Rose Jane Weasley || Gryffindor || Prefect & Keeper || Awkward
Ze kon horen hoe hij uit het water stapte en kneep haar ogen nog steviger dicht. Merlin, dit was waarschijnlijk het domste wat ze ooit gedaan had, zonder controleren een badkamer binnen walsen. En natuurlijk werd ze er ook volledig voor gestraft.
'Het is niet erg.' Oh echt wel. Voor haar wel, voor het hele universum wel. ‘Je kan je handen wel van je gezicht halen trouwens, er is niets dat je net niet gezien hebt.’ Voorzichtig spiekte ze tussen haar vingers door en fronste. Hij had alleen een handdoek om? Waarom zou hij dan zeggen dat ze wel kon kijken? Dat sloeg nergens op. Hij vond het gewoon hartstikke grappig allemaal. Zak. Hij wist waarschijnlijk dat hij knap was. Rose draaide zich een halve slag, zodat ze niet meer naar hem kon kijken en sloeg haar handen over elkaar.
‘Het feit dat ik dingen gezien heb, betekent niet dat ik ze graag nog een keer zie,’ sprak ze op betweterige toon en sloeg haar handen voor de zekerheid ook maar weer voor haar gezicht. Dan kon er in ieder geval niks fout gaan. Ze was nu driedubbel beschermd tegen haar veel te knappe en veel te naakte rivaal. Als haar vader dit zou horen, zou ze net zo goed van de astronomietoren af kunnen springen. '
Het is weer veilig om je handen van je gezicht te halen nu,’ sprak Malfoy uiteindelijk, waarop Rose voorzichtig haar handen liet zakken. Veilig was een ander woord. Zelfs nu hij aangekleed was, kreeg ze het beeld van zijn ontblote bovenlichaam maar moeilijk uit haar geheugen. Met een nog steeds onaangenaam roodkleurig gezicht beet ze op haar lip en draaide een ontplofte krul om haar vinger. 'Sorry voor het oponthoud.’ Rose deed een poging iets terug te zeggen, maar faalde hier compleet in. Hij vond dit echt veel te leuk. ‘Goedemorgen!'
Ietwat verbouwereerd door wat er zojuist gebeurd was, keek Rose om haar heen. De badkamer was nu leeg op haar na, maar ze voelde zich er toch nog niet helemaal op haar gemak. Dit zorgde ervoor dat ze begon te treuzelen bij alles wat ze deed. Ze zorgde ervoor dat er niemand binnen kon komen, controleerde de hele badkamer twee keer, verlegde haar stapeltje kleren tweemaal voor ze zich langzaam ontdeed van haar pyjama. Ze keek maar niet in de spiegel, wetend dat ze dan slechts een soort monster zou zien en maakte vervolgens zo snel mogelijk gebruik van de badkamer.
Pas toen Rose was aangekleed, nam ze haar langzame ritme van daarvoor weer in. Haar haar was nat nu gelukkig te borstelen en dus nam ze hier alle tijd voor. Dat deed ze altijd. Het was eigenlijk het enige waar ze echt aandacht aan besteedde wat betreft haar uiterlijk. Ondertussen kletste ze met mensen op haar mobiel. Alex Black bleek een ongelooflijke zak te zijn en dus, toen hij Scotty uitmaakte voor een “jeweetwel” begon Rose te koken. Hoe durfde hij! Scotty was één van de liefste personen die Rose kende en dan zou zo’n vies achterlijk persoon als Alex hem niet puur genoeg vinden. Hij was gek, gestoord, gedroeg zich als een Death eater. Bovendien stond dat woord voor alle verdriet die nog steeds in haar familie hing, alles wat haar ouders, ooms en tantes was aangedaan.
Het was ook niet heel gek, dat toen Rose eindelijk de badkamer verliet gehuld in een donkere jeans en een groot The Walking Dead shirt langs haar contacten scrolde om zwaardere wapens in te slaan. Oom George had vast wel ideeën over hoe je iemand betaald kon zetten voor het pijn doen van haar familie. Vooral toen Alex weer uitviel en nog meer mensen pijn deed, onder wie Teddy. Ze brieste en moest zichzelf inhouden niet te schreeuwen. Ze kon een vrij kort lontje hebben, dat wist ze van zichzelf. Ditmaal was ze echter we zo verstandig zich in te houden en de jongen niet weer Death eater te noemen. Dat was ook niet nodig, hij zei zelf al dat hij er graag één zou zijn geweest.
Rose had medelijden met Curren, de wel aardige Gryffindor met wie Alex een relatie had. Met nadruk op had, want dat leek nu allemaal te exploderen. Daarnaast was haar begrip voor Scorpius Malfoy compleet weg. Hoe kon iemand vrienden zijn met een persoon als Alex? Het was walgelijk gewoon.
‘Hey nicht Rosie.’ Ze zuchtte bij het horen van de koosnaam. Ik was vijftien VIJFTIEN. Geen drie. ‘Waar kan ik je mee van dienst zijn?’ Ze legde aan oom George uit wat er gebeurd was en toen ze aangaf dat ze die Alex een lesje wilde leren, lachte hij in eerste instantie heel hard. “De dochter van Hermione Granger die mij belt voor hulp bij het betaalt zetten van een Slytherin”. Dat was natuurlijk heel grappig? In ieder geval zou hij wat dingen opsturen en dat was dat. Alex zou wensen dat hij nooit geboren was als Rose met hem klaar was en ieder zou weten dat steunbetuiging aan de ideeën van Voldemort het domste idee was dat iemand kon hebben.
Iets anders wat aan de gang was, was het hele drama rondom Cam en James. Rose begon er lichtelijk gek van te worden. Ze wist immers dat James twijfelde of hij Evie wel leuk vond, omdat hij dacht dat hij ook Cam leuk vond en daarnaast had Rose al eerder het idee gehad dat Cam James leuker vond dan hij toe wilde geven. Het was niet dat ze de jongens wilde pushen, maar op het moment gooiden ze ook hun vriendschap overboord en dat was in haar ogen toch echt ronduit belachelijk. Want waarvoor? Drama? Evie? Beide waren het verpesten van zo’n vriendschap niet waard in haar ogen, maar wie luisterde er nou naar Rose Jane Weasley? Niemand schijnbaar. En daarnaast was er ook nog Em, wie ze totaal niet meer mocht, omdat ze Rose vergeleek met Alex –gatverdamme. Schijnbaar was zij wel van plan Cam te pushen in plaats van dat ze zo slim was hem gewoon te dumpen en te laten, want dit dreef Cam zo te merken alleen maar tot waanzin. Misschien dat iedereen ondertussen doorhad dat hij James waarschijnlijk leuk vond, maar het was veel belangrijker dat hij eerst zichzelf accepteerde dan dat ieder zijn gelijk kreeg. Was Rose dan de enige die zo slim was dit in te zien?
Ze gromde, dumpte haar toilettas in mijn slaapzaal, griste een warm Gryffindor vest van de slaapzaal en begon aan haar weg naar de Great Hall, waar Scotty zou zijn. Hij leek de enige verstandige persoon op deze aardbol en was zo slim om Rose weg te halen bij alle drama. Anders zou ze waarschijnlijk gek worden en mogelijk totaal exploderen, waardoor er alleen nog maar meer chaos werd veroorzaakt. Cam zei later te komen. Ergens vond Rose het niet verstandig hem hier achter te laten. Ze was bezorgd om hem en James, maar ze kon niet echt iets doen toch?
Verslagen stopte ze vlak voor de Great Hall en liet een diepe zucht haar lippen ontsnappen. Een zacht gemiauw haalde haar uit haar pessimistische gedachtes. Ze glimlachte spontaan, toen ze Nero langs haar benen voelde lopen. Ze bukte en aaide haar dierenvriend over zijn kop.
‘Ach, Emperor Nero Claudius Caesar Augustus Germanicus, de wereld is gewoon een beetje gek. Iedereen zoekt maar naar liefde en maakt er een heel drama van. Ze zouden beter af zijn als ze zich gewoon zouden richten op vrienden en familie,’ mompelde ze zachtjes tegen haar kat. ‘Of zelf hun verhalen schrijven, maar shhht. Zeg maar tegen niemand dat ik dat vind en doe.’ De kat spinde en gaf haar een kopje. Hij was zo heerlijk groot en zacht, Rose was dol op hem. ‘Nou, ga maar fijn jagen vandaag, dan ga ik sociaal doen voor de verandering, goed?’ zei ze met een kleine grijns, waarna ze Nero nakeek, terwijl hij richting buiten ging. Vervolgens stapte ze de Great Hall in.
Ze liet haar ogen langs de mensen dansen. Het was druk, maar uiteindelijk vond ze een pet met daaronder donker krullend haar. Haar lippen krulden gedwongen omhoog en met vlugge passen manoeuvreerde ik mij tussen iedereen door, tot ik vlak bij hem was.
‘Hey Scotty! Found you.’
[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 23:16 ]
Happy Birthday my Potter!
