[RPG] Give me back my life! - Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:19 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Aonea Ann Miller ~ Ijs


Ik keek naar de kleine bevroren druppeltjes op de vloer, terwijl Felicity een arm om me heen sloeg. "is jou moeder ook.. Ook do... Dood?" Ik keek Felicity aan, en begon nog harder te huilen. Je hoorde mijn bevroren tranen zacht op het witte tapijt ploffen. Ik pakte ze op, en in plaats dat ze smolten in mijn hand, bleven ze bevroren en koud. Ik smeet ze weg, en trok Felity in een knuffel. Het maakt me niet uit dat ik haar nog maar net ken, maar "ik had een knuffel nodig, sorry."

[beetje kort, sorry, maar anders zou ik Felicity moeten besturen, en dat wil ik niet, dat is niet eerlijk....]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Elanore Elijah Woodward.

Geschrokken keek ze naar haar hand, de hand die net nog in de vlam had gestaan. Ze haalde diep adem om de mogelijke schrik uit haar stem te krijgen en stond ook op. "Slaap jij maar in het bed, ik slaap wel in de woonkamer" Zei ze zacht, in haar helft van de kast kijkend en er een simpele trui en broekje uit halend om later in te gaan slapen en die bij haar tas te leggen. " Want ik snap het als je niet naast me wilt slapen, kijk mij maakt het niet uit. Het is als.. vrienden. Niets meer." Ze glimlacht naar hem en gaat aan de rechterkant van het bed zitten, in haar tasje kijkende. Ze viste haar telefoon eruit, en zette hem aan. Het scherm was gedeeltelijk gebarsten, maar deed het nog altijd, wonder boven wonder. Ze probeerde haar tante te bellen, maar ze had geen bereik. Fijn, en haar internet deed het ook al niet. Ze gooide haar telefoon op de grond. Ze had er toch niks meer aan. Ze wrijft in haar ogen, de zon was begonnen met dalen, wat begrijpelijk was, omdat het middag was toen ze hier allemaal aangekomen waren. "Het word donker, zullen we kijken wat er in de koelkast en kasten staat en dan maar eten maken?" Haar grijs-blauwe ogen kijken hem vragend aan.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
Aonea keek naar de vloer. De tranen die over haar wangen liepen vielen bevroren op de grond. Vreemd... Ik keek weer naar Aonea, die mij ook weer aankeek. "Is jouw moeder ook... ook do... dood?" vroeg ze. De tranen sprongen weer in mijn ogen bij de gedachte. Ik knikte. Ze begon nog harder te huilen. Ze pakte haar tranen op en bekeek ze. Daarna gooide ze ze weg en trok me in een knuffel. Huilend verstopte ik me in haar trui. "Ik had een knuffel nodig", hoorde ik haar zeggen. "Sorry." Ik keek haar weer aan. "Nee, ik sorry. Ik heb je hele schouder natgemaakt." Ik giechelde en veegde het af. "Hoe spreek je jouw naam eigenlijk uit?" vroeg ik.

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Alec Lahote

Zodra ze zei dat hij wel in het bed mocht slapen schudde hij zijn hoofd. "Nee, we euh delen het bed wel." Sprak hij aarzelend. Hij ging nu echt niet toegeven dat er nog nooit een meid in zijn bed had gelegen. Maar hij ging een meid niet ergens anders laten slapen. Dus zat er niks anders op dan het bed te delen aangezien zij waarschijnlijk ook niet toe zou staan als hij ergens anders ging slapen. Alec keek toe hoe ze ging zitten en iets uit haar tas haalde. Zelf ging hij op een van de stoelen zitten en liet zijn blik weer over de kamer gaan. "Het is niet handig om je telefoon op de grond te gooien." Alec stond op en liep naar de telefoon die hij oppakte om die vervolgens naast haar neer te leggen. Zelf nam hij nu ook plaats naast haar en keek nog steeds naar zijn handen die nog steeds onder het bloed zaten. "Het word donker, zullen we kijken wat er in de koelkast en kasten staat en dan maar eten maken?" Alec knikte na haar woorden en stond op. "Ik heb best honger." sprak hij waarna hij op stond en kort wachtte op Elanora voor hij terug naar beneden liep. Eenmaal daar keek hij nog even naar de mensen die er nog waren (weet niet zeker wie er nog zijn en ben te moe om terug te lezen) Alec besloot eerst zijn handen grondig te wassen en nadat hij dit gedaan had en alle bloed van zijn huid was droogde hij zijn handen en trok de koelkast open. Gelukkig zat deze vol voedsel. "Wat wil je hebben?"] Vroeg hij waarna hij uit de weg ging zodat zij de inhoud ook kon zien. "Zullen we ook iets voor de rest maken?"] Zijn blik gleed naar Elanore en bleef haar aan kijken.

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 22:18 ]

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Aonea Ann Miller ~ Ijs

Felicity en ik knuffelen, en ze zegt "nee, ik sorry. Ik heb je schouder nat gemaakt." Ze veegt het giechelend weg. Ik loop naar het bed, en ga aan de rechterkant zitten. Ik deloe mijn laarsjes uit, en kijk naar mijn sokken waar bloed op zit op de hieken omdat er blaren op gekomen waren die stuk waren gegaan. "hoe spreek je jou naam eigenlijk uit?" Vraagt Felicity. "als aunee. Maar je mag me ook Ann noemen, dat is mijn tweede naam." Ik trek mijn rechter sok uit, en doe het dan snel weer aan, omdat mijn hiel er nogal onsmakelijk en bebloed uit ziet. Ik kijk op en zeg met tranen in mijn ogen "mijn moeder noemde me altijd Annie" en ik begin weer te huilen. "sorry" mompel ik.

[en toen ging ik oppeens verleden- en tegenwoordigetijd doorelkaar gebruiken,
Ik heb het aangepast]

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 22:17 ]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Felicity "Felix" Greywood • Lucht
"Als Aunee. Maar je mag me ook Ann noemen, dat is mijn tweede naam." zei ze. Ze begon haar laarsjes uit te trekken, en daarna haar sokken, maar toen ze zag dat haar rechterhiel bebloed was deed ze de sok snel weer aan. Ze keek me aan, opnieuw met tranen in haar ogen. "Mijn moeder noemde me altijd Annie." zei ze en begon weer te huilen. "Sorry." voegde ze er binnensmonds aan toe. "Maakt niet uit", Ik ging naast haar op het bed zitten en sloeg een arm om haar heen. "Je ouders zien sterven verwerk je niet zomaar in een paar minuten." Ook ik kreeg weer tranen in mijn ogen, maar ik schudde ze weer weg. Daarna stond ik op en zocht in de kast naast de hare. Ook allemaal geweldige kleding en, zoals Aonea had gezegd, mijn stijl en maat. Toen bedacht ik me iets. Mijn iPod zat in mijn zak. Ik viste hem eruit en drukte op het knopje. Hé kut, leeg. Ik zocht in de kast en vond onderin een Apple oplader. Wauw, ze hadden echt overal aan gedacht. Nu nog op zoek naar een stopcontact. Deze vond ik onder de vensterbank bij het raam tegenover het bed. Ik plugde mijn iPod erin en plofte weer op het bed, om even rustig na te kunnen denken. Mijn moeder ging dood op magische en verschrikkelijke wijze. Ze wees me de weg naar dit huis, waarvan niemand thuis was en we zelf de deur open moesten zien te krijgen. Vuur ontspringt zonder lucifer. Tranen bevriezen terwijl de kachel aanstaat hier. Nee, ik zit niet zomaar in dit huis. Er is een reden voor, zeker weten. "Waarom denk je dat we hier in dit huis zitten?" vroeg ik aan Aonea.

[ bericht aangepast op 4 feb 2014 - 22:31 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~ Ijs

Ik knik, en Felicity kijkt in haar kast, en ik zie dezelfde soort kleren hangen als die ze aan heeft. Ze rommelt wat in de kast, laad dan haar iPod op. "waarom denk je dat we hier in dit huis zitten?" Ik denk na, het is inderdaad een beetje raar, dat we allemaal rond dezelfde tijd bij een huis komen, zonder mensen er in. Iedereen leek verdrietig of in shock, en sommige hadden bloed aan hun kleren. Het zou me niets verbazen als hun ouders ook dood waren. Misschien vermoord. "ik weet het niet." Zeg ik naar waarheid. "er is misschien zelfs geen rede voor. Maar ik weet het niet." Ik loop naar de badkamer, die er heel luxe uit ziet. "wow" fluister ik. Er staat make-up, aan de linker en rechterkant. Hoogst waarschijnlijk voor Felicity en mij. "dit is ook zoiets he. Dit zijn de merken die ik thuis ook heb. Hoe weten ze dit?" Ik pak een oogpotlood, en trek er een lijntje mee onder mijn ogen. Het ziet er goed uit. "ik snap het niet" zeg ik in gedachte verzonken.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Collin August Blanchard ~ Lucht

Veel mensen liepen naar boven om te kijken of er slaapkamers waren. Omdat ik toch niet zo spraakzaam was, zeker niet na de dood van mijn ouders, leek mij dit ook wel een goed idee. Ik liep stil naar boven. Ik kwam op een gang met verschillende deuren. Ik zag allemaal naambordjes en zocht mijn naam. Bij de derde deur was het raak. Ik zat met ene Arthur op de kamer. Ik hoorde niemand binnen dus ik deed de deur open. Het eerste wat mij opviel was dat er niet twee eenpersoons bedden waren maar een tweepersoons bed. Jippie! Ik mocht met iemand die ik niet kende in één bed slapen, dacht ik sarcastisch terwijl ik naar de kledingkasten liep. Ik pakte mijn rugzak en deed de deur van de linker kast voorzichtig open. Wat was dit? Waarom zat er al kleding in de kast. Woonde hier al iemand? Nieuwsgierig keek ik eens in de kast. Het waren allemaal effen t-shirts, blousejes en spijkerbroeken, en ook nog mijn maat. Ik pakte een blouseje en trok de mijne uit. Hij zat onder het bloed van mijn vader. Mijn ouders… Diep in gedachten verzonken pakte ik een blouseje en trok het aan. Ik ging op het zachte bed liggen en sloot mijn ogen. Ik dacht aan mijn ouders en begon te huilen. Nu was er toch niemand bij.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Arthur Lorensz

'Ik hield er geen vuur bij. het ging ineens aan, oké,' mopperde het meisje. Ik rolde met mijn ogen. Ik geloofde er geen bal van, maar voor ik een opmerking terug kon maken, begon ze verder te praten.
'Ik ga hier niet zielig zitten wenen. Mijn ouders zouden me echt niet hierheen sturen als het hier gevaarlijk was.' Ze stond op, pakte haar tas en liep richting de trap. 'Zeg ehh, er moeten hier ergens toch wel kamers zijn. Zoek je mee of blijf je daar zitten?' hoorde ik haar vragen. Tegen wie ze het had, wist ik niet, maar even later hoorde ik een heel aantal voetstappen op de trap en liep de woonkamer langzaam leeg. Ik zuchtte en liet me languit op een van de leren banken vallen. Ik staarde naar het plafond en dacht aan al de vreemde gebeurtenissen. Mijn vader had aangekondigd dat we een boswandeling zouden maken en na een paar uur werd hij neergeschoten. Hij had me een paar instructies gegeven, om vervolgens midden in het bos dood te gaan. Daar lag hij nu nog steeds, zijn ogen starend naar de lucht, waarschijnlijk zaten er al een paar vogels zijn ogen uit te pikken.
Ik schoot overeind. Ik had niet eens afscheid genomen. Ik was weggerend, bang voor de gebeurtenis die zich voor mijn ogen had afgespeeld. Mijn schouders begonnen onbeheerst te schokken en ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen.
Toen ik weer enigszins tot bedaren kwam, was de wereld wazig door de tranen. Ik haalde een hand door mijn gezicht, zodat die nat werd, maar ik wel weer helder kon zien. Ik veegde mijn hand af aan de bank, maar kwam onderweg iets glads tegen. Verbaasd keek ik naar de bankleuning, maar het enige wat ik zag was een nat spoor dat mijn hand had achtergelaten. Ik zou toch zweren dat ik iets glads en hards had gevoeld... Ik schudde mijn hoofd. Ik verbeeldde me dingen om mijn gedachten af te leiden van mijn vader. Ergens sloeg een deur dicht en ik keerde terug naar de realiteit. Ik was niet de enige in dit huis. Ik liep de trap op, richting waar zo ongeveer de slaapkamers zouden moeten zijn. Ik had even wat behoefte aan privacy.
Boven liet ik mijn blik over de deuren glijden. Uiteindelijk zag ik mijn naam op een briefje. Hier sliep ik dus, samen met ene Collin. Ik zuchtte. Toch geen totale privacy. Zonder te kloppen of wat dan ook deed ik de deur open. Dit was immers ook mijn kamer, ik hoefde geen permissie om die binnen te gaan. De deur zwaaide open en vol afschuw keek ik naar het eerste ding wat ik zag. Een groot, tweepersoonsbed stond in midden in de kamer. Daarop lag een jongen, zijn ogen gesloten met tranen die over zijn wangen liepen. Geweldig. Daarmee zou ik dus een bed moeten gaan delen.
Ik kuchte hard om de jongen zijn aandacht te trekken.

-

Collin August Blanchard ~ Lucht

Ik huilde nog steeds om mijn ouders. De tranen stroomden over mijn gezicht. Dit was het vreselijkste wat ik ooit had meegemaakt. Mijn ouders waren voor mijn ogen gestorven. Ik zag mijn vader nog steeds onder het bloed op de grond liggen. En dat alles om mij te redden. Het was gewoon mijn stomme schuld. Als ik er niet was geweest, waren zij niet dood geweest. Ik had niet eens afscheid van ze kunnen nemen! Ineens hoorde ik gekuch en schoot overeind. Ik keek naar de deuropening waar nu een jongen mij aan stond te kijken. Hij leek niet erg blij. Leuk ook dat hij had geklopt. Ik veegde de tranen van mijn gezicht en liep zonder iets te zeggen naar de badkamer. Ik had geen zin in een gesprek en ik moest naar de wc. Ik sloot mezelf op in de badkamer, waste me en ging naar de wc. Na een tijdje liep ik de kamer weer in.

[ bericht aangepast op 5 feb 2014 - 20:24 ]

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Arthur Lorensz

De jongen schoot overeind. Ik moest mijn gezicht in de plooi houden om niet in de lach te schieten door zijn verschrikte gezicht. Hij sprong van het bed af en liep naar een deur aan de andere kant van de kamer. Ik vind nog net een glimp op van nog meer wit en een wasbak. Waarschijnlijk was het een badkamer. Ik hoorde de deur in het slot vallen en een sleutel die omdraaide. Ik trok een wenkbrauw op, ook al wist ik dat niemand hem zou zien. Alsof ik zomaar een badkamer binnen zou stormen terwijl er iemand weet-ik-veel-wat aan het doen was daar. Mijn blik ging weer terug naar het tweepersoonsbed. Ik was op zich best flexibel, maar ik wilde absoluut geen onbekende gozers bij mij in bed, of ik bij hen in bed. Aangezien dat allebei het geval zou zijn als ik hier ook ging slapen keek ik de kamer rond, op zoek naar een bed. Noppes. Er was zelfs geen matje. Het enige wat nog in de buurt kwam was een badkuip - waarom er zowel een in de slaapkamer als in de badkamer stond was me een raadsel - , maar dat zag er niet al te comfortabel uit. Ik schok op toen de jongen weer binnen kwam. Ik knikte naar hem en keek toen weer naar het bed. Toen wendde ik me weer tot de jongen. 'Hoe gaan we dat regelen?' vroeg ik, hopend dat de jongen met een goed alternatief zou komen.

-

Collin August Blanchard ~ Lucht

Weer in de kamer knikte de jongen naar me en toen naar het bed. 'Hoe gaan we dat regelen?' vroeg de jongen. Ik haalde mijn schouders op, ging op het bed zitten en haalde mijn hand door mijn verwarde haar. ‘Ik ga beneden anders wel op de bank liggen,’ zei ik. ‘Daar heb ik verder geen problemen mee.’ Ik vond het ook niet zo’n fijn idee om met een jongen in één bed te slapen. Vooral omdat ik hem niet kende. Ik staarde wat voor me uit en gelijk voerden mijn gedachten me weer naar mijn dode ouders. Snel duwde ik deze gedachten weg.

-Sorry voor t korte stukje, ik had niet zoveel inspiratie-

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Desmond Hume

Ik wrijf met mn handen in mn ogen en hoor dan de deur open gaan. Ik maak een spleetje tussen mn vingers en kijk richting de deur en zie een meisje naar binnen lopen. Meteen doet ze de gordijnen dicht en ze kijkt me aan. Ik haal gauw mn handen van mn hoofd en ga wat recht zitten op het bed. "Ik neem aan dat jij Desmond bent..?" vraagt ze, niet heel erg al te vriendelijk, joepie, dat kan ik gebruiken, maar eigenlijk is het ook niet heel erg aanvallend.
Even stil kijk ik haar gewoon aan en schud dan even mn hoofd, wel antwoorden, sukkel.. "Ehm, ja.. ja dat klopt, hai, ik ben Desmond, aangenaam?" zeg ik verward, ik snap het gewoon niet meer.. Ik raak mn ouders kwijt en zie dan plots een meisje mn kamer binnenlopen die mn naam kent.. Langzaam steek ik mijn hand uit en probeer haar vriendelijk aan te kijken. "Alles.. goed..?" vraag ik.. Ze ziet er nogal.. vermoeid, uitgewaaid uit..

It's high noon.

Ailsa Hughes

Mijn blik en houding verzacht wat, wanneer ik zijn verwarring zie, plots voel ik me alsof ik toch iets dichter bij hem sta. Ik bedoel, ik heb geen reden om nu meteen zo kut te doen, toch? Met een zucht loop ik op het bed toe en ga naast hem zitten.
"Sorry, we beginnen opnieuw." zeg ik dan en forceer een glimlach. "Heey, jij bent Desmond? Ik zag je naam op de deur, dus... Ik ben Ailsa, aangenaam." Ik glimlach al iets echter nu ik afgeleid ben van de gedachte aan mijn moeder.
"Nee, eigenlijk niet echt heel erg goed eigenlijk. Met jou?" vraag ik dan terug, terwijl ik met een zucht de kamer rond kijk.
"Wacht eens even... Er is maar één bed?" verwonderd kijk ik hem aan. Wat is hier dan de bedoeling van?

“To live will be an awfully big adventure.”

Arthur Lorensz

‘Ik ga beneden anders wel op de bank liggen,’ zei de jongen. ‘Daar heb ik verder geen problemen mee.’
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, dan lig jij beneden op een bank terwijl hier in dit waarschijnlijk geweldig liggende bed...' Ik maakte mijn zin niet af, want ik had eigenlijk ook geen idee hoe ik er een einde aan vast wilde brijen. Opeens kreeg ik een idee.
'Maar sommige tweepersoonsbedden hebben twee matrassen,' mompelde ik en liep naar het bed toe. Ik ging er op mijn knieën op zitten en probeerde een spleet te vinden. Geen resultaat. Ik vloekte binnensmonds. 'Dit werkt ook niet,' zuchtte ik en plaatste mijn gewicht op mijn linkerbeen. Het matras gaf zoveel mee dat ik omviel en op mijn rug terecht kwam. Opeens merkte ik hoe moe ik was. Mijn ogen gleden bijna dicht, maar toen bedacht ik me dat ik niet alleen was. Ik probeerde overeind te komen en na twee pogingen lukte het. 'Het zou echt zonde zijn van het bed,' maakte ik mijn vorige zin af. Ik kon wel een hand voor mijn mond slaan. Zat ik hier argumenten te geven die vóór het met zijn tweeën in een bed slapen. Ik was wel lekker op dreef vandaag.

-