|RPG| The New Atlantis || Speeltopic 1 |200| - Speeltopics

Update: Het is maandag avond. Iedereen wordt geacht zijn avondeten af te ronden, nog even bij te kletsen en daarna naar bed te gaan. Om 22:00 moet iedereen op zijn of haar kamer zijn en om 23:00 gaan alle lichten uit. Morgen begint de eerste echte schooldag.
Het weer: Het is avond en de temperatuur is nu zo'n 16 graden. Er waait een fris windje en het is wat bewolkter dan de rest van de dag. Vannacht zal de temperatuur dalen naar zo'n 10 graden.

[ bericht aangepast op 15 maart 2014 - 16:14 ]

Happy Birthday my Potter!

[ bericht aangepast op 21 feb 2014 - 18:28 ]

“If you can smile when things go wrong, you have someone in mind to blame.”

Ruby Dayne † Heks.
Oh, yes. De school begon weer en dat betekende dat ik weer flink aan de slag moest gaan! Met mijn koffers in de handen opende ik onhandig de deuren van de school, waarbij ik een koffer liet vallen om die vervolgens weer op te pakken. Mijn bruine, donkere ogen blikten op de leerlingen. Sommige kende ik nog van de voorgaande jaren en anderen waren nieuw voor mij, maar ze waren allen druk bezig om hun eigen ding te doen.
Mijn ogen vielen op de elektrische borden die zich bovenin bevonden. K272. Waar was dat ook alweer? Ik legde bedenkelijk een vinger op mijn kin, zonder door te hebben dat ik nog in de opening stond. Als herinnering kreeg ik een elleboog in mijn zij geplant. 'Ga eens aan de kant, heks.' Klonk het vals, maar ik probeerde het positief op te nemen en had afwezig een “Oh, ja,” gemompeld. Waarna mijn voeten wat stappen aan de kant zette, zodat ik niet meer voor de opening stond.
      Mijn onhandige voeten hadden mij richting mijn kamer gebracht en ik was zowaar heel aangekomen! Met een blije glimlach op mijn gezicht liet ik me met een plof op het bed vallen. “Welke mentor zou ik eigenlijk hebben?” Vroeg ik mezelf af. Ik hielp mezelf weer overeind. Oh, waarom ben ik ook zo vergeetachtig!
Al vond ik het erg fijn dat ik een kamer alleen had, ik had het niet erg gevonden om ook wat gezelschap te hebben. Ik zou me alleen eenzaam gaan voelen en mijn huiswerk doen in mijn eentje, op mijn kamer.
Met een pruillipje begaf ik me naar mijn kastje waar je de mededelingen kon zien op je nieuwe rooster. Klas 3C. Mentor, Professor Russel.
Dan zal ik maar eens even snel mijn spullen voor de volgende dag gaan klaarleggen! Was het eerste wat in mijn hoofd opkwam.

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 0:07 ]

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rowan Aida | Magiër |
Wonderbaarlijk hoe de kamer zo’n slechte aankleding kon hebben. Zelfs naar zijn smaak was het veel te braaf. Maar wie was hij om gelijk binnen te walsen en te verkondigen dat het anders moest? Normaal zou hij het wel gedaan hebben maar op een moment als deze wou hij eerst weten met wie hij überhaupt te maken had voor hij een scene schopte.
Blijkbaar was zijn kamergenoot niet gediend van zijn entree. Het was van zijn gezicht af te lezen ook al keek hij er maar een fractie van een seconde naar. Om eerlijk te zijn vond hij dat best wel vermakelijk.
‘Mpfh,’ kwam er zachtjes uit zetten nadat hij besefte dat er echt een heel jaar aan kwam waarin hij nog harder zijn best moest gaan doen voor hij over zou gaan. Behoorlijk frustrerend gezien hij graag zijn werk goed deed, maar aan de andere kant behoorlijk lui was.
Hij voelde een zekere vermoeidheid over zich heen komen op het moment dat hij rechtop ging zitten. Het zag er naar uit dat de lange reis hem niet helemaal goed had gedaan.
Op het nachtkastje had hij zijn rooster neer gelegd. Hij had er nog niet naar gekeken maar nu hij de jongeman tegenover hem dat zag doen, werd het voor hem ook maar eens tijd.
Het boeide hem vrij weinig wie zijn mentor was gezien het feit dat hij daar vrij weinig aandacht aan zou gaan besteden. Het ging hem meer om de vakken die er waren.
Zijn blik viel als eerste op paardrijden bij de keuzevakken. Hij vond de andere niet bepaald veel waarde hebben, alhoewel hij een master was met deeg.
Nadenkend wreef hij over zijn kin. Waarschijnlijk zou het kookles gaan worden. Voor hem eerder ‘’koken’ gezien hij de les niet zag zitten. Als tweede keus zou hij daarbij astronomie gaan doen. Dat vond hij toch vele malen interessanter dan de rest op het lijstje.
Over mensen hoefde hij niets meer te weten, dat deed hem denken aan biologie, daar had hij over de jaren ook wel zijn buik vol van.
‘Ik weet niet hoe dat zit met jou,’ kwam er langzaam maar zeker uit nadat hij zijn rooster op het nachtkastje terug had geschoven. ‘Maar als ik nog een tel langer in deze walgelijk ingerichte kamer zit, dan wordt ik gek.’ Het was meer een hint van : Wil je het veranderen of moet ik de rest van het jaar lijden?
Waarschijnlijk als Philip niet akkoord zou gaan, dan zou hij het alsnog doen. Tenminste, zijn eigen helft.
Andere levende wezens irriteren was ook wel een van zijn favoriete bezigheden.
Interessant, in zijn ogen.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Philip Crowe | Zoon van Ares
Ook Rowan bekeek zijn rooster en ik had het idee dat hij een prima kamergenoot zou zijn. Tot dan toe had hij me nog geen moordneigingen bezorgd en dat was al heel wat. Toch had ik zin om hem uit te schelden of te slaan. Gewoon om te zien hoe hij zou reageren. Ik hield me met moeite in.
'Ik weet niet hoe dat zit mer jou,' Zei Rowan uiteindelijk. 'Maar als ik nog een tel langer in deze walgelijk ingerichte kamer zit, dan word ik gek.'
'Eens,' Antwoorde ik kort maar krachtig. Ik bleef even stil maar vervolgde toen met: 'Het is me veel te vrouwelijk.' Meteen daarna pakte ik een lamp die ik moeiteloos doormidden knakte. Het was misschien een wat impulsieve actie en ik zou er vast en zeker spijt van krijgen later, maar dat maakte me niet veel uit op dat moment.
'Oh ja, voor het geval je het nog niet weet: ik ben een zoon van Ares. Je bent gewaarschuwd.' Ik liet me op mijn bed vallen en sloot mijn ogen. De reis naar school had me meer uitgeput dan ik had verwacht. Het was dan ook lang geleden dat ik voor het laats had getraind, mijn conditie was heel wat achteruit gegaan. Het viel me overigens mee hoe prikkelbaar ik was. Misschien was ik te moe om me overal aan te irriteren en was ik gewoon toe aan wat rust.

|| Sorry voor het korte stukje (': Oh trouwens, hij wordt nog heel wat chagrijniger en agressiever, beloofd. Ik moet gewoon nog even inkomen. En misschien is het leuk als hij wel goed kan opschieten met Rowan? ||

[ bericht aangepast op 20 feb 2014 - 20:11 ]

Istwan Rhodos Graaf || Zoon Hermes || Levitatie ||


Istwan zag dat zijn kamergenoot Miles er nog niet was dus besloot Istwan zijn tassen op het linker bed te dumpen en zijn sport kleding te zoeken. Wat meer dan de helft van zijn kleding dus was. Het was rond 3 uur dus hij had nog even tijd om een paar rondjes te rennen op het sportveld, misschien wou Philip wel mee bedacht hij zich tijdens het omkleden. Istwan keek in de spiegel, bekeek zichzelf terwijl hij draaide en vond dat hij iets meer had kunnen trainen in de zomer. Hij had dan wel zijn krachten getraind maar niet zijn lichaam en voor zijn gevoel was dat te zien. Istwan wisselde nog even van shirt, gezien het tweede shirt beter paste bij zijn outfit. Meestal gaf Istwan niet veel om kleding, maar als hij ging sporten moest hij er goed uitzien vond hij zelf. Istwan besloot een paar warming-up oefeningen te doen.
Toen Istwan de kamer op slot deed bedacht hij zich dat hij geen idee had waar Philip in een kamer zat. Gelukkig voor hem stonden de namen van de leerlingen onder het cijfer nummer, Istwan besloot even naar 300 te lopen en ging heen lopen tot het einde. Toen hij uiteindelijk bij kamer 397 kwam zag hij zijn naam staan.
Voordat Istwan klopte bedacht hij zich dat Philip waarschijnlijk toch chagrijnig was, hij liet zijn hand hangen in de lucht en besloot in zijn eentje te gaan trainen.
Oordopjes in en blijven doorgaan.

[ bericht aangepast op 24 feb 2014 - 17:39 ]

Ruby Dayne † Heks.
Een gevoel alsof ik iets vergeten was overheerste mijn hoofd, maar ik kon er mijn tong echter niet op leggen. Wat was het dat ik vergeten was? Met dat ik vragend opkeek van mijn rooster haalde ik mijn schouders op en was ik van plan om terug te lopen naar mijn kamer. Ze zeiden weleens tegen mij dat het vast niet zo belangrijk geweest zou zijn als ik iets vergeten was, maar dit was echter niet zo het geval bij mij. Wat men soms niet kon weten van mij, was dat ik erg vergeetachtig was en dit op sommige punten op een gevaarlijk vlak bij mij terecht kwam.
      Als voorbeeld: Ik was eens vergeten dat het fornuis aanstond. Ik moest het avondeten maken, maar ondertussen was ik ook druk bezig om mijn moeder haar pillen te geven en naar binnen te werken – Totaal vergeten dat het vuur op hoog stond. Tot ik de enorme aangebrande geur rook en de dikke rook de slaapkamer in kwam walmen. Als schrik was ik opgestaan en me naar de keuken gesneld, waar een beginnend vuur zich aan het uitbreiden was. Gelukkig was het vuur snel gedoofd, maar als ik het niet door had, waren we levend gebraden geweest. Dus wie er ooit nog durfde te zeggen dat het vast niet belangrijk was als ik iets vergat, gaf ik groot ongelijk.
      De kamerdeur opende ik en direct gooide ik mijn schoolboeken op het bed. Aandachtig bekeek ik het rooster en bekeek ik een voor een de boeken. Al had ik nog zo'n distract gevoel doordat ik er niet op kon komen wat ik nou precies vergeten was. Verdomme, waar was dat boek voor planten- en kruidenkunde? Die had ik toch zeker wel meegenomen?
Gefronst en verstrooid keek ik onder het bed, waar ik erachter kwam dat die daar niet lag. “Huh, waar ligt die toch?” Ik keek rond de kamer. Ik weet zeker dat ik 'm meegenomen had, want ik had Lisa en Jess ook tegelijkertijd meegebracht en meegenomen. Dacht ik, terwijl ik op stond en de kamer nogmaals doorkeek.
      Direct kwam het gevoel in mijn hoofd op, als dat ik het weer wist. “Lisa en Jess!” Riep ik verschrikt. Ik keek naar het rattenhok dat op een plank tegen de muur, stond en zag tot verontrusting dat het hok openstond en er geen ene witte rat te bekennen was. Nee! Waar zouden ze zijn? Ik zocht als een razende de hele kamer door, maar geen ene witte rat.
      Snel rende ik de kamer uit, gooide de deur achter me dicht, en zocht de gangen door met dat ik af en toe men aansprak of ze misschien een rat hadden gezien. De een was beleefd en de ander kwam er vanaf met een gemene, valse uitsprak. 'Een rat? Ik zie er nu eentje.' Ha-ha, erg grappig, dacht ik beteuterd doch bezorgd wanneer ik rondkeek.
Een bekend gezicht kwam er in mijn oogopslag. Haar halflange haren waren donker van kleur en haar blanke huid sierde er mooi bij. Ik herkende haar snel door haar stijlvolle kleren – wat totaal het tegenovergestelde van mij was. Ik wist dat mijn kleding niet al te stijlvol was, maar het hielp me om te denken dat dit wel zo was.
“Oh, Evangelia! Evangelia!” Riep ik haar toe met dat ik naar haar toerende. Ik was gestruikeld, maar stond al snel weer op. “Heb je misschien mijn ratten gezien?” Ik keek onderzoekend de gang nog door. “Ze zijn kwijt. Oh, ik kan ze helemaal niet vinden!”
Kort beet ik verontrusting op mijn lippen. Als er maar niets gebeurd was!

Don't walk. Run, you sheep, run.

Rowan Aida | Magiër
Het was wonderbaarlijk dat de kamer er zo uit zag. Stiekem durfde hij te wedden dat het een vrouw was geweest die het geheel had verzonnen. Niets op vrouwen tegen in elk geval. Het viel enkel behoorlijk op.
Nadat zijn kamergenoot krachtig ‘Eens’ had geantwoord, knikte hij langzaam. Hij zou wel wat voorbeelden kunnen maken met zijn gedachten. Het was een simpel ‘’ja’’ of ‘’nee’’ en dan zou de kamer er anders uit zien. Het was enkel wel van belang dat ze het er over eens waren. Anders kwamen ze alsnog nergens.
Om eerlijk te zijn had hij op zijn eerste dag geen zin in een ruzie om de kleur van een muur of een stoel die verkeerd zou staan. Na zo’n lange reis wou je zoiets gewoon niet.
‘Vrouwelijk is het zeker. ‘ beaamde hij voor hij op zijn knieën op de grond ging zitten en zijn boek uit zijn tas haalde. Meestal voor hij ging slapen zou hij nog wat gaan lezen en hij wist zeker dat als hij straks in bed zou liggen, hij te lui zou zijn om het dan alsnog te pakken.
Het boek belandde op het nachtkastje.
Wat vreemd keek hij naar Philip’s actie. Blijkbaar had zelfs de lamp hem niet aangestaan.
Opnieuw nam Rowan plaats op het bed, maar ditmaal om de brief door te nemen, hij moest wel weten waar hij zich straks moest melden. Of ze eerst een toespraak kregen of dat ze gelijk mochten gaan eten.
'Oh ja, voor het geval je het nog niet weet: ik ben een zoon van Ares. Je bent gewaarschuwd.' Hoorde hij van het andere bed komen.
Rustig likte hij aan zijn vinger om de bladzijde om te slaan voor hij zei ‘Gefeliciteerd. Wil je nu een sticker?”
Het kon hem vrij weinig schelen waar iemand weg kwam en wat hij in zijn genen had. Het was een kwestie van iemand mogen of iemand niet mogen en daarna moest je maar kijken hoe je met iemand karakter kon dealen.

[Het is zeker leuk als zij wel goed met elkaar op kunnen schieten ^-^ Een beetje de school terroriseren! ]

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Ik lag al even naar het plafond te staren, toen ik het zat begon te worden. Ik was nog steeds de enigste op de kamer en het leek er niet op dat mijn kamergenote snel zou komen. Oftewel, ik kon net zo goed naar beneden gaan en kijken of daar nog iets te doen was. Langzaam kwam ik overeind en maakte het bed op, waarna ik uit het kastje mijn rooster en klassenindeling viste. Ik vouwde het zonder te kijken klein genoeg op om in mijn zak te passen en begon aan mijn weg richting de eetzaal. Het kon immers niet heel lang meer duren voor iedereen verzocht werd daar naartoe te gaan. Ik vond het altijd wel belangrijk op bij dat soort dingen op tijd te zijn. Mededelingen van de directeur waren altijd handig, ook al deed ik toch wel wat ik zelf juist achtte en lette daarbij niet heel veel op zijn regels, maar het was handig om te weten welk van mijn acties legaal waren en welke niet.
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik tegen iemand opbotste. Mijn dromerige blik verdween als sneeuw voor de zon en gepikeerd keek ik de donkerblonde jongen voor mij aan. Een elf die ook Kinetische krachtbeheersing lessen had genaamd Audrick en bovendien vaak een klier was. Ik kon niks anders dan met mijn ogen rollen, toen de kinderlijke grijns op zijn gezicht breder werd. Jippie, nu kreeg ik vast een opmerking waar ik overduidelijk niet op te wachten zat, wat hij natuurlijk alleen nog maar leuker vond.
'Zo zo almachtige dochter van Zeus. Vergeten uw bril op te zetten? Of hebben we gewoon niet zo goed geslapen vannacht?' vroeg hij geamuseerd en toen ik verder liep, volgde hij vrolijk mijn voorbeeld en liep met mij mee.
'Heb je niet iets beters te doen dan mij volgen? Je haren knippen bijvoorbeeld?' vroeg ik hem poeslief en de jonge elf lachte er zachtjes om. Wat dat betreft was hij geen super slecht gezelschap, ik wist wel vervelendere mensen te noemen, maar hij vond het gewoon geweldig om mensen te plagen en geintjes uit de halen, wist niet van ophouden en meestal had ik daar geen behoefte aan. Sterker nog, het schopte mijn plannen in de war en ik wilde altijd juist dat mijn plannen precies zo verliepen, zoals ik dat wilde. Zijn geintjes werkten daar niet aan mee en dus vond ik hem irritant, ook al wist ik dat dat hem alleen nog maar vrolijker maakte.
'Niet bepaald. Bovendien bedacht ik mij dat als jij richting de eetzaal gaat, ik dat misschien ook maar beter kon doen. Kom ik voor de verandering eens een keer ruim op tijd in plaats van bijna te laat. Laat die bijna trouwens maar weg,' zei hij met een knipoog en sloeg een arm om mij heen, in de wetenschap dat ik daar niet van gediend was en ik schudde hem dus ook snel van mijn schouder af. Gelukkig hadden we de eetzaal bereikt en ja hoor, alles stond al klaar om het diner te laten beginnen. 'Ik zie je wel weer tijdens kinetische krachtbeheersing, Sky,' zei hij nog vrolijk voor hij naar waarschijnlijk zijn favoriete tafel liep. 'Dag Audrick.' zei ik droogjes en keerde hem de rug toe. Het was nog redelijk uitgestorven en ik ging dus maar aan de dichtstbijzijnde tafel zitten. Waarom moeilijk doen, als het ook makkelijk kan.

Happy Birthday my Potter!

[ bericht aangepast op 23 feb 2014 - 21:01 ]

Happy Birthday my Potter!

Istwan Rhodos Graaf || Zoon Hermes || Levitatie ||

Na een heerlijke trainen bekeek Istwan de tijd.
'Shit, vijf uur.' Zei hij hard op, Istwan trok een sprintje, het boeide hem niet echt dat hij gesport had. Wat een bus deo al niet soms kon oplossen, het boeide hem ook niet dat hij in zijn sportkleding zat. Istwan liep de zaal binnen en zag Philip zitten met een deel van zijn half broertjes en zusjes. Hij gaf een kort knikje naar zijn neef toe, die niet al te vrolijk terug keek. Dan niet, dacht Istwan terwijl hij verder liep. Istwan ging aan een tafel achterin zitten zodat ze hem niet snel in het zicht konden hebben. Sportkleding dragen was nou niet echt iets waar de directeur of de docenten het op hadden tijdens het avondeten, laat staan de eerste avondmaal op school. Dus was het beter als hij zich een beetje op de achtergrond hield, er zouden van zelf wel mensen bij hem komen zitten die hij kende of juist niet kende. Istwan liet zijn blik glijden over de mensen die er al zaten, het grootste gedeelte zat er al. De docenten liepen rond om te kijken wie er al waren, hij kon niet wachten tot dat hij een opmerking zou krijgen over zijn kleding. Maar gezien het aantal leerlingen dat er was achte hij de kans niet groot.


Vanna Gorgina || Zeemeermin || Hydro-Thermokinese || Vanna haar jurk

Nadat Vanna weer normaal was geworden had ze haar kleding uitgekozen, een strepless jurk met bloementjes print. De kleur stond prachtig bij haar ogen en bij haar blonde haren. Vanna streek met haar handen door haar haren, ze hield er niet zo van om het los te doen maar ze moest toegeven dat het echt wel beter stond. Ze vroeg zich af of haar kamergenootje haar misschien kon helpen met schoenen uitkiezen. Vanna bekeek zichzelf in de spiegel, zwarte hakken zouden het best staan gezien ze ook een zwart riempje erom heen had. Opeens brak er paniek uit in haar hoofd, haar zwarte hakken had ze op de boot gelaten! En die boot was onderweg naar Hawaï en die zou niet snel terug komen.
'Shit!' Ze kwam de badkamer uit, hopend dat ze het mis had en bekeek haar tas met schoenen. Gympen, nude hakken, open sandalen, laarzen en nog een paar gympen, helaas zaten haar zwarte hakken er niet bij. 'Shit!' Zei Vanna nogmaals overhard terwijl ze de nude hakken in haar handen had. Ze zuchtte hard, nude hakken waren mooi maar ze wou echt graag haar zwarte hakken aan doen. Het was te proberen wellicht had Evangelia een paar zwarte hakken te leen en dan moest ze toevallig de zelfde maat hebben voor schoenen.
'Evangelia?' Vanna stond op en keek het meisje aan.

Mako Gorgina || Meerman || Hoge stem ||

Mako had kennis gemaakt met zijn kamergenoot, Isaac een aardige jongen waarmee hij het goed kon vinden. Isaac was niet bijzonder spraakzaam maar dat vond Mako wel fijn. Het zou een goede kamergenoot en wellicht vriend zijn vond Mako. Mako stond voor de kast terwijl Isaac nog op bed lag met vuurballen te spelen. Mako vond het moeilijk kleding te kiezen, op Hawaï leefde ze in huisjes op het water en liepen ze vooral in korte broek of zwommen ze de hele dag.
Mako wist niet echt of hij Isaac moest meenemen of hem op het bed laten liggen en met zijn vuurballen laten spelen.
'Isaac kom je ook mee?' Vroeg Mako toen hij omgekleed was, Isaac knikte blikte even in de spiegel en liep voor Mako de deur uit. Ze kwamen nog wat bekende tegen, begroette hen maar het was redelijk kort.
Toen ze allebei de zaal kwamen gingen ze hun eigen weg. Mako zocht naar Vanna, hij zag haar nog niet en was benieuwd naar hoe ze eruit zou zien.
Mako zag een jongen alleen zitten aan een tafel.
'Sorry zouden ik bij je mogen zitten?' Vroeg hij aan een jongen met lang haar.
'Natuurlijk,' Hij toonde een brede vriendelijke glimlach naar Mako en gebaarde dat hij kon plaatsnemen aan de tafel. Mako blikte af en toe naar de deur kijkend of zijn nichtje eraan zou komen.

[ XLaheyX hopelijk vind je het niet erg dat ik met Isaac geschreven heb? ]

[ bericht aangepast op 25 feb 2014 - 10:15 ]

Rowan Aida. | Magiër |
‘Ik ben niet het soort persoon wat met de massa mee deint. Ik ga mijn eigen weg,’ zei hij simpel terug op de uitbarsting van zijn kamergenoot. Het had hem niets verbaasd. Hij was wel bekend met de vurigheid van de kinderen van Ares. Het werd wellicht alleen lastig als het niet tussen hen twee zou gaan boteren. Dan werd het een lang jaar. Maar hij had zijn kans nog om zich te bewijzen. Wie weet wat er allemaal nog zou gaan gebeuren?
Het was niet zijn bedoeling om Philip op wat voor manier dan ook te laten denken dat hij uit was op dominantie. Maar in zijn ogen was het simpel, doe maar normaal dan doe je gek genoeg.
Nadat hij een blik op zijn horloge had geworpen kwam hij er achter dat het bijna tijd was voor het jaarlijkse ‘bemoedigende’ welkomstpraatje. Alleen bij het idee werd hij al mistroostig.
Philip was inmiddels al een paar minuten weg en hij moest zeggen dat hij de stilte wel kon waarderen. ‘heethoofden ook,’ verzuchtte hij. Hij stapte van het bed af, trok zijn overhemd recht en verliet de kamer.
De gangen waren nog steeds zo vol als een kippenhok. Overal liepen mensen. Maar ditmaal leken ze tenminste allemaal dezelfde kant op te willen : richting de eetzaal.
Het was lastig als er geen plek meer zou zijn om te zitten. Gezien het feit dat hij liever lui dan moe was, zou het hem in dat opzicht nog lastig worden gemaakt.
Eenmaal hij de deuren was gepasseerd en in de grote ruimte zelf stond, kreunde hij zowaar van ongerief. Al het jonge grut was aan het krijsen en het doen. De oudere studenten hadden zich samengepakt en waren bezig om onderlinge plannetjes te smeden en dan had je nog de ‘populaire’ mensen – althans, ze dachten dat ze heel wat waren – die de beste plek natuurlijk weer hadden ingenomen.
Hij vervloekte zichzelf stilletjes. Waarom kwam hij altijd op het laatste moment ergens binnen wandelen? Zo ging het ook altijd bij de lessen – de leraren waren daar niet bepaald fan van, maar hij had simpelweg geen drang om de tijd bij te houden. Het kwam zoals het kwam.
Op een redelijk rustige manier wist hij zichzelf tussen alle lichamen door te wurmen zodat hij in de buurt kwam van het voorste van de zaal. De tafels waren redelijk vol, maar hij had een plaatsje gespot bij een jongedame.
Vaag herkende hij haar als Sky, ze hadden wel eens samen een paar lessen gevolgd. Hij vond haar wel aardig, maar je kon natuurlijk niets afleiden van alleen wat vaag contact.
‘Enig probleem als ik hier plaats neem?’ vroeg hij beleefd. Het was hem gelukt om het laatste stukje af te leggen, waardoor hij eindelijk naast haar stond. Zijn handen had hij op zijn rug ineengevouwen. Hij wierp haar een vriendelijke blik toe.
Natuurlijk kon hij een klootzak zijn als hij dat wou, maar zolang niemand hem wat had misdaan was er niets aan de hand.

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Evangelia C. Berdine x Dochter Aphrodite x Hypnose d.m.v schoonheid

Evangelia lag op haar bed met een boek op haar hoofdkussen te lezen en keek op toen Vanna weer binnen kwam. Ze trok haar wenkbrauwen omhoog en keek naar de show die Vanna gaf. Ze stond op en bekeek haar kamergenoot en liet een onbedoeld lachje op haar gezicht verschijnen doordat ze beide een jurkje met bloementjesprint aanhadden. Ze had al doorgehad dat de vrouw op zoek was naar schoenen en ze keek eventjes snel in de tas met schoenen en ze kon Vanna wel voor haar hoofdslaan. Na een blik te hebben geworpen op Vanna's schoenmaat liep zs al naar de kast waar haar koffers in stonden,
      'Evangelia?' hoordenze achter haar en ze pakte uit haar koffer een paar zwarte hakken. Ze liep terug en gaf ze aan haar kamergenootje. Iedere kamergenoot had van Evangelia wel ooit iets geleend. Het was ieder jaar zo dus Vanna was geen uitzondering op die regel. Na een blik op de klok te hebben geworpen liep Evangelia naar de deur en keek Vanna vragend aan.
      'Kom je Vanna? Ze kunnen ieder moment vragen of we naar de eetzaal willen komen en ik heb liever niet de tafel bij de keuken deuren,' die laatste woorden mompelde Evangelia eerder dan dat ze hem uitsprak. Ze hield de deur open voor Vanna en liep achter haar de gang op. Ze liep richting de eetzaal en stopte zodra ze een maar al te bekende stem door de gang hoorde roepen.
'Oh, Evangelia! Evangelia!' De stem was geweest van Ruby Dayne. Evangelia draaide zich om en keek Ruby vragend aan die ze vervolgens bezorgd aankeek toen ze zag dat ze gestruikeld was 'Heb je misschien mijn ratten gezien? Ze zijn kwijt. Oh, ik kan ze helemaal niet vinden!' Evangelia keek de heks eventjes stomverbaasd aan. De vrouw was nog maar een paar uur op school en had het nu al voor elkaar gekregen om haar ratten kwijt te maken.
      'Ruby, ik heb je ratten niet gezien maar ik beloof dat ik je meehelp met zoeken na het eten,' ze keek even de drukke gang door. 'Maar nu moeten we naar de eetzaal ben ik bang. Maar denk eventjes na waar je ratten zich het meest thuis voelen. Want volgens mij is dit niet de eerste keer dat je ze verloren bent Ruby,' met die woorden liep Evangelia richting de eetzaal en keek rond. Zodra ze Frais zag wou ze die kant oplopen maar zag dat er geen plek meer over was. Ze keek rond en zag Rowan en Sky verder op zitten. Met Sky had Evangelia nog wel eens een grapje gemaakt en ze kon wel mer haar opschieten. Rowan... Ze behandelde hem grotendeels als alle andere jongens. Ondanks de jonge man niks fout had gedaan, wou ze het liefst hem ontlopen. Ze besloot naar de tafel toe te lopen en negeerde een aantal opmerkingen van jongens die opmerkte dat ze wel op hun schoot mocht gaan zitten. De drang om haar handsn op te steken met daarvan de middelvinger gestrekt was aanwezig maar ze hield zich koel. Bij de tafel aan gekomen keek Evangelia Sky vragend aan. 'Zou ik hier mogen zitten? Er is geen plek meer bij mijn vriendinnen,' ze wachte Sky's antwoord af en ging vervolgens zitten zodra ze zag dat alleen nog tafels waar meerdere jongens aan zaten over waren. Ze keek strak naar beneden en speelde met haar vork.

-Ik hoop dat je er geen problemen mee hebt dat ik Evangelia ook aan de tafel heb laten plaatsnemen-

| 'Sorry for being awesome, losers,' Call had said before he blacked out. | The Iron Trial

Sky Elysia O'Brien || Dochter Zeus || Electrokinese || Outfit

Ik maakte het mijzelf gemakkelijk, terwijl de eetzaal vol begon te lopen. Mijn vingers vouwden zich om het rooster dat ik uit mijn kamer had meegenomen en ik streek het glad op de tafel, zodat ik mijn klas en rooster eens goed kon bestuderen. Meteen verliet een kreun mijn mond. Professor Clark, een rechtvaardige maar toch vooral strenge vrouw was mijn mentrix. Ik had al meerdere keren een discussie met haar gehad en had er nog nooit eentje gewonnen. Het was zeer frustrerend, maar het kwam voornamelijk omdat zij de lerares was en ik de leerling. Daar kon ik niks aan veranderen. Blug.
Ik zuchtte en richtte mijn blik maar op mijn klas, 2C. Dat leek tot nu toe niet zo vreselijk. Er zaten wel aardige mensen -wezens- tussen. Ook een meermin en een meerman. Ik vond dat fascinerende wezens. Dat ze nat werden en dan plots een staart kregen. Bijzonder ongewoon. Ook mijn rooster was wel oké. De roosters hier op Het Nieuwe Atlantis waren over het algemeen wel leuk, want we hadden niet super veel lesuren en de lessen die we hadden waren veel leuker dan lessen die op een normale middelbare school gegeven waren, maar een rooster kon natuurlijk altijd slechter of beter zijn dan gemiddeld.
‘Enig probleem als ik hier plaats neem?’ klonk opeens een stem en ik keek op van mijn rooster. Het was een lange blonde jongen met groenige ogen. Hij was geen halfgod, had geen kinetische kracht en was ouder dan ik. Veel lessen samen konden we dus niet gehad hebben, misschien een enkele. Toch wist ik dat zijn naam Rowan was. Een magiër als ik mij niet vergiste. Meer wist ik echter niet van hem, maar hij klonk beleefd en zijn ogen stonden vriendelijk, dus er was geen reden om nee te zeggen. Misschien was hij wel heel aardig en anders kon ik hem altijd nog wegjagen tijdens het eten.
'Tuurlijk, ga je gang,' antwoordde ik dus even beleefd als hij had geklonken en liet mijn blik nogmaals over mijn rooster gaan. Daarna stopte ik het weer weg en wilde een poging doen een gesprek te beginnen, maar daar was plots Evangelia, dochter van Aphrodite, die ook aan de tafel wilde zitten. Logisch, er was bijna alleen nog maar plek bij jongens en daarvan zag het grootste gedeelte haar als een soort lustobject. Ik zelf zou dat vreselijk hebben gevonden en volgens mij dacht Evangelia daar ook zo over. Ik hoopte dan ook van harte dat Rowan niet zo'n persoon was dat meteen kwijlend als een puppy achter haar aan zou gaan lopen, want daar had ik overduidelijk geen behoefte aan. Al leek hij mij dat niet, maar je wist het nooit.
'Ja, dat lijkt mij het verstandigste. Maar als je vervelende jongens aantrekt, kan ik niet beloven dat ik ze niet elektrocuteer,' zei ik luchtig met een ietwat humoristische ondertoon, zodat ze wist dat ze zeker welkom was. Ik keek mijn gezelschap even één voor één aan. 'Dus, hebben jullie nog iets interessants beleefd deze vakantie?' Het was een standaard vraag, daar was ik mij zeker van bewust, maar ik kon zo nu even niks originelers bedenken en daarbij kon hieruit nog wel een origineel gesprek ontstaan. Misschien had één van de twee immers wel iets heel bijzonders beleefd.

Happy Birthday my Potter!

Nixie Lahote || zeemeermin || Cryokinese

Nixie schrok toch lichtelijk van de reactie die de elf gaf. Ze kneep kort haar ogen samen en schudde vervolgens haar hoofd. Het was niet haar schuld dat ze niet door was gaan lopen. Mocht ze dat wel hebben gedaan was Nixie zeker niet tegen haar aan gelopen. "Dat mag wel wat minder" Antwoordde ze toch wat kleintjes. ‘Met een ‘sorry’ ben ik niks, Dus ik mag hopen dat je met iets beters dan dat kunt afkomen.’ lichtelijk verbaast keek ze de jonge meid aan. Wat was het probleem nou? Oke ze was tegen haar aan gaan lopen maar ze had sorry gezegd. Was dat niet goed genoeg? Blijkbaar niet. Even was ze stil en wist dat hoe ze hier op zou reageren haar hele school jaar zou beïnvloeden. Dus rechtte ze haar rug weer en keek Lexine strak aan, "Ik heb jou niks te zeggen, als je was door gelopen was ik ook niet tegen je aan gelopen. Dus je kunt de schuld niet op mij schuiven." Was haar antwoord. Nixie liep langs haar heen de trap op en vervolgde haar weg. Geen idee hoe dat meisje op haar zou reageren. Maar dat interesseerde haar ook niet echt. Ze vond van haar zelf dat ze op een goeie manier had gereageerd, ze had het niet slechter kunnen doen vond ze. Maar dan was natuurlijk nog de vraag hoe de persoon er op zou reageren. Maar eenmaal op haar kamer zag ze dat deze nog leeg was. Zuchtend ging ze op een van de bedden zitten en bleef hier de rest van de aantal uren. Zodra het iets voor 5 was besloot ze terug naar beneden te gaan, om de eetzaal op te zoeken. Zenuwachtig liep ze de eet zaal in en keek om haar heen. Waar zou ze bij moeten gaan zitten? Zouden de andere dat wel accepteren? Zulke dingen schoten door haar hoofd terwijl ze zenuwachtig om haar heen keek.
(aangezien ze naar de eetzaal moesten heb ik haar maar meteen in deze post er heen gestuurd)

(post met isaac komt zodra ik weet of ik hem naar iemand toe kan sturen.

seven seconds that is all the time you got to make your point.