Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Blake Juan Alvaro
"Wow, rustig aan Buck. Ik ga dit soort dingen echt niet doorvertellen. Gevoelige informatie neem je mee het graf in... Of tot je het kan verkopen voor een mooie prijs... Nee, ik dol maar. Ik zwijg echt als het graf." Zegt ze met een scheve glimlach en wat ze zegt stelt me gerust. Niet iedereen hoefde mijn verhaal te horen. Ik wou niet gewoon niet liegen tegen haar en nu ik mezelf zo hoor klink ik als een serieus watje. Ach een vriendin hebben als in en niet relatie soort kan gewoon of niet. Het is denk ik iets normaals. Misschien kan ze me wing-woman zijn ik bedoel. Jay had er een en die hielp hem ook serieus goed. Ik wissel alsnog van onderwerp door de depressie die me aan Maria deed denken hoeveel rond haar altijd in de lucht Hinn
"Dank je... Denk ik. Ze zijn ook echt mijn alles voor me. Naast mijn familie natuurlijk." Zegt ze met een blosje op haar wangen. Ze zag er werkelijk onschuldig uit en ik wou bijna in haar wangetjes knijpen. Deed het niet dat zou simpel weg raar zijn. "Het spijt me van je familie, maar er is voor jou nog hoop, toch? Ik bedoel, voor jou is het volgens mij geen schande om op je 18e nog ongetrouwd te zijn." Ik trek nu mijn wenkbrauw op. 'Waarom zou ik trouwen voor mijn 18e?' Vraag ik haar een beetje verbaasd.
'Ik bedoel ik begrijp als je je wilt binden zodra je je soulmate vind, maar het hoeft niet. Ik bedoel als ik uiteindelijk mijn soulmate vind dan hoef ik niet meteen te trouwen. Je zal je hele leven met diegene delen tot dood elkaar scheid aangezien het diegene is waarmee je hoort. Je hoeft niet meteen te huwen omdat je elkaar vind. Je kan het ook langzaam opbouwen. Je kan de wereld zien kijken hoe iemand echt in elkaar zit en iemand tot het bot leren kennen. Daarvoor hoef je niet meteen te trouwen. Ze zeggen namelijk dat relaties altijd beter gaan voor het huwelijk dan erna.' Zeg ik als ik ook op mijn koffer ga zitten zodat ik meer op ooghoogte van haar zit. Anders zal ze straks een stijve nek krijgen. Ik was misschien een casanova en wat hard, maar over een soulmate had ik passie en hoe dom het ook klinkt dat ga ik niet kwijtraken.
'Ik weet dat het pad op waar ik me op bevind faalt, maar ja ik ben nu nog jong, dus ik kan nu nog doen wat ik wil.' Zeg ik eerlijk als ik een arm in mijn nek leg en mijn nek bedenkelijk krap

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Djozie Navaaio Jones
Het was wel duidelijk dat we uit twee totaal andere werelden kwamen. Al helemaal bij zijn antwoord. Toch onderbrak ik hem niet en luisterde netjes naar zijn betoog. Wat was het voor buitenstaanders makkelijk, al zou ik mijn leven voor niets of niemand willen ruilen. Ik knikte bij zijn afsluitende woorden. Dat snapte ik wel. Daarom wilde ik ook studeren. "Tja, dat ligt voor mij anders dan voor jou denk ik dan. Als ik meer wil dan handjes vasthouden zal er een ring om mijn vinger moeten zitten en scheiden is al helemaal uit den boze. Dat is ook een van de redenen waarom ik al zo lang op een hoog niveau rijd. Mijn ouders hebben me een bijzondere kans gegeven te studeren als ik zelf het geld ervoor bij elkaar haalde. Nu heb ik een beurs, maar als ik dit jaar niet begin zal ik toch terug naar huis gaan en me moeten binden aan iemand zoals jou broer, met een stilstaande timer, en een gezin stichten. Misschien klinkt het raar in jou oren, maar dat ik nog geen getrouwde moeder ben is uitzonderlijk en eigenlijk best een schande voor zowel mij als mijn familie. Ik wil alleen heel graag studeren en er daarna pas aan beginnen, maar zonder studie wordt dat toch lastig." zei ik met een kleine felte, maar toch ook wat teleurstelling, in mijn stem zonder wegkijken. Dat ging wel veel makkelijker nu we op gelijke hoogte zaten, want ik kreeg best een zere nek van al dat omhoog kijken. Dat gebeurde nu eenmaal sneller als je niet zo lang was. Even keek ik rond. De meesten leken er al te zijn, maar ik wist niet zeker of het ze allemaal waren. Daarna keek ik toch weer naar Blake. Onze levens waren totaal verschillend, maar op een of andere manier leken we elkaar op sommige vlakken te snappen. Ook leek wel of met het onderwerp soulmate er toch nog een klein stukje passionele heer onder al die dikke lage macho cassanova te zitten. Ik glimlachte bij die gedachte. Nee, deze jongen die alles deed wat god verboden had was misschien toch niet de aller slechtste. Er zat wat goed in hem, al was hij waarschijnlijk te trots om het te laten zien. Daarbij was het fijn om in elk geval een soort van vriend te hebben hier, want zonder mijn ponies en familie kon het hier voor mij snel heel eenzaam worden. Gedachteloos draaide ik een plukje haar rond mijn vinger, wachtend op een reactie. Hij bleef amusant en wat onverwacht uit de hoek komen en zolang hij me niet echt persoonlijk anviel vond ik het allemaal wel gezellig en leuk.

---

Bowties were never Cooler

Blake Juan Alvaro
"Tja, dat ligt voor mij anders dan voor jou denk ik dan. Als ik meer wil dan handjes vasthouden zal er een ring om mijn vinger moeten zitten en scheiden is al helemaal uit den boze. Dat is ook een van de redenen waarom ik al zo lang op een hoog niveau rijd. Mijn ouders hebben me een bijzondere kans gegeven te studeren als ik zelf het geld ervoor bij elkaar haalde. Nu heb ik een beurs, maar als ik dit jaar niet begin zal ik toch terug naar huis gaan en me moeten binden aan iemand zoals jou broer, met een stilstaande timer, en een gezin stichten. Misschien klinkt het raar in jou oren, maar dat ik nog geen getrouwde moeder ben is uitzonderlijk en eigenlijk best een schande voor zowel mij als mijn familie. Ik wil alleen heel graag studeren en er daarna pas aan beginnen, maar zonder studie wordt dat toch lastig." Er zat een lichte felheid in haar woorden, maar ook teleurstelling. Ik wist nu ook dat ik met dit meisje niets zou kunnen doen. Ze was gelovig en dat betekende geen seks voor het huwelijk. Kijk ik had het al gedaan, wel veilig, maar ontelbare keren. Ik trek toch mijn wenkbrauw op bij wat ze zegt.
'Ik vind het nog geen schande om niet te trouwen te bent nog geen eens volwassen. Ik bedoel ik weet je leeftijd niet, maar je ziet er in ieder geval niet uit als 22. En dan stel je trouwt met die gozer. Hij hoort niet bij je volgens het universum en stel je trouwt met die jongen, maar op een gegeven moment staat je timer op nul en je ziet je soulmate recht voor je staan. Wat doe je dan laat je je soulmate maar stikken, omdat je iets moet doen van je familie?' Zeg ik aangezien ik het belachelijk vind. No offence maar het is een vage familie. Je kon je zoon noch dochter niet dwingen iets te doen. 'Het is trouwens je eigen leven alles wat ke gegeven is is van jou en is niets over te vertellen door je ouders. Je bent ik neem aan volwassen dus een vrij persoon. Ze kunnen je nergens toe dwingen want ze hebben dat verloren toen je 18 werd.' Ugh ik werd een softie. Ik voelde het. Ik moest een vies grapje maken. Ik moest even weer de player zijn inplaats van deze softie. zoals ze oude Blake die in me zat en alleen omhoog kwam als er over soulmates gepraat werd. Ik hield er niet van en voelde me een soulmate. Dan zie ik haar zelf nadenken en een lach komt op haar lippen. 'Waarom lach je?' Vraag ik nieuwsgierig ze dacht duidelijk ergens aan waarom ze moet lachen. Dan weet ik een goede innuendo en een klein grijnsje staat op mijn lippen.
'Wat je zei liet dus zien dat ik dus met je moet trouwen.' Zeg ik plagerig als ik mijn hand gespeeld op mijn hart neer leg. 'Lieve sexy cutie wil je met me trouwen.' Zeg ik met een plagerige grijns. Als ze me sloeg ofzo had ik het verdient al kon ze zien dat ik het als grapje deed dus ik verwachte of een lach en een tong die ze uit stak of een tik, maar dan ook ik kende haar nauwelijks dus ik kon het niet weten.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Er kwam een jongen naar hem toe om zich voor te stellen als zijn kamergenoot. Zich luidkeels voorstellen had dus blijkbaar gewerkt. De jongen heette Noah Whinter en tot zijn grote blijdschap merkte hij aan zijn stem al snel dat Noah een echte Aussie was. Geen wonder dat hij het koud leek te hebben, Australië was natuurlijk een wereld van verschil met Noorwegen. 'Ik heb het niet heel koud,' zei Connor. Hij was het bar slechte weer in Ierland gewend en daarom had hij er bijkbaar niet zo veel last van. Hij hoopte voor de jongen dat hij veel warme kleren had meegenomen en dat ze binnen open haarden hadden.
'Ja, ik ben Connor,' zei hij. 'De enige echte, helemaal uit prachtige Ierland.'
De jongen glimlachte en hij leek opgelucht.
'Hoelang heb jij wel niet gereisd om hier te komen?' vroeg Connor nieuwsgierig. Zelf was dit de eerste keer dat hij zich op het vasteland van Europa bevond, want zijn ouders gingen alleen op vakanties naar Isle of Man en heel soms naar Engeland, Wales of Schotland. Maar deze jongen kwam helemaal van de andere kant van de wereld en Connor vroeg zich af of hij rijk was.
'Vind jij het trouwens ook niet vreemd dat er hier niemand is op ons op te vangen? We lijken wel een verdwaalde kudde schapen.'

---

Zij zingen, nijgen naar elkaar en kussen, geenszins om liefde, maar om de sublieme momenten en het sentiment daartussen.

Alicia Maria Johnson
'Agatha heeft zich voorgesteld, maar daar hield het dan ook wel op.' zei hij waarna hij zijn schouders ophaalde toen ik vroeg naar een kennismakingsactiviteit. 'Blijkbaar niet, maar we zullen straks toch zeker wel gezamenlijk gaan eten hoop ik.' zei hij waarna ik even mijn schouders ophaalde. 'Zolang mensen elkaar maar niet gedurende het hele kamp elkaar negeren, toch?' vroeg hij waarna ik even knikte. 'Ik hoop in ieder geval een paar vrienden te maken hier, ik hoop niet dat iedereen hier heel egoïstisch met zichzelf bezig is.' zuchtte ik even 'Weet jij bijvoorbeeld al met wie je op een kamer slaapt?' vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik heb geen idee.' zei ik waarna ik even bedenkelijk op mijn onderlip beet. 'Volgens mij staat het ergens op dat bord daar.' zei ik toen ik over mijn schouder keek en naar het bord knikte. 'Weet jij het al? Anders kunnen we misschien even gaan kijken.' zei ik tegen hem waarna ik hem even vragend aankeek. Ik vond het tot nu toe nogal slecht geregeld. Waarom was er niemand om ons te begeleiden of om ons op te vangen. Niemand had ook maar een idee van wat hij of zij moest doen en het irriteerde me mateloos dat iedereen maar als een kudde schapen bij elkaar kleefde en wachtte tot er iemand een keer actie ondernam.

Noah Samuel David Whinter
Ik vond het maar koud hier, maar ik moest nu niet gaan zeuren. De jongen die Connor heette leek me wel een gezellige kamergenoot. 'Ik heb het niet koud,' zei de jongen en ik had ook eigenlijk niet verwacht dat het hier koud zou zijn.
Ik kwam overigens vrij weingig buiten de stad Darwin, vanwege mijn ouders en geloof. We waren ooit een keer op vakantie geweest naar Sumatra om kinderen te helpen. Wat een top vakantie was dat. Ik mocht niet eens zelf door het dorp lopen.
Het prettige was wel, dat het boomhutten waren en dichterbij god.
'Ja ik ben Connor,' verelde hij. 'De enige echte, helemaal uit prachtige Ierland.'
Nou Noah, je gaat het zeker gezellig hebben met deze persoon. Ik kreeg er wel zin in. 'Hoelang heb je wel niet gereist om hier te komen?' vroeg Connor ineens en ik dacht kort na.
Ik was drie dagen geleden vertrokken. met het vliegtuig naar singapure, overstappen op de vlucht naar schiphol en vanaf daar naar Oslo. Dat duurde ongeveer anderhalve dag. Dan uitrusten en een dag later me de auto hierheen.
'Zo ongeveer twee a drie dagen zonder verblijf meegerekend, maar het is niet erg, ben ik eens weg van huis,' vertelde ik uiteindelijk zonder helemaal te vertellen hoe ik ben gereist.
'Vind jij het trouwens ook niet vreemd dat er hier niemand is op ons op te vangen? We lijken wel een verdwaalde kudde schapen. Ik schoot in de lach. 'Dan mogen ze snel de herder gaan zoeken om deze kudde bij elkaar te drijven,' zei ik erachteraan. Al had ik waarschijnlijk een zonde aan mijn broek hangen, vanwege zelfspot.
'Waar kom jij vandaan, altans waar uit Ierland?' vroeg ik hem met een lach in mijn stem.

---

Vampire + Servant = Servamp

Keon Dan Rankin

Na een tijdje kou-kleumen, kniel ik neer naast mijn koffer en haal daar een trui uit. Deze trek ik snel over mijn hoofd heen en ik rits mijn koffer weer dicht. Ik had verwacht dat het koud in Noorwegen zou zijn, maar niet zo koud. Ik heb het me gewoon niet goed voor kunnen stellen. Zelfs nu loopt het kippenvel op mijn armen en ik kijk om me heen. Ellison kijkt naar me en glimlacht even. Ik glimlach terug. Een ander meisje staat er ook bij, dus glimlach ik ook vriendelijk naar haar. Ze fluisteren wat en lopen dan op mij af.
'Hoi.' zegt Ellison en ik grijns even, al weet ik niet waarom.
'Hey.' zeg ik nog steeds grijnzend. Ik bekijk haar vlug van top tot teen en richt mijn blik dan op het andere meisje.
'Hallo, ik ben Keon en kom uit Zuid-Afrika.' zeg ik dan en ik glimlach naar haar. Het faalt best wel als ze zich al heeft voorgesteld en ze al weet dat ik Keon heet, maar ik ben zo ontzettend slecht in namen. Op een of andere manier wist ik die van Ellison nog wel, wat ergens wel een wonder is, want normaal doe ik daar minstens een dag over. Geen idee waarom ik de hare wel onthouden had.
'Is het altijd hier zo koud?' vraag ik dan als ik nogmaals ril en mijn armen om mij heen sla.

---

And don't forget, Elvendork! It's unisex!

Djozie Navaaio Jones
Zijn dwaze ideeen en softe gedrag, ondanks dat hij graag zo macho deed, waren voor mij een reden om te glimlachen. Het was gewoon heel amusant, maar toch ook wel lastig, omdat hij het echt niet leek te snappen. Tja, ik snapte ook wel dat het voor hem logischer was om te wachten, hij had niet dat soort verwachtingen en normen en waarden achter zich staan, maar ik wel. Tuurlijk wilde ik wachten op de ware, maar je kon niet alles krijgen in je leven. Daarbij hadden mijn ouders ondanks mijn leeftijd nog heel erg veel over me te zeggen en anders de rest van mijn familie en het kamp wel. Ik wilde er echt niet uit gegooit worden, want dan had ik niets meer en daar wilde ik niet eens meer aan denken. Toch ontbrandde er iets in me bij zijn woorden dat ik een vage familie had, hij bedoelde het vast neit verkeerd, maar het schoot bij mij wel in het verkeerde keelgat. Ik balde mijn vuisten, maar toch kon ik om zijn vraag over het trouwen niet helemaal serieus blijven. Een klein lachje kwam wel en ik gaf hem een speelse stoot tegen zijn arm, maar zijn woorden was ik nog niet vergeten. "Wat denk je zelf, Buck?" vroeg ik met een opgetrokken wenkbrauw voor ik mijn armen over elkaar sloeg. "Maar wat je net zei over mijn familie neem ik je zeker niet in dank af en ik zou het zeker niet nog eens doen als ik jou was. Mijn normen en waarden zijn waarschijnlijk anders dan de jouwe, maar mijn familie is het belangrijkste in mijn leven, dus ik zou erg oppassen als je het over ze hebt." De felheid was weer terug en brandde hevig in mijn ogen en mijn stem. Als hij slim was paste hij nu goed op zijn tellen, want met een kampmeisje, een kamper in het algemeen, dolde je niet zomaar over dit soort dingen. Dat ik wel druk voelde was natuurlijk wat minder, want velen hadden niet de druk achter het trouwen, zeker niet op mijn leeftijd, maar die hadden weer druk achter andere dingen, zoals school en een standaard baan krijgen. Dat had ik allemaal weer niet. Iedereen had dus z'n eigen dingetjes en dit was nu eenmaal de mijne. En tja, als mijn soulmate later nog eens om de hoek kwam kijken, was daar vast wel iets over te regelen, maar als ik ging studeren had ik nog een paar jaar meer. Toch geloofde ik er eigenlijk niet meer in. Ik had dan nog wel een lopende timer, de laatste keer dat ik keek, maar of ik uberhaupt met mijn soulmate zou trouwen was maar de vraag. Als het een buitenstaander was die er niets van snapte en me het liefst in een rijtjeshuis met een kantoorbaan en 1 of 2 kinderen wilde hebben, was dat waarschijnlijk zelfs al was het mijn soulmate, neit iets waar ik me comfortabel bij zou voelen. En aangezien dat ik op verschillende kampen geen match had gevonden, leek het mij dat ik voor een buitenstaander bestemd was. Misschien was juist daarom mijn hoop vervlogen erop.

---

Bowties were never Cooler

Aylin Sam Moore

Ik glimlach terug naar de jongen, zodra hij me opmerkt en een glimlach naar me toe werpt. Natuurlijk volg ik Ellison wanneer ze op hem af loopt. Het was dan ook mijn voorstel. Zowat meteen stelt Keon zich aan me voor, wat ervoor zorgt dat hij meteen een vriendelijke indruk maakt. Met een brede glimlach begin ik mezelf dan ook voor te stellen. "Hallo, ik ben Aylin en ik woon hier, of tenminste, ik woon in Noorwegen. En om op je vraag te antwoorden, ja, het is altijd zo koud hier. Het is nu zomer." lach ik zachtjes, terwijl ik mijn handen in de kontzakken van mijn broek steek. "Ik kan wel geloven dat het na Zuid-Afrika hier nogal wennen is."
Ergens heb ik wel geluk dat het hier zo koud is, daardoor kan ik een legging onder mijn jeans dragen en met dikke truien mijn magere lichaam verbergen. Ik wiebel een beetje heen en weer, omdat ik het hier toch ook wel een beetje koud heb. Het is hier wat frisser dan in mijn eigen stad, waardoor ik dus ook te weinig laagjes heb aangetrokken.
"Wat willen jullie later worden?" vraag ik dan maar, omdat ik stiltes haat en gewoon wat wil zeggen.

[ bericht aangepast op 21 aug 2014 - 20:41 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Shuuya schreef:

Sal Pokota

'Rafaell Bergstörm,' stelde de vreemde jongen zichzelf mee voor, waarna hij zijn hand naar mij uitstak. Ik keek even naar zijn hand, wanneer ik mijn linkerhand uit wilde steken, nam hij zijn hand al weer terug. Niet dat ik zijn hand toch had aan kunnen nemen, of iemand moest zijn hand ombuigen zodat het wel wilde. Hij nam het in ieder geval niet verkeerd op dat ik aarzelde met mijn hand uit steken. Een glimlach stond op zijn gezicht terwijl zijn handen in zijn zakken verdween. 'Hulp nodig of red je het wel?' vroeg hij aan mij. Het klonk vriendelijk. Lichtjes schudde ik mijn hoofd, of moest ik nu knikken? De koffer woog bijna niets, veel had ik niet bij mij. Gewoon een paar extra stel kleding, een oplader en een paar reserve oordoppen.
'Sal,' stelde ik mijzelf voor, waarna ik vervolgens mijn achternaam er een beetje achter aan mompelde. Echt trots op mijn achternaam was ik niet, maar op die van mijn moeder nog minder. Ik liet het maar zo. Ik keek weer naar de poort. 'Wat is daar aan de hand,' vroeg ik aan hem. Ook al wist zelf wel wat daar aan de hand was. Er hing een papier die best wel belangrijk was. Stil zijn zou awkward zijn en weglopen onbeleefd, dat had opa mij geleerd.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[ bericht aangepast op 22 aug 2014 - 16:03 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mirela Agatha Costa
Hij had gelijk. Ik mocht mijn vader niet. Ook niet een klein beetje, ook niet een heel klein beetje. Arrogante klootzakken dat het kon zijn. Zoals hij mijn moeder har laten zitten, na twee jaar gelogen te hebben over dat zijn klokje ook stil stond. Een jaar vechten om mij en er dan vandoor met een andere vrouw. Zij was wel aardig.
"Ik heb niet zoveel te vertellen. Het belangrijkste weet je al. Ik heet Chris en kom uit Rusland. Mijn hele naam is Christopher. Tweede naam Drew. Ik ben vaak verhuisd en woon sinds mijn zestiende op mijzelf. Ik ben drie-en-twintig en maak geld met boksen." Ik knikte even, maar ging wel gewoon door met een handstand en een radslag. "Nu jij weer." zei hij. Ik dacht even na met een schuin hoofd.
"Ik ben nieuwsgierig, koppig. Ik wil mijn soulmate graag vinden, want in de Griekse mythologie Is dat vrij belangrijk, sinds zeus ons zogezegd gescheiden zou hebben van onze andere helft, " zei ik met een klein glimlachje. Het was een mooie gedachte voor mij en voor de mensen om me heen. Maar na wat er met me moeder gebeurt was, was ik bang, heel bang.
" your turn I guess, " zei ik zacht terwijl ik mezelf op de grond liet zakken voor een split. Toen ik eenmaal zat probeerde ik me tenen te trekken. Het voelde fijn km zoiets vertrouwd te doen.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Rafaell Cesar Bergström

De jongen schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk was hij te verlegen om te knikken. Ik glimlachte als antwoord en bleef met mijn handen in mijn zakken staan.
"Sal," zei hij toen en hij mompelde er nog iets achteraan, waarschijnlijk zijn achternaam. Ik knikte en sloeg zijn naam op. Sal. Makkelijk te onthouden. Makkelijker dan die van mijn kamer- pardon - Hutgenoot.
Ik volgde Sal zijn blik naar de mensen.
"Wat is daar aan de hand?" vroeg hij toen. Ik keek er ook naar.
"Ooh, dat is het briefje met de namen," vertelde ik hem. "Dat is de indeling voor de slaapplaatsen." mijn Engels was echt slecht zeg. Ik kwam niet eens op sommige woorden en mijn hele zin is daardoor veranderd. Ik zuchtte even kort. "Waar kom je vandaan? Ik kom uit Zweden," Deze zin kwam er wel weer vloeiend uit, maar met een zwaar accent. Soms wilde ik dat ik gewoon naar school had mogen gaan van mijn vader. Dan was mijn Engels vast en zeker beter dan dat deze nu is. Ik haalde mijn handen uit mijn zakken en liet ze weer langs mijn zij bungelen. Hopelijk kregen we snel te horen of we iets moesten doen of zo.
"Zal ik meelopen naar dat briefje?" vroeg ik toen rustig aan Sal.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Sal Levine

'Ooh, dat is het briefje met de namen,' vertelde Rafaell aan mij. 'Dat is de indeling voor de slaapzalen.' Ik kon horen dat hij niet zo geweldig Engels kon, niet dat die van mij zo geweldig was. Het enige Engels wat ik leerde, was wat ik bij het echtpaar leerde. Daar spraken we bijna niet anders. Merendeels kwam dat doordat opa ergens anders vandaan kwam. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door het zachte, korte gezucht van Rafaell. 'Waar kom je vandaan? Ik kom uit Zweden,' vroeg hij aan mij. Zou hij de accent nu expres doen? Of was hij daarvoor ook al zo zwaar? Het viel mij niet echt op, ik moest leren om meer op mensen te letten en niet op mijn gedachten. Welke moest ik eigenlijk zeggen? Veel over na denken deed ik niet.
'Japan.' beantwoorde ik zijn vraag. 'Maar geboren in Zwitserland.' Zal ik zijn naam eigenlijk afkorten? De meeste mensen vonden dat geen punt. Nou ja, het lag er heel erg aan met wie je praatte. 'Zal ik meelopen naar dat briefje?' vroeg Rafaell. De handen van Rafaell waren ondertussen al weer uit zijn zakken. Lichtjes knikte ik naar hem. Vind hij het niet erg dan? Ik begon richting het papiertje te lopen. Ik zou toch ooit te weten moeten komen met wie ik op de kamer sliep. Misschien was het wel Rafaell zelf, ook al was die kans heel klein. Als hij op dezelfde kamer zat, dan had hij dat allang gezegd lijk mij. Stiekem vond ik het wel dat Rafaell met me mee liep.
Wanneer ik bij het lijstje was, gingen mijn ogen op zoek naar mijn eigen naam. Mijn zoekwijze was niet één van de geweldigste en zag daardoor die van Rafaell eerder. Waarschijnlijk doordat zijn naam langer was, maar nu wist ik wel hoe ik zijn naam moest schrijven, al zou ik niet weten wanneer ik dat zou moeten doen. Lichtjes schudde ik mijn hoofd en ging vervolgens weer zoeken naar mijn eigen naam.
'Wie is Blake?' vroeg ik vragend aan Rafaell, toen ik die naam achter die van mij zag staan.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

[Ik was gisteren de hele dag bezig, onder andere ook met schoolspullen kopen. Daarom post ik nu pas. Sorry.:x]

[ bericht aangepast op 24 aug 2014 - 16:51 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki