• You get the best of both worlds
    Chillin' out, take it slow
    Then you rock out the show

    You get the best of both worlds
    Mix it all together and you know
    that it's the best
    You get the best of both worlds
    Without the shades and the hair
    You can go anywhere


    Wat doe je als een normaal leven wilt leiden, maar tegelijkertijd ook je gouden stem wilt laten horen? De jongens van One Direction hebben daar het antwoord op, want zij hebben beide levens. Wie niet slim is, moet creatief zijn, werd altijd tegen ze gezegd en dat is precies wat zij hebben gedaan. De jongens hebben allemaal de kast leeg getrokken, pruiken gekocht, om overdag als een normale tiener naar school toe te gaan en in de avond hun zelf te laten zien en de sterren van de hemel te kunnen zingen. Een dubbele persoonlijkheid, een dubbelleven. Het klinkt allemaal als het perfecte plan, maar is dat het ook? Wat als de jongens betrapt worden? Misschien zelfs verliefd worden, of hun vriendinnen, want worden net zo goed voorgelogen, achter het geheim komen? Het kan zelfs voorkomen dat je beroemde vrienden, ook hetzelfde plan had, om uiteindelijk ook op haar andere persoonlijkheid verliefd te worden.Of dat je als een vrouw verkleed naar school gaat, om verliefd te worden op 'hetzelfde' geslacht. Wat doe je dan? Ga je voor de waarheid, of komen er nog meer leugens, om jezelf te beschermen? De enige met wie je kan praten zijn de vier andere jongens, die precies hetzelfde doormaken.

    Rollen:
    De jongens:
    • Niall James Horan • Josh Dylan Cooper • quin98
    • Harry Edward Styles • Lucas Hunter Ransom • Tomles
    • Louis William Tomlinson • Tyler James Summerfield • NiaIler
    • Zayn Javadd Malik • Mona Davison • KiliOfDurin
    • Liam James Payne • James Logan Jackson • Kendizzzzle


    De klasgenoten:
    Louis • Sylvia Noah Watson • KiliOfDurin
    Liam • Lilyan 'Little of Lil/Lils' Emarald Holmes • Snowqeeun
    Niall • Grace Olivia Bäcker • Bonjourx
    Harry • Robin Willow McAllister • Act


    De mensen in het beroemde leven:
    Denk hierbij aan vrienden en paparazzi.

    • •
    • •
    • •
    • •
    • •





    Lijstje:
    Rol:
    Naam: Zowel de echte als de roepnaam overdag.
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk: Zowel overdag als 's nachts
    Studierichting:
    Extra:


    Kamergenoten:

    Studierichting:
    • Sylvia • Film
    • Zayn • Beeldende vormgeving
    • Louis • Drama
    • Grace • Singer en songwriter
    • Liam • Singer en songwriter
    • Lilyan • Beeldende vormgeving
    • Harry • Psychologie


    Regels:
    •Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    •Maximaal 2 personages per persoon.
    •Topics worden alleen geopend door Tenacious en Magicales.
    •Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
    •Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    •16+ mag maar houd het netjes.
    •Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    •Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    •Het is geen sneltrein!

    •Naar het idee van Tenacious, Magicales en de geweldige film: She's the man.


    Het begin:
    De jongens hebben zich net omgetoverd naar hun 'tweede' persoonlijkheid en zijn allemaal onderweg naar school, waar de rest van de mensen al een aantal uur doorbrengt.
    Veel te laat zijn ze dus, want op het laatste moment werden ze wakker gebeld door hun manager dat de plannen gewijzigd waren en ze een interview moesten geven. De vraag is dus hoe de jongens zich hier uit gaan praten bij zowel de leraren als hun vrienden.

    [ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 21:28 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Sylvia Noah Watson
    Ik grijnsde toen ik zag dat er bloed aan de muur zat na Luke zijn uitval tegen die kneus. Hij kwam weer bij ons zitten en ik draaide me weer recht om hem aan te kunnen kijken. Ik gijnsde en gaf hem een schouderklopje. "Goed werk. Nou ik ben van plan Summerfield eens flink te grazen te nemen als ik hem zie. Dan krijg ik te horen met wie ik mijn project samen moet doen en dan gaan we naar Robin's huis om te studeren. Volgens mij was dat het plan." Ik zuchtte en keek nog eens rond of ik die kneus in zijn streepjesshirt zag, maar zulk geluk had ik niet. Op dat moment ging de bel. Ik zuchtte en stond op. "Ik ga maar eens kijken wie het is. Als het Summerfield is, kan iemand me dan alsjeblieft afschieten... of nee, kan iemand helpen hem af te schieten." Ik hees mijn tas over mijn schouder en haalde nog een hand door mijn vuurrode krullen. Ik zuchtte zacht voor ik richting mijn lokaal liep. Daar aangekomen, na nog een paar vluchtende bruggers te hebben weggeduwt, zag ik een lijst hangen. Ik liep naar voren en zocht mijn naam. Mijn ogen gleden over de regel en lazen mijn partner. Zodra ik de naam nog maar half gelezen had vlogen er al een rits scheldwoorden over mijn lippen. Dat gingen ze toch neit menen? De enige persoon hier op school die als hij ademde me nog uit mijn slof liet schieten was mijn partner voor dit project. 'Geen discussie mogelijk.' stond bovenaan het papier. Ik gromde gefrustreerd en liep een stukje de gang door waar ik angstig werd nagestaart. De eerste de beste onderbouwer die ik tegen kwam trok ik aan zijn haren en smeet ik tegen de muur. Ze gingen toch neit serieus denken dat ik met fucking Tyler Summerfield, het grootste doetje van de school en de jongen wiens leven ik zo graag tot een hel maakte, ging samenwerken? Voor nu haalde ik mijn versie van Coriolanus uit mijn tas en begon te lezen om zo rustig genoeg te zijn om hem niet direct te vermoorden als we dit zouden gaan bespreken.


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    Ik had de neiging, om nog heel snel naar boven te vluchten en me onder de dekens te verstoppen tot de andere weer terug waren van school. Ik wist alleen dat het niet zou gaan en bleef me daarom ook focussen op Niall. Mijn arm wikkelde zich rond zijn middel, om zijn hand ook nog vast te pakken en te luisteren naar de woorden. 'Als Hazza zo doorgaat dan is mijn geduld op en ziet die jongen heel snel wat hij heeft aangericht. Het mag zijn alter ego wel zijn, maar tast ons normale leven ook aan op deze manier,' rolde zachtjes over mijn lippen, om een kleine glimlach zijn kant op te werpen. 'Je bent veel te lief voor me,' voegde ik er zacht aan toe waarna het snel over zou gaan op een ander onderwerp. Ik wist dat dit namelijk geen favoriet onderwerp was, alleen soms kon het niet anders. Het bleven wel je vrienden, die je soms ook wel eens achter het behang wilde plakken. 'Houd vanavond gewoon in je achterhoofd. Dat helpt mij ook de dag door, ook al lijkt het soms nog langer te duren dan,' Je zou het ritme erin moeten krijgen na een tijd, alleen niets was minder waar. Zeker niet als je als je naar sommige van onze alter ego's keek. Het was een ramp en daar was het mee gezegd. 'Ik had het niet anders verwacht ook,' zei ik bij de woorden dat Niall reed terwijl ik op de stoel aan de bijrijderskant plaats nam. Mijn blik ging naar de jongen, om uiteindelijk voorover te buigen en een kus op zijn wang te plaatsen. 'Ik ga het echt niet overleven zonder je,'


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Ik grinnikte kort door haar schouderklopje en woorden, waarna de bel ging. Zodra ze opstond volgde ik haar voorbeeld en gooide mijn tas over mijn schouder, want er was een kans dat ik een geweer kon gebruiken vandaag, een heel grote kans eigenlijk. Op een nogal trage pas liep ik achter haar aan, en liet de bruggers die ze aan de kant had geduwd nog een extra struikelen. Het was te aanlokkelijk om niet te doen, daar kon ik ook niks aan doen. Ze stonden, of eerder renden, er zo mooi voor. Omdat ik hierdoor wat achter liep ging ik iets sneller en hoorde vanaf hier het gevloek en getier. Toen ik naast haar stond liet ik mijn ogen even over de lijst heen glijden, waarna ik wat afkeurend klikte met mijn tong. 'Waar had je -je geweer ook alweer gelaten?' vroeg ik met gespeelde verwarring, en keek lichtelijk geamuseerd toe hoe ze een stukje doorliep en een jochie tegen de muur aansmeet. Het was altijd grappig om te zien hoe dat ene rotjong haar zo over de rooie kon laten gaan, al mocht ik hem zelf ook niet echt. Totaal niet, om eerlijk te zijn. 'Ik neem aan dat ik in ieder geval straks wel mag meehelpen met hem kapotmaken? Of op z'n minst mag toekijken?' Ik liep het kleine stukje gang oor en liet mezelf via de muur op de grond zakken, de zin kwijt om te blijven staan. Het moest nu niet al te lang meer duren voor Louis op school kwam, bedacht ik me in mijn achterhoofd, maar schudde dat al snel van me af. Die jongen bestond even niet, en dat moest ik mezelf voorhouden. Zo werd alles gelijk een stuk gemakkelijker.


    Because I love him, do I need another reason?

    Liam Payne II James Jackson.

    Zayn keek me recht in mijn ogen aan. Hij boog iets naar voren zodat alleen ik het kon horen. "Li, hoofdwonden bloeden als de neten en je wil niet dat Lou vanavond boos wordt omdat er overal bloed in je haar zit. Je mag je groot willen houden, maar ga wel even naar een doctor." fluisterde hij zacht met zijn normale stem. Ik keek hem aan. En gaf dan toch toe. 'Oké, oké, ik ga wel even langs een dokter.' fluisterde ik terug. Hij stond op. "Sterkte James." zei hij met de stem van Mona, en liep weg. Ik stond met moeite op. Ik was duizelig. Ik heb geen zin om naar een dokter te gaan. En het is ook niet slim om alleen auto te gaan rijden. Ik liep daarom gewoon naar de klas toe. Fijn, ik had dus les met Sylvia en Lucas, de plaaggeesten van de school. Ik hoopte dat Mona ook nog moest komen, anders word dit een hels uur.


    How far is far

    Sylvia Noah Watson
    Ik gooide woest een brugger met zijn hoofd tegen de muur en draaide me toen om naar Lucas. "Dat was maar een grap, maar eerlijk gezegd zit ik er nu serieus over na te denken om die kneus wat verschrikkelijks aan te doen." En daarmee bedoelde ik niet de normale verschrikkelijke pesterijen die hem misschien een paar hechtingen of een gebroken arm op zouden leveren, maar dan bedoelde ik nu echt een ziekenhuis verblijf en mogelijk coma. Nee, ik mocht die kneus echt niet. Ik wist niet wat het was, maar al vanaf de eerste dag dat hij hier was haalde hij het bloed onder mijn nagels vandaan en het werd met de dag erger. Ik haalde mijn boek uit mijn tas en zocht de juiste pagina op. "Ow ja. Je mag zeker kijken. De hele school mag zien hoe die kneus zal lijden. Maar ik moet hem een kans geven om geen 1 te krijgen voor dit project en om een schorsing te voorkomen. Enig idee hoe?" Ik kon hem echt niet uitstaan, maar het lezen van Shakespeare hielp verrassend goed. Het leek wel of het ritme van de woorden me langzaam tot bedaren wist te brengen. Ja, ik zat nogsteeds vol van haat voor Summerfield en het feit dat we dit hele semester samen moesten werken, maar het lezen haalde mijn bloed wel een beetje van de kook. Al zei dit niets over wat ik zou doen zodra ik ook maar een glimp van hem op zou vatten. Mijn vuurrode haren waren namelijk niet de enige dingen die leken te branden.

    Zayn Malik || Mona Davison
    Ik was weggelopen, maar hield wel een oogje op Liam. Ik zag hem met heel veel moeite opstaan en toen de bel ging wankelde en zwalkte hij weg. Ik liep dus in een redelijk tempo achter hem aan, dat ging inmiddels best charmant op hakken. Halverwege, net voor de trap wist ik zijn hand te pakken. "Nee, wij gaan nu mooi eventjes naar de doctor. Je ziet er namelijk heel bleekjes en zwak uit, James. Kom, dan melden we ons even af." zei ik in een hoge stem. Ik moest nu echt niet veel meer moeten zeggen, want mijn stem begon nu al langzaam pijn te doen. Nog even volhouden. Dan zouden we even langs huis kunnen om snel joggingsbroeken en sweaters aan te trekken, zodat onze dekmantel bewaard bleef, en dan door naar het ziekenhuis. Ik trok Liam mee naar de balie. "Lucas heeft James met zijn hoofd tegen de muur geslagen en hij ziet er niet zo goed uit. Mag ik hem naar de doctor brengen?" vroeg ik zacht en timide. De vrouw achter de balie van rond de 30 begon wat te tikken en knikte toen. Ze wenste ons sterkte en na nog een knikje trok ik Liam mee naar mijn auto. Harley rende vrolijk met ons mee. Bij mijn auto maakte ik die open. Gelukkig was het hier stil. Ik haalde een handdoek die eigenlijk voor Harley's kwijl bedoelt was uit eht dashboard kastje. "Hou deze er maar tegenaan." zei ik weer in mijn normale, nu iets krakende stem, voor ik achter het stuur kroop en Harley bij mijn voeten liet liggen. Zo kon hij wel bij Liam op schoot, maar nu nog niet.

    [Harry heeft trouwens een drijg sms van Zayn gehad]

    [ bericht aangepast op 3 feb 2014 - 22:03 ]


    Bowties were never Cooler

    (Oh ja, over het hoofd gezien, sorry.)
    Harry Styles
    Ik knikte begrijpend, en het stond vast dat ik daarmee met alle liefde wilde helpen. Een geïrriteerde zucht verliet mijn mond toen de mobiel in mijn zak aangaf dat ik een sms had. Ongeïnteresseerd opende ik het berichtje van Zayn en staarde er een tijdje naar, de woorden leken maar niet tot me door te dringen. Zo sterk veranderde ik van gedaante, dat zelfs dit me niets deed. Dan breng je hem toch naar het ziekenhuis? Straks komt er nog een vlek van bloed op zijn shirt, stuurde ik bits terug. Ze begrepen echt niet dat het me niks kon schelen en dat was uitermate irritant. Boos en gefrustreerd stopte ik het ding weer terug, en leek iets te kalmeren door de vraag van Sylvia. Nadenken hielp me altijd om rustiger te worden. 'Je kunt proberen je in te beelden dat hij iemand anders is, iemand die je kent en die je mag. Of ben ik nu dom aan het zwetsen?' stelde ik voor, het voorval met de sms alweer vergeten. Dit alter ego was namelijk ook niet de handigste met dingen onthouden. Mona en James zouden nu wel op weg zijn naar de eerste hulp, dus had ook ik niemand meer om iets op af te kunnen reageren. Ik hoopte die andere twee wel snel zouden komen, anders ging ik mijn frustratie botvieren op een brugger en was dat volleidg hun eigen schuld.


    Because I love him, do I need another reason?

    Sylvia Noah Watson
    Lucas pakte niet veel later zijn mobiel. Hij leek niet blij met het bericht, maar het kon me niets schelen. Ik had zelf genoeg slecht nieuws voor nu. Ik las een stukje en vroeg hem om een oplossing. Hij kwam alleen echt weer met een Lucas antwoord. Hij wad dan wel een goede vriend, heel slim en snel van begrip was hij niet. "Je weet dat dat niet werkt, popje. Dat heb ik al vaker geprobeerd." Ik liep naar hem toe en aaide op mijn tenen even door zijn stugge krullen. Ik keek weer even naar mijn boek en kreeg een idee. Met een grijns op mijn gezicht keek ik omhoog naar Luke. "Ik laat hem gewoon een passage Shakespeare dorn. Dat kan hij nooit en dan heb ik mijn reden hem af te schrijven en hem het ziekenhuis in te rammelen." Mijn grijns was sadistisch terwijl ik in het oude versleten boekje bladerde naar de extreem lastige monoloog. Ik was zoizo erg picky met mijn Shakespeare, dus hij zou van hele goede huize komen, wilde hij mij hem doen overwegen en eerlijk gezegt wist ik vrijzeker dat die clown nog niet eens van SShakespeare had gehoord, laat staan Coriolanus, laat staan deze passage. Dit was een goede keuze. Zo had ik zelfs nog een geldige reden om niet met hem te willen samenwerken, want de leraren wisten ook hoe kieskeurig ik was hierover en zouden me het dus moeilijk kwalijk kunben nemen dat ik hem ontsla uit het project als hij het verkloot, wat hij zeker zou doen.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne II James Jackson.

