Askroth meespeelverhaal - Speeltopics

Toen Epialthes en Ardaneus de magische ketting in elkaar zetten, stegen veel tovenaars, heksen, dreuzels en elven op. Ze werden meegevoerd naar de epische wereld Askroth, het voormalige thuis van de Askrothidae. Draken terroriseren deze wereld en de voormalige beschaving is grotendeels uitgeroeid.
Ze gaan de wereld verkennen, ontdekken wat er met iedereen gebeurd is en een nieuw bestaan opbouwen.

Het rollentopic
Topic 2

Regels:
- Er wordt in één tijd geschreven, derde persoon en verleden tijd, zoals de meest gebruikelijke manier is in een boek.
- Er is geen minimaal woordenlimiet.
- Stukken tekst hoeven niet letterlijk herhaald te worden als je op een ander reageert. Het is ook niet nodig om een ander te quoten.


Personages:

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 0:12 ]

Alaine glimlachte.
'En dat bent u met papa?'

Aenea blikte om zich heen. 'Je papa is zojuist verdronken, denk ik.'

Every villain is a hero in his own mind.

'Wat bedoelt u, papa is zojuist verdronken?'

Sam voelde haar voeten de grond raken, het licht was overweldigend en deed pijn aan haar ogen. In de donkere kamer waar ze verbleven was de hele tijd had ze amper licht gezien. Ze was dan wel ontsnapt maar nu was ze weer ergens anders. Ze voelde gras onder haar voeten en rook de geur op van planten. Het duurde even voordat ze gewend was aan het licht.
Was ze dood? Maar dan zou ze in het Dodenrijk terecht komen, of was dit de hemel voor de mensen? Een prachtige kleine oase. Ze liep naar het water toe keek om zich heen en hoopte mensen te zien. Er kwam een gedaante naar boven vanuit het water. Haar mond viel open, dit moest haast wel de hemel zijn. Ignatius die uit het water kwam en dat zij hier was. Alleen Ignatius leek niet zo vrolijk te kijken. Hij veranderde snel van uitdrukking, perste zijn lippen tot een soort van rare glimlach.
'Sam, wat een verrassing.'

-

Wense was in paniek, nadat ze geland was had ze dorst. Ze was niet meer dreuzel noch dood, ze was een vampier en ze had bloed nodig... en snel ook. Ze voelde de zon branden op haar huid en wou gillen. Ze had zich laten vallen op de grond en voelde zich zwak. Ze kon wel tegen de zon, maar niet tegen twee zonnen? Ze was stom verbaasd, krabbelde overeind en probeerde met al haar kracht overeind te blijven. Alles deed pijn, ze was moe en moest bloed hebben. Ze hoorde stemmen van achter de zandheuvel, bloed!

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 15:36 ]

'Ik had..niet verwacht om jou hier te zien, om het zacht ui te drukken,' zei Ignatius en hij bleef zijn glimlach forceren.
'Dan denk ik eindelijk een paradijs te vinden en wordt mijn droom..zomaar ineens..ruw verstoord.'
Hij draaide zijn hoofd en zag aan de andere kant van het meer Aenea, Alaine en een onbekende jongen. Daarna draaide hij zijn gezicht weer terug.
'Maar ik denk dat jij net zo ..blij verrast bent als ik, nietwaar, Sarah?'

-

Alassëa wreef in haar ogen, waar zand in was gekomen dat haar nu vreselijk irriteerde. De mensen die met haar mee naar zweinstein waren geweest, lagen om haar heen en ze schudde hen voorzichtig wakker.

[ bericht aangepast op 29 april 2014 - 16:15 ]

Sam volgde de blik van IIgnatius en zag een oude vriendin, een jongen die ze vaag meende te herkennen en haar dochter. Daarna richtte ze zich weer op Ignatius. Sam dacht alleen aan de dood, ze konden niet dood zijn. Dan zou iedereen dood zijn.
'Zijn we dood?' Ze luisterde niet naar zijn vraag.

-

Wense voelde zich misselijk worden, met alle kracht die ze had kwam ze over de zandheuvel. Ze zag een oase en mensen, ze herkende ze van waar ze eerst waren. Ze hapte naar adem en hield haar mond stevig dicht van de pijn. Haar tanden begonnen te groeien, ze wou bloed. Ze hoorde het pompen door de bloedvaten van de mensen die er stonden. Hun hartslagen waren zo aantrekkelijk, ze strompelde de heuvel af.
'Help!' Schreeuwde ze, 'help!' Daarna liet ze zich op de grond neervallen.

Ignatius haalde nonchalant zijn schouders op.
'Wat nou als ik ja zeg?'

'Oh, je vader heeft de dood weer eens getrotseerd,' merkte Aenea op toen Ignatius weer aan het wateroppervlak was verschenen. Ze was even verbaasd toen ze Sam zag en liep er samen met Alaine naartoe. Het zou haar niet moeten verbazen dat Sam hier was, want die had altijd achter Ignatius aangelopen alsof hij honing aan z'n achterste had.

Every villain is a hero in his own mind.

'Papa!' riep Alaine enthousiast, en ze gaf Ignatius een knuffel. Ignatius nam niet eens de moeite en bleef Sam strak aankijken.
Hierna draaide Alaine zich naar Sam en omhelsde ook haar, maar liet niet los.
'Mama,' zuchtte ze.

Adrienne hoorde het hulpgeroep van een meisje en snelde zich naar haar toe. Ze negeerde het hete zand dat haar haar benen brandde en riep over haar schouder dat iemand haar moest komen helpen. Ze kende hen niet bij namen, maar ze hadden elkaar hier bij een oase ontmoet nadat ze hier allemaal op onverklaarbare wijze terecht waren gekomen.

Every villain is a hero in his own mind.

'Ik denk niet dat er iemand thuis is,' sprak Niviel treurig tegen Eva.
'Het hele dorp lijkt verlaten.'

Eva schrok, ze herkende de man vaag en vroeg zich af of hij de man was van de verhalen van Ardaneus.
'Waar zijn ze? Wat is hier gebeurd?' Vroeg Eva terwijl ze rond keek naar de puinhopen en verlaten huizen.

-

Wense zag een meisje aan komen rennen. Ze riep om hulp van omstanders, daarna knielde ze neer bij Wense. Wense pakte haar stevig vast bij haar pols met haar rechterhand.
'Gaat het?' Vroeg ze nog lief, Wense keek haar daarna strak aan. Het meisje leek zich niet op haar gemak te voelen en toen beet Wense in de arm van het meisje. Het meisje gilde en probeerde zich van haar af te krijgen. Wense voelde het bloed van het meisje in haar mond, de heerlijke ijzeren smaak.

-

Sam voelde de warmte van haar dochter toen ze haar knuffelde. Aenea keek ze vriendelijk aan, het was net als vroeger op Zweinstein. Alleen waren ze nu ergens anders. Er klonk een kreet van hulp van iets verder weg. Daarna een angstgil.


[Weet Sam nou eigenlijk al dat het haar dochter niet is? Want ik dacht dat Alaine het wel wist toch??]

[ Sam weet het niet, en Alaine heeft ergens wel haar naam op een lijst met experimenten zien staan, maar weet verder ook niets]

-

'Ik weet het niet,' bekende Niviel, 'ik ben hier heel lang niet geweest.'

-

Alaine drukte haar gezicht tegen haar moeder en haar handen op haar oren toen ze de schreeuw van angst hoorde.

-

Een glimlach speelde om Ignatius' mond toen hij de schreeuw hoorde.
'Het ziet er naar uit dat er toch meer is dan we denken, nietwaar?'

'Misschien ontmoeten oude vijanden elkaar,' reageerde Aenea schouderophalend.

Every villain is a hero in his own mind.

'Of we hebben een bewoner van deze wereld gevonden,' grinnikte Ignatius.