The Last Lucky Straw • One Direction • 5SOS • Speeltopic - Speeltopics

Datingsites, de meeste mensen kunnen er wel een paar zo uit hun hoofd opnoemen. Plekken waar je jezelf kunt zijn zonder toch teveel prijs te geven, aangezien de meeste anoniem zijn. Foto's komen er niet aan te pas, alleen een vakje waar je iets over jezelf kunt vertellen, van hobby's tot verre familieleden, niks is te gek. Als je geïnteresseerd bent in iemand kun je diegene een berichtje sturen of chatten. Het is altijd riskant, want je weet nooit wie er achter het scherm zit, of diegene wel echt die eenentwintigjarige jongen in plaats van drieënveertig. Toch kan het ook voor hechte vriendschappen en relaties zorgen, waar iedereen natuurlijk op hoopt. Zo ook een aantal jonge mannen die het hoogtepunt van hun leven hebben bereikt, of dat nou komt omdat je een gezin hebt of al twintig weken op nummer een staat met je hitsingle. Ze hebben alles wat ze willen, maar compleet gelukkig zijn ze niet. Ze missen namelijk iets. Liefde. Dat kan komen omdat je vriendin of vrouw, vriendje, je amper meer ziet staan en je liever kwijt dan rijk is of omdat mensen je alleen willen voor de roem. Waarom zou je -je dan niet inschrijven op een anonieme datingsite? Niemand kent je of weet hoe je eruit ziet, dus kan daar niet op beoordeeld worden, ook niet over je verleden. Als je dan iemand vind waarmee het klikt en waarop je toch wel verliefd wordt is elkaar in het echt meeten de logische volgende stap. Maar wat nou als degene nou is wat je dacht? Of misschien zelfs beter is dan dat? Ga je dan samen verder als stel, vrienden, of breek je het contact toch maar volledig af?

Rollen •
Louis William Tomlinson • IamGroot
Zayn Javadd Malik • TateLangdon
Liam James Payne • Malikhuana
Niall James Horan • Ashwin
Harry Edward Styles • Styford
Ashton Fletcher Irwin • Tethys
Calum Thomas Hood •
Michael Gordon Clifford • IamGroot
Luke Robert Hemmings • Hemlinson
Zachary 'Zack' Gamble • Goner
Tate Evan Walker • TateLangdon

Regels •
• Minimaal 7 regels, 200 woorden, schrijven, dat is niet heel erg moeilijk.
• Graag met leestekens en hoofdletters typen.
• OOC graag met haakjes; [] {} () - -
• Als je een week niet hebt gereageerd zonder te laten weten waarom lig je er zonder pardon uit.
• Reserveringen blijven 48 uur staan. Reservatie telt tot dat de rol helemaal af is.
• Geen Mary Sue's (perfecte personages)
• Naamsveranderingen doorgeven.
• Geen personages van anderen besturen.
• Alleen Malikhuana of Atweh maken de nieuwe topics aan.

Begin: Het lijkt een doodnormale dag als alle anderen, de zon schijnt, maar niet te fel en op een fijne temperatuur, een paar wolkjes aan de lucht waarvan het sowieso niet zal gaan regenen. De perfecte nazomersedag dus. Toch is het een niet heel normale zaterdag, het is de dag dat de jongeren eindelijk degene die ze hebben ontmoet op het de site in het echt zullen zien. De spanning ligt hoog en daardoor hebben sommigen nog wel de neiging om de verwachting ook iets te hoog te hebben. Het zou goed kunnen dat het een enorme tegenvaller is en je het alleen uit zit voor de beleefdheid, maar met een klein beetje geluk is deze middag er een waarin je iemand ontmoet die je nooit meer kwijt zou willen.

[ bericht aangepast op 31 okt 2014 - 20:18 ]

---

Because I love him, do I need another reason?

Harry Styles
Het kon niet slechter gaan op dit moment, ik voelde me ontzettend verraden en gekwetst. Louis wist alles over mijn leven, dan had ik het volle recht om te weten wat het zijne dreef. Ik kon het gewoon niet bevatten dat hij zoiets belangrijks voor me zou verbergen, na ongeveer twee jaar verwachtte je wel dat hij me een beetje kon vertrouwen. Ik deed mijn uiterste best kalm te blijven, om niet door het lint te gaan of te breken. Dat lukte alleen niet als ik in zijn mooie verdrietige blauwe ogen bleef kijken en het voetbalshirt in mijn blikveld had. Daarom draaide ik me van hem weg, ik ging niet weglopen, nog niet in ieder geval. Mijn handen trilden nog steeds, maar ik durfde hem wel de vraag te stellen of als dit niet gebeurt was hij het me ooit had verteld. Een diepe zucht rolde over mijn lippen en ik sloot mijn ogen bij zijn antwoord. Daar was ik al bang voor. Zonder hem te onderbreken luisterde ik naar zijn verhaal, waar de spijt en het verdriet goed doorheen klonk. Maar dat was niet altijd genoeg. Eerst wilde ik de onderste steen boven krijgen van hoe hij erover dacht, van zijn eigen woorden en de mijne. "Denk je er echt zo over, Louis? Want het doet pijn dat je denkt dat ik je zou beoordelen op de titel die je hebt, of dat als het niet allemaal zo makkelijk ging dat ik niet voor ons zou vechten. Je weet dat ik niks heb met sport of sporters, ik zou je er echt niet anders om behandelen. Dat we al samen gespot zijn kan me ook niks schelen, ik lees die dingen toch niet en in mijn leven ben ik al aan heel wat dingen gewend geraakt." Ik haalde even diep adem voor ik me terug naar hem draaide. "Ik ben niet boos op je omdat je niet hebt verteld dat je beroemd bent, maar ik ben boos en teleurgesteld dat je iets waarvan je zoveel houdt voor me verzwegen hebt. Niet dat ik er zoveel met je over zou praten, het gaat om het principe en ik weet niet of je wel iets kunt doen om dat recht te zetten," vervolgde ik mijn verhaal. Aan de ene kant was ik echt kwaad op hem, maar aand de andere kant voelde ik me zo verdrietig dat ik wilde dat hij me heel dicht tegen zich aan hield en me zei dat het wel goed zou komen. Ik wist gewoon even niet wat ik met mezelf en dit alles aan moest. Wat ik wel wist was dat ik wilde dat Louis me de belofte deed nooit meer tegen tegen me te liegen of iets voor me achter te houden. Ik wilde namelijk nog steeds erg graag met hem verder, al zou het dan weer even duren voor ik zo aanhalig en vertrouwend werd als tien minuten geleden. Met een blik dat ik niet meer wist hoe of wat keek ik hem aan, het was zijn keus als hij wilde bewijzen dat hij het dit keer goed kon doen, dat hij wilde vechten hiervoor net zoals ik dat wilde. Al dacht ik dat wel te merken aan de manier waarop hij sprak en oprecht spijt leek te hebben van zijn manier van handelen.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Ik keek nogsteeds naar Harry zijn rug en trillende handen. Ik had geen idee wat er nu zou volgens, maar ik had in elk geval een verschrikkelijk rotgevoel dat me van binnenuit aan het opvreten was op een belachelijk hoog tempo. Ik voelde me echt verschrikkelijk schuldig en stond aan de grond genagelt met mijn shirt in mijn handen vastgeklampt. Zodra ik zijn stem hoorde wist ik dat het echt goed fout zat, ondanks dat ik het had geprobeert uit te leggen. Het was duidelijk niet in goede aarde bij hem gevallen. Ik had heb alleen maar meer pijn gedaan. Zoals altijd als ik iets goed probeerde te doen, deed ik weer mensen pijn. Ik was zo'n sukkel. Toen hij zich uiteindelijk omdraaide zag ik vanalles door zijn ogen schieten: woede, angst, verdriet, en nog zoveel meer. Ik voelde me er alleen maar slechter door. Het laatste wat ik zag was vooral verwarring en complete verlorenheid. Heel twijfelend deed ik een stapje naar voren om mijn armen voorzichtig om zijn middel te slaan en mijn hoofd tegen zijn borst te leggen. "Het spijt me, Harry. Ik had niet zo lomp moeten zijn en beslissingen voor jou moeten nemen, door wat andere hebben gedaan." zei ik voor ik zacht zuchtte. "Ik kan het misschien niet goedmaken, maar ik zal er alles aan doen om je vertrouwen terug te winnen. Geen geheimen meer vanaf nu, beloofd." zei ik zacht voor ik een kusje op zijn kaak drukte. Hopelijk konden we zo direct gewoon ergens rustig thee gaan drinken. Ik had volgens mij nog wel een aantal caketjes in de koelkast staan, maar misschien haalde ik onderweg wel wat verse cakejes. Dan kon ik halen wat hij lekker vond in plaats van alleen wat kleine wortelcakejes. Of misschien konden we naar een cafetje gaan, maar ik was bang dat er dan meer van dit soort pericelen zouden optreden. Ik zuchtte nog eens en keek omhoog naar Harry's prachtige gezichtje. "Ik hou van je, Harry." zei ik zacht, nog iets triest, maar meer dan oprecht. Het was een groot iets, al waren het maar 5 woordjes, maar ik meende het wel zeker. Ondanks dat ik mijn proffecionele leven geheim had gehouden voor hem, had ik wel zeker mijn hele hart aan hem gegeven. Ik had hem gewoon willen beschermen van de harde mediawereld, maar alles was foutgelopen. Hopelijk zou het vanaf nu beter gaan. Ik drukte nog een kusje op zijn kaak en liet toen mijn hoofd weer tegen zijn schouder zakken. Ik hoopte gewoon dat hij toch een beetje rustiger zou worden. Zo overstuur wilde ik hem echt niet zien. Hij was zo'n fantastische en lieve jongen. Ondanks dat ik zijn vertrouwen enorm had geschaad, was hij nogsteeds hier en leek me nog een kans te geven. Ik was gewoon de grootste sukkel die er was en blijkbaar zag hij iets in me wat eigenlijk niemand zag. De ideale schoonzoon was ik namelijk zeker niet. De ideale zoon al niet, verre van zelfs. Ik kon niet eens een ei bakken zonder de helft van de tijd het totaal te laten aanbranden en dat was nog maar het begin. Harry was gewoon een wonder en als hij nu weg zou gaan, zou ik echt de hoop opgeven om ooit liefde te vinden.

---

Bowties were never Cooler

Zack Gamble
Hoe raar zou het zijn om in Zayn's positie te staan? Zelf kon ik het me niet voorstellen dat er opeens iemand op mijn stoep zou staan met de mededeling dat ik een kind had. Misschien zou dat ook wel komen omdat ik nog niet veel seksuele ervaring had, dus dat de kans ook heel erg klein zou zijn. Ergens was het ook wel een vreemd idee dat Zayn daar al op zo'n jonge leeftijd mee bezig was geweest, en ik wist om eerlijk te zijn ook nog niet waarom dat zo was. Het leek me niet dat hij een echt makkelijke jeugd had gehad, aangezien hij anders nu niet in zo'n situatie zou zitten, maar ik dacht ook niet dat ik het al kon vragen. Ik lachte bij zijn laatste opmerking. 'Wees daar maar niet zo zeker van, want volgens mij ben jij wel best een natuurtalent,' zei ik, met een korte blik op Mabel, die na de kusjes van haar vader weer helemaal oké leek te zijn. Hij leek makkelijk te weten wat hij moest doen in dit soort situatie's, ook al was het natuurlijk wel zo dat hij behoorlijk wat oefening had gehad de laatste jaren. 'Hoe regel je het eigenlijk, met werk en Mabel enzo?' vroeg ik me hardop af. Dat was iets wat mij wel lastig leek. Hij had natuurlijk geen partner, zodat hij de tijd kon verdelen dat hij werkte en tijd spendeerde met Mabel, dus hij moest toch op de een of andere manier genoeg voor Mabel kunnen zorgen.

[ bericht aangepast op 15 okt 2014 - 20:08 ]

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Het gebeurde niet vaak dat ik me zo rot voelde, omdat ik had geleerd mensen niet in te laten, niet volledig, zodat ik niet gekwetst kon raken. Maar Louis had ik ingelaten en had hem daardoor de kracht gegeven om me pijn te doen. Misschien had ik dat maar niet moeten doen. Zonder me om te draaien gaf ik hem een flinke preek, ik had echt niet verwacht dat hij op die manier over me dacht. Ik was geen egoïstisch persoon dat hem voor de roem zou willen, en geen zwak persoon dat hem om een paar overdreven verhalen in de steek zou laten. Dat Louis me zo laag inschatte deed echt pijn. Met enige tegenzin van mijn benen draaide ik me naar hem om zodat ik hem aan kon kijken. Met trieste oogjes keek ik naar hem, niet wetend of het nu beter zou zijn om weg te lopen of in zijn armen te duiken. Beide waren even aanlokkelijk. Mijn over elkaar geslagen armen vielen nu automatisch los langs mijn lichaam toen ik hem met veel twijfel langzaam naar me toe zag komen, zelf twijfelde ik ook heel erg of ik hem toe zou laten, maar veel keus nadat hij zijn armen om heen had geslagen en zijn hoofd tegen mijn borst aan had gelegd. Zuchtend legde ik mijn armen om zijn nek en liet ik mijn hoofd op het zijne rusten. Ik kon Louis gewoon niet weigeren. "Ik hoop echt dat je dat kan, Boo, ik wil je niet moeten laten gaan," zei ik zacht en hield hem wat dichter tegen me aan. Ik zou het hem wel vergeven, dat ging alleen wat tijd kosten. Sowieso dat ik het wilde zei meer dan genoeg over mijn gevoelens over hem. Ik glimlachte weekjes om het kusje op mijn kaak, maar ik kon het niet in mezelf opbrengen om hem een kusje te geven. Toch zou ik nog met alle plezier met hem meegaan naar de winkel of waar hij dan ook heen wilde. Schuin keek ik Louis aan bij zijn heuse liefdesverklaring met een schuldbewuste blik. Ik kon het namelijk niet terug zeggen. Ja, ik was dol op hem en ja, ik was er zeker van geworden dat ik verliefd op hem was. Of ik van echt van hem hield wist ik niet, vast wel op een manier, maar op die manier wist ik niet zeker. Daarom streek ik zachtjes met mijn vingertoppen over zijn wang en drukte mijn voorhoofd weer tegen de zijne. "Begrijp je het als ik dat niet zo kan terug kan zeggen?" vroeg ik hem verontschuldigend nadat hij opnieuw een kusje op mijn kaak drukte. Ik wilde het wel zeggen, maar dat voelde niet goed zolang ik niet wist of ik het echt meende. Een zucht rolde over mijn lippen voor ik glimlachte. "Zullen we dit gewoon voor nu vergeten en iets anders gaan doen? Misschien heb je zin om me te helpen met cupcakes maken?" stelde ik voor, om alles een beetje op te proberen te beuren. De rest van de dag in een pessimistische bui blijven had niemand wat aan, hoewel ik afstandelijker ging reageren zonder hem echt af te wijzen. Dat kon niemand als ze in die mooie blauwe ogen met de kinderlijke twinkels keken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Zayn Malik
Omdat Zack totaal geen problemen met Mabel leek te hebben, was ik toch wel blij dat ze gewoon mee was. Ondanks dat ze wat aangacht eiste en ik op haar moest letten, vond ik het fijn om haar dichtbij me te hebben. Ik wist dat het voor andere van mijn leeftijd heel vreemd moest zijn en begreep ook wel, dat ook Zack zo zijn vragen erbij moest hebben, maar dat deed me eigenlijk vrij weinig. Mijn kleine meisje was eigenlijk het beste wat me was overkomen, na het pleeggezin. Ze zorgde ervoor dat ik iets had om voor te leven en voor te blijven vechten. Zij was de eden dat ik elke ochtend mijn bed uit kwam. Ik wist niet hoe ik het to zover geschopt had met mijn nul ervaring en stomme kop, maar volgens mij had ik het toch nog best goed gedaan. Mijn wangen kregen een lichte blos toen Zack me een natuurtalent noemde en ik lachte het van me af. Hij wilde niet weten wat ik allemaal fout had gedaan. 'Ik denkt dat het een kwestie is van niet anders kunnen en het feit dat het mijn eigen kind is.' Had het iemand anders zijn kind geweest, had ik al helemaal geen flauw idee gehad. Ik beet even op mijn lip. Nu kwam het gedeelte waar ik absoluut niet trots op was. 'Ze gaat naar de opvang als ik naar school moet, maar ik hoop dat dit over een maand niet meer hoeft. Daarnaast word elke avond opgevangen door mijn beste vriend, als ik moet werken en in het weekend gaat ze overdag mee naar mijn werk en 's avonds weer naar mijn beste vriend.' Ik sloeg mijn ogen neer en aaide Mabel zachtjes door haar haren. Gelukkig was ze rustig en bemoeide ze zich nergens mee. 'Ik weet dat het fout is en ik er vaker voor haar moet zijn dan alleen op zondag, maar anders red ik het gewoon niet. Anders kan ik haar niet onderhouden. Volgende maand studeer ik af en dan kan ik haar alle aandacht geven die ze verdient.' Wat dat verdiende ze ook echt.

---

''yOu aLreaDy kNoW wHaT'S uP''

Louis Tomlinson
Ik snapte dat Harry me niet direct kon vergeven, maar dat hij me toeliet en zich door me liet knuffelen. Het voelde nu een stuk ongemakkelijker dan daarnet, toen het zo fijn en ongedwongen was. Toch was ik echt niet van plan hem enige tijd binnekort los te laten. Daarvoor voelde het toch weer te goed. Ik beloofde hem uit de grond van mijn hart dat het me speet en ik nooit meer iets zou achterhouden. Ik hield van hem, echt, en wilde hem zeker geen pijn doen. Zijn woorden deden me lichtjes knikken. Het was fijn om te horen dat hij me ondanks dit niet kwijt wilde. Ik drukte zacht een kusje op zijn kaak en mompelde zacht mijn gevoelens tegenover hem. Ik meende het wel zeker. Ik wist niet echt wat liefde was, maar het gevoel wat Harry me gaf, het comfortabele, ongedwongen gevoel, het gevoel van thuiskomen bij een ander persoon, was het gevoel wat het voor mij wel voorstelde. Ik zuchtte zacht bij zijn gebaren en de blik in zijn ogen. Ik drukte nog een zacht kusje op zijn kaak en knikte bij zijn woorden. Het was natuurlijk jammer, en ik kon niet ontkennen dat het een klein beetje mijn hart brak, maar het was begrijpelijk en ik had waarschijnlijk met dit nieuws ook zijn hart een stuke gebroken, waarschijnlijk meer dan hij het mijne. "Dat snap ik, Boo. En het geeft niet. Echt." zei ik met een kleine trieste noot in mijn stem. Toch vrolijkten zijn woorden me een beetje op. "Of we gaan tijdens het boodschappen doen langs de bakker. Dan halen we wat cakejes en kunnen we nog even rustig thee drinken voor de keuken hopelijk niet wordt afgebrand." zei ik met een glimlach. Zijn groene ogen stonden iets afstandiger dan eerst, maar gelukkig niet meer boos. Ik zou zo hard mogelijk proberen hem weer voor me te winnen. Een ijsje halen in het park morgen avond misschien, als hij me na vandaag nog wilde zien. Die hoop had ik na zijn woorden gelukkig nog wel. Ik pakte zijn hand voorzichtig vast en nam hem weer mee naar mijn auto. Daar gooide ik mijn shirt achterin en sloeg de klep dicht. "Kom, Boo. Dan gaan we de stad in." zei ik met een scheve glimlach en twinkelende oogjes. Nu zat dit alles diep in mijn hart n mijn hoofd en het deed me best pijn, maar nu hij me zo wist af te leiden was ik zeker aan de oppervlakte en net eronder weer helemaal entausiast. Ik nam hem mee naar de passagierskant en hield daar de deur netjes voor hem open. Dat ik zo overentausiast was, betekende niet dat ik slecht was opgevoed. Pas bij de open deur liet ik zijn hand los en wachtte tot hij hopelijk in zou stappen. Natuurlijk was het niet helemaal normaal dat hij in zou stappen, maar ik hoopte toch dat hij het zou doen. Hopelijk kon ik dan iets goedmaken. Weer ging mijn telefoon, maar dit keer werd ik gebelt. Ik zuchtte en keek naar Harry. "Een momentje. Dan gaan we zo. Als mensen bellen is er echt iets aan de hand." verontschuldigde ik me voor ik een paar stappen naar de achterkant van de auto nam en opnam. "Met Louis" was het enige wat ik kon zeggen voor ik een flinke schreeuwbui van mijn trainer over me heen kreeg. Ik kromp vanzelf in elkaar en kon eigenlijk niets zeggen. Ik wist waarover dit ging: De foto's en het feit dat ik niet reageerde op mijn smsjes, behalve een brutale uitsmijter. Ik kreeg er niet eens een verontschulding tussen. Uiteindelijk na het gesprak stond ik te trillen op mijn benen en wist net de bestuurdersstoel te berijken voor ik trillend door mijn benen zou zakken. Dit gebeurde eigenlijk nooit en ik was er enorm door aangeslagen. Alleen omdat ik een date had, met een jongen, kreeg ik dit over me heen. Nu pas werd echt duidelijk hoe fragiel ik ook kon zijn. Iets wat ik graag zo ver mogelijk verstopte, maar nu ging het echt niet, gewoon door angst en paniek.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het was niet dat ik zijn belofte of tekenen van berouw niet geloofde, ik vond het alleen erg moeilijk om te kunnen bevatten dat Louis dat zomaar kon beloven nadat hij het eerder ook al had gedaan. Mensen waren nou eenmaal gewoontedieren die uit het niets in hun oude patroon konden vallen. Daarom zei ik hem dat ik echt hoopte dat hij mijn vertrouwen terug kon winnen, want kwijt wilde ik hem zeker niet. Hij was tot nu toe de enige waarbij dit gevoel wederzijds leek te zijn, dat liet ik niet gaan zonder er eerst voor gevochten te hebben. Ik zuchtte om het kusje op mijn kaak en keek hem schuldig aan toen hij zei dat hij van me hield. Ik voelde me er echt een enorme klootzak om, maar ik kon het gewoon niet terug zeggen. Dat schuldige gevoel werkt versterkt door Louis' woorden dat hij het niet erg vond, al zeiden zijn toon en ogen dat hij het wel degelijk jammer vond. Ik wilde dat soort pijn niet in zijn ogen zien. "Helpt het een beetje als ik zeg dat ik wel zeker weet dat ik verliefd op je ben?" zei ik met een klein glimlachje in de hoop de pijn die ik hem deed een beetje te verzachten. Toch stelde ik even later voor of hij wilde helpen om cupcakes te maken om de sfeer wat minder zwaar te maken. Ik pruilde een beetje om zijn tegenvoorstel maar knikte toch. "Dat kan ook, maar dan kan je niet de restjes van het beslag krijgen," zei ik met een grijns, om met een vinger zacht tegen zijn neus aan te tikken voor ik hem me mee liet nemen terug naar de auto. Het was goed om te zien dat Louis op zijn minst een beetje opgebeurd leek, dat zou sowieso een heleboel schelen voor de stemming van de rest van de dag. Een waarderende glimlach trok mijn mondhoeken omhoog toen hij de deur voor me openhield en mijn hand losliet. Ondanks het voorval wist ik niet waar ik zo'n lieve jongen aan verdiende. "Je bent echt een schat," zei ik met een brede glimlach, voor ik knikte bij zijn woorden. Ik ging hem er echt niet van weerhouden, ik wilde niet de reden zijn dat hij serieuze problemen ging krijgen met wie dan. Rustig ging ik zijn auto zitten en sloeg de deur dicht, om mijn gordel alvast om te doen en door het raam te kijken naar Louis. Het leek er in ieder geval niet op dat het goed nieuws was, te zien aan de manier waarop de jongen in elkaar kromp. Bezorgd bleef ik kijken tot hij naast me in de auto kwam zitten, trillend en wel. Dit was echt niet goed. "Boo, gaat het wel? Waar ging dat over?" vroeg ik bezorgd en streek zacht met mijn hand over zijn wang. Ik kon wel raden waarover het was gegaan, maar voor ik foute conclusies ging trekken wilde ik eerst zekerheid. Volgens mij ging het over het feit dat hij gespot was met een jongen, wat natuurlijk de grootste schande was. Ik hoopte alleen dat hij het zich niet zoveel aantrok dat hij me achterliet, ik ging sowieso mijn best doen hem wat te kalmeren en hopelijk op te vrolijken.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry's woorden beurden me zeker een stuk op. Dat hij niet echt over liefde kon spreken was niet echt leuk, maar dat er wel nogsteeds een kans op was, maakte het een heel stuk beter en mij een heel stuk zelfverzekerder om ervoor te strijden. Toen ik zijn vraag over cakejes bakken probeerde te omzeilen, zag ik hem pruilen. Ach, wat kon het eigenlijk ook kwaad. Daarbij waren de restjes beslag wel altijd het lekkerst. Ook vroeger als mijn moeder met ons bakte, of eigenlijk met mijn zusjes en ik mocht roeren, mocht ik altijd de lepel aflikken. Met dat vooruitzicht werd zelf iets bakken toch weer veel aantrekkelijker, en da werd de oven ook eens gebruikt. Ik nam hem mee terug naar de auto en sloot al mijn voetbalspullen weer op in de kofferbak, voor ik netjes voor hem de deur openhield. Zijn woorden deden me glunderen, behalve mijn moeder en mijn nan noemde niemand me ooit een schatje. Toch betrok mijn gezicht weer toen ik mijn telefoon voelde zoemen in mijn broekzak, maar nu bleef die zoemen. Het bellen kon nooit iets goeds betekenen. Ik verontschuldigde me en liep een klein stukje weg om op te nemen. Zodra ik opnam was het duidelijk dat mijn smsje en incalculatie om de rest te negeren een foute beslissing was geweest. Ik kreeg een complete woedende preek over me heen die me trillend en in elkaar gekrompen achterliet. Eenmaal achter het stuur liet ik mijn telefoon op mijn schoot vallen uit mijn trillende handjes en trok mijn knieen op. Ik moest heel even bijkomen. Dit gebeurde eigenlijk nooit en voor dit soort dingen was ik toch heel erg gevoelig. Harry zijn bezorgdheid deed een kleine snik uit mijn keel loskomen en ik keek hem met waterige oogjes aan. "De coach is boos omdat ik niet reageer op de smsjes, behalve een keer met een brutaal berichtje, en door de foto's natuurlijk. Hij snauwde me gewoon af, Boo. Dat is nog nooit gebeurt. Ik snap dat ik niet brutaal hoor te zijn en dat ik gewoon hoor te reageren, maar het lijkt net of ik geen privéleven mag hebben. Alleen omdat we allebei jongens zijn. Het is gewoon niet eerlijk, Boo." snikte ik voor ik mijn gezicht in zijn borst verstopte. Ik kon het gewoon even allemaal niet meer aan. Zo nu en dan gebeurde dit, door zo'n bericht of iets anders. Ik was echt niet zo sterk als ik leek. We zouden hier zo wegmoeten, en ik wilde zeker niet dat dit zichtbaar was voor de pers, maar ik kon me er nu echt een niet toe zetten. Ik voelde me nu even echt kut en wilde getroost worden door iemand die me niet zou beoordelen. Normaal belde ik dan mijn moeder, maar dit voelde ook meer dan goed, zelfs al was het wat vreemd na dat alles van het. Ik had gewoon echt even iemand nodig die me vertelde dat alles goed kwam. Ik zou Harry echt niet zomaar opgeven, maar ik had een teken nodig dat ik dit niet voor niets deed en niet alleen was. Vooral dat laatste was heel belangrijk voor me, want alleen kon ik echt niet. Alleen was ik niets en als de belangrijkste persoon in mijn leven, of in elk geval een van de belangrijkste, me zou verlaten terwijl ik voor hem, voor ons, vocht, wist ik niet of ik het allemaal wel zou overleven, of ik niet zou sneuvelen op het slagveld.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Rustig liep ik mee naar de passagierskant van de auto, ik wilde gewoon even vergeten wat er net was gebeurd en het leuk hebben met Louis. Daar was vandaag voor, voor ons tweeën en de band die we via internet hadden ontwikkeld. Ik glimlachte en maakte een vertederd geluidje toen hij de deur voor me openhield, er waren nog maar weinig jongens die dit voor je zouden doen en ik vond het ontzettend lief, hoe klein het gebaar ook was. Met een glimlach zei ik hem dat hij een schat was, en die glimlach werd een stuk breder toen Louis daarom echt begon te stralen. Ik nam me voor hem vaker complimenten te geven, want effect was zo schattig dat ik hem meer op die manier wilde zien. Jammer genoeg veranderde zijn blik weer naar onweer toen zijn telefoon ging. Met een begrijpend knikje op zijn woorden stapte ik de auto in, en na de deur dicht hebben te gedaan en mijn gordel om had, draaide ik me zo in mijn stoel om zodat ik hopelijk iets meekreeg van het gesprek. Het zag er niet al te vrolijk uit en ik kon vanaf hier niet eens horen wat er werd gezegd. Grote zorgen om hem waren in mijn ogen te zien zodra hij trillend in de auto kwam zitten en zijn knieën optrok. Het zat hier heel fout. Bezorgd vroeg ik Louis wat er aan de hand was en het hielp niet die bezorgdheid af te doen zakken toen er een snik uit zijn keel kwam en ik de tranen in zijn ogen zag staan toen hij naar me keek. Stil bleef ik hem aankijken terwijl hij sprak, om hem stevig tegen me aan te drukken zodra hij tegen me aan kroop. "Shh, het komt wel goed. Hij kan het niet maken om zulke dingen te zeggen en hij heeft zeker niet het recht om te bepalen wat jij wel en niet doet buiten het voetbal. Ik laat je in ieder geval niet alleen, wat er ook gebeurd. Dat beloof ik, hoe moeilijk ze het ook voor ons willen maken. Je staat er niet alleen voor, Boo, dit doen we samen," probeerde ik hem gerust te stellen. Het laatste wat ik zou doen was hem in het heetst van de strijd het in zijn eentje laten doen, zo laf was ik niet en ik wilde hier oprecht voor vechten als dat nodig was. "Weet je wat? De volgende keer als je naar de training moet, ga ik gewoon mee. Als ze zien dat ik de slechtste nog niet ben zitten ze je misschien niet zo constant op je nek," stelde ik voor met een kleine glimlach. Een weigering zou ik volledig begrijpen, het was niet mijn beste plan ooit maar het was iets. Dat was beter dan het laten gaan en dat de problemen zich alleen maar verder opstapelden. Ik aaide zacht door Louis' haar met mijn andere arm stevig om zijn middel en deed mijn uiterste best hem veilig en geliefd te laten voelen. Want in de staat waarin hij was moest hij beschermd worden en ik was zo ontzettend dol op hem dat het fysiek pijn deed hem zo te zien.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Het was fijn om zijn armen om me heen te voelen toen ik dat nodig had. Het gaf me een gevoel dat ik dit gevecht niet alleen hoefde te vechten. Dat als ik tegenslagen incasseerde, ik niet naar een leeg huis hoefde thuis te komen. Dit was echt wat ik nodig had, want eenzaamheid kon ik zeker niet tegen. Het trillen werd al langzaam minder. Het erge was dat hij dit wel kon, omdat het, het aangezicht van de club kon schaden, zoals hij had gezegd. Maar nu hij me zekerheid gaf over het feit dat hij me niet zou verlaten, was ik klaar om te vechten, en hard ook. Ik was een vechtertje, een gemene kleine opdonder als het moest, dat was me altijd gezegd. Normaal was het positief, maar nu konden ze die hel, die ik nog wel eens op het veld losliet, ook over zich heen krijgen, als ze dit niet wilden accepteren. Bij Harry's woorden keek ik hem verward met grote ogen aan. Was hij helemaal mesjogge geworden? Dat ging hij toch niet menen? In zijn ogen te zien wel, maar ik ging het niet aannemen, hoe goed zijn bedoelingen ook waren. "Niet doen, Boo. Dat maakt het waarschijnlijk alleen maar erger. Homoseksualiteit en voetbal gaan niet goed samen en ik wil niets provoceren. Als het goed gaat neem ik je mee naar de wedstrijd overmorgen... Als je dat wil natuurlijk. Ik red me morgen wel, zeker nu ik weet dat je me niet alleen zal laten in deze strijd. Dat is meer dan genoeg voor mij om dit aan te kunnen." zei ik voor ik even door zijn haren aaide en mijn voorhoofd tegen het zijne drukte. "Dank je, Boo. Dit had ik echt even nodig." mompelde ik zacht en oprecht dankbaar. Het leek wel of hij instinctief precies wist wat ik wanneer nodig had. Zijn warme armen om me heen waren natuurlijk altijd prettig, maar nu waren ze echt het doorslaggevende geweest, wat me de kracht gaf om morgen op de training me niet te laten kisten. Brutaliteit was misschien minder handig, maar ik ging dit zeker niet opgeven omdat een paar mensen me niet wilde nemen voor wie ik was. Mijn teamgenoten zouden me hopelijk accepteren, of in elk geval zien dat Harry me echt gelukkig maakte. Dat zou hopelijk mijn redding zijn. Bij de Rovers wisten ze het ook, de jongens in elk geval, de buitenwereld niet. Daar hadden ze me ook gewoon geaccepteerd en velen vergaten het ook keer op keer. Ik hoopte nu gewoon dat dat nu ook zou zijn, zelfs al was dit een veel grotere club dan thuis in Doncaster. Als ik namelijk van alle kanten belaagd zou worden, wist ik niet of ik het zou redden, maar hem verraden zou ik echt niet doen. Zeker na vandaag niet meer. Ik had hem al verraden door het voetbal voor hem te verzwijgen. Ik wilde en zou het niet nog eens doen. Ik drukte een zacht kusje op zijn lippen. "Het komt allemaal goed. Echt allemaal." murmerde ik tegen zijn lippen en bleef zo gewoon stil zitten, met mijn lippen op de zijnen. Ze gaven mij kracht, liefde en heel veel extreem fijne gevoelens die door mijn lichaam heen raasden. Ik hield van hem en dat was verre van te groot uitgedrukt. Het was een enorm understatement en hopelijk zou ik dat ook aan hem kunnen laten merken, hoe onbeschrijfelijk mijn gevoelens voor hem ook waren.

---

Bowties were never Cooler

Harry Styles
Het deed me goed om te merken dat mijn aanraking en mijn woorden hem hielpen te kalmeren. Dat ik zo'n rustgevend effect op hem kon hebben was toch wel een erg groot compliment. Ik meende namelijk wel degelijk alles wat ik zei, ik kon hem gewoon niet laten gaan door de druk van de pers of zijn coach. Louis was een van de mensen die op een hand te tellen waren waar ik me zo fijn bij voelde, dat was het meer dan waard om voor te vechten dacht ik zo. Iemand als hij kwam ik maar een keer in mijn leven tegen, iemand die me zonder pardon accepteerde zoals ik was, inclusief bloemenkransen en andere vreemde trekjes. Daarom verzamelde ik het lef hem voor te stellen mee de gaan naar zijn eerstvolgende training om me doodleuk voor te stellen. Het was meer dan logisch dat ze zouden willen weten wie het persoon achter de foto op internet was. Blijkbaar was dat geen fantastisch voorstel, want ik kreeg van Louis een blik alsof ik gek was geworden. Zo erg kon het toch niet zijn? Het ergste wat me kon gebeuren waren wat beledigingen, maar dat was ik gewend en daar ik ondertussen een inwendig filter voor ontwikkeld. Ik glimlachte om zijn woorden en zuchtte zacht toen hij zijn voorhoofd tegen het mijne aan legde. "Wat jij wilt, schat. Maar het aanbod staat en ik ga overmorgen graag mee als dat kan," mompelde ik zacht. Dat 'schat' was eruit komen zetten zonder dat ik er erg in had, maar het was niet het einde van de wereld, wel was het teken van mijn onbewuste gevoelens tegenover hem. "Geen dank, ik doe het graag. Ik wil je gewoon gelukkig zien," zei ik en haalde mijn schouders een beetje op. Het was de waarheid, ik vond het verschrikkelijk om hem zo miserabel te zien. Dat deed ik met alle liefde mijn best om die mooie lach terug op zijn gezicht te krijgen. Zacht hummend bleef ik hem zo vasthouden, zo dicht mogelijk als hij nodig van me had. Als het in mijn macht lag hem beter te laten voelen hoefde hij maar te zeggen wat en ik deed het voor hem zonder klagen. Ondanks dat hij mijn vertrouwen flink had geschaad zei dat niet dat opeens al mijn gevoelens voor hem in het niets waren opgegaan en dat ik geen barst om gaf hoe hij zich voelde. Ik sloot mijn ogen toen ik zijn lippen tegen de mijne aanvoelde en knikte bij zijn woorden. Waarom precies wist ik niet, maar mijn hele wezen zei dat ik hem moest geloven, wat ik dan ook deed. Ik kuste hem weer zacht terug en vlocht als automatisch mijn vingers door zijn haren. Het was gewoon bijna letterlijk te voelen hoeveel Louis van zijn gevoel in deze kus probeerde te leggen, dat kon ik ook. Ik ging wat dieper in op de kus en bewoog mijn lippen voorzichtig tegen de zijne terwijl ik hem dichter naar me toe trok. Dit plaatje klopte gewoon helemaal, dat ik verder met hem ging dan alleen een simpele kus leek zo vanzelf te gaan dat ik niet eens het merkte. Niet dat ik het erg zou vinden als ik dat wel deed, want het voelde te goed voor woorden. Praten was niet nodig, alles wat ik wilde zeggen zei ik hem in stilte hiermee, dat we elkaar zo begrepen zei mij in ieder geval meer dan genoeg.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Dat ene kleine woordje, zo bescheiden en onopvallend, deed mijn hele wezen oplichten. Er was dan wel een zware en lange weg te gaan, maar met hem ging het gewoon lukken. Een vrolijke en verliefde glimlach verscheen op mijn gezicht en ik kon niets anders bedenken dan hem bedanken. Dat hij meewilde, vond ik echt heel bijzonder. Hij was gewoon echt de liefste jongen ooit. Het leek hem geen barst te schelen dat ik enorm snel afgeleid was, kinderlijk enthousiast over van alles en nog wat, en met meer vreemde trekjes dan menselijk mogelijk was. Zelfs het geheimhouden van mijn ware identiteit leek zijn gevoelens niet te verminderen. Hij was gewoon bijzonder en de mijne. Ik drukte zacht mijn lippen op die van hem en beloofde dat het allemaal goed kwam. Ik wist nog niet hoe, maar ik was er zeker wel zeker van dat ik er alles aan zou doen om die belofte waar te maken. Ik ging zijn vertrouwen niet nog eens schaden. Daarvoor had ik hem al te veel gekwetst. Ik voelde hem me terugkussen en al snel voelde ik ook steeds meer passie en liefde van zijn kant komen. Ik probeerde mijn gevoelens voor hem erin te leggen, want ze beschrijven kon ik echt niet. De simpele kus gaf me een enorm geweldig gevoel. Ik vlocht mijn vingers door zijn krullen. Ik probeerde zo dicht mogelijk bij hem te kruipen, maar natuurlijk zaten de versnellingspook en de handrem in de weg. Ik zat nu al met de pook in mijn kruis, en ik nog iets verder wilde kruipen kwam er een hoge en vrij oncomfortabele piep uit mijn keel. Ik moest nu wel terugtrekken en hem loslaten. Ik liet me terug op mijn stoel zakken en wreef zacht met een pijnlijk gezicht over mijn zaakje door mijn broek heen. Ik keek naar Harry met een pijnlijke glimlach. "En daarom is dit geen slim plan om op de voorbank te doen." zei ik met een iets verhoogde stem, wat duidelijk was ondanks dat mijn stem zoizo niet heel laag was. Ik deed nu mijn autodeur dicht en deed mijn riem om. Ik friemelde het autosleuteltje uit mijn broekzak en stak die in het contact. "Nogmaals bedankt, Boo. Ik zou het echt niet zonder je kunnen." zei ik voor ik zijn hand zocht. Als ik straks moest starten en schakelen, was het niet zo handig, maar voor nu maakte het nog niets uit. Zo konden we prima naar de winkel en cakejes maken. Ik was niet zo goed in bakken of alles, maar als hij graag wilde bakken, was dat het minste wat we konden doen. Daarbij zou het hopelijk ook nog veel hilarische en leuke herrinderingen opleveren. Er waren al te veel minder leuke dingen gebeurt op deze dag die alleen maar positief had moeten zijn. Ik bracht zijn hand naar mijn lippen en drukte een zacht kusje op zijn handrug, voor ik zijn hand weer losliet. "Zullen we boodschappen gaan doen? Dan hebben we misschien nog wel tijd om caketjes te maken voor bij de thee. Als je dat met me aandurft, tenminste." zei ik voor ik de motor startte en de auto in de juiste versnelling te zetten. Hopelijk zouden we wat rust hebben bij het boodschappen doen, want zin in meer drukte had ik echt niet op dit moment. Alleen zijn met Harry was goed genoeg en meer hoefde en wilde ik nu echt even niet hebben, al had ik het vermoeden dat het mogelijk niet zo makkelijk zou worden.

---

Bowties were never Cooler

Zack Gamble
Misschien had ik niet de meest slimme vraag gesteld die ik had kunnen vragen, maar daar was het nu al te laat voor. Ik luisterde naar wat hij zei (en moest toegeven dat zijn stem een fijne toon had om naar te luisteren, ook al was de boodschap misschien wat minder) en wierp af en toe een korte blik op hem. Hij leek er moeite mee te hebben om dit aan me te vertellen, al was ik wel blij dat hij het eerlijk durfde toe te geven. Ik vond het goed dat hij de tijd had gevonden om nog te blijven studeren en tegelijkertijd ook nog werk te hebben om Mabel en hemzelf te onderhouden, want ik wist dat lang niet alle jonge vaders nog naar school bleven gaan. 'Ik heb er niet echt veel verstand van, maar ik denk niet dat het fout is,' zei ik. Zonder dat ik het zelf echt doorhad legde ik mijn hand op zijn rug. Misschien was het wel een soort automatisme, aangezien ik zag dat hij het wel een lastige kwestie vond. 'Het is juist goed dat je studeert en werkt in plaats van alleen maar werkt.' Het gesprek leek opnieuw een nogal diepe en emotionele daling te nemen, dus ik besloot maar weer een wending te maken in de conversatie. 'Wat studeer je eigenlijk, en wat wil je erna gaan doen?' Ik besefte me namelijk dat we het daar nog nooit echt over hadden gehad, wat maar weer liet zien dat we eigenlijk helemaal niet zoveel van elkaar wisten als het voelde.

---

Sometimes to stay alive, you gotta kill your mind.

Harry Styles
Mijn hart maakte een klein sprongetje en ging toen tien keer zo hard als normaal kloppen door de glimlach die op zijn gezicht verscheen door mijn woorden. Het leek hem zoveel goed te doen dat ik niet anders kon dan blozen en zo reageren. Tot nu toe had ik niet eens door gehad dat ik Louis zo had genoemd, maar te peilen aan zijn reactie vond hij het niet erg. Net als dat ik het eigenlijk niet erg vond om hem zo te noemen, het gaf aan dat hij van mij was en zo zag ik het graag. Hij was alleen van mij en ik was de zijne voor zolang als hij dat wilde. Tevreden zuchtend kuste ik hem liefdevol terug, dit voelde zo fijn en de jongen liet me zo geliefd voelen. Ik vertrouwde hem op zijn woord, het kon me niet schelen dat hij het al eerder had geschaad en het kon me niet schelen als hij mijn hart zou breken. Het enige wat op dit moment telde was dat ik hem wilde en alleen hem, ik legde mijn hart en ziel in zijn handen. Daarom probeerde ik dat hem zo goed mogelijk te laten voelen door middel van hoeveel emotie ik in de kus legde. Ik trok hem heel zacht dichterbij aan zijn haren, het was te fijn om niet te proberen erin verder te gaan. Het was te voelen dat hij dichter naar me toe begon te kruipen, het liefst had ik hem allang op mijn schoot getrokken maar ik had geen idee of hij dat wel wilde. Ik wilde teleurgesteld piepen toen hij terugtrok, maar het oncomfortabele geluidje dat Louis maakte weerhield me ervan. Bezorgd keek ik hem even aan, maar het werd me al duidelijk genoeg toen hij pijnlijk over zijn kruis wreef. Ik grinnikte zacht bij zijn woorden. "Achterbank volgende keer dan maar?" stelde ik voor met een suggestieve grijns. Ik keek toe hoe hij zijn dingetjes deed en glimlachte licht bij zijn woorden en mijn hand die hij vastpakte. Voorzichtig verstrengelde ik onze vingers en keek naar hem op. "Zoals ik al zei, het enige wat ik wil is je gelukkig zien," zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Niemand verdiende het om afgesnauwd te worden, zeker als er niemand in de buurt was om hun dag toch weer wat op te vrolijken. Ik hoopte wel dat hij er nog voor in stond om samen die cakejes te gaan maken, het leek me nog steeds erg leuk om samen met Louis te doen en het was zeker leuker dan gewoon bij de bakker te halen. Daarbij was tussendoor van het beslag of de topping snoepen geen straf, dat kon anders niet. Ik bloosde toen de jongen een kusje op de rug van hand drukte en gniffelde zacht voor ik knikte. "Maar het is niet mijn schuld als je straks onder het beslag zit, dat je het weet," zei ik met een halve grijns, want de kans was groot dat ik ergens halverwege het leuk vond iets van het zoete spul aan zijn wangen of neus af te smeren. Ik gniffelde weer zacht en keek door de voorruit, wachtende tot Louis richting het centrum ging rijden.

---

Because I love him, do I need another reason?

Louis Tomlinson
Harry leek mijn zere zaakje wel erg grappig te vinden. Zelf vond ik het een stuk minder, maar het was leuk om hem te zien lachen. Zijn woorden en grijns deden me een beetje blozen en ik grinnikte zachtjes. "Minimaal de vierde date, Styles. Misschien de derde omdat we elkaar al zo lang kennen." zei ik grappend, maar ik zat nu echt op het moment dat als hij het serieus zou menen ik hem mee zou sleuren de achterbak op. Toch was het wel duidelijk dat dit nu gewoon alleen grappend was. Ik maakte de auto klaar voor vertrek en pakte toen voorzichtig zijn hand vast. Ik glimlachte bij het verstrengelen van onze vingers en bedankte hem nog eens. Hij mocht gewoon weten hoe dankbaar ik was dat hij er was. Zijn woorden deden me blozen en zacht een kusje op de rug van zijn hand te drukken. Hij was zo lief en zorgzaam. Hij was zo perfect, alsof hij precies voor mij op maat was gemaakt, en hij was helemaal de mijne. Ik stelde voor boodschappen te gaan doen en ons dan toch maar aan die cakejes te wagen. Ik gniffelde zacht bij zijn woorden en kreeg inmiddels weer het gevoel dat mijn foute opmerkingen wel weer konden. Misschien net niet, maar na zijn achterbank opmerking kon ik het niet laten. "Ach, dan heb ik ten minste een excuus om je mee de douche in te slepen." zei ik met een scheve grijns voor ik zijn hand losliet en de auto rustig wegreed. Ik reed rustig door de drukke binnenstad tot ik terecht kwam bij het kleine parkeerplaatsje bij de winkels zo dicht mogelijk bij mijn appartement. Ik parkeerde redelijk netjes en stapte toen uit om Harry zijn deur open te doen. "Kom je, Boo? Dan gaan we meel en groentjes enzo kopen." zei ik met een scheve glimlach en hield mijn arm naar hem uit. We zouden alles moeten kopen, want ik had dan nog wel een paar eieren, maar meer zeker niet. De melk was zoizo op, dus die had ik anders zoizo moeten halen. Ik boog voorover en drukte een kus op zijn krullen. "Je bent de liefste." zei ik zacht voor ik nog wat met mijn voeten trippelde. Ik was ook echt een rusteloze beunhaas op speed. Toch was ik eigenlijk vooral gespannen en nieuwsgierig naar alles wat zou komen. Ik wilde dit bakken niet verkloten, maar aangezien ik al zo'n speelbeest was en Harry blijkbaar ook door zijn waarschuwing, had ik er niet veel hoop in dat we verder kwamen dan mengen. Gelukkig had ik net gister besloten eens de zwijnenstal wat mijn huis was op te ruimen en schoon te maken, waardoor ik me niet hoefde te schamen voor de staat waarin het zich verkeerde. Ik kon hem gewoon binnenlaten in een schoon en fris appartement en later misschien ook wel in een schone en frisse badkamer om zich op te frissen. En als het toch tot een beslaggevecht kwam, kon ik zeker niet beloven dat er niet wat 'per ongeluk' op zijn shirt kwam, zodat hij die wel uit moest trekken. Tja, ik was misschien wel een kleuter, maar een kans om hem zonder shirt te zien zou ik zeker niet afslaan. Mijn lichaam was echt niet zo goed, zeker niet voor een voetballer, maar nu al zag ik dat Harry wel dat geweldige lichaam had. No way dat ik een kans zou afslaan om dat te zien, maar dat hoefde hij nu nog niet te weten.

---

Bowties were never Cooler