    Net toen ik de trap op wou voelde ik een hand de mijne pakken. Ik draaide me om en zag Zayn, of in dit geval Mona staan. "Nee, wij gaan nu mooi eventjes naar de doctor. Je ziet er namelijk heel bleekjes en zwak uit, James. Kom, dan melden we ons even af." zei hij met een hoge stem. Ik wou protesteren, maar liet me toch door hem mee slepen naar de balie. "Lucas heeft James met zijn hoofd tegen de muur geslagen en hij ziet er niet zo goed uit. Mag ik hem naar de doctor brengen?" vroeg hij zacht. De rouw achter de balie begon wat te tikken, en knikte toen. Ze wenste ons sterkte, en na nog een knikje trok Zayn me mee naar zijn auto, en Harley rende vrolijk mee. Zayn maakte zijn auto open, en ik stapte in bij de bijrijdersstoel. Hij haalde een handdoek uit het dashboard kastje, en gaf die aan mij. "Hou deze er maar tegenaan." zei hij weer met een normale maar iets krakende stem. Ik knikte en hield de handdoek tegen mijn nog steeds bloedende achterhoofd. 'Dank je Zayn.' zei ik en liet een kleine glimlach zien. Hoe wou ik dat ooit gaan doen in de klas met dat gebloed? Dat besefte ik nu pas, en naar de dokter gaan is volgens mij echt de beste keus, en ik ben er Zayn dankbaar voor dat hij me heeft mee gesleept.


    How far is far

    Zayn Malik || Mona Davison
    Gelukkig ging Liam gewoon met me mee. Het zou een stuk lastiger zijn geweest als hij zou gaan tegenstribbelen. Ik kon hem wel aan normaal tijdens het sparren, maar nu moest ik meisjesachtig doen. Toen we eenmaal in de auto zaten stak ik mijn vriend een handdoek toe. Ik ging zitten en Harley kwam onder mijn benen liggen. Ik deed mijn riem om en startte de auto. Rustig reed ik richting huis. Daar parkeerde ik eerst. "Eerst even omkleden." mompelde ik. Voor ik uitstapte. Zo konden we namelijk niet naar de doctor. Dan konden we namelijk niet meer normaal naar school. Ik opende de deur en rende snel naar boven. Ik deed mijn pruik af en haalde de make-up van mijn gezicht. Snel trok ik een pet over mijn hoofd, verwisselde mijn bril en wisselde mijn jurkje, hakken en mallot om voor een sweater, joggingbroek en gympen. Daarna liep ik naar Liam zijn kamer om te zien of hij het allemaal kon bolwerken. Ik krabte even aan mijn hoofd en keek naar Harley, die zoals altijd achter me aan liep. Die moest ook nog even veranderen. Ik liep met hem naar mijn kamer en wisselde zijn halsband om. Hij zou thuis blijven, maar terug naar school zou zo waarschijnlijk toch niet meer hoeven. Het zou te veel tijd kosten om terug te veranderen en het doctor's bezoek zou ook niet kort duren waarschijnlijk. Dan misten we vandaag maar, de gezondheid van een van mijn beste vrienden ging voor school.


    Bowties were never Cooler

    Niall Horan || Josh Cooper

    Ik rij de straat uit en begin ook al wat sneller te rijden, de lessen zijn volgens mij inmiddels wel begonnen en als we nog veel later zouden zijn konden we nog wel is problemen daarmee krijgen. ' Ja ik weet niet wat het met Hazz is maar hij gaat wel wat te ver' geef ik nog als antwoord op Louis. Het leek wel alsof hij gewoon echt niet met Harry was op school, alsof hij echt helemaal zijn personage was en geen enkel gevoel meer toeliet wat hij eigenlijk zou hebben als hij Harry was. ' Jij bent nog veel liever Lou' zeg ik met een glimlach naar hem en geniet nog even van de laatste minuut, want de school kwam inmiddels al inzicht. ' Ik blijf natuurlijk aan vanavond denken' zeg ik met een glimlach. Inmiddels zijn we bij school aangekomen en ik parkeer de auto waarna ik gauw uitstap. ' Doei Lou, tot vanavond' zeg ik nog tegen hem en begin daarna langzaam naar de ingang van de school te lopen. Ik had er echt totaal geen zin in maar ik moest wel. Ik wou net eigenlijk ook niet zo snel weg van Louis maar het moest wel, straks zag iemand ons samen en dat was denk ik niet echt het slimste wat we konden doen.

    Louis Tomlinson
    Ik staarde door het autoraampje naar buiten, kijkende naar hoe we steeds dichter in de buurt van de school kwamen, terwijl de woorden van de blonde jongen langzaam tot me doordrongen. Een zachte 'hmm,' verliet mijn mond als instemmend geluid, geen zin om mijn mond open te trekken en mijn gedachten alweer afdwalende naar zo meteen. Waarschijnlijk kwamen wij, ik, er vandaag weer niet heelhuids vanaf en het baarde me toch zorgen, want dagenmorgen ging het echt een keer fout. Het bleef door mijn hoofd spoken, maar misschien was ik daarom ook de oudste en gaf ik veel te veel om de band, om het verkeerd te laten lopen. 'Jij blijft de liefste, knuffelbeertje,' mompelde ik zachtjes naar waarheid, mijn mondhoeken ietwat omhoog krullende. De jongen zijn knuffels waren gewoon goud waard en de bijnaam bleef toepasselijk ook. Mijn blik bleef hangen bij de school waar we ondertussen al aan waren gekomen, om met moeite nog naar de jongen naast me te kijken. 'Vanavond, jij en ik. Of eerder Niall en Louis,' zei ik, om mijn capuchon over mijn hoofd te trekken en de neiging te onderdrukken, om hem nog een afscheidskus te geven aangezien dat wel op zou gaan vallen. 'Bye Nialler, tot vanavond, of straks als Josh,' zei ik en keek hem na, om, toen de jongen verschenen was, ook uit te stappen en mijn schooltas over mijn schouder te hangen. 'Laten we dit maar weer doen, of beter gezegd hopende te doorstaan,' mompelde ik tegen mezelf terwijl ik me met lood in de schoenen richting de ingang begaf.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Een zucht verliet mijn mond door haar woorden, ergens had ik het wel kunnen weten. Wat onverschillig haalde ik mijn schouders op. 'Ik probeer ook alleen maar te helpen, en je weet zelf ook heel goed dat je mij nooit om advies moet vragen,' mompelde ik, en grijnsde kort toen ze een hand door mijn haren haalde. Ik was nog steeds dol op aandacht en zou dat altijd blijven, op wat voor manier dan ook. Als Harry of als Lucas, dat maakte niet uit. Ik grinnikte toen ze haar nieuwe plan voorlegde, het klonk alsof het wel eens zou kunnen gaan werken. Althans, dat hoopte ik. Want ik had vandaag wel zin in een showtje, maar dan moest dat joch nu echt wel gaan opschieten. Ongeduldig tikte ik wat met mijn voet op de vloer, tot ik een wel heel bekend gezicht zag verschijnen. Nonchalant tikte ik Sylvia op haar schouder en wees in de richting waar ik de jongen met de rode haren vandaan zag komen, die te zien was door het glas van de voordeur. 'Ik haal hem wel,' zei ik, in een iets opgewektere stemming dan daarnet. Op een vlugge pas ging ik naar buiten en hem toe en greep hem bij de schouder. Hopelijk begreep hij daardoor wat er ging komen en deed hij geen poging tot vluchten, dat zou alleen maar meer problemen opleveren. Ik keurde hem geen blik waardig en sprak al helemaal niet tegen hem want hij was een van de weinige, of misschien wel de enige, die dwars door mijn façade wist te breken en mijn echte kant weer omhoog te halen.


    Because I love him, do I need another reason?

    Louis Tomlinson
    Mijn blik gleed het schoolplein rond en had nog steeds sterk de neiging om me ziek te melden en rechtsomkeert te maken. Het nare gevoel was nog steeds niet verdwenen en werd nu alleen maar sterker. Het was altijd zodra ik op school was tot het moment dat we weer onszelf waren, want alles leek ineens heel anders. Ik was hier hartstikke rustig, kon me nergens in verdedigen zodra het op vreemde aankwam en had geen vrienden. Een zachte zucht rolde over mijn lippen, om een blik op mijn horloge te werpen en heel snel mijn mouw weer omlaag te trekken voordat iemand zijn blik op mijn tatoeages viel. Ik stond dan ook abrupt stil toen ik bij mijn schouder werd gegrepen, bang om alsnog betrapt te zijn. In mijn hoofd begon ik mezelf al te vervloeken terwijl ik me omdraaide en toch een deels opgeluchte zucht mijn mond verliet bij het zien van Lucas, of beter gezegd Harry. Bij hem hoefde ik me in ieder geval geen zorgen te maken over het feit dat ik een geheim had, maar wel over wat anders. 'Een woord, of iets, en je kan vanavond zo hard lopen dat mensen gaan denken dat er een moordenaar achter je aanzit,' siste ik. Normaal was ik iemand die alles maar over zich heen liet komen, nooit zijn mond opentrok, dus ergens had ik geen idee waar het lef nu ineens vandaan kwam. Misschien kwam het door alles wat door mijn hoofd heen spookte, de knop die nog omgezet moest worden en zo niet dat hoorde het toch nog bij de stemmingswisselingen, ook al moest ik oppassen dat ik niet teveel terug zou vallen op onze echte personen.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Sylvia Noah Watson
    Ik grinnikte zacht bij zijn woorden en aaide even door zijn haren. "Geeft niets, Luke. Ik waardeer je inbreng alsnog. Hoe langzaam van begip je ook bent." zei ik met een oprechte glimlach. Daarna stortte ik me toch weer op mijn boek. Ik kon dan wel lief doen tegen mijn vriend, dat zei niets over hoe ik zou zijn als die roodharige malloot zijn gezicht zou laten zien. Ik had net de juiste monoloog gevonden en was hem aan het doorlezen toen ik op mijn schouder werd getikt door een van Lucas zijn magere lange vingers. Ik keek in de richting die hij wees en direct begon mijn bloed weer te koken. Ik was al gefrustreert geweest omdat ik alleen was, en met dit erbij stond ik nu echt op het punt de kop van onze streepjes vriend af te rijten. Mijn knokkels waren wit geworden, zo stevig hield ik het boekje vast om mezelf in toom te houden. Ik knikte bij zijn woorden en begon zelf de monoloog voor de zoveelste keer in mijn leven door te lezen. ik kende het van binnen en van buiten. Elk klein dingetje wist ik ervan. Dus ik zou weten als hij het fout zou doen. Voor nu hield het me ook nog een beetje in toom, maar of dat zo ook zou zijn, we zouden het meemaken. Ik zou hem een kans moeten geven, maar een fout en ik zou hem omleggen, hier en nu. Nou, in elk geval het ziekenhuis in krijgen met ernstige verwondingen en een mogelijke interne bloeding. Voor nu was het wachten tot Luke met hem terug zou komen.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Een licht verontwaardigde "pff" verliet mijn mond, al wist ik dat het goed bedoeld was. Ik wilde er nog iets op zeggen, maar was mijn woorden op slag vergeten zodra ik de jongen zag die we nou net nodig hadden. Ik deelde kort mee dat ik hem ging halen, en liep naar hem toe. Louis, of Tyler, maakt niet uit, leek te schrikken van mijn plotselinge aanwezigheid en ik zag dat hij nog vlug zijn mouw naar beneden schoof. Ik zuchtte geïrriteerd en rolde met mijn ogen om zijn woorden. 'Grappig. Even leek het alsof jij dacht me te kunnen intimideren. Maar dat heb ik verkeerd gehoord, toch?' vroeg ik dreigend. Ik wist niet of hij aan het bluffen was of niet, al boeide het me eigenlijk niet echt. Een korte duw tegen zijn schouder om aan te geven dat hij moest doorlopen, en ik trok afwachtend een wenkbrauw op. 'Leuke lange mouwen trouwens,' bitste ik hem nog toe. Toen werd ik het zat en greep hem vast bij zijn arm, en sleurde hem mee terug naar de ingang. Ik deed geen moeite om te kijken of hij struikelde, uiteindelijk kwamen we toch wel op de plek waar hij moest zijn. Toch liep ik eenmaal binnen een stuk langzamer, zoals ik dat hier altijd deed. Ook gaf ik hem daardoor nog te kans om iets te zeggen voor ik hem aan Sylvia's genade overleverde. Een kans die hij niet heel veel langer meer zou hebben.

    [ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 19:34 ]


    Because I love him, do I need another reason?