Naam:
Xavier Roman Jones, beter bekend als Xanthe
Leeftijd:
28, Xavier is jarig op 23 Juni
Uiterlijk:
Al voor zolang hij zich kan herinneren, heeft Xavier een redelijk blanke huidskleur. Mensen vermoeden vaak door zijn naam dat hij een hele exotische afkomst heeft, maar niets is minder waar. Het is tevens niet zijn hobby om zijn huid te laten kleuren, maar hij kan er niet aan ontkomen.
Xavier heeft van zichzelf heel donkerblond haar. Voor het gemak kamt hij het altijd achterover zodat het niet in de weg zit maar op een dag waarop hij nauwelijks buiten hoeft te komen laat hij het vaak ongekamd, waardoor het er dan uit ziet als een ontplofte boel.
Omdat hij een hekel heeft aan zijn bruine ogen, die vertrouwen en vriendschappelijke bedoelingen uit stralen vandaar dat hij over het algemeen een zonnebril draagt – vaak ook als het niet zonnig is. Hij weet dat hij hard en kil kan kijken als hij moet, maar het zijn inspanningen waar hij de energie liever niet aan wil besteden. Woorden zijn het krachtigst. Er is geen betere manier om je uit te drukken – mits je daden niet mee telt natuurlijk. Zijn gezicht is redelijk smal en hij is met zijn 1.82 niet een van de langste mannen die er rond loopt. Maar klagen mag hij zeker niet. Hij vind sporten fijn, maar heel veel doet hij het niet. Zijn figuur is hierdoor niet overmatig gespierd maar het is ook niet zo erg dat hij een buikje heeft.
In zijn kledingkast vind je voornamelijk maatpakken. Hij heeft een hekel aan mannen die er onverzorgd uit zien, helemaal als ze dat niet hoeven. Hijzelf weet al van jongs af aan dat hij graag een goed voorkomen wil hebben.
Op een dag waarop hij niets te doen heeft, draagt hij alsnog nette kleding, maar niet zo straks als hij normaal de deur uit gaat.
Mr. Jones heeft een litteken over de zijkant van zijn zij lopen – aan de linkerkant. Het is groot, roze en lelijk maar het heeft hem wel een wijze les geleerd. Vertrouw niemand. Zelfs de personen die dicht bij je staan kunnen je verraden. Tenzij ze zichzelf hebben bewezen natuurlijk.
Innerlijk:
‘Be yourself, everyone else is already taken’ is een van de beroemdste uitspraken van Oscar Wilde. Maar wat als je iemand anders kon zijn? Zou je het dan doen? Alleen al om te kijken hoe het is om in de schoenen van die persoon te kunnen staan. Om alles te zijn wat jij niet bent? Sommige mensen nemen dat maar met genoegen aan. Waaronder Xavier.
Op het eerste oog ziet Xavier er niet uit als een inbreker. Hij is dat ook nooit geweest tot hij er toe werd gedwongen. Je zou het kunnen bestempelen als een spelletje. Het opzetten van een masker voor de buitenwereld, maar van binnen gebroken zijn zoals porselein kan breken – in tienduizend stukjes.
Xavier was altijd een jongeman die hoopte dat hij bij een groep mensen zou kunnen horen. Mensen die hem zouden accepteren zoals hij was. Zonder te kijken naar zijn afkomst. Maar blijkbaar waren dat juist de dingen die hem niet werden gegund.
Hedendaags ziet Xavier er uit als een rijke man. Alsof hij zomaar ergens binnen kan lopen om te zeggen dat iedereen – op zijn zachtst gezegd- op moet rotten omdat hij er vanaf nu de dienst uit maakt. Natuurlijk is niets minder waar. Rijk? Het zou eerder een droom zijn, zo’n machtige droom die nooit uit gaat komen. Als men eens wist, dan zouden ze hem eerder de titel van ‘smerige crimineel’ toekennen.
Xavier is een echte charmeur. Hij weet precies hoe hij mensen moet behandelen om te krijgen wat hij hebben wil. Met een paar gladde woorden, een knipoog of een speels lachje is hij meestal wel binnen. Het feit dat hij altijd gekleed gaat in een net maatpak, helpt daar ook heel erg bij. Blijkbaar hebben veel mensen een zwak voor mannen die er netjes en verzorgd uit zien.
Helaas is het ook niet altijd even zuiver. Xavier is niet altijd zo luchtig en charmant als hij doet voorkomen. Door gebeurtenissen waar hij nu liever niet aan terug denkt, is hij veranderd in iemand die niemand toe wil laten in zijn leven. Niemand onbekend in elk geval. Voor mensen die dicht bij hem staan wil hij nog wel eens een uitzondering maken. Maar altijd koestert hij argwaan tegenover het menselijke ras. Alleen zijn vader en moeder zijn de mensen waar hij al zijn vertrouwen in stopte. Tot zijn vader werd vermoord.
Het beeld van de kalende man doordrenkt met bloed gaat nooit meer uit zijn hoofd. Hoe hij hem daar vond, op het trottoir voor de fabriek. Zijn altijd twinkelende ogen nu leeg, starend in het niets.
Hij had nog geprobeerd om het beter te maken. Maar als jongen van 18 kan je er vrij weinig aan doen. Handen doordrenkt met bloed. Zoute tranen vallend op het witte hemd van de dode man. Het heeft hem geraakt tot diep op het bot en hij kan het simpelweg niet los laten. Voor zijn idee heeft hij wel genoeg mee gemaakt in zijn leven – wel als het op zulke dingen aan komt. Vandaar dat hij alles wat met de dood te maken heeft ook enorm uit de weg.
Xav is van nature een perfectionist. Als hij iets doet, moet hij het goed doen. Anders ontstaat er een frustratie in zijn binnenste wat zich uit in woede aanvallen. Niemand is perfect en dat wil hij ook niet beamen. Hij schaamt zich dan ook zeker niet voor het kleine mankement wat zich heeft gevestigd in zijn binnenste.
Vrienden? Hij heeft ze gehad maar hedendaags vrienden maken gaat hem maar moeilijk af. Door de argwaan en het wantrouwen lijken mensen liever bij hem uit de buurt te blijven. Hij creëert een kille, afstandelijke sfeer rond zich die niemand lijkt te waarderen.
Toch zal Xavier diep van binnen altijd de verdrietige jongeman zijn die zijn vader – zijn idool – dood aantrof. En terwijl hij de hulp zo hard nodig had, kon niemand hem en zijn moeder dat bieden.
Soms is het alleen een kwestie van aan de juiste knoppen draaien en hij verandert in een zachtaardig persoon. Maar maak een misstap en hij schiet zo weer terug in zijn afstandelijke houding.
Xavier is niet zomaar iemand. Er komt een hele handleiding bij kijken.
Geschiedenis:
Xavier Roman Jones is de zoon van een arm administratief medewerker. De moeder van het gezin deed altijd haar best om het huis aan kant te houden – hoe weinig bezit ze ook mochten hebben. Respect was het enige wat hij daar voor kon opbrengen. Zijn ouders zijn mensen die altijd voor hem hebben klaar gestaan, ondanks het feit dat ze weinig hadden.
Het huis waar hij in opgroeide –klein, vergeelde muren en versleten tapijt - was altijd koud, maar dat kwam omdat het een behoorlijk oud huis was dat zowaar uit elkaar viel van ellende. Maar als klein jongetje vond hij het geweldig. Elk krakend geluidje, elk oud ornament, alles bestudeerde hij.
In de achtertuin hadden zijn ouders speciaal voor hem een ‘schuilplaats’ gemaakt, waar hij kon spelen met zijn vriendjes. Nu had hij er niet veel, maar het was altijd beter dan niets. Hij koesterde de mensen om hem heen, bang om ze kwijt te raken. Want dankzij zijn afkomst was er een algemene afkeer tegen hem. Wie wou er immers spelen met het armste jongetje uit de klas?
Wellicht was dat al een van de signalen dat hij altijd het buitenbeentje was. Zelfs toen hij naar de middelbare school ging veranderde dat niet. Hij had maanden op zijn knieën voor zijn bed gezeten, biddend dat het beter zou gaan zodra hij de basisschool tijd achter zich had gelaten. Maar dat leek hem niet gegund.
Hij herinnert zich prima hoe zijn moeder om het hoekje van de deur gluurde en hem een trieste blik toe wierp. Nu pas kon hij begrijpen waarom ze die blik in haar ogen had.
De jaren sleten voorbij en hij had genoegen genomen met een bestaan in de schaduw. Maar er was een moment waarop dat allemaal leek te veranderen.
Een maand na zijn achttiende verjaardag kreeg Xavier verontrustend nieuws. Er ging een roddel rond dat er een dode man was gevonden bij de ingang van de zijde fabriek. Al vanaf het moment dat hij de werkplak herkende waar zijn vader al jaren trouw werkte, ontstond er een knoop in zijn maag. Zo snel als hij kon maakte hij zijn weg naar de fabriek. Zwetend. Angstig. Hopend.
Maar wat hij daar aan trof deed al zijn hoop vervagen. Zijn vader, de man die hem steunde door dik en dun, lag daar. Niemand leek er ook maar een zier om te geven. Het waren enkel de ramptoeristen die wouden kijken wat er aan de hand was. De politie gooide de zaak gelijk aan de kant gezien het gebrek aan bewijs. Maar dat betekende niet dat hij er zelf vrede mee had.
Het was moeilijk. Vanaf dat moment was het niet alleen zijn taak om te zorgen dat mensen hem eindelijk zouden zien staan. Maar hij moest ook de zorg voor zijn moeder op nemen.
Uiteindelijk werd het een verschil waar hij uit moest kiezen. Hij koos voor zijn moeder. Wat andere mensen van hem dachten kon hem gestolen worden. Maar hoe ging hij haar verzorgen? Dat was de vraag.
Zijn vaders baan over nemen ging helaas niet. Deze was al verzegd aan een ander voor hij er maar naar had kunnen vragen.
Het was de voornaamste reden dat hij zich waande in de wereld van de misdaad. Het begon met het stelen van geld, een simpel zakkenroller. Maar zodra hij door had dat hij veel meer kon bereiken ging hij over in echt inbreken. Mensen misleiden en hun dierbaarste bezittingen stelen werd onderdeel van zijn dagelijks bestaan. Maar hij was niet het type Robin Hood. Hij stal niet van de rijken om aan de armen te geven, hij stal van de armen en rijken om zichzelf mee te kunnen bekostigen. Om zijn moeder te kunnen onderhouden.
Zijn werk brengt hem tot op de dag van vandaag diep in de onderwereld. Hij heeft naam gemaakt onder een pseudoniem, Xanthe, en iedereen kent hem. Maar wie het gezicht er achter is, dat is nog maar de vraag.
Expert in:
Xavier weet alles van inbreken en misleiden af. Aangezien hij niet als rijkelui’s jongen is geboren, heeft hij zijn weg naar de top moeten vinden. Deze is er niet gekomen door netjes te vragen. Nee daar heeft hij zichzelf gebracht dankzij allerlei gemene trucjes. Maar iedereen heeft zijn zwakte, dus het zou hem niets verbazen als die van hem ook ooit aan het oppervlak zal komen.
Extra:
Xavier heeft een paar ongezonde gewoontes ontwikkeld in zijn tijd als inbreker. Waaronder het verkwisten van geld wat hij stal en het vele consumeren van alcohol.
Hoop dat hij goed is (:
[ bericht aangepast op 9 feb 2014 - 0:04 ]
The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.
