De melk-wit kleurige dekens, waar hij ellendig lang onder had gelegen, en de afschuwelijke kleur groen van het metalen frame van het ziekenhuisbed deden Bills ogen inmiddels branden wanneer hij er naar keek. De dikke muren die de ziekenzaal vormden, gaven een kille uitstraling aan de ruimte. Hij keek uit de hoge glas in lood ramen naar de grasheuvels, die voor een deel rondom Zweinstein zich uitstrekten. Te midden van die heuvels braken drie grote metalen standbeelden de aaneengesloten golvende bewegingen van de heuvels. De middelste van de drie standbeelden was duidelijk de grootste. Het was een beeld van Voldemort in zijn jonge jaren, toen hij nog Tom Riddle heette, waarvan Bill zich nog steeds af vroeg waarom hij juist daar voor had gekozen. Was het omdat hij toen nog een aantrekkelijke en charmant uitziende jongen was, en niet te vergeten mét neus? Hij gniffelde om zichzelf. Desalniettemin vond hij het een prettig idee dat er een dergelijke aanwezigheid van de heer was. Hierdoor vergat niemand wat voor een Grootheid deze ideale samenleving had geschapen. De twee andere beelden waren kleiner, maar deden in hun schoonheid niets af voor het middelste beeld. Het waren beelden van twee van de belangrijkste en trouwste volgelingen van de Heer. Het linkerbeeld was van Liffa Flosa, een nors kijkende vrouw met een spits gezicht en wiens haren strak in een staart zaten. Zij had gezorgd voor de grote overgave van de moederbloedjes door middel van een standbeeld bestaande uit afgehakte hoofden van die bloedloze tovenaars en heksen. De rechterzijde van Riddle werd geflankeerd door Brenda Costrenax. Zij was misschien wel de meest geschifte doch geniale volgeling van Voldemort. Ze had een klein mollig postuur en haar donkere, bijna zwarte huid ging gehuld in witte tattooages. Op het beeld was ook haar memorabele, eeuwige grijns afgebeeld.
Bills dwalende gedachten verdwenen abrupt toen hij een hoge stem de keel hoorde schrapen. Hij draaide zich om en liet zich op het bed ploffen. Hij keek de broeder vragend aan. Die stond precies in een lichtstraal, waardoor de verse bloedvlekken, afkomstig van een leerling die een paar bedden verderop lag, twinkelde in het licht. Hoewel het al avond was, vielen altijd zonnestralen door het raam naar binnen. De broeder meende dat hierdoor het lichaam van een patiënt zich overdag leert te herstellen.
'Ja?' vroeg hij, toen de man hem bleef aanstaren.
'Bill Bucks,' zei hij uitdrukkingsloos, 'je mag vannacht in je eigen bed slapen,' Verdwaasd keek Bill hem aan. Vervolgens verscheen er een brede grijns op zijn gezicht en sprong hij van zijn bed af en deed een maf dansje van geluk. Vanaf de eerste dag van het schooljaar verbleef hij al in deze dodelijk saaie zaal. Hij was 's avonds een wandeling aan het maken toen een van de slaven plotseling voor hem stond. Het volgende moment werd hij wakker in het St. Holisto's Hospitaal voor Magische Ziektes en Zwaktes. Enkele weken waren toen al verstreken. Hem werd verteld dat hij door een onbekende bezwering was geraakt. De beste doctoren probeerden te ontrafelen wat die bezwering was, maar nog steeds was het antwoord tot op de dag van vandaag zoek. Bill kon er niets meer van herinneren, behalve dat de de slavin witte lange haren had. Ze is echter nooit gevonden, aangezien er geen slavin met witte haren op Zweinstein werkte. Niet lang daarna mocht hij verder uitzieken op de ziekenboeg in Zweinstein, waar hij toen de rest van zijn tijd zich bevond.
Bill keek in de spiegel en werkte zijn babyroze, kort krullende haren met een simpele spreuk bij en vervolgens deed hij hetzelfde bij zijn wenkbrauwen. Zijn gitzwarte ogen fonkelde terwijl hij zichzelf bekeek. Snel ruilde hij zijn witte ziekenhuiskleren in voor zijn mooie gewaad van Zwadderich en zonder gedag te zeggen tegen de broeder verliet hij de zaal. Vol van zelfvertrouwen en voldaanheid liep hij door de gangen naar de Leerlingenkamer van Zwadderich. Hij zuchtte de spanning van blijdschap weg voordat hij binnentrad. Toen noemde hij het wachtwoord, Banshee, en stapte in de kamer waar hij zich echt thuisvoelde.
[ bericht aangepast op 12 sep 2015 - 16:45 ]
