geen zorgen." zei Zayn tegen me en reed naar huis. Ik knikte. 'Ik ben blij dat ik wel het podium op mag, anders had ik het toch wel gedaan.' zei ik. Ik vind het vreselijk als ik door wat dan ook een optreden af moest zeggen, en deed dat dan ook vrijwel nooit.


    How far is far

    Zayn Malik
    Ik glimlachte onder het rijden. Het was inderdaad zeker fijn om thuis te zijn voor de brandweer weer moest komen. Dat zou de 7e keer zijn sinds we hier woonden. We moesten hem echt een keukenverbod geven. Ik glimlachte bij zijn woorden. Het was zeker fijn dat hij mocht optreden, want ik vond het verschrikkelijk om niet te kunnen optreden. Het was zo leuk. Ik reed de snelste route naar huis. Onder het rijden tikte ik rustig op het stuur. Ik vond het heel gezellig en geweldig altijd. Ik parkeerde voor de deur en stapte uit. Zo te zien was Louis er nog niet. Gelukkig. Ik liep vrolijk naar binnen en liep door naar de keuken om water op te zetten. Daarna hing ik mijn jas op en trapte mijn schoenen uit. Toen Liam eenmaal binnen was deed ik de auto op slot met een druk op de knop. Daarna liep ik terug naar de keuken om het hete water in de theepot en hing er theezakjes in. Nee, ik had nu echt geen zin meer om iets te doen. "Pak je mokken, Li?" vroeg ik terwijl ik de theepot mee naar de woonkamer ging. Daar liet ik me weer op de bank vallen en bleef zo rustig hangen. Ik had echt nergens zin meet in.


    Bowties were never Cooler

    KiliOfDurin schreef:
    Sylvia Noah Watson
    Hij had me nogsteeds bij mijn polsen vast terwijl ik smeekte in het Italiaans en hem daardoor in twijfel liet wat te doen. En toen hoorde ik een stem die me deed zuchten van geluk. "Il mio salvatore." mompelde ik met een glimlach. De man, die blijkbaar Paul heette, begon een discussie met de jongen met de zwarte krullen. De beer van een vent hield me nogsteeds vast terwijl hij en Harry druk discussieerden. Het begon best pijn te doen, want zijn grip was heel stevig en mijn polsjes waren verre van dik. Uiteindelijk liet hij me dan toch los en waarschuwde me nog, maar ik hield me van de domme. Harry kwam inmiddels bij me staan en vroeg hoe het ging terwijl ik over mijn polsen wreef, die spierwit waren door het afknellen. Ik keek hem aan en zuchtte bij zijn vraag. "Het gaat. Blauwe plekken, meer niet." zei ik zacht. Mijn accent verborg ik weer. "Maar wat je ook zegt, die roodharige vriend van je gaat eraan. Die durft niets zonder dat deze beer het komt opknappen. Als de baas dat doet, prima, maar dit was echt een laffe streek." siste ik naar de jongen met de zwarte haren. Daarna leunde ik toch wat tegen zijn borst aan. Langzaam kalmeerde ik wat. "Kunnen we nu misschien onze spullen gaan halen en dan naar het café gaan voor een Caffe Italiano?" Ik dronk nooit overdag, maar nu wilde ik echt even bekomen en ik had echt geen zin meer in school. Het vechten, maar vooral de ontdekking dat mijn beste vriend en twee van de grootste kneusjes van de school niet waren wie ze waren hadden me vrij erg ontregelt.


    Bowties were never Cooler