[200] || Real Monsters || Speeltopic - Speeltopics

Zonder dat de mensen het doorhebben, leven er in de schaduwen van de wereld de meesterlijke monsters die je maar kan bedenken. In een afgelegen gedeelte van Engeland staat een enorm kasteel. In dat kasteel heeft zich een nieuwe high school gevestigd, de school Monster High. Hier gaan alle monster tieners naar school onder andere; de zoon van Medusa, weerwolven, vampiers, zombies, mummies en ga zo maar door. Natuurlijk zullen er zich altijd problemen vormen. Het zijn natuurlijk wel monsterlijke tieners waar je het over hebt.





† Het kasteel (buiten)
† Trappenhuis
† Lounge
† Lokalen

[ bericht aangepast op 13 juni 2014 - 10:54 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Robin Tigrisblack.

Ik liep naar binnen en keek op het bord. Ik zag waar me kamer was en dat ik hem deelde met een andere meid. Ik was best benieuwd en liep op de kamer af. Het verbaast me eigelijk best wel dat ik de weg wist. In me kamer aangekomen keek ik rond. Ik vond het geweldig. Maar dat ging bij mij al snel. Ik zette me koffer neer en plofte op een bed. Ik hoopte niet dat ik nu het verkeerde bed had. Na even te blijven liggen stond ik weer op en liep ik naar me koffer. Hieruit pakte ik me muts. Ik zette deze op voor als me haar weer vlam vatte. Iets wat ik graag verborg. Ik liep nog eens een paar rondjes en liep toen weer naar de begin. Ik keek op het bord naar de plattegrond hopent dat die er hing. Daarna ging ik weer terug naar mijn slaapkamer. Benieuwt of me kamergenoot er al was.ik wouw niks hopen want dan.kreeg je vaak teleurstelling. Maar toch hoopte ik wel dat ze aardig was. In ieder geval geen kreng. Ik zag me deur alweer en slikte. Ik legde me hand op de deurklink. Zal ze er al zijn??

Zero Ayuzwa
Twee uur later vond ik mezelf op het bed aan de linkerkant. Mijn tas lag nog op de grond zoals ik hem had neergelegd en ook de spullen aan de rechterkant van de kamer waren nog niet verplaatst. Waarschijnlijk was mijn kamergenoot dus niet binnen geweest. Ik zuchtte kort van opluchting. Ik duwde mezelf langzaam omhoog uit mijn lig houding en greep kort naar mijn voorhoofd. Het verdufde en vermoeide gevoel leek langzaam weg te trekken. Twee uur slaap was voor nu dan ook wel weer genoeg geweest. Ik liet me van het bed glijden en fatsoeneerde mijn aanblik door mijn blouse recht te trekken. Mijn geurvermogen was weer gedaald en het voelde alsof ik weer beter instaat was onder levende wezens rond te lopen. Ik pakte mijn rugzak van de grond en begon zorgvuldig met het opvouwen van mijn kleding. Ik legde ze netjes in de kast die zich in de hoek van de kamer bevond en gooide mijn rugzak naast mijn nachtkastje. Op mijn bed had ik nog een foto en een boekje liggen, wat ik mee had genomen als herinnering. Om eerlijk te zijn verwachtte ik niet dat mijn roedel me hier ooit nog zou komen opzoeken, of me überhaupt nog zou gaan opzoeken. Ik snoof en keek kort naar de foto. Vervolgens stopte ik het in het versleten boekje dat er naast lag. Het boekje was iets dat ik voor mezelf had gehouden, niemand wist er vanaf. Het was het boekje waar ik mijn dromen in opschreef, kijken of hier verbanden tussen zaten. Het was niet zo dat ik graag wist hoe ik dood was gegaan, maar schrijven maakte dat ik er overdag minder over piekerde. Ik stopte het boekje met de foto erin in de enige la die zich in het nachtkastje bevond. Vervolgens liep ik naar de deur die ik met een soepele beweging opende.

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 9:29 ]

---

'Speak the truth, even if your voice shakes...'

Megan glimlachte toen ze Shadow zo rond zag rennen. Andere monsters zouden hem misschien veel later pas zien, als hij in de schaduwen loopt, maar zij zag hem duidelijk in zijn volle glorie. Ze spitste haar oren toen ze een ander geluid hoorde, eentje die ze nog niet gehoord had. Ze fronste en luisterde goed. Ze hoorde het geluid van krukken erg vaag en wat gestrompel. Megan herkende dat geluid vrijwel. Het was het meest bekende geluid van een zombie. Ze draaide zich om, richting het geluid en keek om haar heen. Uiteindelijk, niet ver van haar, zag ze de zombie. Megan glimlachte kort en liep richting de zombie. Het leek meer alsof hij haar niet wilde zien of hoopte dat ze hem niet zou aanspreken. Achja, zo waren de meeste zombies. "Uhm, hey." Zei ze wat ongemakkelijk en keek hem aan. Z'n gezicht was misschien dan wel verminkd, maar dat schrok haar niet af. Haar werkelijke aard zouden de meeste monsters wel afschrikken, dus hield ze deze vorm maar aan. Megan bekeek de zombie even en het viel haar op dat hij een halve been miste. Ze kneep haar ogen even licht samen en voelde de warmte van Shadow naast haar. Zij en Shadow waren als het ware met elkaar verbonden. Megan haalde diep adem en keek Shadow even aan, toen ze over zijn kop aaide. Een zachte brom van genoegen verliet de bek van de wolf..

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 11:04 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Robin Tigrisblack

Net toen ik naar binnen wouw voelde ik in me zak. Ik besefte toen al dat ik iets kwijt was. Vloekend loop ik de gang terug op hoop dat ik het vinden kan. Wat helaas niet zo blijkt. Ik probeer te kalmeren maar voel me haar onder met muts al vlamvatten. Gelukkig kan het geen kwaad. Ik bleef kwaad heen en weer lopen en liep ook naar buiten. Maar nergens kon ik het terug vinden. Uiteindelijk besloot ik in me koffer te gaan kijken en liep ik terug. Ik zuchtte voor de deur en liep toen uiteindelijk naar binnen. Zonder te kijken of er iemand anders was liep ik naar mijn koffer. Ik had die hele tas overhoop gehaald maar kon niet vinden wat ik zocht. Ik liet me kwaad op bed vallen. Ik trok me muts van me kop en de vlammen waren nu echt zichtbaar. Nogsteeds wist ik niet of er iemand in de kamer zat, maar dat boeide me niet. Ik keek kwaad van af me bed naar mijn tas. "hoe kan ik het kwijt zijn?!" schreeuwde ik tegen mezelf.

Ik zag aan Nevena dat ze wel even schrok, zachtjes moest ik lachen. Volgens mij ben ik daar goed in, mensen laten schrikken. Ik keek even rond en zag dat Nevena één van de bedden had genomen, de ander is voor mij. Maar aangezien ik niet slaap, heb ik dat bed ook niet nodig. Ik ben gedoemd tot eeuwig wakker blijven. Dat is niet altijd even leuk. Want soms hoor en zie ik dingen die ik liever niet zou zien.
"Het gaat redelijk goed hoor, dank je." Nevena had een kleine glimlach op haar gezicht staan. Ik glimlachte terug. "Ik denkt dat wij kamergenoten zijn voor dit jaar. Neve Donnell, aangenaam kennis te maken." Nevena steekt haar hand naar mij uit en zachtjes moet ik even lachen.
"Uhm... Andrew Joseph." zei ik toen en ik keek even naar Nevena haar hand. "Zal je niet voelen, dus heeft geen nut." vertelde ik toen met een glimlachje. "Lost soul." verklaarde ik toen aan haar. Ik glimlach en kijk weer even rond. "Hmm. Wat zou ik graag in een bed liggen, de dekens om mij heen. Ik kan me niets meer herinneren, raar hé." Ergens vond ik het wel jammer. Ik wilde graag weten hoe warmte en kou voelde, hoe pijn voelde. Ik zuchtte even kort en glimlachte weer naar haar. Het had geen nut om zielig te lopen doen, ik zal nooit mijn lichaam vinden. En ik zal nooit te weten komen hoe ik gestorven ben. Het is een leeg gat, maar het is niet anders.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Nerveus leunde Kenji op zijn kruk. Hij had geleerd dat hij met niemand mocht praten en dat wilde hij ook niet, uit angst voor wat ze mogelijk tegen hem kon zeggen. Maar de laatste jaren stond het geluk niet aan zijn zijnde en ook vandaag zat het niet mee. Zodra het meisje hem in haar vizier kreeg, kwam ze op hem af. Het leek onbeleefd om zomaar weg te lopen, dus bleef hij afwachtend staan.
"Uhm, hey," zei met een stem die niet onbeleefd klonk. Haar ogen gleden vliegensvlug over zijn lijf en gezicht en ongemakkelijk zette hij een klein stapje achteruit. Van dichtbij leek ze nog dominanter. Dit was een meisje waar je absoluut geen ruzie meer wilde. Eén die je zo kon intimideren, één die wist wat ze wilde en hoe ze dat voor elkaar kreeg. Zelfverzekerd en sterk. En toch niet bedreigend.
"Hallo," mompelde Kenji zacht. Hij sprak zelden, alleen als het moest of als hij boos was. Zich afvragend wat ze van hem wilde, richtte hij zijn blik op het dier waarvan hij dacht dat het een hond was. Dat was het overduidelijk niet. Het had veel meer weg van een soort wolf. In een zekere zin leken ze op elkaar, de wolf en het meisje, hoe vreemd dat ook klonk. Maar waar het meisje vriendelijk leek, kreeg Kenji koude rillingen van het beest. Sinds de aanval had hij niet meer op zo op roofdieren.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Megan keek de jongen weer aan, terwijl ze nog steeds over de kop van Shadow aaide. De zombie leek erg nerveus tegenover Shadow. Megan kneep haar ogen even licht samen en keek Shadow aan. "Ga jij maar alvast mijn tas halen van de kamer." Zei Megan tegen Shadow, die hief zijn kop en rende het kasteel in. Hij wist wel waar hij heen moest. Megen kneep haar ogen even licht samen. Ze was dan misschien nog wel eens bot en grof, maar tegen wat nerveuze mensen was ze wat aardiger. "Gaat het wel?" Vroeg ze aan de zombie en keek hem vragend aan. Vele mensen konden de link niet zo tussen haar en Shadow leggen, maar het leek alsof hij dat wel al snel deed. Dat gaf haar eigenlijk best wel goed gevoel. Ze grinnikte even zacht en beet op haar lip. "Uhm, wat voor les heb je zo?" Vroeg ze erna, om de stilte wel een beetje weg te houden.

Shadow P.O.V.:
Zo snel als mijn voeten me konden dragen, rende ik de 2 grote trappen op naar de 2de verdieping. Megan was altijd al in mijn leven geweest. Ze heeft me geboren zien worden en toen al hadden we een goede band. Ik schudde mijn kop om mezelf uit mijn gedachte te halen. Met mijn goudbruine ogen keek ik rond en herkende Megan haar geur bij een kamer. Nog voor ik met mijn kop de deur open ging doen, ging de deur al open. Met mijn goudbruine ogen keek ik naar de jonge man die in de deuropening stond. Iets aan hem rook ik dat hij een beetje als ik was, maar toch ook weer anders. Ik snoof en glipte langs hem de kamer in. Daarna pakte ik de schooltas van Megan en sprintte de kamer uit.

[ Maakt niet uit hoor! Vind het juist leuk om te lezen hoe andere mensen over Megan denken en hoe ze over komt op hun! Voor de lol heb ik maar Shadow ook een beetje zijn eigen ding gegeven ^-^ Misschien wel leuk voor jullie om te lezen wat er in zijn wolvenkop om gaat en wat zijn daadwerkelijke connectie is met Megan ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Het meisje sprak tegen de wolf, wat Kenji al vreemd genoeg vond, maar het was nog vreemder toen het dier haar daadwerkelijk leek te begrijpen en er vandoor stoof. Hij was verrassend snel en geruisloos en het duurde niet lang of Kenji was hem al uit het oog verloren. "Gaat het wel?" vroeg ze daarna en hij haalde lichtjes zijn schouders op, niet wetend wat hij daarop moest antwoorden. Het ging net zoals altijd. Toen ze merkte dat Kenji niet het spraakzame type was, grinnikte ze even en beet op haar lip. "Uhm, wat voor les heb je zo?" Ook hier wist Kenji geen antwoord op. Misschien dacht ze dat hij ook een oudere leerling was. "Dat weet ik niet," gaf hij toe. "Dit is mijn eerste jaar. Eerste dag zelfs." Dat klonk een stuk beter dan gewoon simpelweg toegeven dat hij geen flauw idee welke lessen hij had en waar hij die kon vinden. Misschien had hij bord wat beter moeten doorlezen. En had hij niet een brief ontvangen, een paar weken eerder? Zijn vader had die aangenomen en alles geregeld en aangezien Kenji er zo erg tegenop zag, wilde hij zo min mogelijk met de hele school te maken hebben. Nu had hij daar spijt van. Misschien kon zij hem helpen, maar hij durfde het niet te vragen.

[Mooi zo! En ik vind Shadow's stukje erg leuk gedaan! Ik wil 'm best als huisdier, haha]

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

Geïnteresseerd las ik het boek dat in mijn handen lag. Ik zat in het venster van het raam een oud geschiedenis boek over deze school te lezen. Het bleek dat veel beroemde monsters hier les hadden gehad. Ik had eerst helemaal geen zin om naar deze school te gaan. Ik was overgehaald door een Nereïden, een Oceaan Nimf die het irritante trekje had om zich met mij te bemoeien. Ga naar Monster High.. Eet geen onschuldige mannen.. blablabla. Uiteindelijk had ik toch maar toegestemd omdat ik niet veel te doen had. Dus daarom was ik nu een eerstejaars op Monster High, iets waar ik wel van baalde want ik was waarschijnlijk ouder dan de meesten hier.
Met een klap duwde ik het boek dicht en schoof het weer op de boekenplank. Ik had mijn kleren al uitgepakt en mijn kant van de kamer al een beetje ingedeeld. Aan weerszijden van de kamer stond een bureau, waarbij mij bureau al vol stond met pennen en oude boeken. Met een zucht stond ik op en fatsoeneerde mijn haar een beetje. Het ontbijt had ik overgeslagen deze ochtend wat opzicht niet veel uitmaakte want ik had nog steeds geen honger. Ik liep de deur uit mijzelf naar de gang begeleidend. Als ik zo om mij heen keek leek het net of iedereen normaal was. Waarschijnlijk dachten ze dat ik zo'n lieve Nimf was die geen vlieg kwaad kon doen. Een gemene grijns krulden zich om mijn lippen.
Ze zouden eens moeten weten.

[ bericht aangepast op 11 juni 2014 - 22:03 ]

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.

Megan merkte al dat sommige monsters het raar vonden dan ze tegen haar wolf praatte, laat staan dat hij het ook echt begreep! Ze moest in haarzelf lachen bij dat idee. Voor haar was het al zo normaal geworden, dat ze eigenlijk het eerder raar vond dat andere er zo op reageerde. Megan likte even langs haar lippen, omdat ze nogal droog aanvoelde. Toen ze de zombie hoorde praatte, knikte ze en begreep nu waarom hij het best wel moeilijk vond om zo contact met haar te leggen. "Nou, welkom op Monster High. Ik ben Megan Nightmare, 3de jaars ondertussen." Zei ze met een vriendelijke glimlach. Megan probeerde het zo min mogelijk awkward te maken voor hem, zodat hij z'n jaar tenminste goed kon beginnen. Er verliet een zachte zucht tussen haar lippen vandaan. Snel zouden de lessen gaan beginnen. "Op het bord op de gang staan de lessen voor de eerste jaars. Daar kan je alles vinden en waar je precies moet wezen, maar ik moet nu gaan.. Mijn les begint zometeen." Zei ze en keek de zombie nog even aan. Daarna liep ze weg, terug het kasteel in. Algauw zag ze Shadow met haar rugzak aankomen en pakte ze hem over. Ze grinnikte en aaide de wolf over zijn bol. Samen liep ze met de wolf richting haar lokaal..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

"Nou, welkom op Monster High. Ik ben Megan Nightmare, 3de jaars ondertussen." Megan. Dat was fijn om te weten. Mensen - en monsters blijkbaar ook - verloren vaak een stukje van hun intimiderende look zodra hij hun naam wist. Hij durfde haar glimlach niet te beantwoorden, omdat het gat in zijn wang dan extra opviel en dus knikte hij droogjes. "Op het bord op de gang staan de lessen voor de eerstejaars. Daar kan je alles vinden en waar je precies moet wezen, maar ik moet nu gaan... mijn les begint zometeen." Dan had hij dus toch gelijk gehad. Nu moest hij weer terug naar de grote hal, langs al die mensen en dan maar hopen dat er niet nog meer studenten waren die wilden opzoeken waar ze les hadden. "Bedankt," mompelde hij toen Megan zich omdraaide en met zwierige stappen wegbeende. Hij keek naar even na voor hij achter haar aan hinkte, richting de hal.
In de hal aangekomen zag hij dat het lang zo druk niet meer was. Grote kans dat de meesten nu op hun kamers waren, of bij de eerste lessen van die dag. Kenji hobbelde naar het enorme bord waar, inderdaad, zijn lesrooster op te vinden was. Sommige vakken had hij eerder gehad, op de scholen waar hij als mens gezeten had, maar dit was een school voor monsters en er werden vakken gegeven die je nergens anders kon volgen. Zijn eerste les zou over twintig minuten beginnen en bevond zich op de eerste verdieping. Dit gaf hem wat tijd om terug te gaan naar zijn kamer en misschien toch maar zijn kleding op de bergen, al was het maar om de tijd te doden. Wie weet was zijn kamergenoot er inmiddels ook wel.

---

Normaal is het gemiddelde van alle afwijkingen

[Damn ik kom er nu pas achter dat ik met een enorme hunk op de kamer zit o.o Weet niet of Megan zich kan inhouden bij het zien van z'n abs o.o]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Vanessa Megan Sunfield || Vampire

Vrolijk liep ik Monster High binnen, ik had er veel zin in, ook om mijn nieuwe kamergenoot te ontmoeten. Ik liep de hal in en ik keek met veel spanning op het blaadje waarop mijn kamer stond. Ik zou de kamer gaan delen met een jongen waar ik best wel benieuwd naar was. Ik had op de heenweg snel wat bloed genomen van een hert, zodat ik geen leerlingen zou leegzuigen. Ik liep naar de kamer en ik legde mijn hand op de deurklink, ik hoorde binnwn in de kamer gevloek, dit zou leuk worden. Ik zuchtte, en deed de deur open waarna ik me bijna doodschrok. De jongen vloekte en zijn haren stonden in brand, blijkbaar was hij zo'n vuurmonster. Ik gooide mijn rugzak en koffer ergens in de hoek en ik rende op hem af. 'Rustig maar! Wat er ook aan de hand is we lossen het op' zei ik kalmerend. Ik hoopte dat hij naar me zou luisteren en niet mijn in brand steken met zijn haar. Ik ben niet echt een speciaal monster, vampiers komen al zo vaak voor dat het bijna normaal lijkt. Ik keek hem kalmerend aan wn hoopte dat hij rustig zou worden.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

robin Tigrisblack

Ik schrok me rot toen de meid de kamer in rende en me probeerde te kalmeren. Ik keek de meid aan en ik schatte haar op een vampier. Maargoed ik heb die schatting vaker fout gehad. Ik glimlachte naar haar. "maak je geen zorgen. Me haar doet niks kwaad. Je kunt er alleen aan zien dat ik kwaad ben of was." Zei ik tegen haar. Ik pakte me muts en zette hem over me haren zodat de vlammen weer uit zicht waren. "Sorry ik ben een belangrijke erf stuk kwijt geraakt en ik flipte daar over. Vandaar ook die rommel bij me tas." zei ik terwijl. Ik naar me tas wees. "jij hebt zeker toevallig geen gouden ring gevonden met een familie wapen erop ergens op school??" vroeg ik haar.ik zelf was opgestaan om me rommel op te ruimen. "Owja welke bed wil jij?" ik zelf was dat al bijna vergeten."sorry ben onbeleefd bezig zonder me voor te stellen. Ik ben Robin. En ik gok dat je me kamer genoot bent." zei ik lachend. Ik had me tas weer ingepakt en keek haar toen weer aan. "sorry voor al die vragen enz ben nogal nerveus. " bekende ik eerlijk.

Met een zucht liep ik een paar rondjes door het kasteel. Het bleek dat ik pas over 20 minuten les had. Ik had me nog langs een aantal mensen moeten snauwen zodat ik makkelijk op het bord had kunnen kijken waarna ik met een geïrriteerde blik iedereen weer wegjaagde. Ik was nu al niet meer geliefd bij de eerstejaars. Ik gniffelde. Hoewel ik zelf ook een eerstejaars was gedroeg ik me daar zeker niet naar, ik leek eerder op een bovenbouwer. Ik liep nu een beetje rond in de kantine waar ik een broodje pakte en deze langzaam opat. Hoe zou ik mijn tijd gaan gebruiken.
Toen ik uiteindelijk niks kon bedenken stond ik weer op om naar mijn kamer te lopen. Ik had eigenlijk geen zin om mijn kamergenoot te ontmoeten, ik had het niet zo op anderen. Ik wenste vurig op een vrouwelijke kamergenoot. Maar zoals altijd was het geluk niet aan mijn zijde. Terwijl ik naar de deur liep rook ik een geur die ik nog nooit had geroken. Vervreemd keek ik om mij heen en toen ik tot de conclusie dat er niemand meer in de gang was. Ik deed de deur open en rook hier de geur nog sterker. In het midden van de kamer stond mijn kamergenoot; iets langer dan ik was, bleke haast onmenselijke kleur huid, zwarte haren en vele verrotte wonden waarvan hij er vast nog wel meer van zou hebben dan alleen in zijn gezicht. Ook miste hij nog een been. Conclusie: een zombie. Ik besefte dat ik aan het staren dus loste de breuk in mijn gezicht op met het werpen van een minachtende blik. Ik snoof mijn neus minachtend op. "Dus jij bent mijn kamergenoot?" constateerde ik. Ik had nu al 'zin' in de avonden dat ik met dit wezen zou moeten doorbrengen. "Fijn." zei ik sarcastisch. "Ik hou niet van mannen."

---

How awful that must feel. Being normal? Ugh.