• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • IamGroot •
    • Zayn Malik • Zwarte-Panter-Hybride • Goner •
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Styford •
    • Louis Tomlinson • • •

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • MikeyClifford •
    • Luke Hemmings • Fennek-Hybride • Whisperings •
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler •
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • IamGroot •

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • MikeyClifford •



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen IamGroot of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    Het is vroeg in de avond op een prachtige heldere, toch enigsinds koude, woensdag en de hybriden zijn druk bezig met het verzorgen van het huishouden en het onderhouden van hun meesters, die elk hun eigen ding aan het doen zijn na het diner. Sommigen zitten misschien nog in de lounge na te praten over de dag met een glas whiskey, terwijl anderen zich liever even terugtrekken om wat bij te komen. Vanavond is er voor de 5 nog een belangrijke vergadering over de stand van zaken, een vergadering die elke week plaats vind, maar daardoor zeker niet minder belangrijk wordt, willen ze alles overal draaiende houden. Nu is er nog even tijd voor ontspanning, voor de meesters in elk geval, want of de hybrides tijd voor rust en ontspanning krijgen is volledig afhankelijk van hen en hun wensen.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 13:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Ashton Irwin
    Ik legde net het laatste stapeltje in de kast toen ik voetstappen de kamer in hoorde komen. Direct draaide ik nieuwsgierig mijn hoofd en zag Harry binnenlopen. Hij zat onder het bloed, maar dat had ik al zo vaak gezien dat ik er niet echt meer van opkeek. Ik schrok een beetje toen hij me aanraakte. Tuurlijk vond ik de warmte erg fijn, maar het betekende in mijn leven niet altijd iets goeds. Toch relaxte ik toen hij zijn hand rustig liet liggen en ook niet boos leek. Ik knikte dankbaar bij zijn woorden. "Dank je. Ik zal zo nog warme choco maken." zei ik met een scheve glimlach voor ik mijn hoofd zo draaide dat hij precies het goede plekje te pakken kreeg en ik met mijn tong een beetje uit mijn mond en mijn ogen half gesloten zachte piepende genietende geluidjes maakte. Het was jammer genoeg te snel over. Ik piepte zacht wat teleurgesteld voor ik hem zag verdwijnen. Zelf besloot ik maar vast de warme chocolademelk te maken. Zelf had ik er ook wel zin in, maar iets warms deed hem meestal wel goed na een harde dag werken. Daarna zou ik zijn kleren in het vlekkenmiddel zetten, ander kreeg ik het bloed er morgen bij de was moeilijk uit. Ik ging rustig naar de keuken en pakte daar een mok. Daar schonk ik rustig de chocomel in en zette de mok in de magnetron. "Wil jij ook?" vroeg ik aan Ace die ook in de keuken bezig was. Eerst zou Harry zijn mok krijgen en daarna zou ik er eentje voor hem maken en een voor mezelf om daarna even lekker rustig op mijn kamertje te gaan zitten. De magnetron piepte en ik haalde de hete mok eruit. Met mijn gebogen armen ging ik voorzichtig en zo min mogelijk springend naar de woonkamer. Daar zag ik mijn baasje hangen op een bank en Niall in een taal die ik niet verstond was boos met zijn telefoon bezig. Ik had nu echt medelijden met Zayn, want als Harry zo boos was, was het echt geen pretje om zijn hybride te zijn. "Alsjeblieft." zei ik zacht met mijn oortjes een beetje bang in mijn nek uit angst voor Niall. Als hij de mok zou aanpakken zou ik snel verdwijnen terug naar de keuken. Ik hield niet van hard geluid. Het deed pijn aan mijn oren en gaf me het gevoel dat ik moest vechten of vluchten, wat ik allebei niet mocht. Toch was dat ook vaker gebeurt en had ik er problemen mee gehad. Nee, een makkelijke hybride was ik nooit geweest, van kleins af aan al niet. Nu had ik veel geleerd, maar alsnog was ik verre van de perfecte hybride. Het feit dat er ergens de fout was gemaakt met een wasbeer in plaats van een walabi zat er daar nog een klein tikje van in, wat me nog net iets eigenwijzer maakte dan ik anders zou zijn. Makkelijk was ik niet, maar ondanks zijn baan was mijn baas goed voor me en ik had een huis, wat al heel wat was voor iemand als ik.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Goedkeurend knikte ik bij de woorden van de hybride, hij wist na al die jaren heel goed wat ik van hem verwachtte en wat ik fijn vond. Vanwege dat laatste verdiende hij nog wel eens bonuspunten bij me en liet ik hem soms wat vrijer in wat hij mocht en liet ik de touwtjes wat vieren, al werden die gelijk weer strak aangetrokken bij een fout en hield ik hem weer scherp in de gaten. Een kleine hint van een glimlach verscheen op mijn gezicht door de genietende geluidjes die Ashton maakte bij het gekriebel achter zijn oor. Op zijn tijd moest hij beloond worden, hoe weinig het ook was. Dat was goed voor hem en uit eigen ervaring wist ik dat hij daardoor beter zijn werk deed. Ik had hem dan ook al zijn hele leven. Als je uit hogere families kwam, binnen of buiten de maffia, kreeg je -je hybride al toegewezen kort na je geboorte. Het was dat Ashton jonger was dan ik, maar ze hadden echt geloofd dat ze bij mij moesten wachten voor hem, dat we goed bij elkaar aan zouden sluiten. Nou was dat in het begin ook zo, tot dat gebeurde. Ik kon het niet eens opbrengen in mijn gedachten zonder door te draaien, daarom had ik hem ook expliciet gevraagd het nooit meer op te brengen, ondanks dat het elke nacht in mijn onderbewustzijn terug kwam. Ondertussen had ik mezelf al schoongemaakt en me omgekleed, om naar beneden en de bank te slenteren. Vragend keek ik naar Niall die ergens heel erg ontevreden mee leek en probeerde het gesprek te volgen, jammer dat ik maar een paar woorden Iers kon. Ik had veel talen moeten leren door dit vak, maar ik miste er nog zat en had het een beetje opgegeven. Hopelijk legde hij het wel zo uit want ik was nieuwsgierig en wilde weten of ik ergens mee moest helpen. Ashton kwam nu half hoppend de kamer binnen met de choco, het was te zien dat hij zijn best deed niet zo te springen als dat hij normaal deed als hij liep, waarschijnlijk door dat halve geschreeuw van de blonde jongen. "Dank je, Ashton, ga maar even iets voor jezelf doen," zei ik voor ik de kop aannam, maar hield een vinger van mijn vrije hand omhoog als teken dat hij nog niet weg mocht lopen. "Ik wil nog even met je praten, apart. Niet nu, maar als ik vanavond naar boven ga verwacht ik dat je al op mijn kamer bent," sprak ik zacht, zo goed als onhoorbaar, dit was niet voor andere oren bedoeld en zijn oren waren gevoelig genoeg om dit te kunnen horen. Ik ging weer ontspannen tegen de bank aanhangen en blies wat voor de hete drank, ik had geen zin om mijn mond nu nog te verbranden en dan zou ik ook de mok uit mijn handen laten vallen als reflex, liet ik nou net zo half liggen dat ik dan alles over me heen kreeg.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik vond het een prima leven met Harry. Sinds ik mocht dienen, diende ik Harry al. Nu waren we al lang samen en kende ik al best veel van hem, wat hij wilde en wat absoluut niet. Toch deed ik nog vaak genoeg iets fout en stond hij weer op scherp op me, maar het gebeurde ook dat hij de touwtjes wat liet vieren. Dat was altijd wel fijn. Eigenlijk elke vorm van goedkeuring was erg fijn. Nu stond ik hier weer chocomel te maken voor hem. Daarna zou ik vrij zijn. Misschien maakte ik wel een mok voor mezelf en ging lekker boven wat zitten drummen ofzo. Eerst wel even zijn kleren in het vlekkenmiddel zetten, anders gingen de vlekken daar nooit meer uit. De magnetron piepte en ik pakte de mok eruit voor ik zo voorzichtig mogelijk met zo min mogelijk springen naar de woonkamer ging. In de woonkamer vielen mijn oren plat op mijn hoofd uit angst door het boze gesprek van de blonde jongen. Boosheid maakte me vaak wel bang, omdat het vaak slechte dingen voor mij betekende. Ik gaf hem de mok netjes aan en knikte dankbaar. "Dank je" zei ik en ik wilde net omdraaien toen ik zijn vinger zag. Het was dus nog niet voorbij. Ik bleef een beetje zenuwachtig op mijn plek springen. Zijn woorden kwamen bij me aan en deden me knikken, maar toch maakten ze me ook nerveus. Wat zou er zijn? Ik wist het niet. Het klonk niet slecht, maar ik wist het nooit. "Ik zal er zijn." zei ik voor ik me omdraaide en de kamer uit snelde terug naar de keuken. Nog net hoorde ik Niall hard vloeken en daarna duidelijk boos gitaargespeel. Ik schoot de deur door en kalmeerde wat achter het aanrecht. Langzaam gingen mijn oren weer omhoog staan en had ik mezelf weer onder controle. Ik pakte een mok uit een kastje en schonk er chocolademelk in voor ik die in de magnetron deed en op mijn staart leunde om te wachten op mijn warme chocomel en wat rust. Ik trommelde met mijn handen op mijn borst. Het kon me allemaal weinig schelen nu nog. Ik was even vrij en dat ik straks nog een gesprek kreeg maakte me best bang, maar die angst wilde ik nog niet toelaten of laten merken. Straks zou ik waarschijnlijk stevig stressend op mijn bed liggen of alle tijd vergeten omdat ik aan het drummen was op het kleine trommeltje wat ik ooit eens had gekregen. Ik merkte het amper dat de magnetron piepte. Ik ging gewoon op in de beat die ik maakte met mijn handen op mijn borst. Het hield me in een soort trans en maakte me erg rustig en ontspannen. Dat had ik na dat hele woonkamergedoe, al had het maar eventjes geduurt, had ik dat wel nodig. Stress kon mij snel beinvloedden, maar toch was ik vaak ook weer erg snel rustig en mijn normale brutale nieuwschierige zelf weer. Toch viel ik uiteindelijk uit de trans en pakte mijn mok voor ik naar mijn kamertje verdween om hem daar rustig leeg te drinken zonder bemoeienissen van anderen.

    [ bericht aangepast op 3 sep 2014 - 0:18 ]


    Bowties were never Cooler

    [Hele late MT XD. Ik schrijf zometeen een stukje.]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Lucas "Luke" Robert Hemmings

    Overal hoorde ik wel wat. Hybrides, mijn soortgenoten, die klussen deden en problemen oplosten voor hun bazen, die hen keiharde bevelen gaven, die per directe moesten worden opgevolgd. Zelf was Michael mijn baas, daar was ik best tevreden mee. Hij kon heel erg aardig zijn, als ik mijn werk goed deed. Eigenlijk zag ik hem meer als een god. Waarom? Het is wel mijn baas. Ik zie mezelf als een jong, levendig… wezen…, die weet wat hij wil. Ik weet ook wat ik wil; een vrij leven in de buitenwereld. Leven tussen mijn soortgenoten. In het 's zomers extreem warme en 's' winters extreem koude Canada, of in het overbevolkte China, of in Australië: het maakt mij niet uit. Ik wil gewoon kunnen leven en mezelf zijn. Dit liet ik ook altijd zien. Altijd was ik degene die bij iedereen bekend was, totdat ik in gevangenschap werd genomen. Verschrikkelijk, noem ik het. Echt verschrikkelijk. Maar dat ik mijn karakter goed liet zien, werd niet altijd geaccepteerd. Daarom weet ik nu wat echte pijn is. Fysieke en mentale pijn. Na het diner had ik nog even mijn dingen gedaan, waarna ik snel was gevlucht naar mijn kamer. Hier kan ik alleen zijn. Eigenlijk was dat wat ik graag deed, hoewel ik er ook erg erg van hou om in een groep te zijn. Mijn ogen vielen even dicht en op het moment dat ik me dat besefte, opende ik ze direct. Ik krabde eventjes aan mijn grote linkeroor, mijn oren konden me zó irriteren. Maar eigenlijk vond ik ze wel schattig.
    Op mijn blote, behaarden voeten, liep ik mijn kamer uit, bang om iets te zeggen. Zou ik Michael opzoeken…? Of een van mijn soortgenoten, met hen kon ik het ook wel goed vinden. Ik weet het niet. Uit verveling begon ik, voor de zoveelste keer, een rondje door de villa te lopen.

    [Sorry, niet het beste stuk ooit. Iemand voor Lukey?]


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Harry Styles
    Vermoeid maar comfortabel nam ik de warme beker van hem over en hield die in een hand, gelukkig was dit shirt echt veel te groot voor me en had ik sweaterpaws zodat ik mijn handen niet brandde, om met mijn andere hand Ashton nog even tegen te houden van weglopen. De nervositeit en angst die mijn woorden veroorzaakten waren zeer duidelijk aanwezig in zijn ogen, heel verstandig van hem. Ik had al zo vaak gehoord dat het beter was om mij te vrezen dan lief te hebben en daar was ik het mee eens, je moest echt geen moeite doen om bij mij in een goed blaadje te komen want dat kon je gewoon niet, tenzij ik je heel goedgezind was of je al op de een of andere manier wat voor me betekende. Toch had de hybride dit keer niks om te vrezen, tenzij hij in de tussentijd wel iets heel stoms zou uithalen. Wat ik niet hoopte, want ik sliep op koudere dagen in deze kleren en ik wilde er geen bloed op hebben. Hummend dronk ik een klein beetje van de zoetigheid nadat Ashton weer naar de keuken was gehopt, hij verdiende wel een beetje vrije tijd. De afgelopen weken was ik erg tevreden geweest over zijn prestaties en ik overwoog zelfs een hele dag vrij te geven, wat ik in al die tijd dat ik hem had nog maar een keer had gedaan. Opgeschrokken uit mijn gedachten keek ik Niall aan na zijn harde gevloek, die best wel furieus op zijn gitaar begon te spelen. Twijfelend schoof ik wat dichter tegen de rand van de bank en legde zacht mijn hand op zijn arm, een klap kon ik nu verwachten en ik zat al startklaar om weg te duiken, maar ik wilde dat hij kalmeerde en eindelijk eens uit zou leggen wie er nou in godsnaam belde en wat diegene zei. Dat was hij ons nu wel verschuldigd, vond ik tenminste. Ik zei dan niet veel, de Ier wist heel goed wat ik bedoelde zelfs zonder woorden, ik sprak alleen als ik dat zelf echt nodig vond en dat was hier niet aan de orde. Deze jongen kende ik al god weet hoe lang, dus hij kon prima aan mijn lichaamstaal ontcijferen wat ik wilde zeggen. Met een zucht trok ik mijn hand terug en klemde die weer om de mok, zodat ik weer fijn opgekruld in het hoekje van de bank kon gaan zitten. Zelfs iemand als ik had die veiligheid en warmte soms nodig, al maakte het voor mij niet uit wie of wat me dat gaf. Volgens mij lag dat er heel erg aan dat mensen al bang waren om me alleen al aan te kijken, toch zou ik echt niet weigeren als iemand me opeens in zijn armen zou trekken. Ik bleef een mens, net als ieder ander, alleen een mens die een deel van zijn menselijkheid had verloren door zijn verleden. De andere aspecten van het mens zijn bleven me wel bij, hoogstens diep weggestopt maar de instincten waren er zeker, hoe weinig dat ook konden geloven.


    Because I love him, do I need another reason?

    Michael Clifford
    Mijn vingers typte razendsnel over het toetsenbord. de verschillende codes rolde langs het scherm en een druk op de enterknop en ik was klaar. zuchtend haalde ik mijn hand langs mijn bezweten voorhoofd en kwam ik langzaam uit mijn trans. Verwachtend dat Luke nu naast me zou staan om me wat te drinken aan te bieden. Maar toen ik om me heen keek was mijn Hybride nergens te bekennen. Hij zou het ook nooit leren. Ik kwam stroef uit mijn stoel en moest mijn broek optrekken, omdat die anders naar mijn enkels zou zakken. Riemen waren voor watjes. Ik verliet het computerlap op zoek naar Luke. Het leek wel of de rollen omgedraaid waren nu en dat beviel me alles behalve. Hij was degene die mij achterna moest lopen, niet ik hem. En het was maar vel voor hem te hopen dat hij dus bezig was met klusjes of andere belangrijke dingen. 'Lucas!' Riep ik vel, toen ik een glimp van hem opving in de gang. 'Wat haal je, je in godsnaam in die domme kop van je! Het is 8 uur en weet je wat dat betekend?' Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hem aan. 'Juist ja, Koffietijd. en zie jij hier ergens koffie in mijn handen? Nee, ik ook niet, dus daar zou ik maar heel snel voor gaan zorgen.' Viel ik hem meteen aan, nog voordat hij antwoord kon geven. Het was maar voor hem te hopen dat hij de rest van zijn taken wel had gedaan. Geïrriteerd draaide ik me om, maar bedacht me. 'Dit is de laatste keer dat ik achter jou hol moet aanlopen om dingen voor mekaar te krijgen.' Ik ging ervan uit dat hij de gevolgen wist en liep weg. Hij wist dondersgoed dat ik niet het slechtste baasje was, dat hem was overkomen, maar hij moest niet mijn geduld gaan uittesten en met me aan de haal gaan. En ik dacht toch wel dat hij dat ondertussen moest weten. Vermoeid liet ik me bij Harry en Niall op de bank vallen en legde ik mijn voeten op de salontafel. 'Waar die kut beesten wel niet goed voor zijn.' mompelde ik. Ik had Luke om me werk uit handen te nemen, niet om me nog meer werk te geven.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Calum Hood

    Terwijl ik nog wat beduust sta te kijken zie ik dat ace even binnenkomt maar ook weer snel weg. Dat was begrijpelijk, als er straf werd uitgedeeld wilde hij er niet bij zijn. Ik zie Niall in zijn stoel aan de drank en de telefoon en hoor hem boos in een rare taal. Ook Harry zit in een stoel. Hier en daar word er wat gepraat en met een grom trek ik mijn beanie uit mijn haar. Ik steek hem in mijn broekzak. Mijn oren gaan vrolijk heen en weer en Ashton loopt meerdere malen met drinken langs. De geur van chocolade melk drijft binnen en ik lik mijn lip af.

    Ik had geen enkel idee waar mijn baas was dus wat verloren kijk ik rond en besluit dan dat ik chocolade melk ga drinken. Ik loop naar de keuken en ik vul een glas en zet hem in de oven. Ik moest echt vragen of ik niet even naar buiten kon om wat rond te rennen. Ik zou me even kunnen laten gaan en dan was mijn staart sneller onder controle. Heftig zwiepend maar toch uitkijkend dat er niet weer wat om ging. Stil ga ik op de grond zitten naast de bank. Ik zat of lag raag op de grond. Ik was als nog bang voor de reactie. Dat de rest nog niks gevraagd of gezegd en daar was ik blij mee. Met mijn benen onder me, mijn staart vrolijk rechtop zwierend heb ik de mok in mijn handen en kijk rond. " kom je erbij zitten of heb je nog klusjes?" Vragend kijk ik Luke aan. Op dat moment galmt de stem nogal bozig van Michael. Terwijl hij tegen hem ingaat krimp ineen. Michael gaat bij de rest zitten. Stil zit ik en bemoei me nergens mee. Als ik hoor wat hij zegt bijt ik op mn lip en kijk verdrietig omlaag. Soms had ik het gevoel dat ze wat gaven om me. Maar dat bleek weer eens niet zo te zijn

    [ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 22:36 ]


    Change is for weirdos ~ Niall Horan

    Niall Horan
    Verdomde klootviolen konden ook niets! Het leek wel of ik soms chinees tegen ze sprak, terwijl het gewoon Iers of engels was. Vloekend en tierens liet ik mezelf in de stoel vallen en pakte mijn gitaar om mijn frustraties eruit te spelen en dat Zayn me geen drinken was komen brengen maakte mijn frustraties alleen maar erger. Die kreeg het echt flink te voorduren vanavond en ik zou het mooi zelf doen. Harry zou nu echt niet dit voor me hoeven doen, zoals gewoonlijk. Ik voelde al snel de hand van de jonge beul op mijn arm, waardoor ik verstarde en hem fel aankeek. Ik was echt woest nu en kon het op ieder moment op iemand afreageren. Hij bleef voor hem gelukkig stil, al spraken zijn ogen boekdelen. "Ierse maffia kan ook niets zelf doen. Ze willen geen deel van de organisatie zijn, maar zijn zonder ons helemaal niets. Het ergste is nog dat ik ze keer op keer help ook omdat het toch deel van mijn verleden en familie is. Verdomme. Nu kan ik alles weer gaan oplossen omdat 3 klikspanen hun klep niet hebben kunnen houden. We zouden alle macht in Ierland, eigenlijk alle maffia in Ierland, wel eens kwijt kunnen raken en zelf ook verdacht worden." Ik trapte tegen de koffietafel en gooide er nog een hele rits vloekwoorden uit. Op dat moment kwam Michael binnen met zijn hoofd flink op onweer. Hij gooide zijn benen op de salontafel waar ik nog eens gefrustreerd tegenaan trapte. Bij zijn woorden werd ik ook weer herrindert aan het niet functioneren van Zayn. "Praat me er niet over, Mikey. Is het zo moeilijk om whiskey bij te vullen als ik een telefoontje krijg?! Of thee te bengen van mijn part?! Hij weet dat ik wat wil drinken als ik aan de fucking telefoon zit."gromde ik voor ik weer doorging met geergert gitaarspelen. "Als ik hem vind krijgt hij er van langs." mompelde ik nog terwijl er rauwe klanken van mijn gitaar kwamen. Nee, volgens mij wenste niemand nu mijn hybride te zijn. Meestal was ik dan wel een softie tegenover hem en alle anderen, maar als hij simpele instructies niet kon opvolgen en dat ook nog op erg slechte momenten, dan kon hij echt gaan rennen voor zijn leven. Meestal was hij een prima hybride, maar nu kon zelfs dat me weinig schelen. Freaking bastaard moest gewoon doen wat hij moest doen, meer niet. ik hoefde hem daarvoor toch neit elke seconde woordelijke instructies te geven en met een riem aan me vast knopen?! Of wel soms?!

    [ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 22:42 ]


    Bowties were never Cooler

    [ Praattopic ]

    [ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 22:46 ]


    Bowties were never Cooler

    Zayn Javadd Malik || Tijger

    Mijn handen trilden en een gejaagde ademhaling weerklonk door de kleine ruimte van mijn verblijf. Terwijl ik opgekruld op mijn bed lag en mijn lange staart rondom mijn ranke lichaam had gewikkeld, deed ik mijn best om geen kreten van pijn te slaken door de krampen die om de enkele seconden door mijn maag schoten. Ik vond het inmiddels verschrikkelijk worden, en het feit dat ik al één week lang geen sigaret had gekregen zorgde er inmiddels voor dat ik me steeds slechter begon te voelen. Ik had nog niet de kans gekregen om een enkel stokje uit één van de vele doosjes die zich in deze villa bevonden mee te smokkelen naar mijn kamer, en mijn baas had me deze week helaas nog niet beloond met een sigaret.
    Het geschreeuw en gevloek dat ik direct aan Niall koppelde vanwege zijn overheersende, Ierse accent, zorgde er echter voor dat ik mezelf overeind probeerde te duwen. Hij was boos, en dat was nog maar zacht uitgedrukt. Hij was laaiend en witheet van woede. Dat kon ik uit zijn stem opmaken, en als Niall boos was, was hij geen prettige aanwezigheid.
    Terwijl ik trillend uit het bed klom en me op handen en voeten liet zakken aangezien lopen me nu veel te veel moeite zou kosten, deed ik mijn uiterste best om de vervelende steken die mijn maag nog steeds teisterden te negeren. Ik sleepte mezelf richting de keuken, waar ik de aanwezigheid van Calum opmerk, maar hem enkel begroet door mijn staart langs de zijne te laten glijden. Ik had niet veel contact met de andere hybrides in het huis, aangezien ik nou eenmaal vrij teruggetrokken was en me liever niet te veel met anderen bemoeide. Ik zou er enkel en alleen maar meer problemen mee kunnen krijgen, en aangezien mijn leven nou eenmaal niet over rozen ging, had ik besloten om toch maar wat terughoudender te zijn en te blijven.
    Terwijl mijn vingers boven de mokken en de glazen zweefden, vroeg ik me af wat ik Niall zou moeten brengen. Kokend water durfde ik hem niet te geven, maar alcohol zou ook niet voor een al te positieve invloed zorgen. Uiteindelijk besloot ik toch om de fles whiskey uit de kast te pakken en naar de woonkamer te schuifelen, waar ik strak voor me uitkeek voordat ik het glas met trillende handen bijvulde. Het zweet stond op mijn voorhoofd en mijn onderlip trilde van angst en pijn, waardoor het huilen me nader stond dan het lachen. Waarschijnlijk zou ik ook nog eens een uitbrander van Niall krijgen; dat was inmiddels wel van zijn gezicht af te lezen.

    [ bericht aangepast op 2 sep 2014 - 23:32 ]


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Lucas "Luke" Robert Hemmings

    Ik dwaalde wat rond over de gang, genietend van mijn vrije tijd. Heerlijk, vrij zijn. Tijd hebben voor jezelf, of met vrienden. Geweldig, als je het mij vraagt. Maar dat is niet míjn leven, helaas. Ik heb mezelf twee jaar geleden voorgenomen, om van elk moment vrije tijd te genieten. You Only Live Once, niet waar? Nu ben ik niet degene met het beste leven, maar ja, je moet er het beste van maken. Dus deed ik dat ook. Ik bestudeerde elke deur, grondtegel, trapleuning; alles. Ik had dat al zo vaak gedaan, aangezien ik door het huis lopen héél vaak deed. Volgens mij was ik een van de weinigen die dit huis van voor naar achter, van boven naar beneden kende. Plotseling merkte ik dat iemand maar me keek. Heel kort. Het voelde niet erg goed, eerder onheilspellend. Toen hoorde ik Michael schreeuwen. 'Lucas!' Het klinkt erg luid en direct krimp ik ineen. Lucas, mijn volledige eerste naam, wordt vaak alleen gebruikt wanneer er iets negatiefs is. Dat zal nu vast wel weer het geval zijn, maar ik hou niet erg van negatieve dingen. Boosheid maakt me bang, bang dat ik iets niet goed heb gedaan, zelfs al lijkt het alsof ik heel zeker van mezelf ben. 'Ja, baas…?' piep ik zachtjes, haast onhoorbaar voor Michael. 'Wat haal je, je in godsnaam in die domme kop van je! Het is 8 uur en weet je wat dat betekend?' Hij had zijn wenkbrauwen hoog opgetrokken, maar dat maakte mij niet uit. Ik voelde me enorm slecht. "Domme kop" had hij tegen me gezegd. Was ik serieus zó dom? Haatte hij me? Jep, Michael haatte me vast. Hij schreeuwde zo vaak en telkens weer maakte ik me erg enorm druk om, waarom weet ik niet. 'Juist ja, Koffietijd.' vervolgde mijn baas. 'En zie jij hier ergens koffie in mijn handen? Nee, ik ook niet, dus daar zou ik maar heel snel voor gaan zorgen.' Waarom zo hard en ruig? "Luke, zou je even koffie voor me willen halen? Normaal gesproken zou je dat om 8 uur doen, maar ik heb je nergens gezien. Volgende keer op letten graag." Als Michael dat had gezegd, was ik direct gegaan. Nu zou ik eigenlijk willen blijven staan en schreeuwen dat hij op moest rotten en zelf koffie moest gaan zetten. Maar aangezien ik Michael zie als een god en ik hem aanbid, knik ik vlugjes, wachtend op de rest van Michaels preek. Die kwam niet, gelukkig. De jongen draaide zich om. Maar hij bedacht zich, blijkbaar. 'Dit is de laatste keer dat ik achter jou hol moet aanlopen om dingen voor mekaar te krijgen.' Toen liep hij naar de keuken. Snel knikte ik en braaf volgde ik mijn baas naar de keuken. Michael was zo goed voor me. Sinds ik moest dienen had ik een jaar lang geleden, dankzij mijn oude baas. Zijn naam was Kyle Curves. Wanneer ik ook maar één stap verkeerd zette, werd ik geslagen, geschopt en/of gemarteld. Vreselijk. Ik was dan ook heel blij toen ik Michael mocht dienen. Nou ja, eigenlijk háát ik het dat ik zo moet leven, maar Michael was wel een van de betere baasjes in deze wereld. Hij kon erg streng zijn, zoals nu, maar ook erg lief. Op dit soort momenten haatte ik mezelf, dat ik het niet goed gedaan had. Eenmaal bij de keuken aangekomen hoorde ik Calum wat zeggen, wat ik niet verstond, zelfs niet met die reuze-oren op m'n kop. Ik glimlachte kort naar de hybride en hupte toen maar het koffiezetapparaat. Ook Zayn stond in de keuken. Ik zei hem vriendelijk gedag en liep daarna naar mijn baas. Michael was op de bank geploft en raakte in gesprek met Harry en Niall, twee andere maffialeden. Niall was erg boos en normaal gesproken was ik weggerend voor dit soort situaties. Maar omdat ik mijn fouten van net wilde rechtzetten, alleen voor Michael, gaf ik de mok aan mijn baas, met de woorden. 'Het spijt me oprecht, baas, kan ik nog iets anders doen?' Misschien zou Michael me nu een betere hybride vinden.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Louis William Tomlinson || Scherpschutter

    Terwijl ik de onderdelen van mijn precisiegeweer terug in elkaar zette, luisterde ik stilletjes naar de stemmen op de achtergrond. Bijna iedereen had het zich gemakkelijk gemaakt in de grote woonkamer, alhoewel bepaalde stemmen niet bepaald gelukzalig klonken. Vooral de stem van de kleine Ier stak er met kop en schouders bovenuit, en een zweem van een grijns krulde rondom mijn lippen als ik aan zijn arme hybride dacht. Die arme jongen zou het nog zwaar te verduren krijgen. Niall was namelijk net een porseleinen poppetje, maar zodra de woede zich in zijn hoofd had genesteld, was bijna niemand meer tegen hem opgewassen.
    Ik zette mijn lieftallige wapen terug in de hoek van mijn kamer, waarna ik besloot om eens te gaan kijken waar mijn huisdier op dit moment uithing. Ik had Calum nu al een aantal minuten niet meer in de gaten gehouden, en aangezien hij nog wel eens de neiging had om weg te lopen, zorgde ik er over het algemeen voor dat hij zich in dezelfde ruimte als mij bevond. Toch was ik van mening dat hij echt eens moest gaan leren om zich naar wens te gedragen, want ik had immers niet voor niets zo veel geld aan dat beest uitgegeven.
    Een beest. Dat was precies zoals ik elke hybride noemde. Het waren geen volbloeden zoals wij mensen. Het waren afgedankte wezens die het geluk hadden dat ze als slaven aan het werk mochten, in plaats van koelbloedig te worden afgeslacht door de gehele wereldbevolking.
    Ik verliet uiteindelijk mijn slaapkamer en baande me een weg door de gangen van de reusachtige villa, terwijl mijn ijsblauwe kijkers zochten naar enig teken van de donkerharige jongen die ik nog wel eens op een kwetsende toon als 'afgedankte hond' bekroonde. Ik realiseerde me dat ik die woorden al zeker drie dagen niet meer had gebruikt. Een record, als je het aan mij zou vragen.
    "Calum," sprak ik met een ijzige ondertoon, zodra ik hem had gevonden in de woonkamer. Hij zat op de grond en nipte van chocolademelk. De zoete geur was immers niet over het hoofd te zien. "Aan wie heb jij gevraagd of jij iets lekkers mocht pakken?"
    Terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok en ik mijn hoofd een tikkeltje kantelde, gleed mijn blik over de leden van de bende. Ik betwijfelde ten zeerste of zij Calum toestemming hadden gegeven om chocolademelk op te warmen, alhoewel ik het wel door de vingers zou kunnen zien als hij het aan iemand had gevraagd. "Nou? Trek die bek eens open en spreek."


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Niall Horan
    Ik was net een paar minuten klaar met me uitspreken over het niet functioneren van mijn hybride, toen ik alweer ver in mijn muziek was weggezogen. Het leidde me wat af van de wereld en mijn gevoelens, maar verminderde ze zeker niet. Door het wegstoppen waren ze misschien zelfs wat erger geworden. Ik had daarom dan ook niet gemerkt dat Zayn binnen was gekomen tot hij mijn glas bijschonk. Met een hand zette ik als reflex mijn gitaar weg en met de ander greep ik zijn halsband strak vas op het moment dat die trans werd verbroken. "En waar zat jij in godsnaam?!" siste ik woest voor ik de fles whiskey uit zijn handen nam en de laatste paar centimeters die erin zaten achterover sloeg. Het brandde, maar verre van zo fel als mijn woede. De lege fles zette ik weg, maar ik bleef Zayn fel aankijken. Het beetje alcohol zorgde ervoor dat mijn laatste zachte kantjes verdwenen. "Laat ook maar, het kan me geen zat schelen. Blijkbaar is het te moeilijk om als ik telefoneer te zorgen dat ik altijd iets te drinken heb. En je hebt wel de slechtste tijd uitgekozen om dat te flikken." zei ik woest. Langzaam begon er toch een plannetje in mijn achterhoofd te broeden, al was het misschien wel erg wreed. Dat kon me nu alleen niets schelen. Ik dwong Zayn voor me op zijn knieen en keek toen naar Harry. "Heb jij hier in huis nog wat dingetjes liggen, of ligt alles in de kelder?" vroeg ik met een duidelijke sadistische toon in mijn stem. De krullenbol zou precies weten wat ik bedoelde. Dit keer kwam zijn straf van mijn eigen hand. Normaal liet ik het aan Harry over, omdat ik het op goede dagen niet over mijn hart kon verkrijgen, maar Zayn wel gedisciplineerd moest worden. Toch wist ik niet wat gunstiger was voor hem. Vaak had hij namelijk nog niet hoeven lijden onder mijn handen en zeker niet door een grote bijkomstigheid als deze. Alleen nu al mijn mededogen en een deel van mijn rationele verstand waren weggenomen door de alcohol ging hij ervan lusten en hij mocht, moest eigenlijk, zijn eigen straf naar zijn kamer sjouwen. Ik dacht eerst aan mijn kantoor, maar daar wilde ik geen bloedvlekken, en zelfs in mijn wrede staat van doen overleefde ikzelf de kelder niet, dus dan maar de slaapkamer, of die van hem in elk geval, want ik wilde niet slapen in een bed met bloedspetters erop. "Naast je straf heb je de komende tijd nog een kans om je te bewijzen, anders krijg je een schokhalsband om, zodat je in elk geval merkt als je iets moet doen, want nu lijkt je te druk bezig met alles behalve wat je moet doen en ben je constant te laat." Nu was dit lang niet altijd waar, al was hij de laatste tijd wel vaker net op het nippertje met opdrachten, zowel gesproken als ongesproken. Toch zou hij als hij slim was geen tegenspraak hebben, anders werd het alleen maar erger voor hem, hoe onredelijk het ook was.

    [ bericht aangepast op 3 sep 2014 - 8:45 ]


    Bowties were never Cooler

    Calum Hood

    Vandaag bleken alle baasjes zo wat helemaal chagrijnig te zijn en dat wekte angst op. Dan wist ik zeker dat hij me ging straffen voor het glas, aangezien hij dat vast gehoord had. Zayn kwam ook binnen en hij zag er nogal bleekjes uit naar mijn idee. Ik glimlach even lichtjes als zijn staart lans de mijne gaat. Mijn staart begint gelijk weer te kwispelen. Ik kijk op nadat ik hier en daar boze woorden hoor van de bazen. Ik hoor een deur open gaan en ik verstijf even als het Louis is . " Calum" Zijn ijzige stem klonk door de ruimte en ik piep angstig en kromp ineen terwijl mijn staart omlaag gaat even als mijn oren. "Aan wie heb jij gevraagd of jij iets lekkers mocht pakken!" Ik krimp dieper ineen en denk na. Hoe kon ik dit zo goed mogelijk verwoorden zonder dat hij boos werd?. Hij kantelt zijn hoofd een beetje en angstig kijk ik hem stil aan."Nou? Trek die bek eens open en spreek.". Ik voel me iets boos worden. Ik had nog steeds een mond ondanks dat ik andere tanden had. " ik.. ik' Ik krul mijn staart wat om me heen. " De andere pakte ook en e ik dacht dat ik ook wel mocht' zeg ik snel. " em dat was heel erg dom van me want ik had naar u moeten komen". Ik slik even angstig en een kleine maar redelijk harde angst grom rolt over mijn lippen. Beschaamd kijk ik mijn baas aan. "S sorry"fluister ik zachtjes


    Change is for weirdos ~ Niall Horan