| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

---

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
      • Everyone does their part
      • Never hurt another Glader
      • Never go outside the Glade


Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?     

---

      –– ROLLENLIJST

• LEIDER • Brandon – Derive, 1.8       • BUILDERS • Wren – Floki, 1.11 • Vince – Gally, 1.7       • RUNNERS • Skyler – Aureolus, 1.8 • Skipp – Majikku, 1.2 • Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS • Ryan – Nostalgic, 1.13       • BAGGERS • Jemima – Jensen, 1.6 • Rhosaline – Griever,1.10 • Niko – Fixit_FelixJr, 1.12       • TRACK HOES • Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11 • Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS • Mallica – Firth, 1.5       • MED JACKS • Marvelle – Dashner, 1.8       • SLICERS • Xaime – Ryess, 1.12

---

      –– REGELS

      • Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
      • Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages       besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
      • Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
      • Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
      • Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
      • Minimaal aantal woorden van 200 per post.



      –– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

---

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Peinzend staar ik voor me uit en probeer toch een herinnering te bespeuren of gewoon enig teken aan een verleden waarin ik ooit heb geleefd. Waarom ben ik hier? Wat is dit?
De link die ik gelegd heb door mijn getinte huid en door het feit dat ik zo koud heb, probeer ik verder door te trekken, maar hoe moet ik dat doen als ik me niet eens herinner welke landen er bestaan? Of gewoon of er iets anders bestaat dan waar ik nu ben. Misschien is dit gewoon hoe het werkt. Worden we geboren uit een lift en is dit ons leven. Die gedachte verwerp ik al snel. Zoiets lijkt me hoogst onlogisch. Bovendien weet ik goed genoeg hoe baby's ontstaan, de basiskennis is niet uit ons geheugen gewist. Enkel ons verleden... Onze vrienden en familie, wat we meegemaakt hebben om hier terecht te komen... Zou ik zussen hebben? Of broers misschien? Misschien was ik wel helemaal alleen op de wereld, een wees, door niemand gewild. Misschien hebben ze me daarom hier gedropt, waar ik tenminste kan leven tussen andere kinderen die hetzelfde meemaken als ik. Misschien kan ik hier zelfs meer liefde vinden dan ik in mijn verleden had. Mijn verleden... De gedachte klinkt heel vreemd. Als ik op mijn herinneringen moet af gaan, heb ik geen verleden en ben ik zomaar uit het niets ontstaan in die lift. Misschien is het het beste dat ik het voorlopig daarbij hou. Ik ben hier nu, hier kan ik mijn leven opbouwen. Het is het belangrijkste dat ik nu hier gelukkig zie te worden. Midden in dit enorme doolhof vol enge geluiden.
Wat zou ik graag iemand hebben om 's nachts tegen aan te kruipen. Angst is een tweede natuur voor me, aangezien ik zo vaak bang ben, maar ik haat het het meest om ermee alleen te zijn. Alleen met mijn angsten, ze alleen moeten trotseren is bijna nog angstaanjagender dan hetgeen wat me bang maakt zelf. Het is pijnlijk om hier te zijn, bij mensen, zonder dat ik aan iemand mij kan overgeven om mijn angsten te sussen. Ik moet hier sterk zijn, maar hoe doe ik dat? Ik ben zo bang... Als een klein kind wil ik wegkruipen. Hoe moet ik sterk zijn?
Tegenstrijdig aan mijn wanhopige hunkering naar iemand om bij weg te kruipen, staat mijn trots en daarenboven nog mijn angst om afgewezen of gekwetst te worden. Wanhopig graag wil ik iemand om me heen, maar de gemene opmerkingen van gisteren blijven in mijn geheugen gegrift. Ik heb namelijk niet veel anders om aan te denken, aangezien de rest van mijn herinneringen verdwenen zijn. Ergens ben ik bang dat de mensen die dan wel vriendelijk waren dat eigenlijk deden om me gerust te stellen, maar dat er vandaag iets ergs gaat gebeuren. Of misschien kies ik net weer die verkeerde persoon uit om mijn vertrouwen in te stellen, waardoor ik zwaar gekwetst en gebroken achterblijf. Wat zullen de mensen hier van me denken? Als ze merken wat een bange kip ik ben, zullen ze al snel ophouden zo vriendelijk te zijn denk ik. Ik moet gewoon mijn angst verbergen.

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 21:26 ]

---

“To live will be an awfully big adventure.”

---

Als de zon opkomt ben ik nog wakker, ik had enkelen momenten mijn ogen kunnen sluiten - maar tevergeefs, ik had zoals vrijwel altijd niet genoeg slaap gehad. Het liefste zou ik nog even blijven liggen, proberen te slapen nu de zon aan de hemel staat. Maar ik wist dat het alleen maar argwaan zou wekken. En bovendien, een van onze grootste regels was dat iedereen zijn of haar stukje moest bijdragen, inclusief ik. Bran was vannacht weer niet naar mij toegekomen. Na alles wat er gisteravond gebeurt was, de onverwachte aankomst van een nieuwe Glader - was hij vast diep in gedachten geweest vannacht. Ik zucht zachtjes en wreef de slaap uit mijn ogen. Voorzichtig schudt ik de dunne deken van mijn lichaam af, en sta op. Even wordt ik duizelig, zoals altijd. Het gebrek aan slaap deed mijn lichaam zeker niet goed. Ik zou het moeten weten, ik was een Med-Jack.
      Nadat ik mezelf snel heb opgefrist en wat kleding aan heb getrokken sjok ik naar de Homestead. Ik kon niet ontkennen dat ik me verschrikkelijk voelde, maar ik moest door. Net toen ik zo dichtbij was dat ik het ontbijt al kon ruiken, versperde Sal me de weg. Om heel eerlijk te zijn is dit een van de personen die ik op dit moment niet heel graag zie.
      "Hey vrouwtje van me," begon hij. Ik wist allang wat er ging komen. Ik perste er een geduldige glimlach uit terwijl ik over zijn schouder heen kijk om de keuken te kunnen zien. Mijn maag rommelde.
      "Ik weet een perfect trucje voor je om je kleding te laten passen deze keer,"
Langzaam volgde ik zijn blik naar mijn kleding. Het blauwe sweatshirt wat over mijn bottige, bleke lichaam hing was inderdaad een tikkeltje te groot. Maar door zijn grijns wist ik dat dit weer een van zijn vieze spelletjes is. Veel mensen voelden zich ongemakkelijk bij hem, en ik gaf ze gelijk. Ook ik negeerde hem liever. Maar ik wist dat als ik voorbij hem wilde komen, en mijn ontbijt wil claimen - ik wel iets moest zeggen.
      "Het enige wat je hoeft te doen is mee te gaan naar mijn tent." Mijn gezicht blijft ten allen tijden strak, er is geen enkel teken van schaamte, ongemak. Ik beheers gewoon de kunst om mijn gezicht in de plooi te houden.
      "Misschien een andere keer." Vertelde ik hem, terwijl ik enigszins sarcastisch naar hem glimlach. "Ik ben nu niet zo in the mood." Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem strak aan. Ik had het koud en ik wilde ontbijten.

[ bericht aangepast op 16 okt 2014 - 13:45 ]

---

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

Max

Skipp begroette me met een knikje en bevestigde vervolgens de woorden die ik tegen Bran zei. Toen hij zei dat we allemaal bij elkaar zouden blijven, en dus op elkaar konden letten, keek hij kort naar mij. Ik beet kort op mijn lip en krabde in mijn nek - fijn, een beter teken van schuld kon ik niet geven. Maar het zou niet nog een keer gebeuren. Ik had geen zin om bij de Grievers te gaan slapen. 'Waar blijft Skylar?' mompelde Skipp. Ik keek ook om me heen, het meisje was er inderdaad nog steeds niet. Terwijl de deuren nu al wel een paar minuten open waren. We moesten echt zo weg, anders zouden we het niet meer terug halen. Langzaam beginnen de zenuwen zich op te stapelen. Het gevoel van gister komt terug, dat de deuren zich sloten en ik me er tussendoor had moeten wurmen. Ik ben volgensmij nog nooit zó bang geweest. Nee, niemand hoefde me nu meer te vertellen dat het belangrijk was om optijd terug te zijn. Ik kijk opnieuw naar Skipp. Hij moet toch ook weten dat we zo echt weg moeten. Met of zonder Skylar. Want we moesten vandaag de buitenste zijde in kaart brengen. Opnieuw. En dus de weg daarheen. Die was zo wie zo veranderd. Ik had de muren gehoord vannacht. "We kunnen echt niet meer wachten..." mompel ik.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

18 l Track - Hoe l 10 maanden

De zon komt op en de zonnestralen maken mij wakker. Met een zucht verschuif ik een beetje in mijn hangmat. Totdat ik besef dat er vandaag weer genoeg te doen is en de nieuwe zal vandaag haar eerste beroep gaan uit proberen. Misschien zie ik haar tijdens het ontbijt of anders tijdens het avondeten. Met een voet zoek ik de grond onder mijn hangmat. Als ik het anders probeer, wil het nog wel eens mis gaan. Zodra ik die gevonden, kom ik uit mijn hangmat en kleed mij snel om zodat ik naar de Homestead kan om te ontbijten. Op weg naar de Homestead kom ik langs een van de nieuwe gebouwen die de builders aan het maken zijn. Tot mijn verbazing is Vince er al. Waarschijnlijk heeft hij hier geslapen of hij heeft al heel vroeg ontbeten. Dat laatste lijkt mij onwaarschijnlijk want de cooks zijn altijd wel vroeg wakker, maar ik denk niet zo vroeg. Mijn maag kan nog wel even wachten aangezien ik nog geen echte honger heb dus ik besluit om even te praten met Vince. Ik loop verder naar hem toe en steek alvast mijn hand op terwijl ik glimlach. 'Goeiemorgen', roep ik naar hem toe.

---

Physics is awesome

Het duurde lang. Te lang voor Skyler er zou zijn. Ik keek naar Max en toen naar Bran. Oké, we moesten er zo echt vandoor, anders zouden de muren sluiten en zouden wij er helemaal niet in kunnen...
"We kunnen echt niet meer wachten..." Ik keek Max aan.
"Je hebt gelijk. We moeten gaan." Ik keek nog even achterom of ik Skyler zag, maar ze was nergens te bekennen. "Goed..." Ik trok mijn shirt recht en keek nog even naar Bran. Ik zette een stapje naar hem toe, legde mijn hand op zijn schouder en keek hem aan. "Het komt goed. Ik kom heelhuids terug." Ik glimlachte nog even en keek toen naar Max.
"Let's go." Ik wenkte hem en begon toen de muren door te rennen naar binnen in de Maze. Toen ik in het open gedeelte aankwam keek ik even achterom, wees toen de richting op waar we heen gingen en begon te rennen. "Als we zo door gaan zijn we er binnen een half uur," vertelde ik Max en ik sloeg af, een gang in. Wanneer ik echter het geluid van een Griever hoor stop ik met rennen en parkeer me tegen de muur aan. Ik trek Max mee er tegenaan.

[ bericht aangepast op 19 okt 2014 - 20:38 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Max

"Je hebt gelijk. We moeten gaan." Skipp wendde zich nog even naar Bran, en zei dat het goed kwam. Toen wendde hij zich naar mij. "Let's go." hij wenkte me en begon te rennen. Ik greens kort en rende hem achterna. Bij het open gedeelde draaide hij zich naar me om een wees naar welke kant we op zouden gaan. "Als we zo door gaan zijn we er binnen een half uur." ik knikte. We gingen best snel, maar de maze was groot. We moesten ook zo snel gaan. Ineens stopte Skipp, en pas toen hij me met zich mee tegen de muur aan trok hoorde ik waarom; een Griever. Ik keek even benauwt naar Skipp, en pak zachtjes het mes uit de houder in mijn riem. Die hadden alle Runners. En dat had je ook wel nodig. Het was gevaarlijk, en dat bleek nu wel. "Hij komt deze kant op, wegwezen." siste ik toen ik de griever onze kant op hoorde komen. Ik pakte Skipp's pols en trok hem mee terwijl ik begon te rennen. Ik liet hem weer los, hou zou toch wel meerennen. Niemand bleef staan als je achtervolgt werd door een Griever. Ik wilde links een gang in slaan, maar die muur was vannacht verschoven. "Shit!" ik versnelde mijn tempo. Shit....

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

Zodra de eerste zonnestralen de Glade hadden getroffen was ik opgestaan. Juist iets later dan de renners dacht ik. Nadat ik me langdurig uitgerekt had kroop ik zo behendig mogelijk de hangmat uit, welke van stevige bladeren gemaakt was. En daarna vertoefde ik me een weg richting de kooks. Er waren al enkel mede- Gladers wakker en net als hun had ik rustig mijn ontbijt al lopend gegeten. Een zoete groene appel met een wat zuurdere nasmaak. Daar kon ik altijd wel al van genieten. Nu ik zo vroeg op was kon ik meer werken en dan geraakte het bouwsel af. Helaas ging de tijd snel voorbij, dus besloot ik maar even te kijken naar het bouwplan. Het hutje moest stevig zijn, beter geconstrueerd dan de andere hutjes. Ik schrok op toen de roodharige Qiane naar me riep . 'Goeiemorgen', ze zwaaide even en kwam dan mijn kant uit. Het zou me niet verbazen moest ze de anderen wakker geroepen hebben. "He, Qiane goed geslapen?" vroeg ik vriendelijk terwijl ik even mijn werkhandschoenen uitdeed gezien ze vreselijk irriteerden. "Vroeg wakker zo te zien." glimlachte ik vervolgens. Gezien ik alleen werken niet echt aangenaam vond, had ik wel zin in een babbel met haar.


.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

En ze had zich verslapen.
      Het verbaasde haar enigszins dat niemand vol op haar was gesprongen toen ze door alle herrie heen was geslapen, maar uiteindelijk toen ze dik tien minuten te laat was, besloot een Glader die ze niet zo snel herkende haar maar eens wakker te schudden.
      Na het meisje minstens een minuut lang uit te hebben gescholden dankzij haar grote ochtendhumeur, merkte ze pas op dat de deuren allang open waren. In een razend tempo sprong ze op van haar bed en trok ze een ander shirt over haar hoofd. Toen ze eenmaal aangekleed en klaar was trok ze snel haar schoenen uit en liep ze op een drafje richting de Maze.
      Skipp en Max waren al voor een deel de Maze in gerend toen ze eenmaal aan kwam. Vol goede energie trok ze een sprintje tot ze enkele meters achter de jongens was. Ze wilde net wat zeggen om haar aanwezigheid aan te kondigen, (niet dat ze zich zou verontschuldigen) toen ze het helse geluid hoorde van een Griever. Direct was haar enigszins goede humeur verdwenen en rende ze achter de jongens aan een kant op, Skipp trok Max tegen de muur en ze rende hen iets voorbij. 'Doorrennen, stelletje idioten. Tenzij jullie dood willen dan, dan zou ik zeker blijven staan.' Siste ze zacht, terwijl ze haar eigen mes trok. Max greep Skipp bij zijn pols en of het nou wel of niet kwam omdat zei ze net uit had gemaakt voor idioten, rende ze in ieder geval weer mee. -- Tot ze vast stonden.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Terwijl ik in mijn ooghoek Max zijn mes zag pakken, luisterde ik hoe ver de Griever nog van ons verwijderd was. Echter had ik niet veel tijd om dat te ontdekken (waarschijnlijk was hij ver genoeg om ons niet te horen en gewoon door te lopen) want Max pakte mij bij mijn pols beet.
"Doorrennen, stelletje idioten. Tenzij jullie dood willen dan, dan zou ik zeker blijven staan." Hoorde ik plots de stem van Skyler en ik keek even op. Eindelijk. Het werd tijd.
"Hij komt deze kant op, wegwezen." Max trok me mee, maar liet me al snel weer los. Ik rende zelf achter hem aan. Tot we bij een muur aankwamen die er gister nog niet was. Het was verschoven. "Shit!" riep Max toen en ik zuchtte.
"Dat ding was nog ver zat. Hij had langs ons kunnen lopen!" riep ik terwijl ik de krassende poten van het ding achter ons hoorde. We zaten in de val. "Oké,, dit geschreeuw helpt ook niet echt." Het was sarcastisch. Ik praatte nooit sarcastisch, noch zo geïrriteerd. Maar als er iets was gebeurd, was het dat die twee veel te hard gepraat hadden. Als we bij die muur hadden blijven staan dan had die Griever de gang naast ons in gegaan. Ik wist het zeker.
Ik pakte mijn mes uit de houder en keek om. Daar was het. De Griever. Het helse geluid dat het ding maakte, het deed gewoon pijn aan je oren.
"Ja, wat nu. De gang achter ons is-" Een luid gekraak en geschuif was hoorbaar en naast ons schoof een muur open. Langzaam, maar we konden er al door. "Ga, ga!" Ik keek naar de Griever die dichterbij kwam.

[ bericht aangepast op 20 okt 2014 - 21:53 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Max

"Doorrennen, stelletje idioten. Tenzij jullie dood willen dan, dan zou ik zeker blijven staan." verbaast keek ik om, recht in de ogen van Skylar. Ze was er dus toch nog. We begonnen te rennen, maar stonden uiteindelijk vast. "Dat ding was nog ver zat. Hij had langs ons kunnen lopen!" riep Skipp. "Hij had ook niet langs ons kunnen lopen. Dat test ik liever niet uit." zei ik terug. Ondertussen hoorde we de Griever dichterbij komen. "Oké,, dit geschreeuw helpt ook niet echt." zei Skipp op sarcastische toon. Bijna boos keek ik hem aan, maar hield verder mijn mond. En het kwam dichterbij. De Griever kwam de hoek om, zag ons en krijste. Ik zag Skipp's lippen bewegen, maar hoorde niet wat hij zei. Ineens klonk er een luid gekraak en schoof de muur naast ons open. "Ga, ga!" ik stapte aarzelend opzij, maar deed toen toch wat er van me gevraagd werd. Tegen een Griever gaan vechten had toch geen zin. Dit wist ik niet uit ervaring, gelukkig, maar dat zei mijn intuïtie me. "Skipp, Skylar, kom op!" riep ik toen ik aan de andere kant van de muur was. Straks werd een van de twee gestoken, of allebei.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

Mijn nervositeit over het gegeven dat ik mijn Runners opnieuw de Maze in ga sturen, glijdt voor een gedeelte uit mijn gedachten wanneer Max naast Skipp komt staan. De nare gevoelens maken al snel plaats voor een warm en trots gevoel wat ik krijg wanneer ik de twee jongens zie – klaar om te zoeken naar een uitgang en ons allen terug te leiden naar onze oude levens.
      ‘Maak je geen zorgen Bran. We doen dit elke dag.’ ‘Het komt goed. We zijn allemaal samen vandaag, dus letten we op elkaar.’ Zuchtend knik ik enkele malen met mijn hoofd, wetend dat het allemaal mooi kon klinken – maar alles ook binnen een enkel moment voorbij zou kunnen zijn. Ik wilde de goede moed van Max en Skipp echter niet verpesten en besloot daarom een lichte glimlach rondom mijn mondhoeken te laten verschijnen, om de woorden te benadrukken.
      ‘We kunnen echt niet meer wachten. . .’ De stem van Max laat de glimlach weer van mijn gezicht glijden, terwijl ik rond kijk en mezelf af vraag waar Skyler op dit moment is. Normaal gesproken ging ik haar wel eens wakker maken, maar dat kon ze ook gemakkelijk zelf – ze was immers een zelfstandig persoon welke door niets of niemand te temmen was. ‘Je hebt gelijk. We moeten gaan.’ De nare gevoelens kruipen direct terug in mijn gedachten, maar ik besluit niets te zeggen. Het was immers zo dat Max en Skipp hier de Runners zijn en ik niet, waardoor ik geen enkele inbreng heb in de keuzes welke ze maken.
      ‘Het komt goed. Ik kom heelhuids terug.’ Voor een kort moment laat ik mijn eigen hand over de hand van Skipp glijden en knijp er zacht in. Geheel onwillekeurig denk ik opnieuw aan Charlie, maar bedenk me dan dat Skipp een geheel eigen persoon is en hij niet zo roekeloos is als Charlie ooit was geweest.

Mijmerend over het gegeven dat ik Elefteria zou moeten gaan zoeken, begin ik aan de korte tocht terug naar het midden van de Glade. Halverwege houd ik mijn pas voor een kort moment in doordat ik Skyler over het gras zie schieten – de Maze in. Glimlachend bedenk ik me dat het nu allemaal goed zou komen aangezien ze samen zouden zijn, waardoor ik mijn moed voelde groeien en mijn richting af laat draaien naar de lift – waar ik met een enkele blik Elefteria heb weten te ontdekken.
      Met een langzaam tempo laat ik mezelf uiteindelijk naast haar zakken, waardoor het zachte en licht natte gras tegen mijn broek voel kriebelen. Snel haal ik een hand door mijn haren om het enigszins in model te brengen en glimlach vervolgens voorzichtig opzij.
‘Het spijt me dat ik gisteren niet meer ben gekomen, maar er zijn nogal wat personen hier die er moeite mee hebben wanneer er een nieuweling komt. Ik wil je niet afschrikken, je bent namelijk van harte welkom – je moet alleen wel je plaats verdienen hier, alhoewel je dat wel gaat lukken.’
      Mijn blik verplaats ik naar de geopende muren van de Maze en al snel begin ik mijn gebruikelijke riedel over het gegeven dat niemand weet hoe we hier zijn gekomen en wat voor verschillende banen er vervuld moeten worden binnen de Glade. Ik heb de riedel al zo vaak verteld tegen nieuwelingen dat ik het zonder stamelen kan volbrengen en niets vergeet. Uiteindelijk sluit ik af met de drie regels welke we hanteren in de Glade en daarna sta ik mezelf toe om opnieuw een blik te werpen op Elefteria.
      Fronsend merk ik daardoor pas laat op dat Elefteria haar armen rondom haar benen heeft geslagen en een angstige indruk maakt – alhoewel ze dat goed tracht te verbergen. Voordeel aan mijn persoonlijkheid was dat ik snel door heb hoe iemand zich werkelijk voelt, wat van pas komt bij mijn status als leider van de groep.
      ‘Hé, Elefteria. . .’ Mijn stem is niet langer meer leider – achtig, maar zacht en fluisterend. Voorzichtig plaats ik een hand op haar knie en probeer mijn blik in de hare te boren. ‘Het komt wel goed, echt waar. . . We zorgen hier voor elkaar. Er zal je niets gebeuren. . .’

---

•

Het kon hem eerlijk gezegd allemaal vrij weinig schelen wat de mensen van hem dachten; hij had er immers ook niet om gevraagd om hier te belanden. Net zoals ieder ander, maar die liepen door het godganse leven alsof het een kermisattractie was wat ze hartstikke plezierig vonden. Nu vond hij het alleen maar eerlijk als hij op de één of andere manier zichzelf kon blijven door bepaalde innuendo's naar lieftallige vrouwtjes te vermelden. Sal geloofde ook niet dat ze het allemaal alleen irritant vonden, vrouwen hielden toch van aandacht? 'Maak me niet wijs dat vrouwen liever genegeerd willen worden', had hij meerdere malen tegen zijn collega Ian gezegd.
Hoewel hij daarstraks nog gegeten had, hoorde hij z'n maag grommen - of was het niet die van hem? Zijn twee wenkbrauwen kropen naar elkaar toe, waardoor er een diepe frons tussen ontstond. Hierdoor had zijn expressie een woeste aanblik gekregen, iets wat hij niet bedoeld had.
      "Misschien een andere keer," rolde er over haar lieftallige lipjes, waar hij luttele seconden zijn blik op liet dwalen. Hij had deze reactie al wel verwacht, want er waren nu al wel weinig mensen die überhaupt op hem ingingen. De meesten dachten vast dat ze hem met een korreltje zout moesten nemen, gezien zijn opmerkingen en uitspattingen soms - waardoor hij enkel kwader werd. "Ik ben nu niet zo in the mood." Haar ranke armen sloeg ze over elkaar en met een strakke blik boorde ze haar ogen in de zijne. Zu'Salgan bleef voor een enkel moment stil, enkel en alleen om haar te bestuderen - dit keer absoluut niet pervers bedoelt, maar hij betwijfelde of anderen dat eveneens zo zagen. Hij mocht dan met een korreltje zout werden genomen, deze man wordt ook vaak verkeerd begrepen en soms doet dat hem wel pijn. Desalniettemin liet hij dat absoluut niet blijken, want emoties zijn zwakte en daar had hij niets van over hier in de Glade.
      "Kom op, snoepje," begon ik daarom maar. Ik was hier alleen maar geoorloofd om een klootzak te spelen hier, bedacht hij zich - hij wilde niet afzwakken door de regels en normen als zowel waarden die hem opgelegd werden. "Maar één goedemorgenkus en dan ben ik pleite, dan zal je de rest van de dag niets meer van me zien of horen." Hij grijnsde toen hij een grote stap dichterbij zette en haar armen vastpakten. Op hetzelfde moment voelde hij een grote leegte in zijn borstkas groeien, iets wat hij vergeleek met eenzaamheid. "Gisteren wilde. . ." Er was een korte pauze doordat hij haar naam even vergeten was. "Qiane me ook al geen dienst doen." Kwam er vervolgens weifelend uit. Hoewel hij haar armen vasthad, was het niet op een dwingende manier.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

---

      'Dat ding was nog ver zat, hij had langs ons kunnen lopen!' -- 'Oke, dit geschreeuw helpt ook niet echt.' De sarcastische toon van Skipp zijn woorden klonk alsof hij zich ergens verschrikkelijk aan irriteerde, maar haar gedachten gingen momenteel niet uit naar het geschreeuw van haar twee mede-runners.
      In een ruk draaide ze zich om richting de grote muur achter haar toen deze met een verschrikkelijk geluid begon te verschuiven. Ze ging haast over haar nek door het misselijkmakende geluid van verschuivende muren en een Griever die steeds dichter in de buurt leek te komen.
      Ondanks dat ze perfect wist wat de gevaren waren in de Maze toen ze runner werd, wist ze nog steeds dat ze er absoluut niet persoonlijk achter wilde komen wat een verandering nou in hield. -- Niet zelf, in ieder geval.
      Aan Skipp was te zien dat hij het zou vertikken nu als eerste weg te gaan. 'Ga, ga!' Riep hij, alsof het nog niet duidelijk genoeg was dat ze zouden moeten rennen. Max was al aan de andere kant van de muur toen Skyler het tijd begon te vinden te beginnen met rennen. De Griever was de hoek om gekomen en had hun natuurlijk allang opgemerkt. -- Waarschijnlijk eerder dan dat zij het wezen hadden kunnen waarnemen.
      'Doos, rennen jij!' Riep ze naar Skipp. Ondanks dat ze niet altijd even aardig was tegen de jongens maakte het haar zeker uit als er iets met ze zou gebeuren. Hij had inmiddels ook wel door dat het toch echt tijd was om te rennen en draaide zich om, maar na een meter of drie te kunnen lopen werd hij achter in zijn been gestoken door het beest.
Shit.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Ik zag Max aarzelen maar hij rende toch door de muren. Skyler leek niet eens te luisteren. Ze zal het wel weer beter weten, zoals ze dat altijd lijkt te doen.
"Skipp, Skylar, kom op!" Ik keek Skyler aan, in de ogen met een blik dat ze moest gaan. Ze begon te rennen en al snel waren mijn twee mede-Runners veilig aan de andere kant van de muur. Hij was gestopt met schuiven, was net niet breed genoeg voor een Griever om erdoor te gaan. Dus nu was het mijn kans om te rennen. Ik maakte net aanstalten om te gaan rennen, toen ik Skyler hoorde roepen;
"Doos, rennen jij!" Riep ze naar mij en ik haalde even adem. Ik hoorde de Griever achter mij naderen en ik begon te rennen, door de spleet heen die voor ons open was gegaan. Maar toen ik nog net drie á vier stappen had gezet hoorde ik een schreeuw door de Maze weergalmen. Ik schrok er van en besefte me na een aantal seconde dat ik het zelf was. Een snijdende pijn ging door mijn achterbeen heen terwijl ik de laatste stappen tot mijn twee mede-Runners zetten.
"Zolang jullie maar veilig zijn," hoorde ik mezelf zeggen, maar ik merkte het niet eens. Zei ik dat wel zelf? Ik voelde mijn ogen wegdraaien, voelde de harde grond onder mij terecht komen en stootte mijn hoofd tegen het steen waar ik op lag. Het werd zwart, alles leek vredig en stil te worden. Geen Maze, geen gedachten. Niets, helemaal niets.

[Hij is niet dood natuurlijk :'D ]

[ bericht aangepast op 23 okt 2014 - 13:01 ]

---

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

Max

Skylar kwam er al snel ook aangerent, om naast me te komen staan en naar Skipp te schreeuwen. We zagen Skipp al door de spleet in de muur rennen, maar voor hij een paar stappen had gezet galmde een schreeuw door de Maze. Met grote ogen zag ik dat Skipp gestoken werd. "NEE!" zonder na te denken rende ik op hem af. We moesten door, voor er meer Grievers kwamen. Hij. Mocht. Niet. Vallen. Maar Skipp viel wel, en Max zag aan zijn ogen dat hij buiten bewustzijn was. "Oh Shank!" siste Max door zijn tanden door. Hij pakte Skipp's arm en trok die over zijn eigen schouders, zodat hij hem kon ondersteunen. Zo tilde hij hem omhoog. Ugh, dit ging nog zwaar worden. Hij wendde zich naar Skylar. "Ik weet wat je denkt, maar ik laat hem niet achter." zei hij op koppige toon. Hij begon te lopen, maar aangezien hij Skipp letterlijk moest slepen, wat het echt heel zwaar. Ze moesten nu terug naar de uitgang, anders zouden ze het niet halen. Een knoop ontstond in Max' maag. Wat als er vandaag een opening was ontstaan? Dan zouden ze dat hebben gemist. Hij schudde zijn hoofd. Skipp was belangrijker. Hij sleepte de jongen dus verder en zocht met zijn ogen de zon. Hoeveel tijd was er nog?

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep