[RPG] Give me back my life! - Speeltopic 1. - Speeltopics

[ bericht aangepast op 2 feb 2014 - 19:19 ]

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Desmond Hume

Ik lach even nerveus als ze voorstelt opnieuw te beginnen. Ze zucht en komt dan naast me zitten, blijkbaar om dus echt opnieuw te beginnen. Weer lach ik nerveus naar haar en ik trek mn hand terug. Nu dus even niet. "Ja, mijn naam is Desmond.. En nu je het zegt, jouw naam stond ook op de deur, nu je het zegt, aangenaam." glimlach ik dan iets minder nerveus, misschien is ze toch niet zo erg als ik even dacht net.. Dan zegt ze hoe het met haar is, en het is helaas niet het antwoord wat ik had gehoopt. Eigenlijk hoopte ik op wat positiefs na al dit.. gedoe.. Mja, so be it.. Mn gezicht wordt wat bezorgder en ik kijk haar medelevend aan. "Oei.. dat klinkt niet zo goed.. Maar, met mij ook niet hoor, het is allemaal zo vreemd hoe ik hier terecht gekomen ben.. ik.. tja.." ik kan mn zin niet afmaken, het is ook allemaal echt raar en zo plots.. Dan plots merkt ze het bed op waar we op zitten. "Ehm ja.. nu je het zegt, ik weet hier ook niks van.. Zouden we hier lang verblijven dan..?" vraag ik een beetje bezorgd, ik heb natuurlijk geen zin in ruzie over een bed.. Ik kijk even goed naar het bed. "Stel we moeten hier toch blijven.. ik gun je je privacy.. Alle respect voor ook, ik pak een los matras en zoek een andere kamer, of als t moet slaap ik op de grond.. Ik snap je punt echt!" probeer ik medelevend te zeggen. Ruzie moet ik echt niet hebben nu.. En een bed is toch iets.. privacy achtig..

It's high noon.

Collin August Blanchard ~ Lucht

De jongen schudde. Blijkbaar had hij er wel problemen mee. 'Nee, dan lig jij beneden op een bank terwijl hier in dit waarschijnlijk geweldig liggende bed...' Hij stopte midden in zijn zin en keek alsof hij een idee had. Zijn hele gezicht leek een beetje op te lichten. 'Maar sommige tweepersoonsbedden hebben twee matrassen,' mompelde hij. Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Dat ik dat niet bedacht had. De jongen, wiens naam ik me nu pas weer herinnerde namelijk Arthur, ging op zijn knieën op het bed zitten. Hij keek waarschijnlijk of er inderdaad twee matrassen waren. Ik hoorde hem zachtjes vloeken. Blijkbaar was het één matras. ‘Dit werkt ook niet,’ zei hij en opeens viel hij op zijn rug. Waarschijnlijk was hij verkeerd gaan zitten ofzo. Ik zag dat zijn oogleden een beetje dicht zakten en merkte toen pas hoe moe ik zelf ook was. De jongen was weer opgestaan. 'Het zou echt zonde zijn van het bed,' zei hij aarzelend. Ik knikte, dat was waar. ‘Maar toch,’ aarzelde ik. Dat ik dit serieus overwoog. ‘Ik kan ook best op de bank slapen hoor,’ bood ik nogmaals glimlachend aan.

'Your happy ending may not be what you expect. That's what will make it so special.' ~ Mary Margaret

Elanore Elijah Woodward.

Knikkend was ik achter hem aangelopen. "Ja dan delen we het bed wel." Had ik zacht gezegd, toen ik achter hem de kamer uit ging en de deur dicht deed. Ik liep achter hem de trap af, een soort warme golf hing om ons heen, en het voelde prettig aan. Ik liep achter hem aan naar de keuken en keek mee in de koelkast, om daarna een random kastje open te trekken en erin te kijken. Er stond spaghetti, genoeg voor ons tienen. " Ik kan spaghetti maken, er is vlees en saus dus dat moet dan wel lukken." stelde ik voor en pakte alvast een pan en begon er warm water in te doen. "trouwens, Alec, als je ertegenop ziet om het bed te delen, slaap ik wel beneden, dat vind ik niet zo erg hoor." Ik glimlachte vriendelijk naar hem en zette de pan op de kookplaat.

Yeah, and people in hell want Slurpees.

Ailsa Hughes

Ik bijt een beetje schuldig op mijn lip, omdat ik merk dat hij zich niet echt goed voelt bij mijn gedrag van hiervoor. Dat begrijp ik natuurlijk, ik was ook niet echt aardig. Dat is gewoon mijn manier om nieuwe mensen te begroeten, ik duw ze graag meteen van me af om de mogelijke pijn of kwetsing te voorkomen. Deze jongen lijkt me anders, hij reageerde anders dan de anderen op mijn gemene gedrag. Hij werd gewoon verward en ging niet in de tegenaanval, ergens vind ik dat een enorm goed teken wat betreft zijn persoonlijkheid. Ook zijn bezorgdheid om het feit dat het niet zo goed gaat met mij, vind ik echt superlief en stelt me nog wat meer gerust. "Ja, vreemd is het zeker en hard. Het komt allemaal nogal hard aan, plots sta ik alleen op de wereld..." ik staar naar mijn handen, terwijl ik vertel en om mijn emoties te verbergen kijk ik ook een tijdje niet op. "Ik weet niet hoelang we hier blijven. Ik weet helemaal niets. Het enige wat ik weet verdomme is dat ik nu niemand meer heb en hier alleen voor sta. Ik weet alleen dat ik hierheen gestuurd ben, zonder ook maar enkele uitleg. Zonder dat iemand het even kon verduidelijken. En om een of andere reden besloot het lot daarbij nog mijn enige overgebleven ouder om te laten komen! Ik weet hier verdomme niks van en ik haat het. Ik haat het!" roep ik plots kwaad. De schaduwen lijken even te trillen in hun hoeken, ik voelde ze... Wait... Whut? De verwarring laat mijn woede afzwakken en ik kijk Desmond opnieuw schuldbewust aan. "H-het spijt me. Ik wou niet kwaad worden. Het zijn gewoon... al die emoties." ik zucht en laat mijn hoofd even in mijn handen vallen. Dan verman ik me weer en kijk hem opnieuw aan.
"Zolang je belooft om op jouw kant van het bed te blijven, heb ik er niet zoveel problemen mee. Ik deelde vroeger ook altijd mijn kamer met mijn broer. Voor die het nodig vond helemaal naar Australië te verhuizen." zeg ik dan rustig, ik probeer me nu eens normaal te gedragen. Deze arme jongen heeft al genoeg slechts van me gezien. Ondertussen blijft dat van die schaduwen door mijn hoofd spoken, maar dat zal ik me wel ingebeeld hebben, toch? Schaduwen bewegen niet plots... Zou Desmond er ook wat van gezien hebben?

“To live will be an awfully big adventure.”

Desmond Hume

Aandachtig en medelevend wat snel te zien is aan mn gezicht kijk ik haar aan en luister naar wat ze allemaal te vertellen heeft.. Het laat me erg schrikken als ik hoor dat haar laatste ouder om het leven is gekomen. Mn mond valt onbewust een beetje open en mn medeleven worden groot, al heb ik eigenlijk hetzelfde meegemaakt.. Ik gaf sowieso altijd al meer om anderen dan mezelf, maar dit slaat echt alles! Plots roept ze heel kwaad en ik schrik erg waardoor ik wat verder van haar af ga zitten maar ook mn hand uitsteek.. Een vingertop van mij raakt haar schouder uit schuld dat ik er naar vroeg maar ook om haar proberen te troosten.. dan trek ik toch mn hand terug als ik haar heeeeeeeel licht aanraak.. Beter van niet.. Wat ze doorgemaakt heeft kan je even niet zomaar goed troosten..
Triest kijk ik haar aan, en ze kijkt me dan terug aan, waarna ze haar excuses aanbied.. Ik probeer te glimlachen van medeleven en schuif weer iets dichterbij. Weer steek ik twijfelend mn arm uit maar trek die toch weer terug.. Troosten was nooit mn goeie kant.. Praten wel.. "Rustig maar.." zeg ik vol begrip.. "Geloof het of niet, maar.. ik snàp je! Vlak voor ik hier kwam.. toen.. mijn ouders ook.. weg.. voor altijd.." mompel ik dan, mn zin is half afgebroken en misschien snapt ze het niet eens, maar ik snap haar..! Even lijkt ze te gaan huilen maar ze kijkt me dan weer.. ja, normaal aan..
Het doet me pijn om haar haar emoties te zien verstoppen, of ze kan er toch beter mee leven dan ik dacht, maar lijkt me niet..
Ik hef een wenkbrauw op als ze plots dan over dat bed begint. Ik knik dan begripvol. "Volgens mij slaap ik niet echt rusteloos, dus.. Op mijn eigen deel blijven moet lukken. Maar ik snap het echt als je wilt dat ik op de grond slaap of zo hoor, dit is wat anders dan je broer.. En spijtig om te horen dat hij verhuisd is.. sorry.. Het zit allemaal niet echt mee.." zeg ik dan zachtjes en kijk haar terug aan. Als ik haar even aankijk lijkt het wel alsof ze spoken zag, of het is nog van het incident met haar ouder.. "Gaat.. het wel?" vraag ik zachtjes.. Dit is de domste vraag die ik nu kan stellen.. maar praten helpt, denk ik..

It's high noon.

Felicity "Felix" Greywood
Er viel een stilte. Na een tijdje gaf Aonea antwoord. "Ik weet het niet", zei ze. "Er is misschien zelfs geen reden voor. Maar ik weet het niet." Ik knikte. Ze stond op en liep naar een deur, die ze opentrok, daarachter zat een badkamer. "Wow." zei Aonea alleen. De badkamer was best luxe. Een bubbelbad, een wc, een douche en een brede wasbak, waarboven twee plankjes hingen, de rechter met de make-up die ik ook altijd droeg. Ook Aonea viel dit op. Ze liep ernaartoe en pakte een oogpotlood. "Dit is ook zoiets hè. Dit zijn de merken die ik thuis ook heb. Hoe weten ze dit?" Ze trok een lijntje onder haar oog en inspecteerde het goedkeurend. "Ik snap het niet..." Het woord thuis bracht me aan het denken. "Wat nou... Ik bedoel, nu we geen ouders meer hebben... Dit ons thuis is vanaf nu? Wacht eens... Is dit dan een weeshuis? Lijkt me niet, er waren ook meerderjarigen bij. O, was er maar iemand die het uit kon leggen!" denk ik hardop. "Trouwens, als het een weeshuis zou zijn zouden er medewerkers zijn, mensen die voor ons zorgen. Heb jij die gezien?" Ik besef dat ik heel veel en te snel praat en houd mijn mond. "Sorry."

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Alec Lahote

Zodra ze begon over spaghetti knikte Alec, Spaghetti was goed genoeg voor hem. Zodra hij echter het woord vlees hoorde twijfelde hij kort. Hij at al jaren geen vlees meer. Hij was er ooit eens een keer goed ziek van geworden en had het sinds dien niet meer gegeten. "Euhm, kun je de saus en het vlees apart doen." Vroeg hij aarzelend. "Ik eet geen vlees"] Legde hij uit. Natuurlijk niet helemaal wetend of dit wel zo slim was. Alec besloot nog op zoek te gaan naar groente en die vond hij dan ook onder in de koelkast in de laatjes. Hij haalde deze er uit en wachtte tot dat Elanore klaar was met de kraan zodat hij weer zijn handen kon wassen en daarna de groenten. "trouwens, Alec, als je ertegenop ziet om het bed te delen, slaap ik wel beneden, dat vind ik niet zo erg hoor." Hoe wiste zij nou invredes naam dat hij ertegenop keek. Hij schudde dan ook zijn hoofd en keek haar aan. "Nee, je gaat niet benden slapen. Het bed is van jou en van mij. Of we delen het of ik zorg voor een slaap plek op de grond. Discussie gesloten." Sprak hij waarna hij op zoek ging naar een snij plank en een mes. Zodra hij die had begon hij de groenten te snijden. "Ik vraag me best af wat we hier allemaal doen, wie hier woont." Sprak Alec aarzelend. Zijn blik bleef op de mes hangen en zag zijn ouders weer voor zich. Kort sloot hij zijn ogen terwijl hij aan het snijden was waardoor hij in zijn vinger sneed. Zacht vloekte hij waarna hij zijn duim in zijn mond stopte en om zich heen keek op zoek naar de verbandtrommel.

seven seconds that is all the time you got to make your point.

Aonea Ann Miller ~ Ijs

"oh je mag best praten hoor, geeft niet. Zeg maar wat je denkt. " stel ik Felicity gerust. "een weeshuis? Zou kunnen... Maar het is wel raar dat we hiet zomaar allemaal tegelijkertijd zonder informatie komen." Ik kijk bedenkelijk en zeg dan. "als dit toch thuis is, dan mag ik wel schone kleren aantrekken. Van thuis." Ik loop de badkamer uit, en doe mijn kast weer open, en pak een willekeurige trui, en schone sokken. Ik trek mijn trui uit, en doe de nieuwe trui aan. Er staat een kat op, mijn lievelingsdier. Ik durf het wel aan om me om te kleden waar Felicity bij is, ik heb toch gewoon een hemdje eronder aan. Dan loop ik weer naar de badkamer, om mijn voeten schoon te maken. Ik hou ze onder de douche terwijl ik het bloed eraf boen. Als mijn voeten weer gewoon bloed en zweet vrij zijn, trek ik de schone sokken aan. "hoe gaan we slapen?" Vraag ik. "ik heb geen bezwaar met samen in een bed. We hebben ruimte, we hoeven niet te lepellen ofzo."

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Felicity "Felix" Greywood
"Oh je mag best praten hoor, geeft niet. Zeg maar wat je denkt." antwoordde Aonea geruststellend. Daarna gaat ze verder op mijn vraag. "Een weeshuis? Zou kunnen... Het is wel raar dat we hier zomaar allemaal tegelijkertijd zond informatie komen." Ze keek even peinzend voor zich uit. "Als dit toch thuis is, dan mag ik wel schone kleren aan. Van thuis." zei Aonea, die de badkamer uitliep. Ik besloot dat dat wel een goed idee was en liep achter haar aan de kamer in. Uit de kast pak ik een zwart jurkje wat ongeveer tot mijn knieën komt. De sokken laat ik zitten, ik trek gewoon een paar ballerina's aan. "Zullen we naar beneden gaan? De keuken was redelijk schoon, misschien is er wat te eten?" suggesteerde ik. Toen bedacht ik me iets en liep naar de badkamer. Ik pakte een elastiekje uit een la en deed mijn haar in een knot. "Zo." zei ik terwijl ik de kamer weer in liep. Mijn oog viel weer op het bed. "O trouwens, vind je het heel erg om samen in een bed te slapen? Ik heb verder geen bezwaar, maar wat vind jij? Ik wil ook wel op de bank slapen als je het liever niet hebt?" begon ik.

[ bericht aangepast op 6 feb 2014 - 16:15 ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

[Kan je astjeblieft ook reageren op dat hoe ze gaan slapen? Het is een beetje raar dat Felicity dat zou negeren, toch? Nu weet Aonea ook niet hoe Felicity er over denkt
Ik kan wel nu wel wat schrijven, maar dan gaat dat stuk helemaal verloren...
Thank yuuu ]

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

[Even aangepast ]

{ do you call yourself a freaking hurricane like me? }

Aonea Ann Miller ~ Ijs

"Zullen we naar beneden gaan? De keuken was redelijk schoon, misschien is er wat te eten?" Zegt Felicity "Ja is goed!" Ik loop naar de deur, en doe het open. dan zegt Felicity "O trouwens, vind je het heel erg om samen in een bed te slapen? Ik heb verder geen bezwaar, maar wat vind jij? Ik wil ook wel op de bank slapen als je het liever niet hebt?" Ik antwoord met "Ik vind het wel gezellig om samen te slapen" ik lach om aan te geven dat het een grapje is. "Ik vind dat we gewoon samen in een bed kunnen slapen hoor." Ik glimlach naar haar, en loop de gang op, naar beneden. Als we beneden aankomen in de keuken in de keuken zie ik dat er al 2 mensen bezig zijn met eten maken. "Kan ik helpen?" Zeg ik aarzelend.

Ik neem even afstand van Quizlet, sorry. Ik stop met alle RPG's.

Ailsa Hughes ~ Duister

Ik voel zacht hoe hij me net aanraakt, maar dat maakt me niet kwader dan ik al was eigenlijk. Meestal als mensen me gaan aanraken tijdens trieste of kwade momenten kan ik dat niet meteen appreciëren maar deze keer heb ik er niet zoveel last van. Ik zie hoe hij me wel wil troosten, maar zijn hand steeds terugtrekt, dat snap ik ergens wel. Ik heb hetzelfde met woorden, daar kan ik niet goed mee troosten. Ik laat liever merken dat ik er ben door contact te maken.
"Oh, wat vreselijk... Het lijkt wel alsof ze ons daarom samen op een kamer gezet hebben." ik forceer een klein glimlachje en leg dan mijn hand op zijn schouder. "Maar geloof me, ook al is het nu voor mezelf ook zo onmogelijk om te geloven, alles komt echt goed. Ik zeg niet dat je het vergeet, maar je leert ermee leven. Toen mijn vader stierf heb ik ook lang nodig gehad, maar ik kon uiteindelijk verder leven." Langzaam laat ik mijn hand naar de zijne glijden en neem die tussen mijn beide handen vast, zodat hij me aankijkt en ik zeker ben dat hij luistert, terwijl ik verder tegen hem praat. "En ook al hebben we nu niemand meer, je staat nooit alleen op de wereld. Als we ons best doen komen we er echt wel door. Zolang we dat willen." Ik zeg dit niet alleen om hem te troosten, maar ook voor mezelf. Hoop is een heel erg welkom iets nu.
"En ah, ik vind het echt niet erg dat je mee in het bed ligt. Ik weet zelf niet echt hoe ik ben in mijn slaap, dus sorry als ik wat te dichtbij kom, maar ik zal je niet aanvallen of zo, wees gerust." lach ik een beetje verlegen. Ik besef me dat ik zijn handen nog vast heb en laat ze langzaam los.
"Ja, het gaat... Maar ik weet niet... Heb jij ook iets gemerkt... aan de schaduwen net? Volgens mij word ik gek, heh." zenuwachtig kijk ik even om me heen en bijt ondertussen op mijn lip.

[ bericht aangepast op 6 feb 2014 - 20:51 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

^ heh? 0.0 Ziet nog iemand dit?

“To live will be an awfully big adventure.”

Quizlet spaced m...

It's high noon.