[Speeltopic] Best Of Both Worlds • One Direction 1 - Speeltopics

You get the best of both worlds
Chillin' out, take it slow
Then you rock out the show

You get the best of both worlds
Mix it all together and you know
that it's the best
You get the best of both worlds
Without the shades and the hair
You can go anywhere

Wat doe je als een normaal leven wilt leiden, maar tegelijkertijd ook je gouden stem wilt laten horen? De jongens van One Direction hebben daar het antwoord op, want zij hebben beide levens. Wie niet slim is, moet creatief zijn, werd altijd tegen ze gezegd en dat is precies wat zij hebben gedaan. De jongens hebben allemaal de kast leeg getrokken, pruiken gekocht, om overdag als een normale tiener naar school toe te gaan en in de avond hun zelf te laten zien en de sterren van de hemel te kunnen zingen. Een dubbele persoonlijkheid, een dubbelleven. Het klinkt allemaal als het perfecte plan, maar is dat het ook? Wat als de jongens betrapt worden? Misschien zelfs verliefd worden, of hun vriendinnen, want worden net zo goed voorgelogen, achter het geheim komen? Het kan zelfs voorkomen dat je beroemde vrienden, ook hetzelfde plan had, om uiteindelijk ook op haar andere persoonlijkheid verliefd te worden.Of dat je als een vrouw verkleed naar school gaat, om verliefd te worden op 'hetzelfde' geslacht. Wat doe je dan? Ga je voor de waarheid, of komen er nog meer leugens, om jezelf te beschermen? De enige met wie je kan praten zijn de vier andere jongens, die precies hetzelfde doormaken.

Rollen:
De jongens:
• Niall James Horan • Josh Dylan Cooper • quin98
• Harry Edward Styles • Lucas Hunter Ransom • Tomles
• Louis William Tomlinson • Tyler James Summerfield • NiaIler
• Zayn Javadd Malik • Mona Davison • KiliOfDurin
• Liam James Payne • James Logan Jackson • Kendizzzzle

De klasgenoten:
Louis • Sylvia Noah Watson • KiliOfDurin
Liam • Lilyan 'Little of Lil/Lils' Emarald Holmes • Snowqeeun
Niall • Grace Olivia Bäcker • Bonjourx
Harry • Robin Willow McAllister • Act


De mensen in het beroemde leven:
Denk hierbij aan vrienden en paparazzi.
• •
• •
• •
• •
• •




Lijstje:
Rol:
Naam: Zowel de echte als de roepnaam overdag.
Leeftijd:
Nationaliteit:
Innerlijk:
Uiterlijk: Zowel overdag als 's nachts
Studierichting:
Extra:

Kamergenoten:

Studierichting:
• Sylvia • Film
• Zayn • Beeldende vormgeving
• Louis • Drama
• Grace • Singer en songwriter
• Liam • Singer en songwriter
• Lilyan • Beeldende vormgeving
• Harry • Psychologie

Regels:
•Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
•Maximaal 2 personages per persoon.
•Topics worden alleen geopend door Tenacious en Magicales.
•Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
•Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
•16+ mag maar houd het netjes.
•Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
•Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
•Het is geen sneltrein!

•Naar het idee van Tenacious, Magicales en de geweldige film: She's the man.

Het begin:
De jongens hebben zich net omgetoverd naar hun 'tweede' persoonlijkheid en zijn allemaal onderweg naar school, waar de rest van de mensen al een aantal uur doorbrengt.
Veel te laat zijn ze dus, want op het laatste moment werden ze wakker gebeld door hun manager dat de plannen gewijzigd waren en ze een interview moesten geven. De vraag is dus hoe de jongens zich hier uit gaan praten bij zowel de leraren als hun vrienden.

[ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 21:28 ]

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Louis Tomlinson
Mijn blik ging naar de jongere jongen, waarvan ik lichtelijk bang werd in deze tijden, om heel kort mijn vingers onder zijn kin te leggen, zodat ik recht in zijn ogen kon aankijken. De arm liet ik, na een keer tegen zijn wang getikt te hebben, weer slap langs mijn lichaam hangen, om mijn mond open te trekken bij zijn reactie. 'Grappig, want volgens mij was het toch echt de waarheid. Zelfs die ondertoon er niets aan veranderen. Een woord en het einde van de dag krijg je een hele andere kant van me te zien, Styles,' Zijn naam rolde, alleen voor hem hoorbaar, over mijn lippen, om mijn woorden kracht bij te zetten en te laten zien dat mijn geduld met hem aardig aan het opraken was. Mijn ogen hingen daarna al snel niet meer bij de jongen, maar gleden het terrein over. Het verbaasde me dat de andere spoorloos leken te zijn, maar het kon ook aan mij liggen. Een korte duw tegen mijn schouder liet me alleen een stap zetten en moest de neiging om verder uit te vallen heel erg onderdrukken. Dit was ik niet, of beter gezegd Tyler niet, maar ik hing het label slecht slapen, dus chagrijnig er wel aan. Bij zijn volgende woorden hield ik mijn mond, zoals Tyler altijd zou doen, om langzaam meegesleurd te worden naar binnen. Het was gewoon zo aannemelijk om de jongen op dit moment een klap in zijn gezicht te geven, zijn naam over mijn lippen te laten rollen, en terug naar de werkelijkheid te halen, maar hield me in. Ik verraadde mezelf dan ook, al maakte dat me minder uit dan bij de andere. Dit plan moest niet ik het water vallen, hoe aannemelijk dat ook klonk. Ik moest er maar weer aan geloven om over me heen te laten lopen, zoals altijd het geval was. Zowel door mijn beste vriend als zijn net zo erge vriendinnetje.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Harry Styles
Een zachte grom rolde over mijn lippen door zijn acties, maar zijn woorden zelfs nog meer. Dit kon hij niet maken, en dat zou ik hem laten weten ook. 'Ik zou nu heel erg op je tellen gaan letten, Tomlinson. Anders eindig je net zo als Liam, misschien erger. Licht eraan hoe je -je gedraagt, maar de kans is groot dat ik erger ben dan Sylvia.' Ook zijn naam sprak ik net zo luid als de rest van mijn woorden, maar ik wist dat iedereen nu binnen was, en de mensen hier op het plein waren de stoners en zouden zich hier niks meer van kunnen herinneren. Ergens voelde ik wel een barst komen in mijn onzichtbare masker door deze aanvaring, al ging ik dat zo min mogelijk laten merken. Toch kon een hint geen kwaad. 'Misschien heb je wel geluk en kom ik niet meer thuis,' mompelde ik zachtjes, mijn uitdrukking ook een stuk minder hard dan net. Ik schudde mijn hoofd in de hoop deze nieuwe staat van zijn van me af te gooien en door te gaan met mijn dagelijkse toneelstukje. Dus trok ik hem mee naar binnen en richting zijn ondergang. Hij was kwaad op me en had daar ook alle recht toe, alleen deed het me nu gewoon niks. Geen greintje spijt of dergelijke, maar dat zou vanavond zich nog wel op mijn geweten inhakken. Eenmaal bij Sylvia liet ik zijn arm los en keek het lezende meisje verwachtingsvol aan, mijn opstelling van net helemaal vergeten. Ik keek zelfs weer een beetje uit naar wat nu ging komen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Sylvia Noah Watson
Na een tijdje hoorde ik bekende voetstappen in de gang. Ik draaide me er naartoe en keek op. Daar zag ik Lucas die me verwachtingsvol aan keek en Summerfield naast hem. Voor de tweede wat kon doen liep ik naar hem toe en sloot mijn dunne bleke vingers om zijn keel. Ik duwde hem zonder pardon tegen de muur. Ik was dan wel kleiner dna hij, ik had nu wel het overwicht en hij wist dat dit zeker neit goed voor hem ging eindigen als hij niet meewerkte. "Luister. Jij weet dat ik je met elke cel in mijn lijf grondig haat en dat is ook niet verandert. Maar je zit bij me in het project groepje, dus ik zal je een kans moeten geven. Knoop dit goed in je oren. Je krijgt een kans. Verpest je die dan is het volgende wat je je kan herrinderen in het ziekenhuis liggen met slangen uit alle hoeken en gaten van je lichaam om je stabiel te houden. Verpest je het niet, wat me sterk lijkt, dan zal ik je in elk geval voor nu sparen en kunnen we bespreken wat we gaan doen. Begrepen?" Ik keek hem met felle ogen recht in zijn ogen aan. Als hij dit niet snapte of het er niet mee eens was had hij heel erg veel pech. Dan zou hij namelijk direct degene worden die al mijn frustraties over zich heen kreeg. Anders zou ik een ander slachtoffer moeten zoeken, maar die zou het zoizo minder zwaar krijgen dan Summerfield, omdat het Summerfield niet was.

---

Bowties were never Cooler

Louis Tomlinson
Een sarcastische lach rolde over mijn lippen bij de allerlaatste woorden van de jongen. 'Ik ben nooit bang geweest, Harry, en wordt toch een keer wakker uit die droom. Je bent erger, vele malen, wat heel wat is uit mijn mond, en dat is de reden dat je ieder van ons op een dag de keel nog eens uitkomt. Je alter ego gaat een keer te ver en zal ook onze echte banden een keer doen breken. Ik weet niet hoe het met de andere zit en daar moet jezelf maar achteraan, maar mijn geduld met jou raakt op.' rolde hoofdschuddend over mijn lippen, om zijn hand van mijn schouder af te slaan. Het kon me niet schelen dat we op school waren, ik deels uit mijn personage viel, maar misschien drong het op deze manier tot hem door. Niet dat ik daar nog vertrouwen in had. Bij zijn volgende woorden trok ik mijn wenkbrauwen op waarna een 'Jij denkt echt alleen maar aan jezelf,' over mijn lippen rolde. 'Jij bent echt niet de jongen die ik jaren geleden heb leren kennen,' ik besloot het bij deze woorden te laten, wetende dat het weinig effect zou hebben op dit moment, om gewoon mee te lopen naar binnen. Daar stond ik al snel tegen de muur met een paar vingers rond mijn keel gesloten, luisterend naar de woorden van Sylvia. En dan te bedenken dat ik dacht dat het niet erger kon. Ik knikte, als teken dat ik het had begrepen, terwijl ik de neiging om 'doe wat je niet later kunt' te zeggen onderdrukte. Dat ging niet goed aflopen en daarbij moest ik nu de knop wel langzaam om gaan zetten, wilde ik niet nog verder door de mand vallen. Misschien ging het toch nog wat worden, al wist iedereen dondersgoed dat -dat nooit zou lukken.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Liam Payne II James Jackson.

Zayn startte de auto en reed richting huis. "Eerst even omkleden." mompelde hij voordat hij uitstapte. Hij opende de deur en rende naar boven. Ik stapte nu ook de auto uit, in de hoop dat ik me normaal om kan kleden. Ik liep nu ook naar binnen, en probeerde de trap op te lopen. Eenmaal boven kleedde ik me op, en deed met veel moeite mijn pruik af. Volgens mij was Zayn al klaar. 'Zayn, ben je klaar?' vroeg ik, en liep naar hem toe. 'Dank je dat je met me mee wilt. Je mist nu wel je lessen.' zei ik. Waarschijnlijk zou mijn bezoek bij de dokter niet kort duren, dus waarschijnlijk zouden we de hele dag moeten missen. Zayn mist dus ook zijn lessen, dankzij mij. 'Sorry' mompelde ik. Ik aaide Harley even, die nu weer gewoon Harley is want hij had weer gewoon zijn eigen halsband om.

---

How far is far

Zayn Malik || Mona Davison
Ik glimlachte zwakjes toen Liam weer als zichzelf voor me stond. Ik was nogsteeds heel bezorgd om het bloedende gat in zijn hoofd. Hij begon zich te verontschuldigen omdat ik mijn lessen miste. "Maakt niet uit, Li. Het gaat erom dat jij weer gewoon helemaal gezond wordt. Dan maakt het me weinig uit dat ik school mis. Je bent mijn beste vriend en ik wil je vanavond weer gewoon goed op het podium hebben." Ik klopte zacht op zijn schouder. Ik klopte zacht even op Harley's flank. Daarna liep ik weer naar beneden. Ik pakte de autosleutels weer, maar nu van mijn normale bak. Ook trok ik nu mijn leren jack aan. Ik haalde een hand door mijn platte voorpluk. Ik zag er zo niet uit, maar nu kon ik daar even niets aan doen. Anders zou Liam nog doodbloeden en dat wilde ik niet. Echt niet. "Li, kom je? Ik start de auto vast." Ik pakte mijn normale rijbewijs en onze zorgverzekeringspasjes. Ook pakte ik onze paspoorten. Alles lag standaard in een la met een slotje erop, dus ik kon zo alles meenemen. Met de spullen liep ik naar mijn zwarte auto en klom erin om hem vast te starten en de papieren in het dashboardkastje te leggen.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Zijn woorden zorgden ervoor dat ik kort bitter lachje liet horen. 'En daar zit het probleem. Voor mij is het een duidelijke grens, school en thuis. Dat jij dat verschil nou niet kunt zien is niet mijn probleem,' sneerde ik hem toe, waarna hij mijn hand van zijn schouder afhaalde. Voor mij was dit alles heel erg verwarrend, ik was gewend om hier mijn gevoel uit te schakelen maar Louis bracht het weer omhoog. Daardoor kreeg ik heel erg de neiging met mijn nagels in mijn eigen huud te krassen in de hoop dat mijn hoofd wat helderder zou worden. Helaas kon ik dat niet maken hier in het openbaar. Nadat ik hem had meegetrokken duwde Sylvia hem met haar vingers rond zijn keel tegen de muur. Eerst keek ik wat geamuseerd toe, tot ik zag dat Louis eigenlijk iets had willen zeggen, als de brutale jongen die hij werkelijk is. Dat liet me vanbinnen compleet doorslaan. Ik deed een armzalige poging tot hem in zijn ogen proberen te kijken. 'Ik kan dit niet,' mompelde ik, en vlocht licht wanhopig mijn vingers in mijn zwarte haren. Ik schudde nogmaals mijn hoofd, waarna ik wegstormde naar de dichtsbijzijnde wc. Voor de spiegel steunde ik zwaar op de wasbak en keek het spiegelbeeld strak aan. Het klopte gewoon niet, en zonder dat ik het ook maar had gemerkt waren mijn ogen licht betraand geworden. Ik deed een verwoedde poging om die verdomde blauwe lezen uit te krijgen, wat moeizaam lukte. De dingen liet ik op de grond vallen, wat achteraf gezien niet zo slim was. Zuchtend liet ik me tussen de wasbakken in op de grond zakken met mijn knieën opgetrokken tot mijn kin en legde mijn hoofd erop. De eerste die hier binnenkwam en me in deze staat zag ging definitief sterven.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik hief mijn hand bij de reactie van de jongen, maar dat was ook een enige. Ergens had ik de neiging hem zo hard te slaan, waar ik al een tijd de neiging toe had, maar een deel van mij zei dat ik het moest laten. 'Ik kan het met gemak, maar kan het niet aan om mijn vrienden te verliezen door jouw idiote alter ego.' Het moest gewoon een keer tot de krullenbol doordringen dat dit niet verder ging. Het leek alleen vrij weinig effect te hebben. Tenminste dat dacht ik tot het moment dat we bij Sylvia aan waren gekomen en mijn beste vriend, de jongen die ik kende, terugkeerde. Het was in zijn ogen te zien, die de mijne opzochten. Ik beet op mijn lip toen hij uiteindelijk wegstormde, om me uit de greep van het meisje voor me te wurmen. Iets wat makkelijker was dan verwacht. 'Een verkeerd ding en je gaat zien wie hier de echte bitch is,' siste ik voor het eerst mijn mond tegen haar openend. 'Je weet dan niet met wat je speelt, want ik heb ook een andere kant,' Na die woorden rende ik weg in de richting waar Harry zo net nog op was verdwenen. Net voor de deur draaide ik me om. 'Oh ja, ik ben zo terug voor je bespreking,' riep ik Sylvia haar richting op met mijn welbekende clownskarakter. Ik wist dat ik straks spijt zou krijgen, verantwoording af kon leggen, maar op dit moment maakte het me niet uit. Mijn eerste ingeving was de wc, die ik voorzichtig opende, om mijn beste vriend als klein verward jongetje te zien zitten. Mijn tas gooide ik voor de deur en heel voorzichtig liep ik zijn kant op. 'Hazzie,' verliet heel zacht mijn mond, om me heel voorzichtig naast hem te laten zakken en hem in mijn armen te trekken. Ik mocht boos op hem zijn, maar hier kon ik ook niet tegen. Slim? Ik wist het niet, maar op dit moment ging alles met mijn gedachten op nul. De gevolgen kwamen later wel.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Sylvia Noah Watson
De jongen knikte bij mijn woorden, maar er brandde iets in zijn ogen wat me totaal niet aanstond. Ik sloot mijn hand wat meer. Net toen ik hem zijn auditie wilde voorleggen hoorde ik iets van achter me komen. Door mijj verwarring wist de jongen met het rode haar zich los te wurmen. De verwarrig, maar vooral ook de katachtige woede, werden groter bij zijn woorden. Ergens wist ik dat ze waar waren en dat ik ze zou moeten vrezen, maar bang was ik zeker niet voor deze malloot. Voor ik iets terug kon zeggen rende hij al weg. Even keek ik hem verward na, maar toen ook zijn laatste woorden bezonken waren rende ik achter ze aan en duwde de deur zonder pardon open. Het kon me echt niets schelen dat dit de jongens wc was. Mijn beste vriend en de jongen die het bloed onder mijn nagels vandaan haalde met elke hartslag van hem waren hier. Toen stuitte ik op een vreemd beeld: Lucas was aan het huilen, Summerfield hield hem zicht tegen zich aanen voor Luke lagen blauwe kleurlenzen, precies de kleur van zijn ogen. "What the..." mompelde ik voor ik bij ze neer hurkte. Het eerste wat ik deed was Tyler een harde klap recht tegen zijn wang geven met mijn platte hand. Het maakte me niets uit dat hij mijn beste vriend nu aan het troosten was, zo sprak je niet tegen mij. "Ten eerste: Zigeuner familie met Maffia banden. Ik denk dat ik je wel aan kan. Ten tweede: Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Vanochtend zei je nog dat je niets met hem te maken wilde hebben en nu lijken jullie een oud getrouwd stel. Ik wil graag antwoorden en zo niet dan wordt dit een hele lange dag." Ik liep terug naar de deur en draaide die op slot. Niemand anders hoefde hiervan te weten.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het ging gewoon niet meer. Ik zat nu zo in de knoop met mezelf dat ik niet meer wist wat te doen of te zeggen, en dan kreeg ik vluchtgedrag. De wc leek me de meest logische plek om heen te gaan voor een beetje privacy, al zou ik het uiteindelijk daarmee mis hebben natuurlijk. Net als in die achterlijke films kreeg ik de neiging uit te halen naar de spiegel en het spiegelbeeld te verbrijzelen. De groene ogen en de zwarte haren klopten gewoon niet met elkaar. Toch deed ik het niet, omdat ik wist dat het niks kon verbeteren en het me alleen maar een zere hand zou opleveren. Hulpeloos liet ik me op de grond zakken en krulde me op. Een aantal tranen stroomden geruisloos over mijn wangen, en ik deed geen moeite om ze weg te vegen. Een heel korte tijd later hoorde ik een bekende zachte stem en daarna twee sterke armen om me heen. Nu zacht snikkend sloeg ik mijn armen om het smalle middel van mijn vriend. 'Het spijt me, Lou. Ik wist gewoon niet...' Ik kon mijn zin niet afmaken want een razende Sylvia kwam de wc binnenstormen. Vlug verborg ik mijn gezicht in de schouder van de jongen, angezien ik mijn lenzen op de grond had gesmeten. Ik keek wel een heel klein beetje opzij om te kunnen zien wat ze deed. Een grom verliet mijn mond toen ze Louis met haar vlakke hand sloeg. 'Laat hem met rust,' bromde ik wat schor. Ik zuchtte moeilijk door haar eis, kon ik het wel vertellen? Dan zouden we echt diep in de problemen zitten. Al kon ik natuurlijk ook de halve waarheid vertellen. 'Laten we maar gewoon zeggen dat ik niet ben wie je denkt dat ik ben.' Na die woorden draaide ik mijn hoofd weer terug en durfde geen van beide aan te kijken, al hield ik de jongen nog wel stevig vast.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
De hand die wat meer om mijn nek werd gesloten, voelde ik nog geeneens meer, want mijn aandacht lag bij de jongere jongen, die op dit moment in strijd leek te zijn met zichzelf. Het verbaasde me dan ook niet dat al snel het vluchtgedrag kwam waarna ik het ook al snel op een vluchten zette. Niet zozeer door mijn angst, want deze leek uit mijn lijf verdwenen te zijn, sinds ik mijn mond had opengetrokken, maar om mijn beste vriend te helpen. Op dit soort momenten maakte het me dan ook niet uit dat het eigenlijk niet kon. Het duurde dan ook niet lang voor ik de huilende jongen in mijn armen kon sluiten op de wc. Al snel liet ik hem met een hand los, zodat ik zijn tranen weg kon vegen en mijn bril af kon doen gezien dat ding me mateloos irriteerde, maar daarna wikkelde deze zich gewoon weer om zijn middel, net als de zijne om de mijne. Ondanks de hele situatie bleef het iets vertrouwds over zich heen hebben. 'Stil maar, Hazza, het komt allemaal goed,' zei ik zachtjes en drukte een zacht kusje op zijn haren. Ik schudde dan ook mijn hoofd bij zijn woorden en wilde hem al onderbreken. Alleen iemand was me voor door de wc binnen te stormen en natuurlijk kon het niemand anders zijn dan Sylvia. Zeker met de klap in mijn gezicht wist ik het zeker. Harry trok ik dichter tegen me aan, om me rustig te houden en de enige reactie die ik gaf, was opkijken. De pijn voelde ik al niet meer, want had dat al vaak genoeg meegemaakt. Harry zijn reactie deed me daar in tegen wel goed en liet mijn mondhoeken ietwat, bijna onopvallend, omhoog krullen. 'Ten eerste: Wat weet je over mij? Juist, niets. Je weet niets over mij, dus ik zou daar niet zo zeker van zijn.' begon ik, om de jongen in mijn armen eerst uit te laten spreken. Ik beet ondertussen op mijn lip, want hoe gingen we ons hier uitpraten? We konden ons moeilijk doodleuk voorstellen. 'Ten tweede: Nee, ik heb er eigenlijk niets aan toe te voegen,' zei ik bedenkelijk, om mijn greep rondom de jongen bij me wat te verstrakken.

---

If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

Sylvia Noah Watson
Ik was erg verward door Luke zijn reactie. Waarom zou hij Tyler zo beschermen? Vrijdag hadden we hem samen nog helemaal de grobd in geboord. Wat was er in hemelsnaam aan de hand? Luke leek me er een uitleg voor te geven, maar ik vond er toch echt niet genoeg. Tyler kwam er nog eens bij met een bijdehante opmerking. Hij kende mijn familie niet. "Klep dicht, Summerfield. Ik weet inderdaad weinig over je, maar niemand is zo als mijn oom Alfredo." Daarna richtte ik me weer op Luke. Ik legde mijn handen op zijn wangen en zorgde dat hij me aan moest kijken. Zijn ogen waren vreemd felgroen, ondanks het rode van het huilen. "Ik ben niet boos op je, Luke. Al ben ik niet blij dat je dingen voor me achterhoud. Daarbij weet je ook dat die uitleg absoluut niet voldoende is." Tyler hield hem dan wel stevig vast, Luke was mijn vriend en ik wilde nu echt eens weten wat er aan de hand was. Zou dit ook de reden zijn waarom Luke nog wel eens vaag deed over waar hij was en waarom we nooit bij hem konden studeren. Mijn zwart gelakte nagels staken af van zijn en mijn bleke huid, maar verdwenen juist in zijn zwarte haren. Dit zou heel raar kunnen zijn voor mensen die dit aanschouwden, maar gelukkig had ik de deur op slot gedaan. Ik wilde nu gewoon de waarheid en die ging ik krijgen ook. Ik was niet een meisje dat je snel weg kon schuiven met een simpel en vaag antwoord. Lucas wist dat ook, dus ik hoopte niet dat hij het ging proberen op die manier. Dan ging hij het nog lastig krijgen.

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Act is nu Focus.

---

These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

Harry Styles
Ik zuchtte even, en wenste heel hard dat ik.nu door een of ander zwart gat de grond in kon zakken. Dat gevoel werd alleen maar erger toen de jongen die me eigenlijk met heel zijn hart moest haten me gewoon leek te vergeven zonder slag of stoot. Geen preek, geen verdiende klap, niks. Niet dat ik het erg vond om me beschermd te voelen, al was het maar voor heel even. Louis veegde kort de tranen weg en trok me weer tegen zich aan. Ik knikte bij zijn woorden, en wilde nog iets zeggen maar dat ging al niet meer. Sylvia had alle recht om verward en kwaad op me te zijn, waarvan ze het eerste ook was. Logisch, als je het vanaf haar standpunt bekeek. Ze dwong me haar aan te kijken, en dit keer werkte ik wel braafjes mee. Anders maakte het de situatie alleen maar erger. Ik wist dat ze gelijk had en als ik niks zou zeggen kwam ze er uiteindelijk toch wel achter, het had geen zin meer. Even keek ik Louis nog wat hulpzoekend aan, al besefte ik dat we nu door de mand zouden vallen. Ik glimlachte wat zwakjes naar het meisje. 'De naam is Harry. De achternaam mag je erbij gokken, al denk ik dat je wel een idee hebt, je bent slim genoeg. Als dat niet het geval is mag je altijd nog de kleurspoeling uit mijn haar halen of mijn mouwen omhoog halen.' Ik was gevaarlijk bezig, maar ze bleef op een vreemde manier wel mijn vriendin, en voor vrienden had je geen geheimen. Wachtend op haar reactie beet ik zacht op mijn lip, tot het besef in haar ogen zou verschijnen. Uit automatisme greep ik de jongen wat beter vast, het zorgde ervoor dat ik rustig bleef en niet de neiging kreeg om te gaan hyperventileren.

---

Because I love him, do I need another reason?

Sylvia Noah Watson
Luke bleef me aankijken, maar bleef doodstil. Zijn ogen schoten weg richting Tyler. Ik liet zijn wangen los en ging in kleermakerszit voor de twee jongens zitten. Ik fronste bij zijn naam. Het kwam bekend voor, maar ik wist niet waarvan. Ik had erg de behoefte hem in zijn gezicht te meppen voor zijn leugens. Toch deed ik het niet. Hij leek het hiet moeilijk mee te hebben. Ik wrikte zijn arm voorzichtig los en stroopte zijn mouw op. Die zat onder de tatoos. Niet allemaal even mooi, maar goed. Ik liet zijn arm los en pakte toen die van Tyler. Bij hem deed ik hetzelfde en ook bij hem kwamen er verschijdene tatoos te voorschijn. Ik liet toen allebei weer los en gaf ze allebei een klap in hun gezicht, maar niet extreem hard. Ik kon het toch niet laten. De jongens hadden zo hard tegen me gelogen en dingen achtergehouden. Daar kon ik echt niet tegen. "Dat was voor het liegen en nu ga ik je googelen." zei ik voor ik mijn mobiel uit mijn tas viste en snel Harry tatoos intypte. Ton ik de naam onder een schijnbaar correcte foto googelde schoten mijn ogen naar de twee jongens. "Sorry dat ik nu het domme zigeunermeisje ga uithangen, maar ik geloof echt niet dat jullie popsterren zijn. No way." zei ik terwijl ik mijn mobiel terugstopte. Nee, ik geloofde ze echt niet. Zoizo had ik alleen af en toe een liedje gehoord en no way dat de jongen die ik kende als Lucas zulke homo liedjes zou zingen. Dat hij kon zingen geloofde ik zelfs niet.

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 17:31 ]

---

Bowties were never Cooler