Countdown To Love || Speeltopic - Speeltopics

Wat als iedereen ter wereld een strip op hun pols had zitten die zei hoe lang het nog duurde tot je je soulmate zou tegenkomen? Wanneer de teller op 0 staat kom je hem of haar tegen. Je weet niet wie het is, hoe hij of zij heet of hoe hij of zij eruit ziet. Je weet alleen dan op dat moment jullie beide tellers op 0 komen te staan. Het kan gebeuren op ieder moment van de dag. In de bus naar school, tijdens het boodschappen doen of tijdens het uitgaan in je favoriete club.
Deze RPG gaat over een aantal jongeren uit gewone arbeidersgezinnen. Na hun middelbare school hebben deze jongeren geen idee wat ze moeten doen. De meesten werken nu maar in supermarkten of cafe's tot ze weten wat ze met hun leven willen. Hun ouders hebben er wel genoeg van en besluiten ze naar een kamp te sturen om uit te vinden wat ze willen met hun toekomst... Maar wat als ze daar aankomen en meer blijken te vinden dan alleen een carrière plan? Al hun tellers vallen namelijk op 0, maar als ze dat eenmaal ontdekken is het te laat en weten ze niet wie van hun nou eigenlijk elkaar's soulmate is. Het kamp wordt dus niet alleen een kans op een goede baan, maar ook een op ware liefde, maar hoe vogel je uit wie dat is...?


Rollen:
blue]jongen[/blue] / [pink]meisje[/pink
[Naam - Speler - Waar te vinden]



Koppels:



Kamerindeling:



Regels:

Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

Veel plezier!


Kampschema:

Het begin:
Alle jongeren komen aan op het kamp in de afgelegen bossen aan de voet van het Jotunheimen gebergte in Noorwegen en zijn gezellig wat met elkaar aan het kletsen voor het grote kampgebouw. Op een bord aan de zijkant hangt een lijstje met de kamerindeling en met het kampschema, wat bij het diner in zal gaan. De kamers zijn kleine boomhutjes voorzien van 2 bedden, 1 boven en 1 beneden, een zithoekje en een kleine badkamer. Zo kan de kampstaf ook in de gaten houden of na 10 uur alle jongeren op hun kamers zijn en blijven. De jongeren leren elkaar langzaam beter kennen en alles is leuk... Tot een van de jongeren opmerkt dat zijn of haar teller op 0 staat, waarop de rest ook kijkt en de verwarring toeslaat...[Dit geef ik nog aan]

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:13 ]

---

Bowties were never Cooler

Mirela Agatha Costa
Geen drang om zijn soulmate te vinden? Hoe kon je die drang niet hebben? Dan was er wel iets vreselijks gebeurt. Ik twijfelde even of ik ernaar moest vragen, maar bedacht me dat ik waarschijnlijk beter eerst kon antwoorden op zijn vraag.
"Je bent niet... Hoe zeg ik dat? Zo opdringerig, zo vrolijk dat het bijna nep lijkt. Zo standaart. Zo afkeurend naar mijn manier van kleden en doen, " zei ik rustig terwijl ik naast hem ging zitten. Voor een moment dacht ik na voor ik knikte. " Je behandeld me anders dan andere, op een goede manier, daarom vind ik je aardiger, " besloot ik. De warmte was ondertussen voor me terug gekomen en ik sloeg me armen om me knieën. Wat viel er nog meer over mij te vertellen. Ik was niet zo interessant... "Ik heb verschillende tattoos, allemaal met betekenis. Ik heb het niet zo op tattoos zonder betekenis, het maakt ze ergens toch minder speciaal," zei ik. Ik kreeg honger. Ik was hier al veel te lang zonder dat ik eten har gehad. Maar wie mistte nog mensen, dus avondeten was er waarschijnlijk nog niet. Ik zuchtte zacht. "Jouw beurt denk ik," zei ik en dacht even na. "of wil je niet dat ik meer weet?"

---

We've lived in the shadows for far too long.

Blijkbaar komt Keon uit Zuid-Afrika. Die gedachte maakt me wel vrolijk, wat dat heeft me altijd al een mooi land geleken. Niet dat ik me er ooit heel erg in verdiept heb. Het leek me altijd erg onrealistisch en anders dan hoe het thuis is, in Duitsland. Ik ben opgegroeid in Berlijn, de saaiste stad ooit. Overal waar ik heen ga neem ik de geur van utilaatgassen met me mee. Hij daar in tegen, ik kan me er niet veel bij voorstellen behalve dat zijn land mij veel leuker lijkt dan het mijne ooit zal zijn.
'Is het altijd hier zo koud?' Vraagt hij dan verbaast. Ik neem aan dat hij een stuk minder verbaast zou klinken als hij niet in Zuid-Afrika woonde. Dan zou hij vast een beetje beter gewend zijn met het begrip genaamd koud. Hier in Noorwegen is het zelf kouder dan wat ik gewend ben in Duitsland, maar het zal vast een nog veel groter verschil zijn met Zuid-Afrika.
"Hallo, ik ben Aylin en ik woon hier, of tenminste, ik woon in Noorwegen. En om op je vraag te antwoorden, ja, het is altijd zo koud hier. Het is nu zomer." Stelt Aylin zich voor. Het verbaast me nog steeds hoe die woorden zo makkelijk uit haar mond rollen. Ik zeg altijd alleen maar saaie dingen, maar zij. Elke zin verbuigt ze om tot iets grappig. Ergens ben ik een beetje jaloers op haar, maar ik vindt haar ook erg aardig. Tot nu toe is zij mijn beste vriendin hier. "Wat willen jullie later worden?" Vraagt ze dan ineens, uit het niets. Eigenlijk weet ik niet wat ik als antwoord moet geven. Iedereen denkt wel eens na over haar toekomst, maar een zinnig antwoord op die vraag heb ik nooit kunnen bedenken. Dus uiteindelijk zeg ik maar het gene wat het dichtste in de buurt komt bij hetgene wat ik verwacht van de onvoorspelbare toekomst.
"Misschien wil ik later wel iets met dieren doen, maar ik weet niet wat en bovendien weet ik het nog niet eens zeker." Klinkt er uit mijn mond. "Wat wil jij zelf gaan doen?" Vraag ik dan maar. Afwachtend kijk ik naar Keon en Aylin, benieuwd naar hun antwoorden.

Holly Samantha "Sam" Dawn

Waarom zitten vliegtuig stoelen zo ongemakkelijk? Behoren ze niet te zorgen voor een fijne houding tijdens een ellenlange reis? Om hun inzittenden het tot hun gemak te maken, in plaats van ze op te proppen in een bus die door de lucht heen zoefde in plaats van over de weg?
Zuchtend streek ik even een hand door mijn haar, dat gewoon diens natuurlijke lange blonde uiterlijk had. Ik moest vandaag wel als mezelf gaan ook al wou ik nog zo graag mijn mannelijke spijkerbroek met gilet met mijn korte zwarte pruik dragen, maar zeker dat ik dan niet door de Douane heen kwam met mijn paspoort.
Gelukkig had ik wel een plek bij het raam weten te bemachtigen, al moest ik daarvoor wel naast een oud vrouwtje zitten die maar door bleef praten over haar schoothondje dat ze achter had moeten laten, wat me alleen maar aan mijn eigen schat van een deed denken die nu moest bivakkeren bij mijn ouders.
Ik hoop dat ze er levens uitkomt.
"Dames en Heren, over enkele ogenblikken zetten we de landing in, we arriveren dan op luchthaven Oslo."
Fijn, daar moest ik nog overstappen op een kleiner particulier vliegtuig richting Sogndal waarna ik nog ongeveer drie uur in een taxi zou moeten zitten.
Reizen in Parijs was altijd veel makkelijker geweest.

De banden van de taxi knarsen over de kiezelsteentjes en gebroken takjes heen die het bospad sierden en niet veel later stopte de auto in diens geheel.
Ik stapte uit en het eerste wat ik deed was me eens goed losschudden waarna ik mijn armen de lucht in stak en me op mijn tenen zo goed mogelijk uitrekte.
De taxi had tenminste beter gezeten dan het vliegtuig maar de bestuurder was nou niet echt iemand waarvan ik kon zeggen dat het een leuke gozer was.Ik probeerde een praatje met hem aan te knopen over de Noorse Mythologie, maar ik kwam er al snel achter dat hij alleen toeristen Engels kon. Fijn, dat had ik weer. De mensen op mijn reis hadden me allemaal nagekeken, ik droeg op dit moment dan ook niet echt 'normale' kleding.
Mijn rok was lang en hij golfde ik meerder lagen van lichtblauw en wit om mijn benen heen, terwijl ik erboven een grijs onderbuste korset droeg met een soort blouse eronder die half over mijn schouders hing. Tja, van de mannelijke kant naar de vrouwelijke.
De chauffeur had mijn koffer uit de kofferbak gehaald waar ik het handvat van hem overnam, het ding was echt zwaar, maar ik was wel wat gewend met al die zware dozen die ik in het café heb moeten verslepen en de mallen van de protheses die ik bij mijn opleiding heb moeten verzorgen.
Ik betaalde de man in kronen, een gegeven dat ik nog steeds uit moest vogelen hoe het precies werkt en wende mijn hoofd af toen de banden het gruis op deed waaien toen die weer vertrok.
Terwijl het geluid van de banden wegstierven in de verte bleef ik mijn ogen gesloten houden. De geluiden van de natuur werkten nu al kalmerend op me in en alle spanning van onder de mensen zijn van de afgelopen uren vielen als een blok van me af.
Waarom ik niet eerder zelf naar het platteland of de middle of nowhere was verhuisd verbaasde me nog steeds, maar eigenlijk was er maar één antwoord voor; ik had niet genoeg geld.
De wieltjes van mijn... Je kan het haast wel een hutkoffer noemen bleven om de haverklap steken achter een boomwortel of een groot steentje waardoor ik hem steeds een flinke ruk moest geven voor ik uiteindelijk bij het eerste teken van het kamp aangekomen was.
Ik keek op mijn mobiel, het was eigenlijk al later dan verwacht.
Hopelijk zouden ze het niet opmerken dat ik te laat ben.
Ik had geen idee wat ik ervan kon verwachten, wat voor mensen er om de hoek te vinden waren en hoe het er allemaal uit zou gaan zien. Waarom hadden mijn ouders ook al weer gezegd waarom ze me hier heen stuurden? Om mijn toekomst zekerder te krijgen? Wat bedoelden ze naar nou weer mee?
Niet dat ze veel tijd hadden om uit te leggen, het enige wat ik nog kreeg voor ze beiden naar hun werk moesten was wat geld, mijn vliegtickets en de routebeschrijving.
Zuchtend begon ik verder te lopen op mijn sandalen en mijn ogen zochten het bos af naar een verder teken van leven.
Daar, daar tussen de bomen zag ik de eerste lampen en mijn ogen begonnen te twinkelen toen ze de mooi houten hutjes zag die het kamp inhielden, trappen die hoger de boom in leiden en de hutjes met elkaar verbonden leken me toe te glimlachen.
Dus dit word mijn nieuwe thuis voor de komende weken?

Het lijstje van de kamerindeling was al snel gevonden en ik vond het best om te zien dat ik de enigste was die geen kamergenoot had.
"Meer tijd om te wennen voor mij." Wat me direct al een wat opgewekter gevoel gaf, ik kon eerst de kat uit de boom gaan kijken voor ik me goed en wel erin zou mengen.
Mijn boomhutje was niet al te afgelegen, waar er ergens ook wel blij om was en ik liet mijn hutkoffer na een enorme sjouwtocht op de grond vallen. "Die pak ik later nog wel uit." Murmelde ik terwijl ik mezelf op het onderste bed liet vallen, al zal ik waarschijnlijk in het bovenste slapen.
De tocht had me uitgeput. En voor ik het goed en wel door had hadden mijn ogen zichzelf gesloten en dommelde ik weg op een voor mij nog onbekend bed op een onbekende plek ergens in Noorwegen.

{Zo, mijn eerste post. Als er iets niet aan klopt hoor ik het graag. (: }

[ bericht aangepast op 25 aug 2014 - 15:59 ]

---

Credendo Vides

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Mirela Agatha Costa

"Je bent de eerste die dat vraagt. Andere mensen vragen door," zei hij. Zijn hand ging door zijn blonde haren. Of lichtbruin, ik wist het niet zeker. "En wat heb ik in hemelsnaam te maken met jouw kleding en wat je doet? Dat is toch echt je eigen keuze. Als dat je blij maakt... Mensen veroordelen anderen te snel." zei hij erachter aan. Ik haalde me schouders even op en keek naar de jongen met gesloten ogen.
"Mensen vermijden me meestal om hoe ik eruit zie, " zei ik zacht. Ik verstopte me gezicht even in mijn schoot. Zoveel mensen die me hadden uitgescholden, verraden, bedrogen, gebruikt, alleen maar om hoe ik eruit zag.
"De meeste mensen vinden me gemeen omdat ik ze anders behandel dan 'normale' mensen. Terwijl ik ze gewoon de waarheid vertel." Hoorde ik hem zeggen en ik keek even op. Ik dacht na over zijn worden, maar vond nog steeds dat de waarheid gezegd mocht worden. "Er is niet veel meer over mij te weten. Behalve dat ik mensen mijd." Ging hij verder. Hij meed mij niet. Dat wat al iets leek mij. Ik wist niet of het iets goeds was. Ik wilde antwoorden, maar hij praatte verder.
"Ik vertel je wat ik denk en je bent nog niet weg. Dat moet een record zijn. Het zal nog wel gebeuren." Ik lachte zacht.
"We zullen zien of ik ooit een keer de benen neem vanwege de waarheid, " zei ik met een kleine glimlach. Ik dacht dat zoiets nooit zou gebeuren, de waarheid was de waarheid en die zou toch wel naar boven komen.
"Op wat voor 'soulmate' hoop je? Jongen, meisje? Lang, kort? "Waarom wil je eigenlijk een soulmate hebben, in hemelsnaam? Ik bedoel, naast het Zeus-feit ding." vroeg hij. Hij klonk misschien zelfs een beetje verward. Ik wist het ook niet goed.
"Meisje of jongen maakt niet uit, het liefst iemand die van rock of punk houdt. Iemand die niet bang Is voor avontuur, voor het onbekende. Iemand die het mij ook eerlijk verteld als ik er niet leuk uit zie, wat heb je aan iemand die tegen je liegt over hoe je eruit ziet? Daar schiet je niks mee op, " zei ik, voordat ik even nadacht. Een halve glimlach vormde zich op mijn gezicht. " Mijn moeder heeft haar soulmate nooit gevonden. Mijn pa is er nooit naar op zoek gegaan na wat er met me moeder Is gebeurt. Hij ontmoette haar blijkbaar op hetzelfde moment als zijn soulmate. Mijn pa heeft sindsdien zoveel relaties gehad. Maar ik zie hoe ongelukkig hij Is, hoe wanhopig voor liefde. Ik wil zo nooit worden. Nooit niet. Ik wil niet met iemand trouwen die me niet gelukkig maakt, of eeuwig alleen zijn, ik houd niet van alleen zijn, " zei ik eerder tegen mezelf dan tegen Chris. Als een soort van bevestiging voor mezelf, dat mijn soulmate vinden wel degelijk belangrijk was.
"Waarom hoef jij de jouwe niet te vinden, als ik vragen mag? En anders kan je de vraag compleet negeren en me vertellen hoe Rusland is? "

---

We've lived in the shadows for far too long.

Aylin Sam Moore

Het is eventjes stil na mijn laatste vraag en ik kan er enkel uit opmaken dat er even over wordt nagedacht. Het is natuurlijk niet de makkelijkste vraag die ik gesteld heb. Ik weet bijvoorbeeld wel zeker wat ik wil, ik weet wat mijn droom is, maar ik weet niet wat haalbaar is. Tot nu toe pakt mijn droom niet echt uit, dus eigenlijk zou ik met wat anders moeten zien komen. Maar dan heb ik geen idee wat ik zou moeten doen.
"Misschien wil ik later wel iets met dieren doen, maar ik weet niet wat en bovendien weet ik het nog niet eens zeker." Is Ellison dan de eerste die antwoordt. "Wat wil jij zelf gaan doen?"
"Oh, dieren zijn altijd wel leuk ja!" zeg ik dan voor ik op haar vraag antwoord. "Ik zou heel graag de balletwereld in gaan, professioneel dan natuurlijk. Alleen werkt dat niet zo goed. Blijkbaar ben ik wel goed genoeg voor de balletschool, maar niet goed genoeg voor de grote en belangrijke balletcompanies." Ik haal mijn schouders op. Het is nogal een faal in mijn leven. Iets wat ik heel graag anders zou zien, maar wat kan ik er zelf aan doen? Ik kan enkel trainen en vermageren. Zorgen dat ik op het goede gewicht zit.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Nieuwschierig wacht ik op hun antwoorden. Beiden om verschillende redenen. Keon woont in Zuid-Afrika en daar gaan de beroepen er vast heel anders aan toe dan in Duitsland. Aylin zal wel weten wat ze wilt doen, aangezien zij de vraag stelde. Ik zou dat in elk geval niet doen als ik het antwoord van mezelf niet zou weten. En inderdaad is Aylin de eerste van hun twee die antwoord.
"Oh, dieren zijn altijd wel leuk ja!" Zegt ze dan en ik glimlach naar haar. Soms lijkt het simpele idee in het kader van dieren een beetje kinderachtig voor sommigen mensen. Voor mij niet. Ik ben wel blij dat Aylin het niet stom vindt. "Ik zou heel graag de balletwereld in gaan, professioneel dan natuurlijk. Alleen werkt dat niet zo goed. Blijkbaar ben ik wel goed genoeg voor de balletschool, maar niet goed genoeg voor de grote en belangrijke balletcompanies." Eigenlijk klinken haar woorden wel frustrerend, wat ik ook wel snap. Als je zo graag wil, maar dat het dan toch niet lukt. Dat lijkt mij niet heel leuk. Ook weet ik niet zo goed wat ik als antwoord moet geven. In deze situatie zal elk antwoord wel lullig klinken. Ik vraag me af hoe veel ze met ballet bezig zou zijn. Ik weet nog dat mijn moeder me een keer op balletles had gezet, in de hoop dat ik dan meer vrienden zou maken. Ieder meisje daar, behalve ik dan, had gedroomd om ooit beroemd ballerina te zijn. Ik werd echt gek van hun en hun gedrag. Zo rooskleurig zou alles ook weer niet zijn, wat ik al op die jonge leeftijd wist. Dat zei ik dan ook tegen ze, waardoor ze me maar raar begonnen te vinden. Ik was ook behoorlijk slecht in ballet. Meisjes die echt professioneel willen worden, zullen vast erg vaak moeten oefenen.
"Hoe lang doe je al aan ballet?" Vraag ik dan maar. Hoe lang zal ze al bezig zijn met het willen en het maar niet lukken? Na een tijdje zal dat vast erg frustrerend worden. Misschien valt het zelfs wel mee, ik weet immers niet hoe erg ze hiermee bezig is.

(Ik vindt de nieuwe lettertypes leuk.)

Aylin Sam Moore

Bij haar volgende vraag graaf ik even terug in mijn herinneringen. Ik weet nog heel goed hoe ik als klein kindje naar elke balletfilm zat te kijken. Barbie was natuurlijk mijn grote held. Ik had een barbiepop met een balletpakje en deed samen met haar alle pasjes na voor de tv. Mijn moeder had dus al snel door dat ze me op ballet moest sturen om me gelukkig te maken. Op mijn vierde verjaardag was dat dan ook de verrassing die ze geregeld had. Vanaf die dag heb ik nauwelijks een les gemist. Tja, wanneer we op vakantie waren kon ik jammer genoeg niet naar de lessen natuurlijk, maar dan oefende ik iedere avond wel weer. Vanaf mijn dertien werd het duidelijk dat ik er wel iets mee kon en toen had ik ook 4 keer in de week een les. Ik oefende thuis nog meer en werd steeds beter en beter. Het was al lang duidelijk dat ik naar de balletschool wou zodra mijn middelbaar klaar was, maar de vraag was natuurlijk of ze me zouden toelaten. Toen mijn moeder en tweelingzus stierven in het auto-ongeluk heb ik mezelf een hele tijd lang verloren in het ballet. Het was mijn afleiding van de pijn. Ik werd toegelaten tot de balletschool en leerde nog meer en beter dansen. Maar het bleek allemaal niet genoeg te zijn. Nog geen enkele baan is me aangeboden.
"Al sinds mijn vierde." antwoord ik Ellison dan. "Ik trainde later 4 keer in de week en op de balletschool iedere dag, maar ja... Tot nu toe heb ik alleen nog maar negatieve feedback gekregen."

{Ja da's waar ook moest ik nog eens proberen ;p
Weet alleen niet hoe}

[ bericht aangepast op 26 aug 2014 - 11:51 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

[ bericht aangepast op 27 aug 2014 - 18:46 ]

---

It's not that I don't love our little talks, it's just... I don't love them. ~ Loki

Rafaell Cesar Bergström

"Japan," beantwoorde Sal mijn vraag. "Maar geboren in Zwitserland." Ik knikte. Japan. Leuk.
"Zal ik meelopen naar dat briefje?" vroeg ik toen. Sal knikte. Volgens mij was hij nogal een verlegen en stille jongen en was dit alles een beetje nieuw voor hem. Maar ik neem aan, dat als hij niet met me wilde praten, hij ook niet begonnen was met het gesprek, toch? Ik haalde mijn schouders even op naar mijn eigen vraag en keek kort rond. Toen ik terugkeek zag ik Sal al weglopen, ik snelde achter hem aan tot ik bij hem was. Daar ging ik weer wat rustiger lopen.
Terwijl ik Sal zijn gang liet gaan bij het papiertje, hem zijn hoofd overigens ook zag schudden, keek ik weer even om mij heen. Naar de andere kampleden. Allemaal verschillende leeftijden, lengtes, innerlijken en uiterlijken. Grappig hoe de mens zo erg kan verschillen maar toch één is. Ik moest even zachtjes lachen en schrok eigenlijk best wel toen ik Sal plots hoorde.
"Wie is Blake?" Ik keek hem even aan en haalde mijn schouders op, voelde me duizelig, greep naar mijn hoofd en keek Sal aan.

"Wie het ook is, ik mag hopen dat hij die mooie blonde kop van je verbouwd. Je maakt me misselijk," gromde Cesar. Hij keek Sal recht in de ogen en grijnsde terwijl hij hem vastpakte bij zijn bovenarm. "Sal," hij lachte. "Mochten je ouders je al niet toen je geboren werd?" Het duister was in zijn ogen te zien en hij had Sal goed beet bij zijn arm.

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Mirela Agatha Costa

"Waarom is hij dan naar je moeder gegaan en niet naar zijn soulmate? Of wist hij gewoon niet wie dat was?" vroeg hij aan mij en hij leunde nonchalant achter. Hij vertelde eens. En hij vertelde niet veel, maar genoeg om te begrijpen dat hij het niet had op het hele soulmate gedoe. Ik snapte het ergens wel, tenminste als er echt iets erg gebeurt was. Ik zocht ook niet echt naar mijn soulmate. Naar iemand waar ik van kon houden. Geeneens iemand die ook van mij hield. Gewoon iemand die me dat warme gevoel gaf dat ik vroeger kreeg als ik met me oma naar het strand ging. Dat gevoel dat alles even goed was.
"Wel als je wil dat ik je alleen laat moet je het zeggen. Maar mijn pa bleef bij mijn ma omdat hij oprecht geloofde dat hij van haar hield. Ze waren er na twee dagen al achter omdat me moeder haar klokje gewoon nog doorliep, maar ze daarover gelogen had. Toch bleef ze bij mijn vader, want ze hield van hem. Toen mijn moeder haar echte soulmate hierachter kwam kwam hij haar halen. Ik was al geboren toen, maar mijn moeders soulmate stond erop dat zij mijn vader verliet. Mijn moeder verliet haar echte soulmate echter weer een paar jaar later en de nacht dat ze terug reed naar mijn vader Is ze verongelukt, " ratelde ik aan een stuk door. Alles wat zo vaag, maar zo duidelijk, zo apart, maar toch ook weer logisch. "Ik zoek geen soulmate denk ik, iemand waar ik oprecht van kan houden, zo iemand zoek ik," zei ik met een kleine glimlach. Ja, dat was de waarheid en niks anders.
"Hoe is het in Griekenland?" vroeg hij nadat hij over Rusland had verteld. Een kind wat mij toch iets te koud leek.
"Griekenland is warm, met regen dat wel, soms kan het ook wel ietwat fris zijn hoor. De stranden zijn prachtig, net als de meeste natuur. Tenminste de niet op toeristen aangepaste plekken. Ik vind het gezellig ook. Grote feesten vieren we altijd met hele grote groepen met familie en vrienden en buren, wij dan tenminste., " veel meer wat er niet, of vond ik gewoon niet speciaal genoeg om te vertellen, maar ach.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Blake Juan Alvaro
"Wat denk je zelf, Buck?" Zegt ze met mijn vraag om te trouwen. 'Ja natuurlijk. Zou je ooit nee kunnen zeggen.' Grap ik, maar dan keren haar emoties en komt de felle passie in haar ogen te staan. Wat had ik gezegt. "Maar wat je net zei over mijn familie neem ik je zeker niet in dank af en ik zou het zeker niet nog eens doen als ik jou was. Mijn normen en waarden zijn waarschijnlijk anders dan de jouwe, maar mijn familie is het belangrijkste in mijn leven, dus ik zou erg oppassen als je het over ze hebt.' Zegt ze. Ik wist meteen dat ze veel om haar familie gaf en ik besef dat ik hardop had gedacht. Dat was niet de bedoeling. Slim Blake, heel slim beledig iemands familie. Ik weet dat mijn spaanse ratel omhoog zou komen als iemand het bij mij zou doen. Ik respecteer mijn familie en ik weet dat ik dat bij andere ook zou moeten doen. ik voel me er nu slecht over. Ik ben misschien egocentrisch, maar ik vind dat respect naar elkaar belangrijk is. Daarom heb ik ook spijt van mijn gedachtes of zelfs mijn woorden.
'Sorry, Het was eigenlijk bedoelt voor mijn eigen gedachtes, maar ik had het nooit mogen denken in de eerste plaats. Het is je familie en dat zou ik moeten respecteren. Ik weet dat ik zou ratelen als iemand dat niet bij mij zou doen en dat zullen weinig mensen kunnen verstaan, zelfs als ze Spaanstalig zijn.' Ik krijg een kleine glimlach op mijn lippen door mijn eigen zin, maar ik praat door. 'We komen natuurlijk ook van andere werelden ondanks dat we verschillende families hebben, maar ook omdat we uit andere landen komen. Ik durf ook te zeggen dat buitenstaanders mijn familie raar of vaag zouden vinden. Sorry ik had niet zo een hypocriet moeten zijn, maar tja ik kan een flapuit zijn dus dat zat een beetje bij de deal.' Zeg ik met een halve glimlach op mijn gezicht. Soms ben ik echt benieuwd waarmee ik zou eindigen. Zou ik met zo een net puur meisje eindigen of met iemand die de zelfde slechte kant uit gaan als mij. Ik vroeg me af of we eigenlijk tegenpolen zouden zijn, hetzelfde of juist hetzelfde maar toch ook niet. met even sterke karakters. Ik besef ook dat ik me op dun ijs begeef omdat ik nog steeds over haar familie praat. Goed bezig Blakey-Boy, goed bezig. Ik wist eigenlijk ook niet waar ik over moest beginnen, maar ik herinnerde iets over haar studie en hoe ze paardrijd en jockey is.
'Wat wil je eigenlijk precies studeren trouwens? ik weet dat je, je studie financiering kreeg omdat je een jockey bent, maar wat ga je precies doen?' Vraag ik om me weg te bewegen van het dunne gladde ijs. Familie was voorlopig misschien wel een fout gespreksonderwerp.

---

I'm finally back, Finally after a Year break

Djozie Navaaio Jones
Ik was echt flik opgejut door zijn negative woorden tegenover mijn familie. Dat was een hele foute stap van hem. Gelukkig leek hij dat snel zelf ook te snappen. Ik luisterde in stilte naar zijn woorden, die me langzaam iets kalmeerden. Hij had gelijk dat we van totaal andere werelden kwamen, maar we zaten toch wel met elkaar opgescheept. Ik glimlachte een beetje bij zijn laatste woorden. "Het is goed, maar laat het een waarschuwing zijn, Bucky." zei ik met een scheve glimlach, net als die van hem. Hij moest dit niet nog eens doen, want een kampmeisje vergat niet zomaar, maar voor nu kon ik hem deze ene misstap vergeven. Hij bleef wat denken, waardoor hij een klein denkrimpeltje in zijn voorhoofd verscheen. Het stond hem wel scherp. Bij zijn vraag over mijn studie haalde ik mijn schouders op. "Geen idee, daarom ben ik hier juist. Ik wil weten wat bij me past voor ik iets ga studeren. Ik heb namelijk maar een kans. Anders is het pech voor mij. Mijn cross-studiebeurs kan ik maar een keer gebruiken en ik heb verre van genoeg geld voor de rest bij elkaar gereden als jockey om het een tweede keer ergens anders te proberen." Ik haalde even een hand door mijn haren en keek Blake toen weer recht aan, maar verre van zo fel als daarnet. "Volgens mij heb jij ook nog niet vertelt waarom je hier bent. Het lijkt me niet dat je hier alleen bent om nog meer meiden te fixen. Dan zou je wle naar de costa zijn gegaan ofzo." zei ik vriendelijk. Dat ik niet achter zijn levensstijl stond betekende niet dat ik er totaal niets van wist. Ik had ook een tv en was ook op veel plekken geweest, zeker met de ponies. Ik had veel gezien en veel gehoord, daardoor waarschijnlijk ook een stuk wereldwijzer dan veel kampers, zeker kampmeisjes. Ik was eigenlijk wel benieuwd naar de reden waarom hij hier was. We laken zo verschillend, maar op sommige punten hadden we toch verrassend veel met elkaar gemeen. Ik vond hem dus ook maar moeilijk om helemaal te doorzien. Tuurlijk was zijn macho facade makkelijk te doorzien en te doorgronden, maar de jongen erachter, de jongen die ik nu voor me zag, een stuk minder. Dat was misschien nog wel het meest interesante en amuserende aan dit gesprek: Alles was onverwacht en anders dan verwacht of dan voor mij normaal was. Het was ook lang sinds ik echt zo met een buitenstaander had gesproken. Meestal wat oppervlakkig op wedstrijden, maar daar wilden velen niet met me praten omdat ik 'maar een meisje van het kamp' was en voor de rest eigenlijk niet. Ook op school maar weinig, vooral omdat ik al een jaar klaar was, en alle anderen al studeerden of iets anders deden. Daarbij had ik nooit veel vrienden gehad op schoo, want ze vonden me toch altijd maar erg vreemd en net iets te gedreven. Nu ik dan toch zo zat was het ook voor mij weer een leuke ervaring, al was het ook nog wat onwennig, maar daardoor liet ik me niet stoppen.

---

Bowties were never Cooler

Sal Pokota

Rafaell hield zijn schouders op en greep nog geen paar seconde later naar zijn hoofd, waarna hij mij aan keek. Ik keek hem verbaasd aan en wilde aan hem vragen of alles goed ging, of hij wilde zitten.
'Wie het ook is, ik mag hopen dat hij die mooie blonde kop van je verbouwd. Je maakt me misselijk,' gromde Rafaell. Verbaasd bleef ik naar hem kijken. Had ik wat verkeerd gezegd? Ik vroeg alleen wie Blake was, aangezien dat mijn kamergenoot was, maar hoezo maakte ik hem misselijk? Hij zag er niet al te best uit net, kwam dat echt door mij? Ik werd uit mijn gedachten gehaald door Rafaell die recht in mijn ogen keek en begon te grijnzen. Zou hij gedaan hebben als of? Ik verwachtte de zin van dat hij een grapje maakte en het hem speet, maar in plaats daarvan pakte hij mij beet bij mijn boven arm. Ik keek naar zijn hand die mijn arm vast had, terwijl Rafaell mijn naam zei en begon te lachen. 'Mochten je ouders je al niet toen je geboren werd?' werd er aan mij gevraagd. Met groten ogen keek ik hem geschrokken aan. Zijn ogen leken anders, maar ik kon het mis hebben. Ik had zijn ogen daarvoor niet echt goed gezien. Mijn arm werd nog steeds goed vast gehouden, wat mij eerlijk gezegd zeer begon te doen.
'M-mijn ouders?' vroeg ik aan hem. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Niet aan denken nu, hij haalt een grapje met mij uit. Denk ik. 'Laat me los. Je doet me pijn.' Voorzichtig keek ik om mij heen, in de hoop dat er nog andere mensen waren en die dit zagen. Of zou het hun niks kunnen schelen van wat er gebeurde? Ik durfde niet naar hun uit te roepen. 'Laat me los!' zei ik nu iets harder tegen Rafaell, maar mijn stem begon lichtjes te trillen.

---

Always though that I might be bad. Now I'm sure that it's true, cause I think you're so good & I'm nothing like you

Scott Edward Heems

Ik stapte uit bij de bushalte, terwijl ik het kaartje bekeek waarop het adres stond. Ik liep naar het display met de kaart van de omgeving, om te bepalen welke richting ik uit moest. Nadat ik de route uitgestippeld had, draaide ik me om en liep in de westelijke richting. Het was nog een eind lopen, gezien het kamp in een bos stond. Ik deed mijn handen in mijn zakken en schopte een steentje weg, terwijl ik langs een aantal vervallen huizen liep. Ik keek naar twee katten verderop, die met hun klauwen in een goot stonden te krabben, waarschijnlijk op zoek naar voedsel. Uiteindelijk sloeg ik de hoek van de straat om en kwam op een landweg terecht, die recht een bos inleidde. Hopelijk kon ik het kamp ook vinden en hoefde ik niet midden in het bos te overnachten. Mijn gedachten werden onderbroken door het geronk van een auto, die de landweg op kwam rijden. Het was een blauwe cadillac, een auto met open dak. Er zat een oudere jongen dan hijzelf in. Hij had kort zwart haar en een zwarte snor. Ik meende verder een tatoeage op zijn nek te spotten.
‘Zo, waar moet jij heen, knul?’
‘Naar een kamp…’
‘Oh ja, daar heb ik over gehoord,’ zei de man. ‘Ik rij erlangs, ik kan je wel een lift geven. Dat is beter dan zeven kilometer lopen.’
Ik haalde mijn schouders op en mompelde een ‘bedankt’, voordat ik in de passagiersstoel ging zitten. De man nam onmiddellijk flink gas en scheurde een bocht in het bos om.
‘Waarom wil jij naar het kamp, eh? Genieten van de frisse boslucht?’
‘Niet echt.’
‘Wie houdt er nu niet van de boslucht?’
Ik grijnsde. ‘Nee, mijn ouders willen dat ik hiernaartoe ga. Ik moet wat zaken uitdenken.’
‘Niets beters om dat in alle rust te doen,’ zei de man.
‘Ik denk niet dat een kamp erg rustig is. Nou goed, als ik maar niet al teveel door anderen wordt lastiggevallen.’
‘Komt vast wel goed, maar maak ook wat plezier, hé?’
De zin gaf me rillingen, gezien het vroeger zogenaamd plezierig was om zo ver mogelijk uit de handen van de politie te blijven. Hopelijk deden ze hier vooral gezellige kampactiviteiten, zoals zingen rond een kampvuur. De auto stopte in zijn geheel en ik keek de omgeving rond.
‘Het zou hier ergens moeten zijn,’ mompelde de man. Ik knikte toen ik het eerste teken van het kamp ontdekte. Het was een scheef hangend bordje, dat aangaf in welke richting het kamp zich bevond. ‘Ik denk dat ik het vanaf hier wel vind,’ zei ik glimlachend. De man knikte en ik stapte uit, nadat ik meerdere bedankjes naar hem toewierp. De man lachte. ‘Het is in orde. Ik moet hier verderop zijn. Ik was nodig voor iets met hout zagen.’ Daarmee startte de man de motor weer, zwaaide even en reed vervolgens weg. Ik pakte mijn spullen stevig beet en liep in de richting dat het bordje aangaf. Ik wist dat ik dichtbij was, toen ik het onnatuurlijke licht van lampen door de bomen zag schijnen. Er stonden meerdere hutten opgesteld, met trappen ervoor die naar de veranda’s leidden. Verder liepen er trappen de bomen in en waren meerdere hutten met elkaar verbonden. Mijn wenkbrauwen trokken op, door het gevoel van een apentoestel. Het zag er gelukkig gezellig uit, maar ik hoopte niet dat ik acht trappen op moest klimmen, voordat ik op mijn kamer was. Nieuwsgierig naar waar die zich bevond was ik wel. Ik vond een lijst met een kamerindeling en gromde toen ik zag dat alle slaapvertrekken in boomhutten zaten. Gelukkig kwam ik erachter dat ik niet acht trappen op hoefde te klimmen. Ik zocht de hut met het bijbehorende nummer op en legde mijn spullen neer. Opgelucht liet ik een zucht ontsnappen. Ik vroeg me af waar iedereen was, misschien waren ze ergens aan het eten of aan het kennismaken. Mijn kamergenoot leek een moment vertrokken te zijn, gezien de spullen van de zekere persoon er al wel lagen. Voor nu accepteerde ik het moment van stilte.

[ bericht aangepast op 30 aug 2014 - 16:21 ]

---

''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney