• You get the best of both worlds
    Chillin' out, take it slow
    Then you rock out the show

    You get the best of both worlds
    Mix it all together and you know
    that it's the best
    You get the best of both worlds
    Without the shades and the hair
    You can go anywhere


    Wat doe je als een normaal leven wilt leiden, maar tegelijkertijd ook je gouden stem wilt laten horen? De jongens van One Direction hebben daar het antwoord op, want zij hebben beide levens. Wie niet slim is, moet creatief zijn, werd altijd tegen ze gezegd en dat is precies wat zij hebben gedaan. De jongens hebben allemaal de kast leeg getrokken, pruiken gekocht, om overdag als een normale tiener naar school toe te gaan en in de avond hun zelf te laten zien en de sterren van de hemel te kunnen zingen. Een dubbele persoonlijkheid, een dubbelleven. Het klinkt allemaal als het perfecte plan, maar is dat het ook? Wat als de jongens betrapt worden? Misschien zelfs verliefd worden, of hun vriendinnen, want worden net zo goed voorgelogen, achter het geheim komen? Het kan zelfs voorkomen dat je beroemde vrienden, ook hetzelfde plan had, om uiteindelijk ook op haar andere persoonlijkheid verliefd te worden.Of dat je als een vrouw verkleed naar school gaat, om verliefd te worden op 'hetzelfde' geslacht. Wat doe je dan? Ga je voor de waarheid, of komen er nog meer leugens, om jezelf te beschermen? De enige met wie je kan praten zijn de vier andere jongens, die precies hetzelfde doormaken.

    Rollen:
    De jongens:
    • Niall James Horan • Josh Dylan Cooper • quin98
    • Harry Edward Styles • Lucas Hunter Ransom • Tomles
    • Louis William Tomlinson • Tyler James Summerfield • NiaIler
    • Zayn Javadd Malik • Mona Davison • KiliOfDurin
    • Liam James Payne • James Logan Jackson • Kendizzzzle


    De klasgenoten:
    Louis • Sylvia Noah Watson • KiliOfDurin
    Liam • Lilyan 'Little of Lil/Lils' Emarald Holmes • Snowqeeun
    Niall • Grace Olivia Bäcker • Bonjourx
    Harry • Robin Willow McAllister • Act


    De mensen in het beroemde leven:
    Denk hierbij aan vrienden en paparazzi.

    • •
    • •
    • •
    • •
    • •





    Lijstje:
    Rol:
    Naam: Zowel de echte als de roepnaam overdag.
    Leeftijd:
    Nationaliteit:
    Innerlijk:
    Uiterlijk: Zowel overdag als 's nachts
    Studierichting:
    Extra:


    Kamergenoten:

    Studierichting:
    • Sylvia • Film
    • Zayn • Beeldende vormgeving
    • Louis • Drama
    • Grace • Singer en songwriter
    • Liam • Singer en songwriter
    • Lilyan • Beeldende vormgeving
    • Harry • Psychologie


    Regels:
    •Minimaal 5 of 6 regels vol schrijven. Dit om de inspiratie hoog te houden.
    •Maximaal 2 personages per persoon.
    •Topics worden alleen geopend door Tenacious en Magicales.
    •Schrijf je alleen in als je zeker weet dat je blijft reageren.
    •Geen perfecte personages, iedereen heeft wel slechte gewoonte's
    •16+ mag maar houd het netjes.
    •Als je offtopic gaat, zet het tussen haakjes; [ ], { } of ( ).
    •Meld als je een tijdje niet kunt reageren en naamsveranderingen.
    •Het is geen sneltrein!

    •Naar het idee van Tenacious, Magicales en de geweldige film: She's the man.


    Het begin:
    De jongens hebben zich net omgetoverd naar hun 'tweede' persoonlijkheid en zijn allemaal onderweg naar school, waar de rest van de mensen al een aantal uur doorbrengt.
    Veel te laat zijn ze dus, want op het laatste moment werden ze wakker gebeld door hun manager dat de plannen gewijzigd waren en ze een interview moesten geven. De vraag is dus hoe de jongens zich hier uit gaan praten bij zowel de leraren als hun vrienden.

    [ bericht aangepast op 29 jan 2014 - 21:28 ]


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Louis Tomlinson
    Ik wist niet waar dit heen ging, wel dat dit helemaal fout ging lopen, maar misschien was het een kwestie van het gevoel volgen. Mijn verstand tijdelijk op nul, probeerde de spanning toch een klein beetje te breken en Harry wat rustiger te krijgen. Ik mocht nog altijd niet heel blij met hem zijn, maar zulke dingen vervaagde op deze momenten toch en volgens mij begon de jongen het nu ook te beseffen. Net als we beide besefte dat we erbij waren toen Sylvia binnen kwam stormen en eiste om tekst en uitleg. 'Uh, laat me even denken. Nee, gewoon niet,' verliet mijn mond bij haar woorden, mijn eigen kant overheerste nu toch echt Tyler en dat zou niet meer veranderen ook op dit moment. Ik was mijn alter ego eigenlijk totaal vergeten.
    Mijn hersenen maakte wel overuren, om te bedenken hoe we ons hier uit konden praten zonder te zeggen dat dit maar alter ego's waren. De hulpzoekende blik van Harry liet me mijn mond openen, maar er kwam niet meer dan een zachte piep uit toen de jongen het heft al in eigen handen nam. Mijn ogen werden groot, om mijn blik tussen de twee mensen te laten vallen. 'Wat doe je nu?' verliet bijna onhoorbaar mijn mond, wetende dat we nu officieel door de mand waren gevallen. De andere hoefde zich voorlopig geen zorgen te maken aangezien zij niet vaak met ons waren gezien, maar wij twee nu.... Er hoefde geen smoezen te komen, al hoopte ik stiekem dat Sylvia de jongen nog in zijn gezicht zou uitlachen. Niet dat -dat zou gebeuren, want de bewijzen waren er, of dat ze niet slim genoeg was om het verband tussen ons twee te leggen. Dat was namelijk het enige wat Harry vergat was, dat ik hier ook nog doodleuk zat, dus automatisch ook bekend zou worden gezien onze reacties, maar mijn band met het meisje voor ons niet al te best was. Als automatisme schoof ik wat verder naar achter, mijn armen nog steeds stevig om de krullenbol zijn middel, om mijn angstige blik te verbergen door deze keer mijn gezicht in zijn shirt te verstoppen. Dat was alleen voor korte duur door de reacties van Sylvia waardoor mijn blik haar kant opvloog. Ergens had ik de neiging om te grijnzen, omdat ze het niet geloofde en wilde het zo laten. Maar ik wist dat het dan nog niet voorbij zou zijn. 'Hazz, weet je het heel zeker?' vroeg ik zachtjes, wetende dat ik Tyler dan echt aan de kant zou zetten.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Liam Payne II James Jackson.

    Hij glimlachte zwakjes toen ik weer als mezelf voor hem stond. Hij zag er ook weer zoals zichzelf uit, wat hem toch beter staat. "Maakt niet uit, Li. Het gaat erom dat jij weer gewoon helemaal gezond wordt. Dan maakt het me weinig uit dat ik school mis. Je bent mijn beste vriend en ik wil je vanavond weer gewoon goed op het podium hebben." zei hij en klopte zacht op mijn schouder. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. 'Dank je.' zei ik, niet echt wetend wat te zeggen. Daarna klopte hij zacht op Harley's flank, en liep daarna weer naar beneden, en ik volgde hem. Hij pakte alle spullen die we nodig hebben. "Li, kom je? Ik start de auto vast." zei hij, en klom in de zwarte auto. Ik knikte. 'Ja, ik kom.' zei ik, en klom nu ook de zwarte auto in. Ik ging zitten, en deed mijn gordel om. 'Weet je eigenlijk de weg wel?' vroeg ik met een lichte grinnik. Het is ook wel eens gebeurd dat we de weg kwijt raakte, en dat we van te voren allemaal zeker wisten dat we de weg wisten, niet dus.


    How far is far

    Harry Styles
    Ik liet een vreemde piep hpren door de klap in mijn gezicht, ook al had ik het ergens wel zien aankomen en verdiende ik het. Daarom deed ik ook niks terug, wat ik normaal gesproken sowieso had gedaan. Sylvia trok bij ons beide de mouwen omhoog en bestudeerde de tatoeages, waarna ze ging zoeken op haar mobiel. Ik draaide me om naar Louis door zijn benauwde vraag. 'Ik kan toch niks anders meer? Daarbij komt ze er uiteindelijk toch wel achter,' mompelde ik, wetende dat hij ook geen ander plan had. Dit was de enige optie, en het verder uitstellen had geen enkel nut. Ook werd ik moe van al het liegen en vond dat dit beter was. Ongelovig keek ik het meisje aan toen ze haar conclusie trok, die zag ik niet aankomen. 'Nou, bedankt voor het compliment dan maar,' begon ik sarcastisch. 'Denk je nou echt dat we die tatoeages kunnen of willen faken? Zo slecht ken je me nou ook weer niet.' Ondertussen was het Louis geworden die zich half achter mij verschuilde en was ik degene die hem moest kalemeren, wat ik dan ook deed. Rustig bleef ik over zijn arm strijken met mijn vingertoppen, en keek hem even schuin aan. 'Heel zeker, vertrouw me maar. Al is het alleen voor deze keer,' smeekte ik zachtjes, want het kon goed dat hij me niet meer vertrouwde. Ik besefte nu dondersgoed hoeveel schade ik had aangericht, en beet schuldig op mijn lip bij de gedachte van Liam. Dat wist Louis ook nog niet, en dat ging ik heel hard van hem terugkrijgen. Ik keek weer terug naar Sylvia met een zucht. 'En waarom zou ik nu liegen, nu alles toch ineen stort?'


    Because I love him, do I need another reason?

    Louis Tomlinson
    Ik zou willen dat ik naar niemand had geluisterd en mijn eigen keuze had gevolgd, wat naar boven vluchten en onder de dekens kruipen was. Iedereen naar school had laten gaan en ik stiekem Niall had gestalkt met lieve sms'jes tot hij eindelijk weer thuis was, om hem daarna weer in mijn armen te sluiten. Een zucht rolde over mijn lippen, wetende dat het nu niet meer ging en ik de jongen nu alweer mistte. Mijn blik ging naar Harry bij zijn woorden terwijl Sylvia de tatoeages bestudeerde. 'Dus je gaat het allemaal even doodleuk vertellen? Hazza, we hadden we wat verzonnen,' rolde zachtjes over mijn lippen, ook al had het waarschijnlijk wel te lang geduurd. Mijn hoofd was leeg met plannen, net als de zijne. 'Had het desnoods zonder mij gedaan,' voegde ik er nog aan toe, want ik wist niet wat ons nu te wachten stond, ook al was dit misschien wel beter. Ik kon Harry zo tenminste in het zicht houden en beschermen zodra het nodig was. 'Je mag mij niet, maar Harry liegt echt niet,' zei ik onhoorbaar, omdat ik mijn gezicht al in het shirt van de krullenbol had verstopt. Ik was bang, maar het actie om me te kalmeren hielp wel waardoor ik heel langzaam opkeek. Zeker ook door zijn woorden en liet mijn blik naar Sylvia glijden. 'Het is dat je mijn beste vriend blijft, Hazza. Maar ook omdat ik je nog vertrouw,' verliet mijn mond terwijl ik hem al met een arm losliet. Misschien was het stom, maar ik zou de jongen blijven vertrouwen, hoe vaak het ook geschaad was. Met een simpele beweging deed ik mijn lenzen uit waardoor mijn heldere ogen weer tevoorschijn kwamen, om mijn hand naar mijn rode plukken te verplaatsen. Een beweging en mijn bruine plukken zouden ook weer verschijnen, maar ik durfde het niet. Mijn, inmiddels trillende, hand sloeg ik dan gewoon weer terug om de middel van de jongen om me tegen hem aan te nestelen. 'Ik weet dat onze band nu niet bepaald goed is en je mag dit geloven, of niet, maar zou je het alsjeblieft aan niemand willen vertellen? Doe het desnoods voor Harry, of Lucas alleen,' vroeg ik aan het meisje voor ons en liet mijn blik met een zwakke glimlach haar kant op glijden. Nee, dan konden we hier echt weg.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Sylvia Noah Watson
    Onderdat ik de jongens hun armen bestudeerde en ze googelde hadden ze een discussie onder elkaar. Degene die voorheen Tyler was, was hier zeker niet blij mee. Terwijl de jongen die blijkbaar Harry heette geen andere optie zag. Hij begon erg sarcastisch door mijn ongeloof. "Dat heb ik nooit gezegd, maar je bent veel minder gay dan jullie muziek klinkt. Eerlijk. Mijn nichtje tapt nog wel eens op de muziek en het is gayer dan een man in pastelkleurige regenboog lingerie." Mijn gezicht liet een klein glimlachje zien. Mijn ogen schoten van Lucas/Harry naar zijn vriend. Hij leek op de andere jongen op de foto. Louis. Zijn woorden zonken langzaam in. "Jij. Gang. Je hebt 5 minuten voor deze monoloog. Dit verandert namelijk niets over mijn woorden van daarnet. Ik kom zo." zei ik tegen de jongen die felle blauwe ogen bleek te hebben. Ik gaf hem mijn oude boekje dat vrij erg mishandelt was. Ik vouwde de juiste pagina open en drukte het boekje in zijn handen. "Ik wil graag even met Luk... Harry onder 4 ogen praten." zei ik tegen de jongen. Eerlijk gezegd kon het me niet veel schelen dat ze beroemd waren. Ik had ontzag voor gezag, maar voor beroemdheden niet. Het waren ook mensen en zo zou ik ze ook behandelen. Iedereen was gelijk, en toch echt niet dat ik nu opeens hem niet meer in elkaar zou meppen als ik er reden voor zou krijgen. Ik haalde een hand door mijn rode krullen. "Waarom? Waarom heb je nooit iets gezegd? Logisch dat je het niet gaat rondbazuinen, maar vertrouw je me nou echt zo weinig?" In mijn ogen brandde een fel vuur. Ik dacht dat hij me vertrouwde, hoe vreemd hij ook deed. Ik vertrouwde hem in elk geval en vond het verschrikkelijk dat hij dat niet bij mij had gedaan. Dacht hij echt dat ik hem zou verraden? Hoe meer ik eraan dacht hoe veller het vuur in mijn aderen begon te branden. We waren altijd samen hier en buiten school tot het avondeten. De bitch.


    Bowties were never Cooler

    Zayn Malik || Mona Davison
    Toen Liam in auto zat parkeerde ik uit en reed rustig weg. Toen hij begon over de weg deed ik de tomtom aan van de auto en typte dichtsbijzijnde ziekenhuis in. De tomtom leidde me door de stad terwijl ik mijn ogen keer op keer naar Liam liet glijden om te kijken of het nog goed met hem ging. Ik aaide even door zijn warrige voorpluk en reed rustig door. Eenmaal bij het ziekenhuis parkeerde ik. "In het dashboardkastje zit alles wat je nodig hebt." zei ik rustig. Ik stapte uit en wachtte even op Liam voor ik de auto afsloot. Gelukkig was het rustig. Daarna liep ik met hem richting de ingang. Het was fijn om even rustig en als onszelf over straat te kunnen, ondanks de vervelende situatie. Eenmaal binnen liep ik naar de balie. "Mijn vriend is met zijn hoofd tegen een muur geslagen op school. We hoeven niets speciaals, maar het zou fijn zijn als er iemand naar kan kijken. De vrouw knikte en wenkte naar Liam. Ze had vast zijn gegevwns nodig. "Uw gegevens heb ik nodig, meneer." zei ze profecioneel. Dat vond ik erg fijn omdat een bijzondere behandeling echt heel vervelend werd na een tijdje, een heel kort tijdje al.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Zuchtend keek ik de jongen aan. 'Het is niet dat ik dit gepland had he?' mompelde ik, het was een soort sneeuwbaleffect geweest, en we konden er niks meer aan doen om het te stoppen. Als het wel had gekund had ik het gestopt, maar ik kon er ook niks aan doen dat ik brak. Hij deed zijn groene lenzen uit en ik keek zuchtend toe hoe zijn vertrouwde felblauwe ogen weer tevoorschijn kwamen. Ik wilde er iets aan toevoegen, al kon dat niet omdat ik onderbroken werd voordat ik ook maar begonnen was. Verontwaardigd keek ik Sylvia aan, al kon ik het niet laten om toch in de lach te schieten, het klonk gewoon zo dom. 'Daarom ben ik ook zo blij dat we een tikje van genre zijn veranderd,' zei ik met een zachte grinnik, en werd weer serieus toen ze Louis wegstuurde. Nu de dekmantel toch weg was kon ik me best weer schermend opstellen tegenover de jongen. Ze duwde het boekje in zijn handen en verwachtte dat hij nu wel zou afdruipen. 'Waag het eens om hem pijn te doen,' siste ik met een dreigende ondertoon. Ze mocht dan in mijn ogen nog steeds een vriendin zijn, al wist ik niet hoe zij het zag, maar dan bleef ze wel van Louis af. Haar vragen waren begrijpelijk, en ik vond het wel erg dat ze dacht dat ik haar niet vertrouwde. 'Dat is het niet Syl, echt niet. We wilden gewoon normaal zijn, al was het voor even. We worden constant op onze hielen gezeten door de paparazzi, en dit was onze enige kans iets van het leven dat we nooit gehad hebben mee te maken. Is dat zo moeilijk te begrijpen?' vroeg ik zachtjes, bang voor afwijzing. Al zou ik haar daarin gelijk geven, dan kwam ik hier heel simpel nooit meer terug en liet ik haar met rust. Toch hoopte ik stiekem dat ze me vergaf, want ze was wel altijd een goede vriendin voor me geweest.


    Because I love him, do I need another reason?

    Sylvia Noah Watson
    Ik keek de jongen aan bij zijn woorden. "Ik kan niets beloven. Als hij Shakespeare verkloot heeft hij zeker een probleem. Ik zal hem wel het ziekenhuis uit houden als je dat zo graag wil." Ik ging ze niet anders behandelen of meer kansen geven hierom. Een kans was een kans. Nu maar hopen dat hij een klein beetje Shakespeare kende. Anders zou ik hem toch echt een blauw oog slaan en wat krassen geven. Ik boos wat naar hem toe en begon toen met ogen vol vlammen vragen te stellen. Hij had me verraden. Zo voelde het in elk geval. Mijn bloed kookte en het liefde zou ik nu hem wat aan doen, maar dat kon ik niet, want ergens was hij nogsteeds mijn vriend. Ik luisterde naar zijn verweer. Het was begrijpelijk en ik kon lastig voorstellen hoe het was om overal in het openbaar herkent te worden en niets van je leven buiten meer prive was. Zelf had ik dat binnen de familie. Iedereen wist alles van elkaar, maar dat was toch anders. Ik sloot mijn ogen even en zuchtte. "Okay, ik snap het. Jullie willen gewone tieners zijn en de rest van de wereld snapt dat niet. Ik zal het geheim houden en dat beloof ik. Ook zal ik jullie er niet anders om gaan behandelen. Maar dan wil ik wel dat je voortaan eerlijk tegen me bent." Ik keek hem nu recht in zijn groene ogen aan. Dat voelde nog wel heel raar en ik zou hem nog maanden onbewust Luke noemen voor ik er bewust op moest gaan letten. Hun geheim was veilig, maar nogsteeds vond ik het niet leuk dat ik zeker Lucas/Harry niet had kunnen vertrouwen. Hij had nog een klein beetje, maar hij zou het niet nog eens moeten flikken of hij eindigde samen met zijn maatje in het ziekenhuis. Toen bedacht ik me het andere drijgement weer. "En waarom zou ik nu ookal weer voor hem bang zijn? Ik denk niet dat een popster gevaarlijker kan zijn dan mijn oom Alfredo." grinnikte ik zacht.

    [ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 23:00 ]


    Bowties were never Cooler

    Louis Tomlinson
    'Ik zeg dat ook niet, maar om te zeggen dat het, in mijn ogen, het slimste idee is,' mompelde ik zachtjes tegen de krullenbol, wetende dat het bij hem toch iets anders lag dan bij mij. Ik nam het hem dan ook niet kwalijk, want ondertussen nam het ook weer voordelen met zich mee, waar ik me dan maar weer op bleef richten. Dat ondanks een zachte lach uit mijn mond ontsnapte door de woorden die vielen over ons muziek terwijl dat het enige was, want ik durfde nog steeds niet te veel te zeggen. Niet dat ik überhaupt wat te zeggen had. Mijn woorden vielen pas toen Sylvia begon over onze monoloog en een boekje in mijn handen drukte. Ik knikte langzaam, om Harry los te laten en omhoog te klauteren. 'Doe een beetje voorzichtig met onze krullenbol wil je?' vroeg ik waarna ik mijn tas van de grond pakte en de deur weer van het slot haalde. 'En Hazz, voor jou geld ook hetzelfde. Denk maar aan hoe jij in deze situatie zou reageren,' zei ik voor ik echte de deur uitliep en me langs de muur, naast de wc, weer naar beneden liet zakken. Ik snapte de reacties ergens wel, maar dat betekende niet dat het goedgekeurd werd. Niet door mij, maar nu volgens mij net zo min door de jonge krullenbol, die de bescherming ook weer op zich nam. Een zucht verliet mijn mond, om me op het boekje in mijn handen te richten en mijn ogen over de bladzijdes te laten vliegen. Na een aantal regels verscheen een glimlach op mijn gezicht, wetende dat ik misschien toch nog was gered aangezien dit wel in mijn hoofd zat. Dit was niet iets om te vrezen. Het boekje legde ik dan ook naast me neer, om vervolgens mijn telefoon uit mijn broekzak te toveren en bedenkelijk de naam van een wel heel bekend iemand in te tikken. Ik zou willen dat het al avond was, of dat je in ieder geval hier was. x stuurde ik naar Niall waarna ik mijn telefoon naast me neerlegde en toch maar weer het boekje erbij pakte. Een keer doornemen kon nooit kwaad.


    If we hug a little tighter, our hearts will be a little closer

    Harry Styles
    Ik glimlachte even naar haar, ondanks de situatie. 'Dat zou inderdaad een stuk prettiger zijn.' Ze gaf de jongen het boekje aan en ik pruilde even toen hij me losliet, ik zat eigenlijk wel best zo. Ik knikte even bij Louis zijn woorden en keek daarna toe hoe hij opstond en wegging. Ik mompelde nog een heel klein "succes", al wist ik niet zeker of het überhaupt nog verstaanbaar genoeg was. Nu richtte ik me weer op Sylvia, wiens ogen vol vuur zat, en begon gelijk mezelf te verdedigen. Het was niets meer dan de waarheid, zelfs zij moest dat kunnen merken. Aandachtig luisterde ik naar haar weerwoord, en besloot voor mezelf dat dit het beste was wat we konden krijgen. 'Beloofd,en ik zou niet eens anders behandeld willen worden, daar heb ik zo'n hekel aan,' lachte ik zachtjes. Ik merkte op dat ze een beetje naar me staarde, waarschijnlijk naar mijn ogen, en mijn blik dwaalde af naar de kleurlenzen die voor mijn voeten lagen. 'Ik wil ze best weer indoen, als ze maar schoongemaakt kunnen worden,' mompelde ik. Ergens wist ik dat ik haar hier nooit dankbaar genoeg voor kon zijn en dit niet kon terugbetalen. Al zou ik wel meerdere manieren gaan proberen die haar hoogstwaarschijnlijk gingen irriteren, maar ik was nou eenmaal irritant. Ik liet een zachte lach horen door haar laatste woorden. 'Misschien niet zo erg, maar je moet hem eens echt kwaad zien. Dan word hij echt heel agressief, erger dan wij twee bij elkaar, en dan moet je echt heel hard rennen om niet gepakt te worden. Ik heb zelfs nog een paar littekens van de keren dat ik wel gepakt werd. Maar dat was altijd als ik weer eens een grap maakte over hem en Niall.' Het rolde zo van mijn lippen, niet nadenkend over de gevolgen. Dat zou vandaag of morgen toch ook wel uitkomen, dus was het beter als tenminste een buitenstander het wist.


    Because I love him, do I need another reason?

    Sylvia Noah Watson
    Gelukkig leek de jongen die voorheen nog Tyler was niet compleet op zijn hoofd gevallen. Hij stond op en liep naar de deur, maar niet voor hij me vroeg voorzichtig te zijn. "Ik zal het proberen." mompelde ik nors. Ik mocht hem nogsteeds niet en het feit dat hij beroemd was veranderde daar niets aan. Al snel richtte ik me weer op de krullenbol en vroeg met vuur in mijn ogen om uitleg. Die kreeg ik gelukkig wel. Ik snapte het nu ook wel, maar dat hij zo lang had gelogen vond ik maar niets. Ik glimlachte een beetje toen hij zei dat hij beloofde niets meer voor me achter te houden. Dat gaf me een fijn gevoel. Ik hoefde me namelijk geen zorgen te maken over het feit dat hij weer tegen me zou liegen. Zijn groene ogen vond ik wel nogsteeds erg vreemd. Ze waren niet lelijk, maar het klopte gewoon niet. Blijkbaar merkte hij ook dat ik aan het staren was. Ik blikte dus even naar mijn tas bij zijn woorden. Volgens mij zat er nog wel lenzenvloeistof in. Ik grabbelde even in mijn tas terwijl ik vroeg waarom zijn vriwnd in hemelsnaam dacht dat hij enger was dan oom Alfredo. Ik grinnikte zacht om zijn woorden en drukte het flesje lenzenvloeistof in zijn handen. "Hier en ook wat voor je vriend." Nee, ik mocht de gast op de gang niet, maar ik had beloofd hun geheim te bewaren en dat zou ik ook doen. Daarbij wist ik nu ook waarom de muziek zo gay klonk. Lucas/Harry was dan niet gay, maar mijn o zo grote vriend Tyler blijkbaar wel. Ik stond op en stak mijn hand naar de krullenbol uit. "Ik ga eens een auditie afnemen. Zie ik je straks weer of niet?" vroeg ik met een glimlachje. Dit was nu al een groot geheim om te bewaren maar ik was gewoon te nieuwsgierig om niet door te willen vragen. Ik wilde er gewoon wat meer van weten en waar de andere 3 jongens waren, want volgens internet waren er 5.


    Bowties were never Cooler

    Liam Payne II James Jackson.

    Toen ik vroeg of hij de weg wel wist, deed hij de tomtom aan. De tomtom leidde ons door de stad, richting het ziekenhuis. Hij liet zijn ogen keer op keer op mij glijden. Hij aaide even door mijn warrige voorpluk, en reed rustig door. Ik grinnikte. Ik had niet echt tijd gehad om mijn haar goed te doen, en nu zat het dus ontzettend door de war. Inmiddels waren we bij het ziekenhuis aangekomen, en Zayn parkeerde de auto. "In het dashboardkastje zit alles wat je nodig hebt." ze hij rustig. Ik knikte, en pakte de spullen uit het dashboardkastje. Hij stapte uit, en wachtte tot ik dat ook zou doen voor dat hij de auto op slot deed. Eenmaal binnen liepen we naar de balie. "Mijn vriend is met zijn hoofd tegen een muur geslagen op school. We hoeven niets speciaals, maar het zou fijn zijn als er iemand naar kan kijken." legde Zayn uit aan de vrouw achter de balie. Ik knikte. Ik had nu inmiddels weer ontzettende hoofdpijn, en hoopte dat ze er hier wat aan kunnen doen. De vrouw achter de balie knikte en wenkte me. "Uw gegevens heb ik nodig, meneer." zei ze professioneel. Ik knikte, en liet mijn gegevens aan haar zien. De vrouw knikte en verwees ons door naar een wachtkamer. Ik ging op een stoel zitten, en wachtte tot dat Zayn op de stoel naast me zou komen zitten. 'Echt bedankt dat je met me mee gaat, ik was hier in mijn eentje nooit gekomen.' bij het laatst grinnikte ik. Als ik zelf had geprobeerd auto te rijden, ha ik nu waarschijnlijk in een sloot gelegen met auto en al.


    How far is far

    Harry Styles
    Ik grijnsde tevreden door haar woorden, blij dat ze het deed, al klonk het niet helemaal geloofwaardig. Na het vragenvuur, waar ik netjes antwoord op gaf zoals van me werd verwacht, glimlachte ze wat om mijn belofte. Ik wist dat ze veel waarde hechtte aan eerlijkheid, dus zou ik het echt niet weer een keer flikken. Niet als ik nog niet dood wilde tenminste. Zo dom was ik nou ook weer niet. Terwijl we op het volgende onderwerp kwamen graaide ze wat in haar tas en haalde er een klein flesje uit. Lenzenvloeistof gokte ik. Ik knikte even dankbaar en pakte de twee lenzen van de grond af met twee vingers van dezelfde hand, aangezien in de andere het flesje zat. Voorzichtig maakte ik de fragiele dingetjes schoon, het kon me niks schelen dat dan de vloer wat besmeurd werd. Met een klein beetje moeite deed ik de twee weer in en liet het de kleur van mijn irissen veranderen. 'Beter zo?' vroeg ik met een schuine grijns. Het moest echt vreemd zijn om iemand plots een andere oogkleur te zien hebben, dat snapte ik wel. Ik volgde haar voorbeeld en stond nu ook op, om vervolgens haar hand aan te nemen. 'Natuurlijk, je denkt toch niet dat ik dit wil missen? Anders word het verdacht,' zei ik en rolde kort met mijn ogen alsof het de meest logische zaak van de wereld was. Ik trok haar nu mee de kleine ruimte uit en bleef buiten staan, mijn blik over de lezende jongen glijdend. Dit zou nog wel eens heel wat kunnen worden.


    Because I love him, do I need another reason?

    - Kan Robin naar Harry en co. ? -


    These rings that I'm breaking are making you a personal debt.

    Niall Horan || Josh Cooper

    Verveelt keek ik om me heen, ik had hier echt helemaal niks te doen. Echt vrienden had ik niet op deze school dus grotendeels was ik maar alleen en heel erg verveeld. Ik dacht eerst dat het leuk zou zijn om weer gewoon normaal ergens te kunnen zijn zonder steeds herkent te worden maar ik vond het nu wel anders. Het was natuurlijk wel fijn dat niemand me herkende maar me voordoen als iemand anders vond ik echt niet fijn. Ik haal even een hand door mijn, op dit moment, bruine haren.Op dit moment had ik een erg onverschillige houding en totaal niet geïnteresseerd in wat er allemaal gebeurde, dit was eigenlijk altijd wel de houding die ik had als Josh zijnde Ik voel mijn mobiel in mijn zak trillen en pak hem gelijk der uit. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik zie van wie het is en open het berichtje gelijk. Mijn ogen gleden over de lieve woorden van mijn vriendje en mijn glimlach werd alleen maar wat breder. Ik wil niks liever dan dat het nu al avond is, ik mis je nu al heel erg. Heb je nog last gehad van Sylvia of Hazz? x stuur ik hem gelijk terug. Ik hoopte dat het antwoord op mijn laatste vraag nee was maar dat was het waarschijnlijk toch niet, hij had altijd wel last van die twee.