[350] Satan's Waiting II SpeelTopic - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 nov 2014 - 14:16 ]

Blake Chase Barnett || Satan
Dat ik afgeleid was, was wel zeker, maar het viel eigenlijk nog behoorlijk mee op dit moment. In veel vroegere tijden zou de whisky tegen nu al lang in brand gestaan hadden, zeker met m'n gedachten die op dit moment zo verteerd werden door vuur en het feit dat ik naar het glas zat te staren. Tegenwoordig had ik het een stuk beter in de hand en gebeurde het eigenlijk niet meer. Al bleef het leuk om het eens met opzet te doen en dan doodleuk een slok te nemen van het brandende goedje. Lekker noemde ik het dan niet meer, maar het ging dan ook om het shock-effect.
Langzaam leek ik te ontwaken uit m'n trance, als je het zo kon noemen, voor ik nog een slok nam. "Eet je niet?" Klonk het van halfweg de tafel. "Enkel als ik zin heb." Een tel keek ik haar aan vanuit m'n ooghoeken. "En dan zeker geen wat jullie gezonde dingen noemen." Ik twijfelde er heel erg aan of mijn voedselkeuze als gezond zou worden bestempeld eigenlijk. Maar het hoefde dan ook niet. Het was niet zo dat ik dood ging van slecht eten, eigenlijk had menselijk eten bitter weinig, tot zelf geen invloed op me nu ik er even bij stil stond. Het was enkel prima om te doen alsof, maar voor de rest had het geen enkele waarde.
Vast dat die vraag wel weer een achterliggende gedachte had. Een halve tel in haar hoofd zou me zo de info geven die ik zocht, maar nog steeds weerhield ik me ervan om het te doen. Ik kon nog op andere manieren aan m'n info komen als ik echt wilde, al zou ze die vast niet als beter beschouwen. Eerder als barbaars ofzo. Kon mij het wat schelen. Ik kreeg toch altijd wat ik wilde.
"Ik hoef niet meer." Het was niet bepaald bedoelt dat ze alles op zou krijgen in 1 keer. Daarbij, ze was niet de enige mens hier en wat nu niet opraakte, bleef doodleuk staan voor een volgende maaltijd. Dat was dan wel weer het voordeel van hell. Tijd stond eigenlijk in feite soort van stil hier, op een bepaalde manier. Ja, er waren wat je kon omschrijven als dagen, maar het was lang niet zoals op aarde. Zwijgend keek ik haar aan over de maaltijd. "Laat het zuchten." Met een zachte grom stond ik op. Echt wel dat ik het gehoord had en naar mijn mening stond het een dame niet.
Eigenlijk was ik een beetje verloren. Het was niet bepaald zo dat ik er een gewoonte van maakte om gasten te ontvangen, toch zeker niet op deze manier. Dus had ik niet echt een idee hoe ik dit verder moest zetten. Ik leefde m'n leventje, op mijn manier, en trok me van anderen niet veel aan. En nu was zij er opeens en werd de hele boel door elkaar gegooid. Het zou zoveel makkelijker zijn voor mij nu om te verdwijnen in het diepste van m'n kerkers en daar mezelf te vermaken, maar of mevrouw daarmee akkoord zou gaan...
Even sloot ik m'n ogen. In alle herrie was ik vast en zeker ergens half vergeten mezelf voor te stellen. En dan doelde ik niet op de naam waarbij iedereen me kende, maar de meer menselijke. Ook dat nog. Kon het vandaag eigenlijk nog erger worden? Zonen die vervelend deden, overgelovige griten in huis en dan moest ik ook nog eens gastheer spelen met manieren? Hoe hielp ik m'n eigen reputatie naar de maan. Op deze manier dus, schoot me te binnen. Dan maar de korte pijn. "Blake Chase Barnett." Ik richtte me op en keek haar een tel strak aan. Ze moest de hint maar snappen.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
"Helaas moet ik altijd eten." Een tel snoof ik luid. Een paar maanden hier en dat zou al snel gaan veranderen. Het waren die kleine dingen die altijd weer weggaven dat ze niet langer tot het rijk der mensen behoorden, maar tot het mijne, zeker nu ze gemerkt was om het zo te zeggen en zichzelf aan mij had gegeven. Ze zou het zelf ook wel gaan merken. "Ongezond dus? Goeie keuze." Ze dacht vast en zeker aan junkfood. Nou, hoewel je het hier in overvloed kon krijgen als je erom vroeg, was het niet bepaald wat ik verstond onder ongezond. "Wat vind jij het lekkerst dan?" De blik die ik haar gaf bij die vraag moest haar meer dan duidelijk vertellen dat dat onderwerp tot nader order verboden terrein was. "Alsof je het zou willen weten." Vast en zeker niet en als het wel zo was, dan zou ze gegarandeerd moeten kotsen.
"Ik zal m'n best doen." Ik had de grootste moeite om mezelf in de hand te houden. Dit soort gesprekken was allerminst aan mij besteed en als ik iets zei, dan verwachtte ik dat dat zonder protest werd nageleefd, AnnaSophia dacht er dus blijkbaar anders over. Dit zou echt nog tot botsingen gaan leiden, dat kon zelf het kleinste kind zien vanop kilometers afstand. 19 jaar was voor mij maar een zucht, wat tijdsspanne betrof. Je kon er nog 2 nullen achter zetten en niet eens in de buurt komen van m'n echte leeftijd. Wat waren twee kleine decennia dan?
Raar? Dat kwam enkel vanwege het feit dat ik niet bepaald sprak op andere dagen, maar blafte en beval. "Heeft iemand je die naam gegeven? Ik bedoel, heb je ouders?" Duister keek ik haar aan voor ik de rest van m'n drinken binnen kapte en het glas nogal hardhandig op tafel zette. "Zie ik eruit alsof ik ouders heb?" Er lag een ondertoon in de vraag die duidelijk maakte dat het niet zo is. Ik was immers het kwaad zelve en voor zover ik wist, werd dat niet geboren. "Als je er niet over wilt praten, dan snap ik dat." Het was haar geraden. "Nee, ik praat er niet over, want er valt niets over te zeggen. En zelf als er wat over te zeggen viel, dan zou het jou nog niet aan gaan." En daar stak m'n duistere kant z'n kop op. Het had langer geduurd dan verwacht, maar het potje geduld begon toch leeg te gaan raken. "Sorry als ik teveel praat." Ik balde m'n handen tot vuisten, al was het maar om kalm te blijven. Onder m'n huid voelde ik het vuur in me branden, likkend en zoekend naar een uitweg. Ik wist niet hoe lang ik het nog uit zou gaan houden op deze manier.
Met een ruk draaide ik om en liep naar de deur. Voor nu moest ik gewoon even lucht hebben want binnen werd ik langzaam maar zeker gestoord. En dat was niet enkel vanwege haar vragen, maar ook omdat er vier onbekende geuren hingen die langzaam maar zeker mengden in degene die ik kende en het zette me op scherp, als een bom die ieder moment af kon gaan.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Jay Aiden Barnett
Door haar koppigheid gaat ze tegen mijn uitspraak over de spreuk in.
‘Ik heb die onzin van internet geplukt. De vertaling klopte niet eens. En ik blijf mijn vraagtekens houden bij de wens die ik er voor terug wilde. Die heb ik niet, of wel?’ Zegt ze een beetje betweterig. Daarna houd ze echter wijs haar mond als ik het jaargetal veertienhonderd zeg. Ik was oud dat weet ik, maar officieel was ik toch nog een jong volwassene en ik was niet de oudste hier, dat was mijn vader zelf.
‘Ik heb nooit gezegd dat je harteloos was.’ Zegt ze als ze van Ace afstapt en naar het meer toe loopt. Ik zwaai zelf mijn been ook over de rug van Aphrite en kom ook op mijn voeten op de grond terecht. Ik loop naar ace toe die meteen zijn snuit tegen mijn wang drukt en ik laat een zacht lachje klinken. Ik maak zijn singel los net als zijn hoofdstel om die netjes op de grond neer te leggen. Dit was zodat de twee paarden even vrij rond zouden rennen. Geen demon zou er over nadenken om een van de twee te schaden. Ik draai me daarna om, om Gwen te vergezellen. Ik ga naast haar staan en ondanks dat ik de lucht rond mijzelf verkoelt heb weet ik dat ze het warm heeft. Ik voel het vocht uit haar poriën komen. Ik stuur het echter in water moleculen weg van haar lichaam zonder dat ze het met haar normale zintuigen zou kunnen merken. Ik verkoel de lucht ook rond haar. Ik vond hitte namelijk zelf maar niets dus ik zou niemand zomaar in deze sauna laten zitten. Tuurlijk het koste op een gegeven moment moeite om mezelf te vermoeien. Ik was geen machine die 24/7 aan het werk was en iets kon blijven doen, maar dit was iets waarvoor ik bijna geen kracht nodig had en ik deed het graag voor mezelf en nu dus voor Gweneth.
'Dan had je het niet van je zogenoemde internet moeten plukken, Gweneth, en zoals ik net al zei als je wens nog niet is uitgekomen moet dat nog gebeuren.' Zeg ik en ook al leg ik de klemtoon wel een beetje op haar volle naam, omdat ik toch weet dat, dat haar irriteerd ik kon het gewoon niet laten om het niet te doen.
'Ik weet trouwens ook dat je dat niet gezegt heb. Ik ben op dit moment niet harteloos nee, maar ik ben geen mens ik ben een demon en ik kan misschien grapjes maken, maar zorg asjeblieft niet dat je me boos maakt want als ik mezelf verlies en het duister omhoog laat komen dan weet ik niet of je hetzelfde kan zeggen.' Mijn stem klonk serieuzer dan een paar minuten geleden, maar ik moest wel. Ik was bloed serieus. Ik weet dat ik agressie problemen kan hebben en zodra je die raakt dat mijn beheersing nihil is. Ik kan me goed inhouden natuurlijk, maar niet altijd en ze heeft nogal een karakter dus voor haar kan ik beter de waarschuwing te vroeg zeggen dan te laat.
Door de uitslaande hitte die hier altijd woekert richt ik me op het meertje. Hier was de plek waar ik mijn moleculaire water sturing oefende. Ijs was ook iets dat ik hier had geleerd, maar je kan snel de verbintenis leren tussen die twee. Hoe minder veel beweging er is tussen moleculen hoe kouder of vaster het word. Als je water moleculen op elkaar drukt en weinig bewegingsruimte geeft maakt het ijs. Ondanks dat ik ons lichtelijk afkoel is en blijft het warm. Er was niet al te veel vocht in de lucht wat de verkoeling niet al te makkelijk voor mij maakte dus met een geconcentreerde blik en een kleine beweging met mijn hand laat ik het water langzaam bevriezen of koeler worden. ik breek ook kleine stukjes ijs af dat ik tussen mijn handen laat gaan voor verkoeling. Niets is beter dan ijs op een warme dag. Ik kijk even naar Gweneth en merk aan haar poriën die zich openen om zweet uit haar lichaam te laten en dus dat ze het warm heeft.
'Wil je Ehm... Ook wat ijs?' Vraag ik haar maar. Ik weet echter niet hoe zij het toe wou passen bij zichzelf.
(Sorry schreef dit op me iPad. Kan dus autocorrectie zijn geweest)

I'm finally back, Finally after a Year break

Blake Chase Barnett || Satan
"Anders vraag ik het toch niet." Bepaald beleefd kwam haar reactie niet en ik voelde langzaam maar zeker m'n lontje korter worden. Dit ging verre van de goede kant op en als het lang zou gaan duren, dan zou ze zien waar ze werkelijk mee te maken had. Ze speelde nu letterlijk met haar leven eigenlijk. Niet dat ze er nog een had zonder mij. Het was dit of dood en dood was ze alsnog van mij.
Ik was niet bepaald meneer vrolijk gesprek. Ik was eerst doen en dan vragen stellen en onder doen verstond ik heel makkelijk ze zodanig pijn doen dat ze geen zinnig woord meer uit konden brengen, wat gesprekken niet bepaald bevorderde en mij die last in ieder geval bespaarde. Vast en zeker dat zij die logica niet volgde. Daarvoor was ze om te beginnen nog niet lang genoeg hier, maar was ze ook iets totaal anders dan ik was. Een mens en dat stond echt in schril contrast met mijn natuur. Waar engelen het goede waren en ik en de andere demonen het slechte, kon je gerust stellen dat mensen voor hoop stonden en hoop was een van de eerste dingen die ik altijd vernietigde, als ik de kans kreeg. Dit was dus echt moeilijk voor me.
Best goed dat ze hem probeerde te leren kennen, maar ergens konden ze 100 jaar praten en zou ze nog niet alles over hem weten. Het was in zijn ogen dus een onmogelijke opdracht om dat te doen, dus waarom er ook tijd in steken? Daarbij, het verleden kon nooit veranderd worden, dus waarom zou je er nog bij stil staan of erover nadenken? Je kon beter je energie en tijd in nuttiger dingen steken. Maar goed, dat was enkel de mening van een ouderwetse demon waarschijnlijk.
"Wat een klootzak ben je! Ik probeer je alleen maar te leren kennen." Dat deed de deur dicht. Halfweg tussen de tafel bleef ik staan. Niemand, zelf m'n eigen zoons niet, durfden me zo te noemen. Misschien omdat ze wisten hoe gevaarlijk het was en AnnaSophia zou daar ook heel snel gaan achter komen. "Maar als jij het zo wil spelen, best, ga je gang." Ik hoorde haar voeten richting aanrecht gaan en ken zo voelen dat ze kwaad was. "Kinderachtig gedoe."
Zonder ook maar 1 geluid en voor ze het goed en wel besefte, drukte ik haar hard met haar rug tegen het aanrecht. Weg waren de mysterieuze groene ogen en hallo diepe zwarte poelen zonder enig leven of emotie. Het enige wat in hun diepten te zien was soms, waren de vlammen van m'n ziel. Strak keek ik haar aan, geen enkele moeite doen om die duistere kant van mezelf nog te verbergen. "Klootzak he?" Ik deed geeneens meer de moeite om m'n tanden te verbergen. "Kinderachtig?" Elk woord was dan misschien zacht, maar niettemin enorm dreigend.
Zonder pardon pakte ik haar kin weer vast en trok haar hoofd naar de zijkant waardoor haar hals werd ontbloot. "Je wilt weten wat ik eet?" Even snoof ik aan haar hals, vlak boven haar slagaders. "Wie denk je dat de origine is van de mythe rond vampiers?" Ik boog zo diep over haar hals dat m'n hoektanden even langs haar huid streken. "Of wat dacht je van het vlees van opstandelingen, rauw, zo van het bot getrokken, terwijl hun geschreeuw door de kamer galmt." Ze wilde me kennen, dan kon ze maar beter zorgen dat ze een sterke maag had, want de waarheid was verre van rooskleurig of smakelijk.
"Je wilt me kennen, fijn, dan zul je me kennen. Maar de waarheid is niet altijd iets wat je graag te weten komt."

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Chase Barnett || Satan
Het kon hem nu even niet schelen of ze er blauwe plekken aan over zou houden of niet. Voor nu was hij er eerder op gebrand om haar eigenlijk een lesje te leren dat ze niet heel snel zou gaan vergeten. Kwestie van een goede eerste indruk na te laten, toch?
Dat z'n ogen nu zwart waren, was nog het minste. Als hij echt superkwaad was, dan was het gewoon over z'n hele gezicht te zien en was het echt stukken erger dan nu het geval was. Strak bleef hij haar aankijken. Hij kon zo alle reacties op haar gezicht zien en het was duidelijk dat ze dit niet verwacht had. Als ze dacht dat hij in een schattige pupoy zou gaan veranderen, dan zat ze ferm mis en van hier werd het eigenlijk enkel maar erger. Ik kon met alle gemak de kleinste reactie van haar lichaam lezen, alsof het een boek was dat ik open had geslagen en het zwart op wit geschreven stond.
Haar hart bonkte als een gek, maar in tegenstelling tot eerder was dit wel van pure angst. Ze was dus in ieder geval zo slim om bang te zijn. Des te beter zou het tot haar doordringen dat het geen loze woorden waren geweest die ik gesproken had. De geur van haar angst hing zwaar in de lucht en maakte het er enkel erger op eigenlijk. Het was net dat me dreef om verder te doen als ik eenmaal bezig was, net als een roofdier dat de angst van z'n prooi volgde als het eenmaal op de vlucht sloeg. "Jij." Ze had het in ieder geval door dat ik eigenlijk aan de basis van Dracula en al z'n opvolgers lag. De aandrang om m'n tanden in haar hals te boren was er zeker weten wel, maar voor nu kon ik hem in ieder geval nog onderdrukken al maakte de rilling die door haar trok het me niet makkelijk.
"D-dat, dat is walgelijk." Zoals verwacht, geen akkoord over m'n eetgewoontes. "Wat? De mensen of de demonen die voedselpakket worden? Of het feit dat ik het enkel doe omdat ik het leuk vind en niet omdat ik daadwerkelijk eten nodig heb?" De wreedheid waarmee ik het zei stond in schril contrast met de woordkeuze, alsof ik een lunchpakket samenstelde voor een schooluitje.
"Ja ik wil je kennen." Even snoof ik, voor ik haar in een oogwenk meenam, naar een plek waar ze alleen beter nooit zou komen. In geen tijd stonden we ergens elders en het enige wat er rond ons was, was pijn, wanhoop, angst en verdriet. De zielen van mensen en de gebroken lichamen van demonen waren zo verminkt dat het amper nog zichtbaar was wat ze waren. Dieper in hel dan dit kon je niet komen. Enkel de ergste belanden hier en dan nog maar zelden eigenlijk. "Kijk." Ik dwong haar om te zien wat zich rond ons bevond. "Stuk voor stuk mijn werk en bij elk van hen heb ik er van genoten." Het venijn droop van m'n woorden. "En van elk die hen zal volgen zal het net zo gaan." Ik was niet bepaald van plan om te stoppen met doen wat ik al zo lang deed. "En er zullen er veel volgen. Net zo lang tot de wereld ophoud met bestaan en zelf nog daarna."
Hardhandig trok ik haar met haar rug tegen me aan, voor ik begon aan de Grand Tour van hel. Het had me jaren gekost om het meester te worden, maar uiteindelijk lukte het me om op een bepaalde manier te teleporteren zodat ik nog prima kon zien wat er om me heen gebeurde, maar dat de wereld om me heen geen vat op me had. En het was dat dat ik gebruikte om haar te zien wat mijn werk was. De gemartelde zielen en alle andere dingen die je vermoedde van hel, maar nooit voor werkelijk hield. En ik hield pas op toen we terug boven waren om het zo te zeggen en buiten het kasteel stonden.
"En als je denkt dat wat dood en verdoemd is het ergste is waar ik over beschik, dan vrees ik dat ik je moet teleurstellen." Gemeen siste ik in haar oor terwijl ik haar stevig op haar plaats hield, tegen me aan. Even floot ik schel, wetende dat die oproep altijd beantwoord werd als ik hier beneden was. Uit de schaduwen van langs het kasteel kwam een gedaante opdoemen waar zelf ik met alle gemak op kon rijden. "Probeer weg te lopen, en hij zal je altijd weten te vinden, hier of op aarde." de hond, als je het nog zo kon noemen, zag er verre van vriendelijk uit. "En hij is de braafste van z'n soort." De woorden waren vast geen geruststelling, gezien de uiterlijk van het beest.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Blake Barnett ||

"Oke." Ze zegt verder niets en ik zie hoe ze de muren bewondert, hoewel ze er niks over zegt. Het is hier dan ook echt mooi, als je het feit dat het Hel is weglaat. Misschien is het wel beter dan waar ze van tevoren was. "Hoe is het in hel." Ik lach een beetje en kijk naar de grond. Hoe is Hel eigenlijk? Ik heb alleen de harde kant van de zielenwereld gekend, verder niet echt. Daarom heb ik niks om mee te vergelijken.
'Het is niet zo slecht hoor. Ik bedoel, het is en blijft hel maar het kan soms ook wel leuk zijn. Ik heb hier familie en jij hebt hier je vriendinnen. De kelder zou ik echter eh... Met rust laten.' Ik stop met praten en kijk haar aan. 'Wat was je wens?' vraag ik zonder blikken of blozen. Ik ben niet iemand die dingen aardig vraagt, dat ben ik niet gewend. Gewoon recht voor de raap. 'Ik bedoel, is hij uitgekomen?' Het is een domme vraag, want mijn vader komt zijn beloftes na. Hij krijgt niet miljoenen gebeden zoals God, dus die die hij krijgt kan hij doen. Er zijn weinig mensen die de duivel eren, hoewel hij eigenlijk ook helemaal niet zo vreselijk is als mensen denken. Het komt vooral door God die hem helemaal zwart heeft gemaakt. Letterlijk.

[Sorry dat het zo verschrikkelijk lang duurde. School ]

Spoiler alert: you will save yourself

Blake Chase Barnett || Satan
"Allebei." Tjah, dikke vette pech voor haar. Ik zou er echt niet mee gaan stoppen, dat kon ze gaan vergeten. Er waren een aantal dingen die ik gewoon te graag deed en die ging ik gewoon blijven doen. Dat daar mensen martelen bij hoorde, dat was dan maar zo.
Ik wist prima dat de aanblik van de diepste delen van hell niet was voor gevoelige magen en eigenlijk helemaal niet voor mensen. Ze konden er met alle gemak een trauma aan overhouden, het zou me eigenlijk eerder verbazen als dat niet gebeurde. Waarom zou zij dan een uitzondering zijn? Ik merkte zo dat ze niet wilde kijken naar wat er zich om haar heen bevond, maar ik gaf haar werkelijk geen keus. Walgelijk of niet, dit was ik. Het gaf je werkelijk het beste beeld met wat voor persoon je te maken had en als ze dat niet kon zien, dan zou ze nooit meer naar mij kunnen kijken ook. Vast en zeker dat ze een hekel aan me zou krijgen, maar dan mocht ze aanschuiven in een heel lange rij. Ze was zeker en vast niet de enige die daarmee zat.
Met ieder moment dat passeerde voelde ik haar minder verzet geven eigenlijk. Was het van se shock van hoe ik werkelijk was, of van de vreselijk taferelen die ze zag? Ik had er het raden naar, maar ik wist wel zeker dat ze momenteel een lesje aan het leren was dat ze echt niet snel zou gaan vergeten. Misschien maar beter ook. Het zou haar in waarschuwen en tegenhouden om in de toekomst domme dingen te gaan doen of zeggen zoals ze net heeft gedaan.
Ze zou met alle gemak in een keer opgegeten worden door de waakhonden, om ze even zo te omschrijven. Het exemplaar voor ons was misschien de vriendelijkste, maar dat wilde niet zeggen dat zelf hij niet meedogenloos was en zou aanvallen zonder er twee keer over na te denken. Hij was gewoon minder erg dan de andere, waardoor het me veiliger leek om alleen hem hier in de buurt te houden. Het zou meer dan genoeg moeten zijn om 4 meiden in toom te houden.
Ik voelde haar onwillekeurige reactie om van bij het beest weg te raken, maar dat zond haar enkel dichter naar mij toe. Voor nu leek ze in ieder geval haar lesje geleerd te hebben, zoveel was duidelijk. Hopelijk hoefde ik dit niet al te snel of al te vaak te herhalen.
"Hoe heet hij?" Een paar tellen later kwam echter al een reactie terug. "Vergeet die vraag." Ze stond te trillen op haar benen en eigenlijk had net dat me een behoorlijke voldoening.
Ze had nu in ieder geval het beste beeld van wat ik was. Gedaan met het mooie sprookje en terug naar de keiharde werkelijkheid. "Nog steeds zo blij dat je ja gezegd hebt?" Siste ik gemeen in haar oor. Ik kon het gewoon niet laten, niet als ik in een toestand als deze was. Dan was het gewoon sterker dan mezelf.
Het verstrijken van de tijd had me al geleerd dat er voor mij geen weg meer terug was, enkel voorwaarts bestond nog. Voorwaarts naar een steeds donkerder plek waar er geen hoop meer was. Geen hoop of liefde. Geen warmte of genegenheid. Enkel de harde werkelijkheid van pijn en angst.
Langzaam liet ik haar los. "Naar binnen en blijf binnen." M'n stem was strak en dulde nog steeds geen tegenspraak. Aan de andere kant, voor haar was het nu ook gewoon veiliger daar. De kans was immers groot dat ik zometeen herrie ging schoppen en dan kwamen enkel de ergste dingen naar boven. Strak bleef ik haar aankijken. Vast en zeker wilde ze een of andere scheldbui afsteken, of wat dan ook voor fraais, maar of ze er de kracht voor zou hebben, was maar de vraag. Ze had m'n ware gezicht gezien. Of ze het zou kunnen aanvaarden en ermee leven voor de rest der tijden, was een vraag waar enkel zij op kon antwoorden.

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Door drukte kon ik de tijdsprong gisteren niet vermelden dus dan maar nu.

-

[ bericht aangepast op 4 okt 2014 - 19:00 ]

Feel the fire, but do not succumb to it.

| Sorry voor de late reactie. School's a bitch. Overigens ga ik nu alvast melden dat Gwen verreweg het meeste verzet zal bieden tegenover de Hel en haar verwachte plaats. She's a feisty one for sure, a firy Hell on her own. |

Feel the fire, but do not succumb to it.