[200] || Real Monsters || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.





† Het kasteel (buiten)
† Trappenhuis
† Lounge
† Lokalen

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 10:54 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

[MT]

---

El Diablo.

[MT en wie maakt het beginnetje.]

[Hmm ik maak zo wel een beginnetje]

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 15:42 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

[Whoohoo! Beginnen met het nieuwe schooljaar of zo?]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Samifer schreef:
[Whoohoo! Beginnen met het nieuwe schooljaar of zo?]

Ja het wordt gewoon dat iedereen met een nieuw schooljaar begint en op school aankomt enzo

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Megan werd vroeg wakker in een vervallen huis, ookwel haar ouderlijk huis genoemd. Dit was de plek waar ze geboren was, dus kwam ze hier af en toe terug in de zomervakantie. Ze rekte zichzelf uit in het oude vervallen bed en gooide de deken met gaten van haar af. Ze wreef in haar ogen en keek om haar heen. Het was nog donker, dus dat betekende dat het rond een uur of 5 moest zijn. Megan knikte kort en keek naar haar koffer die al klaar stond. Vandaag begon de eerste dag van school. Ze haalde diep adem en sleurde de koffer de oude krakende trap af. Elke keer dat Megan een stap naar beneden deed, hoorde je haar koffer bonken op de trap. Ze sloot haar ogen en skipte de laatste 2 treden. Ze liet de koffer staan in de hal en zocht in de keuken naar wat eetbaars. Uiteindelijk vond ze een bloedrode appel. Met die in haar hand pakte ze haar tas en liep naar de hal. Ze sleurde haar koffer en tas mee het huis uit, richting de oude vervallen koets die al voor de deur stond. Ze liet haar koffer en haar tas op de stoep staan en liet het skelet de koffer en tas op een veilige plek neerzetten. Terwijl de skelet bezig was, werkte ze zichzelf in de koets en ging comfortabel in de stoffen zitting zitten. Het voelde zacht en lekker aan. Dat toverde een glimlach op het gezicht van Megan. Ze likte langs haar lippen en merkte dat de koets begon te bewegen. Door de deinzende beweging, viel Megan rustig in slaap.
Niet veel later voelde Megan een zacht getik op haar schouder van een botachtige vinger. Ze hoorde het gekletter van botten, wat ze duidelijk kon verstaan als de skelet die vertelde dat ze er waren. Ze grijnsde en bedankte de skelet. Ze pakte haar tas en koffer en liep langzaam richting het gigantische kasteel. Ze fronste even en keek om haar heen. Nog niet veel monsters begaven zich naar het kasteel. Megan trok een wenkbrauw op en liep toen maar richting de grote deur, die het kasteel in leidde. Ze haalde diep adem en duwde de deur open. Megan voelde de kracht van schaduw die door haar lichaam liep. Haar aderen waren zichtbaar in haar huid. Het betekende alleen maar dat ze meer kracht kreeg en dat haar lichaam zich voedde met schaduw. Megan keek om haar heen. De kamers waren in de oostelijke vleugel, dus ging ze daar maar heen. Megan haalde diep adem toen ze eindelijk bij haar kamer uit kwam. Ze was erg benieuwd naar haar kamergenoot, dus begon ze maar met haar deed van de kamer in te richten naar haar smaak..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Zero Ayuzwa ~ (dead) Hybrid

De koele wind gierde over mijn wolvenvacht en blies me langzaam van m’n plek. Ik had besloten lopend mijn weg naar Monster High te verrichten. Met het openbaar vervoer was voor mij geen optie, teveel mensen, teveel verleiding. Mijn ouders konden de roedel niet verlaten, niet voor zo’n lange tijd. Dus begaf ik mij alleen op weg naar mijn nieuwe toekomst. Ik snoof de geur van de wildernis op en vervolgde mijn reis. Mijn vier poten stampte aardig door, ik rende zoveel mogelijk stukken. Als wolf hoefde ik me immers minder zorgen te maken over vermoeidheid. Na twee lange nachten lopen, waarbij ik overdag zoveel mogelijk rustte, kwam ik eindelijk aan in het afgelegen gebied waar Monster High zich zou bevinden. In mijn bek droeg ik al die tijd mijn afgevreten rugzak met de spullen erin die ik nog bezat. Echter had ik altijd weinig nodig gehad, dus meer als wat kleren en herinneringen zaten als het ware niet in mijn tas gepropt. Bij het zien van de eerste schooltoppen begaf ik me achter de struikjes. Ik transformeerde langzaam terug, wat op dit moment voelde alsof er een mes in me gestoken werd. Met haast knarsende spieren pakte ik een witte blouse met lange mouwen uit mijn tas. Moeizaam trok ik deze aan. Mijn menselijke lichaam was vermoeid en ondervond de pijn van de twee nachten lange trip die ik als wolf had afgelegd. Met de roedel had ik nooit grote afstanden in één nacht overbrugt, immers was dat ook nooit noodzakelijk geweest. Ik knoopte het laatste knoopje dicht en trok mijn versleten zwarte spijkerbroek aan, waar ik de blouse losjes overheen liet hangen. Tenslotte pakte ik mijn tas op en liep ik de laatste vijfhonderd meter op mijn blote voeten richting het grote toch wat luxe uitziende gebouw. De deur stond al open bij mijn aankomst, dat de maan al weer plaats had gemaakt voor de zon was me dan ook pas op dat moment opgevallen. Ik moest een van de latere zijn, immers leken zich al aardig wat personen in de hal te bevinden. Ik stapte er stuurs naar binnen, stopte mijn rechterhand in mijn broekzak en liet de ander met mijn rugzak bungelen. Enkele stappen binnen gezet, leunde ik tegen de muur en keek om me heen, om de personen in de hal en de ruimte zelf, goed in me op te kunnen nemen.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 16:22 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

(Mon topiekos, ik heb trouwens mijn karakter veranderd en dat staat er nog niet dus ik dacht ik zeg het even (; )

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 16:36 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

sandordinja schreef:
Zero Ayuzwa ~ (dead) Hybrid

De koele wind gierde over mijn wolvenvacht en blies me langzaam van m’n plek. Ik had besloten lopend mijn weg naar Monster High te verrichten. Met het openbaar vervoer was voor mij geen optie, teveel mensen, teveel verleiding. Mijn ouders konden de roedel niet verlaten, niet voor zo’n lange tijd. Dus begaf ik mij alleen op weg naar mijn nieuwe toekomst. Ik snoof de geur van de wildernis op en vervolgde mijn reis. Mijn vier poten stampte aardig door, ik rende zoveel mogelijk stukken. Als wolf hoefde ik me immers minder zorgen te maken over vermoeidheid. Na twee lange nachten lopen, waarbij ik overdag zoveel mogelijk rustte, kwam ik eindelijk aan in het afgelegen gebied waar Monster High zich zou bevinden. In mijn bek droeg ik al die tijd mijn afgevreten rugzak met de spullen erin die ik nog bezat. Echter had ik altijd weinig nodig gehad, dus meer als wat kleren en herinneringen zaten als het ware niet in mijn tas gepropt. Bij het zien van de eerste schooltoppen begaf ik me achter de struikjes. Ik transformeerde langzaam terug, wat op dit moment voelde alsof er een mes in me gestoken werd. Met haast knarsende spieren pakte ik een witte blouse met lange mouwen uit mijn tas. Moeizaam trok ik deze aan. Mijn menselijke lichaam was vermoeid en ondervond de pijn van de twee nachten lange trip die ik als wolf had afgelegd. Met de roedel had ik nooit grote afstanden in één nacht overbrugt, immers was dat ook nooit noodzakelijk geweest. Ik knoopte het laatste knoopje dicht en trok mijn versleten zwarte spijkerbroek aan, waar ik de blouse losjes overheen liet hangen. Tenslotte pakte ik mijn tas op en liep ik de laatste vijfhonderd meter op mijn blote voeten richting het grote toch wat luxe uitziende gebouw. De deur stond al open bij mijn aankomst, dat de maan al weer plaats had gemaakt voor de zon was me dan ook pas op dat moment opgevallen. Ik moest een van de latere zijn, immers leken zich al aardig wat personen in de hal te bevinden. Ik stapte er stuurs naar binnen, stopte mijn rechterhand in mijn broekzak en liet de ander met mijn rugzak bungelen. Enkele stappen binnen gezet, leunde ik tegen de muur en keek om me heen, om de personen in de hal en de ruimte zelf, goed in me op te kunnen nemen.

Is het de bedoeling dat iedereen in hetzelfde perspectief schrijft? Want dan zal ik mijn post nog even moeten aanpassen

Nee hoor dat maakt niet uit! Schrijf gewoon zoals jij het lekker vindt schrijven (: Ik schrijf liever in 2de persoon, maar switch soms ook naar 1ste persoon, dus mijn schrijfstijl kan soms nog wel eens veranderen. Maar het maakt echt niet uit hoe je schrijfstijl is (:

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

MissVendetta schreef:
(...)

Nee hoor dat maakt niet uit! Schrijf gewoon zoals jij het lekker vindt schrijven (: Ik schrijf liever in 2de persoon, maar switch soms ook naar 1ste persoon, dus mijn schrijfstijl kan soms nog wel eens veranderen. Maar het maakt echt niet uit hoe je schrijfstijl is (:

Top, ik dacht ik vraag het toch maar even voor de zekerheid

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

sandordinja schreef:
(...)

Top, ik dacht ik vraag het toch maar even voor de zekerheid

Haha idd je kan het maar beter vragen maarja ik laat liever mensen vrij qua achrijfstijl :p

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 16:39 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Monster High. Alleen de naam al zorgde ervoor dat Kenji een hekel kreeg aan wat hij binnenkort misschien wel zijn thuis zou gaan noemen. Het deed hem teveel herinneren aan wat hij was, maar de school liet het klinken alsof het iets was om trots op te zijn. Een monster. Misschien was dat hier anders, maar in de mensenwereld waar hij opgegroeid was werkte het anders. Dat had zijn vader hem meerdere malen uitgelegd als ze samen naar buiten gingen en nogmaals toen hij Kenji verteld over Monster High, vrolijker dan hij in jaren geweest was. Zijn vader was niet met hem meegegaan. Het was te riskant, teveel kans dat ze heel misschien iemand zouden tegenkomen die zij, oftewel Kenji, konden afschrikken. En dat was natuurlijk niet de bedoeling. Vader Tadd had een bepaalde reputatie en een dode zoon die nog steeds op twee benen - nou ja, anderhalf - rondliep paste daar niet in thuis. Dus Kenji ging alleen op pad. Om zijn schouders droeg hij halflege sporttas. Als je in een kelder woonde had je niet zoveel nodig. Steunend op zijn kruk hinkte Kenji richting de gigantische voordeuren van het kasteel. Het zag er niet uit als een school en al helemaal niet als een plek waar je graag wilde komen. Ideaal voor monsters, dus. Jammer genoeg voor hem was de grote hal niet leeg. Hier en daar liepen leerlingen rond, sommigen met tassen en koffers, anderen met vrienden en vriendinnen aan de arm. Hij voelde een steek in de buurt van zijn maag toen hij besefte dat de meesten een vrij normaal uiterlijk hadden. Zouden zij hem ook anders behandelen? Een monster onder de monsters? Zo onopvallend mogelijk hinkte hij een stukje verder zodat hij niet langer de ingang blokkeerd en daarmee de aandacht op zichzelf vestigde. De drukte om hem heen was verstikkend en dreigend, maar hij had geen idee welke kant hij op moest om bij zijn nieuwe kamer te komen. Er waren zoveel trappen, zoveel deuren. Het leek Kenji onmogelijk om hier ooit de weg te kunnen vinden.

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 18:06 ]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Voor de eerste jaars is er een bord geplaatst met daarom een map voor de school. Een foto is niet verplicht, maar ik vind het zelf prettig werken, zodat mensen zich meer kunnen voorstellen wat de emotie is van Megan en hoe ze gezichten kan trekken]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

robin Tigrisblack

Me eerste jaar op monster high. Eindelijk een plek waar ik kon zijn wie ik was. En waar ik normaal was. Het leek wel een droom. Ik had de trein genomen en van af daar de fiets. Het was nog best een stuk maar het was het waard. En dan daar zag ik het kasteel.

(sorry voor zo kort. En ik wist niet echt hoe je erheen kwam dus verzon maar wat. In vervolg word die langer)

Al een tijdje was ik klaarwakker. Ik had me al aangekleed en was volledig klaar om te gaan. Nou ja, ik was er niet echt klaar voor. Ik heb mijn hele leven al een hekel gehad aan veranderingen en nu- nu ging het toch echt gebeuren, zal ik er toch aan moeten geloven. Het was pas vroeg aangezien slapen niet meer wou lukken na half 6 's ochtends. Voor een moment bekijk ik mijn outfit nog een keer in de spiegel, wat er allemaal goed uit ziet. Ik prop de laatste spullen in mijn koffer en sluit hem daarna. Aangezien ik van plan ben met het openbaar vervoer te gaan en het laatste stuk te voet af te leggen pak ik nog snel een zonnebril uit mijn kast. Het laatste wat ik wil is herkent worden op straat, dat zou me mijn leven kunnen kosten. Met mijn hand omklem ik het handvat van de koffer en trek hem mee de trap af. Darien was al eerder weggegaan, ik zag zijn slaapkamerdeur open staan. Ik heb al afscheid genomen van de rest dus die hoef ik niet onnodig wakker te gaan maken. Voorzichtig open ik de deur wat ondanks mijn rustige beweging alsnog kraakt. Ik stap naar buiten en laat de deur achter me dicht vallen. Proberend niet al te veel op te vallen begin ik mijn reis naar Monster High.
Na een tijdje is het zo ver en sta ik voor de grote deuren van het kasteel. Langzaam opende ik ze en zette een stap naar binnen, de deur nog vasthoudend. Mijn koffer omklemde ik steviger dan ik net had gedaan, in de hoop van enige houvast. Ik zag hier echt tegenop, met als hoogtepunt het delen van een kamer met iemand die je of totaal niet kent of een hekel aan je heeft. De kamergenoten blijven voor mijn gevoel altijd een ramp. Mijn blik liet ik door de grote hal heen glijden terwijl ik langzaam nog wat stappen naar binnen zetten en de deur achter me dicht hoorde vallen.

(Het was lastig om een afbeelding te vinden voor mijn karakter en het is nog niet helemaal wat ik wou, maar dit is het ongeveer.)

[ bericht aangepast op 10 juni 2014 - 19:04 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell