• Geruchten zijn overal. Daar kom je niet onder uit. Ieder mens let op elkaar, denkt vanalles over elkaar. Zo ook in het kleine stadje La Push. Het is echt een klein stadje, iedereen kent elkaar, bijna geen uitzonderingen. Er is één school in de stad, waar alle kinderen op zitten. Naast die school begint het bos. En daar, daar zijn de geruchten begonnen. In dat grote stuk bos. Je zou kunnen zeggen dat híj er op de juiste tijd op de juiste plek was. Maar een jonge man, journalist, had een groepje jongens gevolgd, het bos in. En wat hij daar zag, geloofde niemand. De jongens veranderde in weerwolven. De jongeman was meteen teruggerent. Maar zijn baas geloofde dit belachelijke verhaal niet, en ontsloeg de man. Deze was vastbesloten om de waarheid naar boven te halen, en bedacht een list. Hij huurde een paar meisjes in, om achter de waarheid te komen. De meisjes mengden zich in de groep van de weerwolven, lieten er eentje verliefd op zich worden, om hem daarna over te halen - of te dwingen, het toe te geven. Zullen ze slagen, of neemt de liefde de overhand?

    Rollen:
    Verliefde weerwolven:
    -Max Hunter by Newt_Runner
    -Jake Warrior by Newt_Runner
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin

    Weerwolven:
    Vrouwelijk:
    -Namira Feylton Warrior by Armitage
    -Myrthe Warrior by Veravos
    -Hope Woodward.Beta by LadyStark

    Mannelijk:
    -Gereserveerd by Luke_Pinguin
    -Jared Alpha by Aureolus

    Liefdes:
    -Lillian by Vivir
    -Raven by Aureolus
    -Ryann by Deers

    Koppels:

    Personage van Luke Pinguin X Lillian
    Max X Raven
    Jake X Ryann

    The pack:
    In de pack zijn er ook verschillende rangen. Zo heb je de Alpha, de beta, de warriors en de hunters.
    De Alpha is de leider, de beta is zijn of haar rechterhand. Deze rangen zijn vaak bezet door mannelijke weerwolven.
    De Warriors controleren de grenzen van het gebied van de pack. Zij zorgen ervoor dat er geen vreemden in het gebied komen.
    De Hunters zijn verantwoordelijk voor de veiligheid in de pack. Als er oorlog uitbreekt met een nabij gelegen pack, gaan zij in eerste instantie het gevecht aan.


    Regels:
    -Alleen Newt_Runner maakt nieuwe speel-, rollen-, of praattopics aan.
    -Ruzie's alleen in het speeltopic.
    -De 'normale weerwolven, mogen zowel jongens als meisjes zijn. De verliefde weerwolven zijn wel allemaal jongens, en de liefdes allemaal meisjes.
    -De meeste normale weerwolven zijn echter wel jongens. Niet teveel meisjes dus!
    -Minimaal 200 woorden posten.
    -Geen sneltrein.
    -Sluit niemand buiten.


    The beginning
    Het is een rustige dag in La Push. De week is weer begonnen, dus vandaag zal iedereen weer naar school moeten. De wolven hebben met z'n allen in het bos geslapen, na een kampvuur te hebben gehouden. Voordat de liefdes naar school gaan, hebben ze een afspraak bij het uitzendbureau, waar ze een wat vreemde opdracht krijgen....

    [ bericht aangepast op 16 nov 2014 - 20:08 ]


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    RAVEN. -- THE GIRL.


          Zoveel lokalen.. Het was gewoonweg lachwekkend hoe slecht Raven haar richtingsgevoel was. De eerste drie weken in het huis waar ze nu woonde, waren een ramp geweest. Ze raakte continu de weg kwijt en moest steeds haar ouders, broer of soms zelfs de schoonmaakster om de weg vragen.
          Nou werd het er op school niet veel beter op. Ze was opzettelijk vroeg begonnen met zoeken toen ze er achter kwam dat ze Ryann nergens kon vinden en was op eigen houtje gaan zoeken, wat nog wel eens verschrikkelijk lastig was. Het was rustig op de gangen, maar met haar onhandigheid was ze in een kleine tien minuten tegen minstens twee jongens op gelopen en had ze een minuut lang excuses staan maken.
          Tien minuten voor de bel ging, had ze het lokaal gevonden. De jongen waar Akylas tegen aan was gesprongen zat achterin gitaar te spelen en verder waren er nog vrij weinig mensen. 'Eindelijk!' Ze klapte in haar handen. Ze keek rond op zoek naar een plek, waar bij ze besloot naast de jongen met de gitaar te gaan zitten. Ze wist zijn naam niet, maar ze voelde er weinig voor om nu tussen alle mensen te gaan zitten die druk in gesprek waren met hun vaste kliek vrienden. Raven hield er nooit zo van, vaak werd je buitengesloten en daar kon ze absoluut niet tegen. - Oftewel, ze zocht altijd de mensen die alleen zaten op en praatte verder eigenlijk met iedereen die ook maar een word met haar uit wilde wisselen. 'Hallo.' Ze glimlachte er even bij en zette haar tas op de tafel naast hem.

    [ bericht aangepast op 20 dec 2014 - 16:07 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Ryann June McAllister



    ________________________________________________________________________________________


    Nadat ik mijn boeken had gepakt, een snelle douche had genomen en als een razende naar school was stond ik voor mijn kluisje met mijn boeken te klooien. Waarom kon ik die dingen nooit fatsoenlijk in mijn tas krijgen? Ugh.
    Even later knalt er alweer een jongen tegen me op, die me al snel bij mijn schouders pakt zodat ik niet val. Missie gefaald, mijn boeken lagen weer eens op de grond. Ik keek omhoog, en keek recht in de ogen van de jongen die net ook tegen mij was opgeknald. Jake. Zodra hij doorhad dat hij me had vastgepakt liet hij me los. "Sorry, ik ben lekker bezig geloof ik." Lachte hij zacht.
    "Het, maakt niet uit hoor.." Eeen daar was dat ongemakkelijke gevoel weer, evenals een raar gevoel in mijn maag. Jeezz dit was raar. Ik deed een pluk haar achter mijn oren, en lachte zacht. Ergens was deze jongen echt vreselijk schattig. Puur hoe hij steeds tegen mij op wist te knallen en daarna de manier hoe hij zich verontschuldigd.
    Na een paar seconden begon ik te blozen. Zelf was ik ook lekker bezig merkte ik. Ik wendde mijn blik af naar mijn boeken op de grond en knielde neer, klaar om al mijn boeken op te pakken en ze weer omhoog te moeten hijsen, mijn kluisje in.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |



    Omdat mijn eerste les bijna begon was ik in mijn wolf vorm naar school gerent zonder langs huis te gaan. Gelukkig had ik als voorbereiding voor dit soort dingen kopietjes van al mijn boeken gemaakt voor thuis, zodat ik op school altijd mijn boeken in mijn kluisje kon laten liggen. Vlak bij het schoolterrein veranderde ik terug, maakte mijn lunchpakketje en schoolkleren los van mijn enkel en rende de school in. Ik stormde de toiletten in en sprong gauw een hokje in. Met enige moeite wrong ik mij in mijn grijze trui met een S van Superman er op en donkerblauwe jeans. Ik wilde mijn overige spullen in mijn tas dumpen, maar besefte dat ik nog geen schoenen aan had. Damn, die was ik vergeten in het clubhuis. Zo snel mogelijk haalde ik al mijn lenige toeren uit de kast, wierp mijn voet in de wasbak en waste hem zo snel mogelijk. Veertig droogmaak-papiertjes later was ik er eindelijk klaar voor. Dan maar op blote voeten.
    'Ho! Pas op!' riep de conciërge toen ik hem bijna omver liep. De gangen waren al leeg aan het stromen. Er knalde iemand tegen me op, die keihard op mijn voet stampte. Ik schreeuwde het uit en hinkelde verder. Hij was gebroken. Toen ik bij mijn kluisje aankwam was het al aan het helen, gelukkig. Ik smeet mijn spullen er in, trok mijn boeken er uit en hinkelde zo goed en kwaad als het kon naar mijn lokaal. Uiteindelijk bleek ik ruim op tijd te zijn door al mijn toeren om op te schieten. Buiten adem strompelde ik het lokaal in en plofte neer op een stoel naast Max.
    'Goddomme, wat ik allemaal al niet moest doen om op tijd te komen. Ik kon niet eens douchen thuis! Jij bent tenminste nog in bad geweest.' mompelde ik terwijl ik mijn nog pijnlijke voet bestudeerde. Het zag er prima uit, de breuk moest niet al te erg geweest zijn. Ik rekte me uit en gooide mijn boeken op tafel. Toen ik opzij keek naar Max vertrouwde gezicht, zag ik dat van een ander meisje er achterlangs uitpiepen dat met een glimlach naar Max keek.
    'Oh hallo, volgens mij kennen jullie elkaar al.' Ik zwaaide even naar het meisje met de donkere haren. Ze zag er aardig uit. 'Namira. Ik ben een vriendin van Max.'

    [ bericht aangepast op 27 nov 2014 - 11:53 ]

    RAVEN. -- THE GIRL.


          De tafeltjes waren in drie rijen verdeeld. Er stonden drie tafels naast elkaar zodat de voorste rij bestond uit negen tafels en zo ging het door tot de vijfde rij van negen tafeltjes achteraan.
          Max had in het midden gezeten, waar door een ander meisje aan zijn andere kant neer plofte. Raven was inmiddels rustig op haar tafel gaan zitten en leunde met haar voeten op de houten stoel. 'Goddomme, wat ik allemaal al niet moest doen om op tijd te komen. Ik kon niet eens douchen thuis! Jij bent tenminste nog in bad geweest.' Raven haar blik ging naar het meisje, dat duidelijk een vriendin van de blonde jongen was. Ze nam haar even in zich op en probeerde haar in te schatten. Het was niet dat Raven bang was niet geaccepteerd te worden, maar het was voor haar een tik automatisch te kijken naar mensen hun gedrag. Over het algemeen wist ze zelf ook wel dat ze soms over kon komen als het perfecte plaatje. Ze had een uiterlijk dat veel jongens als knap bestempelde, was goed in het meeste dat je op kon noemen en had rijke ouders. -- Als ze zou willen werd ze overal geaccepteerd.
          Echter wilde ze dat zelf niet eens. Ze had een grote hekel aan iedereen die ook maar beter dacht te zijn dan de rest en kon soms aardig bot uitvallen als ze dat lieten merken, wat regelmatig niet heel erg gewaardeerd werd. -- Vooral niet omdat ze rustig met die mensen stond te praten wanneer ze er zin in had, of zij haar nou mochten of niet.
          'Oh hallo, volgens mij kennen jullie elkaar al.' Ze zwaaide even. 'Namira. Ik ben een vriendin van Max.' Raven glimlachte eventjes vriendelijk. 'Ik ben Raven, zeg maar Raaf. Ik ben nieuw hier.' Gezien het meisje haar hand niet uit stak deed ze het zelf ook maar niet, gezien ze er blijkbaar niet op zat te wachten. Haar tas hing met de hengsels over haar stoelleuning en ze was niet echt van plan haar boeken te pakken voor haar les begon. Normaal gesproken hoefde ze die pas te pakken wanneer de docent het haar zei, dus wachtte ze de gang van zaken maar gewoon af. Op school was heel iets anders dan thuis les, en ze was pas bij het eerste lesuur. Dit ging nog wat worden. -- Gelukkig zagen Namira en de jongen die blijkbaar Max heette er aardig uit.

    [ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 19:42 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Max Frost



    'Eindelijk!' Geschrokken keek ik op, naar het meisje wat zojuist mijn trance verstoord had. Eveneens het meisje waarvan haar hond tegen me aan gelopen was. Ze kwam op hem afgelopen en zette haar tas op de tafel naast me. Geweldig. Daar had ik nou echt behoefte aan. Wat onzeker stopte ik met spelen, maar hield mijn gitaar nog wel vast. Alsof het een reddingsboei was. Want dat was het voor me. Het instrument had waarde. Niet voor anderen, maar voor mij. Het was waardevol. 'Hallo.' zei het meisje. Fijn. Ik had hier totaal geen behoefte aan, waarom kwam ze naast me zitten? "Heey." zei ik maar, zachtjes. Op dat moment kwam Namira het lokaal binnen, hinkend en wel. Ik keek haar bezorgd aan, terwijl ze haar spullen aan de andere kant van mij zette en ging zitten. "Wat heb je gedaan dan? Wat is er met je voet?" vroeg ik bezorgd. Namira stelde zichzelf voor aan het meisje met de zwarte haren, van wie ik ook de naam nog niet kende. Geen behoefte aan ook. Oke, dat was misschien gemeen. Ze was nieuw, blijkbaar. "Bevalt het je hier een beetje? Waar kom je vandaan?" vroeg ik wat aarzelend, proberend een gesprek op gang te krijgen.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Jake Wall



    Het genante gevoel wat niet te missen. Ik begreep het alleen niet. Waarom voelde ze zich meteen zo ongemakkelijk? Nu voelde ik me ook zo. Als ze zich gewoon ontspande, had ik daar ook geen last van. Veel makkelijker, toch. "Het, maakt niet uit..." antwoordde ze, terwijl ze zich bukte om haar boeken te pakken. Ongemakkelijk trok ik mijn bandana wat over mijn hoofd heen en weer en wierp een blik op de klok. "Shit! We moeten allang in het lokaal zijn! Kom!" riep ik toen ik zag dat het al tijd was. De eerste les was... Wiskunde, als ik het goed had. Heel fijn. Ik liep voor Ryann uit naar het lokaal, zag Max, Namira en een ander meisje al zitten en plofte in de hoek achterin neer. Blijkbaar was de leraar zelf ook te laat, want hij was er nog niet. Beter voor mij. Ik zette mijn tas op de grond en keek naar Max, die wat ongemakkelijk met zijn gitaar in zijn handen zat. Ik grinnikte zacht, hij zou het niet leuk vinden, tussen de mensen zitten. Maar ach. Het was maar voor een paar uur. Dat zou hij wel overleven. Ik keek opzij, of Ryann er al was.


    You got teeth like a wolf, but you cry like a sheep

    Ryann June McAllister



    ________________________________________________________________________________________


    Jeezz, dit ongemakkelijke gevoel had ik echt nóóit bij een eerste ontmoeting. Waar kwam dit in hemelsnaam vandaan?
    Jake zat wat aan zijn bandana te frutten, en keek op de klok. "Shit! We moeten allang in het lokaal zijn! Kom!" Riep hij gestrest. "Gast, rustig." Wist ik koeltjes uit te brengen. Ik ontspande weer, wat me een prettig gevoel gaf. De jongen rende naar het lokaal. Ik bedacht me dat we Wiskunde zouden krijgen. Tof, mijn slechtste vak.
    Eenmaal al mijn boeken bijeen geraapt stopte ik ze in mijn kluisje, en de nodige boeken stopte ik in mijn rugzak. Ik probeer me te herinneren welk lokaal we hadden, en wanneer ik het weer weet loop ik ernaartoe. Als ik in de deuropening sta zie ik alles behalve een leraar. En dan zeuren ze als wíj te laat zijn, tss. Ik bedoel, voor mij is het nooit zo'n groot probleem geweest om te laat te komen. Ik had alle tijd van de wereld. Al gold dit natuurlijk niet voor iedereen.
    Ik neem plaats aan de tafel voor Raven. "Hallo." Was mijn gebruikelijke groet, plus een glimlach. Ik zie dat er een blonde jongen naast haar zit, en daarnaast zat weer een wat donkerder harig meisje.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Namira Feylton


    | Even the smallest person can change the course of the future |



    Ik besefte dat Max een vraag had gesteld en probeerde me het te herinneren. Ik grinnikte en draaide me naar hem toe.
    'Ik was mijn schoenen vergeten mee te nemen omdat... nou ja, je weet wel hoe ik sliep vannacht. En een van die vechtende idioten in de gang moest zijn zool op mijn arme onbeschermde voet planten.' Met die woorden wreef ik op de lichtpaars wordende plek en zakte wat onderuit op mijn stoel terwijl Max op zijn schattige onhandige manier probeerde het gesprek op gang te brengen. Op dat moment stroomden Jake en een meisje dat hij schijnbaar leek te kennen. Ze ploften naast ons neer en ik lachte weer zachtjes. Wij zat altijd achterin de klas, we leken net zo'n populaire groep die de klas domineerde door de beste plekken op te eisen. Nou was het ook zo dat de mensen hier wel wisten dat ze geen ruzie met een van ons moesten maken, want dan had je al snel ook de rest tegen je op. Maar over het algemeen zochten we geen ruzie met anderen.
    'Môge Jake, ben je nog helemaal heel?' Ik vroeg me af hoe het met Jared ging, hij had nu een hoop problemen op te lossen. Ik zuchtte, trok mijn benen op en sloeg mijn armen er omheen. Dit werd weer vijf dagen lang afzien. Misschien kon ik nog eens ergens proberen wat te spijbelen, want een week lang naar school was een marteling op zich, zonder al dat huiswerk al.

    RAVEN. -- THE GIRL.


          Namira zei verder praktisch niets, dus was Raven blij met het feit dat Max wat vroeg zodat er geen stilte zou vallen. Ze hield nooit zo van stiltes, tenzij ze bezig was. Zo kon ze er absoluut niet tegen als er gepraat werd als ze op stal bezig was in de bak. Het was dat het rond de bak altijd wel rustig was, maar ze kon erg uitvallen tegenover irritante kinderen die de manegepony's aan het poetsen waren en vanuit het stallenblok aan de andere kant van het terrein te horen waren.
          'Bevalt het je hier een beetje? Waar kom je vandaan?' Raven wilde net haar mond open trekken toen Ryann samen met een jongen binnen kwam lopen. Ze zakte neer op de stoel die behoorde bij de tafel voor haar en glimlachte terwijl ze haar vriendin begroette. 'Hee Ry,' antwoordde ze terwijl ze kort haar hand op stak voor ze zich weer naar Max draaide. 'Of het me bevalt? Ik heb eerlijk gezegd geen idee wat ik moet verwachten van een school zoals deze. Ik woon nu sinds mijn vierde in een van de wijken een dorp verderop en eigenlijk is dit mijn eerste dag op een school, ik heb altijd thuis les gehad doordat mijn ouders vaak aan het werk waren en ik zelf sport op redelijk hoog niveau. Tijd om naar school te gaan was er dus nooit echt.' Ze liet het punt dat haar ouders rijk waren maar even weg, al was dat inmiddels vast wel duidelijk. Ze wilde niet al te arrogant over komen en glimlachte weer even vriendelijk. 'Maar het kan nooit erger zijn dan de hele dag thuis rondhangen, hoop ik.'

    [ bericht aangepast op 2 dec 2014 - 19:43 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    JARED. -- APLHA.


          Jared had er minstens tien minuten over gedaan Hope te vinden. Als het nog een paar minuten zo door was gegaan had Jared haast overwogen werkelijk voor een keer naar school te gaan, maar uiteindelijk deed hij het toch maar niet. In het begin hadden de mensen uit de pack nog wel eens smoesjes voor hem verzonnen, maar inmiddels hadden de docenten het ook maar weer opgegeven te vragen en waren zelfs hun verbaasd wanneer hij voor de verandering er eens wel was. Jared had gewoon wel wat beters te doen.
          Zijn moeder had laatst nog bij de directrice gezeten, maar gezien zij de enige sterveling was die wist wat hij zoal uitspookte, was hij er van af gekomen met een belofte dat hij een paar uur extra op zou duiken. Zijn moeder was niet meer hetzelfde na de dood van zijn vader, maar ze had gelukkig nog altijd het beste met hem voor en was niet veranderd in een of ander kreng zoals je sommige ouders in films ziet doen. Ze was eerder een emotioneel wrak en overbezorgd.
          'Hope!' Op een joggingstempo liep hij naar haar toe en bleef voor haar staan. 'We hebben een probleem, een groot probleem.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    __________________________________________________________________________________________

    Hope || Beta

    __________________________________________________________________________________________



    Hope was net in zichzelf aan het raken door de rustige geluiden om haar heen, de vogels die tjirpten en de bladeren die geluiden maakten door de wind. Het was een zeer vredig beeld, maar altijd word alles verstoord, meestal werd ze dan behoorlijk sacherijnig en konden de andere er niet mee om gaan, maar soms waren en mensen die haar rustig konden krijgen. Al was Hope soms wel erg vaak in gedachten verzonken. Hope hoorde de snelle voetstappen van Jared wel, maar draaide zich eerst niet om, tot hij voor haar stond, hij keek ernstig. Hope trok een wenkbrauw op en kijkt hem vragend aan. "We hebben een probleem, een groot probleem." Hoort ze hem zeggen, opnieuw kijkt ze hem vragend aan. "Ga zitten en praat." Mompelt ze, meer naar haarzelf als naar Jared. Ze had een raar gevoel over dit onderwerp, heel raar zelfs. Hope ging zelf ook zitten en lijkt vanbuiten nog erg rustig, als is natuurlijk niet te zien dat ze vanbinnen op is van de zenuwen over wat er nu weer gebeurd is. " Vertel, Hoe er is het en wat denk je eraan te kunnen doen?" Haar groene-bambi ogen kijken hem doordringend aan, zelfs lichtelijk bezorgd.

    [ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 11:42 ]


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    JARED. -- APLHA.


          Hope draaide zich om toen hij uiteindelijk voor haar stond. 'Ga zitten en praat.' Jared wilde eigenlijk gewoon blijven staan, zodat als er iets gebeurde hij snel weer in beweging kon komen. Toch ging hij tegenover het meisje zitten. 'Vertel, hoe er is het en wat denk je er aan te kunnen doen?' Ze keek lichtelijk bezorgd. Hij had in ieder geval haar aandacht.
          'Het uitzendingsbureau heeft mensen aangenomen om er voor te zorgen dat de mensheid achter het bestaan van de weerwolven komen,' Begon hij kalm. Hij kon niet panieken, al was het alleen in de buurt van Hope. Hij haalde even diep adem voor hij zijn zinnen hervatte en probeerde zo veel mogelijk tekenen van zijn paniek te verbergen. 'Wie het zijn weet ik niet, maar Jake was er zo te horen al tegen een op gelopen. Omdat we vanochtend gezien zijn lijkt het me zo verstandig dat ik zo maar eens op school ga verschijnen om de situatie in te schatten. We moeten niet hebben dat er over ons word gepraat en er paniek komt.' Het idee aan school alleen al vond hij maar niets. Hij had een heel pack waar hij de verantwoordelijkheid over had, dat was wel iets belangrijker dan leren wat de stelling van Pythagoras was.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    __________________________________________________________________________________________

    Hope || Beta

    __________________________________________________________________________________________



    Hope luiterde aandachtig naar een niet al te blije Jared. 'Het uitzendingsbureau heeft mensen aangenomen om er voor te zorgen dat de mensheid achter het bestaan van de weerwolven komen,' Begon Jared kalm. Hope fronste lichtjes en keek even naar de grond nadenkend." Waarom zouden mensen dat doen? De meeste denken dat we niet eens bestaan dus waarom zouden ze hen dan geloven? Als het echt zo is, en we kunnen erachter komen wie zouden we eigenlijk moeten zorgen dat ze uit dit gebied weg blijven." Bromde ze zachtjes en in gedachten verzonken. 'Wie het zijn weet ik niet, maar Jake was er zo te horen al tegen een op gelopen. Omdat we vanochtend gezien zijn lijkt het me zo verstandig dat ik zo maar eens op school ga verschijnen om de situatie in te schatten. We moeten niet hebben dat er over ons word gepraat en er paniek komt.' Langzaam knikte ze, ze was het er niet helemaal mee eens dat iedereen op de school was, des te makkelijker om ze te pakken, maak ze boos en klaar. Ze hebben hun bewijs. " Op we halen iedereen uit de les, dan voorkomen we dat ze iemand tegenkomen en kunnen we dit bespreken, een duidelijke plan van aanpak. Als de gehele pack op school is weet ik zeker dat er iets gaat gebeuren, maar jij bent de Alpha, dus beslis jij maar." Hope deed haar handen omhoog. " Ik geef enkel advies ; Haal iedereen terug. Maar jij moet zelf beslissen wat het word, Jared."


    Yeah, and people in hell want Slurpees.

    JARED. -- APLHA.


          Hope luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. 'Waarom zouden mensen dat doen? De meeste denken dat we niet eens bestaan dus waarom zouden ze hen dan geloven? Als het echt zo is, en we kunnen erachter komen wie zouden we eigenlijk moeten zorgen dat ze uit dit gebied weg blijven.' Jared knikte enkel. 'Of we halen iedereen uit de les, dan voorkomen we dat ze iemand tegenkomen en kunnen we dit bespreken, een duidelijke plan van aanpak. Als de gehele pack op school is weet ik zeker dat er iets gaat gebeuren, maar jij bent de Aplha. Dus beslis jij maar.' Ze stak haar handen in de lucht. 'Ik geef enkel advies; haal iedereen terug. Maar jij moet zelf beslissen wat het word, Jared.'
          Jared dacht na. Wat zou zijn vader gedaan hebben als hij nog de leiding had? Juist, hij zou naar Hope luisteren en iedereen direct van school halen. Eigenlijk zouden ze op moeten splitsen. Ze waren een veel te makkelijk doelwit zo met zijn allen in dezelfde klas. 'Terughalen is eigenlijk het beste plan dat we hebben. Het enige probleem is dat een groot deel van ons verplicht naar school moet en ze gezeik krijgen met onder andere de directrice wanneer we opeens niet op komen dagen. En daarnaast, als die mensen vanaf het uitzendingsbureau een beetje slim zijn gaan ze er wat achter zoeken. Het is niet niets als een groep van bijna tien tieners opeens van school af gaat of continu spijbelt.'
          Even wist Jared het niet. Normaal waren het simpele dingen die hij moest doen, een beslissing maken over wie wat deed. Dit probleem was iets groter dan wat hij gewend was en hij begon er aan te twijfelen of hij dit wel zou kunnen. 'Ik stel voor dat ik zo gewoon ga proberen dat lokaal in te komen. Doen alsof er niets aan de hand is en in de pauze het pack afzonderen van de rest zodat ik er voor kan zorgen dat ze uit school allemaal hier heen komen zodat tenminste iedereen op de hoogte is. We hebben dan maar pech dat er mogelijk paniek ontstaat, maar als we niemand inlichten kunnen er nog grotere problemen ontstaan.'

    [ bericht aangepast op 5 dec 2014 - 12:33 ]


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Hope --||-- Beta



    Hope had daarnet duidelijk haar mening gegeven, maar of Jared ging luisteren was een andere vraag. Normaal was Jared zeer koppig, dus wist ze niet of ze het door kon geven aan hem. Zijn vader was een stuk makkelijker geweest en had naar haar geluisterd en gelijk de hele bende van school gehaald. 'Terughalen is eigenlijk het beste plan dat we hebben. Het enige probleem is dat een groot deel van ons verplicht naar school moet en ze gezeik krijgen met onder andere de directrice wanneer we opeens niet op komen dagen. En daarnaast, als die mensen vanaf het uitzendingsbureau een beetje slim zijn gaan ze er wat achter zoeken. Het is niet niets als een groep van bijna tien tieners opeens van school af gaat of continu spijbelt.'
    Ze wist dat hij gelijk had, en dacht even na. Tot haar gedachte onderbroken werden door Jared. 'Ik stel voor dat ik zo gewoon ga proberen dat lokaal in te komen. Doen alsof er niets aan de hand is en in de pauze het pack afzonderen van de rest zodat ik er voor kan zorgen dat ze uit school allemaal hier heen komen zodat tenminste iedereen op de hoogte is. We hebben dan maar pech dat er mogelijk paniek ontstaat, maar als we niemand inlichten kunnen er nog grotere problemen ontstaan.' Hope knikte enkel op zijn vaststelling. Het was een vrij slim bedacht plan en als er toch paniek ontstond dan waren er altijd nog de mensen die het hoofd koel konden houden en hen mee konden nemen naar hier. " Ik ga wel mee, hoe eerder al die heethoofden weg zijn daar, hoe beter dat is voor zowel de school als de pack. Ik wil geen herhalingen meer van de jongens die boos worden en elk moment kunnen veranderen. En als het toch gebeurd dat de jongens veranderen, blijf ik wel achter om de mensen tegen te houden, zolang jullie allemaal maar veilig terugkomen." Ze glimlacht half, enkel haar mondhoeken krulde een beetje op, maar dat was het ook dan. " Dus waar wachten we nog op? Jassen pakken en wegwezen, Wie rijd er trouwens?" Vroeg ze met een grijns, Hope, de oudste van de pack had haar rijbewijs nogsteeds niet.


    Yeah, and people in hell want Slurpees.