Betrayed || Wolfpack [speeltopic] - Speeltopics

Geruchten zijn overal. Daar kom je niet onder uit. Ieder mens let op elkaar, denkt vanalles over elkaar. Zo ook in het kleine stadje La Push. Het is echt een klein stadje, iedereen kent elkaar, bijna geen uitzonderingen. Er is één school in de stad, waar alle kinderen op zitten. Naast die school begint het bos. En daar, daar zijn de geruchten begonnen. In dat grote stuk bos. Je zou kunnen zeggen dat híj er op de juiste tijd op de juiste plek was. Maar een jonge man, journalist, had een groepje jongens gevolgd, het bos in. En wat hij daar zag, geloofde niemand. De jongens veranderde in weerwolven. De jongeman was meteen teruggerent. Maar zijn baas geloofde dit belachelijke verhaal niet, en ontsloeg de man. Deze was vastbesloten om de waarheid naar boven te halen, en bedacht een list. Hij huurde een paar meisjes in, om achter de waarheid te komen. De meisjes mengden zich in de groep van de weerwolven, lieten er eentje verliefd op zich worden, om hem daarna over te halen - of te dwingen, het toe te geven. Zullen ze slagen, of neemt de liefde de overhand?

Rollen:
Verliefde weerwolven:
-Max Hunter by Newt_Runner
-Jake Warrior by Newt_Runner
-Gereserveerd by Luke_Pinguin

Weerwolven:
Vrouwelijk:
-Namira Feylton Warrior by Armitage
-Myrthe Warrior by Veravos
-Hope Woodward.Beta by LadyStark

Mannelijk:
-Gereserveerd by Luke_Pinguin
-Jared Alpha by Aureolus

Liefdes:
-Lillian by Vivir
-Raven by Aureolus
-Ryann by Deers

Koppels:

Personage van Luke Pinguin X Lillian
Max X Raven
Jake X Ryann



Regels:
-Alleen Newt_Runner maakt nieuwe speel-, rollen-, of praattopics aan.
-Ruzie's alleen in het speeltopic.
-De 'normale weerwolven, mogen zowel jongens als meisjes zijn. De verliefde weerwolven zijn wel allemaal jongens, en de liefdes allemaal meisjes.
-De meeste normale weerwolven zijn echter wel jongens. Niet teveel meisjes dus!
-Minimaal 200 woorden posten.
-Geen sneltrein.
-Sluit niemand buiten.

---

The beginning
Het is een rustige dag in La Push. De week is weer begonnen, dus vandaag zal iedereen weer naar school moeten. De wolven hebben met z'n allen in het bos geslapen, na een kampvuur te hebben gehouden. Voordat de liefdes naar school gaan, hebben ze een afspraak bij het uitzendbureau, waar ze een wat vreemde opdracht krijgen....

[ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 20:08 ]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

'En waarom dan niet, ik heb het volste recht om- HO!' riep Namira toen Jared haar optilde en haar naast hem neerzette. Ze veegde met haar mouw de slierten kwijl van haar gezicht.
'Verdorie, wat is dat toch voor gewoonte, je weet dat ik er niet van houd als je me optilt.' mopperde ze, maar de grijns op haar gezicht verried haar. Met een zucht duwde ze Jared tegen de rand van de bank zodat ze er naast kon komen liggen. Ze legde haar hoofd op zijn borst en trok haar benen op tot een bolletje. Het bleef een tijdje stil terwijl ze naar zijn hart luisterde. Het was een krachtig, regelmatig gebonk.
'Mijn schoonmaakwater word koud.' mompelde ze in zijn trui, maar ze maakte geen aanstalten om op te staan. Inmiddels had Syslas ontdekt dat ze weer uit haar mand mocht en ze was weer op de bank gesprongen om op Maya's voeten te gaan liggen. Zo lagen ze een tijdje, als een gelukkig gezinnetje. Hoewel... Gelukkig in deze tijden mocht niet het juiste woord zijn. Uiteindelijk hief ze haar hoofd en keek Jared aan.
'Jar?' vroeg ze zachtjes. Hij opende één oog en keek haar aan. 'Ik heb het gevoel dat er niets klopt, ik ben onrustig. Weet jij wat er is?'

---

      'En waarom dan niet, ik heb het volste recht om- HO!' Ze veegde met de mouwen van haar vest het kwijl van haar gezicht. 'Verdorie, wat is dat toch voor gewoonte, je weet dat ik er niet van houd als je me optilt.' Van haar gemopper trok hij zich weinig aan. Ze krulde zich op tot een bolletje terwijl ze naar hem was gaan liggen en automatisch legde hij een arm om haar heen. 'Mijn schoonmaakwater word koud.' Hij maakte een bepaald geluidje als teken dat ze het wel kon laten staan.
      'Jar?' vroeg ze zachtjes. Hij opende één oog en keek haar aan. 'Ik heb het gevoel dat er niets klopt, ik ben onrustig. Weet jij wat er is?' Hij zuchtte zacht. Een week geleden waren Jared en Hope er achter gekomen dat er mensen rondliepen om verdachte activiteiten in de gaten te houden, waar weerwolven bij op het lijstje stonden. Het enige wat hij had verteld was dat het pack gewoon op hun stappen moest letten, hij had duidelijk gemaakt dat hij niet wilde dat er veranderd werd zonder dat het echt nodig was en ze hadden haast nog willen verplichten dat de wolven ook s' Nachts niet meer rond gingen rennen, maar uiteindelijk hadden ze dat toch niet gedaan.
      'Nee,' Zei hij uiteindelijk toch zacht.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Ze zei niets, deed alleen nog een stap achteruit. 'Het spijt me.' zei ze toen zachtjes. Dat was misschien wel de druppel. Max had een aantal stappen van haar weggezet, maar draaide zich nu woedend naar haar om. "Dat mag ik wel hopen ja! Maar wat heb ik daar aan?!" zei hij, zijn stem dreigend en laag. 'Ik zat fout, ik had het je direct moeten vertellen of er überhaupt niet aan moeten beginnen. Ik... Ik wilde je gewoon geen pijn doen of afschrikken door iets wat voor mensen die er niets van af weten zo idioot klinkt.' Max voelde de woede door zijn aderen stromen, voelde zijn wolf-deel naar boven komen. Hij moest kalmeren. Hij kon hier niet veranderen. 'Het spijt me oké, je hebt al het recht kwaad op me te zijn.' Een gefrustreerde schreeuw kwam nu uit Max' mond. Hij ging tegenover Raven staan. "Wat héb ik daar aan?!" zei hij, nu trillend van woede. Dat was teveel. Hij ging veranderen. Onmiddellijk draaide hij zich om, sprintte met onmenselijke snelheid het bos in - en stond op vier poten. Genoeg. Hij moest Jared spreken. Nu. Jared! Ik heb je nodig. NU. Nu maar hopen dat hij sterk genoeg was om zijn telephatie naar Jared te zenden, terwijl hij een mens was.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            'Dat mag ik wel hopen ja! Maar wat heb ik daar aan?!' In een automatisme stapte ze nogmaals achteruit, zichzelf dwingend de tranen niet over haar wangen te laten lopen. Het zou het enkel erger maken, zij was degene die fout zat, ze had het recht niet te gaan staan huilen. 'Wat héb ik daar aan?!' Ze wist vrijwel zeker dat hij was blijven staan als er niets aan het gebeuren was. Ze mocht dan niet hebben geweten wat hij was, maar ze was niet dom. Hij was weggerend als hij zijn woede niet onder controle had en zou veranderen, en gezien zij de oorzaak er van was, moest ze er ook voor zorgen dat hij niet opgemerkt werd.
      Hij was sneller, maar gezien hij was blijven staan rende ze hem voorbij. Ruiterpaden, van alle plekken waar hij heen kon gaan, moest hij precies bij het ruiterpad gaan staan dat naar de achterkant van de stallen leidde. 'Verdomme,' Siste ze zacht tussen haar tanden door. De gedaante van Simon en het paard wat hij reed verschenen tussen de bomen en gezien het er niet naar uit zag dat Max weg zou gaan of überhaupt in beweging zou komen, liep ze zo nonchalant mogelijk op Simon en zijn paard af. Nu konden de lessen die ze van haar vader had gehad nog wel eens van pas komen. De man had bij de politie gewerkt tot hij zijn baan op had gezegd om haar moeder te helpen met stal, maar ze had zeker enkele lessen gekregen om niet zenuwachtig of bang over te komen in situaties zoals... dit.
      'Hee, Simon.' Ze glimlachte vriendelijk naar de jongen, die niet leek te begrijpen waarom ze hier stond. Ze nam de tijd een goede smoes te bedenken zodat ze niet zou stotteren. 'Er zijn enkele lakens buiten gehangen achter, misschien kun je beter een stukje omrijden voor het geval je paard schrikt.' Goden hun dank dat hij op een nogal snel schrikkend dier zat, waardoor hij even knikte en zich omdraaide. 'Yesh,' Murmelde ze zo zacht dat ze het zelf amper kon horen voor ze weer richting Max liep, waar ze op een afstand bleef staan, enkel om te kijken of alles oké was en er geen anderen waren.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Shit, van alle bossen die hij in kon rennen, was hij bij de ruiterpaden erin gegaan. Maar de adrenaline van zijn woede stroomde nog steeds door zijn lichaam. Hij hoorde Raven praten tegen een andere man, ze zei dat hij zijn paard beter de andere kant op kon sturen. Daarna hoorde hij haar zijn kant op komen. Max trok zich terug in de schaduwen, maar er waren hier niet echt bosjes waar hij zich in kon verschuilen. Langzaam kwam ze dichterbij, en langzaam werd hij zenuwachtiger - wetende dat hij nu dwars door de regels van Jared in ging. Nou ja, hij hoorde of voelde hem nu toch niet, zo bleek. Raven bleef op een afstandje staan. Max wist niet wat hij ervan moest denken. Hij was nog steeds boos, maar had geen idee wat hij nu moest doen. Jared was waarschijnlijk bij Namira, en hij kon hen niet zomaar storen. Of wel. Hij wist het niet. Hij liep een stukje naar voren, draaide zich om en liep weer terug en herhaalde dat een paar keer. Tot hij zich rustig voelde worden en terug veranderde.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            Max liep een stukje naar voren, draaide wat rondjes en liep terug. Zo ging het enkele minuten door tot hij terug veranderde en ze weer snel achteruit stapte. Hij was oké, dus ze zou wel weer gaan. 'Ja, juist. Ik ga weer.' Mompelde ze wat ongemakkelijk, waarna ze zich omdraaide en dieper het bos in liep. Ze had geen behoefte aan het praten met mensen. Ze concentreerde zich op het geluid van de vogels en het water dat naar maten ze richting de rivier liep, steeds dichterbij kwam.
      'Ik ben zó dom...' Mompelde ze zacht tegen zichzelf, waarop ze het een paar keer herhaalde. Hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn überhaupt op het aanbod in te gaan? -- De vriendschap met Ryann? Het feit dat ze in eerste instantie niet eens geloofde in het bestaan van weerwolven? Ze wist het niet eens, het enige waar ze zeker van was was dat ze zich verschrikkelijk stom voelde. Dat er weerwolven rond liepen, betekende niet direct dat ze slecht waren, dat ze gedood zouden moeten worden. Niet als ze zoals Max en Jake waren, die twee zouden nooit iemand wat doen, daar was ze zeker van. Ze mocht ze misschien geen jaren kennen, maar ze had ze oprecht vertrouwt.

[ bericht aangepast op 5 feb 2015 - 20:10 ]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

'Ja, juist. Ik ga weer.' Raven keerde zich om en liep dieper het bos in. Max negeerde haar en ging in kleermakerszit op de grond tegen een van de bomen aan zitten. Wat moest hij doen? Veel tijd om na te denken had hij niet, want hij hoorde een groep aankomen. Gewapend met boog en pijlen. Eerst snapte hij het niet, wat moest een groep boogschutters hier? Het was hardstikke ouderwets. Tot hij de uitwerking voelde. Er was iets met de pijlen. Een geur, misschien, of een stof. Het had in ieder geval uitwerking op hem. Zijn nekharen gingen overeind staan en automatisch spanden zijn spieren zich aan. "Die! Die moeten we hebben!" zei een van de mannen. Nu snapte Max het. Het waren de Hunters. Onmiddellijk krabbelde hij overeind en rende weg. Hij hoorde de mannen achter hem aankomen en de pijlen vlogen al in het rond. Echt goede schutters waren het alleen niet. Hij moest ze in ieder geval weg leiden van de Pack. Met die gedachte draaide Max de route, dieper het bos in. Maar ineens stond er een andere man voor hem. Max probeerde hem te ontwijken, maar de man pakte hem vast, draaide zijn armen op zijn rug en dwong hem op zijn knieën. Een van de andere mannen pakte een pijl vast en zette de punt tegen Max's hals. Het voelde alsof zijn huid in brand stond. De jongen schreeuwde het uit en probeerde zich los te worstelen, maar op de een of andere manier was hij niet sterk genoeg. Wat zou er nu met hem gebeuren?

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            Het geschreeuw van een bekende stem deed haar opschrikken. Ze hoorde meerdere stemmen, iets wat haar verbaasde. Het was een deel privéterrein waar ze zich bevond, het bos behoorde tot stal. Zonder toestemming van haar ouders mocht er niemand komen en het was daarnaast ook nog eens afgesloten met een houten hek, dus het geluid van de mannen die verdacht veel op jagers leken verbaasde haar.
      Hunters. Met een sprintje begon ze richting het geluid te rennen, waarop ze hoopte niet de laat te zijn. Ze minderde vaart toen ze de groep naderde. 'Hé!' Alle blikken verder haar kant op gedraaid, afgezien van de man die Max onder schot hield. 'Dit is privéterrein, als jullie niet direct weggaan en die jongen met rust laten, heb ik het recht jullie hoogstpersoonlijk uit dit bos weg te jagen.' Een van de mannen zette een stap haar kant op, de pijlpunt haar kant op. 'Wat wilde je doen meisje? Je bent ongewapend, alleen. Je kan ons helemaal niets maken.' Ze wilde in lachen uitbarsten, maar deed het maar niet. Ze had een tijdje aan zelfverdediging en boogschieten gedaan naast het paardrijden, al werd het nooit echt bepaald verwacht dat ze zichzelf zou kunnen verdedigen.
      'Kijk,' Ze ging zo staan dat de pijl haar niet kon raken. 'Onderschat nooit, maar dan ook nooit, de kracht van een meisje.' Ze gaf de blonde man die haar onder schot had gehouden een flinke trap tegen zijn been, waarop hij de pees los liet en zijn boog liet vallen. De pijl eindigde verderop ergens in een boom, maar voor hij er zelf erg in had had ze het wapen van de grond af gepakt en een pijl uit zijn pijlkoker gerist toen hij voorover boog voor zijn knie. 'Ik zei wegwezen, direct.' Ze nam nu zelf de jongeman die bij Max stond onder schot, al zou het nooit eerlijk zijn. Uiteindelijk besloten de Hunters dat het enkel alleen maar meer gezeik op zou leveren en besloten ze hun vriend overeind te helpen, Max los te laten na een 'We krijgen je nog wel,' bedreiging en er vervolgens zonder vragen nog vandoor te gaan.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

Raven kwam aangerend - gelukkig. Max stond nog steeds met zijn armen vast op zijn rug, terwijl een van de mannen de pijlpunt tegen zijn keel aangedrukt hield. Waarom vermoordden ze hem niet gewoon? Max begon tegen te werken toen een van de andere mannen zijn pijl op Raven richtte, waarop zijn eigen pijl harder tegen zijn keel gedrukt werd, waardoor hij bloed over zijn keel voelde lopen. Uiteindelijk kreeg Raven het toch voor elkaar om de mannen weg te sturen. Max werd los gelaten. Hij keek de mannen even na en liep toen naar de pijl in de boom, trok die eruit en bekeek het ding. Het was de pijlpunt. Het ding was van puur zilver. En daar kon hij niet tegen. Max zuchtte en veegde zijn keel af, waarna hij zijn hand aan zijn broek afveegde. "Bedankt." mompelde hij naar Raven. Zonder haar - wat was er dan met hem gebeurd? "Wat voor opdracht hebben ze gekregen? Waarom vermoordden ze me niet gewoon meteen?" hij had zich nu naar haar omgedraaid en keek haar niet begrijpend aan.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            'Bedankt,' Mompelde hij uiteindelijk even. 'Wat voor opdracht hebben ze gekregen? Waarom vermoordden ze me niet gewoon meteen?' Ze bleef even staan, kijkend naar de pijlpunt van de pijl die ze vast had. 'Mhm, zover ik weet hebben ze de opdracht jullie te vangen,' Met de punt wees ze richting hem, al had ze de boog inmiddels over haar schouders geslagen. 'Het is nooit het plan geweest jullie te doden, ze willen het bestaan van weerwolven boven water brengen, dat gaat niet zonder levend bewijs. Zilveren punten zijn enkel goed voor jullie medewerking. Misschien dat ze hadden gedood als je pack er bij was geweest, dat ze iemand neer zouden hebben geschoten om de rest duidelijk te maken dat levens hun niet uitmaken.. Maar er moet minstens één wolf zijn die mee werkt, anders komen ze nooit verder.' Ze realiseerde zich niet dat ze zojuist duidelijk had gemaakt misschien iets meer te weten dan ze altijd zei, ze was niet zo dom als ze zich soms voor kon doen.
      'Maar even zonder grappen,' Toen ze opmerkte dat ze met de punt zijn kant op wees liet ze de pijl snel zakken. 'Jullie moeten beter op gaan passen. De journalisten die hier voor in zijn gehuurd zijn geen doorgaande tieners, ze hebben mensen ingehuurd die weten hoe ze zichzelf kunnen verdedigen en die op de kleine dingen letten. Je hebt de verkeerde mensen voor je als je dacht dat het niet op word gemerkt dat er altijd mensen zijn die je kleine weerwolftrekjes opvangen.' Ze veegde kort een pluk haren uit haar gezicht. 'Alsjeblieft, pas wat meer op. Ik heb liever geen doden op m'n geweten of een hele stad op zijn kop omdat jullie verhaal op tafel komt. We mogen dan alles er aan hebben doen om jullie op te sporen, tot nu toe heeft niemand zich gerealiseerd dat dit een geheim is wat beter onder een bepaalde groep kan blijven.' Ze glimlachte even zwak.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

---

"Denk je dat ik niet besef hoeveel gevaar we lopen?!" weer begon hij boos op haar te worden. "Denk je niet dat we er al alles aan doen? Denk je niet dat wij ook al door hadden wat er aan de hand was?!" Geirriteerd schudde Max zijn hoofd en haalde een hand door zijn haar. Nu pas besefde hij wát ze over het hoofd hadden gezien. Onschuldige meisjes. Hoeveel wisten ze? "Hoeveel weet je wat je mij nog niet hebt verteld? Hoeveel weet je van ons, hoeveel van de hunters?" vroeg hij. Of Jared het leuk zou vinden of niet, straks zou Max toch echt bij hem op de stoep staan. Klaar. Het moest. Maar voor nu moest hij maar even kijken hoeveel Raven wist over beide partijen. Daar kon de pack ook wat voordeel van doen.

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

---

            'Denk je dat ik niet besef hoeveel gevaar we lopen?!' Ze besloot direct dat ze maar beter weer op haar woorden kon letten. 'Denk je niet dat we er al alles aan doen? Denk je niet dat wij ook al door hadden wat er aan de hand was?!' Hij schudde geïrriteerd zijn hoofd en haalde een hand door zijn haar. 'Hoeveel weet je wat je mij nog niet hebt verteld? Hoeveel weet je van ons, hoeveel van de hunters?'
      'Te bedenken dat ik meer weet dat het gemiddelde persoon dat hier rond loopt maar vrijwel niets weet in tegenstelling tot wat onder andere Ryann van jullie af weet, denk ik dat jullie toch wel even nog wat beter op kunnen gaan letten. Als je even zou willen realiseren dat ik niet eens van jou, noch Jake af wist zou dat heel fijn zijn!' Siste ze vervolgens. 'Ik heb verdomme nooit gezegd dat jullie er niets aan doen, ik heb er tot nu toe überhaupt vrij weinig mee te maken gehad. De hele tijd tegen me uit vallen gaat niet werken Max!' Ze zuchtte diep en zette in een teken van onschuld twee stappen achteruit, terwijl ze haar handen even in de lucht stak als teken van overgave. 'Maar goed, we weten inmiddels aardig wat. Zover ik van de Hunters hun plan af weet, zijn ze nu op zoek naar de Beta. Ze zijn niet direct op zoek gegaan naar de Alfa wetend dat deze met hulp hun makkelijk aan zou kunnen, maar zonder de Beta is hij verzwakt en kan hij dus minder aan. Zodra ze deze Beta hebben uitgeschakeld of vast hebben, gaan ze op zoek naar jullie leider. Ondertussen moorden ze alle packleden die ze kunnen vinden zonder pardon uit, misschien dat ze een enkele overeind houden voor als de Alfa niet wilt praten, ze zijn tenslotte uit op bewijs. Als het eenmaal allemaal op tafel ligt, worden jullie gedood. Zo simpel is het, volgens de Hunters zijn jullie bovennatuurlijke wezens die alleen maar problemen veroorzaken, zet een stap verkeerd en je hebt een van hun op je dak, en waarschijnlijk blijft het dan niet bij maar drie zoals net.'
      Inmiddels stond ze weer voor hem, al was er nog wat ruimte tussen hun in. De pijl had ze nog altijd vast met de punt van hem afgedraaid. 'Wat we verder weten is dat enkele van jullie de verandering niet onder controle hebben. Pijn, woede, verdriet, -- bepaalde emotie's zorgen er voor dat jullie het niet meer onder controle hebben. Jullie kunnen absoluut niet tegen Zilver en met jullie soort wolven kunnen jullie zelf beslissen wanneer jullie veranderen, met uitzonderingen op volle maan.' Ze keek hem voor een moment aan, maar zweeg verder.

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

---

Voor enkele minuten bleef ze liggen, maar de onrust in haar maag werd steeds sterker. Er klopte iets niet. Met gefronste wenkbrauwen kwam ze overeind en schudde haar haren over haar schouder.
'Jar, ik weet niet wat er aan de hand is, maar het is niet goed. Ik vind dat we Max en Jake moeten vinden, ik wil weten of ze de laatste tijd nog iets van die verslaggever hebben gehoord.' zei ze. Waarschijnlijk zou Jared overdreven bezorgt reageren met "als het gevaarlijk is, heb ik liever dat je hier blijft, wij komen wel jouw kant op". Zonder zijn antwoord af te wachten, schopte ze haar kleren uit - wat Jared dacht kon haar niks schelen-, haalde een koord en een joggingsbroek en een sweater uit haar tas om ze aan haar enkel te binden. Gelukkig grensde Jared's achtertuin bijna aan het bos, dat korte stukje zou niemand haar zien. Ze deed de deur naar buiten open en sloot haar ogen om zich te concentreren. Er golfde een withete siddering door haar heen en ze voelde hoe haar lichaam begon te veranderen. Toen de hitte verdween schudde ze haar zwartwit-gevlekte vacht en sprong naar voren, het bos in. Ze voelde dat Max dichtbij was, ook in het bos. Dat kwam mooi uit. En al was dat niet zo, in haar wolvenvorm kon ze het snelste voortbewegen en wist ze precies waar haar packleden waren. Er rommelde een blije grom door haar borst terwijl haar poten over de bosgrond denderden. Hoeveel nadelen dit leven ook met zich mee bracht, het was heerlijk om een wolf te zijn.

[Volgens mij word het een beetje vergeten, maar als de wolven terug veranderen zijn ze naakt, gezien ze uit hun kleren scheuren. Word Raven niet een beetje afgeleid van Max' naakte verschijning? :'D]

[I'm too lazy om dat nu aan te passen, doe maar dat ze zich om had gedraaid dan want ik was het inderdaad vergeten xd... Ik schrijf zo, als ik de tijd krijg!]

---

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

[Oww, dat wordt awkward ]

---

You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep