• Five maffia masterminds and their hybrid pets living in a luxury villa in London. Anything could happen...





    In een grote villa in Zuid-West London zit het hoofdkwartier van de beruchtste bende van Europa, van de wereld eigenlijk. Iedereen weet het, maar niemand durft er ook maar binnen te vallen. Dat is namelijk zeker het laatste wat je ooit zal doen. Terwijl het bovengronds een prachtige villa is met alle luxe die je, je kan voorstellen, liggen eronder de meest verschrikkelijke en gevreesde martelkamers ter wereld. Als je hier op uitnodiging komt zal je er niets van merken en als je hier zonder uitnodiging komt zal je er nooit meer uit ontsnappen. In de villa wonen de meest gevreesde criminele meesters ter wereld. Iedereen weet dat zij erboven staan, maar ze hebben niets om het concreet te maken. Het zijn spinnen in een crimineel web en weten precies hoe elke draad trilt en hoe die uitwerking zal zijn. Hun duizenden onderdanen door heel Europa, met takken door de hele wereld heen, kunnen met een knip van hun vinger vervangen worden als ze op een of andere manier uitvallen. Toch leven ze hier enigsinds normaal, voor zover dat kan. Natuurlijk is de materiele luxe van het huis niet de enige luxe waarvan zij genieten. Naast hun duizenden maffia onderdanen, hebben ze elk een persoonlijke slaaf, een hybride, een kruising tussen een mens en een dier. De een heeft spitse oortjes en een dikke pluimstaart als die van een vos, terwijl de ander lange slappe oren heeft en een vrolijke kwispelstaart als die van een hond, en allemaal hebben ze een halsband met hun naam erop en die van hun baas. Jaren geleden zijn mensen gaan experimenteren met het mixen van mens en dier, wat in deze tijd succesvol is gelukt. Mensen houden hybriden als huisdieren, of meer huisslaven. Ze doen alle taken in huis en slapen in een mand. Soms hebben ze een vriendelijk eigenaar die ze als gelijke behandelt, maar dat komt nog zelden voor. Ook bij de maffia zijn het gewoon slaafjes die worden afgedankt, of afgemaakt, als ze onbruikbaar worden. Ze hebben een eigen kamertje, niet veel groter dan een politiecel met een bed, wc, wasbak, spiegel, douche en een luikje waar eten en drinken doorheen komt, met een deur naar de gang en de slaapkamer van hun persoonlijke meester. De ene zal strenger zijn voor zijn slaaf dan de ander, maar het blijven huisdieren van maffialeden, dus daar zullen altijd risico's aan hangen. Maar misschien zijn de hybrides wel meer voor hun meesterss dan alleen slaven, of misschien zoeken juist de slaven wel steun bij elkaar, wie weet.


    • Rollen•
    • Niall Horan • Maffia-CEO • IamGroot
    • Zayn Malik • Zwarte-Panter-Hybride • Goner
    • Liam Payne • • •
    • Harry Styles • Maffia-Martelbeul • Styford
    • Louis Tomlinson • • •

    • Michael Clifford • Maffia-Computernerd • MikeyClifford
    • Luke Hemmings • Fennek-Hybride • Whisperings
    • Calum Hood • Duitse Herder-Hybride • IrishNialler
    • Ashton Irwin • Walibi-Hybride • IamGroot

    • Ace Mitchell von Monroe • Wolf-Hybride • MikeyClifford



    • Regels •
    • Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
    • Graag met leestekens en hoofdletters typen.
    • OOC graag met haakjes; [] {} () - -
    • Houd het graag REALISTISCH! Bijvoorbeeld: Hybrides zijn slaven en zullen dus niet snel als gelijken behandelt worden. Als dat wel gebeurt waarschijnlijk alleen in het geheim. Relaties beginnen niet zomaar en nooit zal alles koek en ei zijn in de villa van maffiabazen.
    • Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
    • Reserveringen blijven 72 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
    • Geen Mary Sue's (perfecte personages)
    • Naamsveranderingen doorgeven.
    • Geen personages van anderen besturen.
    • 16+ mag
    • Alleen IamGroot of Styford maken nieuwe topics aan.

    Op het overtreden van al deze regels staat na 2 waarschuwingen het verwijderen van je personage(s).

    Veel plezier!


    • Het Begin •
    Het is vroeg in de avond op een prachtige heldere, toch enigsinds koude, woensdag en de hybriden zijn druk bezig met het verzorgen van het huishouden en het onderhouden van hun meesters, die elk hun eigen ding aan het doen zijn na het diner. Sommigen zitten misschien nog in de lounge na te praten over de dag met een glas whiskey, terwijl anderen zich liever even terugtrekken om wat bij te komen. Vanavond is er voor de 5 nog een belangrijke vergadering over de stand van zaken, een vergadering die elke week plaats vind, maar daardoor zeker niet minder belangrijk wordt, willen ze alles overal draaiende houden. Nu is er nog even tijd voor ontspanning, voor de meesters in elk geval, want of de hybrides tijd voor rust en ontspanning krijgen is volledig afhankelijk van hen en hun wensen.

    [ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 13:22 ]


    Bowties were never Cooler

    Luke Hemmings

    Ik volgde niks van wat er in de keuken gebeurde, maar nadat Michael me, op voorwaarde dat wanneer hij met z'n vingers knipte, ik naast hem zou staan, boeide het me eigenlijk niks meer. Er gebeurd toch vrij weinig, eigenlijk niks, in mijn kamer, er was dan ook niks te horen, behalve mijn zachte ademhaling en de wind die af en toe langs het raampje raasde. 'Bedankt.' zei ik zachtjes en ik warmde een mok met daarin zoete chocolademelk op. Wanneer de magnetron piept haal ik de beker eruit, genietend van de lekkere chocoladegeur. Direct krijg ik trek in de heerlijkste dingen. Zachte noga, zure matjes, gezoete pinda's… Nog nooit had ik een van die drie gegeten, maar het leek me zo geweldig lekker. Maar nu zou ik mijn smaakpapillen verwennen met chocolademelk, op mijn eigen kamertje. Al snel sloot ik de deur, zette de mok neer en plofte op mijn bedje, mijn iet wat harde matrasje. Ik lag nog geen seconde en bedacht me plots dat het misschien handig zou zijn om de deur open te doen, voor als Michael me nodig had.
    Wanneer ik mijn chocolademelk ophad, wat simpelweg een genot was, begon ik me al snel te vervelen. Er was dan ook niks anders te doen dan denken. Mijn favoriete bezigheid was dan ook om de secondes te tellen die verstreken. Één… twee… drie… Nee, erg leuk was het niet. Dus liep ik op handen en voeten naar de gang, dat liep zó lekker, om dan de drang om staartje te jagen te voelen. Al snel gaf ik toe aan de drang en ging achter mijn staart aan. Ik lachte, rolde over de grond en had enorme lol. Eenmanslol. Op handen en voeten huppelde ik naar de keuken. Het ging er een beetje aan toe zoals net; mensen waren boos en hybrides durfden niks te zeggen. Plots voelde ik me echt een dier, een fennek, een kuddedier. Met een blik die om toestemming vroeg, ging ik bij Michaels voeten liggen. Als hij het niet wilde zou ik het snel weten.


    "Live simply, so others can simply live." - Matthew Espinosa

    Harry Styles
    Het was goed dat hij langzaam ontspande, er waren voor hem geen redenen voor stress zolang alles ging zoals hij had verteld. Ik had een bloedhekel aan liegen en dat werd erger bestraft dan alle andere mogelijke dingen. Al was hij niet de enige die ontspande door het geaai, een zucht rolde over mijn lippen, voor ik met tegenzin een stuk naar achter op het bed schoof. Ik nodigde hem uit om bij me te komen door een klopje op het matras te geven en te insinueren dat ik het koud had. Dat had ik het dan ook wel, maar toch. Het zou een schande zijn als ik botweg zou zeggen dat hij op het bed mocht. Hij bleef een huisdier en huisdieren mochten eigenlijk niet op het bed van zijn baasje. Al was Ashton voor mij toch echt wel meer dan alleen een ordinair huisdier, stiekem was ik dol op de hybride, meer dan iemand achter me zou zoeken in ieder geval. Hij was de enige die ik kende sinds ik me kon herinneren die me niet had verraden of dood was. Een van de weinigen bij wie ik mijn vertrouwen durfde te leggen. Dat alles bij elkaar opgeteld was de hybride letterlijk de enige op deze wereld die soms mijn zachte kant te zien kreeg, zoals nu. Toen hij bij me op het bed kwam liggen kroop ik rillend tegen hem aan, om mijn gezicht in zijn hals te verstoppen. De warmte die hij uitstraalde was erg fijn in combinatie met mijn redelijk dikke kleren en de deken. Ik drukte een zacht kusje in zijn nek als dank voor het feit dat hij er voor me was, hoe verschrikkelijk ik soms ook tegen hem kon zijn. Ergens was het raar als je bedacht hoe hybrides werden behandeld en hoe normaal dat was, en ondanks dat waren er nog nooit echte opstanden geweest. Beter ook, want ik vond mijn leven wel fijn zo met hybrides. Daarbij was ik volgens mij niet het ergste baasje dat je kon hebben. Ik ging iets dichter tegen Ashton aanliggen en merkte dat zijn geneurie was stilgevallen. Dat was voor mij de cue om te spreken. "Ze zijn erger geworden," mompelde ik zacht, als het goed was wisten we allebei dat het op mijn nachtmerries sloeg. Mijn herinneringen als kind van net twaalf wiens ouders en zus voor zijn ogen werden gemarteld en vermoord, die trillend tegen zijn hybride aanzat en werden vrijgelaten. Geweldig verjaardagscadeau. Ach, zij wisten ook niet dat ik later de orders zou geven om hun op precies dezelfde wijze de wereld uit te helpen, voor de ogen van hun kinderen. Verschrikkelijk wreed, maar dat was wat jarenlange wrok en woede met je deed. Toch was die dag me altijd heel dichtbij gebleven, al had ik zoveel mogelijk details uit mijn gedachten verbannen. Gelijk dezelfde reden waarom ik wilde, eiste, dat niemand ook maar iets probeerde te doen op mijn verjaardag. Ik had het al moeilijk genoeg op die dag, dan wilde ik echt niks vrolijks zien. Alleen het probleem was nu dat stukje bij beetje de nachtmerries helderder werden en de details langzaam terugkeerden. Ashton wist het maar al te goed, hij was er zelf bij geweest. Onbewust had ik een deel van zijn shirt stevig in mijn vuist genomen en stroomden er geruisloos tranen over mijn wangen, ik huilde nooit met echte uithalen of gesnik, zodat ik het altijd nog kon verbergen als het moest. Op dit moment was dat nogal lastig omdat ik zo tegen hem aanlag dat zijn shirt nat werd, het had sowieso al geen zin meer. Ik wilde hem dit vertellen en dan waren dit de gevolgen waarmee ik moest leven.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Ik bleef in stilte liggen wachten tot hij zou spreken. Toch ging ik hem niet pushen. Het was misschien vreemd dat ik hier nu zo lag, na alles wat me was aangedaan, ook door hem, om schijnbaar de kleinste dingen. Hij was alleen de enige die ik altijd had gehad en die me normaal heel goed behandelde. Lang niet altijd als een baasje en een huisdier normaal zou doen. Zacht bleef ik zijn krullen aaien en zacht trippelen met mijn vingers op zijn rug. Het maakte mij rustig en hem hopelijk ook. Het duurde even maar uiteindelijk kwamen toch de woorden die me maar al te duidelijk maakten wat hem dwars zat. Zijn nachtmerries waren erger geworden en normaal was het al weinig goeds geweest. Ik had het kunnen raden, want zijn gegil wat ik in mijn kamer kon horen was ook de laatste tijd een stuk erger geworden. "Harry toch." zei ik meelevend terwijl ik hem nog dichter tegen me aantrok en me om hem heen krulde, alsof ik hem enorm wilde beschermen tegen de wereld om ons heen, het heden, het verleden en de toekomst. Dat kon natuurlijk niet, maar ik ging het toch proberen en niet alleen omdat het hoorde. We waren hier samen doorheen gekomen. Nogsteeds hoorde ik het gekrijs in mijn dromen, samen met dat van hem. Zelf had ik niet toegekeken bij beide doodmartelingen en tegenwoordig keek ik ook niet als ik naar de kelder moest en Harry bezig was. Daar kon ik echt niet tegen. Alleen het gegil hoorde ik elk moment dat ik mijn ogen sloot en even geen geluid om me heen had. Dat was, naast mijn liefde voor muziek, de reden waarom ik drumde. Ik voelde hoe mijn shirt nat werd, maar ik deed er niets aan en zei er niets over. Uiteindelijk drukte ik een kus op zijn krullen en zuchtte. Ik had een idee om hem misschien iets ervanaf te helpen, maar ik had geen idee hoe het bij hem zou vallen. Ik kauwde wat op mijn lip en zuchtte nog een paar keer. Ik wilde het wel vertellen, maar ik was bang voor een flinke aframmeling op z'n minst voor mijn uitspraak. Het was namelijk een flinke veronderstelling die ik maakte, en zelfs als die juist was zou ik er waarschijnlijk flink voor boeten. Maar ik zag ook hoe dit alles de jongen die tegen me aan gekropen lag beinvloedde. Het was iets wat ik eigenlijk niet kon aanzien. Het was net weer dat kleine angstige jongetje dat net iedereen was kwijt geraakt en alleen mij nog had om voor hem te zorgen. Ik drukte nog een kus op zijn krullen en zuchtte nog een maal voor ik wat nerveus aan mijn neus krabte. "Euhm... Misschien klink het vreemd, absurd, onmogelijk en hoor ik gewoon mijn klep te houden, maar zou het kunnen komen door een schuldgevoel? Of medelijden? Je hebt wel ouders doodgemartelt en hun kinderen laten toekijken. Ja, dat hebben ze ook bij jou gedaan, maar zou het kunnen dat je meedelijden hebt met de kinderen, juist omdat je weet waar ze doorheen gaan? Is het niet een idee om iets voor ze te doen, anoniem of niet? Misschien helpt het, al is het maar een beetje. Ik heb geen idee waar of hoe ze nu wonen, maar er zal vast iets zijn wat je voor ze kan doen, hoe weinig het ook lijkt." fluisterde ik zachtjes voor ik me eigenlijk een beetje schrap zette voor een flinke woedeuitbarsting van hem. Wat ik had gezegt kon natuurlijk helemaal niet, zelfs al voorstellen dat hij schuld of medelijden voelde kon ervoor zorgen dat ik een week aan mijn oren in de kelder hing. Toch nam ik mijn woorden niet terug, want ik stond achter ze en hoeveel problemen ik ervoor kreeg, ik geloofde er echt in dat zijn nachtmerries misschien zouden verzachten door iets goeds te doen voor een ander. "Of in elk geval om langs te gaan langs de graven van je ouders en Gemma." zei ik er zacht achteraan. Afscheid nemen was enorm moeilijk en eens vaker langsgaan zou daarmee misschien ook helpen. Het zat hem toch heel diep, dieper dan ik kon pijlen hoogst waarschijnlijk. Ik hoopte alleen dat er een mogelijkheid was de pijn toch iets te verzachten.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Met veel moeite en pijn kreeg ik er uiteindelijk toch uit wat ik hem al die tijd al had willen vertellen. Toen ze voor het eerst erger werden zag ik het nut niet om dat te doen, ik dacht dat het wel weer zou minderen. Dat gebeurde alleen niet en ik moest het echt kwijt, de jongens had ik nooit verteld over de inhoud van mijn nachtmerries, al konden ze het volgens mij wel gokken als ze mijn dossier inzagen, waar mijn verleden ook uitvoerig beschreven stond. Daarbij vroegen ze er toch nooit naar. In het begin toen ik hier als een van de jongsten kwam wonen gebeurde het nog elke nacht dat wel iemand mijn kamer binnenstormde door het gegil, maar dat zwakte op een gegeven moment ook af en nu werd het gewoon genegeerd. Ik krulde me verder op tegen Ashton's borst aan bij zijn woorden vol medelijden en dat hij me lichamelijk probeerde te beschermen. Ik had een verschrikkelijke haat jegens medelijden dat op mij gericht was, het gaf aan dat ik zwak was en niet voor mezelf kon zorgen, al wilde ik nu niets liever dan een beetje veiligheid en gewoon in zijn armen blijven liggen. Dat was alles dat ik voor dit moment nodig had. Ik zou zo ontzettend in de problemen zitten als iemand ons hier zo zou vinden, per ongeluk of niet, want volgens mij kon dit er echt niet vriendschappelijk uitzien. En het laatste dat werd verwacht was dat ik werkelijk aan het huilen was. Laat staan hoeveel problemen de hybride zou hebben, ze zouden hem op z'n minst afschieten. Ik humde zachtjes om het kusje op mijn haar en ging zo mogelijk nog dichter tegen hem aan liggen. Hij zuchtte een aantal keer, wat volgens mij niet zoveel goeds voorspelde. Dat deed Ashton altijd als hij iets wilde zeggen waarvan hij zeker wist dat ik kwaad zou worden, waarin hij meestal gelijk had. Terwijl ik luisterde naar de woorden die hij toch durfde uit te spreken voelde ik de irritatie al opborrelen, dat was geen goed teken, voor hem dan. Nadat hij was uitgesproken had ik mijn vuist nog steviger om zijn shirt geklemd en keek iets omhoog om hem fel aan te kijken. "Schuld? Medelijden? Ik hoop heel erg voor dat je nu een grapje maakt," gromde ik laag, al kwam het niet zo dreigend over als ik had gehoopt door de duidelijke trilling van pure pijn in mijn stem. De boodschap kwam toch wel over. "En laten we zeggen dat ik dat überhaupt zou voelen, wat niet zo is, wat zou ik in godsnaam voor ze kunnen doen, hmm? Ik heb ze hun jeugd afgepakt en die krijgen ze nooit meer terug, er is niks dat tegen die pijn op kan, die zullen ze met hun meedragen tot ze oud en verrimpeld zijn en in hun slaap sterven. Of als ze zelf de loop van een pistool tegen hun hoofd aan zetten," siste ik. Ik had het zelf meerdere keren overwogen en het een paar keer zelfs gedaan, maar elke keer weer ha ik het lef niet om de trekker over te halen. Het zou een zielig verhaal zijn, een van de grootste maffiabazen die zelfmoord pleegt omdat hij zijn familie mist, zo wilde ik niet gaan. Mijn handen tintelden om ze om zijn nek te sluiten en god weet wat met hem te doen, maar ik had de puf niet meer om ook maar iets te doen behalve liggen en de tranen laten vloeien, al ging ik het hier niet bij laten zitten, dat wist hij ook wel. Die woede verdween in een keer door de woorden die hij eraan toevoegde en een onmenselijke piep van pijn kwam uit mijn keel zetten. Ik ging daar amper heen, elke keer dat ik het deed brak ik volledig en was dat de zeldzame keer dat ik ontelbare keren mijn excuses aanbood voor wat er gebeurt was en om vergiffenis smeekte. Dat wilde ik niet weer meemaken, al had Ashton misschien ergens een punt erin. Dat ging ik alleen niet toegeven.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Het was duidelijk dat zoals verwacht mijn woorden verkeerd zouden vallen. Harry hield namelijk bij hoog en laag vol dat hij geen gevoelens had en al helemaal geen gevoelens jegens andere mensen. Ik wist wel beter, maar ik had ook beter moeten weten dan het uit te spreken. Zijn felle ogen deden me rillen van angst. Nee, dit was een foute zet geweest, ondanks mijn goede bedoelingen. Toch was wel duidelijk aan zijn stem dat hij echt leed onder de herrinderingen aan zowel zijn eigen leed als dat van de kinderen. Toch waren zijn volgende worden heel erg hard. Nu was ik dat vaak wel van hem gewent, maar toch als het over kleine kinderen ging was het wat anders. Ik had de kinderen uit het huis moeten begeleiden de straat op: Trillend, huilend en met doodsangst in hun ogen. Toch gaf het me ook een soort kick om hem een klap voor zijn kop te geven, al zou het mijn dood zijn. Het probleem was alleen dat zijn piep bij mijn tweede voorstel die me heel duidelijk maakte wat ik zo vaak had gezien. Zijn pijn zat heel diep en hij was verre van het verwerkt hebben. Nu was het natuurlijk zeker niet niks, maar hij zou toch eens iets moeten verwerken van wat er was gebeurt. Het was verschrikkelijk geweest, enorm verschrikkelijk, maar de nachtmerries zouden er niet minder op worden als hij het geen plaatsje zou geven. Ik aaide zacht door het haar van de trillende jongen. "Het spijt me echt, Harry. Heel erg. Maar het zijn nu kinderen die op straat leven, een meisje dat hoogstwaarschijnlijk in de prostitutie verdwijnt, een jongetje wat nooit verder zal komen dan een winkeldief. Daar kan je wat aan doen. Je bent een maffia kopstuk verdomme. Dat betekent niet dat je geen gevoelens kan hebben, maar dat betekent wel dat je die kinderen kan helpen, of in elk geval de weg kan wijzen naar een opvang of weeshuis. Het is maar een idee, maar jij werd opgevangen door iemand, ik heb gister tijden het boodschappen doen volgens mij nog een van de kinderen in dezelfde kleren als toen zien bedelen langs de weg. Daar kan je iets aan doen. Ja, het blijft bij hen en het blijft bij jou, maar jij hebt een plekje om het relatief veilig te kunnen verwerken, zij niet. Dat kan je doen. En als je vind dat het niet mijn plek is om dat te zeggen, dan klopt dat compleet. Maar toch zeg ik het toch, want of je het wilt of niet, je moet het weten en ook jij zal de dood van je ouders moeten verwerken. Straf me er maar voor, laat me bungelen aan een draadje op het randje van de dood, als jij denkt dat het helpt. Maar geloof me als ik zeg dat ik je beter ken dan dat en dat het echt niet zal helpen tot je opstaat tegenover je demonen en iets doet om het te verwerken. Het zal lang duren, maar zo gaat het uiteindelijk ook niet lang meer duren voor er een einde aan komt... Maar dat op een hele akelige manier." Nee, dit hoorde ik echt niet te zeggen, maar ik deed het toch, omdat niemand anders dit ooit tegen hem zou zeggen. Dat hij me daarom zou vermoorden, dat was dan maar zo. Ik had erger gehad. Hij moest dit horen en misschien zou er ergens in zijn hoofd ook maar een klein knopje omgaan. "Ik zal er altijd voor je zijn en wil je overal mee helpen, elke stap van de weg om dit op te lossen en te verzachten, maar je zal toch zelf eerst de waarheid onder ogen moeten komen." zei ik voor ik in stilte bleef afwachten. Ik zou nu zoizo aan mijn oren meegesleept worden naar de kelden om helemaal aan gort gemarteld te worden. Met gesloten ogen bleef ik liggen en wachten tot het zou gebeuren. Hij had er alle recht toe, maar het zou nogsteeds niet fraai worden. Voor mij zeker niet.


    Bowties were never Cooler

    [DanielInTheDen --> RocketRaccoon]


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Ik zag de rilling van angst door de jongere hybride gaan door de blik in mijn ogen. Mooi. Dan wist hij tenminste nog hoe snel ik van zacht en kwetsbaar naar hard en kil kon omschakelen. Hij hoefde het namelijk echt niet in zijn hoofd te halen dat ik op een dag een aardig persoon zou zijn die medelijden had met elk dood vogeltje aan de rand van de weg. Mijn woorden waren keihard, geen enkel mens met fatsoen zou het zo zeggen en ik was dan wel zover het kon goed opgevoed, ik had ook geleerd om de waarheid en niets anders dan de waarheid te spreken. En voor zover ik wist was dit de waarheid. Mijn stem trilde anders wel verschrikkelijk, wat een indicatie gaf hoe het me echt zat. Dat werd alleen maar duidelijk door het andere voorstel dat hij me gaf, waardoor ik piepend van de mentale pijn in elkaar dook. Ja, ik had acht jaar gehad om het op zijn minst een beetje te verwerken, maar ik was het soort koppige persoon dat zijn pijn vermaskerde waardoor het gevaarlijk dicht bij de oppervlakte lag met een paar juiste woorden, tot nu toe had dat prima voor mij gewerkt. Als ik me van alles afsloot sloot ik me daar immers ook vanaf. Ik snifte even en sloot mijn ogen, ik wilde het hier niet meer over hebben. Met elk woord brak ik meer vanbinnen en ik haatte dat kwetsbare gevoel, het zorgde er ook nog eens voor dat andere gevoelens naar boven kwamen zetten waar ik absoluut niet aan wilde toegeven, het leidde uiteindelijk toch naar pijn. Gebroken gehum kwam uit mijn keel door Ashton zijn hand die nog steeds door mijn haar aaide, wat al snel weer stilviel toen de hybride begon te spreken. Terwijl hij sprak kreeg ik het beeld van de verschillende kinderen voor. Het waren er zes geweest. Een tweeling, een broer en zus en twee afzonderlijke jongetjes. Ik wist precies hoe ze eruit zagen en hoe ze heetten, ik had natuurlijk research moeten doen voor ik de jacht had ingezet. Het was niks minder voor mij. Niets meer dan opgejaagd wild dat afgemaakt moest worden. Ik had geleerd geen medelijden te hebben, en dan vooral niet met kinderen, met hun hartverscheurende gehuil en gesmeek. Als je daarnaar luisterde liet je de ouders in leven en hielp je mee aan je eigen dood. "Dan hadden hun oh zo lieve ouders maar niet mee moeten helpen met een afslachting voor een beetje geld, dan hadden ze nu nog een mooi warm huis met warme kleertjes en een normale jeugd. Het is mijn probleem niet, net zoals ik hun probleem niet was. Hebben die mensen ooit wat gedaan om mij te helpen? Ik dacht het niet. We leefden op straat, Ashton, tot het toenmalige hoofd van de maffia medelijden met ons kreeg. Medelijden dat ik nu niet ga tonen, want het is erger om hier te belanden dan op straat," gromde ik. "En als je een gelukkige toekomst voor dat grut wil regel het dan maar fijn zelf, ik wil er niks mee te maken hebben." Elk ander moment had ik al in een reflex een mes vanonder mijn bed gegrepen en tegen zijn keel gehouden, om de punt in zijn huid te drukken en en tergend langzaam mee naar zijn borst getrokken te hebben, maar iets weerhield me daar nog van. Maar bij zijn volgende woorden knapte er iets in me. Ik sloeg de deken ruw van me af en stond op van het bed. "Welke waarheid verdomme? Wat wil je van me horen? Dat alles nu opeens regenbogen en eenhoorns wordt voor mij en die kinderen? Want dat wordt het niet, Ashton, ik zal voor hun altijd bekend staan als de man met de lange zwarte jas die mama en papa vermoord heeft. En ik zal in een constante cirkel blijven gaan van het opkroppen en dan weer te breken, want ik weet niet hoe ik het anders moet doen, dit is het enige wat ik ken," schreeuwde ik naar hem, maar met elk woord werd met stem zachter en brak het gesnik erdoorheen. Ik liep met mijn armen over elkaar gevouwen naar het balkon en bleef daar met gebogen hoofd staan snikken. De ijzige kou sneed alweer door me heen, alles teniet gedaan. Ik wist het gewoon echt niet meer.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Mijn koppige en toch vrij harde woorden zorgden ervoor dat er echt iets knapte bij Harry, waardoor ik rilde en mijn spieren opspande. Zijn woorden klopten in mijn hoofd nogsteeds echt niet helemaal, maar de combinatie van zijn woede en pijn zorgden ervoor dat ik nu wel netjes mijn mond hield. Misschien kwam dat ook wel omdat hij me toch een kleine uitweg gaf, misschien om mijn eigen schuldgevoel en nachtmerries te kalmeren. Ik mocht wel iets doen, zolang hij er niets mee te maken had. Misschien dat ik ze voor kerst iets toespeelde. Ja, wij hadden dan wel op straat geleeft, maar wij waren geen kleine kinderen geweest en het had een bloody week geduurt in de zomer. Natuurlijk wist ik dat dit normaal zou zorgen dat ik levend zou worden gevilt. Dat het nu niet gebeurde maakte duidelijk dat er echt iets heel goed mis was met mijn baasje. Toch durfde ik hem nog net wat te zeggen, maar daardoor ging het echt mis en schoot hij uit zijn slof. Hij brak, mentaal en emotioneel. Hij zei wel dat hij de circel niet ging breken, omdat het bekend terein voor hem was, maar daar was ik het echt niet mee eens. Toch stond ik al totaal als een bolletje ineengekropen naast zijn bed bij zijn woorden. Het deed me pijn om hem zo te zien, maar het was misschien beter om hem even rust te geven dan om direct achter hem aan te gaan. Ik schuifelde zodra de deur naar het balkon open ging de kamer uit naar de keuken, waar ik snel begon aan twee koppen thee. Dat wilde hij hopelijk. Ondertussen pakte ik een dienblad en nam ook twee biertjes mee. Als hij geen thee wilde, was dat misschien wel iets. Ik maakte twee koppen, waarvan eentje met veel suiker en een klein beetje melk. Ik dronk mijn thee zuiver. Daarna ging ik voorzichtig terug naar boven en de kamer in naar het balkon. Daar hoorde ik zacht gesnik vandaan komen. Ik schuifelde verder en zette het dienblad op een tafeltje voor ik naast Harry ging staan en mijn arm voorzichtig om zijn schokkende koude schouders legde. "Shhhh..." mompelde ik zacht. Ik had echt spijt van mijn woorden, ondanks dat ik er wel achter stond. ik had dit niet willen veroorzaken. Ik had hem alleen willen helpen. "Het spijt me, Harry. Ik wilde alleen helpen, maar als je echt in de circel wil blijven zal ik er ook voor je zijn. Ik zei toch, altijd. Of ik nu je hybride was of niet. Ik laat je niet gaan, vergaan of ten onder gaan. Beloofd." mompelde ik zacht voor ik hem even losliet om de twee kopjes thee te pakken. Ik ging met de twee koppen thee weer naast de lange krullenbol staan en hield er een voor hem. "Ik hoop dat dit misschien wat helpt tegen de kou." zei ik zacht. Ja, angst had ik nogsteeds in mijn stem, maar verrassend weinig hoorbaar. Ik moest er nu gewoon voor hem zijn en die grote bek van me eens dicht houden. Dat moest ik vaker doen, maar natuurlijk moest ik het ook zo vaak verkloten. Hij kon me vertrouwen met alles en ik zou ook nooit zoiets doorvertellen of wat dan ook. Daarom had ik ook nooit mijn brandmerk laten zien. Niemand hoefde het ook te weten. Het was mijn schuld en ons geheim. Ales de andere baasjes het wisten, dat zou ik minder erg vinden dan de andere hybrides, want ondanks dat velen Harry als het wreedste wezen van het universum vonden, wilde ik dat echt niet. Hij was wel een schatje en echt zo slecht nog niet, maar sommigen, velen eigenlijk, wilden dat niet geloven. Dat was echt klote. Zacht drukte ik een schuldbewust kusje op zijn wang voor ik een klein slokje uit mijn eigen kopje thee nam. Nee, dit was veel vriendschappelijker dan we ooit zouden horen te zijn, maar zo ging het al ons hele leven en ik wilde dat echt voor niets veranderen of zien veranderen. Dat zou nog erger zijn dan levend gevilt worden voor een matje bij Harry zijn voeteneinde.


    Bowties were never Cooler

    Michael Clifford
    Iedereen leek enkel oog te hebben voor zijn hybride en er irriteerde me. Ik snapte echt niet waarom ze er zoveel aandacht aan gaven. Het waren maar simpele beesten. Maar die beesten zorgde er al snel voor dat ik alleen in de woonkamer overbleef. Ik had zielig gepiept toen Harry wegging, omdat ik zijn aanrakingen veel te fijn vond. Ik had er even aan gedacht bij Niall op schoot te kruipen, maar die leek al helemaal niet in de stemming en was niet veel later ook vertrokken. Het werd vast een hele gezellige avond zo. Verveeld kroop ik naar lounge kant van de bank en maakte ik het mezelf gemakkelijk. Met de afstandsbediening drukte ik de tv aan. Het was toch tijd voor mijn serie. Ik zapte tot ik bij de goede zender was, waar net het intro van game of thrones in beeld kwam. Ik legde mijn voeten op de bank en liet me onderuit zakken, terwijl ik langzaam van mijn aardbeien begon te eten. Ze waren precies zoet genoeg om zonder suiker te kunnen eten en zo had ik ze dan ook het liefst. Ik keek op toen Luke terugkwam, maar richte mijn blik al snel weer op het beeldscherm. 'Niet voor me beeld.' Bromde ik, toen hij voor mijn voeten bleef dwarrelen. 'Als je stil bent kun je naast de bank komen liggen.' Ik had namelijk echt een hekel aan haren op de bank en zo zou hij precies op handhoogte liggen en kon ik hem nog wat aanhalen als ik daar behoefte voor zou voelen.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Ace von Monroe
    Ik wist niet of ik nu blij moest zijn met het feit dat Liam nergens te bekennen was, aangezien geen van de mensen een erg goed humeur leek te hebben. Ik had tien minuten met Liam zijn koffie rondgelopen, maar ik kon hem nergens vinden en geïrriteerd gooide ik de koffie door de gootsteen en flikkerde ik de mok in de vaatwasser. Hij bekeek het maar lekker. Ik deed nog een keertje iets uit mezelf. Terwijl ik aan mijn halsband bleef trekken verplaatste ik mezelf naar de slaapvertrekken en heel even dacht ik eraan om bij Ashton langs te gaan. Hij had het immers zelf gezegd. Toch liep ik door naar mijn eigen kamer. Ik had geen zin om iemand anders zijn leed aan te horen nu. Ik sloot de deur zorgvuldig achter me zodat ik zeker wist dat niemand meekeek en ik viste het pakje sigaretten dat ik een week geleden van Louis had gejat onder mijn bed vandaan. Hij miste het toch niet en anders had hij het maar niet moeten laten slingeren, zodat het voor mij voor er oprapen lag. Ik haalde er een sigaret uit en borg de resteert veilig op. Zo snel en geluidloos als ik was, verplaatste ik mezelf naar een van de balkons. Ik sloot de gordijnen achter me en sloot de deur. Niemand zou weten waar ik zat. Ik gin languit op de betonen vloer liggen, stak de sigaret op en staarde naar de steeds donker wordende hemel. Ik kon hier zo van genieten.


    ''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

    Harry Styles
    Ik kon niet benoemen wat er in me omging toen de hybride de woorden uitsprak die me tegen hem lieten schreeuwen, maar goed was het niet, verre van dat. Schreeuwen hoorde in mijn ogen ook bij de dingen de je zwakte kon doen tonen, omdat je op een normale toon niet meer dezelfde dingen kon overbrengen. Het kon me niet schelen dat Ashton in elkaar gedoken stond om mijn toon, het hoorde me ook niet te kunnen schelen, dat was altijd al zo. Na mijn nog aardig korte tirade maakte ik mijn weg naar balkon en de koude frisse lucht in. De tranen bleven over mijn wangen rollen en nu kwam er ook een zacht gesnik uit mijn borst. Er moest wel heel wat gebeuren wilde je dat ik begon te snikken. Ik vouwde mijn armen over elkaar om mezelf toch nog iets te beschermen tegen de kou en de warmte bij mezelf te houden, wat jammer genoeg niet lukte. Alle warmte die de hybride me had gegeven was in een keer weggevaagd en nu stond ik niet alleen te trillen van het huilen maar ook van de kou. Ik wist niet eens meer precies waarom ik nou aan het huilen was, er waren zoveel dingen in een keer op me af gekomen dat ik er geen echte reden meer voor had. Misschien was het goed om het er zo uit te laten, maar het voelde alsnog verdomd kut. De ijzige lucht die me zo liet rillen zorgde er ook voor dat mijn hoofd iets helderder werd en ik stukje bij beetje weer rationeel na kon denken. Alleen had ik vrij weinig zin in nadenken omdat dat toch eindigde in realisatie, wat nog meer pijn deed. Ergens deed het me goed om zo even alleen te blijven staan, ik.had toch het gevoel dat niemand me echt volledig begreep, ook Ashton niet. Al hoorde je me ook niet klagen toen ik weer voetstappen vanuit de kamer hoorde komen, het comfort dat het me gaf om te weten dat er alsnog iemand in de buurt was -was toch wel fijn. Ik keek opzij door de arm die ik rond mijn schouders voelde en legde mijn hoofd tegen het zijne aan. Soms vroeg ik me serieus af waarom hij nog moeite voor me deed. Ik knikte en liet een klein oprecht glimlachje zien door de tranen heen, dat was de beste goedkeuring die je van me kon krijgen. Ik grijnsde dan soms wel, maar dat was echt niet oprecht en altijd vals of cynisch. Een zacht geluidje door het plotse verlies van de steun die hij me gaf toen hij wegliep rolde over mijn lippen, al was hij snel weer terug meg godzijdank iets warms. Ik nam de kop aan en sloot mijn handen stevig.om de bron van warmte om een klein slokje te nemen, als het te heet was verbrandde ik me tenminste niet zo erg. De smaak was precies goed, lekker zoet met een scheutje van melk, zonder vond ik het eerlijk gezegd wat vies. "Denk je echt dat ik zo wil zijn? Afgesloten van alles van ik lief had en heb? Je hebt geen idee hoe graag ik me wat meer open zou willen stellen voor anderen, voor jou. Maar het is moeilijk, als ik die gevoelens binnenlaat moet ik alles binnenlaten en ik ben die pijn zo verschrikkelijk zat. Ik wil geen pijn meer voelen. Ik mis ze, Ash, meer dan wat dan ook, ik hield, of nog steeds hou, van ze. Waarom doet het zo'n pijn?" mompelde ik zacht, wetende dat ik zojuist had toegegeven dat ik het gemis en misschien nog wel belangrijker de onvoorwaardelijke liefde jegens hen nog altijd niet verloren was, wat weer zei dat ik in staat was om -om dingen te geven. Met een hand deed ik mijn best de tranen weg te vegen toen de hybride me een kusje op mijn gaf, wat hopeloos was omdat ze bleven komen. Het gesnik was weer stilgevallen, maar het zou zeker nog even kunnen duren voor ik zo gekalmeerd was dat de tranen ook stopten met stroomden, of totdat ik simpelweg geen meer over had. Ik zette het kopje weer aan mijn lippen om mezelf wat op te warmen door middel van de eveneens warme vloeistof. Ik had nog veel te leren op zoveel vlakken, maar de hoogste prioteit lag nu bij dit. Zolang de jongere hybride achter me stond moest dat lukken, dacht ik.


    Because I love him, do I need another reason?

    Ashton Irwin
    Het was duidelijk dat ik in elk geval een klein beetje gemist werd door Harry. Al was het maar alleen om mijn lichaamswarmte. Het was toch fijn om te weten dat hij me soms graag in de buurt had, ondanks mijn vreemde streken en grote monden. Ik gaf hem zijn kop thee en nam ook de mijne mee, om me zacht, maar oprecht te verontschuldigen. Ik wilde hem zo niet zien, nooit, en dat ik dit toch deels had veroorzaakt, of in elk geval had verergert, zat me niet lekker. Dat hij niet direct de hete vloeistof over me heen goot, was wel en teken dat het verdriet en gelukkig niet de woede de overhand had in zijn lichaam. Ik nam nog een slokje thee, waarvan het goed was dat ik het net had doorgeslikt toen hij weer begon te spreken, want zijn woorden waren toch niet wat ik had verwacht. Ik liet mijn kopje thee met een hand los en wreef zacht over zijn rug. "Ik kan jammergenoeg niet zeggen dat het makkelijk wordt als je echt je gevoelens toe wil laten, maar het zou gelijdelijk aan wel een einde kunnen maken aan de nachtmerries en de plotse huilbuien omdat je het te lang hebt opgekropt. Toch zal je eerst een tijd met de pijn moeten leven, het een plekje geven en het verwerken, voordat het mogelijk is om verder te gaan als iets anders dan een emotionele tikkende tijdbom. Daarbij zal de pijn altijd ergens diep in je blijven zitten. Het is een deel van je, maar je leert met het gemis leven en langzaam is het dan weer mogelijk ook de goede en mooie dingen van het leven, jou leven en hun leven te zien." zei ik zacht. Op dit soort momenten kon ik wijs vaderlijk advies geven. Al was het maar omdat ik hier zelf al doorheen was gegaan en toch tot hij het niet meer nodig had er als vaderfiguur voor hem geweest, ookal was ik jonger. Ik was snel opgegroeit om hem nog een heel klein beetje kind te kunnen laten zijn zonder echte ouders. Nogsteeds kwam op dit soort momenten die kant van me naar boven. Ik nam nog een slokje thee en keek naar de sterrenhemel. "Ik weet zeker dat ze daarboven ergens zijn en op ons neerkijken en enorm trots zijn op je, Harry. Je hebt je er enorm goed doorheen geslagen en hebt echt iets opgebouwd en gemaakt van je leven. Daarbij is de keuze op tafel leggen om het te gaan verwerken echt heel dapper van je." zei ik zacht. Dit meende en geloofde ik echt. Zijn ouders en zus zouden trots zijn om te zien hoever hij het had geschopt in zijn leven. Natuurlijk zouden ze sommige dingen wat minder vinden, maar desalniettemin heel trots zijn op de krullenbol. Ik stopte met over zijn rug wrijven en legde mijn arm om zijn schouders. "Anders gaan we zo even langs. Ik was toch al van plan te gaan om alles weer even netjes te maken en verse bloemen neer te zetten." zei ik zacht met een kleine twijfel in mijn stem. Volgens mij wist hij namelijk niet dat ik nogsteeds elke twee weken in mijn eigen tijd naar de begraafplaats ging om te zorgen dat de graven er netjes uit bleven zien en er altijd bij elk graf een bosje wilde bloemen stond. Ook vertelde ik dan graag aan ze wat er allemaal gebeurde in het huis en Harry's leven en dat ze echt trots op 'hun kleine man' mochten zijn, maar ik vroeg hen altijd ook om hem te behoedden voor het kwade. Ik wist ook wel dat ze er niet echt meer waren, maar hun zielen waren nog wel ergens en hier in huis durfde ik alles echt niet uit te spreken. Het zou mijn dood worden en Harry's reputatie aantasten. Op een stille begraafplaats midden in de nacht kon het wel. Ik nam nog een slokje tjee en keek omlaag, waar ik kleine kringeltjes rook zag gaan en Louis in de tuin zag staan. We zouden zo wel naar binnen gaan, maar zolang we zacht spraken kon hij ons toch niet horen en de roker onder ons, wat Ace moest zijn, ook niet.


    Bowties were never Cooler

    Harry Styles
    Met mijn in mouwen gehulde handen omklemde ik het kopje alsof mijn leven er vanaf hing, net onder mijn kin om de kleine bron van warmte zo goed mogelijk te gebruiken. Af en toe nam ik een klein slokje, het was nog steeds best heet dus deed ik het maar beter rustig aan. Na een van die slokken begon ik op zachte toon te spreken, op een manier als deze had ik nog nooit mezelf verklaard en het voelde vreemd. Heel kwetsbaar, maar op een of andere manier voelde het toch best goed. Ik was in ieder geval blij dat ik de belofte had dat ik hem kon vertrouwen, dan vertrouwde ik er ook op dat hij dit niet tegen me ging gebruiken. Ik glimlachte kleintjes om zijn hand die over mijn rug wreef, de liefkozing hielp een beetje om me te kalmeren. Dat lag er ook aan dat het Ashton was, iemand anders had waarschijnlijk in een reflex nu een blauw oog gehad. Ik luisterde naar zijn woorden terwijl ik de mok opnieuw naar mijn lippen bracht en genoot van de zoete thee. "Ik weet het, maar is het -het echt wel waard? Het is zo lang geleden dat ik die gevoelens binnen heb gelaten dus ik weet niet echt wat ik moet verwachten, kan het tegen de pijn op? Want soms vraag ik me af of ik wel zoveel mis als iedereen het doet voorkomen." Vragend keek ik de hybride aan, hij kon het weten, want hij was in mijn ogen een van de zachtaardigste wezens die ik kende, mens of hybride, ondanks zijn streken zo nu en dan. Ik bracht een hand omhoog om voor de zoveelste keer het zoute vocht van mijn wangen af te vegen. Dit was niet de eerste keer dat ik een mentale instorting had, maar dit was wel een van de ergsten tot nu toe. Zijn volgende woorden betwijfelde ik heel erg, ik kende geen enkel mens dat trots zou zijn op iemand die bij de maffia hoorde binnen de familie, tenzij die familie er allang bij betrokken was. Wij waren een gewoon gezin geweest, alleen met een vader die een stuk boven het gemiddelde verdiende, maar daar kon hij niks aan doen. Ja, ik had wat grote dingen opgebouwd in mijn leven, maar het meeste was niet iets om trots op te zijn. Ik had een beruchte reputatie opgebouwd, iemand waar je de keus mee had vrienden mee te blijven of te sterven. Ik behoorde tot de geheime.top van de wereld en er rustte een flinke prijs op mijn hoofd, maar dat klonk niet als een ding waar een moeder trots op kon zijn. Daarom ging ik ook niet op zijn woorden in en leunde lichtjes tegen hem aan. Zacht drukte ik een kusje op zijn haren voor ik hem met een schuin hoofd aankeek toen hij zijn arm naar mijn schouders verplaatste, wetende dat hij dan nog iets wilde gaan zeggen. Ik beet op mijn lip bij zijn woorden, ik wist niet of dat nou wel zo'n slim idee was, ik was al kapot door alles. Al trok ik wel een wenkbrauw op, ik had nooit geweten dat de graven van mijn ouders en zus bezocht. Dat had Ashton me best een keer mogen vertellen, hij was dan wel bij ons opgevoed alsof hij gewoon bij de familie hoorde, ik had dit wel willen weten. "Oké, dan gaan we. De laatste keer dat ik er was kan ik me niet eens herinneren." Het was heel erg, maar om mijn eigen egoïstische redenen was ik er in geen tijden meet geweest. Langzaam dronk ik het laatste beetje van de thee op en rilde even, bepaald warm had ik het absoluut niet en het liefst kroop ik weer dicht tegen de jongere hybride aan, al wist ik niet of hij dat toeliet, vooral omdat ik niet helemaal stabiel was en erg snel switchte van emotie. Dat was niet zo veilig in mijn geval en moest er heel goed opgepast worden in mijn buurt.

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 16:25 ]


    Because I love him, do I need another reason?

    Zayn Javadd Malik || Tijger

    Niall begon te grijnzen en liet uiteindelijk mijn halsband los, waardoor ik een zachte, bijna onhoorbare zucht van opluchting slaakte en mijn hoofd boog. De spieren in mijn nek begonnen pijn te doen vanwege het feit dat mijn Ierse baasje mijn hoofd omhoog bleek trekken vanwege de verschrikkelijke halsband, en ik had er tevens een gloeiende hekel aan als iemand mij dwong om in een bepaalde houding te gaan zitten. Toch keek ik na enkele seconden op na de vuilblonde jongen, die mij een voorstel deed waar ik eigenlijk geen nee tegen zou kunnen zeggen. Als ik me zou gedragen, zou Niall mij belonen met de sigaretten waar ik al enkele dagen naar snakte. Ik besloot om braaf te knikken en vluchtte direct richting de kelder zodra mij werd verteld dat ik tien minuten de tijd had om wat dingetjes voor hem te pakken, ook al had ik er absoluut geen zin in om pijn te lijden, maar ik mocht zelf iets uitkiezen en zou de straf daarmee misschien wat kunnen verlichten.
    Zodra ik in de kelder was aangekomen, griste ik onmiddellijk een stuk touw en twee, verschillende zweepjes - een lange en een korte - van de vele tafels, waarna ik vluchtig de messen oversloeg. Ik was als de dood voor de vlijmscherpe voorwerpen die mijn huid zouden doorboren, en al helemaal als mijn bloedeigen baas me ermee zou martelen. Uiteindelijk pakte ik met trillende vingers een stel handboeien, een of ander klein apparaatje dat schokken deed ontstaan en uiteindelijk met een twijfelende de geselkat met harde en pijnlijke knopen pakte. Ik prefereerde dat martelwerktuig, aangezien ik hiermee enkel een grote dosis blauwe plekken kon oplopen en er hoogstwaarschijnlijk geen lelijke littekens zouden achterblijven. Vervolgens pakte ik de normale zweepjes vast met mijn mond zodat ik alles in één keer richting mijn kamer kon brengen.

    Nog geen drie minuten later had ik de spulletjes op mijn bed uitgestald en zat ik met een bevend lichaam op het krakende matras, terwijl ik zwijgend omlaag keek en wachtte totdat Niall klaar zou zijn met zijn telefoongesprek. Ik was er bijna honderd procent zeker van dat ik alles op tijd naar boven had gebracht, en ik hoopte maar dat de kleine Ier zich snel schuldig zou beginnen te voelen, zodat mijn straf minder zwaar zou vallen dan hij eigenlijk in gedachten had. Mijn pijngrens lag immers niet erg hoog, en omdat ik me al doodziek voelde, kon ik op dit moment maar weinig verkroppen.

    [ bericht aangepast op 8 sep 2014 - 19:43 ]


    "Her heart was a secret garden, and the walls were very high."

    Ashton Irwin
    Bij zijn vraag haalde ik mijn schouders op. Zou het het waard zijn om weer emoties te voelen. Ik zou graag volmondig hem willen toezeggen dat het zeker het waard was, maar dat kon ik niet. Gevoelens konden de meest hemelse dingen ter wereld zijn, maar ze konden je ook zo de diepste pijnlijkste krochen van de hel slepen. Ik zei dus maar gewoon helemaal niets erover en besloot het maar gewoon over een andere oprechte boeg te gooien. Hij was lief en ik wist zeker dat zijn ouders ondanks alles heel erg trots op hem waren. Dat sprak ik dan ook uit. Een klein lichtpuntje had hij nu wel nodig en de sterren stonden ernaar om het te zeggen. Ook was ik zoizo van plan om ofwel vannacht als Harry sliep of morgen nacht te gaan. Dan kon hij ook mee. Dat zou hem misschien ook wel erg goed doen. Even echt alles eruit. Ik bedacht me alleen iets te laat dat hij niet wist van mijn nachtelijke uitstapjes eens van de twee weken. Misschien had ik het hem eerder moeten vertellen, maar ik was erg bang dat hij het me dan had verboden. Ik wilde echt niet de graven laten versloffen en het was gewoon voor mij een manier om ermee om te gaan en in de hoop hen toch nog iets mee te geven van wat hun zoon en broer nu uitspookte. Ze waren dan niet persee daar, maar wel ergens en ze hoorden me echt wel als ik ze vertelde wat Harry allemaal deed. Zijn toestemming om mee te gaan deed me glimlachen. Het was fijn dat hij niet al mijn goede bedoelingen wegwuifde. Ik dronk mijn thee verder op en nam toen de kopjes om ze met het dienblad binnen te zetten. Harry zijn rillingen had ik gezien, waardoor ik eerst mijn beide armen om de lange jongen heensloeg. "Of gaan we morgen? Dan is er minder koud weer voorspelt." zei ik zachtjes. Graag wilde ik gaan, zeker omdat hij duidelijk er nu behoefte aan had. Maar ik ging hem niet dood laten vriezen. Misschien dat ik door de stugge warme haren over mijn hele lijf minder kou leed, maar Harry was duidelijk heel dun en had het snel koud. "Of ik rijd. Dat kan ook nog. Dan ben je alleen op de begraafplaats buiten." zei ik zachtjes. Ik had op mijn 16e mijn rijbewijs gehaalt en was sindsdien Harry's chauffeur, naast zijn eeuwige sloofje, wat ik echt niet zo erg vond. Eigenlijk nooit moest ik echt erge dingen doen die ik niet wilde. Twee kusjes gingen er op zijn wang. Ik vond het echt niet erg om hem zo compleet ingestort te zien en hem daarom op te vangen. Daar was ik ook voor. Ik had het anders verwerkt en daarom had ik andere problemen. Als ik niet eens in de twee weken ging, kreeg ik nachtmerries over hun drie die me enorm veel schuld aanspraken en allemaal doemsbeelden van hoe ons leven anders had kunnen zijn, dat van Harry en mij. Verschrikkelijk. Als we nu niet zouden gaan, ging ik morgen zoizo, want anders ging het echt mis. Dan kon ik ook echt niet meer goed functioneren omdat niet alleen 's nachts die nachtmerries kwamen. Als we wel gingen zou ik wel stroppen bij de plek waar ik altijd een mandje bloemen plukte om te verdelen over de drie graven. Ik hield Harry rustig vast en wachtte af. Hij mocht kiezen. Of we zouden gaan of niet, wanneer en hoe. Ik ging erin mee. Mijn armen lagen stevig om zijn lichaam in de hoop het iets op te warmen. Zelfs door zijn trui heen was de jongen steenkoud. Ik droeg alleen een t-shirtje en een broek met een gat in de knie. Eigenlijk al mijn kleren zaten gaten in, ik had maar een fatsoenlijk setje voor als ik echt netjes moest zijn. Ik droeg ze tot ze echt meer gat waren dan kledingstuk en vroeg dan eens als Harry in een goede bui was om nieuwe. Heel erg was het ook niet, want ik had het toch altijd warm en anders had ik een lekkere dikke trui om heerlijk in weg te kruipen.

    Niall Horan
    Ik stond in de kamer te telefoneren met een glasje water in mijn hand terwijl Zayn binnenkwam met de spulletjes die hij had gevonden. Ik knikte goedkeurend en ging verder met telefoneren. Ik ging verder met een klein glimlachje op mijn gezicht en kriebelde wat dingen neer voor ik uiteindelijk ophing, net toen Zayn alles bleek uitgestalt te hebben op zijn bed. Ik stopte mijn mobiel weg en ging met mijn ogen het rijtje langs. Niets wat hem echt zware wonden kon toebrengen, maar het was goed zat. Hij hoefde ook niet perse onder de diepe snijwonden en later lelijke littekens te hebben. Dat had ik juist liever niet, want dat was niet goed voor de uitstraling in het kantoor. Dan liever blauwe plekken, die konden nog weggewerkt worden. Zacht kriebelde ik even achter zijn oor en pakte het touw en de handboeien. "Op je knieen, Zayn. Dat je dit goed hebt gedaan betekent niet dat je zomaar minder straf zal krijgen." zei ik terwijl ik met het touw opzoek ging naar een fijne plek om die vast te knopen. Ik vond een haak aan de muur en hing daar het touw aan. Ik zou zo Zayn boeien en hem eraan vastmaken. Dan kon hij niet weg terwijl ik zijn lichaam bewerkte. Wel zou ik eerst zijn shirt verwijderen, of laten verwijderen, want dat was een goed shirt wat hij aankon tijdens vergaderingen enzo. Zijn broek was zwart, dus die kon gewoon gewassen worden, door hem uiteraard, maar zijn shirt moest wel netjes en heel blijven. Al was hij zijn broek bij mijn collega en vriend wel verloren waarschijnlijk. "En je shirt uit. Snel een beetje of je kan die sigaretten om je magere borst schrijven." zei ik met een duidelijk terugkomende hoeveelheid woede en misschien zelfs een klein beetje sadisme. Ik wist zeker dat het mogelijk was dat hij straks over zijn baard en daarna knockie ging door de pijn. Dan zou ik stoppen, maar ervoor waarschijnlijk niet. Ik liet mijn vingers over de speeltjes glijden. Er lag een apparaatje tussen waarvan ik niet echt wist wat het was, maar daar kwam ik wel achter. Anders kon ik altijd Harry nog vragen hoe het werkte. Ik zou denk ik beginnen met de lange klappende zweep. Die zou mooie klappen en striemen geven. Dat was zeker een mooi begin. Erna waarschijnlijk de geselkat. Die bracht pijn, maar geen langdurige uiterlijke tekens. Toch als ik hard sloeg kon ik zijn ribben kneuzen en herrinderde hij zich dit nog lang. Hij moest dit wel herrinderen, want ik wilde niet dat hij dit nog vaker zou flikken. Zeker niet in slechte periodes. Ik voelde me nogsteeds niet erg goed en de woede en de irritatie waren nogsteeds heel erg aanwezig. Die moesten eruit en Zayn moest weten dat ik echt niet altijd de zachte meester was. Hij moest onderdanig blijven en mij niet uitdagen of dingen proberen die niet konden. Bij mij was uiterlijke schijn en perfectie misschien nog wel het belangrijkst, daarom was ik wel blij dat hij een beetje ijdel was, maar hij moest ook luisteren en precies doen wat ik wilde, anders kon hij flink op zijn donder krijgen.

    [ bericht aangepast op 9 sep 2014 - 0:17 ]


    Bowties were never Cooler