Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 17:01 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Aylin Sam Moore

Al een tijdje kwam het kamp steeds dichterbij tot het moment waarop mijn vader de auto stopt. Mijn ogen dwalen over de houten huisjes en ik moet toegeven dat het beter is dan ik had verwacht. Ik was al blij dat we tenminste niet in tenten moesten slapen.
"Zo, dan zie ik je terug aan het eind van de zomer." Mijn vader zijn stem klinkt geknepen van de emoties. Met een trieste zucht, knik ik. Veel valt er niet te zeggen, hij is degene die me hierheen stuurt, dus hoeft hij niet te klagen ook! Toch heb ik echt wel medelijden met hem. De arme man heeft al heel wat verloren in zijn leven en deze beslissing heeft hem vast enorm veel pijn gedaan. Het voelde als mijn plicht om hem gerust te stellen, om er voor hem te zijn. Soms voelde ik me de ouder van ons twee.
"Alles komt goed papa, we zien elkaar terug voor je het weet." zeg ik met een glimlach en open de portier van de auto. "Zie je snel! Ik hou van jou!" zeg ik nog voor ik uit stap. "Ik hou ook van jou" antwoordt hij nog voor de deur dicht slaat. Rustig loop ik achterom, zodat ik mijn koffer uit de kofferbak kan halen. Met heel veel moeite slaag ik erin hem eruit te tillen, waarna ik de klep van de kofferbak weer toe sla. Door het raampje zie ik hoe mijn vader naar me zwaait en met een trieste glimlach, die hij toch niet kan zien, zwaai ik terug. De auto begint weer te rijden en al snel is hij volledig achter de bocht verdwenen.
Eerlijk gezegd moet ik nu enorm mijn best doen om niet te beginnen huilen. Met opnieuw een zucht neem ik mijn koffer op en begin die richting het kamp te zeulen. Zo mager en klein als ik ben, heb ik ook niet bepaald veel kracht. De koffer komt dus maar met kleine stukjes verder. Steeds een paar meter verder sleur ik hem in de juiste richting. Ik zie al wat jongeren staan, maar met dat zwaargewicht in mijn handen lijkt het wel kilometers verderop. Puffend blijf ik even staan om op adem te komen. Een verdwaalde pluk haar, dwing ik achter mijn hoor.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

-dubbelpost-

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 17:22 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Al snel wordt ik afgeleid door de vele gesprekken en ik vindt het maar moeilijk om mezelf erin te mengen. Dus al snel voel ik me een beetje alleen. Het voelt alsof ik ongeveer de enige ben die niet praat. Ik frummel een beetje met mijn handen en de mouwen van mijn vest en ik voel dat ik me steeds ongemakkelijker begin te voelen. Was ik maar thuis en alleen op de bank. Die gedachte maakt me blij en verdrietig tegelijk. Ik merk dat de groep een beetje uiteenvalt. Mensen beginnen met twee personen te praten, in plaats van de hele groep. Er zijn zelfs een aantal mensen die de groep gelijk voorbij lopen zonder zich zelfs maar voor te stellen. Ik voel me echt overbodig, dus kijk ik rond waar ik heen kan gaan, hoewel dat vast geen goed plan kan zien in mijn eentje. Uiteindelijk besluit ik om mijn koffer even naar binnen te brengen. Geluidsloos loop ik in de richting van de kamers, volgens mij heeft er niet eens iemand gemerkt dat ik wegging. O, wat is die kamer mooi! Gelijk claim ik het bovenste bed. Ik leg een paar van mijn spullen op het bed zodat Agatha kan zien dat ik hier lig. Daarna loop ik weer naar buiten en blijf ik even in de deuropening staan. Dan zie ik een meisje bij haar koffer staan, een eindje verderop. Ik glimlach even. Ik ben niet heel goed in gesprekken voeren, maar dan kan ik in ieder geval wel iets. Zodra ik bij haar ben glimlach ik vriendelijk en begin ik te verzinnen wat ik moet zeggen.
"Hoi, ik ben Ellison. Heb je misschien hulp nodig met je koffer, we kunnen hem wel samen duwen." Mijn stem klinkt erg vriendelijk en daar ben ik blij mee. Dan neem ik het meisje in me op. Ze heeft net zoals ik bruine haren, maar ze heeft mooiere krullen dan ik. Ze lijkt me wel aardig, hoewel iedereen me hier altijd aardig lijkt.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 18:46 ]

Ik stond al eventjes buiten en bedacht me wat ik moest doen, maar het wilde er niet echt van komen. Is het raar dat ik nu even niet met mensen wilde praten? Misschien was het wel even goed, want mijn hoofd voelde wat lichtjes aan. Misschien was het eventjes teveel allemaal? Ik knipperde een paar keer en keek weer rond. Waar wilde ik heen?
"God ettermiddag," Ik draaide me om en voor mij stond een jongen. Langer dan mij. Ouder weet ik niet. Ik glimlachte even lichtjes.
"God eftermiddag, ik ben Zweeds," vertelde ik hem in gebrekkig Engels. Ik had het boek ik mijn tas zitten, dus ik zou er vanavond wel wat uit lezen. Ik glimlachte even en stak mijn hand naar de jongen uit, terwijl ik hem aankeek. "Rafaell, behaglig. Jij bent vast en zeker mijn kamergenoot," zei ik met een vragende ondertoon, al was ik er vrijwel zeker van. Hij kwam per slot van rekening uit de boomhut. Ik zei zijn naam expres niet omdat ik bang ben het verkeerd te zeggen. Ik hoor het liever eerst uit zijn mond in plaats van fouten maken. Dat komt nogal stom over. Terwijl ik naar mijn hand keek - keek ik ook naar de timer. Het was vreemd om zo'n ding te hebben en ik vroeg me af of het echt zou werken, of niet. Ik rek mezelf even kort uit en kijk rond.

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 18:21 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mirela Agatha Costa
Mirela lachte zacht en knikte. De jongen had een punt over hoe mensen waren. De meeste vrienden dan. Mirela wist dat zij niet zo was, gewoon vanwege haar eigen normen en waarden. Mirela ademde langzaam uit en de rook verspreidde zich door de lucht en leek even te blijven hangen. Mirela kreeg echter ook honger. Je zou niet zeggen dat het een meisje was dat veel at, maar ze at meer dan goed voor haar zou zijn. Ookal was de jongen niet erg spraakzaam, maar ze had nu al een beter gesprek dan het warrige gesprek met de hele groep. "Niet zozeer om vrienden te maken, maar ik wil zeker wel plezier hebben, en dat gaat in me eentje niet lukken op zo'n kamp. Dus zoek ik op zich liever wel een paar mensen waarmee ik op zijn minst kan praten," zei Mirela nadenkend. Het leek haar best vervelend om het hele kamp alleen te zitten. Niet in de zin van eng en eenzaam, maar meer omdat ze geen zin had om buiten de groep te vallen. Dat leek haar ergens wel mogelijk. Dat ze gewoon de groep niet zou inkomen. Ze beet even zacht op haar lip en werd uit haar gedachtegang gehaald.
"Ik woonde in Volos. Maar ik ben geboren in Roemenië, Suceava, " zei Mirela, " en jij? Uit welke Russische stad kom jij? "

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 12:12 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Aylin Sam Moore

Tot mijn opluchting zag ik al snel hoe er iemand van de groep jongeren in mijn richting kwam. Zodra de persoon wat dichterbij was, zag ik ook dat het een meisje was en zodra ze naast me stond, kon ik ook zeggen dat ze best knap was. Ik laat het handvat van mijn koffer los, zodat ik helemaal rechtop kan gaan staan en haar met een glimlach kan begroeten.
"Hoi, ik ben Ellison. Heb je misschien hulp nodig met je koffer, we kunnen hem wel samen duwen." is ze me voor. Nog meer opluchting verspreidt zich door mijn lichaam.
"Ik ben Aylin." zeg ik dan vriendelijk, waarna ik met een diepe zucht naar mijn koffer kijk. "Oh, alsjeblieft ja! Dat ding bezorgt me nog eens een hernia." glimlach ik dan. Gelukkig ben ik best makkelijk in de omgang met mensen, zolang het oppervlakkig blijft tenminste. Ergens ben ik bang dat de koffer voor haar niet eens zo zwaar zal lijken, aangezien hij voor mijn vader ook niet eens zwaar was en aangezien ik de laatste tijd niets meer kan tillen. Ergens merk ik wel dat mijn lichaam begint te verzwakken, maar ik moet gewoon nog een klein beetje slanker worden. Nog een klein beetje slanker en dan zal ik vast wel tot een balletgezelschap toegelaten worden. Voorlopig verbergen de leggings onder mijn jeans en de wijde T-shirts hoe mager ik ben. Boven mijn shirt heb ik zelfs nog een zwart vest aan. De rits is open, maar het is genoeg om te alles te verstoppen.
Nog steeds met een glimlach buig ik voorover om mijn koffer weer vast te nemen, waarna ik haar aankijk. "Klaar?"

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Keon Dan Rankin

Een meisje draait zich om. Ze is blank en heeft bruine haren. Ze is best knap en ik glimlach even naar haar.
'Hoi, ik ben Ellison.' zegt ze en ik knik even. 'Waar kom jij vandaan? En de rest van jullie?' Bij de laatste zin draait ze zich weer half om.
'Zuid-Afrika.' zeg ik en ik glimlach weer. De meesten zeggen ook waar ze vandaan komen, maar eigenlijk heb ik geen idee waar alles ligt, aangezien ik zelfs niet de landen in Afrika ken, laat staan in Europa. De verschillende accenten door elkaar klinken ook heel grappig, al kan ik er niets meer van verstaan. Het meisje wat mij net aansprak loopt weg net als sommige anderen. Ik kijk op het bord en zie dat ik met ene Chris op een kamer slaap. Slapen, ja daar had ik eigenlijk nu wel zin in, maar het is ook zo raar als iedereen vrolijk aan het kennismaken is en ik ga slapen. Toch ben ik echt op en het ik extreem koud hier.
'Wie heeft er ooit deze temperaturen uitgevonden, zeg!' mompel ik in mezelf en ik wrijf over mijn armen, waar ondertussen al kippenvel op staat. Ik pak mijn koffer weer op en kijk om me heen, opzoek naar mijn kamer.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Het meisje laat het handvat van haar koffer los, zodat ze niet helemaal hoefde te buigen.
"Ik ben Aylin." Geeft Aylin vriendelijk als antwoord. Ik blijf glimlachen naar haar. Dan krijgt ze weer oog voor haar koffer en zucht ze terwijl ze ernaar kijkt. "Oh, alsjeblieft ja! Dat ding bezorgt me nog eens een hernia." Lacht ze. Ik lach met haar mee. Tot nu toe lijkt ze me aardig, vrolijk en spontaan. Ik vindt spontane mensen wel leuk, ook al moet ik tot mijn spijt bekennen dat ik er zelf geen ben. Dat gaat bij mij gewoon niet zo makkelijk als het bij haar lijkt te gaan. Ik zou wel erg graag spontaan willen zijn, maar meestal denk ik erg lang na over de dingen die ik ga zeggen en nadat ik het heb uitgesproken vindt ik het nog steeds niet helemaal goed klinken. Als ik alleen al mensen zie raak ik al in de stress. Dat is verreweg van spontaan zijn. Ik zie Aylin de koffer weer vastpakken en ze kijkt me weer aan. "Klaar?" Vraagt ze. Ik kom weer in beweging door naar Aylin toe te lopen en de koffer ook vast te pakken. Ik ben geen held in koffers, maar dat is zij blijkbaar ook niet als ze mijn hulp wil. Samen zullen we in elk geval wel een stuk verder komen dan alleen.
"Klaar." Zeg ik haar na als ik de koffer stevig beetheb. Samen beginnen we te lopen en ik concentreer me goed op de weg. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?" Vraag ik dan maar, aangezien ik daar best nieuwschierig naar ben.

Aylin Sam Moore

Samen lopen we richting de groep verderop, maar ik voel alsnog het gewicht als een blok aan mijn arm hangen. Gelukkig biedt Ellison wat afleiding van deze last. "Waar kom jij eigenlijk vandaan?"
Ik moet even adem happen, zodat ik haar normaal antwoord kon geven. Het is niet dat ik geen conditie heb, net wel, hoe kan ik anders aan ballet doen? Het is alleen dat ik totaal niet meer tegen een zware last kan. Mijn spieren lijken wel in blubber veranderd. "Ik kom gewoon uit Noorwegen, het was dus niet zo moeilijk hier te komen voor mij. Al ligt mijn stad nu niet meteen om de hoek. Ik heb gehoord dat dit kamp mensen aantrekt vanuit de hele wereld, dus ik vermoed dat sommigen wel wat langer hebben moeten reizen." Leg ik glimlachend uit, met de nodige tussenpozen om adem te kunnen happen, aangezien ik nog steeds gebukt ga onder het gewicht van mijn koffer. Al is het gewicht gelukkig wel al wat minder doordat het nu verdeeld wordt.
"Waar kom jij vandaan?" vraag ik dan aan Ellison en moet toch toegeven dat ik opgelucht ben dat ik nu even kan zwijgen en me kan concentreren op mijn ademhaling. Gelukkig zijn we al bijna bij de groep jongeren.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Te horen aan haar ademhaling heeft Aylin het er niet makkelijk mee om de koffer mee te nemen. Ergens voel ik spijt dat ik niet heb gezegd dat ik de koffer helemaal zelf zou duwen, maar dat had ik net zomin volgehouden als zij. Mijn eigen koffer was iets lichter en had een iets gemakkelijker handvat, dus die had ik wel zelf kunnen tillen. Deze niet en daarom zij ik of we het samen zouden doen en niet alleen.
"Ik kom gewoon uit Noorwegen, het was dus niet zo moeilijk hier te komen voor mij. Al ligt mijn stad nu niet meteen om de hoek. Ik heb gehoord dat dit kamp mensen aantrekt vanuit de hele wereld, dus ik vermoed dat sommigen wel wat langer hebben moeten reizen." Zegt ze, een beetje buiten adem, maar niet overdreven erg. "Waar kom jij vandaan?" Vraagt ze aan mij.
"Ik komt uit Duitsland. Berlijn, om precies te zijn. Ik ben hierheen gevlogen en toen ben ik met een taxi hierheen gereden."

Aylin Sam Moore

"Ik komt uit Duitsland. Berlijn, om precies te zijn. Ik ben hierheen gevlogen en toen ben ik met een taxi hierheen gereden." legde ze uit, waarna we tot mijn opluchting eindelijk bij de groep jongeren waren aangekomen. Ik kijk even naar Ellison, zodat ik met mijn gezichtsuitdrukking kan aangeven dat ik de koffer ga neerzetten. Op die manier wordt ze niet verrast wanneer ze plots al het gewicht op haar arm krijgt, omdat ik los zou gelaten hebben. Zodra de koffer op de grond staat, ga ik met een opgeluchte zucht helemaal rechtop staan. Mijn arm doet nu al pijn, waarschijnlijk zou ik er nog een tijdje last van hebben.
"Echt lief dat je me wou helpen met het dragen van mijn koffer, Ellison, bedankt!" glimlach ik dan. Ik kijk even om me heen en zie dan wat papier op een bord hangen. Het lijkt alsof er wat lijstjes op staan.
"Is dat de kamerindeling?" vraag ik dan aan Ellison, terwijl ik naar het bord kijk. Ik wacht nog even voor ik erheen loop, zodat ik haar niet plots alleen moet achterlaten. Dat zou nogal grof zijn, aangezien ze me net zo geholpen heeft met mijn koffer.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

En we zijn alweer aangekomen bij de anderen. Even bekijk ik iedereen vluchtig. Van sommigen weet ik de namen al, net zoals die van Aylin. Ik weet zelfs al wie mijn kamergenoot is. Dat idee vindt ik wel fijn, en Aylin is erg aardig. Als Aylin aangeeft dat ze de koffer neer gaat zetten, span ik mijn arm extra goed aan, zodat ik de druk die extra op mijn schouder komt als Aylin de koffer loslaat, goed aankan. Als zij hem eenmaal heeft losgelaten, doe ik hetzelfde. Even schud ik mijn arm uit, die een beetje tintelt.
"Echt lief dat je me wou helpen met het dragen van mijn koffer, Ellison, bedankt!" Zegt ze tegen me. Gelijk krijg ik een fijn gevoel. Ik vindt het altijd leuk als mensen me bedanken en me waarderen. Ik glimlach naar haar terug.
"Geen dank hoor. Het was best gezellig." Dan loopt Aylin richting het bord met de kamerindeling.
"Is dat de kamerindeling?" Vraagt ze aan mij.
"Ja, dat is zo." Snel kijk ik nog even rond. "Het is hier ook zo mooi, toch?"

[ bericht aangepast op 19 aug 2014 - 19:50 ]

Aylin Sam Moore

"Geen dank hoor. Het was best gezellig." zegt Ellison dan en ik moet glimlachen, gelukkig had zij het ook zo ervaren. Het is altijd fijn als mensen zich goed voelen als ze met je praten. Ze bevestigt me nog dat de lijst inderdaad de kamerindeling is en ik zoek meteen naar mijn naam. Helemaal onderaan de lijst vind ik die terug, samen met die van ene anna. "Ik lig op de kamer met Anna, hopelijk is dat een leuke meid. Jammer dat wij niet samen liggen, je bent een zeer gezellig en lief persoon." glimlach ik, terwijl ik haar aankijk. Ik zie hoe ze rondkijkt. "Het is hier ook zo mooi, toch?"
Voor ik antwoord neem ik eerst even de tijd om goed rond te kijken. De groene omgeving werkt zeer rustgevend en laat me aangenaam kalm voelen. De houten trappen die naar boven in de bomen leiden, zien me er awesome uit en ik zou graag meteen wat rondlopen daarboven. Ook de houten huisjes zien er zeer gezellig uit en ik ben eigenlijk nieuwsgierig naar hoe het er vanbinnen uit ziet.
"Het is inderdaad zeer mooi!" zeg ik vol verwondering.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[Maybe a bit more slow?]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.