| 200 | Gladers – Speeltopic - Speeltopics

21 sep 2014 - 16:05 Midsommar is offline

GLADERS
IF YOU AIN'T SCARED –– YOU AIN'T HUMAN.

Welcome to the Glade –– where we have three rules.
• Everyone does their part
• Never hurt another Glader
• Never go outside the Glade

Jij als Glader woont in de Glade – een klein gebied in het midden van een enorm doolhof, wat constant in beweging schijnt te zijn en waar met geen mogelijkheid uit te snappen is. Je weet niks meer van je vorig leven, alleen je naam en leeftijd herinner je je vaagjes. Alleen ben je niet – samen met je mede Gladers vorm je een kleine gemeenschap van kleine taken, met als enige gedachte het terug keren naar het thuis waar je ooit bruut van weggehaald bent.
Echter – kan je de weg naar huis vinden als je enige doel overleven is geworden?

–– ROLLENLIJST

• LEIDER
• Brandon – Derive, 1.8

• BUILDERS
• Wren – Floki, 1.11
• Vince – Gally, 1.7

• RUNNERS
• Skyler – Aureolus, 1.8
• Skipp – Majikku, 1.2
• Max – Newt_Runner,1.2

––––––––––––––––––

• COOKS
• Ryan – Nostalgic, 1.13

• BAGGERS
• Jemima – Jensen, 1.6
• Rhosaline – Griever,1.10
• Niko – Fixit_FelixJr, 1.12

• TRACK HOES
• Elefteria – SergeantCalhoun, 1.11
• Qiane – Ryess, 1.12

––––––––––––––––––

• SLOPPERS
• Mallica – Firth, 1.5

• MED JACKS
• Marvelle – Dashner, 1.8

• SLICERS
• Xaime – Ryess, 1.12

–– REGELS

• Dit is een samenwerking tussen Valois en Derive.
• Standaard: geen sneltrein, geen eendagsvliegen, respect voor elkaar – geen andere personages vermoorden, geen andere personages besturen, 16+ van tevoren aangeven – et cetera.
• Kennis van de boeken van James Dashner is niet vereist om deel te nemen aan de RPG. Wel wordt er aangeraden de kleine, spoilervrije samenvattende informatie te lezen onder de spoiler.
• Afwezigheden tijdig aangeven, zodat hier rekening mee gehouden kan worden.
• Binnen de Glade van James Dashner zitten alleen mannen, in deze RPG kunnen tevens vrouwelijke rollen aangenomen worden.
• Minimaal aantal woorden van 200 per post.

–– DE GLADE
De Glade bestaat uit een groot grasveld, wat verdeeld is in vier verschillende secties:
• Homestead, noord – westen
Hier vind je de plaats waar iedereen samen komt en eigenlijk leeft/woont. Hier wordt door de Cooks eten bereidt – dit zal geen vijf sterren voedsel zijn, maar het kan er zeker mee door. Daarnaast zijn er enkele slaapzalen te vinden, alhoewel de meeste Gladers buiten slapen. Enkel en alleen de personen met een hoge rang (zoals de leider) hebben een eigen kamer, waarbij tevens een grote badkamer is te vinden. Als laatste is dit de plaats waar de Med – Jacks hun werd uitvoeren.
Enige plaats van de Homestead af is een ruimte gevestigd welke dient voor het opsluiten van gevangen, oftewel de gevangenis van de Glade.
• Gardens, noord – oosten
Hier vind je de tuin, waar verschillende gewassen worden verbouwd. Hierdoor is dit het gebied waar de Track – Hoes het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
• Deadheads, zuid – westen
Hier vind je een dicht begroeid bos, met daar binnen in verstopt een kleine begraafplaats voor de overleden Gladers (welke terug zijn gevonden of welke zijn gestorven in de Glade). Hierdoor is dit het gebied waar de Baggers het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
• Bloodhouse, zuid – oosten
Hier vind je de verblijven van de verschillende dieren, als mede het slachthuis waar de dieren na enige periode worden geslacht. Hierdoor is dit het gebied waar de Slicers het grootste gedeelte van hun werk uitvoeren.
Naast het de dierenverblijven, vindt men hier tevens de Maproom – de plaats waar de Runners tezamen komen nadat zij uit de Maze komen om hun informatie over de Maze te bundelen en waar nodig is de kaart aan te passen.

Naast de vier verschillende secties, vind je exact in het midden van de Glade een groot gat – waar tweemaal in de week een lift naar boven komt met eten en andere benodigdheden. Daarnaast komt er eenmaal in de maand een lift naar boven met een nieuwe Glader, wat zowel een meisje als een jongen kan zijn.

–– DE MAZE
De Glade wordt aan vier zijden omringd door gigantische muren, waar slechts binnen een muur een grote deur zit – welke altijd bij zonsondergang zullen sluiten. Wanneer een Glader in de nacht wordt opgesloten in de Maze komt hij er hoogstwaarschijnlijk niet levend uit, door de vele gevaren welke zich in de nacht tonen.
De Maze is over het algemeen enkel en alleen toegankelijk voor de Runners – zij vertrekken in de ochtend en keren voor zonsondergang terug naar de Glade.

Gedurende de nacht lopen er verschillende, afschuwelijke wezens door de Glade – welke door de Gladers Grievers worden genoemd. Deze wezens kruipen als een soort slak door de Maze en hebben verschillende metalen gedeelten aan hun lichaam zitten welke dodelijk kunnen zijn. Wanneer je wordt gestoken door een van de Grievers ga je automatisch door een Changing – wat gepaard gaat met huiveringwekkende hallucinaties. Wanneer je er na een aantal dagen uit zal komen, ben je een geheel ander persoon dan voorheen – je krijgt namelijk een stuk van je herinneringen terug.

–– DE GLADERS
Zodra je als een nieuwe Glader de lift uit komt, zul je kennis maken met de andere Gladers binnen de Glade. De nieuweling krijgt een korte rondleiding, meestal door de leider van de Gladers en zal alle benodigde informatie krijgen. De eerste morgen zal hij/zij beginnen met het lopen van stage bij de Keepers – oftewel, leidinggevenden – van alle beroepen. Na een kleine maand word je door de leider van de Gladers ingedeeld bij een van de beroepen.
De Keepers houden per beroep in de gaten of alle Gladers hun beroep goed uitvoeren, het is namelijk belangrijk dat iedereen wat bij zal dragen aan de kleine gemeenschap.

Mocht je als Glader de regels verbreken, dan heb je de kans om verbannen te worden. Hierbij word je voordat de deuren van de Maze zich sluiten bij zonsondergang, naar binnen geduwd om daar de nacht door te brengen – wat je vrijwel niet zal overleven.

–– PRAATTOPIC & ROLLENTOPIC

[ bericht aangepast op 2 nov 2014 - 10:38 ]

[ bericht aangepast door een moderator op 14 okt 2014 - 14:33 ]

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

23 okt 2014 - 18:42 Josten is offline

Josten 2639

Skyler 'Skye' Valora Carpenter, Runner.

'Nee!!' Max was zo'n idioot naar Skipp toe te rennen.
Het was niet dat ze het Skipp gunde daar een beetje dood te liggen gaan, in tegendeel zelfs. Ze had hem heus wel geholpen als ze niet zo verstandig was geweest eerst te blijven staan om in te schatten wat voor gevaar de Griever aan kon richten als ze op hem af was gerend.
Max had inmiddels Skipp zijn arm over zijn schouder geslagen en tilde hem omhoog, om zo snel mogelijk haar kant op te komen. 'Ik weet wat je denkt, maar ik laat hem niet achter.' Ze snoof beledigd terwijl ze en stukje naar hem toe sprintte. De griever leek hem verder met rust te laten, dus werd het maar eens tijd ook te helpen.
'Dat jij nou zo'n doos bent direct op hem af te rennen zonder in te schatten wat die Griever je kan doen, betekend niet dat ik het niet doe. Als je ook was gestoken omdat dat beest nog in de buurt was hadden we een nog groter probleem.' Ze sloeg Skipp zijn andere arm rond haar schouders en sloeg een arm rond zijn middel om hem omhoog te houden. 'Het is namelijk niet dat ik van plan was iemand achter te laten,' Mompelde ze, haast onhoorbaar.

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

25 okt 2014 - 12:38 Gibigianna is offline

Gibigianna 15113

Elefteria

Wanneer Bran naast me komt zitten, schrik ik op uit mijn gedachten. Ik luister naar wat hij me te vertellen heeft en wordt er in eerste instantie niet zo door gerustgesteld. Vooral de zin van mijn plek verdienen blijft in mijn hoofd hangen. Hoe moet ik mijn plek hier zien te verdienen? Ik kan amper mezelf plaatsen, ik weet niet wie of wat ik ben. Hoe moet ik dan mijn plek vinden tussen allemaal andere individuen. Individuen die bovendien niet zo goed gezind stonden tegenover mij. Ik doe mijn best om op te letten bij zijn verder uitleg, maar ook geruststelling over de Glad om ons heen kan ik niet in zijn woorden vinden. Niemand weet hoe we hier zijn gekomen en wie ons hier heeft gebracht. Soms vraag ik me af of iemand wel iets weet. Wat weten we nou?
Iedereen leeft hier maar in een klein groen vierkant in een enorm doolhof. Dit kan toch niet het normale leven zijn?
Plots legt hij mijn hand op mijn knie en kijkt me recht aan. Ook ik blijf hem recht aankijken, terwijl zijn geruststellende woorden de afstand tussen ons overbruggen. Ik glimlach een beetje onwennig naar hem terug, maar sta me toch toe om me iets meer gerustgesteld te voelen door zijn aanwezigheid.
"Wat is er daar?" vraag ik dan plots zachtjes en met een twijfelende ondertoon, terwijl ik een hand van mijn lichaam losmaak om richting de open poorten van de glade te wijzen. De geluiden die me vannacht hadden wakker gehouden, hadden me de stuipen op het lijf gejaagd. Ik voel de vermoeidheid bijna over me heen liggen.

[ bericht aangepast op 25 okt 2014 - 12:39 ]

“To live will be an awfully big adventure.”

25 okt 2014 - 12:44 Linkle is offline

Linkle 45596

[Speel maar gewoon door hoor. Ik speel weer met Tiu wanneer ze hem er uit hebben, hij word toch niet wakker denk ik zo ;'D ]

Egal was kommt, es wird gut, sowieso. Immer geht 'ne neue Tür auf, irgendwo.

25 okt 2014 - 15:40 Wander is offline

Wander 667

Max

Skylar snoof beledigt en Max had meteen door dat zijn zin bij haar in het verkeerde keelgat schoot. 'Dat jij nou zo'n doos bent direct op hem af te rennen zonder in te schatten wat die Griever je kan doen, betekend niet dat ik het niet doe. Als je ook was gestoken omdat dat beest nog in de buurt was hadden we een nog groter probleem.' zei ze. Max keek toe hoe ze Skipp's andere arm over haar schouders trok en beet kort op zijn lip. Ze had gelijk, hij had geen moment aan de Griever aan de andere kant van de muur gedacht. "Ik - sorry, je hebt gelijk..." zei hij zachtjes. 'Het is namelijk niet dat ik van plan was iemand achter te laten,' mompelde Skylar. Max knikte alleen en ze begonnen richting de uitgang te lopen. Maar ze deden er lang over. Ze hadden er een half uur over gedaan om hier te komen - rennend. In dit tempo zouden ze er minimaal 3 keer zo lang over doen. Max beet zijn kaken op elkaar en probeerde zijn tempo op te voeren. Het ging hem niet gebeuren dat hij echt een nacht vast zou zitten in de Maze.

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

25 okt 2014 - 19:12 Halfling is offline

Halfling 4374

BRAN

De nieuwe jongedame – Elefteria – had een mooie glimlach, dat kon ik absoluut niet ontkennen. Echter, het was de harde waarheid dat een mooie glimlach geen enkele persoon verder heeft kunnen helpen in de Glade. Geheel onbewust begin ik Elefteria in mijn gedachten in te delen bij de verschillende beroepen welke we op hebben gezet. Waar zou ze het beste bij passen? Hoogstwaarschijnlijk had ik niet voldoende van de jongedame gezien om deze keuze nu al te gaan maken, wat roekeloos zou zijn. Daarnaast bleef het uiteindelijk Elefteria’s eigen keuze – alhoewel ik in zou grijpen mocht ze ergens voor kiezen wat absoluut buiten het bereik van haar kunnen zou vallen.
‘Wat is daar?’ Voordat ik heb kunnen zien waar Elefteria de vinger heen wijst, weet ik dat ze hem heeft gericht op de geopende deuren van de Maze. Alle nieuwelingen schenen enkel en alleen interesse te hebben in de Maze – alsof er een onzichtbare aantrekkingskracht vanuit kwam zetten. Het had me altijd verbaasd dat er niemand interesse scheen te hebben in de samenleving welke we met z’n allen op hadden gesteld, maar achteraf kon ik het wel begrijpen. Zelfs ik was gedurende mijn eerste dagen compleet onder de indruk geweest van de Maze en kon aan haast niets anders denken.
‘Dat is de Maze, hetgeen wat ons helemaal omringd.’ Met een kort gebaar duid ik de vier muren rondom ons aan. ‘Elke dag sturen we onze Runners de Maze in om het in kaart te brengen en te kijken welke muren er zijn verschoven. Gevaarlijk werk, aangezien je niet alleen geplet kan worden door een verschuivende muur – maar ook gestoken kan worden door een Griever. Niemand heeft een Griever echt goed kunnen bekijken, dus we weten niet goed hoe ze er uit zien. Maar. . . zij zijn de geluiden die je ’s nachts hoort en waar je vannacht wakker van hebt gelegen.’
Glimlachend richt ik mijn blik op zij. De vermoeidheid stond haast op Elefteria’s gezicht geschreven, ik herkende het van mezelf. ‘Je went er wel aan, na een paar nachten hoor je de geluiden niet meer.’

•

25 okt 2014 - 22:11 Josten is offline

Josten 2639

Skyler.
'Ik - sorry, je hebt gelijk.' Met haar hand wist ze het voor elkaar te krijgen hem een tik op zijn achterhoofd te geven. Het was niet hard, maar ze sloeg zeker niet zacht. 'Sukkel. Je hebt toch geleerd dat je eerst moet denken en dan moet doen?' Ze schonk hem een halve grijns. Ze was niet boos. Op de een of andere manier begreep ze wel waarom hij op Skipp af was gerend.
'Het is gelukkig nog ochtend, als het al avond was geweest hadden we een groter probleem.' Ze zweeg weer. Ondanks dat ze een prima conditie had, was ze er nooit op voorbereid geweest zo lang iemand mee te moeten slepen. Het was een stuk uitputtender dan de hele dag ze Maze door rennen.
'Ik ren anders wel even een stuk vooruit... Bran en de Mad-Jacks inlichten. Je red het de laatste paar gangen wel, toch? We horen nog dik een uur in de Maze te blijven, je hebt de tijd.' Terwijl ze sprak had ze een snelle blik op het simpele horloge rond haar pols geworpen. Enkel de runners en Keepers kregen ze. -- zo wisten ze wanneer ze terug moesten gaan.
Langzaam liet ze de arm van Skipp van haar schouders glijden. 'Ik zie je zo.' Ze wierp nog een korte blik op het levenloze lichaam van Skipp. 'Hij moet het serum zo snel mogelijk krijgen, schiet op.' Vervolgens begon ze te rennen. Zonder ook maar een korte pauze te nemen bleef ze rennen. De laatste gangen nam ze een extra sprint om vervolgens het grasveld van de Glade op te rennen. Ze zou het misschien nooit bekennen, maar ze gaf wel degelijk om zowel Skipp als Max na die jaren samenwerking.
De eerste die ze zag, was Bran. Ze besloot aan hem te vragen waar de Med-Jacks zo ongeveer uit hingen en begon een sprint naar em toe te rennen. 'Bran!'

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

26 okt 2014 - 2:26 Orwell is offline

Orwell 1264

RHOSALINE “RHOSA” WHITLEY
• Bagger, 20 – 27 maanden aanwezig •

Vermoeid laat ik me weer bij de graven op de grond zakken, mijn gedachten nog wazig van de nacht voorheen. Ik had weinig geslapen – alweer. Om de een of andere reden leek het niet veilig, alsof – met de onverwachte aankomst van een nieuweling – alle routine uit de Glade verdwenen was en zo ook onze veiligheid ’s nachts. Een gegeven waar ik eerder zelden aan twijfelde, al geef ik eerlijk toe dat het me altijd beter laatt slapen, als ik overnacht nog een snelle bewakingsronde doe. Met een zekere voorzichtigheid leg ik mijn zelfgemaakte speer naast me in de aarde, waarna ik mijn handen in elkaar vouw en me op het graf voor me richt.
’Goedemorgen Charlie,’ zeg ik met een hese stem – waarschijnlijk door gebrek aan slaap veroorzaakt – waarna ik een mondhoek omhoog trek in een onbeantwoorde begroeting. Ik heb van mezelf nooit echt begrepen, waarom ik het prettig vind gesprekken te voeren, die onder geen enkele voorwaarde beantwoord konden worden – alsnog voelde het. . . vertrouwd, denk ik. ‘En natuurlijk ook de anderen,’ voeg ik er nog aan toe. Voor een kort moment laat ik mijn lippen weer van elkaar glijden, maar besef dan dat ik werkelijk niks heb om over te vertellen.
Iedere dag heb ik zoveel om te vertellen gehad, over de dingen die ik die dag gezien had, over anderen binnen de Glade of zelfs de maaltijd van de dag. Maar vandaag kan ik het niet, realiseer ik me. Ik laat mijn hand doorheen de aarde glijden, waarna ik aan mijn shirt frunnik en even snuif – de geur van de ochtend in me opnemend. Er borrelde iets in me op, in het binnenste van mijn ziel, en het is een gevoel wat me altijd beangstigd heeft. Het was immers, wanneer deze emoties te veel werden, ik mezelf helemaal verloor in een soort wanhopige uitbarsting – wat ik verschrikkelijk vind.
Ik adem even diep in en kijk weer voor me. Praat, Rhosa – beveel ik mezelf. Je voelt je daarna altijd beter. ‘Er is een nieuwe bij,’ begin ik – mijn stem niet meer dan een fluistering. ‘Haar naam is Elefteria,’ voeg ik er ditmaal ietwat luider aan toe. ‘Het klopt niet, weetje. Normaal hoort er niemand bij te komen – nu nog niet. Waarom zouden ze dit doen? Waarom zouden ze de enige regelmaat die we hier hebben, zomaar teniet laten gaan?’ Ik zucht even, terwijl ik mijn vingers door de aarde laat glijden en wat in mijn handen neem. ‘Ik ben moe,’ vertel ik hem dan. ‘En ik mis jullie – en om eerlijk te zijn, ben ik dat aardig zat,’ mompel ik gefrustreerd.

A girl who wonders.

26 okt 2014 - 13:50 Wander is offline

Wander 667

Max

Ik voelde een tik tegen mijn achterhoofd. 'Sukkel. Je hebt toch geleerd dat je eerst moet denken en dan moet doen?' Ik glimlachte schudbewust. "Ik ben ook niet perfect." zei ik met een kleine grijns. Ik trok Skipp nog wat omhoog. De jongen was niet zwaar ofzo - oke, misschien toch wel - maar ik was niet gewent om een jongen mee te moeten slepen. 'Het is gelukkig nog ochtend, als het al avond was geweest hadden we een groter probleem.' Ik keek haar aan en knikte. Gelukkig, inderdaad. "Inderdaad. Denk niet dat Bran het leuk vind als ik twee dagen achter elkaar bijna hier vast zit." grinnikte ik kort. Ugh. 'Ik ren anders wel even een stuk vooruit... Bran en de Mad-Jacks inlichten. Je red het de laatste paar gangen wel, toch? We horen nog dik een uur in de Maze te blijven, je hebt de tijd.' zei Skylar toen. Ze liet Skipps arm van haar schouders af glijden. Ik knikte en ze wees me er nog op dat Skipp het serum zo snel mogelijk moest krijgen. "Weet ik, ga maar. Ik haal het wel met hem." stelde ik haar gerust. Skylar rende weg. Nog een keer trok ik Skipp omhoog. "Nou, daar gaan we Shank." zuchtte ik. Ik begon weer te lopen, de gangen door. Gelukkig hadden we nu al de route gerent, dus wist ik dat er geen muren verschoven konden zijn. Dat gebeurde alleen s' nachts. Het enige waar ik me zorgen om maakte, was dat ik inderdaad een uur had. Het duurde een half uur, rennend om hier te komen. Ik moest doorlopen, maar het was moeilijk. De jongen bracht me uit balans. Samen met Skylar was het wel gelukt. Maar natuurlijk was het beter dat ze alvast vooruit rende. "Kom op, Shuckface!" Tegen wie ik het nou had? Geen idee. Tegen mezelf. Tegen Skipp. Tegen de mensen die achter deze verdomde Maze zitten. Tegen iedereen. Ik wil naar huis. Klaar. Met een verbeten gezicht trek ik het levenloze lichaam verder. Ik ga een paar keer de hoek om. Gelukkig komt de ingang van de Glade al in zicht. Ik doe mijn best om Skipp sneller vooruit te trekken, en uiteindelijk komen we beide in de veilige omgeving van de Glade.

[ bericht aangepast op 26 okt 2014 - 14:22 ]

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

27 okt 2014 - 16:25 Gibigianna is offline

Gibigianna 15113

Elefteria

Na zijn uitleg voel ik me niet minder overdonderd, integendeel, maar ergens is het toch fijn om te weten wat ik hier kan verwachten. De geluiden zijn eng, maar als ik het goed begrijp uit zijn zin hoeven we hier niet bang te zijn.
"Die... grievers.."Ik spreek het vreemde woord nogal onwenning uit. "Zij komen niet hier toch?" vraag ik dan voor de zekerheid, gewoon zodat ik misschien vannacht wel een oog kan toeknijpen. Terwijl ik Bran aankijk, besef ik me hoe hij leider is kunnen worden. Nu ik hier zo naast hem zit, maa ik ik me minder zorgen, ik voel me zelfs bijna veilig. Bovendien is hij niet lelijk en straalt charisma uit, ook een zeer belangrijke eigenschap voor een leider.
"Hoe komt het dat jullie deze plaats zo mooi hebben kunnen opbouwen?" vraag ik me dan plots af. Hout kunnen ze natuurlijk halen van de bomen, maar daarmee hebben ze geen nagels om die planken aan elkaar te slaan tot een huis. Bovendien heb ik niet het gevoel dat deze dieren hier al waren of dat al die groenten al mooi in akkers waren gepland.
Nieuwsgierigheid overspoelt me, maar voor Bran echt de kans krijgt om mijn vragen te beantwoorden, hoor ik zijn naam geroepen worden. Snel kijk ik in de richting van het geluid en zie hoe er een meisje aan komt rennen, uit de richting van de Glade. Ik ben misschien nieuw, maar toch weet ik meteen dat het niet goed zit. Een steek van angst, maar ook van bezorgdheid schiet door mijn buik.

“To live will be an awfully big adventure.”

27 okt 2014 - 16:52 Josten is offline

Josten 2639

Volgens mij had ik het al door gegeven, maar voor de mensen die niet in het praattopic kijken: Blaise --> Aureolus

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

28 okt 2014 - 11:02 Halfling is offline

Halfling 4374

BRAN

Wanneer ik eenmaal uitspraak heb gedaan over hetgeen wat er zich in de Maze bevindt waardoor er verschrikkelijke geluiden uit schijnen te komen – heb ik het gevoel dat Elefteria voor een gedeelte op het gemak is gesteld. Gedurende mijn periode binnen de Glade heb ik nooit of te nimmer een Griever gezien, alleen maar hetgeen wat ze kunnen veroorzaken en de tekenen welke de Griever op een persoon achter kan laten – zoals bij Jemima het geval is.
‘Die. . . Grievers. . . Zij komen hier niet, toch?’ Grinnikend schud ik mijn hoofd enkele malen, wetend dat – dat een vraag is welke door de gedachten van alle nieuwe Gladers heeft gespeeld op het moment dat ze binnen kwamen stappen in deze maatschappij. ‘De deuren sluiten elke nacht,’ verhelder ik met een simpele knik naar de opening van de Maze.
‘Hoe komt het dat jullie deze plaats zo mooi hebben kunnen opbouwen?’ Glimlachend sta ik op het punt een antwoord te geven op de fantastische vraag van Elefteria. Ik was zelf ontzettend trots op hetgeen wat ‘mijn’ groep voor elkaar heeft gekregen binnen de muren van de Maze. We hadden voldoende voedsel en allemaal eens dak boven ons hoofd, alhoewel we slapen in de buitenlucht prefereerden en dat ook vrijwel iedere nacht deden.
‘Bran!’ Zuchtend draai ik mijn lichaam ietwat om, zodat ik kan zien wie me op dit moment benodigd heeft en mijn gesprek met Elefteria moet verstoren. Het was van belang dat alle nieuwe Gladers direct bekend werden met alle elementen welke spelen binnen de Glade en daar wilde ik niet bij gestoord worden.
Alle kleur weet zich echter uit mijn gezicht weg te trekken wanneer ik zie dat de persoon welke mijn naam noemde, niemand minder is dan Skyler – met een verhit gezicht en een angstige flikkering in haar kijkers waardoor ik binnen een halve seconde op mijn voeten sta.
‘Wat is er in godsnaam aan de. . .’ Mijn woorden schallen hard en woedend over de vlakte, totdat ik mijn blik op de deuren van de Maze richt en in het duister twee silhouetten kan onderscheiden. Wanneer ze richting de opening komen, merk ik dat het Max en Skipp zijn – waarbij Skipp zwaar op Max leunt en geen enkele tekens van leven weet te vertonen.
‘Nee. . .’ Het zachte woord is niet meer dan een lichte ademhaling wanneer ik de angst rondom mijn hart voel kruipen. Voor een kort moment hoor ik het geschreeuw van Charlie hard en helder in mijn gedachten, waardoor mijn handen ongecontroleerd beginnen te trillen. Mijn lichaam schijnt het echter over te nemen, waardoor al mijn gedachten naar de achtergrond worden gedrukt en mijn voeten geheel automatische in beweging komen.
Herinneringen aan het Runner zijnde schieten door mijn hoofd als ik over de vlakte schiet, vlug en doelgericht – exact op de wijze zoals ik had gerend op het moment dat ik mezelf in de Maze bevond. Mijn mond bewoog en bracht woorden naar buiten, maar ik kon ze zelf niet horen – ik had mijn aandacht enkel en alleen op Max en Skipp gericht.
‘Marvelle? Marvelle! We hebben een serum benodigd. NU. Mallicia, zorg dat er een bed klaar staat waar we Skipp aan vast kunnen maken.’ Steeds meer bevelen rolden over mijn lippen, maar in mijn gedachten hoorde ik slechts een ding: ‘rennen, Bran – rennen’.

Wanneer ik uiteindelijk aan kom bij de deuren van de Maze, komen Max en Skipp net naar buiten – waardoor ik slippend tot een stilstand komt en het grootste gedeelte van het gewicht van Skipp over neem van Max. De wijze waar op Skipp’s huid blauwe tekenen weet te vertonen, maakt mijn ademhaling voor een minimaal stil hangen in mijn keel – voordat ik hem met al mijn kracht richting de gebouwen start te slepen.
‘Max – zoek Marvelle, zoek dat serum.’

•

28 okt 2014 - 13:03 Wander is offline

Wander 667

Max

Ik sleep de jongen mee de Glade in, en zie Bran op ons af komen rennen. Zijn gezicht is bleek en hij neemt Skipp van me over. Ik zie Bran kijken naar Skipps verwonding, maar weiger er zelf naar te kijken. Ik had gehoord hoe het eruit zag, en wat er zou gebeuren. Toch kropen mijn ogen naar zijn been. Meteen rukte ik mijn blik weg en zuchtte. Bran begint Skipp naar het gebouw te slepen. "Max - zoek Marvelle, zoek dat serum." Meteen ben ik weer alert en knik. Mijn benen komen als vanzelf in beweging en ik ren als eerste naar het gebouw van de Med-Jacks. "MARVELLE!" roep ik. Maar ze is hier niet. Ik voelde me wanhopig worden en rende verder, naar de eetzaal. "MARVELLE!" Daar was ze. "Marvelle!" Ik ren er naar binnen. "We hebben je nodig. Het serum. Waar is het? Skipp is gestoken." Ongeduldig sta ik daar, te hippen van mijn ene naar mijn andere been. "Kom op, kom op." zeg ik. Ik ren alweer de eetzaal uit, naar de ruimte van de Med-Jacks. Maar ik ben hier niet bekend. Het serum moet hier zijn, maar ik zou niet weten waar. Ik moet wachten op Marvelle. Maar ik wil niet wachten, Skipp kan ook niet wachten.

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

28 okt 2014 - 14:19 Midsommar is offline

Midsommar 5235

• • • Marvelle • • •
"Oh, if you only knew my dear - how I live my life in fear."

Ondanks dat ik veel te laat was voor het ontbijt, waren de Cooks zo lief geweest nog wat te bewaren. Nog slaperig voor me uit starend prikte ik in mijn, inmiddels koude eiren. Ik glimlach even naar de Slopper die de eetzaal aan het schoonmaken was, Sloppers deden het ondankbaarste werk - maar toch was ik blij dat ze er waren. Een tikkeltje sloom schoof ik mijn stoel achteruit en stond ik op, voorzichtig, zodat ik niet ontzettend duizelig werd. Dit was een van de gevolgen van slaaptekort, iets wat ik dagelijks doormaakte. Nadat ik mijn bord aan de Slopper overhandigd had moet ik me even vasthouden aan te tafel door de duizeligheid.
"Marvelle!" Net iets te snel draai ik mijn hoofd naar rechts om te zien wie mijn naam roept. Het klinkt als Max, en mijn vermoeden wordt bevestigd als mijn beeld weer scherp wordt. "Marvelle!" Het klonk wanhopig, bang. Er was wat gebeurd, wat deed Max anders nu hier? Ze horen in de Maze te zitten. Voordat ik ook maar iets kan vragen begint Max met zijn verhaal. "We hebben je nodig.. Het serum. Waar is het?" Vliegensvlug wreef ik even in mijn ogen. Scherp blijven, Marvelle. Scherp blijven. "Skipp is gestoken." Strak keek ik hem aan, Skipp gestoken door een Griever, overdag? Voordat ik daar vragen over kon stellen, ik moest immers weten wat me daar te wachten stond om überhaupt van pas te zijn daar, onderbrak hij me weer. "Kom op, kom op." En zo snel als hij gekomen is rende hij ook weg.
Aanzienlijk langzamer dan Max - deels omdat ik geen Runner was, en deels om geen paniek te veroorzaken bij de andere Gladers - hobbel ik naar mijn werkplek. Er was haast bij, dat zeker. We hadden niet erg lang om het Serum toe te dienen om Skipp te redden. Maar haastige spoed is zelden goed, wat wil zeggen - als ik dit ging doen, moest ik het ook goed doen.
Zachtjes duwde ik me langs Max, verder de ruimte in. Helemaal achterin, verborgen in een kast was een kleine kluis. Enkelen Gladers wisten ervan. Het Serum, en wat anderen kostbare medicijnen zaten hierin. Het was te gevaarlijk deze zomaar open en blood te laten liggen, sommigen zouden ze te pakken weten te krijgen, en ze misschien op een slechte manier gebruiken, Bovendien konden we het niet hebben dat we ze op de een of andere manier kwijtraken. De kluis ging open via een viercijferige code, die natuurlijk gewijzigd moest worden nu dat Max de code kon zien. 6455. Het deurtje sloeg open, en ik pakte een van de drie spuiten eruit met de blauwe vloeistof. Het Serum.
Nadat ik nog wat andere benodigdheden in mijn tas had gestopt haastte ik me samen met Max de ruimte uit. "Waar zijn ze?" Vroeg ik, nog steeds kalm en rustig. Er was geen reden toe om zenuwachtig te reageren, het zou niks helpen. Ik dacht aan Bran. Bran. Een verschrikkelijk gevoel van verdriet schoot door me heen, Bran vond dit vreselijk. Dat moest wel.

but do you feel held by him? — does he feel like home to you? ( Anatomy » Midsommar )

28 okt 2014 - 14:33 Josten is offline

Josten 2639

Skyler 'Skye' Valora Carpenter, Runner.

'Wat is er in godsnaam aan de...' Hij kapte zichzelf af. Haar benen deden pijn van de sprint die ze had getrokken en haar armen brandde nog wat na, maar het leek direct verdwenen toen Bran zijn woede van zijn gezicht verdween. Normaal zou ze tegen iemand uit zijn gevallen wanneer hij zo'n toon tegen haar aan sloeg, maar ze maakte zich oprecht zorgen over hun leider. -- Het was duidelijk dat hij dit soort dingen verschrikkelijk vond, en toen sloeg hij altijd iedereen doorheen. Ze had werkelijk respect voor hem.
'Nee..' Het woord rolde zacht over zijn lippen. Hij had Skipp en Max opgemerkt, dat moest wel. Als in een reflex rende hij hun kant op, en Skyler kon niets anders dan hun volgen. Het ging als vanzelf, maar toen Bran Skipp over nam pakte ze de jongen zijn andere arm en sloeg die weer over haar schouder. Ze liet hem dit niet alleen doen. Deels omdat het Skipp was. Ze mocht haar mede-runners dan wel dagelijks afzeiken, maar dat nam niet weg dat het twee van de weinige waren die ze echt mocht vanuit de Glade.
De bevelen van Bran hoorde ze niet. Ze was eigenlijk veel te vermoeid Skipp nog goed omhoog te houden. -- Haar volledige aandacht ging dan ook uit naar haar brandende spieren en het feit dat ze Skipp omhoog moest helpen houden.

[ bericht aangepast op 28 okt 2014 - 15:58 ]

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

28 okt 2014 - 14:41 MacGyver is offline

MacGyver 16479

Qiane

18 l Track - Hoe l 10 maanden

'He, Qiane goed geslapen?', vraagt Vince zodra hij mij op merkt. Ik knik als antwoord, alleen op dat moment trekt hij net zijn handschoenen uit dus hij heeft het niet gezien. 'Vroeg wakker zo te zien', zegt hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. 'Ja, inderdaad', zeg ik tegen hem.
'Maar blijkbaar niet zo vroeg als jij aangezien jij al aan het werk bent en dus waarschijnlijk al hebt ontbeten', vertel ik hem dan. Het lijkt mij sterk dat Vince niet heeft ontbeten hoewel het mij nog steeds verbaasd dat de cooks zo vroeg op staan. De runners moeten wel snel op pad dus dat zou de verklaring kunnen zijn. Ik zou liever ook niet de hele dag rennen met een lege maag, om eerlijk te zijn. Sowieso heb ik wel bewondering voor ze dat ze überhaupt de Maze in gaan. Zoals ik altijd heb gezegd, ik mag dan misschien gek zijn maar de Runners zijn nog gekker. Dat betekent niet dat ik hen niet dankbaar ben, dat ben ik wel want iemand moet de Maze verkennen en verder ontdekken. Toch blijf ik denken dat ze spelen met hun leven want als ze een Griever tegen komen dan is gestoken worden het minst erge wat ze kan overkomen. Ik wil er niet aandenken wat een Griever nog allemaal meer met ze kan doen.

Physics is awesome

Index RPG Actieve Topics Zoek