• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • IamGroot
    • Zayn Malik • Zwarte-Panter-Hybride • Goner
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Styford
    • Louis Tomlinson • • •

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • MikeyClifford
    • Luke Hemmings • Fennek-Hybride • Whisperings
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • IamGroot

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • MikeyClifford



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen IamGroot of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    Het is vroeg in de avond op een prachtige heldere, toch enigsinds koude, woensdag en de hybriden zijn druk bezig met het verzorgen van het huishouden en het onderhouden van hun meesters, die elk hun eigen ding aan het doen zijn na het diner. Sommigen zitten misschien nog in de lounge na te praten over de dag met een glas whiskey, terwijl anderen zich liever even terugtrekken om wat bij te komen. Vanavond is er voor de 5 nog een belangrijke vergadering over de stand van zaken, een vergadering die elke week plaats vind, maar daardoor zeker niet minder belangrijk wordt, willen ze alles overal draaiende houden. Nu is er nog even tijd voor ontspanning, voor de meesters in elk geval, want of de hybrides tijd voor rust en ontspanning krijgen is volledig afhankelijk van hen en hun wensen.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 13:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Met trillende handen pakte ik een van de boeketten die Ashton had gemaakt en verving daarmee de oude bloemen bij het graf van mijn zus. Het stond een stuk mooier zo, bijna levendig, al was dat belachelijk. De niet geknakte fleurige bloemen gaven het in ieder geval een wat optimistischer tintje, en ze roken heerlijk. Het was beter dan alleen een saaie grijze steen met gras dat er omheen groeide. Dezelfde handeling verrichtte ik bij de andere twee graven en keek er nog even kritisch naar voor ik besloot dat het goed was, om terug naar de hybride te schuifelen en tegen hem aan te gaan hangen. Ik was bang dat ik zonder die steun gewoon tegen de grond zou klappen en niet meer overeind kon komen. Mijn getril werd een beetje minder door zijn zachte en kalmerende aanrakingen, maar nog lang niet genoeg voordat het niet meer zichtbaar was. Half opgekruld bleef ik tegen hem aan zitten en drukte een kusje tegen zijn kaak. Ik begreep dat hij er wat verward door ging verzitten, ik wist niet precies waarom ik het überhaupt deed, mijn eigen acties waren zelfs voor mij onvoorspelbaar. Een schokkerige zucht over mijn lippen bij het woord dat hij tegen de lucht deed en zei stilletjes dat ik me niet goed voelde. Ik knikte licht bij zijn woorden en deed mijn best om te blijven zitten toen hij me losliet. Mijn spieren werkten echt voor geen meter mee en het zou me niet verbazen als ik straks zwaar op Ashton moest steunen. Onbewust wiegde ik wat heen en weer terwijl ik toekeek hoe de hybride de stenen oppoetste en in gedachten verzonk. Letterlijk alles in mijn lijf deed pijn, alsof ik kort geleden nog volledig in elkaar geslagen was en over het algemeen voelde ik me gewoon ziek. Ik wist niet of dat een reactie was op dit alles of dat ik sowieso al ziek werd, het was in ieder geval niet goed. Als dit al zo'n pijn deed wilde ik niet weten hoe het zou voelen als mijn verdediging af begon te zwakken en de mentale pijn erdoor zou sijpelen. Ik was in heel goede handen en Ashton had na al die jaren genoeg ervaring hoe hij er mee om moest gaan als ik weer een inzinking had gehad en een paar dagen zo goed als hulpeloos was. Dan deed ik mijn taken nog wel, maar een stuk minder goed en was mijn concentratie weg, waardoor bijna alles mis ging. Daarvan raakte ik ontzettend gefrustreerd en reageerde dat opbedoeld op de hybride af, die ook alleen maar zijn best deed. Hij begreep wel dat ik het niet zo bedoelde, hoopte ik dan. Ondertussen verzwaarde mijn ademhaling flink en liet ik mijn hoofd hangen met gesloten ogen om niet duizelig te worden. Ik moest het nog even volhouden tot thuis voor ik mezelf echt mocht laten instorten, dat kon ik wel. Dat moest. Op zijn minst tot Ashton klaar was met de graven wat op te schonen, dat was ik hem verschuldigd door alles waar ik hem doorheen had laten gaan. Steunend met mijn handen op mijn knieën wachtte ik af, zo lang kon het niet duren in het tempo waarop ik hem bezig hoorde gaan. "Ash?" bracht ik met een trillende stem uit, om aan te geven dat het maar weinig tijd ging kostten voor het mis ging met mij. Ik wilde hem niet opjutten of laten stressen, maar het ging gewoon niet zo en dit was al vaak genoeg gebeurt dat ik wist wanneer het echt bergafwaarts ging.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik poetste snel en grondig de stenen en de foto's. Het was mij namelijk wel duidelijk dat Harry aan het einde van zijn Latijn was en ik wilde hem nog waardig terugkrijgen in zijn kamer. Dat hij zo'n zwake zenuwinzinking had was voor mij wel een teken dat ik flink op mijn tellen moest letten de komende dagen, want ander ging ik het er waarschijnlijk echt van lusten. Ik poetste goed door, terwijl ik mijn oren gespitst hield op Harry. Ik werkte door, maar toen ik halverwege de laatste steen was hoorde ik trillend mijn naam van achter me komen. Ik keek om en zag Harry als een klein hoopje ellende zitten. Ik poetste snel verder en maakte snel de foto schoon voor ik me snel terugbracht naar mijn baasje. Boosje was eigenlijk niet het goede woord, zeker niet nu. Hij was veel meer voor me dan een baasje. Eerder een hele goede vriend. Ik stopte de spulletjes terug in het mandje en hing het om mijn arm voor ik mijn armen stevig om Harry sloeg en hem mee omhoog trok. "Shhhhhhh.... maar..... We gaan naar huis. Kan je zelf lopen, of wil je op mijn rug?" vroeg ik zacht tegen de jongen in mijn armen. Ik ging hem echt niet losserlaten, want de kans dat hij direct weer op de grond zou klappen was voor mij te groot. Hij was nu gewoon zo kwetsbaar en breekbaar. Misschien dat we nu eens de geheime achteringang zouden gebruiken, zodat hij niet langs de rest hoefde. Misschien zou ik straks nog wel even naar Ace gaan om met hem te spreken, maar nu moest ik eerst zorgen dat Harry weer een beetje comfortabel en rustig zou zijn. Dat zou echt nog wel even duren en het had op mij ook een flink effect op mijn gesteltheid. Normaal kwam ik hier al vermoeid vandaan, want de bezoeken aan de begraafplaats waren normaal al best emotioneel slopend. Toch was het nu alleen maar zwaarder, omdat ik mezelf groot moest houden en Harry zo enorm gebroken was. Het viel me allemaal erg zwaar. Ik wilde dus ook wel graag naar huis, om gewoon wat te rusten en in elk geval weer gewoon mijn staart uit mijn broek te halen. Dit zat namelijk echt niet en mijn balans werd er niet beter op. Toch moest ik de schijn ophouden voor de bewakers, wilde ik hier ooit terug kunnen komen, wat ik wel wilde. "We nemen straks lekker de achteringang en dan stop ik je lekker in bad en daarna in bed." zei ik zachtjes. Een beter plan had ik echt niet. Een bad zou de zooi van vandaag van hem afwassen, zodat hij schoon zijn bed in dook. Ook zou het hem heerlijk warm maken, zodat hij neit een compleet ijsblokje was in bed. Waarschijnlijk legde ik zijn dikke flanelle pjama voor hem klaar, zodat hij het warm hield en gaf hem een extra deken. Ik zou dan wel bij hem gaan liggen, wat voor mij het erg warm zou worden, maar goed. Dan sliep ik maar in mijn boxers en dan ging het wel goed... Hopelijk. Als hij het niet goed vond hoorde ik het dan wel weer. Morgen ochtend zou ik zelf douchen, want daar was het ook weer tijd voor... Of Harry moest me de hele dag nosig hebben in de kelder, dan ging ik morgen avond douchen, want jezelf schoonmaken voor je daarheen ging had echt geen zin. Ik vond de kelder echt verschrikkelijk, maar omdat het toch het terretorium van Harry was moest ik alles er schoonmaken en was ik er toch al vaak om hem alles te brengen wat hij nodig had. Gelukkig hoefde ik vaak niet bij de martelingen te zijn, maar toch. Ik wist en hoorde echt wel wat er daar gebeurde. Toch was ik echt niet bang voor mijn baasje en hoorde je me ook echt geen kwaadspreken over hem. Hij bleef mijn baasje en mijn allerbeste vriend.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Godzijdank duurde het niet lang nadat ik zacht zijn naam had gezegd dat ik zijn armen om me heen voelde, want ik was veel te bang dat ik zou instorten tot op een punt dat het niet meer goed kwam. Zonder gestribbel, wat niet eens zou kunnen omdat ik daar de kracht niet voor had, liet ik hem me met zich mee omhoog trekken en zette met moeite mijn voeten onder mijn lichaam. Het was duidelijk te voelen dat mijn benen mijn gewicht nog absoluut niet in hun eentje konden dragen dus was ik blij dat Ashton me vasthield. Voor de steun had ik automatisch mijn armen om zijn nek geslagen en bleef zo onstabiel staan, het was in ieder wat dat ik überhaupt stond. "Ik kan lopen, denk ik," zei ik, dat laatste met lichte twijfel. Zolang hij me bleef ondersteunen moest het lukken zonder in te storten en hem met me mee te trekken. Als hij ging lopen verplaatste ik wel zodat ik een arm om zijn schouder kon leggen en hij niet al te veel last van me had. Het kostte me nu al genoeg moeite om aan hem te blijven hangen. Uitgeput verstopte ik mijn gezicht in zijn hals en drukte er een zacht kusje op. Het voelde niet goed om al die druk, letterlijk en figuurlijk, op hem te zetten maar ik kon niet anders. Hoe erg het ook was, op deze momenten kon ik gewoon niet voor mezelf zorgen, waar hij dan weer voor was. Ik knikte licht bij zijn woorden, het klonk wel aanlokkelijk om een poging doen alle gebeurtenissen van vandaan van me af te schrobben met warm water en daarna een fijne pyjama aan te trekken om tegen de hybride aan op te krullen. Langzaam liet ik hem met een arm los en bleef met de ander om zijn schouders staan. Mijn knieën waren heel wiebelig en met een verkeerde beweging lag ik op de grond, dan kreeg Ashton me ook niet meer overeind zonder me te dragen. Daarbij was het trillen niet opgehouden en nu ik eenmaal stond en maar weinig beschutting van de wind had was het erger geworden. "Sorry voor al het extra werk waar ik je mee opscheep," mompelde ik en probeerde een stapje vooruit te zetten waardoor ik al bijna viel maar me staande hield door zwaar op hem te leunen. Een geïrriteerde zucht om mijn eigen niet kunnen rolde over mijn lippen en mijn blik veranderde langzaam naar de onweerstand. Koppig bleef ik met hem als steun doorlopen, wat ik eigenlijk helemaal niet zou moeten doen. Het stond me echt niet aan dat ik niet zonder hulp kon lopen, sowieso deed ik liever alles zonder hulp, buiten het huishouden dan, tenzij het niet anders kon zoals nu. Ik wierp nog een korte blik op de graven en beet op mijn lip, om het besluit te nemen verder niet om te kijken. Dat deed niemand goed. "Het zou heel goed kunnen dat ik wat bot ga reageren, let daar alsjeblieft niet op," zei ik terwijl ik hem aankeek. Dat wist hij volgens mij wel, maar ik wilde het gewoon even zeggen dat het echt niet de bedoeling was dat ik het zo op hem af reageerde. Dat deed ik bij iedereen wel, maar bij hem het ergst omdat ik wist dat ik in principe alles bij hem kon flikken aangezien hij niks te zeggen hoorde te hebben in huis, wat niet zo was. Achter de schermen had hij nog meer vrijheid dan welke hybride binnen de maffia dan ook en dat hield we beiden graag zo.

    (Hershel went Deadpool.)

    [ bericht aangepast op 13 sep 2014 - 21:22 ]


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik voelde hem erg tegen me aan leunen. Het was dus maar goed dat ik flinke spieren had en hem makkelijk kon houden. Ik was wel blij om te horen dat hij dacht te kunnen lopen, want hem tillen was altijd wat onhandig omdat ik toch een stukje kleiner was. Soms gebeurde het wel, maar het was nooit echt geslaagd. Ik stelde voor om gewoon snel en sneaky terug te gaan naar het huis en dan hem snel schoon en warm te maken voor het bedtijd was. Hij leek er wel wat in te zien, in elk geval zo leek het. Toen hij me wat losser liet, hield ik hem juist wat steviger vast, omdat ik bang was dat hij weer zou instorten. Zijn gemompel wuifde ik snel weg. "Geeft niet. Als jij wil gaan, ga ik graag met je mee en ben ik er voor je als je me nodig hebt. Dat is geen extra werk. Dat doe ik graag." zei ik zacht terwijl ik me door hem naar de uitgang liet leiden. Ik zorgde er zeker wel voor dat zijn gewicht op mijn benen rustten, en niet op de zijnen, want anders zouden we zo waarschijnlijk weer op de grond liggen, want hij kon me zeker meetrekken als ik er niet op berust was dat hij viel. Ik bleef met hem meelopen terwijl zijn gezicht langzaam veranderde in iets wat ik niet graag zag, omdat het niet veel goeds betekende. Ik zei er niets over en ging gewoon verder met hem richting de poort en terug naar de auto brengen. Door zijn woorden zuchtte ik en aaide door zijn krullen. "Geeft niet. Ik ben eraan gewend." zei ik zacht terwijl ik nu de leiding nam en hem rustig meenam naar de poort met een arm stevig om hem heen. Ik had veel vaker meegemaakt dat als hij gevoelens over zich heen kreeg waarmee hij niet kon of wilde omgaan hij het op mij afreageerde in een botte en voor mij nog wel eens pijnlijke manier. Toch nam ik het hem nooit kwalijk. Ten eerste omdat ik het eigenlijk niet mocht omdat ik toch eigenlijk zijn eigendom was. Maar dat was het voor mij eigenlijk niet. Het was meer omdat ik wist dat hij zo zichzelf uitte en met zijn emoties omging. Het was beter dat hij zo de druk af en toe van de ketel haalde, dan dat hij een keer compleet flipte en dingen zou doen waar hij zeker spijt van zou krijgen. Bij de poort knikte ik even naar de bewaker, terwijl ik Harry meenam naar de auto als het wrak wat hij nu was. Bij de auto klikte ik snel de wagen open en liep met hem naar de passagierskant. Daar deed ik met mijn ene arm de deur open en zette voorzichtig de jongen op de stoel neer. Zelf zou hij de deur dicht moeten doen en zijn benen naar binnen moeten zetten, want dat ging ik echt niet voor hem doen. De deur dicht doen misschien nog wel, maar hij moest echt zijn eigne benen bewegen. Ik was officieel zijn sloofje, maar er waren echt dingen die ik weigerde te doen. Dat wist Harry ook en gelukkig vroeg hij het eigenlijk nooit van me. Hij wilde graag zelfstandig zijn en liet me eerder als dienstmeisje werken dan als slaaf. Dat vond ik ook wel heel prettig, want mijn vrijheid was iets waar ik van genoot en wat ik vaker dan eens gebruikte om dingen te doen die elke andere hybride in het huid een flink pak slaag zou opleveren. Ook dingen zoals dit kon ik vaak ongestraft mee wegkomen als Harry in een redelijke bui was. Nu stapte ik in de auto en wachtte tot Harry goed zat voor ik terug richting het huis zou rijden.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Het was maar goed dat hij zijn grip op me verstevigde aangezien ik al bijna onderuit ging met een simpele stap. Ik had hem alleen wel wat losser moeten laten omdat ik moeilijk al aan zijn nek hangend mee kon lopen. Stil bood ik mijn excuses aan voor al het extra werk dat ik op hem afschoof, want dit was een stuk zwaarder dan een gewoonlijke, vooral door het zwaar wegende emotionele deel. Ik glimlachte heel kleintjes om zijn woorden die dat alles wegwuifden, het was in ieder geval goed dat het Ashton niet teveel was, anders zou ik beter mijn best doen om zelf overeind te blijven tegen alles wat mijn lichaam zei in. Toch deed ik mijn best om zoveel mogelijk mijn eigen gewicht te dragen en richting de uitgang te lopen, het irriteerde me verschrikkelijk dat ik het niet zelf kon, wat ik ook uitstraalde. Om die reden zei ik alvast dat hij zich er niks van aan moest trekken, het was niks persoonlijks en ik bedoelde het ook niet zo hardvochtig. Ik probeerde mezelf alleen te beschermen tegen de pijn en dat deed ik niet op de gebruikelijke manier. Andermans pijn deed me nou eenmaal mijn eigen vergeten, fysiek of mentaal. Het was de enige manier waarop ik ermee om kan gaan zonder compleet door te draaien. Automatisch kwam er zacht gehum uit mijn keel door het aaien door mijn haar en knikte bij zijn woorden. Ik voelde dat Ashton de leiding nam waardoor ik mezelf wat meer op hem liet leunen en me als het ware gewoon liet meeslepen met kleine medewerking van mijn benen. Gelukkig zag ik de auto al staan en duurde het niet lang voor ik met een beetje hulp van de hybride rustig kon gaan zitten. Ik ging recht zitten en zette mijn stoel iets verder achteruit zodat ik niet zo klem zat met mijn benen, maar niet zo ver dat ik niet meer met mijn hoofd op Ashton's schouder kon leunen. Dat deed ik dan ook nadat ik de deur dicht had gedaan en mijn riem om, dat was toch beter dan de hoofdsteun van de stoel. "Hoe hou je het toch in godsnaam met me uit? Zelfs ik houd het niet meer vol," vroeg ik hem serieus. Ik was echt de makkelijkste persoon om mee om te gaan, laat staan om zorg voor te dragen. Hij zorgde dan niet erg voor me, hij was in principe de enige familie die ik had en op momenten als deze de enige waar ik me veilig bij voelde. En wat hij ervoor terug kreeg was een emotioneel wrak, snauwen en als ik in een slechte bui was er aantal littekens bij. Ik begon weer met een hand op dat plekje achter zijn oor te kriebelen terwijl ik met mijn ander de radio overzette op iets anders, al deze muziek had veel te weinig zang voor mijn smaak. Zuchtend staarde ik voor me uit, het enige dat ik op dit moment wilde was naar huis en naar bed. Niks meer en niks minder. Uiteraard wel met Ashton dan naast me, anders kon ik echt niet slapen met alle indrukken van vandaag.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik nam Harry mee naar de auto. Het was wel duidelijk dat hij steeds erger op me ging leunen. Dat werd toch zeker de achteringang en de lift. Die jongen ging ik echt niet meer laten lopen en al helemaal niet waar de rest was. Ik wist hoe belangrijk zijn uiterlijke schijn voor hem was en als ik het het kon voorkomen zou ik hem die niet laten breken. Daat ik wist dat hij eigenlijk nog een klein, bang en gebroken jongetje was, betekende niet dat iedereen het hoefde te weten. Ik hielp hem in de auto en schoof toen zelf op de bestuurdersplaats. Zo zou ik rustig naar huis rijden, als hij er klaar voor was. Nu vast deed ik mijn riem om, zette mijn mandje op de achterbank en zette de motor, de verwarming en de radio aan. Ik voelde hoe Harry zijn hoofd op mijn schouder zakte en toen ik de deur en zijn riem had gehoord startte ik de motor en begon aan de rit naar huis. Zijn vraag overviel me eigenlijk een klein beetje. Hoe hield ik het met hem uit? Daar had ik geen idee van, ik deed het gewoon. Ik legde een arm om hem heen en hoorde hoe hij de muziek zachter zette. Al zijn auto's hadden een gescheiden muzieksysteem. Achterin kon hij de ene muziek opzetten, en ik hier voorin de andere. Dat was fijn omdat we een heel andere muzieksmaak hadden. Dat was nog iets, ik mocht zelf muziek luisteren en uitkiezen. Ik was zelfs eens, op een vrije dag met toestemming en in vermomming, naar een openluchtconcert geweest. Dat was misschien wel een van de redenen waarom ik het met hem uithield. "Dat doe ik gewoon. Je bent familie voor me, de enige die ik heb. En het gaat net als familie. Het ene moment wordt ik knotsknettergek van je, dan weer ben ik doodsbang voor je en dan weer wil ik je beschermen van de hele wereld. Maar het grootste deel van de tijd ben ik er gewoon voor je als een raar opstandig broertje en een overbezorgde moeder tegelijk. Misschien dat ik daarom ook wel wat meer van je kan hebben dan jijzelf. Daarbij moet jij ook vaak genoeg met rare fratsen van mij omgaan en daar ben je heel vaak extreem coulant in. Dan is het niets vreemds dat ik met jou fratsen om weet te gaan en je met alle liefde en genegenheid help." zei ik rustig en echt oprecht terwijl ik over de stille straten van London reed. Het was gelukkig rustig en ik wist precies waar de flitspalen en politiemensen stonden, dus ik kon flink doorrijden. Ik reed met een flinke snelheid door de stad. Hard rijden deed ik graag en het ging prima rond deze hoeveelheid verkeer en in deze straten. Ik remde pas af toen ik de garage indraaide en daar de auto weer op z'n plek zette. Zelf stapte ik uit en nam mijn mandje mee van de achterbank. Daarnaa liep ik naar de andere kant om Harry eruit te laten en dan naar binnen te gaan. Ik opende netjes de autodeur en wachtte tot hij ging staan, of me zou zeggen dat ik hem omhoog moest helpen. Dat was ook niet erg, maar hij moest het zelf direct of indirect vragen. Hem te veel helpen had ik namelijk in deze jaren ook wel afgeleerd. Al hielp ik hem nogsteeds erg graag, ookal was ik de jongste van ons twee, hij voelde toch als mijn jongere broertje.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Het was fijn dat hierbinnen de verwarming weer aan kon, dat hield tenminste een beetje van mijn getril in. Deze auto was bij lange na niet mijn favoriet, maar op dit moment was ik gewoon blij dat het er warm was en we ermee terug naar huis konden, dat werd me op momenten dat ik het even niet meer zag zitten toch erg dierbaar. Ik maakte het mezelf comfortabel door wat in elkaar te gaan ontspannen te gaan zitten met mijn hoofd op de schouder van de hybride. De rit was dan niet zo lang, dat nam niet weg dat ik dan in een houding moest gaan zitten die me helemaal niet aanstond. Zacht vroeg ik Ashton hoe hij het uithield, zo met mij. Zelfs ik werd compleet gek van mijn eigen gedachten en manier van handelen af en toe, waardoor ik mezelf alleen maar irriteerde en het dus dubbel op hem en iedereen in mijn omgeving afreageerde. Laat staan hoe dat dan op hem moest overkomen, dat zou vele malen erg moeten zijn leek me. Ik schoof wat dichter tegen zijn zijde aan toen hij zijn arm om me heen legde en stak mijn arm uit om de muziek toch nog een tandje zachter te draaien, zodat het nog maar als een kalmerende fluistering op de achtergrond klonk. Dat nam Ashton me vast niet kwalijk, hij wist hoe ik over dit genre dacht en met de opkomende hoofdpijn in mijn achterhoofd kon ik het niet hebben. Ik luisterde naar zijn woorden en halverwege zijn verhaal verscheen er een voor mijn doen redelijk brede glimlach op mijn gezicht. Het deed me goed om te horen dat ik niet in het algemeen zo'n verschrikkelijk persoon was als ik dacht, en dan vooral zijn mening woog erg zwaar voor me. "Weet je, na de dood van mijn ouders en Gemma was ik doodsbang dat ik uiteindelijk helemaal alleen zou overblijven, er was immers niets meer dat je bij me hield. Je was niet verplicht om bij te blijven, er was geen onderdak of wat dan ook, je had me gewoon kunnen achterlaten en een beter leven kunnen opbouwen. Maar je bleef en dat begrijp ik niet, waarom deed je dat?" vroeg ik zacht, de vermoeidheid duidelijk doorklinkend in mijn stem. Ik begreep niet helemaal mee wat ik nou allemaal raaskalde, maar hopelijk begreep hij dat wel, of op zijn minst ongeveer. Het duurde niet lang voor ik de villa weer voor ons zag opdoemen en we de garage in reden, ik had niet eens doorgehad hoe hard Ashton had gereden. De hybride stond al snel naast de deur aan mijn kant van de auto nadat hij de motor had afgezet en zijn mandje had gepakt. Met moeite hees ik mezelf uit de auto, dat moest ik toch echt zelf doen hoe lastig het ook was. Ik trok enigszins plagerig de beanie van zijn hoofd af en hield die in mijn ene hand, om met de ander wat door zijn wilde haren te aaien. Zo zag ik hem toch echt liever, zoals hij echt was en niet zoals mensen hem wilde zien. Nu haalde ik ook zijn halsband weer uit de zak van mijn vest en hield die vragend voor zijn nek, hij moest hem dan wel om, hij hoefde zich niet dood te schrikken van het leer dat zich plots om zijn nek klemde.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Harry bleef mijn muziek zachter zetten. Ik deed er niets tegen, zelfs al had ik het gekunt. Hij was moe, kapot, mentaal en fysiek, en hield echt niet van deze muziek. Daarbij was in stilte rijden ook echt niet zo erg. Mijn oprechte woorden deden hem gelukkig goed. Ik ging ook echt niet liegen, dat nooit. Liever oprecht en dat hij het niet leuk vond dan liegen om mijn eigen bestwil. Hij zou er toch altijd wel achter komen en zelfs in zo'n kwetsbare staat ging ik hem niet voorliegen. Dat kon ik ook niet over mijn eigen hart verkrijgen. Toen kwam er toch iets bij hem vandaan wat toch wel een zere plek blootlegde. Hij was duidelijk doodop en gebroken, maar dat dit bij hem diep zat was duidelijk. "Ik bleef omdat je als een klein broertje voor me bent en familie laat je niet zomaar alleen. Zelfs al kon ik weg, leven als een butler met een halsband in een hotel of als loopjongen bij een postordebedrijf, dan zou ik het toch echt niet doen. Je bent belangrijk voor me, of je het wil geloven of niet, met een halsband om of niet, met een dak boven ons hoofd en eten op ons bord of niet. Dat ding om mijn nek en de prijs op mijn hoofd zijn echt niet de dingen die me bij je houden, hoor. Als je dat soms dacht." Ik wreef even door zijn krullen en parkeerde de wagen netjes in het passende vak. De polo stond wat vreemd tussen alle luxe auto's, maar als hij onopvallend ergens heen wilde was het een perfect wagentje en ik reed er graag in eigenlijk. Ik voelde me zelf nooit zo comfortabel in de grote bakken. Daarbij kon je daarmee ook lastiger hard rijden omdat ze zo opvielen, al reden ze wel erg lekker hard. Ik stapte zelf uit en liep snel om de auto heen om Harry eruit te laten. Ik zag hoe hij met moeite ging staan en sloeg mijn arm weer stevig om zijn middel om hem goed te kunnen ondersteunen. Erg stabiel leek hij namelijk niet te staan. Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw en een klein glimlachje aan toen hij mijn beanie aftrok, zodat mijn oren omhoog schoten en mijn krullen vreemd plat op mijn hoofd bleven liggen. De glimlach werd iets breder toen hij door mijn haren aaide. Dat vond ik wel heel erg lekker, net als het gekroel van net achter mijn oor. Nu alleen zo mijn staart nog vrijlaten, maar dat kwam wel als hij lekker in het bad lag. Toch kwam er snel weer iets tevoorschijn waar ik aan moest geloven, maar wat ik toch liever niet had. Ik zuchtte en hing mijn hoofd netjes naar voren zodat hij de halsband om kon doen. Ik vond het ding echt niet prettig, maar het moest maar. Dat ik vaak sliep zonder het ding om en deed hem weer om als ik 's ochtends zijn ontbijt ging maken. Dat hoefde hij echt niet te weten en vannacht zou ik wel met slapen, want een geheim was genoeg voor vandaag. Misschien dat hij er ooit achter kwam, maar nu even niet. Een nachtje ging vast wel met het ding om en anders gooide ik hem weg als hij sliep. Dan kon ik altijd zeggen dat het tijdens het dromen was gebeurt. Nu wachtte ik gewoon dat hij het zachte leren ding om mijn nek klikte, zodat ik hem mee kon nemen naar de lift en naar bad en bed. Ik wilde het niet toegeven, maar ook voor mij was het echt heel erg vermoeiend geweest. Ik wilde nu ook gewoon slapen en tegen iemand aan was zo slecht nog niet. Net als vroeger, zowel voor als na het overleiden van de familie. Nu alleen nog even volhouden tot alles gedaan was en ik echt gewoon kon omvallen in een bed waar ik eignelijk niet in hoorde te liggen.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Ik had de gave om verdomd snel te merken of iemand tegen me loog of niet, dus deed het me echt goed dat ik dat nare gevoel niet kreeg. Het was ook beter voor Ashton dat hij niet loog, want dat vond ik erger dan elk ander ding dat je me kon flikken. Eigenlijk kon ik dit niet meer aan, maar er was een vraag bij me omhoog komen borrelen die ik hem toch wel graag wilde stellen. Met moeite kreeg ik het over mijn lippen, waar goed in doordrong hoe moe ik was na alles wat er was gebeurd. Voor lange tijd had ik oprecht gedacht dat de hybride bij me bleef omdat dit een van de strengst beveiligde gebouwen van de wereld was en er een overvloed aan geld was, dat overleven genoeg zou zijn om hem aan me gebonden te houden. Zijn woorden lieten me wel anders inzien en ik glimlachte wat loom om zijn hand die door mijn haar ging, dat was in ieder geval een hele geruststelling. Dan was er tenminste nog iets goeds aan vanavond. Hij parkeerde de in vergelijking relatief kleine auto tussen de anderen en stond daarna al naast me met de deur voor me open gehouden. Het was eng dat het me zoveel kracht moest kosten om overeind te komen, dus was ik blij dat hij weer een arm om mijn middel legde ter ondersteuning, want ik kon mijn eigen lichaam op dit moment niet voorspellen. Ik was langer en ouder dan Ashton, maar het voelde als het tegenovergestelde, mijn kwetsbare staat had daar zeker mee te maken en dat hij daardoor sowieso de leiding op zich had moeten nemen. Met een hele kleine speelse twinkel in mijn ogen trok ik de beanie van zijn hoofd en gniffelde zacht om zijn oren die gelijk weer rechtop schoten. Ik aaide wat door zijn wilde krullen voor ik me bedacht dat er iets aan hem miste. Met enige twijfel pakte ik zijn halsband en hield die vragend voor zijn hals. Ik wist dat hij het ding maar niks vond en ik zou hem best zonder willen laten rondlopen, hij had toch zijn brandmerk. Hetgeen wat me tegenhield was dat als een van de jongens hem zonder halsband zagen lopen er weer tegen mij geschreeuwd werd hoe ik het in godsnaam in mijn hoofd kon halen om zo'n ondermaats beest los te laten lopen, en als ik ergens niet tegen kon was het dat er tegen me geschreeuwd werd. Het riep teveel herinneringen op en als je me trillend als een rietje in een hoek wilde drijven moest je vooral je stem gaan verheffen. Het was een slechte eigenschap en ik kon er makkelijk door overmeesterd worden, maar ik kon er echt niks aan doen. "Sorry," zei ik zachtjes terwijl ik de halsband achter zijn nek vast klikte en drukte mijn lippen kort tegen zijn voorhoofd als verontschuldiging. Als hij zonder werd gezien was ik niet de enige met problemen, ondanks dat hij in principe tot mij toebehoorde en ik de enige was die straffen mocht geven, tenzij ik het aan iemand anders had gevraagd. Dat wilde ik Ashton ook niet aandoen, zelfs al had hij niet door waarom ik per se wilde dat hij het ding omhield terwijl hij al gebrandmerkt was.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik vond het echt verschrikkelijk om met die halsband om rond te lopen. Misschien wat vreemd als je bedacht dat ik meestal met een bandana rond mijn hoofd liep, maar goed. Ik voelde me altijd zo opgesloten en half verstikkend met het leren ding om mijn nek. Nu was het zo dat ik het nooit echt uitsprak, maar ik had het al vaak genoeg laten merken dat ik het ding liever kwijt was dan rijk. Daarbij had ik een brandmerk midden in mijn nek staan, die daar geplaatst was door hem omdat ik constant mijn halsband bleef afrukken en stuk maken. Dat had verschrikkelijk veel pijn gedaan, maar erna had ik wel een aantal maanden zonder halsband mogen lopen. Jammer genoeg waren die tijden nu al een hele poos voorbij en kreeg ik nog wel eens een flinke rotschop als ik tijdens het maken van Harry zijn ontbijt mijn band nog niet om mijn nek had. Dan kreeg hij ook weer problemen, en daardoor ik ook, en dat wilde ik niet. Ik zuchtte zacht bij zijn verontschuldiging en voelde hoe hij toch het ding weer op mijn nek vastbond. Nu was ik blij dat hij me nooit aanlijnde, er zat niet eens een oogje daarvoor aan de halsband vast. Dat zou ik echt het meest verschrikkelijke en onterende vinden wat hij me kon aandoen, en dan had ik al veel meegemaakt. Ik zuchtte nog eens bij het kusje op mijn voorhoofd en hief mijn hoofd toen weer op. Ik nam rustig een pas of 2, Harry meenemend, om erna de autodeur dicht te tikken met mijn voet en de auto te sluiten. Dat zorgde wel dat ik nu bijna omviel, omdat ik mijn balans niet kon houden zonder staart. Gelukkig wist ik me snel genoeg te herstellen en trok de krullenbol nog iets dichter tegen me aan voor ik rustig richting de lift begon te lopen. Ja, hier in huis hadden we een lift van de garage naar de hal en de slaapvertrekken. Normaal mocht ik niet met de lift en ik deed het ook liever niet, kleine afgesloten ruimtes enzo, maar nu leek het me niet slim om met Harry de trap te nemen. Rustig gingen we richting de lift, een richting die ik echt niet prettig vond. Ten eerste was een walibi toch deels een vluchtdier en in een lift kon je geen kant op. Daarbij waren er in de tijd dat we niets of niemand hadden en in de tijd voor ik bij Harry kwam wat dingen gebeurt met kleine ruimtes waardoor ik die nu liever meed. Daarom sliep ik ook met de deur open en zorgde ook altijd dat er minimaal een raampje van de auto open was als ik reed. Het was misschien vreemd, maar ik had wel een paar keer een complete breakdown gehad omdat ik in een kleine ruimte was gezet waar ik niet uit kon. Bij de lift drukte ik op het knopje en haalde diep adem. Ik kon het wel, hopelijk zonder flashbacks te krijgen. Al snel schoven de deuren open en stapte ik in met Harry stevig tegen mijn zijde gedrukt. Mijn armspieren spanden zich om het lichaam van de jongen en met mijn andere trillende hand drukte ik op de juiste knop. Ondanks dat het flink snel ging, had dit liftritje duidelijke effecten op mijn lichaam. Mijn benen begonnen te trillen en mijn ademhaling verzwaarde. Daarom was ik ook erg blij toen de deuren weer open gingen en ik snel de lift uit kon, Harry meeslepend. Mijn benen hielden eht alleen bijna niet meer door de flinke klap van de flashback die ik toch in de lift had gekregen. Dus eenmaal op de kamer liet ik Harry op zijn bed zakken en krulde daarna mezelf trillend en zwaar ademend op in het hoekje tussen mijn kamer en de muur. Ik zou zo wel het bad voor hem aanzetten, maar in deze staat zou ik het bad alleen maar vullen met mijn bloed omdat ik mezelf niet staande kon houden.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Ashton had half geen idee hoe erg ik het vond om hem dit aan te doen terwijl hij het eigenlijk niet nodig had. Ik kon gewoon niet anders, dat was de enige reden waarom ik dingen deed. Dat ik hem dat brandmerk had gegeven was ook omdat ik niet anders kon. Hij bleef ongehoorzaam en weigerde zijn halsband om te houden, dan moest ik wel een andere manier vinden om hem terug te kunnen vinden als hij ooit vermist raakte, een permanente manier wel te verstaan. Ja, ik vond het leuker dan had gemoeten om een hete pook tegen zijn keel aan te drukken, maar zo was ik nou eenmaal en dat wist hij. Tweemaal bood ik mijn excuses aan voor de halsband die ik hem weer om deed, al was de tweede keer niet met woorden maar met een kusje, hij begreep het wel. Ik hield me goed aan hem vast toen hij een paar stappen opzij zette zodat hij de autodeur met zijn voet kon sluiten. Een zachte geschrokken piep rolde over mijn lippen bij de dreiging dat Ashton bijna viel en ik greep hem iets steviger aan zijn schouder en shirt vast om niet zelf onderuit te gaan, ondanks dat hij zich staan wist te houden. Ik volgde hem langzaam mee naar de lift en bleef hem met bezorgde oogjes aankijken. Het was me bekend hoe hij over kleine ruimtes dacht en daarom was het even mijn taak om hem goed in de gaten te houden. De hybride drukte me dichter tegen zijn zijde toen we de lift instapten en ik voelde zijn spieren om me heen erg aanspannen. Ik deed een poging hem iets te kalmeren door mijn hand omhoog te brengen en goedbedoeld achter zijn oor te gaan aaien, of in ieder geval zo dat hij me niet plat zou drukken. Met de vingers van mijn andere hand streelde ik zacht over zijn borst, gelukkig konden we na een paar seconden de lift alweer uitstappen, maar het had Ashton duidelijk geen goed gedaan. De hybride trilde helemaal en zijn ademhaling was ook niet echt normaal te noemen. Gewillig liet ik me meeslepen naar mijn kamer en me op mijn bed neerzetten. God, wat was ik blij om thuis te zijn. Ik wilde me bijna om laten vallen op het bed om niet meer overeind te komen voor ik een seintje kreeg dat het bad vol was tot ik zag dat hij het wel heel moeilijk kreeg. Hij was er voor mij nu ik het moeilijk had, dan moest dat andersom ook. Wat wiebelig en alles behalve stabiel stond ik op en liep ik naar hem toe, om voorzichtig naast hem te komen zitten. "Moet ik iets voor je halen?" vroeg ik hem zacht terwijl ik met de rug van mijn vingers over zijn kaak en wang streek. Ik was er niet compleet tot in staat en de kans dat ik mijn nek zou breken onderweg naar beneden was groot, maar als ik daarmee iets kon halen wat hem wat beter zou laten voelen deed ik het graag. Ik wilde hem graag tegen me aan trekken om hem wat te kalmeren, maar ik bleef twijfelachtig over lichaemelijk contact, vooral als ik niet wist hoe de ander erover dacht.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Dit was dus de reden waarom ik nooit met de lift ging, nergens. Zelfs als Harry netjes met de lift ging als hij ergens belangrijks moest zijn sprong ik de traptreden wel op. Nu hielp zelfs het kriebelen achter mijn oor, wat me normaal altijd kalmeerde en goedstemde, me weinig goeds. Ik kreeg het net voor elkaar hem niet plat te drukken en niet direct in te storten, maar zodra hij op het bed zat stortte ik in, in een beschermd hoekje van de kamer. Ik trilde over mijn hele lichaam en mijn staart zat strakker tussen mijn benen gedrukt dan mijn broek eigenlijk toestond. Mijn oren lagen ook plat op mijn hoofd en alle stugge haren op mijn lichaam stonden recht overeind. Het ging echt helemaal mis. Mijn ademhaling was oppervlakkig en gehaast en de tranen rolden over mijn wangen. De beelden van zo lang geleden waren teruggekomen tijdens de paar seconden in de krappe lift. Ik trilde van angst en merkte pas toen Harry wat zei en mijn wang streelde dat hij voor me zat. Ik sprong haast een meter de lucht in van de voor mij plotse woorden. Al waren ze wel goed bedoelt. Toen ik iets ervan wist te bekomen schudde ik mijn hoofd. "Geef me heel even, dan laat ik het bad voor je vollopen." zei ik heel zacht met een trillende duidelijke doodsbange stem. Nee, flashbacks, als ik ze kreeg, hadden bij mij een hele zware uitwerking op me. Vaak wist ik het wel weer na even onder controle te krijgen, maar dat kostte tijd. Ik probeerde mezelf omhoog te krijgen, maar elke keer als ik opsprong zakte ik direct weer door mijn knieen heen, Het had geen zin. "Het spijt me. Kan je het voor een keertje zelf doen? Het spijt me echt heel erg." piepte ik op eenzelfde toon als daarnet. Ik had gehoopt dat een klusje doen mijn hoofd wat van de oude beelden weg zou halen, maar ik kon niet eens omdat ik verlamd leek van angst. De angst om wat er was gebeurt, dat het ooit nog eens zou gebeuren. In het asiel was ik slechter behandelt dan wat Harry ooit met me zou doen. Het was maar eventjes geweest, maar toch. De kleine hokken, ijzige gillen, zware straffen en nachten waarvan deze met Harry zijn gegil nog enorm vredig waren. Vergeleken met dat was het trainingscentrum nog minder streng. Toch was vergeleken met dat alles dit een luizenleventje. Dat was alleen niet waarom ik bleef. Ik bleef echt om mijn baasje, mijn broertje, degeen om wie ik gaf en voor wie ik zorgde met heel mijn hart. Al kon ik ook best een brutale bek opzetten, zoals een broertje zich ook wel eens op de hals haalde. Toch waren de straffen hier niet buitensporig, zelfs het brandmerken niet, hoe pijnlijk ook. Dat was in het asiel wel anders. Daarom was ik zo blij dat hij me zo snel mogelijk weer op had gehaald. Dat was ook de eerste en de laatste keer dat ik in een asiel had gezeten als hij het land uit moest. Dan veel liever alleen thuis en een sloofje voor iedereen, dan op die verschrikkelijke plek. Het liefst werd ik nu lekker stevig vastgehouden, maar aan de andere kant ook weer niet, want dan kon ik geen kant op. Ik bleef dus maar gewoon in dit hoekje zitten en drumde zo het op mijn trommeltje van me af als Harry in bad zat en het ergste van de verlammende angst was gezakt.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Elke keer weer liet het me stressen als ik een ander in zo'n kwetsbare staat zag, ik had namelijk geen idee wat te doen of hoe te handelen. Dan wilde ik altijd dolgraag helpen, maar omdat ik mijn emotionele deel het meeste van de tijd uitgeschakeld had kon ik me niet inleven en deed maar wat in de hoop dat het zou helpen. Tot nu toe werkte dat redelijk voor me, al waren er dan altijd anderen in de buurt die te hulp kon schieten. Dat was op dit moment niet zo en ik ging echt geen hulp vragen bij iemand beneden, ze vonden dan toch dat ik als een watje handelde en ik het Ashton zelf moest laten uitzoeken. Dat kon ik absoluut niet over mijn hart verkrijgen nu ik hem zo trillend en huilend in het hoekje van de kamer zag zitten. Stilletjes en met enige moeite verplaatste ik mezelf van het bed zodat ik bij hem kon gaan zitten en eenmaal daar zacht vragen of ik iets voor hem kon halen om te kalmeren, om zacht over zijn wang te aaien. Hij schrok duidelijk van mijn plotse aanwezigheid en dus liet ik mijn hand in mijn schoot vallen om te voorkomen dat het nog een keer gebeurde. Ik knikte licht bij zijn woorden, Ashton kon alle tijd krijgen die hij wilde om bij te komen want ik werd er doodsbang van om hem zo te zien. Twijfelend of ik hem zou proberen gerust te stellen door aanrakingen bleef ik naar hem kijken, ik wilde niet dat hij weer van me schrok. Uiteindelijk bracht ik mijn hand langzaam naar zijn gezicht toe om teder de tranen van zijn wangen weg te vegen voor zover dat kon. Ik trok weer terug toen ik merkte dat hij probeerde op te staan, maar gelijk weer terug viel. Dat ging een paar keer zo door en als ik kon had ik hem overeind geholpen, maar nu zou we alleen beide weer op de grond belanden. Mijn benen waren al amper sterk genoeg om mezelf staande te houden, laat staan met Ashton erbij. Ik glimlachte geruststellend bij zijn woorden en schudde mijn hoofd. "Het is niet erg. Neem alle tijd die je nodig hebt, oké?" zei ik zacht om hem naar me toe te trekken voor een knuffel en daarna weer voorzichtig losliet. Met een bezorgde blik in mijn ogen aaide ik nog wat door zijn haar voor ik met wat kracht op stond. Ik wist dondersgoed dat het sowieso gedeeltelijk mijn schuld was dat hij zo bang was voor kleine ruimtes en had nooit echt rechtuit mijn excuses aangeboden. Dat wilde ik wel, maar op dot moment was ik bamg dat het alles alleen ging verergeren. Ik liep naar de badkamer waar ik de warme kraan van het bas opendraaide samen met een beetje van de koude, ik hoefde niet te verbrandden. Steunend met mijn rug tegen de wastafel kreeg ik het voor elkaar mezelf uit te kleden zonder onderuit te gaan en ondertussen was het bad vol genoeg naar mijn smaak. Ik gooide mijn kleren met een boogje over het rek heen en draaide de kranen uit, om rillend van de plotse warmte het water in te stappen en me erin te laten zakken. Een opgeluchte zucht rolde over lippen nu het in ieder geval niet meer koud was, maar ik bleef heel gefocust of ik Ashton nog kon horen. Als het echt mis ging wilde ik er wel zo snel mogelijk bij kunnen zijn. In de tussentijd probeerde ik gewoon op te warmen, daar was dit meer voor dan om schoon te worden. Ik had gisteravond nog onder de douche gestaan en er zat toch geen bloed meer op mijn lichaam.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik was blij dat Harry me op dit moment niet pushte of dwong iets te gaan doen. Hij bedoelde het allemaal heel goed en ik wist dat hij het heel moeilijk vond. Ik relaxte een klein beetje, alsof dit wel een belofte was da thij er altijd voor me zou zijn en me nooit meer in zo'n situatie zou plaatsen, zeker niet opzettelijk. Hij was zo lief op dit moment. Ik voelde me langzaam kalmeren, maar echt niet snel genoeg om hem te helpen met zijn bad. Zeker niet omdat de flashback zo er op mijn netvlies gebrand stond dat ik nog een flink aantal naschokken ervan kreeg. Ik vroeg hem zacht en schuldbewust of hij voor een keertje zelf zijn bad kon klaarmaken. Normaal deed ik het graag voor hem en vond het zeker ook leuk om wat met het water en sop te spelen voor alles goed genoeg was voor hem om erin te gaan liggen. Nu was het enige wat ik wilde mezelf terugtrekken, wat trommelen en dan in mijn boxer onder ofwel mijn ofwel zijn warme dekens kruipen, wat hij wilde. Ik voelde hoe hij verdween en krulde me nog steviger op. Het kostte me nog wat moeite om mezelf te kalmeren. Pas toen ik hoorde dat het water uitging en ik erna een zacht plonsje hoorde in het bad, was ik rustig genoeg om mezelf via de muur staande te houden om op te kunnen springen. Daarna ging ik zo goed en zo kwaad als het ging naar mijn kamertje. Daar trok ik mijn kleren nogsteeds trillend uit, behalve mijn boxer en mijn halsband. Ik drukte mijn bril op mijn neus. Overdag kon ik prima zonder mijn bril, maar als mijn ogen eenmaal moe werden had ik echt het ding wel nodig. Bij het autorijden had ik het ding dan ook bijna altijd op. Alleen nu was ik vergeten, maar dat was vooral ook door de situatie van net geweest. Nu liet ik mezelf, met mijn staart naast me, voor mijn trommeltje vallen. Mijn benen gingen wat onhandig en lomp in twee rare hoeken liggen, maar heel erg vervelend voelde het niet. Ik legde even mijn handen op de rand en sloot mijn ogen. De beelden van het asiel en het opvoedingscentrum kwamen direct terug, maar door een zacht en gecompliceert ritme in te drummen met mijn lange vingers en grote handen op het kleine trommeltje. Het liefst zou ik op een cajon mogen spelen, maar dat zat er echt niet in voor mij. Misschien dat ik het ooit voor mijn verjaardag zou krijgen, maar voor mijn gevoel echt niet binnekort. Normale baasjes gaven pas geld uit aan hun hybrides als het echt noodzakelijk was, dus ik had het al extreem luxe met mijn trommeltje, mijn bril en mijn prettige halsband. Dat de meeste van mijn kleren gaten bevatten, was waarschijnlijk ook alleen omdat ik graag in kleren liep die niet te veel hitte binnenhielden, want ik hat het snel warm door de warme stugge haren over mijn hele lichaam. Langzaam werd ik kalmer, maar ook vermoeider, en werd het drumritme lastiger en meer onnavolgbaar. Pas toen mijn ademhaling echt vast en stabiel was, de flashbacks waren verdwenen en ik duidelijk weer kracht kreeg in mijn lichaam sloot ik het af en sprong op, om voor Harry een fijne pjama te pakken en zijn bed vast klaar te maken voor de nacht. Ik hopte met een vreemd soort kalmte over me heen naar de kast om er een warme zachte flanellen pjama en een schone boxer uit te halen. Deze bracht ik naar de badkamer, waar ik hem in bad zag liggen. "Je pjama en schoon ondergoed liggen klaar op de wastafel." zei ik zacht voor ik me omdraaide om zijn bed vast wat beter klaar te maken voor de nacht. Een opgeschud kussen en dekbed waren toch wel erg fijn, net als een lekker strakgetrokken laken.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Op mijn gemakje kauwde ik op een aardbei, terwijl ik naar de tv keek. Ondanks dat ik het liefst in rust mijn serie keek, miste ik nu wel iemand om tegenaan te hangen. Iedereen had het zo druk met zijn hybride, dat die stomme beesten me nog erger irriteerde dan normaal. Ze stelde niets voor, dus er waarom zoveel aandacht aan geven. Luke kwam naast me op de grond liggen en hield zich gelukkig stil. Ik stopte nog een aardbei in mijn mond en zetten daarna het bakje neer op de salontafel, om hem te vervangen voor mijn kop koffie. Ik ging weer goed liggen en vouwde een hand om de mok heen, terwijl mijn andere over de bank hing om Luke tussen zijn oren te kroelen. Ik richten me weer op de televisie en wilde Luke een tik geven toen hij er doorheen begon te praten, maar hield mijn hand stil toen ik hoorde wat hij zei. Ik zuchten en richten me weer op het scherm. Zelfs mijn Hybride had door dat ik niet lekker in mijn vel zat. 'Er is niets om je zorgen over te maken.' Mompelde ik. Ik wist dat hij het goed bedoelde, maar ik had geen zin om mijn gevoelens te delen met hem te delen. Al was hij degene die ik waarschijnlijk het meest kon vertrouwen, het ging hem gewoon niets aan.

    [Sorry dat die zo kort is, maar ik weet niet zo goed wat ik met deze rpg aanmoet...]

    [ bericht aangepast op 16 sep 2014 - 19:03 ]


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''