Emily had Maerle net ingestopt en gelukkig lag het meisje nu te slapen. Ze was moe, maar zat ook vol adrenaline door alles wat de dag haar had gebracht. Ze vond het maar niks dat haar ouders plotseling waren verschenen en ze vond het al helemaal niks dat Cordelia hen waarschijnlijk direct weer zou vergeven. Het was gewoon belachelijk dat hun ouders elke keer weer verwachtten dat Cordelia en zij hen weer in hun leven zouden toelaten en het was frustrerend dat Cordelia dat ook elke keer weer deed, terwijl Emily er de donder op kon zeggen dat hun ouders hen weer pijn zouden doen. Die waren vast dolblij dat Kato en Cordelia nu van elkaar gescheiden waren, zonder erover na te denken hoe vreselijk het voor Cordelia was.
En dan waren er nog die stomme nieuwe regels. Emily hield niet van regels en vond het helemaal niks dat haar vrijheid zo werd ingeperkt. Ze had altijd alleen door de wateren gezwommen en had alleen geluisterd naar haar eigen regels en het was heel vervelend om ineens naar regels van anderen te moeten luisteren - en al helemaal naar zulke strenge regels. Het beleid van het dorp waar ze woonde was gebaseerd op angst en dat leidde ertoe dat onschuldige wezens zomaar het dorp uit werden gegooid. En er was niks wat Emily eraan kon doen, nu ze twee kinderen had waar ze rekening mee moest houden.
Ze vulde een glas met water en ging op de bank zitten. Nog steeds zat ze gevangen in deze hotelkamer, dit gebouw, het dorp. Het was beklemmend en ze miste het gevoel van vrijheid om te doen en laten wat ze wilde. De woorden die ze tegen Cordelia had gezegd, dat ze misschien weg zou willen, had ze gemeend. Ze moest nog naar Baiels ouders om hen te vertellen dat hun zoon overleden was en ze wilde hier vandaan, omdat alles hier haar deed denken aan Baiel. De zieke Baiel die in zijn bed lag en niets kon, maar ook de neppe Baiel, de alien, die haar hele leven nog meer in de war had geschopt.
Er werd op haar deur geklopt en ze twijfelde of ze open zou doen. Ze had eigenlijk maar weinig behoefte om iemand te spreken, maar ze was tegelijk toch te opgefokt om al te gaan slapen en misschien was het wel iemand met belangrijk nieuws.
'Hé Ariana,' zei ze toen ze de deur opendeed en haar in de deuropening zag staan. Ariana zag er niet uit alsof ze iets belangrijks te vertellen had en eigenlijk had Emily er alweer spijt van dat ze open had gedaan, maar ze liet haar vriendin toch binnen en bood haar een glas water aan. 'Moest je niet allang binnen zijn, nu met die nieuwe regels?' Vroeg Emily verbitterd, terwijl ze het glas aan Ariana overhandigde en naast haar ging zitten.
If you want the rainbow, you gotta put up with the rain
