| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

---

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
      • Everyone does their part
      • Never hurt another Glader
      • Never go outside the Glade


Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?     

---

      –– ROLLENLIJST

• LEIDER • Brandon – Derive, 1.8       • BUILDERS • Wren – Floki, 1.11 • Vince – Gally, 1.7       • RUNNERS • Skyler – Aureolus, 1.8 • Skipp – Majikku, 1.2 • Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS • Ryan – Nostalgic, 1.13       • BAGGERS • Jemima – Jensen, 1.6 • Rhosaline – Griever,1.10 • Niko – Fixit_FelixJr, 1.12       • TRACK HOES • Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11 • Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS • Mallica – Firth, 1.5       • MED JACKS • Marvelle – Dashner, 1.8       • SLICERS • Xaime – Ryess, 1.12

---

      –– REGELS

      • Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
      • Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages       besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
      • Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
      • Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
      • Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
      • Minimaal aantal woorden van 200 per post.



      –– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

---

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

JEMIMA

• • •

KEEPER OF THE BAGGERS • SEVENTEEN • TWENTY-SEVEN MONTHS

Jem was 's avonds dan toch maar naar Homestead gegaan, al had ze de hele nacht wakker gelegen en met haar haren zitten draaien. Rond iets als vijf uur in de ochtend was ze haar bed uit gekropen omdat ze honger had gekregen - en had ze iets uit de voorraadkamer gestolen, om zich daarna ergens diep in het bos te gaan verschuilen.
      Jem had het beklemmende gevoel dat haar situatie aan het verergeren was. De paranoia die haar zo vaak overmeesterde, haar temperament dat het beste van zich liet zien. Ze zat neer met haar knieën opgetrokken en analyseerde die verschrikkelijke nachtmerrie die ze bleef hebben.
      Wat als het uiteindelijk toch zover kwam? Wat als ze de regels overtrad en een andere Glader kwetste. Om eerlijk te zijn zou ze op zo'n moment maar al te graag zelf de Maze in gaan om te sterven, veel zou het haar toch niet uitmaken. Ze had de pijn die een Griever iemand kon geven al meegemaakt. Veel ergere dingen bestonden er volgens haar niet. Misschien zou ze gewoon tussen de deuren moeten blijven staan en wachten tot ze haar verpletterden. Dat was een idee.
      Het zonlicht filterde langzaamaan door het bladerdek boven haar heen en verlichtte zo het bos. Misschien moest ze maar eens aan het werk... Het meisje maakte zichzelf los van de grond en ging richting de rand van het bos, waar de Deadheads zich bevond. Ze trof er Rhosa aan die bij het graf van Charlie gehurkt zat en ze duwde de gewoonlijke vloed aan kwaadaardige herinneringen weg.
      Jem twijfelde even. Rhosa leek heel diep in gedachten verzonken, zo gebeurde het wel vaker. De Keeper schraapte haar keel en wreef even over het litteken aan haar nek dat de steek van de Griever had achtergelaten. Haar verzet tegen het monster had haar vele littekens opgeleverd, maar die over haar wang tot in haar nek - de naald had haar niet gewoon gestoken, hij had zo'n beetje bijna haar hele gezicht opengehaald - was de lelijkste. Het was vaak nog geïrriteerd en het had nog steeds zo'n lelijke blauwe kleur.
      "Hé, Rose?" riep ze uit naar haar mede-Bagger. "Ik ga een schop, handschoenen en een tuinschaar halen. Het ziet er hier belabberder uit dan het is, met al dat onkruid en als wij het nu niet weghalen, gebeurt het nooit, door niemand. Ik ben zo terug." Ze wierp even een blik op het met gras overgroeide lijk van die Greenie die zich als vrijwilliger had gesteld om de Box Hole in te gaan. Dat was niet goed afgelopen. De gedachte om Elefteria hierheen te sturen wanneer het vieze, horrorachtige lijk weer in zijn volle glorie was te bewonderen, bleef iets langer in haar brein rondzweven dan de bedoeling was geweest. Alhoewel... Het was een idee.
      Jem draaide zich resoluut om en liep het bos uit, Homestead weer binnen, en ging naar de opslagruimte, waar ze de boel onnodig overhoop haalde om de spullen te vinden die ze nodig had. Toen ze opnieuw naar buiten kwam, was er een drukte van jewelste. De Keeper trok een wenkbrauw op. Skyler kwam de Maze uit gelopen en het was nog niet eens middag. Over middag gesproken, Jem begon alweer honger te krijgen... Erg veel zin om wat te eten had ze eerlijk gezegd niet, maar haar maag protesteerde. In ieder geval, de terugkeer van Skyler kon twee dingen betekenen; ofwel had ze iets gevonden, ofwel was er iets ernstigs gebeurd. Uit haar blik en snelheid af te leiden, was het niet dat eerste. Jemima gooide bijna vanuit pure razernij haar spullen op de grond, maar sloot in plaats daarvan gefrustreerd haar ogen wanneer ze zag hoe Skipp werd binnengebracht.
      "Dit meen je niet," kreunde ze tegen zichzelf, haar hoofd schuddend. Ze had haar hand tegen haar voorhoofd willen meppen, als ze geen tuinschaar in haar handen had gehad. Misschien was het beter om hier buiten te blijven, anders zou Skipp er nadat zij met hem klaar was, nog erger aan toe zijn dan van de Griever steek alleen. Toen ging haar blik naar Bran.
      Op het eerste zich stond Bran erbij en keek hij ernaar - al handelde hij uiteindelijk wel - met een uitdrukking van wanhoop en verwarring op zijn gezicht. Jem wist waar hij aan dacht en haar hart werd loodzwaar. Misschien moest ze zich er toch mee gaan moeien, hem in zijn gezicht roepen dat hij erbij moest blijven en dat hij zich als een leider moest gedragen - niet de godganse tijd aan Charlie denken, zoals ze zelf eerlijk gezegd ook altijd automatisch deed. Of misschien moest ze hem gaan steunen en helpen, want dat is ten minste wat vrienden voor elkaar doen. Dat is wat Gladers voor elkaar horen te doen. Helpen - en haar in haar gezicht zeggen dat hij het niet eens was met wat ze zei, al was zij nog steeds degene die dan tegen hem begon te schreeuwen - is wat hij voor haar had gedaan, tien maanden geleden... Het beeld van Bran die wanhopig bij het lichaam van zijn broer zat, een blik die smeekte om hulp - en het enige wat Jem had kunnen doen was hem daar weghalen. Bran wist het niet, maar ze voelde zich schuldig. Ze was van mening dat zij Charlie daar had moeten weghalen, en Bran had moeten wegsleuren. Al werd ze zelf door die muren verpletterd, ze had toch op z'n minst moeten proberen...
      In eerste instantie wilde ze hen echt daadwerkelijk te hulp schieten. Toen kwamen de kwade en gefrustreerde gedachten weer de kop opsteken, knapte de bubbel die haar in een trance hield en ze draaide zich met haar kaken boos op elkaar geklemd, resoluut weg van de chaos, om terug naar Rhosa te gaan.
      "Skipp, die idiote shank is gestoken door een verdomde Griever," riep ze uit toen ze het kerkhof weer genaderd had. Ze zonk neer op haar knieën en begon nijdig onkruid te trekken, al begon haar vermoeidheid als een deken over zich heen te vallen en moest ze even in haar ogen wrijven en luidruchtig gapen.

[It's a little shitty, maar hopelijk ben je er toch wat mee. x)]

---

help

Zodra Bran het meisje aan zag komen lopen, sprong hij rechtop. De snelheid waarmee alles gebeurde, gaf me onmiddellijk een paniekerig gevoel. Zonder te weten wat ik zou kunnnen doen, ging ik maar ook gewoon rechtstaan en rende half mee op de rest af, tegelijk doodsbang voor wat ik zou zien. De rennende mensen, het geschreeuw, de manier hoe de jongen levenloos aan Bran hing,... Het was me al snel duidelijk dat er iets helemaal niet goed was. In de hoop iets te kunnen doen om te helpen, loop ik toch verder in de richting van de groep. Zodra ik in de buurt ben, lijk ik het meisje te herkennen uit de menigte die gisteren zo om me heen gepakt stond. Echter kan ik niet meteen plaatsen of zij vriendelijk of niet was geweest. Wat me wel meteen opvalt is dat ze doodvermoeid is. Bij mijn volgende stap gaat mijn blik naar de jongen die levenloos tussen hen in hangt en geschrokken hou ik mijn adem in bij het zien van de wonde. Het zag er verschrikkelijk pijnlijk en dodelijk uit. Tranen schoten me in de ogen. Niet alleen uit angst en paniek voor dit hele gebeuren, maar ook uit medeleven met die jongend die... Tiu is?! Plots wordt alles me veel persoonlijker. Deze jongen was een van de enigen die me echt had proberen gerust te stellen toen ik hier helemaal verward en in paniek aan was gekomen. Ik ben hem iets verschuldigd.
"Geef maar over." zeg ik dan tegen het meisje, dat er zo doodmoe uit zag. "Ik weet dat ik nieuw ben en dat je me niet vertrouwt, maar jij bent moe en met mijn hulp geraken we sneller vooruit." Ik hoop dat mijn stem krachtig en op de juiste manier dwingend klinkt. Ik wil niet paniekerig zijn, maar toch ben ik bang dat door de vermoeidheid van dit meisje Tiu het misschien niet haalt, want iets zegt me dat alles van deze seconden af hangt. Ze zouden hem niet zo hastig voortsleuren als hij toch al ten dode opgeschreven was.

---

“To live will be an awfully big adventure.”

---

---

      'Geef maar over.' Het was de stem van het nieuwe meisje. 'Ik weet dat ik nieuw ben en dat je me niet vertrouwt, maar jij bent moe en met mijn hulp geraken we sneller vooruit.'
      Voordat ze er zelf erg in had, rolde de woorden over haar lippen. 'Nee,' mompelde ze met een chagrijnige ondertoon in haar stem. 'Het lukt me wel.' Direct ging ze rechtop staan, in plaats van de ingezakte houding die ze net had. Ze vertrouwde het meisje inderdaad niet, er moest nu snel gehandeld worden en ze wist duidelijk niet wat ze precies moest doen, dus mooi niet dat ze nu weg zou gaan om toe te kijken. Daarnaast had ze Skipp net al minstens een half uur mee moeten slepen, dus die laatste paar minuten zouden er ook nog wel bij kunnen.
      'Waar blijven Max en die Mad-Jackers nou in godsnaam?!' Het duurde haar te lang, veel te lang. Als Skipp dit niet zou overleven zou ze dat zowel zichzelf als Max niet vergeven. -- Ze hadden gewoon veel sneller moeten handelen. Misschien had ze Skipp gewoon achter zich aan moeten trekken, dan zou hij nu mogelijk niet gestoken zijn.
      Haar blik gleed over het grasveld. Rondom hen was het nu één en al paniek, iets waar ze absoluut niet tegen kon. Normaal bleef ze wel kalm wanneer anderen in de stress schoten, maar dit maakte haar simpelweg zenuwachtig.

[ bericht aangepast op 29 okt 2014 - 15:39 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ik kijk weg zodra het meisje me een chagrijnige nee als antwoord geeft. Ik stop dan ook met meelopen en kijk hun gewoon met een eenzame wanhopigheid na. Ik voel me zo ontzettend nutteloos. Ik had hier ook nooit moeten komen, niet dat ik daar wat aan kon doen, maar het is zo duidelijk dat ik hier overbodig ben. Langzaam loop ik achterwaarts weg van het hele gedoe. Er is niets dat ik eraan kan doen, zelfs iemand ondersteunen willen ze niet aan mij overlaten..
Met een diepe zucht draai ik me uiteindelijk om en steek mijn handen nors in mijn broekzakken. Van nut kan ik niemand zijn dus blijven hoef ik ook niet. Ik kuier langzaam in de richting van de bomen die een deeltje van de Glade opvullen. Om een of andere reden trekt hun schaduw mij aan en zodra ik dan ook onder de eerste rij door stap voel ik wat rust in mijn binnenste weerkeren. Het is echter een anders soort rust, eerder weemoed.
Zuchtend ga ik tegen de derde boom zitten die ik tegenkom. Vanaf daar kan ik alles zien zonder echt gezien te worden. Meteen trek ik weer mijn knieën tegen mijn borstkas en duw mijn gezicht tegen mijn benen aan. Er ontsnappen een paar traantjes terwijl ik denk aan thuis. Niet dat ik me kan herinneren wat thuis is, maar ik weet zeker dat het daar veel beter moet zijn...

[ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 16:50 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

Max

Het leek voor mij een eeuwigheid te duren voor Marvelle eindelijk de Med-Jack ruimte binnen kwam. Ze duwde me uit de deur opening en liep snel verder. Ik zag haat een kluis openmaken waarvan ik niet eens wist dat die er was. Ze haalde er het serum uit. Eindelijk. "Schiet op, schiet op!" riep ik ongeduldig. Als Skipp iets overwam zou ik mezelf dat nooit vergeven. Ik ging Marvellr voor en rende terug naar Bran en Skylar, waar het nieuwe meisje nu ook bij stond. Ik had het Serum wel uit Marvelles handen willen trekken, maar de kans was groot dat ik het in mijn wilde ren had laten vallen. Dat wilde ik niet. Ik ging bij de 4 staan, richtte mijn blik kort op Skipp en keek toen naar Marvelle. Skipp ging het nog halen, toch? Ik kon het me niet voorstellen dat hij er niet meer zou zijn. Dat hij niet meer metme mee zou rennen in de Maze, me niet meer op domme fouten wees. Ik kon hem niet missen. Ik was misschien nirt sociaal, maar ik maakte wel vrienden. En Skipp behoorde daartoe.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

'Ja, inderdaad,Maar blijkbaar niet zo vroeg als jij aangezien jij al aan het werk bent en dus waarschijnlijk al hebt ontbeten' vertelde ze en ik knikte even. "Klopt, ik was net bezig met het werken aan de extra hut. Nog enkele uren doorwerken en het zou af moeten zijn." glimlachte ik terwijl ik mijn blik nog eens op de wat ingewikkeldere instructie liet glijden. "Zal steviger zijn dan enkele takjes." mompelde ik vervolgens. Net op dat moment leek er iets niet pluis te zijn in de Glade. Het voelde akelig, alsof er iets mis leek te zijn. Mijn blik gleed even naar de gigantische muren van de Maze, waar ik één van de runners uit zag rennen. Skyler, wat doet die hier? Er ontstond een frons op mijn voorhoofd terwijl ik haar vanuit de verte bestudeerde. Ze liep naar Bran, duidelijk gehaast. Dan pas leek ik door te hebben wat er gaande ze zijn..."Het is niet waar..."mompelde ik geschrokken en keek daarna naar Qiane. Mijn vermoeden werd niet veel later bevestigd toen Max naar buiten gestrompeld kwam met Tiu aan zijn schouder. "Hij is gestoken." het was slechts een zachte fluistering van verbazing die mijn lippen verliet. Ik kon het niet geloven, de runners, Skipp, Max en Skyler... Wat zou er gebeurt zijn? Naar mijn weten en wat ik gehoord had kwamen de Grievers nooit uit in de ochtend of middag. Ik been onrustig op mijn lip. Ik wilde hen zo graag helpen, had ik maar beter doorgewerkt dan was de hut af en ... Dat hielp niet echt veel Vince, ... Ik voelde me nutteloos, ik kon niets doen om hem te helpen. Ik hoopte maar dat alles goed met hem ging komen, Skipp was echt een enorm goede knul.
.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Niko

Van een afstand kijk ik toe hoe de toegetakelde persoon wordt geholpen door de massa mensen. Ergens ben ik blij dat ik het niet was, maar aan de andere kant baal ik dat ik niet echt kan helpen. Van dat soort situaties heb ik totaal geen verstand ook.. M'n ogen houden elk persoon in de gaten, wie wat doet, wie waarheen gaat.. Het zit me toch wel dwars dat de getroffen persoon overdags is aangevallen, dat kan nooit een goed teken zijn natuurlijk. Langzaam kom ik van mijn plek af, richting de plaats waar het allemaal gebeurt. Je weet nooit of dan toch iemand mijn hulp kan gebruiken.. Dan plots zie ik de nieuweling weglopen, richting de bomen. "Ja, die kan vast wel iemand gebruiken.." mompel ik in mezelf en versnel mijn loopje richting haar kant.
Ik weet dondersgoed hoe veel mensen het op nieuwelingen hebben, wat toch apart is. Elk mens is hetzelfde. Ben toch benieuwd wat er met haar aan de hand is, ze loopt er niet bij als de vrolijkste. "Hela!" roep ik, zonder resultaat aangezien ze waarschijnlijk nog te ver is. Als ik eenmaal in de buurt kom begin ik weer wat rustiger te wandelen en benader haar. Ze zit met haar hoofd tegen haar benen, wat natuurlijk nooit echt een goed teken is.. Toch zet ik een vriendelijk glimlach op en spreek haar aan. "Hela, alles in orde met je? Wij hadden elkaar nog niet gesproken, klopt dat?" Vraag ik dan vriendelijk en steek mijn hand uit terwijl ik op haar af loop.

---

It's high noon.

---

Wanneer Max direct na het aanhoren van mijn woorden richting de Homestead start te rennen, kan ik mijn aandacht voor een minimaal moment geconcentreerd op de wond van Skipp richten – welke na een betere inspectie vele malen erger scheen te zijn dan ik van te voren had verwacht. Vloekend tracht ik hem overeind te houden, wetend dat ik er de kracht voor kan vinden als ik alleen maar denk aan het gegeven dat ik hem anders ga verliezen.
      Voor een gedeelte opgelucht kijk ik Skyler aan, het gegeven dat ze een gedeelte van Skipp’s gewicht op de tengere schouders heeft genomen doet me meer goed dan ik had verwacht. Hoogstwaarschijnlijk heeft de schok en de angst om Skipp te verliezen mijn krachten meer uit me weten te zuigen dan ik me op dit moment sterk voel.
Vanuit mijn ooghoeken zie ik Jemima staan, waardoor ik voor een kort moment opgelucht ben aangezien zij weet waar Skipp doorheen gaat op dit moment en wellicht hulp kan schenken. Echter, voordat ik de naam van de jongedame heb uitgesproken, merk ik dat ze zich heeft omgedraaid en opnieuw is verdwenen. Mijn gezichtsuitdrukking komt ietwat verwarder te staan als ze niet terug schijnt te komen, waardoor ik voor een kort moment stil blijf staan. Door het slepen van Skyler met het lichaam van Skipp wordt ik echter terug getrokken naar de realiteit en ga opnieuw stug door met het verplaatsen van Skipp’s lichaam – dat alsmaar zwaarder schijnt te worden.
      Waarom zou Jemima niet komen helpen? Voor enkele seconden sta ik me toe om verdrietig en teleurgesteld te zijn. Ze was immers komen helpen op het moment dat Charlie stierf, niet waar? Daar was ze bij. Waarom ging ze op dit moment weg?
      ‘Geef maar over.’ Ik wil al een harde ‘nee’ snauwen als ik in de gaten krijg dat het Elefteria is welke de woorden heeft uitgesproken richting Skyler, welke er inderdaad compleet uitgeput uit ziet. ‘Ik weet dat ik nieuw ben en dat je me niet vertrouwt, maar jij bent moe en met mijn hulp geraken we sneller vooruit.’ Met een aantal simpele knikken van mijn hoofd – die moeilijk gaan, door Skipp’s arm in mijn nek – beaam ik Elefteria’s woorden en wacht ik op het moment dat Skyler met haar gaat wisselen.
      ‘Nee. Het lukt me wel.’ Met een lichte frons tussen mijn wenkbrauwen ga ik mee in Skyler’s tempo, waardoor we Elefteria achter ons laten. Dit scheen me niet het goede moment om Skyler aan te spreken op het begrip van team work – dat zou een zaak zijn voor later. Daarnaast wist ik wat voor een band er kon ontstaan tussen de verschillende Runners en ik nam het Skyler niet kwalijk dat ze er eigenhandig voor wilde zorgen dat alles goed zou gaan met Skipp.
      ‘Waar blijven Max en die Med – Jacks nou in godsnaam?’ De paniekerige ondertoon van Skyler’s stem maakt het dat ik voor een kort moment zwarte vlekken voor mijn kijkers zie draaien. We mochten dit gevecht niet verliezen. We moesten er voor zorgen dat Skipp bleef leven. We konden niet nog iemand verliezen. Ik was degene die niet nog iemand kon verliezen.
      Wanneer Max naar ons toe komt gelopen, haal ik opgelucht adem. Marvelle komt er achter tevens aan, waardoor ik Skipp’s arm over mijn schouder sla en hem op de grond laat zakken – gebarend dat Skyler me dient te helpen.
‘Geen tijd om hem naar de Homestead te brengen. Geef hem het serum hier. Doe het snel. Max, Skyler – houd hem mee vast.’ Vanaf het moment dat ik mijn knieën op Skipp’s armen plaats om te voorkomen dat hij ons iets wil doen als we het serum inspuiten, ben ik opnieuw de leider en start ik met het geven van bevelen. Mijn gedachten zijn echter een grote chaos en aan de ene kant sta ik op het punt om in tranen uit te barsten. Verwoed kijk ik naar Skipp’s gezicht, slechts om mezelf op het doel te concenteren.

---

•

[Oké, niemand iets schrijven! Ik ben aan de beurt :"D ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

---

---

      Toen Max eenmaal aan kwam lopen, verliet een opgeluchte zucht haar lippen. 'Eindelijk. Binnen een minuut kan je een hele gang van de Maze doorrennen maar het leek wel alsof je er een uur over deed Marvelle te gaan halen.' Ze keek Max even aan, maar Bran liet Skipp zijn schouder los, waar door al het gewicht op haar schouders kwam te liggen. Hoe kon hij in hemelsnaam zo zwaar zijn?
      'Geen tijd om hem naar de Homestead te brengen. Heef hem het serum hier. Doe het snel. Max, Skyler -- Houd hem mee vast.' Langzaam liet ze Skipp zijn schouder van de hare afglijden en zakte ze iets door haar knieën zodat hij niet te hard op de grond zou vallen wanneer ze hem los liet. Skyler besloot met haar gewicht op Skipp zijn onderbenen te gaan zitten, zodat hij niemand een trap kon verkopen wanneer hij bij zou komen. Haar handen zette ze op zijn knieën, zodat ze die naar beneden kun duwen wanneer hij die zou willen gebruiken om haar weg te trappen.
      Ze keek toe hij Marvelle aan kwam lopen samen met Max, die zo Skipp zijn andere arm wel zou moeten pakken. Ze realiseerde zich wel dat het er misschien nogal stom uit zag om gewoon op zijn benen te gaan zitten, maar ze wist zelf prima dat ze nu niet de kracht in haar armen had die tegen de grond te houden.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Majikku schreef:
[Oké, niemand iets schrijven! Ik ben aan de beurt :"D ]

SORRY IK ZAG JE NIET x)

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

18 l Track - Hoe l 10 maanden

Tot mijn verbazing komt Skyler de Maze uit gerend. Het is nog veels te vroeg voor haar om terug te keren uit de Maze dus er moet iets aan de hand zijn of iets gebeurt zijn. Zodra ze naar Bran toe gaat, weet ik dat er echt iets goed mis is. Ik hoor Vince iets mompelen en dan kijkt hij naar mij. De rest van zijn woorden gaan ook langs mij heen. Ergens in mijn achterhoofd weet ik al wat er gebeurd moet zijn, maar mijn verstand lijkt het niet te beseffen. Misschien wil ik het wel niet beseffen. Twijfelend sta ik daar naast Vince. Ik wil ze heel graag helpen, alleen ben ik niet de juiste persoon om te helpen. Ze hebben niks aan mij en mijn vrolijke karakter. Dit zijn een van de weinige dingen die mijn vrolijke gedrag kunnen verstoren en mij van slag kan brengen. Vince zou ze kunnen helpen hoewel dat niet handig zou zijn want hij heeft last van zijn vingers. Xaime zou hen kunnen helpen, maar ik heb geen idee of hij al aan het werk is of dat hij überhaupt al wakker is. Ik hoop het wel want als ze Skipp niet tegen kunnen houden dan is hij een gevaar voor iedereen. Dan heb ik toch liever iemand in de buurt die hem toch wel aan kan. Dus draai ik mijn hoofd om te kijken of ik Xaime ergens zie lopen. Dan pas besef ik dat Bran moet hebben geschreeuwd dus dat moet Xaime wel hebben gehoord of hij heeft Skyler gezien toen ze weer uit de Maze kwam.

---

Physics is awesome

Aureolus schreef:
(...)

SORRY IK ZAG JE NIET x)

[Hahah, oké, nu dan niemand meer :'D ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Majikku schreef:
(...)

[Hahah, oké, nu dan niemand meer :'D ]

{Waarom gebruik je het praattopic niet? Sorry, ik was mijn post aan het schrijven toen jij dus zei dat niemand meer mocht schrijven. Ik ben wel benieuwd naar je post}

---

Physics is awesome

"Kom Skipp!" Ik keek om mij heen. Wie zei dat? "Kom dan!" Een vrouwelijke stem, ik keek ernaar. Ze wenkte me. Ze deed wel of ik een klein kind was.
Het werd afgekapt en er kwam een nieuw scenario tevoorschijn.
"Kom binnen. Hoe gaat het met je." "Hoe gaat het met je stemmingswisselingen?" "Waar denk je aan?" "Werken de medicijnen?" Wat- wat was dit. Stemmingswisselingen? Medicijnen?
"Manische stoornis, dat klopt. Het blijkt uit het rapport en de testen die er bij je gedaan zijn."

Mijn ogen schoten open, een schreeuw kwam uit mijn mond en ik had het gevoel tegen de grond gedrukt te zijn. Toen ik verwoest om mij heen keek was het ook daadwerkelijk zo. Ik voelde mijn spieren zich aanspannen en een krachtige schreeuw verliet mijn keel.
"Laat me los!" Alles deed pijn, mijn been leek er wel af te liggen, zo veel pijn deed het. "Laat me los!" Herhaalde ik luid. Ik begon te woelen, probeerde mijn benen op te trekken, de persoon die erop zat eraf te gooien. Maar het lukte niet. Ik ademde gehaast door mijn neus en probeerde mijn armen te bewegen. Ik maakte vuisten van mijn handen en probeerde alle kracht naar mijn benen te verplaatsen. Ik probeerde mezelf om te draaien en gromde toen het niet lukte.
"Shuck!" Ik deed verwoede pogingen tot wegkomen, maar het lukte niet. Maar ik gaf niet op. Ik zou mezelf loskrijgen.

[Het is echt crappy, ik had het beter verwacht :'D Maar het is wat. ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.