Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Na mijn woorden draait Aylin zich om naar het bord. Even sta ik versteld. Het was als een compliment bedoelt, waarom draait ze zich dan om? Daar zie ik niet echt reden toe. Het is net alsof ze het bord controleert, maar zo voelt het niet. Ik weet niet hoe het wel voelt, maar ik vindt het in elk geval wel erg apart. Ik blijf maar naar haar kijken en begin steeds meer te twijfelen aan mezelf. Waren mijn woorden fout gekozen, was het te direct. Dat lijkt mij niet. Zij had eerst iets soortgelijks tegen mij gezegd. Dan draait ze zich opeens weer om.
"Oh, dankjewel!" Zegt ze lief. Even kijk ik een beetje verbijsterd, om haar plotse verandering. Dan glimlach ik naar haar.
"Het is toch zo? Daar hoef je me echt niet voor te bedanken. Ik zeg alleen de waarheid." Zeg ik weer zo vriendelijk mogelijk. Dan kijk ik weer even om me heen, ik vindt het fijn om mijn omgeving te bekijken en te weten wie er met wie praat. Ik zie degene die zich aan mij had voorgesteld als Keon ergens alleen staan. Even had ik tegen hem gepraat, maar ik voel me nu een beetje schuldig omdat ik hem alleen heb gelaten. Ik voelde me ook alleen en daarom ben ik weggelopen. Ik had net zo goed met hem kunnen gaan praten. Ja, ik voel me echt schuldig. Wat zou hij wel niet van mij denken? Het beste wat ik nu kan doen is naar hem glimlachen, en dat doe ik dus ook. Ik glimlach naar hem.

Djozie Navaaio Jones
Ik luisterde naar zijn woorden terwijl het me nu wel duidelijk was dat we elkaar aan het amuseren waren, maar veel meer ook niet. Ik kon namelijk niet zeggen dat ik deze macho zo aardig vond. Hij was het alleen niet eens met mijn uitleg over zijn bijnaam, waarbij in met mijn ogen rolde. Hij had me al twee keer laten zien hoe 'goddelijk' zijn lichaam was. Wat nu flirten? Die wilde gewoon iedere nacht een andere meid tussen zijn lakens. Meer niet. Dan was je ook een flinke sloerie, ook als man zijnde. Nu wist ik ook weo dat mijn normen en waarden anders waren dan die van de meeste anderen, maar alsnog was iedere nacht een ander volgensml mij ook buiten het kamp best hoerig. Bij zijn uitleg over zijn gebrabbel rolde ik weer met mijn ogen. Serieus, hoe erg kon je proberen te flirten zonder dat het doordrong dat het echt niets werd? Toch maakte zijn volgende vraag voor mij alles weer goed. Mijn paardjes waren mijn alles. "Twee. Ik ben opgegroeid met altijd 2 of meer trekpaarden in de achtertuin. Toen ik 9 was mocht ik zelf een paardje uitzoeken op het land van een handelaar. Zo kreeg ik mijn eerste pony James als 7 jarige hengst. Daarmee rijd ik al 6 jaar semi-professioneel. Een jaar geleden mocht ik voor mijn 18e verjaardag en het winnen van een groot grandprix tournooi nog een paardje uitzoeken en kwam thuis met een 5 jarige hengst. Hopelijk kan die ook snel mee op een hoog niveau. Zo ben ik ook aan mijn studiebeurs gekomen en met jockeywerk aan extra zakcentjes." zei ik met glimmende oogjes en een stralende lach. "En mag ik vragen wat jij zoal doet in je leven? Behalve meisjes versieren dan." Ik was wel geïnteresseerd, maar niet in zijn slaapkameravonturen. Zoizo was ik opgevoed dat je daar niet over sprak. Ik dekte me er dus vast tegen in, want dat was prive voor hem en ik hoefde het echt niet te weten.

---

Bowties were never Cooler

Aylin Sam Moore

Nu heb ik het gevoel dat het toch best opvallend was wat ik deed en dat ze me nogal een vreemd persoon begint te vinden. Ik besluit mijn glimlach stevig op mijn gezicht te houden, in de hoop verder in het gesprek nog ervoor te kunnen zorgen dat ze dit moment vergeet. Hopelijk herinnert ze zich dan alleen mijn vrolijke momenten en niet dit vreemde gedoe.
"Het is toch zo? Daar hoef je me echt niet voor te bedanken. Ik zeg alleen de waarheid." zegt ze dan. Oh, ik moet mijn woorden echt beter gaan beginnen kiezen.
"Ik vind het alsnog lief dat je het zegt." glimlach ik nog. Ik volg haar blik naar een jongen die wat alleen bij de groep staat en zie haar glimlach. Ik weet niet of ze zo glimlacht omdat ze het zielig vindt dat hij alleen staat, of omdat ze gewoon iets in hem ziet... Als je snapt wat ik bedoel. Toch ga ik er niet vanuit dat ze geen oogje op hem heeft, de meeste mensen gaan daar altijd van uit en ik vind het persoonlijk ook zeer irritant. Daarom ga ik me er verder niet mee bemoeien of, toch wel, maar dat is gewoon omdat ik het zielig vindt dat hij daar alleen moet staan.
"Wil je die jongen anders gezelschap gaan houden?" glimlach ik. "Ik zie niet graag mensen alleen staan."

---

“To live will be an awfully big adventure.”

(Even omdat ik het snap als Magnus Mirela niet meer kan vinden...)

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ik krijg door dat Aylin ziet dat ik naar Keon glimlach. Ik hoop maar dat ze niet raars in haar hoofd haalt, want zulke dingen doet iedereen tegenwoordig.
"Wil je die jongen anders gezelschap gaan houden?" glimlacht ze. "Ik zie niet graag mensen alleen staan." Ik knik. Gelukkig denkt ze hetzelfde als ik. Bovendien voel ik me nog steeds een beetje schuldig tegenover hem. Ik voel me meestal al heel snel schuldig, nu dus ook.
"Ja, dat dacht ik ook net." Begin ik. "Het is ook niet leuk voor hem dat hij alleen staat. Zullen we gaan? Hij heet trouwens Keon, dat had ik al eerder gehoord" Zeg ik tegen Aylin. Ik loop alvast richting Keon en ik hoop dat Aylin achter me aankomt. Dat zal ook wel, want ze had zelf voorgesteld om naar hem toe te lopen. Ik blijf staan als ik eenmaal bij hem ben.
"Hoi." Zeg ik tegen hem. Volgens mij had ik mezelf al voorgesteld. Aylin kan zichzelf wel voorstellen. Zij heeft ook een mond, als ik dat doe voel ik me zo opdringerig. Ik kijk naar Keon. Hij lijkt me wel een aardige jongeman en hij heeft een interessante blik in zijn ogen.

Blake Juan Alvaro
"Twee. Ik ben opgegroeid met altijd 2 of meer trekpaarden in de achtertuin. Toen ik 9 was mocht ik zelf een paardje uitzoeken op het land van een handelaar. Zo kreeg ik mijn eerste pony James als 7 jarige hengst. Daarmee rijd ik al 6 jaar semi-professioneel. Een jaar geleden mocht ik voor mijn 18e verjaardag en het winnen van een groot grandprix tournooi nog een paardje uitzoeken en kwam thuis met een 5 jarige hengst. Hopelijk kan die ook snel mee op een hoog niveau. Zo ben ik ook aan mijn studiebeurs gekomen en met jockeywerk aan extra zakcentjes." zegt Ze met twee paar glimmende oogjes en een stralende lach. Die lach zou serieus de wereld kunnen oplichten. Haar glimlach was bijna aanstekelijk waardoor er langzaam een glimlach word gecreëerd op mijn lippen, maar ik laat het stoppen. Ik glimlachte niet alleen grijnzen wat glimlachen laat voor mij zien dat ik diegene meer als een vriend ga zien dan echt iemand waarmee ik het bed zou willen delen en ondanks dat ik hield om een bed te delen met een mooie dame had ik nog wel normen om het nooit te doen met een vriendin. Ik vond het wel leuk dat ze zo een erge passie voor iets had. DAT was wel iets wat ik miste in mijn leven. Alles wat ik deed was feesten drinken en meisjes. Tuurlijk ik was er soms met Maria maar door haar timer die al zo kang op nul stond werd ze langzaam depressief door het idee nooit haar soulmate te kunnen vinden. Ze ging steeds vaker met mij en Jay mee en dat was fout. Al waren we nu de drie musketiers en dat was wel leuk terwijl mijn timer nog liep. "En mag ik vragen wat jij zoal doet in je leven? Behalve meisjes versieren dan." Zegt ze. Het was even alsof ze mijn gedachte las aangezien ik net aan mijn familie dacht. Ik twijfel. Vertel ik hoe zwaar naar de klote mijn leven is of dat alles gewoon oke is. Ik weet niet of ze een leugen kon doorzien en ik wou niet dat ze me zou haten omdat ik zou liegen.
Liegen of de waarheid vertellen. Ondanks dat de waarheid vertellen stukken malen beter is is liegen zo verleidelijk en denk ik er echt aan om het te doen. Ik zou het kunnen vertellen. Wat zou ze doen het zielig voor me vinden? Me begrijpen? Dat wou ik niet want ik wou geen aandacht omdat ze het zielig vond. Begrijpen kon ze niet want ik had een zwaar door de war gehaald leven.
Ik bijt oo mijn lip twijfelend of ik het moest zeggen of niet. Ik neem een teug van zuurstof. Ik ging het vertellen worst case scenario zou er iets niet leuks gebeuren en Ik zag ze na deze vakantie toch nooit meer. Plus ze voelde vertrouwd aan, maar ik verwijder het uit mijn gedachte omdat ik als een watje klink en ik ben alles behalve een watje.
'Eerlijk, is mijn leven thuis zwaar naar de klote. Mijn ouders zijn constant bezorgt over mij, mijn broer en mijn zusje. Mijn broer, Jay, zijn soulmate is dood en toen dat gebeurde ging hij de verkeerde kant uit. Ik ben de enige gelukkige van de drie omdat mijn timer nog wel loopt. Die van mijn zusje was al op nul en ze merkte het pas een halve dag erna. Ze was in London die dag dus ze zou hem of haar nooit meer terug vinden. Ze hield het altijd nog hoog omdat het op een jonge leeftijd gebeurde. Jay ging de verkeerde kant op en ik wou hem eruit halen, maar werd er juist in getrokken. Dus drugs alcohol feesten en meiden werd vanaf toen iets dagelijks. Mijn zusje word langzaam depressief met het idee om niet zoals haar ouders te leven die elkaar als soulmate wel vonden. Dus zij gaat ook meedoen al wil ik het liever niet. Ondanks mijn hele rot achtergrond was ik wel altijd de beste in mijn klas met de hoogste punten dus dat gaat wel goed.' Zeg ik met een klein vreugdeloos glimlachje als ik mijn handen in mijn grote broekzakken stop. Ik kan niet geloven dat ik dat alles gezegt heb. 'Al als je dit tegen iemand zegt zal ik het gewoon ontkennen omdat ik me liever voorstel als iemand die geen moeilijke problemen heeft en gewoon van het leven wilt genieten.' Zeg ik tegen haar als ze er misschien over na denkt om het wel te doen. Het gesprek is lekker depressief geworden.
'Je paarden zijn trouwens wel iets groots voor je of niet aangezien je je ogen ziet schitteren als je over ze Vertelt. Het ziet er echt heel schattig uit.' Zeg ik eerlijk en misschien een beetje plagend.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

(ik heb even de vrijheid genomen om in de eerste pov te schrijven...)

Mirela Agatha Costa
Zijn wenkbrauwen schoten kort omhoog. Alweer. Ik kon het niet laten om me af te vragen waarom hij steeds zo verbaasd leek, maar daar zou hij toch geen antwoord op geven.
"Veel plezier om mensen te zoeken waarmee je plezier wilt hebben. Maar dan kun je beter nu met iemand anders gaan praten en daar contact op doen. Als je met mij blijft praten, zal dat niet lukken. Aan het begin is het makkelijkst contact te maken, daarna worden er al snel groepen gevormd. Dus ik zou maar snel gaan." zei Chris. Ik keek even weg naar de groep, en dan weer naar hem.
"We missen sowieso nog iemand, en voor de rest zie ik nou niet echt mensen die een innige band aan het creëeren zijn, " zei ik met enig cynisme in mijn stem. "En daarbij, jij lijkt me veel aardiger," zei ik bijna ademloos. Als hij het gehoord had, had hij wel erg goede oren.
"Ik ben in Moskou geboren. Maar ben vaak verhuisd en leef nu in Siberië. Ik ben dus wel gewend aan de kou." zei hij. Ik stak een nieuwe sigaret op, gewoon puur omdat het roken me ergens wel warm hield. Ik hoopte oprecht dat het in de hutjes was minder koud was. En anders vind Ellison het misschien niet zo erg om te knuffelen 's nachts. "Ken je de Griekse goden eigenlijk?" vroeg Chris daarna. Ik lachte even.
"Ja, ik ben er een soort van mee opgevoed. Mijn moeder las me altijd voor en vertelde me altijd de mooiste verhalen. Vooral over Hestia, omdat me moeder haar ondergewaardeerd vond. Ook de titanen vertelde ze wel is over, " zei ik steeds dromeriger. Ik miste mijn moeder wel, ik miste haar zeker. Een moeder figuur ook vooral. Nou was ze al overleden toen ik acht wat, maar toch. "Heb jij interesse voor mythologie?" vroeg ik Chris. Ik blies me haar weer even uit mijn gezicht, zodat ik hem aan kon kijken. Zijn ogen, die waren eigenlijk nog best mooi.

---

We've lived in the shadows for far too long.

[Haha. Bedankt trouwens voor het opnieuw posten van Mirela. Ik wist idd niet waar ze stond.:')]

[ bericht aangepast op 20 aug 2014 - 22:37 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

(geen dank, het ging ineens nogal snel merkte ik ^^)

Mirela Agatha Costa
"Nou, dat hoor ik ook niet vaak. Vaak omdat mensen me omschrijven als gemeen en intimiderend. Een 'harteloos persoon. Je bent anders." zei hij. Ergens hoop ik een kleine glimlach te zien, maar het bleek er niet af te kunnen. Misschien hield hij niet van glimlachen? Ik wist het niet. Ik wss nieuwsgierig, maar als ik nu vijfduizend vragen zou stellen zou ik hem alleen maar wegjagen.
"Dat is iets goeds. Dat vind ik leuk." zei hij vlak daarna. Uit zijn mond wat het nu al het aardigste dat ik gehoord had en ik was er tevreden mee. Misschien had hij gewoon wat affectie nodig, wat vertrouwen in hem. Dat leek me wel iets. Nadat ik hem verteld had over mijn moeder leek hij even te aarzelen wat hij moest zeggen. Of misschien leek het alleen maar zo omdat ik altijd meteen begon te ratelen.
"Dat klinkt...," begon hij, en met een opgetrokken wenkbrauw wachtte ik af hoe hij het vond klinken. "Gezellig. Dat deed mijn moeder niet." zei hij uiteindelijk. Ik snapte ergens wel dat Russische moeders niet over Griekse goden vertelde, het leek me niet veel meer dan logisch.
"Ja. Één van de weinige dingen waar ik eigenlijk interesse in heb. Het is leuk om te lezen wat er gebeurt." Hij had even gelachen, maar stopte daar weer snel genoeg mee, alsof hij zichzelf verbood om te lachen. Weer vroeg ik me af waarom iemand zoiets zou doen.
"Kom." zei Chris en wenkte even. Ik ging weer op twee voeten staan en maakte aanstalten om achter hem aan te lopen.
"Ik vertrouw je denk ik wel genoeg om niet te vragen waar je heen wil, " zei ik een beetje afwezig, gewoonweg zeggend wat ik dacht, zonder eerst een filter te laten zoeken naar dingen die ik beter niet kon zeggen. Bijna sloeg ik mijn hand voor mijn mond, maar toen bedacht ik me iets. Ik was nou eenmaal zo.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Depayx schreef:
Alicia Maria Johnson
Antwoord op wat ik zei kreeg ik niet en dus bedacht ik me maar dat het de andere vast weinig kon schelen. Prima, dan kon het mij ook niks schelen. Ik bekeek de jongens die er waren even, eigenlijk niet echt jongens die mijn type waren en ook de meisjes waren niet extreem knap. Ik beet even op mijn lip toen mijn blik bleef hangen op een jongen (Tobias) die aan de andere kant van de groep stond. Ik besloot om mijn tas te pakken en mijn koffer vast te nemen in mijn andere hand en ik liep naar hem toe. Als hij me ook zou negeren, zoals de rest hier al deed, kon ik altijd doen alsof ik onderweg was naar mijn hut. Alhoewel ik nog geen idee had welke hut de mijne was en met wie ik die in godsnaam zou delen. Ik hoopte in ieder geval dat ik die zou delen met een meisje, meteen op de eerste nacht met een jongen liggen lijkt me niet zo'n succes.. Ik sleepte mijn koffer achter me aan en zette hem weer neer toen ik in de buurt van de jongen was. Ik keek hem even aan en glimlachte. 'Jou ken ik volgens mij nog niet.' zei ik met een scheve glimlach.
'Ik ben Alicia en wie ben jij?' vroeg ik.

Tobias Kyle Perking
Ik verwachtte eigenlijk geen antwoord, merendeels door de vreselijke chaos. Mensen liepen weg en kwamen er weer bij zitten. Ik zuchtte even en merkte dat een meisje mijn kant op kwam lopen. Ze leek me heel aardig. Ze stelde zich voor met een scheve glimlach en lachte terug naar haar.
"aangenaam, Tobias, jou kende ik inderdaad nog niet," zei ik en ik schudde me hoofd bedenkelijk. Ik kende nog niemand echt hier. Mensen hadden hun naam geroepen, maar dat was dan ook wel het geweest. Ik snapte niet dat mensen zich niet gewoon even voorstelde, maar dat zou wel aan mij liggen. Ik stak me hand uit naar het meisje, om haar de hand te schudde. Dat had ik ook niemand zien doen. Misschien wat het door de verschillende culturen, maar waar ik vandaan kwam schudde je elkaar gewoon de hand als je elkaar leerde kennen. En als je dat weigerde dan was je onbeleefd. Nou snapte ik het best als het gewoon cultuur was. Mijn andere hand zat nog steeds in me zak en ik kon niet goed wachten tot ik die andere ook weer ik me zak kon steken. Kou had ik nooit goed tegen gekund. Extreme hitte ook niet. Ik zou straks wel even een hoodie aan doen, misschien dat dat zou helpen? Ik wist het niet. "uit Liverpool, en jij komt uit?"

---

We've lived in the shadows for far too long.

Djozie Navaaio Jones
Heel even, echt maar heel eventjes, zag ik tijdens mijn verhaal zijn gezicht ook een beetje oplichten als het mijne. Alsof een paar vonkjes uit mijn ogen oversprongen op de zijnen. Toch was het al snel gebeurt ermee en was hij weer serieus. Ik wist niet waarom, maar nu was het niet echt een zorg voor mij. Toch veranderde zijn uitdrukking weer bij mijn vraag en stond zijn gezicht na erg twijfelachtig. Alsof hij in een tweestrijd zat met zichzelf, maar er maar moeilijk uit kon komen. Had ik iets verkeerds gevraagd? Het leek me van niet, of hij moest wel een heel vlak leven hebben als dat echt het enige was waarop zijn leven draaide. Je kon toch niet gelukkig zijn met alleen oppervlakkige liefde en de hoer uit hangen de hele dag? Hij zou toch ook wel iets van een hobby of een passie hebben ofzo? Ik bleef hem dus maar aankijken en wachtte een antwoord af. Dat verwachtte ik namelijk nogsteeds wel. Hij had denk ik niets te verbergen en anders zou hij liegen. Meestal merkte ik dat wel, en om eerlijk te zijn nam ik dat lang niet altijd goed op, maar natuurlijk kon hij er een goede reden voor hebben. Meestal als mensen logen wilde ik liever daarvoor de reden hebben, dan de waarheid, want als ze het echt deden om zichzelf of hun geliefden te beschermen vond ik het vaak wel redelijk. Toch stond ik verstelt van wat de jongen me vertelde. In stilte luisterde ik en liet zijn verhaal langzaam op me inwerken. Nu snapte ik ook een beetje waarom hij zo ontzettend oppervlakkig en bot deed. Maar toch ook weer niet. Ik was de enige van mijn familie, en die was iets groter dan de zijne had ik het gevoel, die niet voor mijn 18e een soulmate had gevonden en was getrouwd, hij was de enige die daar nog hoop op had. Dan zou je denken dat hij juist zou proberen zijn kansen te vergroten, in plaats van te verkleinen. Toch snapte ik ook wel weer hoe je familie je in dingen mee kon slepen, meer dan hij zich waarschijnlijk realiseerde. Zacht klopte ik meelevend even op zijn knie, waar ik nu het makkelijkst bij kon en glimlachte zachtaardig. Misschien was hij onder dat veel te grote macho ego toch wel een aardige gast... Voor een buitenstaander. Hij gaf ten minste om zijn familie en dat vond ik heel belangrijk. Toen hij klaar leek te zijn dekte hij zich direct in. "Wow, rustig aan Buck. Ik ga dit soort dingen echt niet doorvertellen. Gevoelige informatie neem je mee het graf in... Of tot je het kan verkopen voor een mooie prijs... Nee, ik dol maar. Ik zwijg echt als het graf." zei ik met een scheve glimlach in de hoop dat ik hem gerust had gesteld dat hij me echt kon vertrouwen, want dat was zo. Of hij moest echt iets verschrikkelijks doen, maar anders kwam niemand dit te weten van hem. Ik haalde nog eens een hand door mijn nu losse haren en keek hem aan toen hij dit gesprek weer over een compleet andere boeg gooide. Eigenlijk was ik er wel blij mee, want zo depressief was nou niet echt iets wat ik graag hoorde, al had ik ook minder leuke verhalen en had ik er al genoeg van gehoord. Toch vond ik het jammer dat hij weer een opmerking maakte ten koste van mij, maar gelukkig geen sexistische. Een lichte blos kwam zonder dat ik het wilde te voorschijn onder mijn sproeten en ik sloeg mijn ogen neer. "Dank je... Denk ik. Ze zijn ook echt mijn alles voor me. Naast mijn familie natuurlijk." zei ik voor ik weer naar hem keek en hopelijk de blosjes deed verdwijnen. Stom gebloos ook altijd. "Het spijt me van je familie, maar er is voor jou nog hoop, toch? Ik bedoel, voor jou is het volgens mij geen schande om op je 18e nog ongetrouwd te zijn." zei ik in de hoop hem wat op te beuren. Dat leek hij wel te kunnen gebruiken op dit depressieve dieptepunt van de dag.

---

Bowties were never Cooler

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Alicia Maria Johnson
'Aangenaam, Tobias, jou kende ik inderdaad nog niet.' zei hij en hij schudde even zijn hoofd waarna hij zijn hand naar me uitstak. Ik nam zijn hand aan en schudde deze als wijze van begroeting. Na een paar seconden liet ik zijn hand weer los. 'Uit Liverpool, en jij komt uit?' vroeg hij. 'Londen.' zei ik lachend. Gelukkig had ik nog niet zoveel verteld anders was hij daar al lang achter. Ik trok de mouwen van mijn zwarte hoodie wat verder over mijn handen heen. Heel warm was het niet, maar ach, dat ben ik ook wel gewend van thuis. In Londen was het ook nooit lekker weer. Een paar dagen in het jaar was het misschien een beetje zonnig maar de rest van het jaar regende het. 'Heb jij al meer mensen leren kennen hier?' vroeg ik terwijl ik hem aankeek. Ik moest omhoog kijken, iets wat ik ook wel gewend ben. Zowat iedereen hier was groter dan ik. Alhoewel, vanaf de eerste indruk. Met de meeste mensen hier had ik nog geen woord gewisseld. 'Het valt me een beetje tegen,' gaf ik toe, 'iedereen zegt random zijn of haar naam en verwachten dat de rest het wel even onthoudt.' merkte ik op. 'Hadden ze geen kennismakingsactiviteit kunnen organiseren of zo?'

Mirela Agatha Costa
Ik luisterde even naar hem. Mij vermoorde. Ging ik misschien toch nog mijn moeder achterna. Ze konden mijn rug op met hun 'natuurlijke dood' - gezeik. Nee vermoord worden klonk niet als de ergste dood. Dood vriezen daarentegen.
"Als je me echt had willen vermoorden had je dat ook vannacht in mijn slaap kunnen doen. Of ieder ander moment dat ik me niet bij de groep bevindt, dat wijst mijn cursus criminologie op, " merkte ik op.
"Gooi je sigaret weg. Het gaat je niet veel helpen om warm te blijven en het is slecht voor je. Wat is dat? Je derde sigaret sinds je hier bent?" zei hij en bijna had ik het idee dat hij bezorgd was om me. Met een scheve glimlach liep ik hem echterna. "Zelfs ik rook niet zo veel." ging hij verder. Ik haalde me schouders even op. Ik rookte hooguit vier, misschien, vijf sigaretten per dag, normaal minder.
"Als je warm wilt worden, moet je bewegen en niet stil zitten. Wrijf je handen over elkaar om ze warmer te krijgen. Het helpt niet als je ze alleen in je zakken hebt." zei hij terwijl hij zijn blik strak op jet pad voor zich hield. Ik lachte even zacht, gewoon puur omdat hij zo gevoelloos overkwam, maar blijkbaar weldegelijk gaf om het feit dat ik het koud had. "Beweeg. Maai met je armen. Ga huppelen. Desnoods rennen. Daar krijg je het warm van. En de warmte blijft dan ook wel even zo," zei hij. "Ik ben toch de enige die het ziet."
Ik dacht even na en deed een handstand, arabier, met een kleine aanloop en wat ratslagen als voorprobeersel een schroef. Ja, daar kreeg een mens het warm van.
"Vertel me iets over jezelf." zei hij, alsof hij oprecht geïnteresseerd was.
"Ik ben Agatha en ik houd van turnen, freerunnen en tekenen. Agatha is de naam die ik van mijn moeder kreeg. Daarom gebruik ik die vaker dan Mirela, de naam die ik van mijn pa kreeg, " zei ik met een schuin hoofd en liet me weer achterover zakken. Ik kon de grond aanraken met me handen zonder me voeten van de grond te halen, daar was ik nog steeds trots op. Daarna sloeg ik een been omhoog, zodat ik een soort menselijke brug werd en ik gooide me andere been er achteraan, zodat ik weer rechtop stond. Daar moest ik vaker op gaan oefenen, anders zou ik me rug echt nog een keer pijn doen.
"vertel jij nu ook iets over jou? Dan vertel ik weer iets over mij, zo houden we het eerlijk, niet? " zei ik met een speelse glimlach rond mijn lippen. Even liet ik me in de spagaat zakken en net voordat ik de grond raakte haalde ik mijn benen weer naar een kant en duwde ik mezelf omhoog.
" Dankje trouwens voor de tip. Ik heb het niet langer koud. "

Tobias Kyle Perking
Ik keek het meisje even aan met een schuin hoofd voordat ik knikte. londen. Londen was heel mooi. Ik persoonlijk vond het mooier dan Liverpool, maar ook net als in Liverpool was er altijd regen. Ze vroeg of ik al mensen had leren kennen en ik dacht even na. Nee, was het duidelijke antwoord. "Agatha heeft zich voorgesteld, maar daar hield het dan ook wel op," zei ik bedachtzaam. De rest had me of finaal geskipt of niet gehoord, ik wist niet welk van de twee beter was. Ook had ik nog geen idee of ik een kamer zou delen en met wie, maar dat boeide me ook niet bijzonder veel.
'Het valt me een beetje tegen,' gaf ik toe, 'iedereen zegt random zijn of haar naam en verwachten dat de rest het wel even onthoudt.' zei Alicia. 'Hadden ze geen kennismakingsactiviteit kunnen organiseren of zo?'
Ik haalde mijn schouders op.
"blijkbaar niet, maar wel zullen straks toch zeker wel gezamenlijk gaan eten hoop ik, " zei ik. Ikzelf was heel erg van het gezamenlijk dineren, maar ik had nergens iemand gezien die ons zou wijzen op ons eetpatroon. Ook zag ik nergens een schema hangen dus vreesde ik het ergste. Toch boeide het me niet al te veel.
"Zolang mensen elkaar maar niet gedurende het hele kamp elkaar negeren, Toch? " probeerde ik er toch nog iets van te maken.
" weet jij bijvoorbeeld al met wie je op een kamer slaapt? " Ik was oprecht benieuwd hoeveel mensen dat wisten. Vooral omdat er eindelijk langzaam groepen ontstonden waarin mensen praatte in plaats van het door elkaar heen schreeuwen. Waarschijnlijk miste we nog iemand, dat we daarop aan het wachten waren.

---

We've lived in the shadows for far too long.