The 19 years later, the new Generation • Harry Potter RPG [Speeltopic 6] - Speeltopics

*je mag zoveel karakters als je wilt aanmaken
*als je iets wilt zeggen of vragen, tussen haakjes*houw het netjes a.u.b.
*volgt de verhalenlijn van J.K Rowling.
*min. 100 woorden per post.
*geen ruzies
*als je niet meer mee doet, ga je netjes afmelden.
*Geen andere personages besturen tenzij je daar toestemming voor hebt van de person zelf
*wil je mee helpen met het opbouwen van deze RPG? stuur me maar een PB'tje (:
*je Nederlands of spelling hoeft niet goed te zijn, als je er maar plezier in hebt!
*en heb vooral veel plezier
*en geef me een koekje
*en er is altijd wel plaats voor een nieuwe karakter, ook al zijn we in het midden van de jaar

[ bericht aangepast op 4 maart 2014 - 22:19 ]

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

RAB schreef:
Scorpius Malfoy

‘Ik hou ook van jou.’ Ik glimlach en kijk naar onze handen die verstrengeld zijn. Tijdens de lessen moeten we weer gewoon beste vrienden zijn. Natuurlijk wordt dat heel erg lastig. Ik weet niet eens of ik het wel echt kan. Of ik kan doen alsof ik nog steeds een beetje boos op hem ben omdat hij aan de hele school verteld heeft dat ik homo ben. Maar dat is natuurlijk het beste en liever maar soms met Campbell zijn dan nooit meer.
'Laten we maar niet op de eerste lesdag te laat komen.' Ik zucht en knik. We moeten naar de les toe. Ik druk nog snel een kusje op Campbells kruin en loop dan de slaapzaal uit. Mensen lopen naar me toe en ik hoor ze dingen zeggen over mij en Campbell. Ik bal mijn hand tot een vuist en loop de eerste les binnen. Toverdranken. Ik ga aan een tafel zitten naast Campbell en wacht tot de les begint

Moeten we niet iedereen iets sturen dat de lessen beginnen? Kunnen er weer meer bijspringen.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

[Oke negeer de Scorpius post ]

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
[Oke negeer de Scorpius post ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Dat zie je nog wel

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Dat zie je nog wel

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Een jongen en een meisje zijn Campbell aan het treiteren. Ik negeer het en kijk de andere kant op.
‘Kus Macy dan.’ Ik doe moeite om me niet om te draaien. De jongen, James, draait zich naar mij toe.
'En daar hebben we dan meneertje Malfoy. De schande van zijn familie. Iets in zijn drankje hè? Nou ik geloof er helemaal niks van.' Ik knijp mijn ogen samen. James is een Potter, ik ben een Malfoy. Net als onze ouders hebben we een grote hekel aan elkaar. Het zit in ons bloed. Hij is een jaar ouder dan dat ik ben.
'Wat wil je, Potter. Denk je nou echt dat ik aandacht aan jou ga besteden?' vraag ik woedend. Ik duw hem aan de kant en loop weg. Campbell moet met Macy kussen. Mij best, maar ik wil het niet zien. Ik bots tegen iemand op en val om. Zachtjes scheldend sta ik op. Ik schrik als ik zie wie het is. Mijn vader. Hij kijkt me boos aan en meteen krimp ik ineen.
'Scorpius. Ik zocht je al. Je ben overgeplaatst naar Zwadderich.' Ik kijk hem verbaasd aan. Wat? Kan dat wel? AL snel besef ik het. Geld. Het is altijd geld. Maar ik wil niet naar Zwadderich. Dan kan ik nooit meer alleen met Campbell zijn. Ik schud mijn hoofd.
'Ik wil niet dat je die jongen ooit nog ziet. En je weet dat ik veel mensen ken.' Na het dreigement draait hij zich om en loopt hij weg. In paniek blijf ik zitten. Wat moet ik doen?

Spoiler alert: you will save yourself

RAB schreef:
Scorpius Malfoy

Een jongen en een meisje zijn Campbell aan het treiteren. Ik negeer het en kijk de andere kant op.
‘Kus Macy dan.’ Ik doe moeite om me niet om te draaien. De jongen, James, draait zich naar mij toe.
'En daar hebben we dan meneertje Malfoy. De schande van zijn familie. Iets in zijn drankje hè? Nou ik geloof er helemaal niks van.' Ik knijp mijn ogen samen. James is een Potter, ik ben een Malfoy. Net als onze ouders hebben we een grote hekel aan elkaar. Het zit in ons bloed. Hij is een jaar ouder dan dat ik ben.
'Wat wil je, Potter. Denk je nou echt dat ik aandacht aan jou ga besteden?' vraag ik woedend. Ik duw hem aan de kant en loop weg. Campbell moet met Macy kussen. Mij best, maar ik wil het niet zien. Ik bots tegen iemand op en val om. Zachtjes scheldend sta ik op. Ik schrik als ik zie wie het is. Mijn vader. Hij kijkt me boos aan en meteen krimp ik ineen.
'Scorpius. Ik zocht je al. Je ben overgeplaatst naar Zwadderich.' Ik kijk hem verbaasd aan. Wat? Kan dat wel? AL snel besef ik het. Geld. Het is altijd geld. Maar ik wil niet naar Zwadderich. Dan kan ik nooit meer alleen met Campbell zijn. Ik schud mijn hoofd.
'Ik wil niet dat je die jongen ooit nog ziet. En je weet dat ik veel mensen ken.' Na het dreigement draait hij zich om en loopt hij weg. In paniek blijf ik zitten. Wat moet ik doen?

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘En daar hebben we dan meneertje Malfoy. De schande van zijn familie. Iets in zijn drankje hé? Nou ik geloof er helemaal niks van.’ Ik keek weg van iedereen. Waarom was ik niet in een keer naar huis gegaan? ‘
‘Wat wil je, Potter. Denk je nou echt dat ik aandacht aan jou ga besteden?’ hoorde ik Scorpius woedend zeggen. Hij stormde weg waardoor James bijna omviel. Er klonk gelach en meteen richten ze zich naar mij. ‘Dus?’ hoorde ik Macy vragen maar het klonk ver weg ik kon alleen aan Scorpius denken. Ik wilde achter hem aan maar de druk op mij was te groot.
Ik keek naar Macy en fantaseerde over Scorpius lippen- daarna mocht ik toch wel weg gaan? Mijn adem stokte en ik wist dat dit niet goed was. Ik legde mijn lippen op de haren en ze leek ervan te genieten want ze slaakte een kreuntje. Het leek de startschot voor een paar jongens om te gaan joelen. Alleen het enige waar ik aan kon denken was Scorpius. Ik haalde mijn lippen van de hare af. ‘Wc.’ Mompelde ik. Ik liep langs hen heen terwijl ik schouder klopjes kreeg alsof ik een ‘match’ gewonnen had.
‘Scorpius. Ik zocht je al. Je bent overgeplaatst naar Zwadderich. Ik wil niet dat je die jongen ooit nog ziet. En je weet dat ik veel mensen ken.’ Hoorde ik de lijzige stem van Draco Malfoy zeggen. Ik had zijn stem wel eerder gehoord en toen ik om het hoekje keek zag ik de vader van de jongen waar ik zo van hield. Ik kneep mijn ogen dicht terwijl ik tegen de muur omlaag gleed. Ik haalde mijn papier en pen tevoorschijn en mijn hand trilden. Geen hulp meer- geen uitweg. Ik moest dit doen. ‘Vader, wilt u me op komen halen bij Zweinstein. Sorry dat ik u weer teleur stel. Campbell.
Ik rolde het briefje op en liep richting de uilenvleugel waar ik Méachon vond. Ik bond het papiertje aan hem vast en aaide het mooie geveerde hoofdje. ‘Dit is belangrijk- bezorg het zo snel als je kan.’ De uil vloog weg en ik kneep mijn ogen dicht terwijl er tranen ontsnapte. Ik ging met mijn hand onder mijn gewaad en streek over mijn wonden en littekens terwijl ik de wind door mijn haren voelde strijken.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Ik besluit een wandelingetje door Zweinstein te maken omdat ik weet dat ik niet op Zweinstein wil blijven als ik niet samen met Campbell mag zijn. Als ik in Zwadderich zit bij totaal andere - minder aardige - mensen. Bij het meer stop ik even. Dit meer is echt prachtig. Ik kan er uren naar staren. Maar over een paar dagen niet meer. Of vandaag zelfs al. Zonder dat ik het wil rolt er een traan over mijn wang. Woedend gooi ik steentjes in het meer. Ik wil hier blijven, maar dat gaat alleen maar meer pijn doen. Ik ga gewoon naar Klamfels. Daar maak ik mijn school af en daarna ga ik werken. Zonder Campbell. Gewoon in mijn eentje. Ik besluit verder te lopen en zie Campbell staan bij de uilenbleugel. Als ik rondkijk is er niemand anders. Hij staat op de zelfde plaats als waar hij gisteravond stond. Ik ga naast hem staan.
'Ik ga naar huis. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik in Zwadderich geplaatst wordt. Ik wil dat niet. Daarom ga ik naar Klamfels. Maar we kunnen nog uilen sturen enzo,' probeer ik. Maar ik weet zelf al dat het geen zin heeft.
'Zweinstein is Zweinstein niet als ik niet samen met jou Huffelpuf ben. Maar jij moet blijven. Ik wil niet dat je naar huis gaat. Ik wil dat je echt gelukkig wordt.' Er lopen nu tranen over mijn gezicht omdat hij veel beter verdient dan wat hij heeft. Ik sla mijn arm om hem heen en kijk naar het uitzicht dat ik nu moet missen. Ik wil dit niet missen omdat het mijn thuis is. Het huis van mijn ouders is dat nooit geweest. Het kasteel is prachtig en al sinds de eerste keer dat ik het zag hield ik ervan. Maar ik hield ook meteen van Campbell. De pijn is bijna ondragelijk. Ik wil niet weg. Ik wil niet dat ik een ander huis thuis moet noemen. Ik maak me zo klein mogelijk en ga tegen de muur van de uilenvleugel zitten. Dit was altijd mijn lievelingsplek. Het voelt alsof Zweinstein een oude vriend is die op sterven ligt. Ik zal het misschien nog ooit zien, maar dit is de laatste dag waarop ik het mijn thuis mag noemen. Ik kan er niet eens aan denken hoe Klamfels eruit ziet. Ik wil het niet. Eigenlijk wil ik boos worden op alles en iedereen, maar dat maakt het niet beter. Ik weet niet waarom opeens alle emoties zich over mijn lichaam verspreiden. Ik wil niemand zien. Zelfs Campbell niet. Daarom krimp ik nog verder ineen zodat ik niemand zie. Ik zou willen dat ik voor altijd als enige op het terrein van Zweinstein zou leven en er altijd doorheen kon wandelen als ik dat wou. En anders zou ik de mooie beesten in het verboden bos bestuderen. Ik kijk naar Campbell.
'Ik wil dit allemaal niet missen, Campbell. Ik wil jou niet missen. Maar ik wil ook niet alleen zijn. Waarom mag ik niet gewoon zelf bepalen wat ik doe? Waarom moeten anderen dat altijd voor mij doen?' Mijn stem trilt door de tranen die nog steeds geruisloos over mijn wangen stromen. Ik ben zwak, zoals mijn vader me altijd al verteld heeft. Een schande voor de familie. Is iedereen beter af zonder mij? Campbell heeft me nodig, toch? Maar hem verlaat ik sowieso wel. Ik sta op en kijk hem aan. Ik moet er zeker van zijn.
'Ik wil dat je niet naar je vader gaat of ervoor zorgt dat iemand er iets aan doet. Ik kan je niet achterlaten als ik weet dat je waarschijnlijk mishandelt wordt. Ik wil dat je gelukkig wordt. Verliefd op iemand die beter voor jou is. Ik weet niet of dat een meisje of een jongen is, en dat maakt voor jou ook helemaal niks uit. Je wordt de beste heler, nog beter dan je vader en je helpt anderen. Ik kan je niet achterlaten als ik weet dat jou vader je pijn doet.' Ik trek hem in een knuffel en huil uit op zijn schouder. Ik realiseer me dat ik zonder hem het ook niet red. Ik moet veranderen, goed afscheid nemen van hem om zelf te kunnen vertrekken. Maar kan ik dat wel? Kan ik hem achterlaten, zelfs al weet ik dat zijn vader hem geen pijn doet?

Spoiler alert: you will save yourself

Fock wil net reageren op me mob word er geklopt op de deur.. zo laat ff brb

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Campbell Saunders

‘Ik ga naar huis. Mijn vader heeft ervoor gezorgd dat ik in Zwadderich geplaatst wordt. Ik wil dat niet. Daarom ga ik naar Klamfels. Maar we kunnen nog uilen sturen enzo. Zweinstein is Zweinstein niet als ik niet samen met jou Huffelpuf ben. Maar jij moet blijven. Ik wil niet dat je naar huis gaat. Ik wil dat je echt gelukkig wordt.’ Onbewogen bleef ik naar voren staren. Ik had kunnen weten dat hij zou komen. Zelfs als ik verdwaald was in het Verboden Bos kon hij me vinden alsof hij door liefde geleid werd. Ik voelde zijn arm om mij heen geslagen worden maar ondanks dat het Scorpius was kreeg ik kippenvel. Zometeen zou mijn vader er zijn en zou ik hem nooit meer zien. Behalve in de krant- dat hij weer een wedstrijd met Zwerkbal gewonnen had.
De arm werd van mij af gehaald en waarschijnlijk zou Scorpius me alleen laten omdat hij wist dat dit al moeilijk genoeg was voor mij.
‘Ik wil dit allemaal niet missen, Campbell. Ik wil jou niet missen. Maar ik wil ook niet alleen zijn. Waarom mag ik niet gewoon zelf bepalen wat ik doe? Waarom moeten andere dat altijd voor mij doen?’ ik hoorde zijn stem trillen en ik durfde hem niet aan te kijken. Bang dat ik ook zou huilen- maar ik mocht niet huilen. Ik mocht niet zwak zijn- niet deze keer.
'Ik wil dat je niet naar je vader gaat of ervoor zorgt dat iemand er iets aan doet. Ik kan je niet achterlaten als ik weet dat je waarschijnlijk mishandelt wordt. Ik wil dat je gelukkig wordt. Verliefd op iemand die beter voor jou is. Ik weet niet of dat een meisje of een jongen is, en dat maakt voor jou ook helemaal niks uit. Je wordt de beste heler, nog beter dan je vader en je helpt anderen. Ik kan je niet achterlaten als ik weet dat jou vader je pijn doet.'
Met moeite keek ik hem niet aan. Wat zou ik hem nu graag willen vasthouden. Samen verdrietig zijn- zeggen dat het goed komt maar zelfs het laatste kaarsje wat in mij leek te branden leek gedoofd- voorgoed.
Opeens zag ik een man het terrein op komen en met snelle passen liep hij naar Zweinstein. Het was een mooie man, met een glimlach op zijn gezicht die hij altijd had als hij mij niet zag. Ik voelde hoe Scorpius mij in een omhelzing nam maar ik kon mijn gezicht niet van mijn vader afhalen. Door zijn houding kon ik zien dat ik het niet kon overleven. Ik zou dood gaan- of ik zou de ergste straf van mijn hele leven tegemoet komen. Luid begon ik in en uit te ademen en mijn hart leek in mijn keel te kloppen. Ik zag hem naar boven kijken- hij moest vast gevoeld hebben dat ik keek en snel trok ik mijzelf en Scorpius weg.
Ik zette mijn handen naast Scorpius gezicht en keek hem aan terwijl paniek door mijn lichaam raasde. Ik had hem zelf een brief gestuurd of hij me wilde op komen halen- waarom was ik dan zo bang?
‘Luister: Maak je niet druk om mij. Met mij komt alles goed.’ Ik zweeg even. Niks zou goed komen maar dat hoefde Scorpius niet te weten. ‘Vergeet me, je kent me niet en je hebt me nooit gekend. Ik zal altijd van jou houden. Ik weet dat ik nooit van iemand anders zou houden, Scorpius. Ik ben een gesloten wrak en alleen jij kon mij openen en het spijt me voor alles wat ik je aangedaan heb.’ Tranen sprongen in mijn ogen en ik vervloekte die en snel vervolgde ik haastig voordat ik mijn vader zou zien.
‘Wees blij, Scorpius. De hele wereld staat voor zich open. Jij kan gewoon naar Zwadderich. Je zou nooit meer last van mij hebben.’ Een traan gleed van mijn gezicht en snel drukte ik voor de laatste keer mijn lippen op de zijne en kuste ze wanhopig. Ik kon er echter niet van genieten en toen ik hem los liet huiverde ik.
‘Het spijt me voor alles- Scorpius. Maar ik zal altijd van je houden. Ook al ben ik er niet meer.’ Ik keek even naar de hemel en een angstig gevoel bekroop me. Ik zal niet naar een veilige plek komen als ik dood was. Ik had daarvoor te veel ellende op de wereld gebracht.
Snel liep ik weg terwijl ik ruw de tranen weg veegde. Ik rende richting de grote hal en daar stond mijn vader- joviaal met een professor te praten. Toen ik bij ze kwam zette professor een hand op mijn schouder. ‘Je mag geluk hebben met die vader van je.’ Hij knipoogde even en ik probeerde zo overtuigend mogelijk te knikken ondanks de angst die door mijn lichaam gonsde. Mijn vader checkte even of niemand er was voordat hij praatte.
‘Denk je echt dat ik je van school af haal Campbell? Ik ga zeker mijn hele carrière verwoesten door jou? Het is top drukte op het werk en ik moet helemaal speciaal voor jou naar Zweinstein komen terwijl er mensen dood gaan; Campbell. Besef je dit wel? Ik neem je mee naar huis om eens verstand bij je binnen te krijgen. We zijn nog lang niet uitgepraat.’ Hij zette zijn hand bij mijn schouder en trok me mee naar buiten terwijl ik mij langzaam van binnen voelde flippen. Met een angstige blik zochten mijn ogen naar een laatste zicht van Scorpius maar door de haast van mijn vader kon ik hem niet zien.
‘Vaarwel.’ Fluisterde ik zachtjes.

Bam 933 worden exclusief deze x')

[ bericht aangepast op 22 maart 2014 - 23:18 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

'Luister. Maak je niet druk om mij, met mij komt alles goed.' Ik geloof hem niet, geloof niet meer in zijn woorden dat alles goedkomt. Ik zie opeens zijn vader en iets zegt me dat hij hier niet gekomen is voor een praatje met madame Plijster.
'Vergeet me, je kent me niet en je hebt me nooit gekend. Ik zal altijd van jou houden. Ik weet dat ik nooit van iemand anders zou houden, Scorpius. Ik ben een gesloten wrak en alleen jij kon mij openen en het spijt me voor alles wat ik je aangedaan heb.’ Ik schud mijn hoofd. Wat spijt hem? Wat heeft hij me aangedaan? Maar ik kan geen woord uit mijn keel krijgen.
‘Wees blij, Scorpius. De hele wereld staat voor zich open. Jij kan gewoon naar Zwadderich. Je zou nooit meer last van mij hebben.' Een traan glijd over zijn gezicht naar beneden. Zijn lippen die nu al zo vertrouwd voelen plaatsen zich weer tegen de mijne en ik weet dat dit waarschijnlijk de laatste is die ik met hem deel.
‘Het spijt me voor alles- Scorpius. Maar ik zal altijd van je houden. Ook al ben ik er niet meer.’ Hij kijkt naar boven en een angstig gevoel komt in me naar boven. Hij denkt dat hij dood gaat. Dit maakt alles nog moeilijker. Campbell rent naar de grote zaal en ik blijf alleen achter. Na een tijdje besluit ik hem te volgen. Voor de grote hal staat mijjn vader. Hij kijkt me streng aan en ik kijk daarom maar naar de grond. De deuren gaan open en ik zie Campbell en zijn vader. Bij het zien van zijn vader komt er woede in me naar boven.
'Vaarwel.' Het simpele woord doet mijn hart breken. Ik schud mijn hoofd.
'Vaarwel betekent dat je diegene nooit meer zult zien.' Ik kijk hoe hij wegloopt. Misschien komt het door de woede, maar ik neem aan dat het ook veel te maken heeft met mijn gevoelens voor Campbell, in ieder geval ren ik hem achterna en druk ik mijn lippen voor de laatste keer op de zijne. De buitenwereld probeer ik buiten te sluiten zodat we eventjes alleen met zijn tweeën zijn. Al veel te snel trekt mijn vader me weg en houdt me stevig vast zodat ik alleen kan kijken naar hoe Campbell wegloopt. Als hij weg is trekt mijn vader me mee naar buiten. Ik kijk of ik Campbell nog zie, maar hij is weg. Ik trek me uit mijn vaders greep.
'Je snapt het niet Scorpius.' Ik schud mijn hoofd. Natuurlijk snap ik het. 'Onze familie behoort tot een pure bloedlijn van enkel volbloed tovenaars. Jij moet die stamboom uitbereiden.' Woede komt in me naar boven en ik wil tegen hem schreeuwen. Dat doe ik niet, dat mwg ik niet. Daarom zeg ik maar niks en luister ik naar zijn woorden.
'Het is beter voor jullie allebei. Hij wordt waarschijnlijk een groots heler, aangezien zijn vader dat ook is. Wat jij later wil gaan doen weet ik niet, maar op Klamfels kan jij je concentreren op je school.' Ik kan het niet laten te glimlachen.
'Pap, op Klamfels zitten alleen jongens. Gezien de situatie is het geen probleem als er meisjes op de school zitten. Je kan me beter op een school zetten met enkel meisjes als je het op die manier bedoelt.' Hij lijkt de grap niet te waarderen en reageert niet. Omdat ik weet dat dit waarschijnlijk de laatste keer is dat ik over het terrein van Zweinstein loop, neem ik alles in me op.
'Je houdt echt van hem, hè?' Verbaasd kijk ik op. Zijn toon is totaal anders dan net. Minder dwingend, alsof hij een vader is die van zijn kind houdt en dat kind meer waard vind dan alleen een bloedlijn. Ik knik.
'De meest wijze man die ik ooit gekend heb - en waarschijnlijk ook de meest wijze man die ooit bestaan heeft - zei ooit tegen mij: "Er is een verschil tussen goede mensen die slechte dingen doen en slechte mensen die slechte dingen doen." Sindsdien doe ik er alles aan om het eerste te zijn. Ik doe slechte dingen Scorpius, maar ik wil een goed mens zijn. Ik heb het gevoel dat ik een slecht mens ben als ik jullie uit elkaar haal.' Ik ben even stil. Nooit had ik kunnen geloven dat hij zo zou denken.
'W-wie zei dat?' vraag ik. Ik weet niet waarom ik dat wil weten. Zijn gezicht vertrekt en ik zie dat het hem pijn doet om aan de persoon terug te denken. We lopen langs het meer en ik geniet van alle beesten om me heen.
'Albus Perkamentus. Hij was het hoofd van de school toen ik op Zweinstein zat. Van de Heer Van Het Duister kreeg ik de opdracht hem te vermoorden. Hij zei het tegen me toen ik op het punt stond hem te vermoorden. Severus Sneep heeft hem uiteindelijk vermoord. Toen hij dat zei realiseerde ik me dat ik geen slecht mens wil zijn. Dat mijn ouders dooddoeners waren betekende niet dat ik slecht hoefde te zijn.' Ik zie hoe hij aan zijn linkerarm zit. Het betekend veel voor me dat hij dit met mij bespreekt.
'Waarom moet ik dan zijn wat jij wilt? Ik wil niet in Zwadderich zitten. Ik ben een Huffelpuf en zelfs al word ik ergens anders geplaatst, dan ben ik dat nog steeds. Zelfs al koop je alles om. Ik verander niet. En ik weet toch weel dat je nooit trots op me zal zijn.' Even is het stil.
'Ik ben trots op je.'

(935 woorden exclusief deze :'D)

Spoiler alert: you will save yourself

Campbell Saunders

De deur sloot zachtjes achter mijn vader dicht terwijl ik door het vertrouwde huis keek waar ik heel mijn leven in opgegroeid was.
Ik keek naar de foto’s die op het tafeltje naast het haardvuur stonden. Voor iedereen leken we het ‘ideale.’ gezinnetje. Maar dat moest ook want anders zou mijn vader problemen krijgen op zijn werk.
Ik wreef over mijn lippen die daarstraks voor mijn vaders gezicht en die van Scorpius vader gezoend werden. Ik wist zeker dat mijn vader daarover boos zou zijn- buiten zinnen. Hij had me daarna ook een hard weg gerukt en toen ik naar achter wist te kijken zag ik Scorpius en zijn vader niet meer. Ik wilde niet dat Scorpius me gezoend had. Hij zou door mij nog meer problemen krijgen met zijn vader en ik had hem al genoeg problemen bezorgd.
Uit het niets voelde ik een enorme pijn door mijn lichaam verspreiden en ik wist meteen welke vloek mijn vader op mij gebruikt had; Crucio. Met moeite hield ik mijn geschreeuw door de pijn in. Als ik zou schreeuwen zou ik alleen meer gestraft worden. Mijn vader zwiepte met zijn staf en de pijn verdween weer even snel als het gekomen was maar ik moest toch even nahijgen. Door de wonden die ik al had leek alles nog meer pijn te doen en dat wist mijn vader.
‘Dus ik moet twee dagen achter elkaar naar Zweinstein komen voor jouw tiener problemen terwijl elke seconde die ik in je besteed mensen dood gaan.’ Begon mijn vader en bij elke woord hief hij zijn toverstok en het voelde alsof er iedere keer een mes door mij heen ging.
Hij liep woedend naar mij toe en trok me aan mijn haar omhoog- ik had niet eens in de gaten dat ik op mijn knieën was gaan zitten tijdens de crucio vloek.
‘Wie hebben allemaal jouw littekens gezien, Campbell. Je hebt ze zeker verteld hoe slecht ik ben, dat ik niet om je geef.’ Snauwde hij woedend.
Wanhopig keek ik hem aan. ‘Nee, vader. Echt niet. Ik weet dat u mij enkel en alleen wilt helpen.’ Zei ik waarna mijn adem stokte door zijn blik.
Hij liet mij los en liep een rondje om me heen. ‘Sinds je geboorte doe ik al alles voor jou. Waar heb je dat aan verdiend Campbell? Hmm?’ zei hij.
De pijn kwam weer terug en ik wilde mijzelf er niet aan overgeven. Mijn adem klonk niet meer ritmisch en even leek het alsof ik een hartaanval zou krijgen.
‘Ik heb je geholpen met de medicijnen, vader.’ Schreeuwde ik snel. Alles om het te laten stoppen. Mijn zwiepte met zijn toverstaf en lachte.
‘Campbell, ik ben een van de beste helers- als ik niet de beste ben en dan komt er ook nog bij dat ik meer spreuken ken als menig ander en die kan gebruiken om mijn doel te bereiken. Ik had en heb jou niet nodig, Campbell. Je kreeg alleen de eer dat ik jouw lichaam gebruikte. Ik kon die van iedereen gebruiken, maar toch koos ik die van jou.’
Ik sloeg mijn ogen neer en meteen voelde ik weer de pijn door mij heen trekken. Ik kneep hard in mijn bovenbenen om niet te gaan schreeuwen terwijl mijn vaders ogen stak op mijn gezicht gevestigd stonden.
Uit het niets hief hij zijn toverstaf op waardoor de pijn verdween maar mijn hoofd leek wel te willen splijten.
‘Waarom kuste diezelfde jongen je daar net, Campbell? Dezelfde jongen die mij gister een grote mond gaf.’ Zijn stem klonk schor en meteen kroop spijt door mij heen. Waarom blijf ik mijn vader verdriet doen?
Waarom kon ik niet stoppen met alles kapot maken?
Hij gaf een zwiep aan zijn staf en meteen wist ik welke spreuk hij deed. Ik kneep mijn ogen dicht terwijl er herinneringen naar boven schoten. Ik die door het bos rende- klaar om zelfmoord te plegen. Scorpius die mij vasthield toen we de cup gewonnen hadden in leerjaar 3. Ik die eenzaam en alleen op het perron stond waar Scorpius voor mij stond met zijn vader en moeder. Ik die alleen zat in het donker met een mes in mijn hand. Scorpius die me stevig vast hield in de verboden bos. Ik die Scorpius zoende in de uilenvleugel.
‘OCCLUMENS.’ Schreeuwde ik met alle kracht die ik nog had. De spreuk kaatste op mijn vader en zelfs hij leek voor even verrast waardoor hij een stap achteruit deed.
Het bleef even stil; maar ik wist echter dat het enkel stilte voor de storm was. Ik had nog nooit mijzelf verzet tegen mijn vader.
‘Campbell toch. Dacht je echt dat hij van je hield.’ Mijn vaders stem klonk rustig, te rustig. Ik hoorde voetstappen op me af komen maar ik kon ze niet zien doordat er teveel tranen achter mijn ogen staken. Ik voelde mijn vaders hand onder mijn kin geplaatst worden en hij deed hem omhoog zodat hij me gezicht goed kon bekijken.
‘Niemand kan van je houden, Campbell. Ondanks alles wat jij míj en je moeder aangedaan hebt.’ Hij zweeg even en ik wist dat hij voornamelijk Nathaniel bedoelde maar ook andere dingen die ik veroorzaakt had –mijn hele leven was een fout.
‘Ondanks alles houd ik van je. Daarom help ik je. Ik doe dit voor jouw best wil, Campbell.’
Ik kneep even mijn ogen dicht en ik huiverde zachtjes terwijl ik alleen maar pijn kon voelen maar geen enkele ledemaat deed zo’n zeer als mijn hart. ‘Het spijt me van alles. Vergeef me alsjeblieft, vader.’
Zijn blik verhardde en direct voelde ik weer de bekende messteken in mij hakken. Mijn adem verloor zijn controle en de tranen liet ik gaan terwijl bloed omhoog spoot. Ik deed mijn mond een klein stukje open waarna ik op mijn knieën viel. Gehuld onder mijn bloed die door de hele kamer lag en de zicht aan mij onttrokken werd.

Bám 988 woorden exclusief deze :’D

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

Scorpius Malfoy

Even lopen we in stilte over het terrein. Ik kan alleen denken aan Campbell. Zijn vader doet vreselijke dingen en ik kan er nu niks aan doen. Mijn vader lijkt door te hebben dat ik ergens mee zit.
'Waar denk je aan?' vraagt hij. Ik kijk hem niet aan. Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om te praten. Opeens bedenk ik me iets. Mijn vader is een of andere baas als het gaat om magische arrestatie.
'Campbell wordt mishandeld door zijn vader.' Ik weet niet waarom de woorden er zo moeizaam uitkomen. Mijn vader kijkt me geschokt aan. 'Ik weet niet waarom maar ik weet wel dat het ernstig is,' lieg ik vlekkeloos. Ik weet niet of Campbell wel wil dat ik het verhaal over Nathaniel vertel. Mijn vader staat stil. We zijn buiten het terrein van Zweinstein.
'Kan je hem arresteren?' vraag ik. Ik zie mijn vader nadenken. Uiteindelijk schudt hij helaas zijn hoofd en kijkt hij me mistroostig aan. Ik weet al dat het geen zin had om het te vragen. Natuurlijk mag het niet.
'Ik heb een huisdoorzoekingsbevel nodig. Ik mag niet zomaar iemands huis binnendringen.' Samen gaan we even op een bankje zitten en ik bedenk wat mogelijkheden. Iets schiet me te binnen.
'Wat nou als we hem een soort van betrappen? Ik bedoel dat we naar zijn huis gaan en dan kan ik je het bewijs laten zien?' stel ik voor. Mijn vader zucht en knikt.
'We kunnen het proberen.' Hij steekt zijn arm uit en ik pak die arm vast. Al meerdere keren heb ik met mijn vader mee verschijnseld. De eerste keren was ik naderhand erg misselijk, maar dit keer valt het erg mee. Het grote huis komt me bekend voor. We zijn een keer eerder bij Cambpell geweest. In een zomervakantie mocht hij bij ons logeren en toen hadden wij hem opgehaald. Snel ren ik naar de deur zonder dat ik aanbel. Mijn vader komt ook aangelopen en mompelt een spreuk. Als ik het goed heb is dat om gesprekken op te nemen of zo. Ongeduldig als ik ben druk ik mijn gezicht tegen het glas van de woonkamer. De gordijnen zijn dicht maar ik vind al snel een stukje glas waar je doorheen kunt kijken. Ik kan nog net mijn schreeuw inhouden. Campbell zit op zijn knieën op de grond en zit onder het bloed. Ik trek mijn vader naar het stukje glas en laat het hem ook zien. Ik druk meteen op de bel en wacht tot er iemand de deur open komt doen.

laten we er maar weer posts van maken in plaats van hoofdstukken

Spoiler alert: you will save yourself

Richard Saunders

Ik keek naar Campbell terwijl hij langzamerhand in elkaar stortte. Later zou hij het begrijpen. Ik was net zoals hem mijn vader dankbaar geweest. Ik had hartstikke veel bereikt door mijn vader. Ik was een heler geworden. Sommige noemen me een van de beste maar vele noemen mij ook de beste. Ik kon spreuken genezen waar menig tovenaar geen weet van had.
Ik liet dat echter ook zo daarom deed ik altijd mijn spreuken non-verbaal. Ook omdat patiënten geen spreuken mogen horen omdat ze anders het op zichzelf gingen proberen wat tot gevaar kon brengen.
Ik liep naar Campbell toe. Hij leek zo veel op zijn dreuzel moeder net zoals zijn innerlijk. Ik wist meteen bij Campbell dat hij niet zo kon worden als ik. Nathaniel kon dat vast wel maar dat moest Campbell weer verpesten.
Ik zwiepte met mijn toverstok en de spreuk hield bij Campbell op. HIj leek buiten bewustzijn maar hij moest weten dat hij nog niet van mij af was. Dit was nog maar een begin. Een harde geluid weerklonk door mijn huis en verbaasd trok ik een wenkbrauw op. Ik pakte Campbell op die in mijn handen leek te hangen. Ik legde hem in zijn kamer en rende snel naar beneden. Ik had niemand op de planning staan, dat wist ik zeker. Ik hield altijd netjes alles bij.
Ik liet al het bloed met een spreuk verdwijnen en deed de deur open. Dit waren momenten waar het handig was om non-verbale spreuken te kunnen doen die sommige tovenaren niet konden. Zo konden ze niks opnemen.
Mijn blik viel op een man met witblond haar en blauwe ogen die zijn zoon ook bezat.
‘Ah, Draco en Scorpius Malfoy.’ Zei ik met een verwarmende glimlach.
‘Waarmee kan ik jullie van dienst zijn?’

[ bericht aangepast op 28 maart 2014 - 22:17 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya